¥ We loved:
El Xampanyet A Tapas Bar, off the beaten path, which oozes with character. Its not touristy and was full of locals. Bron: Google Earth
Fasten your seatbelts -bagage 11.5 Kg -afstand ongeveer 1300 km -reisduur ongeveer 2 uur Het moment dat ik uitstap merk ik niet eens dat ik eigenlijk totaal gesloopt ben, ben alleen maar dolgelukkig dat ik uit die vliegende doodskist ben. Vliegen is verschrikkelijk, het is zo jammer dat als je de heen reis overleeft je uiteindelijk ook weer terug moet...zucht.. De gedachte alleen al, rust vijf dagen (dan moet ik weer terug) als een blok beton op m’n schouders, wat mankeer ik toch? Vraag me niet wat ik tijdens die vlucht gedaan heb want ik zou het echt niet meer weten, ik had het te druk met sterven. Wat ik me nog wel herinner is dat mensen dan tegen me zeggen: “moet je eens uit het raam kijken het is zo mooi”... Ik denk dan, houd je muil zie je niet dat ik mijn Happy place aan het zoeken ben. De meeste mensen hebben er dus totaal geen moeite mee, maar ik dus wel. En dat terwijl ik in het verleden toch meerdere malen gevlogen heb, en me niet kan herinneren dat ik zulke doodsangsten heb uitgestaan. Het was toen ook niet prettig, maar deze keer was het wel erg extreem. Hoe komt dat, is natuurlijk de vraag. Misschien ben ik langzaam paranoïde aan het worden door mijn toenemende drang om over alles controle te hebben. Het is met de opleiding die ik volg misschien wel logisch dat die drang ontstaat, Bij grafisch ontwerpen heb je controle over je ontwerp, jij bepaald wat er gebeurt op dat “witte vlak” . Vastgebonden zitten in een stoeltje in een machine van 60.000 kilo die op 30.000 voet met ongeveer 900
kilometer per uur door de lucht heen raast. Heeft weinig met controle te maken. Ik kan niet even op Appeltje-Z drukken om de boel ongedaan te maken. Het is een absurde en vergezochte vergelijking, en misschien heeft het er ook niks mee te maken, en is het gewoon omdat ik ouder wordt of gewoon gek aan het worden ben. Het zal voorlopig nog wel een raadsel blijven. BA van de A-Team had overigens ook vliegangst, het is mischien een troost al heb ik het idee dat hij wel een beetje gek is. Ik krijg geen verdoving voor dat ik de lucht in ga! Één ding is zeker ik ga nog een keer terug naar Barcelona en dan ga ik gewoon weer vliegen, auteur: Merijn Dietvorst
ben toch niet gek zeker!
Afstanden naar andere steden A Coruña: 1125 kilometer Andorra: 193 kilometer Gerona: 102 kilometer Lerida: 164 kilometer Madrid: 627 kilometer Montpellier 343 kilometer Sevilla: 1018 kilometer Tarragona: 107 kilometer Toulouse: 375 kilometer Valencia: 361 kilometer Zaragoza: 306 kilometer
District Inwonertal Ciutat Vella (SP: Ciudad Vieja) 116.602 Eixample (SP: Ensanche) 267.083 Sants-Montjuïc 180.020 Les Corts (SP: Las Cortes) 84.879 Sarrià-Sant Gervasi (SP: Sarriá-San Gervasio) 141.893 Gràcia 121.992 Horta-Guinardó 169.729 Nou Barris (SP: Nueve Barrios) 166.471 Sant Andreu (SP: San Andrés) 143.638 Sant Martí (SP: San Martín) 222.931 Totaal Barcelona Stad 1.593.075
Museu Frederic Marés Museu Marítim : Maritiem Museum Museu Egipci : Egyptisch Museum CosmoCaixa : Wetenschappelijk museum CaixaForum : Gratis modern museum, met wisselende exposities Parken Parc de la Ciutadella Parc de Collserola Parc Güell Parc del Laberint Parc de Montjuïc Parc del Turó bron: Wikipedia
Musea Museu Gaudí: museum over Antoni Gaudí Museu Picasso: het Picasso Museum Museu Joan Miró: Joan Miró museum Museu National d’Art de Catalunya: Catalaanse Kunstmuseum MACBA: Moderne Kunst Museum Centre de Cultura Contemporània de Barcelona (CCCB) Fundació Antoni Tàpies
¥ is een frappante tegenpool van de bedachte Eixample, die in rastervorm de oude stad omspant. Maar ook in het huidige tijdsgewricht schrijft Barcelona geschiedenis. Straten en pleinen zijn omgetoverd tot `stedelijke theaters’; de stad heeft zich in vijftien jaar tijd omgedraaid en ligt - net als in vroeger tijden - met zijn mondaine strandvoorzieningen weer aan zee. Met grote, ambitieuze projecten blijft de stad zich voortdurend vernieuwen. Bovenal is Barcelona de hoofdstad van Catalonië, de autonome regio die voor eeuwig met de rug naar Madrid staat. Het Catalaans is de voertaal, de symbolen van het Catalaanse nationalisme worden uitvergroot en het gevoel dat Catalonië de economische kurk is waarop het perifere Spanje drijft is onuitroeibaar. bron: http://www.zwerftocht.nl/barcelon.htm
DE EERSTE BOODSCHAPPEN ***SUPERSOL - TELEFON : 93. 292.47. 26*** DINOSOL SUPERMERCADOS, S.L . B 61742567 B - 61742567 CANT DESCRIPTION EUR NESCAFE COLOMBIA SUCRE FI 1 KG. CONFIT. M. HERO J 3 MARGARIN. LIGERE250 QUESO FINAS HIERBA LONCH CHORIZ PAMPL LONC FIAMB EL POZ EDAM HOLANDES CAMP EDAM HOLANDES CAMP MAGDALEN.B. EASO7OO FANTA LIMONA 2 L COCA COLA 2 L 12X,44 CERVEZA ESPECIAL L DONUT GLACE 4 UND DONUT GLACE 4 UND CREMA DE CACAU 3X,67 XOCOLATA SUPERSOL ATO SEMIDESNA. BRK ATO SEMIDESNA. BRK SELECCIO DE TES V PAT.RFITAS CASERAS SSOL S.TROPICAL 1L SUC SUPERSOL POMA SSOL S TROPICAL 1L SUC SUPERSOL TARON OLIVA CAMAMILLA TE VERMELL POMPADO 6X,44 CERVEZA ESPECIAL L 6X,44 CERVEZA ESPECIAL L PATATAS ARTESANAS
3,56 ,95 1,33 ,99 1,76 2,04 1, 27 1,65 1,74 2.18 1,05 1, 23 5,28 1,65 1,65 1,35 2,01 ,77 ,77 2,83 1, 28 ,55 ,55 ,55 ,55 1,30 2,56 2,64 2,64 1, 29
G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G G
PATATAS FREGIDES 1,00 G SSOL PATATAS ONDUL ,76 G FONT VELLA 5L 1,89 G FONT VELLA 5L 1,89 G FANTA LIMONA 2L 1,05 G VI CASTILLO O. NE 2,09 G 1 X 2 / 2,63 TINTO CRZA. / O.REAL 1,75 G VI CASTILLO O. NE 2,09 G VI CASTILLO O. NE 2,09 G VINO TINTO 3,79 G TOTAL 68,37 EFFECTIVO
70,00
CANVI
1,63
NUMTOTAL ART. VENUTS =
63
US HA ATÉS : NOELIA T 24 / 01/ 07 19 : 09 4737 01 0330 102808 IMPORTES DE I.V.A. ------------------------------------------------TIPO TIPO TIPO
4% 7% 16 %
0, 26 2,57 3,09
DOCUMENT NO COMPTABLE SI VOL FACTURA DEMANI -LA A DERECCIO *****
TELEFON : 93. 292.47. 26
*****
Barcelona: stad der wonderen Barcelona: stad der wonderen, koningin der steden, Parijs aan zee, de poort tot Zuid-Europa. Aan superlatieven is er geen gebrek voor deze metropool, die met haar 1,6 miljoen inwoners een van de aantrekkelijkste steden van Europa is. Het oude centrum telt meer middeleeuwse monumenten dan enige andere Europese stad. De straten en stegen in de Barri Gòtic bieden een intrigerende mengeling van een middeleeuws decor met eigentijdse spelers en rekwisieten. La Rambla is een langgerekt lusthof voor nieuwsgierige toeristen en flanerende stadsbewoners die geen genoeg lijken te krijgen van het gevarieerde aanbod van menselijke kunstjes. Barcelona is een vitale cultuurstad met veel musea, theaters en concertpodia; zowel Picasso als Miró werkten er geruime tijd en aan elk van beiden is een museum gewijd. Moderne kunst is er te vinden in Museu d’Art Contemporàni en in de vele galeries. Negentig bioscopen, twee lunaparken, een dierentuin, gespecialiseerde musea (van voetbal tot begrafenisauto’s), honderden bars en discotheken en talrijke parken bieden veelzijdig vertier. Barcelona is het Mekka voor liefhebbers van stedenbouw en architectuur. De resten van de Romeinse legerplaats, de vele gebouwen uit de bloeiperiode van de gotiek, modernistische meesterwerken (onder meer Gaudí): hoogtepunten uit verschillende episodes liggen op loopafstand van elkaar verwijderd. De historisch gegroeide Ciutat Vella
¿
Come coser and i wil tell you something about the locals. They speak a strange language. They work ostentatiously hard. And they rule Barcelona. If you want to get the most out of your time here, you’ve got to learn how to tell the locals apart from their Spanish counterparts. As any proud Catalan will tell you, this is not Spain. The former kingdom of Catalonia was never about bullfights and flamenco. Instead, it has its own, seemingly contradictory traditions; while the people have a markedly reserved sociability, there is also a Mediterranean zest for life (celebrations include placing children at the top of freestanding multi-storey castles on 11 September or dancing near papier-mâché dragons spewing very real fireworks on the festival of Mercè at the end of September). These people are survivors, partly thanks to their economic savvy. The industrial revolution arrived in Catalonia before the rest of the Iberian peninsula, following Barcelona’s brief trade empire across the Mediterranean. With its fertile green spaces, this autonomous region has always been an enormous agricultural boon to the Spanish state. When the Catalans complain about their tax profits flowing out of Catalonia, the rest of Spain calls them money-grabbing and miserly – whereas here they say they’ve worked hard and disserve to see their money spent in their own territory, rather than doled out
to the usual suspects in Andalusia and Murcia. The city has already received its own present from these regions courtesy of Franco, who moved people from the south up to Barcelona, in order to dilute the city’s catalanity. Residents of Catalonia are much more likely to travel and learn foreign languages than in castile or Aragorn, and when it comes to tolerating political dissidents, the further to the left the better. Although Catalan high-society is very conservative, they still show a bemused tolerance for self-imposed social exiles. And so Barcelona and its surrounding countryside have become a squatters’ mecca, bringing in idealistic young anarchists and the usual anti-capitalist contingents. This may stem from a natural Catalan sympathy for the stateless minority, itself an established culture that’s all-toooften overshadowed by an imperialistic neighbor. Of course, the standard explanations for squats in abandoned buildings apply here too – slow response times from city bureaucratie, lax enforcement of too many laws to list – but the sheer number of okupas, coupled with Barcelona’s reputation as the youth capital of Europe, may also point to a different conclusion. The Catalans
are so used to being underdogs that their national day – 11 September – commemorates a defeat in 1714. The most recent Catalan attempt for independence was in 1931, but the republic lasted only a few years before it was crushed by Franco. Most bureaucrats with seniority today have stories of civil disobedience during the dictator’s regime. Even the older generation with respectable jobs in finance often holds a soft spot in their hearts for unbridled activism, and many are happy to re-adjust their glasses and look the other way. But they’d likely never admit to doing so; that reserved personality makes sure that these soft spots are well hidden. Barcelona’s Catalans can be difficult to get to know, although throwing out a few phrases in their language can help break through the all-business exteriors. Even establishing casual friendships with Catalans can be tough: but once they’ve established a relationship, their loyalties run deep and passionate, so they are naturally cautious when meeting new people. Often your quirky Catalan acquaintances will be happy to take you out for drinks, but would be horrified if you asked to come up for a coffee. Home dinner parties and casual hanging out are reserved for close friends. The Catalans social group, know as the colla, is formed early on, usually in childhood, and for many Catalans, the members of their colla will be the ones they spend their evenings with for the rest of their lives. More than anything else, Catalans are careful. They’ve been burned by enough failed alliances and cultural cleansing initiatives (the language has been banned several times, including throughout the 40-year dictatorship) to prepare first and play later. They build everything
