Talk of the Town
α π ό τ ον δ ημήτ ρ η ρ ηγ όπ ουλο
πέτρος πετροζέλης
Urban
Designer
Ο Πέτρος Πετροζέλης είναι designer, ιδιοκτήτης της PTRSdesign CO. (ptrsdesign. com). Αυτό τον καιρό σχεδιάζει την καινούργια του συλλογή από t-shirts και accessories. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: Ένας κύκλος κλείνει.
(το επίτευγμα και το λάθος)
2 Προσθήκες Το 2004 άνοιξε το Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο, με προσθήκη της αίθουσας «Αλεξάνδρα Τριάντη». Άνοιξε επίσης η αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας» και δημιουργήθηκε η Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη».
14 lifo – 16.1.14
από τον δημήτρη κυριαζή
Έτος ιδρύσεως Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών άνοιξε το 1991 με δύο αίθουσες, τη «Χρήστος Λαμπράκης» (πρώην «Φίλων της Μουσικής») και τη «Δημήτρης Μητρόπουλος».
Αιγάλεω
γειτονιά
1
q Αγαπημένη μου βόλτα είναι στο Μπαρουτάδικο. Είναι το «μεγάλο πάρκο» του δήμου μας που παλιά λειτουργούσε ως πυριτιδοποιείο, εξού και το όνομα. Κρύβει πολλή ιστορία και μυστήριο, μια και αστικοί μύθοι λένε ότι όλη η περιοχή από κάτω είναι σκαμμένη με μυστικές υπόγειες σήραγγες, απομεινάρια του εργοστασίου. Τα καλοκαίρια εκεί η θερμοκρασία είναι σίγουρα 3-5 βαθμούς πιο χαμηλή από το υπόλοιπο Αιγάλεω. Μυρίζει πεύκο και ψητό καλαμπόκι, ενώ ακούς ήχους από skateboards και παιδιά να παίζουν κρυφτό. q Ιστορική καφετέρια στο Αιγάλεω είναι η Alea. Βρίσκεται στη μια άκρη του Μπαρουτάδικου, που σημαίνει ότι είναι μέσα στο πράσινο. Ήταν ο νούμερο ένα προορισμός για τις σχολικές μας «εκδρομές» και τις κοπάνες των πρώτων ωρών. Εκεί μεγαλώσαμε, γελάσαμε, ερωτευτήκαμε, βγήκαμε τα πρώτα μας ραντεβού.
Τι θα κάνουμε με το Μέγαρο; Όταν εγκαινιάστηκε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ήμουν 19 ετών / δεν θυμάμαι πάρα πολλά από εκείνη την ημέρα που όλοι μάς έλεγαν ότι είναι σημαντική / κυρίως η κρατική τηλεόραση που, αν δεν με γελάει η μνήμη μου, μετέδιδε σε απευθείας σύνδεση τα εγκαίνια / από τότε έχουν περάσει 23, σχεδόν, χρόνια και το Μέγαρο βρίσκεται πάντα στην ίδια θέση, αν και τα δεδομένα μοιάζουν πολύ διαφορετικά: από τις αρχές του νέου αιώνα έχει διπλασιάσει τις υποδομές του, καθώς υπήρξε η προσθήκη δύο νέων αιθουσών και μερικά χιλιόμετρα μαρμαροστρωμένων φουαγέ και διαδρόμων / εντάξει, δεν είναι «χιλιόμετρα», αλλά αυτή είναι η αίσθηση που έχεις περπατώντας στις αχανείς εκτάσεις από μάρμαρο / το δεύτερο που έχει αλλάξει είναι ότι δεν βρίσκεται στη ζωή ο Χρήστος Λαμπράκης, ένας από τους ανθρώπους που οραματίστηκαν το Μέγαρο Μουσικής και αυτός με τον οποίο ταυτίστηκε τα πρώτα, κρίσιμα χρόνια της λειτουργίας του / και το τρίτο έχει να κάνει με τη θέση που κατέχει το Μέγαρο στην αγορά του αθηναϊκού πολιτισμού / αν τη δεκαετία του ’90 έπαιζε μόνο του στο γήπεδο της σοβαρής ψυχαγωγίας (στην πραγματικότητα, ο μοναδικός στεγασμένος χώρος πολιτισμού στην ελληνική πρωτεύουσα που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί αντίστοιχες ευρωπαϊκές υποδομές), σήμερα αισθάνεται την πίεση από ανάλογα πολιτιστικά συγκροτήματα, με τα οποία είναι υποχρεωμένο να μοιραστεί την πίτα / έτσι, μετά τον θάνατο του Λαμπράκη εκατομμύρια Έλληνες που μεγαλώνουν με την εντύπωση ότι το Μέγαρο είναι άξιο τέκνο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας πληροφορούνται ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι / το Δημόσιο επιχορηγούσε επί σειρά ετών το Μέγαρο και παραμονές της κρίσης γίνεται σαφές ότι ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών αδυνατεί να αποπληρώσει τα δάνεια με τα οποία χρηματοδοτήθηκε η επέκταση των εγκαταστάσεών του / το Μέγαρο υποστηρίζει πως στην ιδρυτική διακήρυξή του γίνεται σαφές ότι το κράτος αναλαμβάνει το κατασκευαστικό σκέλος, επομένως είναι αυτό που θα πρέπει να αναλάβει τη δυσάρεστη αυτή υποχρέωση / όλα αυτά, δυσάρεστα και ευχάριστα, θα ρυθμιστούν με νομοσχέδιο που θα έχει προωθηθεί στη