Við kynnum ný og vegleg apptilboð á jólavörum á hverjum degi frá 1. til 24. desember.
Meðan birgðir endast.
Með appinu færðu appslátt af öllum vörum í hvert skipti sem þú verslar. Afslátturinn birtist sem inneign í appinu. Inneignina má nýta í verslunum um allt land.
Í febrúar sl. hlotnaðist mér sá heiður að vera kosinn formaður
Keflavíkur, íþrótta- og ungmennafélags. Tók þar við af Einari Haraldssyni sem hafði starfað fyrir félagið sem formaður og framkvæmdastjóri í mörg ár. Ég vil þakka Einari fyrir frábær störf í þágu félagsins.
Á vormánuðum var Birgir Már Bragason ráðinn framkvæmdastjóri félagsins og það var því áskorun fyrir okkur tvö að taka við þeim störfum sem Einar hafði áður sinnt. Með nýju fólki koma breytingar og hefur árið einkennst af því. Ýmsar framkvæmdir hafa verið gerðar í Blue-höllinni og reynt hefur verið að bæta aðgengi og aðbúnað þeirra sem starfa fyrir félagið á einn eða annan hátt.
Félagið okkar samanstendur af 9 deildum sem eru misstórar. Starfið er blómlegt í þeim öllum, þar starfa stjórnir sem sinna daglegum rekstri, við höfum mikinn fjölda iðkenda og ekki síst sjálfboðaliða sem vinna eitt mikilvægasta starfið í félaginu. Aðalstjórn og starfsfólk félagsins hefur tengsl við allar deildir og reynir að styðja við þá starfsemi sem þar fer fram.
Á árinu varð sú breyting að Keflavík, íþróttaog ungmennafélag er ekki lengur með beina aðild að UMFÍ. Þetta hefur það í för með sér að lottótekjur félagsins minnka til muna eða þannig að við verðum af um 14 milljónum á ári.
Í byrjun árs opnaði Litla Sporthúsið aftan við B-salinn. Þar lögðu margir hönd á plóg og vil
ég fyrir hönd aðalstjórnar þakka þeim kærlega fyrir þeirra framlag. Salurinn er vel nýttur og einn sá flottasti á landinu.
Keflavík hélt Litahlaup þann 15.júní í tilefni af 30 ára afmæli Reykjanesbæjar. Viðburðurinn tókst mjög vel og er kominn til að vera. Í fyrsta skipti í mörg ár náðust samningar á milli deilda með einn æfingagalla/utanyfirbúning þar sem iðkendur og stuðningsmenn geta eignast félagsbúning og verið öll eins hvort sem er innan eða utan vallar. Samningurinn er við Sport 24 og er búningurinn að sjálfsögðu dökkblár frá Adidas. Á haustmánuðum hófst “Frísk til framtíðar” sem er heilsuefling ætluð 60 ára og eldri. Námskeiðið hefur mælst mjög vel fyrir og vonast til að enn fleiri taki þátt á nýju ári. Á árinu hefur starfsfólk félagsins heimsótt önnur íþróttafélög til að fræðast um þeirra starfsemi og rekstur. Á næstu misserum eru breyttar áherslur um ýmsa verkferla er snúa að rekstri íþróttafélaga. ÍSÍ hélt nýlega ráðstefnu þar sem farið var yfir slíkar breytingar. Við sem félag viljum að sjálfsögðu taka þátt í þessu og vera öðrum til eftirbreytni. Stjórn og starfsfólk félagsins hefur lagt sig fram um að hafa gott samstarf við Reykjanesbæ og starfsfólk Blue-hallarinnar. Okkur er mikið í mun að halda því samstarfi góðu. Spennandi tímar eru framundan er varða framtíðaráform íþróttamannvirkja í Reykjanesbæ og er sú vinna í fullum gangi. Mikil þörf er á nýju húsnæði fyrir fimleikadeildina og því afar mikilvægt að halda vel á spöðunum. Fimleikadeildin verður 40 ára á næsta ári og er enn í húsnæði sem fullnægir engan veginn þeim kröfum sem gerðar eru í dag. Keflavík sem félag og sem fjölskylda vill horfa til framtíðar. Á árinu varð félagið 95 ára sem
segir okkur að einungis 5 ár eru þar til félagið verður 100 ára. Við horfum til þeirra tímamóta og erum byrjuð að undirbúa með ýmsum hætti. Til dæmis er verið að setja myndbönd og myndir á stafrænt form og huga vel að sögu félagsins.
Það eru spennandi tímar framundan. Við eigum íþróttafólk í fremstu röð og þannig viljum við hafa það. Við höfum frábært starfsfólk og sjálfboðaliða sem halda þessu öllu gangandi. Án ykkar væri ekkert félag.
Að lokum vil ég óska öllum velunnurum félagsins, íþróttafólki, starfsfólki og sjálfboðaliðum gleðilegra jóla og farsæls nýs íþróttaárs. Höldum merki félagsins á lofti með stolti.
ÁFRAM KEFLAVÍK
Björg Hafsteinsdóttir formaður
Bónstöð
Keflavíkur
Ingvar Bón
Rafíþróttadeild Keflavíkur var stofnuð síðla árs 2020 og hefur verið í stöðugum vexti síðan þá. Meðal verkefna rafíþróttadeildarinnar er að stýra æfingum faglega þannig að iðkendur fái leiðbeiningar aðila sem þekkja vel til. Sérstök áhersla er lögð á forvarnir, börnum kennt að temja sér hóf við tölvunotkun og foreldrar virkjaðir til þátttöku.
Aðalþjálfari deildarinnar er Walfran Pinto, eða Wally eins og hann er kallaður. Hann er fæddur og uppalinn í Brasilíu. 11 ára flutti hann til Þýskalands með móður sinni og bjó þar fram á fullorðinsaldur. Það var ástin sem leiddi hann til Íslands en hann er í sambandi með Keflvíkingnum Stefaníu Bergmann Magnúsdóttur, en þau kynntust í Barcelona þar sem þau voru bæði í námi.
Wally tók á móti blaðamanni í aðstöðu Rafík í K-húsinu og bjargaði sér ágætlega á íslensku. Hann hefur þó aðeins verið hérlendis síðan í vor. „Eftir fjögur ár í Barcelona ákváðum við að prófa Ísland. Tungumálið er vissulega erfitt, en ég er að læra, og það gengur ágætlega. Þetta tekur tíma, og ég held að ég læri það að lokum,“ segir Wally og brosir.