– businesses, relationships, human castles – from the ground up, with a studied and steady hand. And they believe they should be able to enjoy the payoff: it’s been more than seventy years since they were this close to a republic, with Catalan street signs on every corner and traditional dances in front of the cathedral on Sundays. Citizens of the Catalan country, as it’s known in both of its official languages, have every reason to be proud of what they have recreated. And every reason to keep striving for
c
more.
tekst uit Lecool- A weird and wonderful guide to Barcelona
dit is een ligatuur van het lettertype Pradell ontworpen door Andreu Balius.
Do you hear that? It’s the pumping bass of a week long fiesta. It’s the rattle of a silver cocktail shaker. The chirrup of the bar filled with tiny caged birds, the heartbeat of a group playing bongos in the park, the yell of a butane gas seller, the hush of the sea on the beach at midnight, the silence of midday in a hidden library. Can you smell that? It’s dope, it’s fireworks, incense waved by a dancing transsexual, it’s olive oil cracking as it hits fresh lobster, it’s sweat, it’s perfume, it’s freshly ground espresso, it’s the aerosol tang of recent sprayed graffiti. Do you feel that? It rumbles underneath your feet. It’s probably the metro or maybe it’s the groan of the city itself, restless, throbbing, moving. I’m going to tell you a secret but you can’t say a word. fragment uit Lecool- A weird and wonderful guide to Barcelona
These are the most peaceful corners of the city.
Enter the Pompeu Fabra University campus at c/Ramon Trias Fargas, 25-27. Turn right and walk into a building called Jaume 1. Walk confidently past the security desk on a heading of 2 o’clock, to the staircase. Walk down. Immediately to the right is a library. Enter and head for the far left corner. Walk straight on down the corridor in front of you until you come to some stairs going up. Walk up the stairs, go straight on until you come to some doors. Enter, walk forward and around to the left. Tread quietly. Sit down and look up at the building around you. Everyone forgets about the University gardens. At the weekends, only the back door is open while the students are at home, rolling and smoking their lecture notes. Public-owned and open to all, hardly anyone remembers that its peaceful green corners are the perfect place to sit by a tree in the heart of the city and just let go. Weekdays: walk through the main doors on Placa Universitat. Weekends: enter via c/diputacio (metro Universitat) fragment uit Lecool- A weird and wonderful guide to Barcelona
Palm trees Rekless Lost Noise Ssssssh liken Silence Sun Tapas Fieka
¿
SexyWarm Secrets Clubs Strange Transsexual Multicultural Hookers Charm Heat Beach auteur: Amanda Butterworth
ð
Recept voor cortado De Spaanse ‘cortado’ (Spaans voor ‘verkort’) is een espresso met een beetje melk. Hij wordt gewoonlijk geserveerd met geklopte melk, in een glazen kopje van 60 ml. La sopa de letras simboliza para mí todo aquello que hay de poético en tipografía, a la vez que reivindica su carácter cotidiano y popular. Alfabetsoep symboliseert voor mij de poëzie in typografie, en kenmerkt tegelijkertijd haar alledaagse en populaire karakter. bron: www.andreubalius.com – auteur: Andreu Balius, bij huisstijl voor Poëziefestival Barcelona, 2003
Ingrediënten: ongeveer 8 gram fijngemalen koffiebonen, liefst espresso roast 25 - 30 ml heet water (90° - 95° C) 30 ml melkschuim Giet de espresso in het koffieglaasje en lepel er flink wat melkschuim bovenop. Voor 1 kopje. bron: www.schaerer.com – vertaald uit Engels
Will Self: PsychoGeography
Teenage daydreams Everyone loves Gaudi, no? The last time I was in Barcelona, having four hours to kill between work engagements and no knowledge of the city at all, I asked my hostess to take me to the Cathedral. In fairness to her she was only doing the right and literal thing when she took me to the Catedral de la Seu, the city’s Gothic pile. But of course I meant Gaudi’s masterpiece, La Sagrada Familia, the melting-candle towers of which I could see over the urban hugger-mugger, once I ascended to the rooftop in a moderately priced lift. This time there were to be no such confusions. No sooner had my 13-year-old daughter and I checked into our hotel on Avenue Paralel than we dived back into the metro. Together with whole legions of other teenage girls we converged on those phallic spires, our hearts full of joy, our squeaky voices still squeakier with enthusiasm - as if we had inhaled helium mixed with laughing gas. Because everyone loves Gaudi: no other architect has impressed his vision as vitally on a major city as the Catalonian trickster has on Barcelona. […] For what is contemporary Barcelona, in the holiday season, save a gigantic urban sorority? So feminising is the tendency of Gaudi’s sinuous curves that they gather into themselves a thousand, thousand, orthodontically challenged, navel-pierced, Justin Timberlake fans, all of them gum-chewing, twittering, preening and prancing to the tinny beat of their iPods. I felt this great tide of femininity at the very core of my being, and found myself almost surfing on its current of hormones, felt my breasts swell and my lingam shrivel to the dimensions of a mere architectural detail. But back to the unfinished Cathedral: everyone loves Gaudi, no? Loves the idea that
La Sagrada Familia is the truest of modern Gothic, in its praxis if not its form. For, unlike contemporary, flat-pack edifices, this staggering stalagmite of a building has been dripped into existence over decades, a slow accretion handed down from Gaudi daddy to Gaudi son in much the same way that the great medieval cathedrals were built. Inside its tracery of gushing buttresses - which spurt skywards in a dense cage of scaffolding - you feel this praxis intently, a highly sexual stridulation of steel rubbing against stone. Yes, everyone loves Gaudi, except that close up La Sagrada Familia is just a little bit ... well, what is the mot juste? Just a little bit ... ugly. […] While their bright colours and fruity form, and their incorporation of traditional Catalan mosaic, give them a certain trippy quality, this is not the artificial paradise of a Baudelaire or a Coleridge, but an altogether more cuddly, noumenal realm. Don’t get me wrong: everyone loves Gaudi - and I’m no exception. La Sagrada Familia wins me over with its sheer wantonness as a building - this is the Lolita of sacred architecture. But it isn’t until a couple of days later, when we venture further north to the Parc Guell, Gaudi’s botched attempt at building a garden suburb, that the conundrum of his unique vision is finally resolved for me. Yes, it is modernist; yes, he took art nouveau and gave it several more twists into the mystical, yet observing the dinky gatehouses of the park, their pie-crust roofs and organic windows, I was reminded of the kitsch dwellings of those animated Belgian munchkins, the Smurfs. I half expected Father Abraham to emerge from behind one, monstrously large and speaking baby-Walloon. It is this infantilism that explains why everyone loves Gaudi, I think. This desire we all have to be a pink, fluffy girl in her pink, fluffy bedroom. And in our kidult era, what could be more loveable than a kidult genius of the built environment? bron: The Independent, 12 augustus 2006 auteur: Will Self
ð
Troost
Het is een Spanjaard die o zo onschuldig oogt. Met z’n ronde kop, week en wit, staart hij je aan. Maar pas op, onder dat zachte uiterlijk gaat een donker karakter schuil. Dat blijkt onherroepelijk zodra je door die lobbige kop heen bijt. En hij is kort, natuurlijk. Veel te kort, wat mij betreft. Maar dat zij hem vergeven. Want ook al mist hij de zomerse loomheid van een koele Griekse frappè, de wereldse elegantie van een espresso bij Caffè Florian, de onversneden gezelligheid van een bakkie in buurthuis Verzet (Hembrugstraat 156, Amsterdam) en het fancy uiterlijk van een Londense take-out, qua smaak laat de Spaanse cortado al zijn concurrenten ver achter zich. Als het om koffie gaat, is de cortado koning. Daarover bestaat geen twijfel meer sinds onze eerste kennismaking in Café Viena, La Rambla, Barcelona. auteur: Ursula van Riel
Het krijtje van Mariscal In Barcelona zijn we doorgedrongen tot de werkplaats van Xavier Mariscal, een lichte ruimte achter in het bureau met wat eenvoudige tafels en kasten. Op rechts het mooie plastic kinderstoeltje met de boomranken, linksom een grote tafel gevuld met gefiguurzaagde miniatuurscooters. Even verderop lag een forse doos oliepastelkrijt, opengeslagen. De krijtjes (‘-jes?’) waren wel drie vingers dik. Ik heb er een opgepakt en gedacht: ‘Aha, hier doet-ie het dus mee.’ Een onverwachte piek aan het einde van het bezoek aan Mariscal, dat een ietsepietsie van z’n glans had verloren toen het bureau meer een micro-industrie bleek, die hoofdzakelijk dreef op de characters en illustraties van de meester. auteur: Ursula van Riel
& of acceptable art with revolutionary, cultural, or political implications. At the time, this label was far from complimentary and their work was often dismissed with the familiar phrase, ‘That’s not art’ in much the same way that graffiti is today. Given that other radical movements have been absorbed in to the mainstream of art history, can we expect graffiti to go the same way? Will graffiti end up in the gallery? There are already some graffiti artists that exhibit their work, but for many, the art of graffiti is the process. Working within narrow time constraints, outside the law, is an almost essential character of graffiti artists, and often the motivating impulse is not to create art but to gain recognition, to mark territory. It is a way of life, a youth culture that cannot be contained. The street is its constituent medium and the energy of its pieces derives, at least in part, from the spaces that it uses. Unlike the radical revolutionary work of the classical artists, graffiti is unlikely to be absorbed in to the gallery, but will remain with the people on the streets. auteur: Rowenna Davis bron ; www.woostercollective.com
