PAGE 22 LE: Sommige Cubaanse groepen zijn wereldberoemd buiten Cuba, maar veel minder bekend in eigen land. Hoe zit dat met Sierra Maestra? EH: In de jaren 80 was Sierra Maestra heel beroemd in Cuba. Want in die tijd werd de traditionele son alleen nog maar gespeeld door de klassieke grote namen, zoals Septeto Nacional, Septeto Los Naranjos, Septeto Habanero… En dat waren allemaal muzikanten op leeftijd, waarmee de jeugd zich totaal niet mee kon identificeren. Want hoe goed de muziek ook is, en hoe goed ze ook gespeeld wordt, als je er niet van jongs af aan mee bent opgegroeid, is het heel moeilijk om je ermee te identificeren. Als je bijvoorbeeld naar Mexico kijkt, daar groeien de kinderen op met rancheras. Als ze 15 zijn, weten ze wat een ranchera is. Toen wij begonnen, waren we jong en dat sloeg aan bij de jeugd, maar de jongeren van nu luisteren voornamelijk naar timba en reggaeton. Dat is logisch, want dat zijn muzieksoorten die ook een nationale spreiding hebben en overal in het land te horen zijn. Het probleem in Cuba is dat er wel jongeren bezig zijn met de son, maar dat hun muziek geen nationale spreiding heeft en niet overal te horen is. En dat is jammer, want dat is nodig om deze muziek levend te houden. Tourmanager Jack Maas specificeert nog even dat Sierra Maestra in Cuba nog steeds bekend staat als de band die de son nieuw leven in heeft geblazen, maar de zeer bescheiden Eduardo Himes vindt dat dat wel vaak genoeg gezegd is. Feitelijk hebben we toen iets ouds opgepakt en nagedaan. En het resultaat klonk anders. En ook als je een andere muzikant weer precies hetzelfde laat doen, zal het altijd anders klinken. LE: Kunt u de nieuwste bandleden even kort aan ons voorstellen? EH: We hebben Jesús Bello Díaz, die bij de groep is gekomen na het overlijden van José Antonio Rodríguez. En de allernieuwste aanwinst is Yelfris Valdés Espinosa, onze trompettist. Misschien leuk om te weten: er is in Cuba een vergelijkbaar programma als Idols, maar dan voor de son. En daarvan is Yelfris de winnaar. LE: En hoe wordt zo’n nieuw bandlid dan geselecteerd? EH: Als we een nieuw bandlid zoeken, kijken we eerst of die persoon in de groep past. Ze hoeven zich niet in een keurslijf te wringen, want elk lid heeft een eigen inbreng, maar ze moeten wel op dezelfde golflengte zitten. LE: Hoe ontstaan de arrangementen? EH: We zijn een kleine groep muzikanten en we kennen elkaar erg goed. Dus degene die het arrangement schrijft, weet van elke muzikant hoe die het zou aanpakken. Ik speel bijvoorbeeld zelf geen tresgitaar, maar ik weet wel hoe Emilio het doet. Dus het arrangement wordt wel uitgeschreven, en soms later nog aangepast op aanwijzing van de andere muzikanten. En dan heb je altijd nog te maken met het karakter van de son. In de son wordt heel veel geïmproviseerd, dus het arrangement geeft het houvast, maar het uiteindelijke geluid is het resultaat van de inbreng van alle muzikanten samen. Zo blijft het ook fris. Ik vind ook niet dat het zo moet zijn, dat de arrangeur zegt: “Dit is mijn arrangement, met mijn naam eronder. Zo heb ik het geschreven en zo moet het ook gespeeld worden.” Dat is nodig bij grote orkesten, omdat het anders te rommelig wordt, maar in een kleinere groep kan er veel meer vrijheid zijn.
LE: Wat zijn de toekomstplannen? EH: Momenteel is deze tour belangrijk. Na dit concert gaan we kort terug naar Cuba en dan een maand toeren door de Verenigde Staten. En in februari gaan we naar Colombia, waar we al eerder hebben gespeeld. En dat is wel heel speciaal, want we zijn wel al in andere delen van Zuid-Amerika geweest, maar Colombia heeft wel een hele sterke reputatie op muzikaal gebied. De vorige keer was in ieder geval een heel mooie ervaring. En verder is het belangrijkste toekomstplan het opnemen van onze nieuwe album. Dat lijkt ons een mooi toekomstplan, en wij trekken ons terug, zodat ook Eduardo Himely zich nog even kan voorbereiden op het concert van die avond.