Βουλή μέχρι το τέλος του μήνα / η νέα πτέρυγα του συγκροτήματος μεταβιβάζεται στο κράτος, το οποίο με τη σειρά του θα το παραχωρήσει στον ΟΜΜΑ προς χρήση / ρυθμίζεται το δάνειο του Μεγάρου προς την Εθνική Τράπεζα, ενώ το ελληνικό Δημόσιο αναλαμβάνει τις δανειακές υποχρεώσεις του Μεγάρου έναντι της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων / σε αντάλλαγμα, το κράτος αποκτά πλειοψηφία στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Οργανισμού / όλα αυτά ίσως ακούγονται ως μηχανορραφίες προκειμένου να διασωθεί το πνευματικό τέκνο του Χρήστου Λαμπράκη, άλλη μια πολιτικά ύποπτη «συναλλαγή» για να διατηρηθούν οι ισορροπίες του αθηναϊκού κατεστημένου / όμως δεν είναι ακριβώς έτσι / το Μέγαρο είναι μια κατάκτηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και ανήκει σε όλους / ο Λαμπράκης μπορεί να έχει ταυτιστεί με το ομώνυμο εκδοτικό συγκρότημα, αλλά μας αρέσει, δεν μας αρέσει, υπήρξε μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας, με πάθος για τη σοβαρή μουσική / εμένα αυτό που δεν μου αρέσει στο προωθούμενο νομοσχέδιο δεν είναι οι ρυθμίσεις των δανείων αλλά το γεγονός ότι η λεγόμενη «επέκταση» (που αποδείχθηκε μέγα λάθος) παραμένει στα χέρια του Μεγάρου / ενώ, ως κρατικό περιουσιακό στοιχείο, θα έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά τους ανθρώπους του υπουργείου Πολιτισμού για να το αξιοποιήσουν με τον καλύτερο και πιο αποδοτικό τρόπο / και το Μέγαρο να αφεθεί με τα τετραγωνικά που το ξέραμε, τις δύο κλασικές του αίθουσες, και την αρχική του αποστολή ως του «σπιτιού», κατ’ αρχάς, της σοβαρής μουσικής και μετά όλων των άλλων.
q Μένω στο θρυλικό/λαϊκό Αιγάλεω. Έχω την τύχη να μένω στον πέμπτο και τελευταίο όροφο πολυκατοικίας που είναι χτισμένη πάνω σε μικρό, πολύ μικρό λόφο, δίχως άλλα ψηλά κτίρια τριγύρω. Η τύχη είναι ότι βλέπω από Ακρόπολη και Λυκαβηττό μέχρι το όρος Αιγάλεω και το σκαμμένο σε σχήμα καρδιάς βουνό στο δάσος Χαϊδαρίου. Όταν έχει καλό καιρό, μπορείς να διακρίνεις θάλασσα προς το λιμάνι του Πειραιά.
q Στο Αιγάλεω υπάρχει μεγάλη αρχιτεκτονική ποικιλομορφία. Το πιο χαρακτηριστικό κτίσμα είναι αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «η πολυκατοικία του μηχανικού». Πρόκειται για πολυκατοικίες το λιγότερο πέντε ορόφων, κατασκευασμένες μετά το 1999, με μεγάλα μπαλκόνια, πιλοτή, δίχως πράσινο, συνήθως βαμμένες μπεζ προς κίτρινο ή μουσταρδί, με έλλειψη αισθητικής και, προφανώς, αρχιτεκτονικής μελέτης, όπως προκύπτει τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα σε αυτές τις πολυκατοικίες- «μοντερνιές» των ’90s βρίσκεις και απίστευτες μονοκατοικίες από το 1920. Κατοικίες προσφύγων που χτίστηκαν με κόπο και φθηνά υλικά, που όμως είναι τόσο αυθεντικές και όμορφες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Επίσης, έχουμε την τιμή να βρίσκεται στην περιοχή μας η πιο άσχημη πολυκατοικία στην Ελλάδα, μια ωδή στην κλασική αρχαιότητα με κίονες, αγάλματα, Καρυάτιδες, μαιάνδρους, αετούς, δάφνες και λοιπές ψευτοαρχαιοελληνικές φανφάρες. q Μετά το ’45 η περιοχή έγινε γνωστή για τα λαϊκά κέντρα με τη ρεμπέτικη μουσική και πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες από το Αιγάλεω, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας (με την πλέον περίφημη φράση του «Αιγάλεω Σίτι»), ο Σπύρος Ζαγοραίος, η Μαρίκα Νίνου και η Ρίτα Αμπατζή. Επίσης, όλοι σχεδόν από τη γειτονιά έχουν να σου διηγηθούν μια ιστορία με την «Καιτούλα». Ναι, τη γνωστή. Άλλοι πήγαιναν μαζί της σχολείο, άλλοι έπαιζαν μαζί της στους δρόμους, άλλοι θυμούνται να τραγουδάει με την αδερφή της έξω από το σχολείο. Το πατρικό της βρίσκεται δύο στενά από το σπίτι μου και η θεία μου όντως ήταν στην ίδια τάξη μαζί της. q Βιώνω καθημερινά τη δυσάρεστη διέλευση τουλάχιστον ενός αυτοκινήτου με την πιο δυνατή μουσική και τα πιο βαριά μπάσα που μπορεί να έχει αμάξι, τα οποία δημιουργούν, μέσω του ήχου, επαναλαμβανόμενα κύματα και ταλαντώσεις που σείουν όλο το σπίτι.