toer-tochten weer doorgingen. Dat laat zien dat er bedrijvigheid is. De havens lagen overal weer vol. Ik heb nog geen nieuwe vaste ligplaats, vandaar dat ankeren. Maar jullie lezen; met plezier … De laatste jaren is het vooral het begin van de herfst nog prima weer en ook dit jaar lijkt dat het geval te zijn. De laatste jaren hebben we zelfs in oktober soms nog één of meerdere dagen kunnen varen. Maak daar maar zoveel mogelijk gebruik van, geniet nu het nog kan! De prachtige kleuren van de herfst, wie wordt daar niet blij van? De bladeren vallen nu massaal uit de bomen en iedere week veranderen de bomen van kleur. Wat is het prachtig in dit seizoen! Elk seizoen heeft haar eigen kleur, haar eigen pracht. De herfst is wispelturig, van stralende zon tot regen en donkere luchten, zo nu en dan vergezeld van een regenboog. En zo kun je jezelf ook voelen in deze periode. Ik zei eens tegen iemand dat nadat alle bladeren waren gevallen en de bomen kaal waren, dat het een doods gezicht was. Als commentaar kreeg ik; niks doods, een nieuw begin … en ik lees in het boek De Lange Route van Bernard Moitessier de volgende woorden na een zware storm: ‘… doorzichtige hemel, bloedkleurige zonsondergangen, kleur van het leven, op een zee die glinstert van kracht en licht en die je al haar kracht en al haar waarheid geeft. Dan weet je waarom je
verder gaat, waarom je tot het einde zult gaan. Geluid van het water... geluid van het water... geluid van het water...’ Wij zoeken ontspanning op onze boot, anderen lopen over de hei, en weer anderen vinden hun rust in de wereld van een boek. Mensen lezen gedichten. Mensen die ik ken, ze lezen poëzie om schoonheid of verdriet een plaats te geven, iets moois in de taal om troost of innerlijke rust te vinden. Ik snap dat wel! Even alles loslaten, de tijd stilzetten en je laten prikkelen om buiten de grenzen van onze gecreëerde werkelijkheid te denken. Toch denk ik nog vaak aan mijn dagen op zee. De eerste dagen denk je nog aan de wal, daarna wil je niet weer terug. Maar aan het eind van de reis verlang je weer naar je familie, je vrienden en wil je de gebeurtenissen delen en ik citeer het tweede couplet van de Albatros van Slauerhoff: Ten Zuiden van de Hoop- en Stormkaap Hindert geen kust, geen klip mijn stille vaart, Waar de albatros ook op zijn wieken slaapt, Boven den storm, door sterren aangestaard. De Solitario blijft de komende maanden in Ketelhaven liggen. Op de plek van een mede KNMCer: de Gerleen, een prachtige Admiral Class, gebouwd bij de Gier.
Het is een plek waaruit ik ook in de winter, op zo’n stralende, heldere, koude winterdag nog eens een dagje kan varen. Misschien kom ik wel met de mooiste foto’s thuis. Een wit landschap, de rijp op elke tak. Op een van de laatste ankerdagen hoorde ik het klappen van vleugels. De reiger was er weer en keek me aan. Waar zal die van de winter zijn?
Henk de Velde a/b MV Solitario www.henkdevelde.com
9