Alveg síðan Wally man eftir sér hefur hann verið í kringum tölvuleiki. Hann ólst upp í stórri fjölskyldu í Brasilíu og deildi húsi með frændfólki sínu. „Einn frændi minn stofnaði svokallað „LAN-hús“ – eins konar leikjahús. Þar höfðum við leikjatölvur eins og PlayStation og Super Nintendo. Ég var alltaf að hjálpa honum með þetta, og þannig ólst ég upp í kringum leiki. Ég var líka mikill keppnismaður og stundaði íþróttir eins og sund, fótbolta og blak. Tölvuleikir og keppnir voru því alltaf hluti af lífi mínu.“
Wally sem er með viðskiptafræðimenntun var í atvinnuleit og sá þá að Rafík var að leita eftir þjálfara. „Ég ákvað að sækja um. Það kom mér samt á óvart hversu erfitt það var að fá vinnu. Ég hélt að það myndi vera auðveldara, en það krafðist sveigjanleika. Þegar ég heyrði um þetta starf, þá hugsaði ég, af hverju ekki?“ Í fyrstu var hann efins um að hann gæti unnið svo mikið með börnum sem hugsanlega kynnu ekki ensku, og hann talaði litla íslensku. „Ég var hræddur við að geta ekki tjáð mig nógu vel við börnin, en ég varð hissa á því hversu vel þau tala ensku. Þau eru alveg ótrúleg. Auðvitað koma upp einhverjir erfiðleikar, en ekkert sem er ekki hægt að leysa.“
Rafíþróttir samfélagslega samþykktar
Tölvuleikir eru ótrúlega félagslegir núna að
mati Wally. Krakkar læra samskipti, lausnaleit og teymisvinnu í gegnum leiki. „Við sjáum líka börn sem eiga erfitt félagslega blómstra hér í öruggu umhverfi. Það er mjög mikilvægur þáttur fyrir okkur – að allir finni sig velkomna og örugga. Í dag eru tölvuleikir miklu meira viðurkenndir en áður. Það var áður talið „nördalegt“ að spila leiki, en núna er það mjög algengt og samfélagslega samþykkt. Sérstaklega eftir COVID, þegar margir gátu ekki farið út, jukust vinsældir gríðarlega. Við sjáum líka fleiri stelpur og konur taka þátt í tölvuleikjum, sem er frábært.“
Fótboltastjörnur, körfuboltamenn og aðrir íþróttamenn spila mikið tölvuleiki í frítíma sínum. Þetta hefur aukið vinsældir leikja og gert þá enn viðurkenndari. Til dæmis var fótboltastjarnan Neymar nýlega að keppa í Counter-Strike í Dubai, en ekki í fótbolta. Þetta sýnir að vissu leyti hversu samþykktir tölvuleikir eru orðnir.
Að spila bara til gamans er ekki nóg Rétt eins og með hinar „hefðbundnu“ íþróttir þá er formúlan alltaf sú sama, áhuginn og skuldbinding verða að vera til staðar ef árangur á að nást. „Að spila bara til gamans er ekki nóg ef þú vilt keppa á háu stigi. Þú þarft að læra af mistökum þínum og bæta þig. Flestir keppnishópar eyða meiri tíma í að skoða leiki sína og læra af þeim heldur en í að spila sjálfa leiki. Það er mikil vinna en nauðsynleg ef þú vilt bæta þig.“
Mikið er um leiktengdar „æfingar“, þar sem fólk einbeitir sér að ákveðnum hæfileikum eins og viðbragðshraða eða nákvæmni. Til dæmis eru til sérstakir leikir sem snúast bara um að bæta miðið í skotleikjum, sem hjálpar keppendum að verða betri í skotleikjum.
Wally greinir vaxandi áhuga á rafíþróttum á Suðurnesjum. „Við erum þegar komin með biðlista í sum námskeiðin, sérstaklega hjá 8-12 ára börnum. Það væri frábært að stækka þetta meira, en við þurfum betri búnað og mögulega meiri aðstöðu.“
Wally segir það skipta miklu máli að krakkar upplifi sig velkomin í Rafík. Lagt sé upp með að byggja upp jákvæða og skemmtilega stemningu, að allir séu vinir og að það sé engin hatursorðræða. „Tölvuleikir eru núna ótrúlega félagslegir. Við sjáum að börn tengjast öðrum í gegnum leiki, vinna saman og byggja upp sjálfstraust. Það er líka áhugavert að sjá krakka sem eru feimin í raunveruleikanum blómstra í leikjum þar sem þau vinna með öðrum.
Rafík var sett á laggirnar árið 2021. Aðalþjálfari deildarinnar er Walfran Pinto, eða Wally eins og hann er kallaður.
Þetta hefur mikil áhrif á sjálfsmynd þeirra og félagsfærni.“ Þjálfarinn segist fá mjög jákvæða endurgjöf frá foreldrum. „Sumir þeirra segja að börnin þeirra hafi blómstrað og þróað nýja félagsfærni í gegnum leikina hér. Það er svo mikilvægt að hafa umhverfi þar sem krakkar geta tjáð sig, lært og skemmt sér á sama tíma.“ Hvernig sér Wally framtíðina fyrir sér í rafíþróttum? „Ég held að tölvuleikir eigi eftir að verða enn vinsælli. Tæknin þróast hratt, og með tilkomu sýndarveruleika (VR) sjáum við hvernig leikjaumhverfið er að verða meira líkamlegt. Börn verða þá ekki bara félagslega og andlega virk, heldur líkamlega virk líka,“ segir Wally að lokum.
Í hópi bestu spilara landsins
„Ég byrja að spila tölvuleiki þegar ég er fimm ára. Stóri bróðir minn var að spilaði Black Ops Call of duty, og ég fékk að prufa. Ég er eiginlega búinn að vera að spila síðan,“ Segir Sigurður Breki Ólason sem spilar fyrir og þjálfar hjá Rafík. Breki sem er 16 ára spilar mest Fortnite og er þar í hópi bestu spilara landsins. Hann byrjaði að spila þann leik þegar hann kom fyrst út árið 2017. Hann sá fyrir sér að þetta væri eitthvað sem myndi vilja leggja fyrir sig. „Ég ætla reyna að fá eitthvað út úr þessu og leggja metnað í að spila. Ég fann strax að þetta var eitthvað sem mér fannst skemmtilegt að gera og langaði að gera eitthvað úr þessu. Í grunnskóla sá ég svo auglýsingu um að það væri hægt að fara að æfa tölvuleiki og ég fór á mínar fyrstu æfingar fyrir um þremur árum.“
Að sögn Breka þá er ákaflega gaman að keppa og reyna sig gegn bestu spilurum landsins. Í Elko-deildinni eru allir þeir bestu samankomnir. Þar eru um 60 spilarar og þeir berjast um sigurverðlaun reglulega sem nema 600 þúsund. Sýnt er frá Elko-deildinni í sjónvarpinu og nýtur hún mikilla vinsælda.
Mikill tími fer í að greina leiki Rétt eins og með aðrar íþróttir þá er vinsælt að fylgjast með keppni þeirra bestu í heiminum. Breki horfir mikið á streymi utan úr heimi en hann eyðir líka talsverðum tíma í að horfa á sínar eigin keppnir þar sem hann og liðsfélagar hans greina hvað fór úrskeiðis og hvað mátti gera betur. „Það er líka gott að horfa á atvinnumennina og sjá hvað þeir eru að gera, maður getur lært mikið af því. Ég læri líka mikið að vinum sem eru betri en ég í leiknum, þeir kenna mér og þannig verð ég betri.“
Til þess að verða betri er auðvitað lykilatriði að æfa og spila mikið. Breki passar sig þó á að spila ekki of mikið. Það geti skapað þreytu og þar af leiðandi verri spilamennsku í kjölfarið. „Venjulegur dagur hjá mér er þannig að ég vakna og fer í skólann, vinn svo hér við þálfun hjá Rafík og eftir það fer ég að spila. Ég passa mig svo alltaf að ná átta tíma svefni.“
Breki æfir einnig á píanó en hann segir það hjálpa sér mikið í íþróttinni sinni.
