IN MEMORIAM JOHAN DE KOK Op 3 augustus 2016 is Johan de Kok op 39-jarige leeftijd plotseling overleden. In één seconde kan het leven anders zijn. Johan was getrouwd met Marie-Claire en ze hadden drie kinderen: Pepijn, Jurrian en Isabeau. Johan de Kok was als partner en congresmanager van Euroform vanaf de start in 2003 betrokken bij het evenement Telecom Time. Vanuit die positie had hij met heel veel telecombedrijven contact en was hij een bekende voor heel wat mensen die werkzaam waren in de sector. Zijn oud-collega Mark de Leeuw typeerde Johan tijdens de ceremonie als volgt: “Johan was in zijn werk een echte relatieman, die de juiste salesdruk – een stortvloed van mailtjes, telefoontjes, voicemailberichten en sms’jes – wist te combineren met welgemeende sympathie. Dat maakte dat je met hem makkelijk een deal sloot. Klanten wisten dat je hem blindelings kon vertrouwen en dat is een manier van zakendoen die uiteindelijk de langste levensduur heeft.” Zelf zat ik op de camping in Drenthe in de zon te genieten van een kop koffie toen ik een whatsappje kreeg van Tanja Faber – die Johan ook goed kende – met het slechte nieuws. In een flits zie je dan alles
52
wat leven is, gerelativeerd worden. Het leven duurt sowieso te kort en voor Johan duurde het dus te kort in elke overtreffende trap die je maar kunt bedenken. Een paar maanden geleden sprak ik Johan nog. Zoals altijd was hij optimistisch en vrolijk: hij was bezig om vanuit zijn positie als congresmanager bij de High Tech Campus ook de Nederlandse ICT-sector richting Eindhoven te krijgen. “Dat gaat wel lukken, dat gaat zeker lukken”, zei hij. Johan was zo’n man waar je nooit ruzie mee kon krijgen. Hij was zacht en aardig, maar zeker niet te zacht en te aardig als het ging om het bereiken van de gestelde targets. We gingen groeien met Telecom Time en succes hebben, maar voor alles moesten de sponsors happy zijn. Zo hebben we menig editie van dit event samen succesvol mogen invullen. Het was mooi en dankbaar werken met hem! Mensen die om je heen het leven op aarde moeten verlaten, confronteren je altijd met je eigen sterfelijkheid. “Zo zie je maar weer dat je elke dag moet genieten”, zeggen we dan tegen elkaar. “Zo zie je maar weer dat we een tijdelijke zandkorrel zijn op een planeet ergens in een hoekje van het oneindige universum.” We
snappen er eigenlijk heel weinig van, beseffen we dan. Ook al schrijven we dit magazine vol over dingen die ons bezig houden, de essentie van dit mysterie zullen we niet raken. En toch gaan we door met wat we doen… dat moet ook. We schrijven en we blijven en we organiseren bijeenkomsten zoals Johan de Kok dat ook zou hebben gedaan. Het gaat door en dat is goed. Wij wensen Marie-Claire en Pepijn, Jurrian en Isabeau en al zijn naaste kennissen en familie heel veel sterkte. En Johan: bedankt voor jouw bijdrage de je geleverd hebt aan de cohesie in de telecomsector! HP van Tilburg