l i f o κ ο λ ω ν α κ ι Spoiled for choice
Εδώ θα βρείτε τα πάντα: γαλλικά τυριά, εξωτικά φρούτα, παράξενα ρούχα.
τιούνται τι είναι αυτό το ποτό στο μπουκάλι που περιέχει ένα ολόκληρο φίδι και βρίσκεται σκονισμένο ανάμεσα στ’ άλλα μπουκάλια. Κάποιος μυστικός ζωμός; Οι σαν-να-ήρθαν από το Παρίσι ζεστές σοκολάτες του μικροσκοπικού The Dark Side of Chocolate της Σόλωνος. Τζαζ και κακάο. Το «σου δίνω δυο Miles Davis, μου δίνεις έναν Rufus Wainright;» στο μυθικό υπόγειο της Σόλωνος και Μασσαλίας, εκεί που ανταλλάσσονται καθημερινά τα περισσότερα CDs και δίσκοι της πόλης, ανάμεσα σε ατέρμονες συζητήσεις για box sets και σπάνια σαρανταπεντάρια της punk ελληνικής σκηνής των ’80s. Ο Λυκαβηττός δίπλα. Για βόλτες, για τζόκινγκ, για συναυλίες αλλά και για άγρια ρόκα και σκόρδα που φύονται στις πλαγιές του. Ο Σκρουτζ Μακ Ντακ στην πλατεία Κολωνακίου ως guerilla εικαστικό πρότζεκτ του Gregos Theopsy. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος στο lifo.gr, «Έβαλα (σ.σ. την προτομή του Σκρουτζ) στην κενή θέση που είναι αφιερωμένη στον Όρκο της Φιλικής Εταιρείας, ανάμεσα στον Σκουφά και τον Τσακάλωφ και που αρχίζει “Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα”. Ήθελα να δείξω ότι η ανεξαρτησία δεν αφορά πια σύνορα σ’ ένα χαρτί εδώ και καιρό». To Γαλλικό Ινστιτούτο στη Σίνα. Ποτήρι κρασί στο υπέροχο αίθριο, Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και προβολές καταπληκτικών ντοκιμαντέρ κάθε Τετάρτη στο πλαίσιο του CineDoc. 8_
KoλωνΑκι 2012
Οι χορευτές που σπουδάζουν στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης στην Ομήρου που λιάζονται έξω στα σκαλάκια τις καλές ημέρες του χρόνου. Τα επιφωνήματα θαυμασμού στη θέα του νέου iPad στη βιτρίνα του iStorm στην πλατεία Κολωνακίου, εκεί όπου βρίσκονταν παλιά τα Goody’s. Οι ουρές είναι πλέον παρελθόν. Το βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης στην Αμερικής 13. Σπάνιες και καταπληκτικές εκδόσεις του ιδρύματος που, χωρίς να το κάνει θέμα, ανεβάζει τον εκδοτικό πήχη της πόλης. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας στο Φίλιον. Ακούνητος, ακλόνητος. Πάντα εκεί. Η Ράτκα. Η Ακρόπολη του Κολωνακίου. Η λαϊκή στην Ξενοκράτους κάθε Παρασκευή, ένα πανηγύρι χρωμάτων και αρωμάτων που έχει αποτυπωθεί και στην ομότιτλη μνημειακή ζωφόρο 58 μέτρων του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση. Η Αναγνωστοπούλου. Ξεκινάει από την κοσμική πλατεία και καταλήγει μέσα από δέντρα και σκαλάκια στα Εξάρχεια, ενώνοντας δυο διαφορετικούς κόσμους. Οι πρεσβείες: Αιγύπτου, Αϊτής, Αλβανίας, Αργεντινής, Αυστρίας, Βελγίου, Βραζιλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ελβετίας, ΗΠΑ, Ιαπωνίας, Ινδίας, Ιρλανδίας, Καναδά, Κύπρου, Λετονίας, Λιθουανίας, Λουξεμβούργου, Μεγάλης Βρετανίας, Ολλανδίας, Ουγγαρίας, Ουρουγουάης, Πακιστάν, Πορτογαλίας, Σουηδίας, Τουρκίας, Φινλανδίας και Χιλής.
Το Μπαρ 56, χωμένο στα σπλάχνα της Πλουτάρχου, τόσο ώστε να μην το βρίσκει κανείς που δεν εκτιμάει τη sui generis φιλοσοφία του. Θα μπορούσε να ήταν ένα ξεχασμένο dive bar κάπου στο Λος Άντζελες. Τα μπιφτεκάκια γαλοπούλας, οι τηγανητές πατάτες και τα υπέροχα πιτάκια του Καλαμάκι Κολωνάκι της Πλουτάρχου, ενός από τα πρώτα νεο-ψητοπωλεία που μυρίστηκε νωρίς τη μόδα του καλαμακίου στη σχάρα κι εξοβέλισε τους γύρους και τα ντονέρ. Κρασί και γκουρμέ μεζέδες στο Scala Vinoteca στα σκαλάκια της Σίνα, με την αρχιτεκτονική σφραγίδα της Μαρίας Κοκκίνου και του Ανδρέα Κούρκουλα που έχουν φτιάξει και το νέο Μουσείο Μπενάκη. Η Βασιλίσσης Σοφίας. Αγκαλιάζει το Κολωνάκι από τις δυο πλευρές του. Σε όποια κάθετο και αν τρυπώσεις, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην καρδιά του. Η καστανόσουπα και ο σολομός ταρτάρ στο Nice’n’Easy στην Ομήρου 60. Μπίρες, σκύλοι και ζευγαράκια έξω από την καντίνα στο πάρκινγκ του θεάτρου του Λυκαβηττού, με τα φώτα της πόλης σαν ωκεανός από κάτω. Οι μποέμ γραβάτες και τα ρούχα που μοιάζουν σαν να βγήκαν από την γκαρνταρόμπα του κυρίου Ιλό στο De Toute Facon της Δημοκρίτου 21.