Hvernig sér Breki framtíð sína í rafíþróttum?
„Ég vonast til þess að ná að lifa eitthvað á þessu og keppa eins lengi og ég get. Annars verður þetta líka áhugamál sem ég hef gaman af. Ég er að keppa en svo er það stundum sem ég er bara að leika mér í öðrum leikjum.“
Samskipti algjört lykilatriði Félagslegi hluti íþróttarinnar er sterkur og mikið um að vinasambönd myndist. „Það er mikið um samskipti og enginn að rífast. Allir eru í þessu til að hafa gaman og æfa sig.“ Flestir leikir eru samsettir af liðum þar sem sa-
„Fótboltastjörnur, körfuboltamenn og aðrir íþróttamenn spila tölvuleiki
í frítíma sínum. Þetta hefur aukið vinsældir leikja og gert þá enn viðurkenndari. Til dæmis var Neymar nýlega að keppa í
Counter-Strike í Dubai, ekki fótbolta. Þetta sýnir hversu samþykktir tölvuleikir eru orðnir.“
meiginleg verkefni eru fyrir hendi. Það er því mjög mikilvægt að eiga góð samskipti og tala mikið saman að meðan leik stendur. Ef þú talar ekki mikið við liðsfélagana þá er það oftast ávísun á slæman árangur, að sögn Brekar.
„Hér er mjög gaman og við reynum alltaf að gera eitthvað til þess að hrista upp í þessu. Það er gaman að lana saman og hittast í eigin persónu í stað þess að vera bara heima og spila. Ég mæli með að koma bara og prufa,“ segir Keflvíkingurinn að lokum.
Keflvíkingurinn Eva Hrund Gunnarsdóttir tók nýlega við sem framkvæmdastjóri hjá fimleikadeild Keflavíkur. Líf Evu hefur meira og minna snúist um fimleika. Hún æfði í æsku hjá Keflavík, byrjaði snemma að þjálfa og tók svo til starfa hjá fimleikasambandi Íslands seinna meir. Nú er hún komin á æskuslóðir í draumastarfið má segja. „Mér finnst þetta alveg geggjað en stundum væri maður til í að eiga fleiri klukkutíma í sólarhringnum. Mig hefur lengi langað að komast með fingurna í þetta. Ég tel að þú þurfir að þekkja greinina út og inn, auk þess að kunna rekstur. Ég var því alltaf spennt að komast í þessa stöðu. Með öflugri stjórn hefur orðið mikill viðsnúningur í fjármálum og við stöndum nokkuð vel núna.“
Eva segir Keflavík eiga öfluga fimleikadeild en þó sé aðeins í land til þess að geta borið okkur saman við stóru fimleikafélögin á höfuðborgarsvæðinu. „Það að geta boðið upp á
aðstöðu fyrir hópfimleika er fyrsta skrefið í að bæta félagið. Ég persónulega vil geta boðið upp á áhaldafimleika karla líka. Okkur skortir pláss undir það.“ Hátt í sex hundruð iðkendur eru innan deildarinnar en aðstaðan í Íþróttaakademíunni í Krossmóa er löngu sprungin.
„Við erum frekar sprungin og það er biðlisti til þess að koma að æfa. Sem dæmi má nefna að það eru 96 börn í 2019 árgangi, það er mikill fjöldi.“
Eva segir að fimleikar séu í stöðugum vexti hérlendis enda sé þetta ákaflega góður grunnur samhliða öðrum íþróttum. „Ég held að þetta sé bara eins gott fyrir börn og að læra að synda, að hafa smá grunn í fimleikum.“
Stöðugt er verið að þróa fimleika og svo virðist sem agi og alvarleiki sem hefur loðað við íþróttina sem aðeins að víkja. „Við erum með hóp sem heitir fimleikar fyrir alla, þar sem þú þarft
ekki að keppa. Þar ertu bara að mæta, hafa gaman og prófa allt saman. Þetta er hugsað sem sýningaríþrótt og oft eru þetta mjög tilkomumiklar sýningar. Ég sé það fyrir mér vaxa í framtíðinni. Við erum búin að missa helling af iðkendum í gegnum tíðina út af þessum alvarleika. Að þú þurfir að keppa. Ég vil því bjóða upp á meira sem tekur við ef þú ert ekki til í þessa keppni. Eins og staðan er núna eru 20 einstaklingar í þannig hóp og ég sé fyrir mér að þessi hópur eigi eftir að stækka í framtíðinni. Að við getum boðið upp á fimleika sem hreyfingu og skemmtun fyrir sem flesta.“
Eva hætti sjálf að æfa fimleika í 8. bekk en sá alltaf ótrúlega mikið eftir því. „Lengi vel dreymdi mig fimleika, ennþá í háskóla jafnvel. Ég var á Bifröst og endaði á því að kenna þar börnum íþróttir fyrir tilviljun. Það endaði eiginlega þannig að ég fór að kenna þeim fimleika. Það augljóslega sat í mér ennþá hvað
Eva starfaði sem fjármálastjóri Fimleikasambandsins frá árinu 2019 og hefur m.a. séð um mótastjórn hjá FSÍ. Hún hefur þjálfað fimleika hjá
Keflavík, Fimleikadeild Stjörnunnar og lengst af hjá Íþróttafélaginu Gerplu en þar hefur hún þjálfað fimleika fyrir fatlaða frá árinu 2010. Jafnframt er hún dómari í áhaldafimleikum karla og kvenna og hefur sinnt dómgæslu frá árinu 2011.
ég saknaði fimleikanna. Eftir að ég kláraði háskólann þá heyrði ég af fullorðinsfimleikum. Eftir það var ekki aftur snúið. Ég fór að æfa hjá Keflavík, Stjörnunni og síðar Gerplu. Ég hef aldrei verið í eins góðu formi og á þessum tíma,“ segir Eva. Eftir það tók við þjálfun og störf fyrir fimleikasambandið, þannig að lífið snerist nánast eingöngu um fimleika eftir háskóla eftir að hafa sagt skilið við íþróttina um fermingu.
Hversu góð er fimleikadeild Keflavíkur?
„Ég fór að taka eftir því að Keflavík átti orðið færri þátttakendur í áhaldafimleikum. Það fóru margir í hópfimleika og við erum orðin nokkuð stór þar. Ef við náum að halda í alla okkar iðkendur þá held ég að framtíðin sé björt.“
Á dögunum eignuðust Keflvíkingar Evrópu-
meistara og því óhætt að taka undir orð Evu hér að ofan. Laufey Ingadóttir keppti með kvennalandsliðinu og vann gullverðlaun, Helen María Margeirsdóttir með blönduðu landsliði unglinga og vann gull og Margrét Júlía Jóhannsdóttir vann brons með stúlknalandsliði Íslands.