BARCELONA ART REVOLUTION
Barcelona is, and always has been, a city renowned for its creativity and innovation. Picasso, Gaudi, Dali and Miro all found inspiration here, and went on to produce art that helped carve the city’s reputation as a focus for artistic movements. What’s more, Barcelona’s energetic atmosphere isn’t just confined to its art – it is also reflected in its politics and its culture. In this it has been distinguished from mainstream Spain – the city’s past is littered with political uprisings and protests. In 1918 an estimated 80% of the city’s workers were anarchists; in 1936, the revolutionaries gained genuine autonomy from Spain; and in 1939, Barcelona was the last Republican stronghold to fall to Franco. Both politically and artistically, Barcelona is noted for its creative self expression and strong sense of identity. Today, this creativity is being expressed on the street. Everyone is familiar with the dichotomy between ‘high’ and ‘low’ art: intellectual discourse, and the respect associated with it, being traditionally reserved for the former. In the past, this highlow distinction has been imposed on art that exists in the gallery and art that exists in the street. After all, people fly in from all over the world to see the work of the great Spanish artists – but
few stop to look at the art that they pass on their way.The odd thing about this is that many of the characteristic features of the art inside Barcelona’s galleries also appears on the walls outside. In the early 20th Century both the cubist and surrealist movements were founded by artists living and working in Barcelona and the techniques of these ‘classical’ artists are, intentionally or not, being replicated on the streets. To understand how and why they are being replicated we must understand what the original artists were trying to do. Artists in the cubist movement believed that there was a problem with the traditional two dimensional nature of painting; they believed that the traditional laws of perspective failed to capture the dynamic nature of perception. The real key to capturing the essence of an object in paint was to show it from multiple points of view simultaneously. This is, in effect, what happens in the graffiti. As Picasso said, ‘While a painting is being done, it changes as one’s thoughts change. And when it is finished, it goes on changing, according to the state of mind of whoever is looking at it.’ It may have been Picasso and the cubists who first abandoned the Renaissance tradition of seizing natural objects from a single angle under the laws of perspective but today their axioms are being employed by street artists.Graffiti artists are not restricted to reappropriating cubist imagery, they also make use of surrealism. Surrealism began just after cubism in 1924, and the predominant aim of its followers was to use art to capture and freeze the subconscious. In painting, the surrealists were not judging the images of the subconscious so much as accepting them as they came into consciousness. Miro used bright, garish block colours to represent these perceptions and
his daring use of primary shades continues to explode throughout Barcelona . Dali was arguably the most influential player in the surrealist movement. His greatest works – such as The Great Masturbator and Metamorphisis of Narcissus – successfully blend the subconscious and conscious world. Looking at street art, we can see how graffiti artists are capturing the surrealists’ unique fusion of distortion and reality. Similarly, the mixture of organic swirls and metallic structures in graffiti encapsulates the surrealists’ project, uniquely merging the practical with the absurd and the mechanic with the imaginative. This plastic, malleable presentation of reality appears in Dali’s Swans Reflecting Elephants and is symbolised by his recurring image of the melting clocks. Dali’s melting forms are very similar to those seen on Barcelona wall`s, as well as the eye on the back cover, whose teardrop spills out of the canvas and on to the pavement. It seems that for the surrealist and for the graffiti artist, images are derived from the subconscious mind without any necessary intention to make work logically comprehensible. It is perhaps strange to hear the rhetoric of art critics being applied to graffiti in this way; to read about street art on the pages of an academic journal. But these ‘high’ and ‘low’ art forms have more in common than their content – they are also united by historical parallel. At the turn of the 20th Century, a group of relatively anonymous artists, including Gaudi and Picasso, began conjugating in Barcelona and Paris. Their work marked a turning point in conventional art forms and consequently came to be known as ‘avant-garde’: pushing on the known boundaries
&
New York and Barcelona have become the street art capitals of the world, with grafďŹ ti, stickers, stencils, and posters turning the urban scenery into outdoor exhibition galleries. But then, not too long ago, the city of Barcelona began systematically wiping out the street art scene in the city. Today, the scene in Barcelona is only a shadow of what it once was. auteur: Jaçek Galazka
Bepalend Na ontelbare hoeken naar links of rechts of andersom, door steeds smaller wordende stegen, en tussen almaar hogere gebouwen, kijk ik door de ruit van een donkere gitaarwerkplaats. Binnen staat een man, rond de 50 jaar oud, met baard, bril en pijp, en met zijn gezicht naar mij toe. In zijn geheven rechterhand hangt het achterblad van een gitaar. Hij houdt het ter hoogte van het oor van een dame van wie ik alleen de brede rug en de wat opgetrokken schouders zie. Zwijgend slaat hij zachtjes met een hamertje op het blad, steeds op een ander plekje. Na iedere tikje gebaart zij met een minieme hoofdbeweging. Ja, of nee.
Metro
The card can be damaged if you keep it in your pocket and crease it. If the card becomes un-readable by the ticket validation machine due to damage, take the card to the metro attendants box and say “ Esta tarjeta no funciona” Which means this card does not work. They will then issue you with a new card free of charge with the respective number of journeys that was left on the old card.
Many times tourists put their ticket in the right hand side slot of the ticket validation machine and then try to enter on the left hand side turnstile only to find they can’t pass through the turnstile. Why not? Because you have to enter your ticket on the left hand side and enter on the right turnstile!! Watch out for this. There is a good chance you could get caught out! But just to make things a little more complicated... If you find that the ticket validation machine has glass sliding doors instead of a turnstile you have to enter your ticket on the right hand side and pass through on the left! - You will find sliding door -type entrances to the metro at Catalunya and Barcelona Sants station for the RENFE train entrance. Bron: http://www.barcelona-tourist-guide.com/transport/barcelona-metro.html
auteur: Thies de Waard
§
Alacant (Alicante), l’Alguer
woord, van belang voor de
(Álghero), Benidorm, Lloret,
d
uitspraak, gelden de volgende
Manacor, Montserrat,Vendrell,
t ld aan het eind van een woord als
d; aan het eind van een woord:
l nd aan het eind van een woord
regels. Maar: als er een accent in het woord
als n rds aan het eind van een
De klemtoon ligt op de een na
staat, dan ligt de klemtoon op die
laatste lettergreep als het woord
lettergreep:
e
eindigt op
Castelló, Maó (Mahón), Mataró,
het) of lange ee (als in heet); zonder
Perpinyà (Perpignan),València
klemtoon: stomme e (als in de)
-a, -as, -e, -en, -es, -i, -in, -is, -o, -os, -u, -us:
woord als rs met klemtoon: korte e (als in
f g f
letter
a
uitspraak
met klemtoon: korte a (als in
lat) zonder klemtoon: stomme e (als in de)
voor e of i: zj anders: ‘Franse
g’ (als in garçon); aan het eind van een woord: k om voor e of i een g-klank te krijgen schrijf je gu om
Mallorca, Reus, Roses, Salou,
b c
Sant Feliu,
voor e of i een k-klank te krijgen
als gw (met de w als in nieuw) om
schrijf je qu nc aan het eind van
voor e of i de gw-klank te krijgen
De klemtoon ligt op de laatste
een woord als ng (‘blanc’ klinkt
schrijf je gü (bijvoorbeeld: aigües,
lettergreep als het woord eindigt op
als ‘blang’)
pingüí)
Andorra, Barcelona, Blanes, Lleida,
een andere letter(combinatie):
ç
b
niet voor e of i een zj-klank te
voor e of i: s anders: k om
krijgen schrijf je j gu voor a of o
s ç is geen aparte letter in het
h
wordt niet uitgesproken
efghijklmnopqrstuvwx ghijklmnopqrstuvwxyz abcdefghijklmnopqrstu
Catalaanse alfabet
Voor de klemtoon in een
(‘stomme h’)
i
lange ie; in tweeklanken ai,
ei, oi, ui bijna als j om in zulke combinaties de lange ie te krijgen schrijf je aí, aï, eí, eï, oí, oï, uí, uï ig aan het eind van een woord: aig, eig, ig, oig, uig: atsj, etsj, ietsj, otsj, oetsj igs aan het eind van een woord: aigs, eigs, igs, oigs, uigs: ajts, ejts, iejts, ojts, oejts
j k
zj; na een t als dzj k (alleen in niet-Catalaanse
woorden)
l
l ll als lj om bij een ll de
uitspraak ll te krijgen schrijf je l·l (bijvoorbeeld: il·legal)
m n
m
n nc aan het eind van een
woord als ng (‘blanc’ klinkt als ‘blang’) ny als nj (ook aan het eind van een woord)
o
met klemtoon: korte o (als
u
oe tussen twee klinkers: w (met
in pot) of lange oo (als in poot);
de w als in nieuw) gu en gü: zie g
zonder klemtoon: oe
qu en qü: zie q
p
p na een m: wordt niet
uitgesproken (‘temps’ klint als ‘tems’)
q
alléén in de combinatie qu
v w
rond Barcelona: b elders: v w (alleen in niet-Catalaanse
woorden)
voor e of i: k voor a of o: kw (met
x
de w als in nieuw) om voor e of i
u de sj-klank te krijgen schrijf je ix
de kw-klank te krijgen schrijf je qü
(bijvoorbeeld: baix)
(bijvoorbeeld: qüestió)
r
‘rollende’ r (met de tong) de r
wordt aan het eind van een woord vaak niet uitgesproken (wel in mar = zee)
s
s of z, ongeveer zoals in het
Nederlands ss altijd als s
t
t lt aan het eind van een woord
als l nt aan het eind van een woord als n rts aan het eind van een woord als rs tll als lj (dus net als ll) tz als dz
y
sj na a, e, o, u: ks om na a, e, o,
alleen in de combinatie ny: nj
z
z
bron: http://www.atlassen.info/info/ talen/romaans/catalaans.htmlAantal “woorden”: 633Salvador Espriu
l·l
Proeve van kantiek in de tempel
Assaig de càntic en el temple
O, wat ben ik het zat,
Oh, que cansat estic de la meva
dit laffe, oude en zo wilde land,
covarda, vella, tan salvatge terra,
en hoe gaarne zou ik het verlaten,
i com m’agradaria d’allunyar-me’n,
naar het noorden toe,
nord enllà,
waar de mensen, naar men zegt,
on diuen que la gent és neta
net en nobel zijn, geleerd en rijk en vrij,
i noble, culta, rica, lliure,
bewust, gelukkig.