„Ég var rosalega stolt fyrir hönd míns félags. Natalía áhaldafimleikaþjálfarinn okkar var að þjálfa allar þessar stelpur sem voru að keppa í Baku. Allir þessir krakkar sem eru alin upp hérna hjá okkur eru núna að blómstra í hópfimleikum. Við erum greinilega að gera eitthvað rétt en auðvitað viljum við geta verið í baráttu við þessi stærstu félög í Reykjavík.“
Það eru svo eiginlega Norðurlöndin sem fundu upp á hópfimleikunum og hafa verið þar fremst í flokki. Aðrar þjóðir eru að komast inn í þetta, líkt og Bretar en eins og staðan er núna þá eru Norðurlöndin best. Keppt er í stökki í hópfimleikum og svo er keppt í dansi. „Þar sem þetta er liðaíþrótt þá myndast aðeins meiri stemning en í áhaldafimleikunum og þú getur í raun verið lengur að keppa í þessu. Þeir sem eru búnir í áhaldafimleikum af einhverjum ástæðum færa sig því oft yfir í hópfimleika. Landsliðið okkar er því meira og minna samsett af gömlu áhaldafimleikafólki.“
Þegar hópfimleikar komu til sögunnar var þar eiginlega þannig að þeir sem ekki skoruðu ákveðið hátt í stöðuprófum voru færðir
yfir í hópfimleika. „Ég fór yfir í hópfimleika og endaði minn feril þar. Þar voru í raun ekki mínar sterkustu greinar, en maður þarf að vera góður í gólfæfingum og stökkum fyrir hópfimleikana. Það er búið að taka smá tíma að láta börn skilja að hópfimleikar eru ekkert síðri en áhaldafimleikar. Það er gömul mýta að það að fara í hópfimleika þýði að maður sé lélegur. Það er held ég komið út frá þessu að þeir sem voru ekki nægilega sterkir í efri líkamanum voru sjálfkrafa settir í hópfimleikana. Í dag er það allt öðruvísi og við leyfum börnunum að velja sjálf og hópfimleikarnir eru orðnir töluvert stærri en áhaldafimleikarnir.“
Eva telur að því megi þakka að Ísland hefur verið að ná góðum árangri á alþjóðavísu og svo eru margir sem finna sig vel í fimleikum sem liðsíþrótt. „Við Íslendingar héldum líka hér Evrópumót árið 2014. Þar voru allir landsmenn að fylgjast með á RÚV og ótrúlegasta fólk farið að spyrja mig út í fimleika. Á þessum tímapunkti urðu fimleikar vinsælli og aukning varð meðal iðkenda um allt land.“
Stærsti viðburður fimleikadeildarinnar ár hvert er jólasýningin. Þar verður boðið upp á fjórar sýningar í ár með alþjóðlegu þema. „Jól um allan heiminn verður þemað okkar í ár. Það er fjöldinn allur af börnum af erlendum uppruna hérna hjá okkur. Það verður gaman að geta boðið upp á lög frá öllum löndum og sýningu fyrir alla,“ segir framkvæmdastjórinn að endingu.
Hugheilar óskir um gleðiríka jólahátíð og farsæld á komandi ári.
Íþrótta- og tómstundaráð – Lýðheilsuráð.
Æskuvinkonurnar Helen María Margeirsdóttir og Margrét Júlía Jóhannsdóttir eru afsprengi fimleikadeildar Keflavíkur. Þær eru nýlega komnar frá Baku í Azerbajian þar sem þær komust á pall með sínum liðum í hópfimleikum.
Helen María varð þar Evrópumeistari með blönduðu landsliði unglinga og Margrét Júlía vann til bronsverðlauna með stúlknalandsliði Íslands. Þær hafa báðar verið í fimleikum frá því að þær voru rétt farnar að ganga þokkalega, eða upp úr tveggja ára aldri.
Núna eru þær 17 ára framhaldsskólanemar sem njóta lífsins til fulls í hópfimleikum.
Hvernig var að keppa í Baku?
Helen: „Tilfinningin er alveg geggjuð, alveg sturluð í raun. Ótrúlega góð tilfinning en samt smá leiði, maður vissi varla hvað maður átti að gera þegar þessu lauk.“
Margrét: „Maður kemst ekkert hærra en á Evrópumót í hópfimleikum þannig að maður er búinn að ná ákveðnum topp. Þetta var annar menningarheimur og kannski aðrir staðlar en við erum vön. Fólk var alveg að stara að á okkur eins og við værum geimverur eða einhverjar stjörnur.“
Bjuggust þið við góðum árangri fyrirfram?
Margrét: Við vorum a.m.k. í mjög stífum æfingum. Norðurlöndin eru sterkust og við vorum búin að sjá að okkar æfing var af góðu erfiðleikastigi og erfiðari en hin löndin. Það benti til þess að við gætum endað í topp þremur. Við höfðum því háar væntingar.“
Helen: „Ég náði mínum væntingum í blandaða liðinu og er mjög sátt.“
Margrét: „Í undanúrslitum gekk allt í sögu, en í úrslitum urðu svo hnökrar hér og þar. Þess vegna enduðum við í þriðja sæti.“
Í hópfimleikum eru tíu manns sem hlaupa inn á gólf og dansa og síðan er það sex sem taka stökk á trampolíninu. Í blandaða liðinu eru þrír strákar, þrjár stelpur en tíu sem hlaupa inn á gólfið.
Það þarf mjög sterka liðsheild að þeirra mati í hópfimleikum, það sé algjört lykilatriði að allir séu samstillir. „Maður vill þekkja vel inn á alla í liðinu og að halda uppi góðri stemningu. Við byrjuðum í byrjun sumars að æfa saman landsliðið til þess að kynnast líka betur,“ segir Margrét.
Báðar æfa þær með Gerplu í Kópavogi í meistaraflokki. Þær eru miklir Keflvíkingar og stunda nám í FS en eru í raun neyddar til þess
að æfa í höfuðborginni ef þær vilja keppa á hæsta stigi í hópfimleikum. „Það er gríðarlegur munur á að æfa þar fyrir hópfimleikana. Þar er sér hús fyrir áhaldafimleika og sér fyrir hópfimleika.“
„Það hefði verið öðruvísi ef það væri aðstaða hér og ég myndi ákveða á fara í Reykjavík. Ég held ég hefði ekki farið í bæinn ef það væri aðstaða hér,“ segir Helen. „Maður hefur reyndar eignast mikið af vinum á nýjum stað sem hefði annars ekki orðið.“
Margrét: „Mér fannst bara þroskandi að prófa eitthvað nýtt, finna nýtt umhverfi og kynnast nýju fólki.“
Hvernig sjáið þið ykkar feril þróast?
Helen: „Ég er ekkert að hugsa um hvernig ferilinn minn þróast. Ég byrjaði um tveggja ára aldur í krakkafimleikum og er því búin að vera í þessu ansi lengi. Ég tek þetta því bara skref fyrir skref.“
Margrét: „Maður verður líka að hlusta á líkamann og hversu lengi manni finnst gaman í þessu.“
Álagið er gífurlegt á líkamann í íþróttinni og talsvert um meiðsli. Erfiðleikastigið í fimleikum er líklega hærra en gengur og gerist í íþróttum. „Þú ferð ekki í gegnum fimleikaferil án þess að meiðast svona fimm sinnum,“ segir Helen og Margrét hlær, hún bætir við,: Ég held að þú getir varla talað við fimleikastelpu sem ekki hefur gengið í gegnum bakmeiðsli eða á ökkla. Þetta er rosalega mikil keyrsla sem erfitt er að viðhalda lengi finnst mér.“
Meiri léttleiki í hópfimleikum
Báðar tóku þær stökkið yfir í hópfimleika í byrjun árs 2023. „Það er miklu meiri stemning í hópfimleikum. Þegar maður er orðin aðeins eldri þá er bara miklu skemmtilegra að vera bara að flippa finnst mér. Maður er búinn með mikið af stífum æfingum, þrátt fyrir að við æfum vel núna auðvitað, stemningin er bara
svo mikil, maður gleymir sér bara að gera sitt og hafa gaman,“ segir Margrét.
Margrét: „Áhaldafimleikar eru mun alvarlegri en hópfimleikar. Ég var t.d. alltaf mjög stressuð fyrir mót á áhöldum, en ég fann varla fyrir stressi þegar ég var á Evrópumótinu í hópfimleikum.“
Hvað hafa fimleikar gefið ykkur?
Margrét: „Mér finnst fimleikar hafa gefið mér ákveðinn karakter. Mér finnst ég sterkari og læri af mistökunum mínum. Maður er að díla við mikla pressu en það byggir hjá manni karakter og gefur gott sjálfstraust.“
Helen: „Maður er bara ótrúlega andlega sterkur og getur tekist á við nánast allt ef maður hefur gengið í gegnum mörg ár í fimleikum. Mér finnst ég ekki taka hlutum of alvarlega af því ég þekki hvað er alvarlegt og erfitt.“
Hvað er skemmtilegast við fimleika?
„Að stökkva! Að geta gert eitthvað sem fólk getur ekkert gert,“ segir Margrét. „Að snúast í svona marga hringi og fara svona hátt, það tekur á andlega líka. Maður veit stundum ekkert hvar maður er í loftinu.“
Helen: „Það er líka fólkið sem er í þessu með manni. Það er líka alveg gaman að fljúga um í stökki. Almenningur sér kannski glæsilegt stökk en gerir sér ekki grein fyrir allri vinnunni sem býr að bara. Ég er góð í fimleikum en það tekur mig kannski ár að vinna að nýju stökki og ná því þannig að ég geti keppt með það.“
Margrét segist ekki sjá fyrir sér að koma mikið að fimleikum í framtíðinni. „Ég hugsa að ég klári þetta tímabil og sjái svo til hvað mig langar að gera. Klára stúdentinn og hugsanlega flytja eitthvert.“
Helen: „Mig langar í háskóla í útlöndum, en ekki á fimleikastyrk
Hópfimleikar eru hópíþrótt sem samanstendur af 8-12/14 manna liði(14 í yngri flokkum). Liðið eru annaðhvort kvennalið, karlalið eða blandað lið (en þá eru jafnmargir af hvoru kyni í liðinu) Hópfimleikar er samblanda af líkamlega krefjandi æfingum og sterkri liðsheild. En þessir tveir þættir eru lykilinn að góðum árangri. Einstaklingar þurfa að byggja upp og setja saman flóknar æfingar sem eru framkvæmdar á nokkrum sekún-
dum. Keppt er í þremur mismundandi áhöldum.
Trampólín Á trampólíni gerir hvert lið þrjár umferðir og þarf ein af þeim að vera með stökki yfir hest. Hér snýst æfingin um snerpu, styrk og samhæfingu fimleikamannsins, en hann þarf að ná hraða úr tilhlaupi sínu til að ná sem mestum sprengikrafti úr trampólíninu og inn í fimleikastökkið. Í loftinu framkvæmir einstaklingurinn svo mismunandi útfærslur af
heljarstökkum með skrúfum sem stigmagnast eftir því sem færni einstaklingsins eykst.
Dýnustökk
Dýnustökki gerir hvert lið þrjár umferðir en fimleikamennirnir þurfa að framkvæma bæði stökk fram á við og aftur á bak. Hver umferð saman stendur af tengingu nokkurra fimleikaæfinga sem verða flóknari með aukinni færni einstaklingsins. Lykilþættir eru samhæfing, sprengikraftur og styrkur.
Gólfæfingar
Mjúkar hreyfingar, fallegar línur, liðleiki, jafnvægi og hopp einkenna gólfæfingarnar. Allir liðsmenn framkvæma æfingarnar í takt líkt og í raun aðeins einn maður væri úti á gólfinu. Liðið þarf að færast um gólfflötinn og mynda mismunandi mynstur á meðan það framkvæmir æfinguna sem krefst mikillar samvinnu allra í hópnum.
Björgvin Sigurðsson er 39 ára gamall Keflvíkingur sem stundar skotfimi. Hann er hálfgerður nýgræðingur í greininni. Fyrir þremur árum var Björgvin á slæmum stað eftir að hafa farið í hjartaaðgerð og tapað heilsunni. Bjarni bróðir hans kom honum af stað í íþróttinni, sem hefur breytt lífi hans. „Á þessum tíma var ég að ganga í gegnum mikil veikindi. Ég fór á tveimur árum í fjórar hjartaþræðingar og hjartaaðgerð þar sem skipt var um hjartaloku í mér í þriðja sinn á ævinni. Það að stunda skotfimi bjargaði geðheilsunni minni. Ég var að grotna niður heima, reyna að ná heilsu og var í versta formi lífs míns. Þá bjargaði Bjarni mér. Hann þekkir mig betur en nokkur annar, sá hvað stefndi í og ákvað að koma mér í þetta,“ segir Björgvin. Björgvin hafði alltaf verið áhugasamur um skotfimi, en einhvern veginn kom hann sér aldrei af stað. „Ég var fljótur að ná tökum á
þessu,“ segir Björgvin, sem tók fljótt fram úr Bjarna bróður sínum í getu, þrátt fyrir að sá síðarnefndi hafi stundað skotfimi lengur.
„Ég vissi strax eftir fyrstu æfinguna að þetta var eitthvað fyrir mig. Eftir nokkrar æfingar varð mér ljóst að ég gæti orðið góður í þessu. Ég ákvað að verða bestur í loftskammbyssu.
Þrátt fyrir veikindin hef ég náð ótrúlegum árangri miðað við hvað þau hafa hamlað mér og hversu lítið ég hef getað æft. Ég finn að ég er alltaf að verða betri og því meira sem heilsan mín kemur til baka.“
Björgvin á erfitt með að útskýra hvaða hæfileika þarf til að ná árangri í skotfimi.
„Sumir eru einfaldlega með þetta í sér. Auðvitað skiptir máli hversu mikið þú æfir, en það er misjafnt hvað fólk þarf að leggja á sig til að ná árangri. Það er erfitt að svara af hverju sumir ná lengra en aðrir; það er líklega eitthvað sem lætur suma skara fram úr.“
Skotfimi er sport sem hægt er að stunda á öllum aldri, svo lengi sem sjónin er í þokkalegu lagi. Þetta er mikil rútína sem sífellt er endurtekin. Björgvin hefur t.d. tekið æfingar þar sem hann horfði ekki á skífuna heldur framkvæmdi hreyfingarnar eingöngu eftir vöðvaminni og rútínu.