desvetllada i feliç!
Dan zouden - in vergadering - mijn broers
Aleshores, a la congregació, els germans dirien
afkeurend zeggen:
desaprovant: “Com l’ocell que deixa el niu,
‘Als de vogel die het nest verlaat
aixi l’home que se’n va del seu indret,”
is hij die weggaat van zijn plaats,’
mentre jo, ja ben lluny, em riuria
terwijl ik al ver weg zou zijn, en malen zou
de la llei i de l’antiga saviesa
om wet en oude wijsheid
d’aquest àrid poble.
van dit dorre volk van mij.
Pèro no he de seguir mai el meu somni
Maar nooit zal ik mijn droom vervullen,
i em quedaré aquí fins a la mort.
ik blijf hier tot de dood.
Car sóc també molt covard i salvatge
Want ik ben laf en wild als zij,
i estimo a més amb un
en bovendien: ik houd met hopeloze pijn
desesperat dolor
van dit, mijn arm, onzuiver,
aquesta meva pobra,
droevig, ongelukkig vaderland.
bruta, trista, dissortada, pàtria. bron: http://decontrabas.typepad.com/stanza/dichters_e/index. html
§
Winterkoning De wind was guur, de Rambla breed en kaal. Een eenzame clown schminkte, gezeten op een houten kistje, zijn lippen rood. Zijn roze pak leek bijna te vloeken met de donkere jassen van voorbijgangers. Was hij het vergeten? Was hij vergeten dat het januari was en zijn collega’s in hun lange winterslaap waren gerold? Dat toeristen zich in tapasbarretjes warmden aan een cortado? Dat kleuren waren vervaagd en de grote grijs versierde geb ouwen nu nog kolossaler leken? Misschien was hij wel een beginner. Net van de clownschool en tevreden met wat vluchtige blikken van Spanjaarden haastig op weg naar de metro. Onverstoorbaar ging hij door, een grote groene cirkel op zijn wang en een rode streep boven zijn wenkbrauw. Achter het kistje zat een gele beer. Uit een emmer met een Looney Tune stak een plastic zak. Daar had hij zijn spiegeltje uit gehaald. Als hij naar beneden keek, lag tussen zijn voeten op de golvende tegels een briefje. Ik kon niet zien wat erop stond. Misschien wel een liedje of een tekst waarvan hij alleen de eerste alinea uit zijn hoofd kende. Mijn clown had ervoor gekozen zijn metamorfose ook onderdeel van zijn act te laten zijn. Wat je ook doet, in dit theater zonder concurrentie is alles al spannend, zal zijn redenering zijn geweest. ‘s Zomers zou hij allang omver gelopen zijn door een toerist die hem, verdwaasd door alle indrukken, niet zou hebben gezien. Nu kon hij zich koning van de Rambla wanen. Ik zal nooit weten hoe hij uiteindelijk opstond, het briefje opborg en is begonnen. Ik zal ook nooit weten welke rol Winnie, de beer achter het kistje, kreeg. En of er mensen stil zijn blijven staan om te kijken of misschien wel een klein applaus te geven. Ik hield me aan de conventies van Barcelona in de winter, trok de bruine sjaal wat steviger om mijn hals en liep snel door op zoek naar een warm café. auteur: Geertje Röling
Receta de Tortilla de patatas Ingredientes ½ Kg. de patatas 1 cebolla 4 huevos aceite de oliva sal Elaboración Pelar las patatas y cortarlas en rodajas finas. Pelar la cebolla y cortarla en láminas. Calentar aceite en una sartén y sofreír las cebollas y las patatas, primero unos minutos a fuego fuerte y después a fuego lento, removiendo de vez en cuando. Batir los huevos en un bol con una pizca de sal y añadir las patatas y las cebollas, escurridas del aceite. Remover para que se empapen bien del huevo. Freír la tortilla en una sartén antiadherente con un poco de aceite, dándole la vuelta a la mitad de cocción con un plato. Servirla cortada en cuadraditos o triángulos. bron: http://www.atapear.com/recetario-de-tapas
Ö
Ondertussen neemt de bedrijvigheid nog altijd toe. De tramwagens met drie of vier muildieren bespannen en over hun ganse lengte met gekleurde winkelaankondigingen bezet, rijden onophoudelijk heen en weer naast de grote omnibussen die de hotels met het station verbinden, de faëtons, geliefkoosd vervoermiddel der Catalonische families, de kosmopolitische fiacres de place en de karren met gele manden beladen, waaruit zwarte houtskool omhoog stuift. Naast de kiosken binden rechts tal van bloemenverkoopsters echte en nagemaakte rozen, anjers, geraniums en camelia’s, tot ruikers van allerlei afmetingen samen, terwijl links de grijze, gele, rozenrode en witte nougats worden uitgestald en opengesneden. Op het middenpad schuifelt een dichter menigte op en neer ten ontzent op feestdagen bijeen ziet. Veel vreemdelingen zijn eronder, maar ook veel Spanjaarden die de laatste sporen van een eigenaardige dracht uit hun kosmopolitische kledij hebben verbannen. Met het vallen van de avond en het ontsteken van de elektrische verlichting vermindert het een poos; maar zodra de schouwburgen worden geopend zwelt het wederom aan en wanneer ook de ruime cafés worden verlicht, schijnt de stroom zijn golven zelfs diep in de huizen te hebben voortgestuwd. Tot laat in de nacht rollen de trams nog onafgebroken op en neer, worden de avonduitgaven der couranten luidkeels rondgevent, rammelen de dominostenen over de tafels der cafés en ruist onder de hoge platanen het stemmenrumour, gepaard aan de muziek die nu en dan uit de publieke lokalen haar galmen naar buiten zendt. In de Rambla wordt het nooit duister, nooit stil; en als men nu weet dat deze levendigheid in de straten een weerklank heeft achter de hoge, nuchtere gevels, waar gedanst, gespeeld en muziek gemaakt wordt, waar de vreemdeling een gulle ontvangst te beurt valt en de huisvriend ongenood aan de etenstafel plaats neemt, met een vrijmoedigheid die bij ons volkomen onbekend is, dan kan het niet moeilijk meer zijn zich een denkbeeld te vormen van het luchtharige, gezellige leven in deze half Franse, half Spaanse stad. bron : fragmenten uit Marcellus Emants Barcelona: Spaans leven (1885)
Tot zoens Een keer ging ik een sigarettenwinkel in om postzegels en een envelop te kopen, producten die men zich daar naast de rookwaren kan aanschaffen. Tabacos staat er op zo’n winkel, een woord dat een beetje doet denken aan het soort Spaans dat je op je eigen houtje verzint als je nog heel jong bent. Ik wist dat het woord voor postzegel sello was en dat een envelop een sobre was; er kon dus weinig misgaan, dacht ik. Maar de winkelier keek me wanhopig aan toen ik mijn bestelling had geplaatst en begon weifelend achter zich te tasten naar een sigarettenmerk waarvan hij bijna zeker wist dat het niet bestond. Later, toen alles op zijn pootjes was terechtgekomen, vroeg ik me af hoe het nu allemaal geklonken zou hebben als het Nederlands was geweest. Ongeveer zó vermoed ik. ‘Goedegommel. ‘(Dat is mijn ochtendgroet bij het binnenkomen van de winkel.) ‘Wat wenst u?’( De winkelier heeft al iets schichtigs in zijn blik gekregen.) ‘Twee pestzagels van zus peezzetas en een vanderlop, astamblief.’ ‘Welk merk zei u precies?’ De winkelier begint aan een lange opsomming van zijn sigarettenmerken. Ik begrijp dat er iets niet goed is gegaan. ‘Nee, nee, geen sigoertzums. Ik wil hebben poeszeggers en een ankerdop. Asserbieft.’ De winkelier helpt eerst een paar andere klanten en drukt me dan een doosje lucifers in de hand. Verdomme, ik spreek het toch zeker duidelijk genoeg uit. ‘Poostzeven,’ bijt ik hem toe. ‘Twee van zus. En een anvulflop.’ Gelukkig komt er nu een klant binnen die ook postzegels moet hebben en ik begin opgewonden knikkend op de tevoorschijn gebrachte zegels te wijzen. De winkelier begrijpt me en even later heb ik er twee van zus te pakken kort daarop mijn vanvulvop. ‘Muy bien, muy bien,’ zegt de winkelier zoals men tegen een kind spreekt dat een eenvoudige optelsom tot een goed einde heeft gebracht. ‘Hel god, hel god,’ echo ik tevreden. En met een welgemeend ‘tot zoens’ verlaat ik de zaak. bron: Fragment uit Remco Campert, Tot zoens (1986). Amsterdam: De Bezige Bij
Construcciones zzzgggggghhhhhrrrrrr drrrrrrrrrrr gghhhhhh gghhhhh gghhhhhh ph ph ph dukh dukh dukh shjjjjjjjjj sjddd hola chicas! mmmggggrrrrrrrr panq panq panq
panq
auteur: eigen tekst Geertje Rรถling
ร
stedenbestemmingen van Europa is, krijgen we maar opvallend weinig mensen te spreken die er ook daadwerkelijk een woordje Engels verstaan. Zelfs horeca-personeel in uitgesproken toeristische lokaties begrijpen onze eenvoudige zinnen als “Can I have the bill?” of “Two tea, please” niet. Daar staat tegenover dat ze absoluut niet moeilijk doen als je probeert met je Wat-en-Hoe-boekje Spaans of Catalaans te praten. Onze pogingen ten spijt; het valt niet mee op tempo van een mitrailleur (ka-tak-ka-tak-katak) een daarmee een vrijwel onverstaanbaar Spaans terug te krijgen. En over “Two tea, please” gesproken, Spanjaarden zijn kennelijk zelf geen theedrinkers. Vaak staat thee niet eens op de menukaart en na een poging in een restaurant begreep ik ook waarom: Spaanse thee smaakt naar een kruising tussen afwaswater en (yek) motorolie. Oorzaak is misschien de smaak van het kraanwater, waarin de chloor merkbaar overheerst. Bah!