Jóga fyrir hausinn „Hausinn er stærsti þátturinn í þessu. Það má ekkert vera í gangi í hausnum á þér á meðan þú skýtur,“ segir Björgvin. Keppendur mega nota heyrnartól eða eyrnatappa, en hann kýs að nota ekkert slíkt. Hver keppni tekur allt að 75 mínútur og krefst mikillar einbeitingar. „Þetta er eins og jóga fyrir hausinn. Þú þarft að einbeita þér svo mikið. Oft þegar ég kem út eftir æfingu er hausinn á mér gjörsamlega tómur. Þá veit ég að æfingin var góð og að ég hef algjörlega endurstillt hugann.“
Björgvin segir að fólk viti almennt lítið um íþróttina. „Það er flott aðstaða í sundlauginni í Keflavík, en fáir virðast vita af henni. Margir hafa fordóma fyrir byssum, en þetta er allt öðruvísi en fólk heldur. Þetta er róleg íþrótt þar sem enginn hasar á sér stað.“
Björgvin hefur haft byssuleyfi frá tvítugu og alltaf haft gaman af því að skjóta í mark, þó ekki veiða. „Þrátt fyrir áhugann gaf ég mér aldrei tíma til að stunda þetta sem áhugamál.
Fyrir þremur árum hringdi Bjarni í mig og sagðist hafa fundið loftskammbyssu fyrir mig. Hann spurði hvort ég vildi koma með honum á æfingar. Ég ákvað að slá til, enda vissi ég að þetta væri spennandi tækifæri til að eiga áhugamál.“
Markmiðin eru háleit
Markmið Björgvins eru skýr. „Ég vil verða bestur í loftskammbyssu og keppa á alþjóðlegum
mótum. Mig langar líka að prófa aðrar greinar, bæði loftbyssu og púðurbyssur, og ná árangri í þeim.“
Skotfimi er fyrir Björgvin eins og hugleiðsla. „Þetta snýst ekki um adrenalín eða æsing heldur rólegheit, aga og rútínu. Góð æfing tæmir hausinn, róar hugann og lætur mér líða vel.“
„Flestir halda að þetta snúist um adrenalín eða æsing, en þetta er akkúrat öfugt. Fólk sem prufar skotfimi segir oft að þetta sé allt annað en það hélt.“
Að lokum segir Björgvin: „Ég hvet alla til að prófa. Þú þarft ekki að eiga byssu til að stunda loftskotfimi. Félagið á loftbyssur fyrir félagsmenn. Trúðu á sjálfan þig, og þá er ekki spurning hvort þú náir markmiðum þínum heldur hvenær.“
Félagsskapurinn frábær: Mæðgurnar Dagbjört og Stefanía á æfingu í Heiðarskóla, sjá má áhugasama iðkendur í bakgrunni.
Sérsniðnar lausnir
fyrir þitt fyrirtæki
Það er ekki ofsögum sagt að það sé ein fjölskylda sem beri badmintondeildina á herðum sér í Keflavík. Hjónin Dagbjört Ýr Gylfadóttir og Kristján Þór Karlsson hafa verið viðloðandi deildina frá því snemma á níunda áratug síðustu aldar. „Okkur finnst þetta bara svo gaman. Við erum alltaf að vonast eftir því að fleira fólk komi inn í deildina sem ná að festa sig í sessi, segir Stefanía S. Kristjánsdóttir, dóttir þeirra hjóna sem byrjaði að æfa þegar hún var níu ára eftir að hafa fengið kynningu á íþróttinni í skólanum sínum. Það var eiginlega hún sem dró foreldra sína í íþróttina. „Það sem mér finnst skemmtilegt við badminton er að þetta er frábær hreyfing, gott líka að vera í einstaklingsgrein þar sem maður stólar á sjálfan sig. Félagsskapurinn er líka frábær. Þetta hentar rosalega mörgum sem ekki finna sig í hópíþróttum,“ segir Stefanía sem prófaði fótbolta og karate m.a. en heillaðist mest að badminton.
Í dag er Stefanía þjálfari deildarinnar sem æfir á laugardagsmorgnum í Heiðarskóla. „Þá æfðum við á Sunnubraut í A-salnum þegar ég byrjaði. Það voru mjög margir sem æfðu þá,“ en badminton átti mikið blómaskeið á áttunda og níunda áratugnum. Íþróttin á undir högg að sækja en Stefanía segir að samdráttur sé á iðkendum á höfuðborgarsvæðinu.
Hjónin Kristján og Dagbjört eru dugleg að starfa með TBR og sækja mót í Reykjavík þar sem þau leggja gjarnan fram hjálparhönd, þau eru alltaf boðin og búin að leggja íþróttinni lið.
Stefanía er nýbyrjuð að þjálfa hóp frá Nes og þar er áhuginn strax mikill og talsverður fjöldi. „Allir eru annars velkomnir á æfingar hjá okkur og endilega koma og prufa,“ segir Stefanía að lokum
„Þetta hentar rosalega mörgum sem ekki finna sig í hópíþróttum“
EINAR KVEÐUR EFTIR 30 ÁR SEM FORMAÐUR OG FRAMKVÆMDASTJÓRI KEFLAVÍKUR
Það reyndist þrautinni þyngra að ná í skottið á fráfarandi framkvæmdastjóra og formanni Keflavíkur til viðtals. Einar Haraldsson hefur ekki setið auðum höndum frá því að hann yfirgaf stólinn á Sunnbrautinni eftir 30 ár í starfi. Hann stundar sund og þrek og sækir félagsskap Virkjunnar. Þessi 68 ára fyrrum húsasmiður hefur líka verið að aðstoða börnin sín í smíðavinnu, milli þess sem hann gerir upp borðstofuborðið.
Einar er fæddur í Reykjavík og gekk í Vogaskóla til tíu ára aldurs. Hann flytur svo til Garðabæjar klárar barnaskólann, gagnfræðiskólann og iðskólann í Hafnarfirði. Faðir hans var húsasmiður og vann upp á Keflavíkurflugvelli. Einar fetaði í hans fótspor og varð húsasmíðameistari. „Ég var 18 ára þegar ég fór að vinna hjá ÍAV uppi á velli. Það tíðkaðist að sofa þar í bröggum vinnuvikuna og rúmin voru herbeddar , en fjölskyldumenn fóru heim á miðvikudögum. Ég fór stundum á rúntinn í Keflavík á kvöldin. Þar hitti ég eitt sinn þrjár ungar stúlkur sem vildu koma með á rúntinn, ein af þeim reyndist vera framtíðar eiginkona mín.“ Þannig liggur leið Einars til Keflavíkur.
Fótbrotnaði í fyrsta leik
Sem ungur maður stundaði Einar bæði handbolta, þar sem hann var markvörður, og fótbolta með Stjörnunni. „Ég hóf minn feril í meistaraflokknum í fótbolta 16 ára. Fyrsta keppnisferðin var til Siglufjarðar. Það fór ekki betur en svo að eftir fimm mínútna leik þá var ég fótbrotinn,“ segir Einar sem mátti dúsa á Siglufirði næstu þrjár vikurnar eftir skakkaföllin. „Það vill svo til að mamma er ættuð þaðan og ég kom held ég átta konfektkössum ríkari heim.“ Einar minnist þess einnig að hafa afrekað það að spilað leik með tveimur elstu bræðrum sínum á Melavellinum í Reykjavík fyrir Stjörnuna, það þótti fréttnæmt á sínum tíma.