“Een dagje Barcelona”
Mini-autobiografie. Het verhaal spreekt voor zich: een dagtripje naar Barcelona in 1998. Dé ontgoocheling: vieze thee met motorolie smaak die we op het terras kregen overtrof toch wel alles, en dat op een moment dat eigenlijk het rustpunt van die dag had moeten worden. Vivá Barcelona! auteur: Jeffrey Fris
De doolhof van al die smalle straatjes doet ons hier en daar erg aan Parijs denken, maar natuurlijk is het toch net een beetje anders. Met onze laatste restje energie lukt het ons maar net de beroemde kathedraal Temple de la Sagrada Familia van Gaudi op te zoeken. Maar daarna is het echt einde oefening. Zin in een hapje Spaans eten hebben we niet meer. We zijn de Ramblas, Placa Catalunya met haar winkels, de toeristen, en al die andere mensen meer dan zat! We willen alleen maar weg, terug naar het rustieke mooie dorpje Sitges. Bij station Sants stappen we op de trein naar Sitges. Bij het verlaten van het station ploffen we in onze treinstel zetels en blikken nog éénmaal terug op de stad van Gaudi, Freddy Mercury en Montserrat Caballé, Parc Guell, La Sagrade Familia, en de Ramblas. Misschien bij een eventuele volgende keer toch maar gespreid over een aantal dagen Barcelona bekijken?
lied “Barcelona”
Als ik aan Barcelona denk, dan komt ook onherroepelijk het gelijknamige lied in me op. In 1992 was ik student rechten en woonde in Tilburg. Op de radio hoorde ik met grote regelmaat dit lied, maar waar hadden ze het in hemelsnaam over? Ging het over de stad Barcelona? Bezongen ze misschien hun liefde voor elkaar? En waarom deze combinatie? Het lied vond ik destijds niet bijzonder. De tekst anno 2007 wel. auteur: Jeffrey Fris
auteur: Jeffrey Fris
…
Viva!
EEN DAGJE BARCELONA
Op circa 30 treinminuten van Barcelona ligt het oude badplaatsje Sitges. Het is zomer 1998 en mijn vriend en ik bivakkeren er op een camping tijdens een korte vakantie. Een boulevard met palmen scheidt de hotels en cafés van het (niet al te brede) strand. Windschermpjes, stoelen en zelfs zonnedakjes: ze zijn allemaal te huur. De architectuur aan de zeezijde roept herinneringen op aan één of andere mondaine badplaats van voor de oorlog. Het brede, overdekte terras van één van de restaurants, waar vooral de nichten, andere toeristen en grote Spaanse families op wit tafellinnen uit enorme pannen paëlla zitten te eten zal ik ook niet gauw vergeten. Aan het eind van de boulevard ligt bovenaan een brede stenen trap een geelgekleurd kerkje. Vanaf de leuningloze trap zou je zo in zee kunnen springen, maar dat is vanwege de rotsen, de golven en de hoogte niet zo’n goed idee. Je hebt wel een geweldig uitzicht over de blauwe zee. Prachtige sfeerbeelden, die bijna niet zijn te overtreffen... Maar ineens lonkt daar Barcelona. Mijn vriend en ik hadden al veel over deze wereldstad gehoord en gelezen, maar nog nooit in deze bruisende stad vertoefd. Onze aandrang om te gaan wordt alleen maar groter als blijkt dat we de hele stad misschien wel in één dag kunnen zien. Binnen amper een uur zitten we in een treinstel richting de plek waar we Gaudi, Freddy Mercury en Montserrat Caballé, Parc Guell, La Sagrade Familia, en de Ramblas gaan ontmoeten. De treinrit tussen Sitges en Barcelona is minstens even interessant als het plaatsje zelf. Kort na vertrek uit Sitges overheersen nog de rommelige fabrieksterreinen en chemische opslagplaatsen, maar al gauw komt het spoor dicht bij de Middellandse Zee: een sensationeel gezicht. Zo sensationeel dat een raamplaats voor mensen met hoogtevrees is af te raden. Af en toe kijk je recht naar beneden in de diepte, waar je de rotsen in het glasheldere water ziet liggen.
Maar eindelijk is het zover: we komen eindelijk aan op het Barcelonese treinstation! Een paar keer knipperen met mijn ogen: wat een mensenmassa’s en wat een activiteiten allemaal! We stappen snel uit en gaan de drommen mensen maar achterna. Eenmaal boven de grond lukt het ons zowaar een taxi aan te houden. In heel gebrekkig Engels weet onze chauffeuse ons ervan te overtuigen dat we echt in Placa de Catalunya, the-place-to-be is voor ons toeristen, moeten zijn. We bedenken ons geen moment en laten ons er heen rijden. Eén van de zijden van de Placa Catalunya wordt ingenomen door een gigantisch filiaal van El Corte Inglés, een bekend Spaans warenhuis waar je volgens mij zo’n beetje alles kunt aanschaffen dat we vergeten waren in onze koffer te stoppen. We dwalen toch zeker een uurtje in een waar doolhof van koopjes en aanbiedingen. Toch presteren we het om met niets El Corte Inglés te verlaten. Dé beste manier om zo goedkoop mogelijk Barcelona te doorkruisen. Aan het eind van één van de verkeersaders die op het plein uitkomen zie je heel mooi de Tibidabo oprijzen. Er tegenover eindigt (of begint) de flaneerroute Ramblas op het plein. En er wordt wat afgeflaneerd. Toeristen en haute couture zonnebrillen bepalen hier het straatbeeld. We zien ook straatmuzikanten spelen op de Placa de Catalunya waar we voor een paar minuten geamuseerd naar kijken. Toevallig is er ook net een nieuw filiaal van het Hard Rock Café aan de zuidoostzijde van het plein geopend. Maar helaas, veel tijd om er te kijken hebben we niet. Gewapend met onze fototoestel willen we juist de klassieke toerist uithangen en alle clichés en bezienswaardigheden zien die Barcelona te bieden heeft. Ook erg opvallend: vrijwel alle borden zijn tweetalig, het Spaans en het Catalaans. Ondanks het feit dat Barcelona één van de populairste
Freddie Mercury & Monserrat Caballé - Barcelona (Freddie Mercury and Mike Moran) Barcelona, Barcelona Barcelona, Barcelona Viva!
Barcelona! La musica vibro Barcelona! Yella nos unio And if God is willing, we will meet again someday
Ahhhhhhh...
Let the songs begin Dejalo nacer Let the music play
I had this perfect dream Un sueno me envolvio This dream was me and you Tal vez estas aqui I want all the world to see Un instinto me guiaba A miracle sensation My guide and inspiration Now my dream is slowly coming true
Ahhhhhhh... Make the voices sing Nace un gran amor Start the celebration Ven a mi And cry! Grita! Come alive Viva! And shake the foundations from the skies Shaking all our lives
The wind is a gentle breeze El me hablo de ti The bells are ringing out El canto vuela They’re calling us together, guiding us forever Wish my dream would never go away
Viva! Barcelona!
Barcelona!
bron: Freddie Mercury (met Monserrat Caballé) van de album “Barcelona” uitgebracht op 10 oktober 1988 en is opgenomen in Townhouse en Mountain Studios onder de label Polydor. Schrijvers van dit lied zijn Freddie Mercury en Mike Moran
Barcelona! It was the first time that we met Barcelona! How can I forget The moment that you stepped into the room You took my breath away
…
van de kleine ober verder zijn taak doen om meerdere mensen te verblijden met de verbazingwekkend altijd goede koffie in Barcelona.
HOOGTEPUNTEN
Voor ik de eerste sip neem van de cortado, waarna ik hopelijk nog wat over houdt voor een tweede en laatste sip, staat één van de oude garde naast me op. Universeel geluid fabricerend naar elkaar toe laat hij mij weten dat hij graag wil dat ik iets opschuif, nu hij niet zo heel handig achter me langs kan gaan. Na de wat stroeve prestatie van zijn opkomst van stoel, zo het oogde in, probeerde ik ala ober, met mijn dito korte beentjes, toch zo snel mogelijk de man te verblijden met het zo snel mogelijk proberen op te schuiven, zodat deze man zo snel mogelijk verder kon gaan en zijn oude ook korte benen (ze krimpen hopelijk toch niet?) niet langer hoefde te belasten met stilstaan. Nog sneller dan deze actie, vliegt mijn ongesipte cortado over de hele tafel. En wat niet veel leek in het minuscule kopje, vormde een grote plas, welke alle handschoenen aanwezig op tafel verzwolg in haar weg naar de rand daarvan. Een ander ritueel, lomp zijn en dingen laten vallen, is sommige van ons helaas al vroeg eigen en schijnt iets te zijn waar je dan mee leeft de rest van je lekker lompe leven. Na deze actie, hing mijn vinger dan ook al automatisch in de lucht voor de bekende afdoedoek.
Park Guëll Na een pittige klim is dit park te bereiken en is zeker een bezoekje waard. Het op een heuvel gelegen park wordt geflankeerd met prachtig door Gaudi ontworpen gebouwen en in het park bevindt zich ook een museum van Gaudi, met o.a. door hem ontworpen meubels. Deze bijzonder ontworpen tuin met mozaïek ingelegde zitbanken, geeft u een prachtig uitzicht over de stad Barcelona.
Sa grada Familia Ook wel Boetekerk van de Heilige Familie genoemd. In 1881 lanceerde de zakenman Bocabella het plan voor een schitterende kerk annex opvangcentrum voor kinderen uit de arbeidersklasse te bouwen. Stadsarchitect Francisco de Villar voltooide bijna de neogotische crypte en stopte met de bouw, waarna Gaudi het werk overnam en een kerk ontwierp met maar liefst 12 torens. Kort na zijn dood in 1923 werd het werk stilgezet, tot men in 1955 weer de werkzaamheden hervatte, met de bouw van de eerste 4 torens, waarvan er een te beklimmen is. Tot op heden is men met de bouw van het gebouw bezig en men verwacht de bouw pas in 2030 te voltooien.
Casa Battlo Dit compleet verbouwde huis dat tussen 1904 en 1906 in opdracht van de familie Battlo, door de architect Gaudi verbouwd en ingericht werd, wordt als één van de mooiste kunstwerken. van de architect beschouwd. Ook bevindt zich hier Casa Amattler (1900), een gebouw van een andere beroemde kunstenaar.
De oude man hoorde mijn universele zucht en zei: Tranquila, tranquila… Zijn omhoogkomst van de stoel was ineens duidelijk niet afgestemd op zijn leeftijd, aangezien hij nu vlotjes, ja bijna flanerend naar de bar liep voor een doek! Tot plezier van de rest van de oude garde, die de actie wel leuk vond. Nee, zijn manier van doen was afgestemd op wat hij daar deed. Relaxed zijn koffie drinken en gewoon genieten. Tranquila, oftewel, rustig an met de koffiekan. Mijn vallende koffie was niet erg, mijn linkerblik naar de grond 4 meter lager onder me op dit moment ook niet meer. Barcelona nodigt iedere persoon met hoogtevrees uit om erin te vallen. Niet kapot vallen, maar vrij vallen.
Casa Mila of La Pedrera Eén van de laatste grote werken van Gaudi en één van zijn grootste successen is gebouwd tussen 1906 en 1910. Het gebouw werd gebouwd voor de invloedrijke familie Mila en de naam van dit gebouw is te danken aan het feit dat het op een steengroeve lijkt.
Marieke de Rooij bron: Reisotheek.com
¤
H OOGTEVREES
Nu hoogtevrees: bang zijn voor hoge afstanden. Of meer bang zijn om te vallen vanaf hoge afstanden! Wat niet mag of spannend is, heeft een onvermijdelijke aantrekkingskracht. Het zuigt of trekt je naar zich toe. En hoe meer je het probeert te vermijden of negeren, hoe sterker de aantrekkingkracht wordt.
Ik zit in het park Guëll, op de rand van een muur van grove blokken, welke op elkaar gestapeld en vast gemetseld een geheel vormen. De blokken omranden een rond zandplein. Er zitten mensen 2 meter naast mij veilig op het nette terras. Foto’s van elkaar makend, pratend over het eten, de drankjes, het weer en de rest van de muuuh’s en mini-muuuh’s. (muuh=codetaal op de lokale markt voor koe. “Is dit koeienkaas of geitenkaas” wordt “Es muuuh o bàààh queso?)Wat een geluk dat geluid zo universeel kan zijn! Viva Musica! Viva Muuuh! Maarnee, in dit geval zitten we op de rand van een muurtje. Rustig te viva!-en. Met de rug tegen een brede pot met daarin palmboom nr. 6154. Links van me de korte maar sterk zuigende afstand van mijn muurtje naar de 4 meter lager gelegen grond. Rechts het voetpad aangrenzend aan het terras. Waar ik vanaf mijn hoogte alleen maar allerlei benen langs zie slenteren. Waarom zit ik op de rand? Waarom zit ik in Barcelona? Barcelona ten opzichte van Parijs, New York is te vergelijken met de chocolade die er ruimschoots kan vinden. Té aantrekkelijk, lekker, verleidelijk, aangenaam, puur.. De stad speelt in op het gevoel. Gaudi, Mariscal, het geeft een natuurlijk gevoel aan het stadsleven. De stad barst van passie. Deze stad is duidelijk gecreëerd met véél emotie. Op het uiterlijk van de rationeel ingedeelde stadsblokken buiten de oude binnenstad om.. En zeg nu zelf, als er veel emotie en passie op je afkomt is het ook niet gek dat je dood wordt gegooid met chocolade. Om te ontnuchteren dan maar een lekkere kop cortado.(een espresso met opgeklopte melk) S’ochtends, rond 10en, deel je mee aan dit ritueel samen met allerlei types van allerlei leeftijden. Mensen leven hier, zoals je noemt echt! Bejaardenhuizen zijn hier heel duidelijk impopulair. Aan de bar hangen vele grijs/ witte haarcoupes aan hun bakje koffie te lurken om daarna met een voldane grijns de omgeving op zich te nemen. Mijn cortado wordt zojuist na minder dan een minuut geleden de bestelling gegeven te hebben voor mijn neus op tafel gezet. Haastig zie ik de korte beentjes
Hik
We zijn gearriveerd. Na de heenreis, natuurlijk eten! Veel eten en dus ook veel drinken! Na veel gedronken te hebben borrelt er iets omhoog:
Hik! Hik! Hik! Hik! Hik! Uhm.. Hik! Shit! Hik! Hik!
bàààh queso
Al hikkend rondgevraagd aan de bekende, maar nog niet zo heel bekende klasgenoten of iemand iets weet wat je kan doen tegen de Hik! Merijn zei droogjes dat ik mijn pink maar in mijn oor moest steken en deze daarna te draaien. Neem je me nou in de maling? Gek! Maar nee! De hik was verdwenen en kwam pas de volgende dag terug na de zoveelste kan Catalaanse wijn.. Mmm.. Naast een stad leren kennen is het ook erg leuk mensen beter te leren kennen. Hik! Marieke de Rooij
¤
≈ eenmaal zoveel fijner om een stad te ontdekken als ik er wat langer verblijf dan er een paar dagen op hoog tempo doorheen jagen. Ik heb een week of vier in Cuzco (Peru) rondgehangen, een maand of 3 in Sydney gewoond en een ruim een half jaar in Londen. Op een gegeven moment ben je niet meer op zoek naar de route, je weet wat en waar je graag eet en drinkt, de mensen herkennen en groeten je. Je ontwikkelt een gevoel voor de stad en nog veel beter, de stad ontwikkelt een beetje gevoel voor jou. De inwoners, die al die drommen toeristen met de zelfde beleefde afstandelijkheid te woord staan, brengen ineens belangstelling voor je op als je hun stad met een langer-dan-kortstondig bezoek vereerd. Ze willen weten wat je van hun stad vindt. Je mening gaat er toe doen. Mijn meest recente stedentrip was een reisje naar Barcelona. Ik ben dol op Barcelona, het heeft alles! Het heeft mooie straten en hete stranden, hippe winkels en foute restaurantjes, design en markten, charme en passie. Je kunt er perfect doelloos rondlopen en het toch beter treffen dan in menig stad met gids in de hand. Je begrijpt, ook hier wil ik wonen. Want ik wil nou wel eens weten, wat schuilt er achter al die gevels in de Eixample? Hoe wordt er gewoond, gewerkt en geleefd in deze stad? Zijn de Barcelonezen echt de “Noord-Europeanen” van Spanje. Hoe zit dat met die senu (het gezonde verstand) en rauxa (de creatieve chaos). Kortom, ik wil het allemaal uitvinden en ervaren. Nu alleen nog even een Barcelonees vinden die instemt met een woningruil van zijn appartement in El Borne met mijn appartementje in Breda… auteur: Mariëlle van Bijsterveld
Designing Urban Regeneration I want to begin with a very pretentious question: “What is a city?” This is a question for which it is impossible to give an answer, but with it perhaps we can address some of the problems that affect cities, especially European cities. For me, a city, and especially a European city, is a place of random information, a place with a great variety of options. I mean this as a description of the physical qualities of the city. In this age however, ease of movement and information technology offer a vast spectrum of information and accessibility that extend beyond the physicality of the city. So, the second question I must ask is can these systems create cities without a physical site? Will cities change radically because of this new technology or will they be as they have always been? The Unchanging city I remember an interview with the architect Renzo Piano a few years ago when someone asked him: “What is the city of the future?” Over the last two years, this question has been asked of architects all over the world. Renzo Piano’s answer was: “I think the city of the future will be exactly like the Renaissance Italian city. The city will not change. It is a very important physical and social entity, so that if it were changed, it is not a city.” I would echo this statement. The city cannot change--it will always be the same. It will always have the same social and physical structure for many reasons. Firstly, human beings tend to live together. I think it is impossible to live alone and the capacity to live in society is one of the characteristics of humanity. There is a second reason that is possibly more important and certainly more obvious. Many say that information technology, the internet, etc. can substitute the capacity for information and the accessibility of the traditional city. This is simply not true. One of the most important aspects of the city is the element of randomness: the capacity to find something without searching for it. Such random information is not possible in a technological system where everything is logically defined. It is no coincidence that we say, “With information technology we search but in the city we find.”