Eftir búferla til Keflavíkur reyndi Einar fyrir sér hjá ÍBK. „Það var mikil keppni innan liðsins. Guðni Kjartans var þá að þjálfa og stóð fyrir þrekæfingum sem mikið var gert úr. Á hverjum laugardagsmorgni var svo hist í vallarhúsinu á Hringbraut og veitt verðlaun fyrir afrekin. Ég lenti einu sinni í hóp þarna með góðum mönnum, goðsögnum hjá félaginu. Ég vann þar allar þrautir nema eina og hlakkaði til að mæta á fund og fá verðlaunin mín. Annar leikmaður fékk þau verðlaun og runnu þá á mig tvær grímur. Ég spyr svo Guðna eftir á hverju sætti, ég hefði verið á undan þeim. Þá mátti ég nú bara þakka fyrir að fá að æfa með ÍBK, komandi úr Stjörnunni og verandi utanbæjarmaður. Andrúmsloftið var bara allt öðruvísi, menn skiptu ekki um félag svo mikið á þessum tíma.“ Ferilinn var þó ekki ýkja merkilegur þannig séð en Einar á nokkra Íslandsmeistaratitla með ÍBK (Keflavík) Old boys.
Það er á þessum tíma sem áhuginn er að kvikna á félagsstörfum.
„ Ég hef alltaf haft áhuga á félagsstörfunum var til dæmis formaður byggingardeildar Iðnsveinafélags Suðurnesja og orlofsnefndar. Ég fer í varastjórn Ungó 1985 og er síðasti formaður Ungó,“ en Einar segir það fyrst og fremst hafa verið út af félagsskap. Félagsmál og ungmennafélagsmál hafa alltaf heillað Einar. Var kjörinn í varastjórn UMFÍ 2003 og í stjórn 2007 – 2011.
Félögin innan Keflavíkurkaupstaðar voru svo sameinuð á sama tíma og Reykjanesbær er að fæðast, 1994. Einar segir það hafa gengið vel en félögin voru þá sex talsins. „Þetta var mikið heillaskref hjá okkur og við fórum í skrúðgöngu í júní 1994 í Fjölbrautarskóla Suðurnesja þar sem þessi félög ganga saman undir íþrótta- og ungmennafélagið Keflavík sem síðan var breytt í Keflavík íþrótta- og ungmennafélag.“
Gert af hugsjón og ástríðu
Fyrst um sinn var Einar í félagsstörfunum samhliða smíðavinnu en var farinn að hugsa sér til hreyfings. „Það kom svo upp tillaga innan stjórnar að mér óvörum, hvort ég væri ekki tilbúinn að taka að mér þetta starf, sem sagt þrjár stöður í eitt stöðugildi. Ég tók mér tíma í að melta þetta en lét slag standa. Ég man að það var erfitt að ýta fyrst á takkann í bókhaldinu, ekki menntaður í því og hræddur um að gera einhverja vitleysu. Síðan þróaðist það bara þannig og gekk upp.“ Einar segist hafa farið niður í launum, enda gerði hann það fínt sem smiður. „Þetta var gert meira af hugsjón en fyrir peningana.“ Aldrei á nokkrum tímapunkti horfði Einar um öxl og sá eftir þeirri ákvörðun. „Maður var bara svo mikill Keflvíkingur í sér og ungmennafélagsmaður, þetta var bara ástríða. Okkur gekk vel í því sem við vorum að gera. Það var verið að fjölga iðkendum og greinum og ég var með mjög gott fólk með mér, sem skiptir öllu máli. Sumir stjórnarmenn voru með mér í 1- 29 ár. Sem skiptir miklu máli að mínu viti í aðalstjórn, enda skapast mikil reynsla og þekking með þannig fólki.“
Alltaf hefur Einar haft ástríðu fyrir íþróttum og er alæta á þær, það sama á við um eiginkonu hans. „Mér finnst þetta bara virkilega gefandi. Ég hef aldrei spáð í tímanum sem fer í þetta. Það er bara greitt eitt kaup, sama hvort unnið sé um helgar eða hvað. Ég hef haft mjög gott fólk í kringum mig og svo er mjög gott fólk sem er að taka við.“
Hversu mikilvægt er þetta fólk sem sækir í stjórnir og sjálfboðaliðastörf fyrir félagið? „Þetta er alveg ómetanlegt og verður aldrei full þakkað. Mér finnst oft vanta skilninginn frá bæjaryfirvöldum um hvað íþróttafélag sé. Hver á félagið og fyrir hvern eru þeir að starfa sem eru að gera þetta? Það er eins og við séum að gera þetta fyrir okkur sjálf. Allir þessi sjálfboðaliðar eru að halda úti sínum störfum svo að bæjarbúar og börn þeirra geti stundað hér
íþróttir. Ég hef alltaf sagt að hver króna sem sett er í íþróttastarf sjöfaldast, það eru sigrarnir í þessu. Það vantar miklu meiri stuðning í unglingastarfið. Þjálfarastyrkurinn sem kemur frá Reykjanesbæ er lár og hefur ekki verið að fylgja verðlaginu síðustu árin. Ég vísa oft í tónlistarskólann, þar sem allir kennarar eru á launum hjá bænum. Það er enginn þjálfari á launum hjá bænum þrátt fyrir að þetta sé á sama stigi stjórnsýslulega séð. Að þessu söguðu er ég ekki að gera lítið úr því sem Reykjanesbær hefur gert fyrir íþróttirnar í bæjarfélaginu og því ber að þakka heldur að minna á að það þurfi að gera betur í þessum efnum. Er afar þakklátur þegar við fengum stöðugildi inn til félagsins, og nú eru þau orðin tvö sem hefur gjörbreytt öllu utan um haldi hjá félaginu.“
Á þessum 30 árum sem Einar hefur verið í stjórnum þá hefur samfélagið og félagið þanist í takt. Keflavík íþrótta - og ungmennafélag á aðeins fimm ár í aldarafmæli. Einar hefur verið viðloðinn stóran hluta af sögu félagsins. „Ég er virkilega stoltur af þessu öllu. Það hafa orðið áföll hjá okkur fjárhagslega og þetta hefur oft verið virkilega erfitt. Nú hefur Keflavík lokið sinni beinni aðild að UMFÍ og er að skerðast verulega í lottótekjum þar sem íþróttabandalögin eru komin inn í UMFÍ sem þýðir að ÍRB er nú sambandsaðilinn. Ég tek hatt minn ofan fyrir öllum sem taka að sér að fara í stjórnir og sjálfboðastörfin. Hnífarnir standa oft eftir í bakinu á þessu fólki, það er klappað þegar bikarar koma í hús en annars er gagnrýnin mikil.“
Allir jafnir
„Af hverju tollir maður svona lengi í þessu. Ég hef aldrei litið á mig stærri en neinn annan. Mínar skoðanir eru ekki meira virði en þess sem er varamaður í stjórn. Það eru allir jafnir í þessu og við þurfum á öllu þessu fólki að halda.“
Þegar koma inn nýjar deildir hafa margir spurt sig að því, getum við tekið enn endalaust af nýjum deildum? Það er félagafrelsi til þess að stofna nýjar deildir fyrir nýjar íþróttir. Það er svo annað mál að finna viðunandi húsnæði eða treysta á að sveitarfélagið geti útvegað húsnæði. Ég hef alveg spurt mig að því hvað við getum haft margar greinar í einu bæjarfélagi,“ segir formaðurinn fráfarandi.