Yet most of our cities are sick because they have been treated very badly. Problems ranging from pollution to the problem of individual possession of land and so on have all been ignored in European cities. The solution is not to invent another system and to eliminate the cities, or to imagine another system and to live in an artificial community. The real challenge is to arrange and repair the existing cities, to use the technology to improve the quality of the city while preserving the integrity of the traditional form of the city. It is still possible for the moment and one of the problems for politicians, engineers, planners and architects is to work out how to cure these diseased cities. Sustaining cities What are the right conditions for the city to continue being a city? I think it is very important to have the appropriate degree of density, to have spaces appropriate to collective living, to foster the creation and strengthening of identities that bond the social fabric and to encourage the development and modernisation of communications so that the other conditions are sustainable. Quality of life depends on the satisfactory attainment of these four conditions: density, collective life, identities and communications. Reconstructing Barcelona I had my first meeting with Barcelona’s first democratic mayor. We decided that we had to invent the democratic urbanity in Barcelona, but of course we didn’t have any experience of that. There were a number of routes we could have pursued. We decided not to follow a master plan, but to begin with smaller projects that could be realised immediately. In two years we set out 150 projects and half of them were built. The next decision concerned the expansion of the city. Either the city could be expanded or the traditional city could be reconstructed. We decided to reconstruct the real city, preserving its old identity. By aiming at small realisable projects that could be built immediately, we felt that we were ensuring a sense of public participation. Local projects and local reconstructions were how people could understand and participate in the future of their own city
Author: Oriol Bohigas. Bohigas is the planner and architect responsible for the regeneration of Barcelona into one of the world’s most popular destinations. Text: Extract from a lecture held at the London School of Economics and Political Science bron: www.fanthom.com editor: Mariëlle van Bijsterveld.
Ik wil niet op stedentrip Stedentrips zijn dodelijk vermoeiend, gesjouw van monument naar museum, vertwijfeld met een gids en een kaart in de hand op zoek naar een leuk restaurantje. En vervolgens van thuisblijfers die vertwijfelde, verwijtende blikken als blijkt dat je een bepaalde attractie hebt gemist. Nee, ik word er in de regel niet vrolijk van. Maar begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op steden en ik wil ze allemaal bezoeken. Ik wil alleen niet op stedentrip; ik wil er wonen! Dat wonen, dat hoeft niet voor altijd te zijn, zelfs niet voor een paar jaar. Het mag ook gewoon een paar weken zijn of een paar maanden. Ik vind het nu
≈
senu (het gezonde verstand)
Ik ben al twee keer eerder naar Barcelona geweest en ik vind het een fantastische stad. Wat ik zo leuk vond aan dit bezoek was dat ik de kans had om eens te zien wat er zich achter die (imposante) gevels afspeelt. auteur: MariĂŤlle van Bijsterveld
‡ iemands hoofd gooien. De thee smaakte goed en de bediening was erg vriendelijk. Ondertussen keek ik mijn ogen uit. Al die reizigers van over de hele wereld… En de borden die een van onze leraren heeft ontworpen, waren voor mij prominent aanwezig. Ik kon ze nu goed bestuderen, maar eerlijk gezegd was dat niet iets waar ik op dat moment zin in had. Ik staarde wat voor me uit en zat flink te balen en continu op mijn horloge te kijken. Ik dacht: nog een uur en dan zijn de anderen al geland. Ik had er nog vier te gaan, voordat ik kon inchecken. Ondertussen werd mijn paspoort gebracht en ik ging nog wat eten. Toen het zeven uur was, ging ik naar de incheckbalie. Ik kon maar beter ingecheckt zijn… Uiteindelijk vertrok het vliegtuig pas om elf uur. Ik was gebroken. Het was heerlijk dat ik tijdens de vliegreis alle ruimte had. Ik had maar liefst drie stoelen voor mezelf. Ik heb lekker wat gedronken, gelezen en geslapen. Op het moment dat ik wakker werd, zag ik de lichtjes van Parijs onder me. Dat was een mooi cadeautje na de tegenslagen die ik had gehad. De vlucht was rustig en om half twee ’s nachts landde het vliegtuig in Barcelona. Daar stonden twee enthousiaste medereizigers op mij te wachten. Nou Barcelona, hier ben ik dan! De taxirit naar het appartement verliep soepel en het onthaal door de anderen was super. Natuurlijk was ik erg moe, maar ik had wel behoefte aan mensen om me heen en een lekker glas wijn. Eindelijk kon ik een beetje lachen om mijn turbulente vertrek. auteur: Françoise Bastiaansen-Cantrijn
Een turbulent vertrek
Mijn reis naar Barcelona begon rustig. Vanaf Prinsenbeek zouden we met zijn drieën in één auto naar Schiphol rijden. Met een goed humeur arriveerde ik, mijn koffer werd overgeladen in een andere auto. We waren nog geen tien minuten onderweg, toen het gedonder begon. We stonden in de file, en niet zomaar een file. We kwamen geen meter vooruit en zaten muurvast. Op de radio hoorden we dat er een ongeluk was gebeurd en dat twee rijstroken waren afgesloten. Dat werd dus wachten. Het wachten duurde wel erg lang en de nervositeit begon toe te slaan. Toch hielden we de moed erin. We gingen uit ons bol met toffe muziek uit de jaren tachtig. Ik kreeg wat meer de zenuwen toen iemand opmerkte dat we in een uur tijd slechts acht kilometer verder waren gekomen. Om de tijd te doden, gingen we fantaseren wat we de komende vijf dagen in Nederland zouden gaan doen, mochten we het vliegtuig missen. Er werd al druk heen en weer gebeld met medestudenten. Waar blijven jullie toch? Ik kon er echt niet meer om lachen en voelde me behoorlijk rot. Eindelijk, na ruim twee uur, kwam het verkeer weer op gang. Tien minuten later maakten we wat vaart en tegen enen kwamen we aan op Schiphol. We reden naar de parkeerplaats voor kort parkeren, want we hadden geen tijd te verliezen. Rennen, rennen, rennen door de gangen en over trappen. Helemaal buiten adem arriveerden we bij de incheckbalie. We waren weer wat vrolijker toen we de drie paspoorten aan de grondstewardess van Vuelings gaven. Dat veranderde toen ik iemand hoorde zeggen dat één persoon niet werd herkend in het paspoort. Ik voelde de schrik in mijn
hele lijf. IK HAD HET VERKEERDE PASPOORT BIJ ME! Een vriendelijke jongeman informeerde voor mij of ik eventueel op mijn rijbewijs mee mocht reizen. Dat was helaas niet mogelijk. Wel was er de mogelijkheid om een noodpaspoort aan te vragen. Het wachten begon en de tijd drong. Ik had maar een half uur om alles te regelen. Een medewerker van de marechaussee probeerde me te helpen. Het eerste formulier werd ingevuld. Vervolgens moest ik wachten op toestemming van de gemeente Breda voor een nieuw paspoort. Zij moesten mijn gegevens eerst controleren. Weer gingen er kostbare minuten voorbij. Toen kwam de mededeling dat ik een pasfoto nodig had. Daar ging ik weer, hollend door de vertrekhal. Hijgend viel ik bij de fotozaak binnen. Ongeduldig wachtte ik het resultaat af. Met de pasfoto’s in mijn hand ging ik als een speer naar de marechaussee. Weer vlogen de minuten voorbij. Toen kwam de mededeling dat ik bij het politiebureau een verklaring moest afleggen, om afstand te doen van mijn huidige paspoort. Voor de zoveelste keer maakte ik een sprint door de gangen van Schiphol. Werkelijk waar: ik kon niet meer. Weer moest ik wachten. Er was een kamertje vrij waar nog even een computer opgestart moest worden. Weer werden alle gegevens gevraagd en ik moest in tweevoud tekenen. Ik trok een sprint naar de marechaussee, waar ik de zakelijke en vooral botte mededeling kreeg dat ik de vlucht echt niet kon halen. Ik kon die vent wel wat doen. Het gezicht van die kerel was onuitstaanbaar. Ik stond op het punt om in huilen uit te barsten. Ik was helemaal uitgeput en bijna ontroostbaar.
Bij de incheckbalie werd voor mij geïnformeerd of er die dag nog een vlucht naar Barcelona was. Gelukkig was dat het geval. Om half tien ’s avonds zou het volgende vliegtuig vertrekken. Tjonge, wat een opluchting. Nu moest er een nieuw ticket geregeld worden. Er was nog plaats in het vliegtuig en met een bijbetaling kon ik met de volgende vlucht mee. Ik moest even bijkomen, voordat ik het thuisfront ging inlichten over mijn stommiteit. En voordat ik heel lief ging vragen of mijn paspoort richting Schiphol kon komen. Ik was alweer een heel plan aan het verzinnen toen ik hoorde dat mijn paspoort zou worden gebracht. Erg fijn! Maar nu moest ik weer naar de marechaussee om te vragen of de verklaring over de afstand van mijn paspoort kon worden ingetrokken. Toen ik bij het politiebureau arriveerde, was er natuurlijk een wisseling van de wacht geweest. Niemand kon de papieren terugvinden. Er werd gezegd: “Ik stuur mijn collega wel een mailtje.” Daar wilde ik natuurlijk meer zekerheid over hebben. Ik heb om een bewijs gevraagd dat die mail daadwerkelijk verstuurd was. Ook dat duurde weer een minuut of vijftien. Maar ach, nu had ik tot zeven uur de tijd om in te checken. Je snapt dat er voor mij echt niets meer mis mocht gaan. Hoe dan ook zou ik in het volgende vliegtuig zitten. Ik wilde wat drinken en even uitrusten, want ik voelde me niet echt goed. Ondertussen kwamen de telefoontjes en sms’jes binnen. Mijn telefoon is nog nooit zo vaak gegaan als in dat ene uur. Dat was allemaal lief en goed bedoeld, maar op dat moment kon ik die telefoon wel heel hard naar
‥ Ontvangen sms-jes vertrekdag
24
24-01-07 13.45 Wij moesten door de gate. Laat als je kunt even weten hoe het is 17.19 Wij zijn goed aangekomen en gaan nu naar app er komt straks iemand naar vliegveld.Als je in de hal komt is er een beeld van een zwart paart.Ga daarheen.Goede reis alvast 17.59 Ben je naar huis gegaan? Of ben je op het vliegveld?of komt hij je paspoort brengen? 21.09 Geef eens nieuwe aankomsttijd 21.17 Er komt een delegatie om je op te halen.Ze zullen alleen een beetje gapen. Afspraak is nog steeds bij het beeld van het zwarte paard.Goede reis 21.19 Nee je mist niks.Morgen wordt het pas leuk.En dat is echt waar 22.30 Welkomscommittee is geĂŻnformeerd
25-01-07 00.23 Hoi, Thies en Sanne komen je halen dus je kunt naar hun sms-en als er iets is.Tot morgenvroeg! Welterusten alvast.
£ Postvak uit Balen hoop dat het gaat lukken! X In the metro going to the appartment! El raval We are going to a place and have something to eat could you meet me there? X We are at a bar muy buenas at carrer carme 63! U know where it is?X I will! We are off to mariscal! Good luck in st marti! X At Xnografics! Nice! And you? X Granda xador xocolsteria Ja ok al een paar gouden eieren versleten! X We zijn al op de rommelmarkt! Grtjs fmr Bij metro station glories ( rode lijn ) en dan ten noorden vh plein. X We komen net uit Tàpies!! Nu een drankje
op terras. Tot later! Ja was tof! Erg inspirerend! Zullen we bij schilling afspreken en vanuit daar wat plannen? Misschien wat tapas eten of heb je al gegeten? Wij ook zo rond die tijd! Tot zo! Nee de winkels zijn hier nog open. Nog net gaan nu slapen Thanks! Leuke avond nog X Prima we zijn er over 10 minuten We zijn er bijna!!! 3 dikke zoenen voor jullie! Bedankt voor de gezeligheid!!! X Zijn weer veilig in Nederland aangekomen! auteur: Rosemarijn Cruijsbergs Ontvangen en verzonden sms-jes tijdens onze studiereis in Barcelona.
uit
Antoni Tàpies Catalaanse Kunstenaar, schilder, graficus en objectkunstenaar, geboren op 13 december 1923 in Barcelona, waar hij nog steeds woont en werkt. Tàpies is het bekendst voor de abstracte werken die hij na 1953 maakte. Hij gebruikt verschillende materialen zoals touw, gips, zand, lijm, hout, ijzerdraad enz.. Dit is typisch voor materiaalkunst een vorm van abstract expressionisme. Zijn werken zijn vaak in sombere kleuren zoals bruin en grijs, maar met vaak helgekleurde accenten tegen een achtergrond die het uitzicht heeft van een bepleisterde muur. Zijn thema’s zijn meestal het verzet tegen het Franco-regime, zijn afkeer van het industriële en zijn hang naar het natuurlijke. Symbolen en voorwerpen die je vaak in zijn werken tegenkomt zijn, het kruis, een stoel en hiërogliefen. De verweerde muur die hij vaak als achtergrond gebruikt symboliseert de vergankelijkheid.
Net als de kunstenaars van het surrealisme, was Tàpies geïnteresseerd in occultisme en mystiek. Hij las de werken van Ramon Llull, de Catalaanse Mysticus bekend om zijn aandacht voor het alfabet, diagrammen en symbolen. Uitgaande van deze theorieën, bracht Tàpies ook symbolen aan in zijn werk. Voor Tàpies hadden deze symbolen geen specifieke betekenis, maar een onbestemde, startpunten van beschouwing voor associatieve gedachten van de toeschouwer. In veel van de werken van Tàpies kan een kruis ontdekt worden, (of een T interpretabel als kruis), schijnbaar toevallig zwervend aan de rand van het werk of als initiaal in zijn naam. Het kruis in zijn werk roept associaties op bij de beschouwer; (mis)geïnterpreteerd als religieus of als teken van sexuele penetratie. Tàpies zag het kruis niet noodzakelijk als het symbool voor het christendom. Voor hem is het gewoon een teken welke bij toeval een bedoeling aanneemt, afhankelijk van de persoonlijke ervaringen van de toeschouwer en zijn of haar tradities. Volgens Tàpies ligt de betekenis van zijn werk ook in de participatie van de kijker: ¨Wie leeft zonder innerlijke beelden, zonder verbeelding en gevoeligheid, welke geassocieerd moeten worden met zijn of haar eigen gedachten en gevoel, zal niets zien.¨ Tapiès stichtte de fundació Tàpies in 1984. Doelstelling van deze stichting was de studie en het inzicht in de moderne kunst en cultuur te vergroten. In 1990 opende zijn museum Fundació Tàpies. De fundació Tàpies is gevestigd in een modernistisch gebouw (Casa Montaner i Simon) middenin het Eixample. Het gebouw is ontworpen door Lluís Domènech i Montaner en kwam tussen 1880 en 1885 tot stand kwam. De gevel wordt bekroond
door een gigantische sculptuur van Tàpies. Het werk is vorm gegeven met metalen buizen en draagt de titel Stoel en Wolk. In het museum is de meest complete collectie kunstwerken van Tapiès te zien, die meestal uit schenkingen door Antoni en Teresa Tàpies worden samengesteld. Er worden ook werken van andere kunstenaars geëxposeerd en tentoonstellingen gehouden. Behalve een museum is er ook een bibliotheek en een auditorium aan de stichting verbonden. Tàpies werk van de laatste jaren zijn, bovenal een bezinning van pijn - zowel fysiek als spiritueel - die als integraal deel van het leven wordt begrepen. Beïnvloed door Boeddhistische gedachte, gelooft Tàpies dat een betere kennis van pijn ons toestaat om zijn gevolgen te verzachten en daardoor de kwaliteit van het leven te verbeteren. De passage van tijd, die altijd een constante in zijn werk is geweest, geeft nu nieuwe nuancen over persoonlijke ervaringen die grote zelfkennis en een duidelijk inzicht in de wereld rond hem brengt. De laatste jaren heeft hij een artistieke taal geconsolideerd die zowel, visueel zijn conceptie van kunst als bepaalde filosofische zorgen vervoert die in de loop van de jaren zijn vernieuwd. Zijn artistieke praktijk staat nog steeds open voor de brutaliteit van het heden terwijl het aanbieden van een vorm die, ondanks zijn rekbaarheid, trouw blijft aan zijn oorsprong. En zo zijn de werkzaamheden van de laatste jaren niet alleen volledig eigentijds, maar ook een verslag van zijn eigen verleden. bronnen/auteurs: www.fundaciotapies.org/www.kunstbus.nl/www.dekunsten.net
£ Postvak in Ok guapa Nou daar zijn we nog mee bezig, probleem met grootte, laat het je nog weten x Where are you? Oh very good just in the center! When you arrive to the appartm tell me. Can you come with me? Tell me exactly the adress where u stay and we pick u up! Only for a drink! Veel plezier! Ok where? Ok Yes! so great! Hope to see u before u leave or at least in Empuries guapa. Enjoy as creazy in&with our beautiful city! Kss&huggs fr u&ur 3 lovely boys Veel plezier mama Good morning guapa! Hope u enjoy the day in bcn! It was nice to see u also! U need something tell me. Kisses Enjoying? Where are u now?
Still working! Im going home soon! Ki$$es Waar zijn jullie ik sta nog beneden bij de Zara… Gértj n ursula gn niet mé. D rest komt wt latr, z komn om hlf 10 Ok Hoe heet het? Joepie!!! Leuk daar? Dan moet het huis zéker verkocht worden. X Je bent een schatje! Zijn jullie al wakker? Marieke n ik hbbn kaas gkogt o d markt n komn eraan. Waar istie dan? Thanx! Ik kijk ff wie r wakkr is. Hoi. Toch morgen pas naar Tàpies. We smsen nog over het eten. Groetjes Sanne op het strand! Was het mooi? Leuk. Verder nog plannen? Ik ben alleen op het strand. Lekker te genieten. Misschien kan ik later aanhaken? Andere groep is naar design en strip winkel. Sanne
Okee! Ik moet nog eten! Goed plan ik kan er over ruim kwartier zijn. Sanne Hoi! Zijn de winkels bij jullie ook dicht? Waar zitten jullie? Yep! x Ze zijn nu bij Marijke alles goed mams Zijn jullie ng wakker? Ok, slaap lekker! Ontmoeten wij elkaar bij de kluisjes? Wij zijn r al ff, mr zien jullie ng niet. Zittn jullie rgns ndrs? Ga naar B43 Heel goed kus Beetje snel afscheid zo, dus nog even drie virtuele zoenen van geertje en mij, ook voor Francoise. marielle heeft al gehad : -). Doei! Gelukkig weer veilig op nederl bodem.
in
Een wijntje drinken met twee vriendinnen uit Barcelona, die ons vervolgens een routebeschrijving naar Mariscal gaven en daar behoorlijk naast zaten. auteur: Rosemarijn Cruijsbergs