Eins og áður segir þá hefur Einar nóg fyrir stafni. Hann hlakkar til eftirlaunaáranna en er ennþá tilbúinn að leggja félaginu lið. „Ég hef ekki fundið neinar breytingar eftir að ég hætti að vinna. Ég verð alltaf mikill félagsmaður Keflavíkur og alltaf boðinn og búinn að leggja mitt af mörkum. Ég kvíði þessu ekki, það er bara tilhlökkun og forréttindi að fá að eldast,“ segir Einar að lokum um leið og hann óskar Keflvíkingum gleðilegra jóla!
„Maður var bara svo mikill Keflvíkingur í sér og ungmennafélagsmaður, þetta var bara ástríða“
ÍSLENDINGA JÁKVÆÐA OG DUGLEGA
Það verður ekki annað sagt en að þeir Balkan bræður, Igor Maric frá Króatíu og Jaka Brodnic frá Slóveníu, séu vel liðnir í Keflavík. Ritari jólablaðs hitti þá félaga fyrir æfingu á Sunnubraut og varla máttu þeir vera að því að spjalla þar sem allir sem urðu á leið þeirra gáfu sig á tal við þá félaga. Þeir eru miklar félagsverur og kunna ákaflega vel við sig í Reykjanesbæ. Þeir eru einnig miklir fjölskyldumenn og verja öllum frístundum sínum í faðmi fjölskyldunnar. Þeir eru miklir vinir og tilheyra einnig samfélagi íbúa sem eiga rætur að rekja til fyrrum Júgóslavíu, sem reglulega hittist og ræðir málin.
„Við hittumst jafnan heima hjá öðrum hvorum okkar, kannski með Mario Matasovic og Luka Jagačić og konum okkar. Við horfum mikið saman á fótbolta,“ segir Jaka.
Igor er 39 ára og Jaka 32 ára. Báðir eiga þeir glæstan feril að baki og hafa spilað í fjölda sterkra deilda. Þeir kunna ákaflega vel við rólyndis líf og öryggi í Reykjanesbæ. Jaka kom til landsins árið 2017 þegar hann gekk til liðs við Þór í Þorlákshöfn. Hann söðlaði um í Skagafjörðinn í tvö ár áður en hann gekk til liðs við Keflvíkinga árið 2021. Igor hóf ferilinn á Íslandi í ÍR árið 2021, staldraði þar við í eitt tímabil áður en hann samdi í bítlabænum.
Gleðileg jól
Skráðu þig í fjarþjálfun á einka.is
Bæjarbúar rekast oft á þá félaga, hvort sem það er í hádegismat á SOHO, í sundi í Vatnaveröld eða bara á förnum vegi. Þeir eru mikið með börnin með sér enda hafa þeir ekki fjölskyldu í kringum sig til þess að láta passa fyrir sig.
„Börnin eru byrjuð að tala góða íslensku en þau tala svo hratt að það er ekki alveg að virka fyrir mig,“ segir Jaka léttur í bragði. „Mér finnst mikilvægt að hafa börnin með á flakkinu og leyfa þeim að upplifa samfélagið,“ bætir hann við.
„Við erum líka öll sumur í Króatíu og þá dettur íslenskan niður hjá þeim. Ég held að hann muni samt fara létt með þessi tungumál,“ segir Igor sem heldur á syni sínum sem hefur komið með á æfingu, einu sinni sem oftar. Konan hans er í fæðingarorlofi með tæplega eins árs gamlan son þeirra, hún vinnur í Bláa Lóninu.
Konan hans Jaka vinnur í skóla í Reykjanesbæ en hún er ófrísk af öðrum syni þeirra. „Við erum að byggja upp hérna heilt körfuboltalið, markmiðið er að ná í fimm manna byrjunarlið,“ segir Jaka og þeir hlæja báðir dátt. Jaka hefur verið hér í sjö ár, sonur hans er tveggja og hálfs árs og annar sonur á leiðinni eins og áður segir.
Igor gæti séð fyrir sér að setjast að á Íslandi. „Ég veit ekki hvað ég á mikið bensín eftir á tanknum en ég get séð fyrir mér að vera hérna í lengri tíma. Ég get alveg séð fyrir mér að vera hér til frambúðar, ég hef hitt hér talsvert af fólki sem kom frá Króatíu og ætlaði sér að stoppa stutt við, það hefur núna verið hér í kannski 25-30 ár.“
„Það er gott að búa hérna. Þú getur auðveldlega aðlagast samfélaginu ef þú leggur þig fram. Það er mjög gott að vera með börn hérna líka. Við sjáum hvað setur,“ bætir Igor við. „Þetta er ekki bara undir okkur komið, heldur mökum okkar. Ömmur og afar eru líka að eldast og krakkarnir
hitta þau ekki oft. Það er þannig í lífinu að það vantar oft eitthvað upp á, maður getur ekki fengið allt. Mestu máli skiptir að þú og fjölskyldan þín séuð hamingjusöm,“ segir Igor.
Þeir félagar virðast mjög áhugasamir um íslensku og langar að læra tungumálið.
„Aðal tungumálið í körfuboltanum er enska og það er gott að Íslendingar tali góða ensku, en það er erfitt fyrir okkur að læra íslenskuna ef fólk grípur alltaf til ensku þegar það talar við okkur. Ef það væri ekki þá myndi maður neyðast til þess að læra íslensku mun fyrr. Ég hef áhuga á því að fara að læra tungumálið,“ segir Igor.
„Fólk grípur fram í fyrir þér þegar þú ert í vandræðum með íslenskuna og fer þá að tala við þig á ensku,“ bætir Jaka við.
Igor segir að það sé töluvert stærra samfélag fólks frá fyrrum Júgóslavíu á Íslandi en hann hafði grunað. En hvað líkar þeim best við samfélagið í Reykjanesbæ?
Jaka: „Hvað fólk er jákvætt. Ég segi það alltaf, það sem ég elska við Íslendinga er að þeir eru ekki mikið að kvarta. Flestir horfa frekar á hlutina jákvæðum augum og eru duglegt fólk.“
Igor: „Mér finnst allt kerfið hér á Íslandi gott og hér er mjög gott að ala upp börn,“ bætir Igor við. „Öll hverfi hér eru með frábærar sundlaugar og öll aðstaða fyrir íþróttir er góð.
Þeir léku gegn hvor öðrum í Slóveníu og þekktust áður en þeir komu til Íslands. Strax náðu þeir vel saman þegar þeir komu til Keflavíkur og eru mestu mátar. Ekki vilja þeir meina að það sé mikill rígur milli þeirra þjóða en ef löndin eigast við í landsleik þá hitnar oft í kolunum. „Fólk er gott og vill bara lifa góðu lífi. Það er eðlilegt að keppa í hita leiksins en allir eru vinir þegar leik er lokið.
„Fólk grípur fram í fyrir þér þegar þú ert
í vandræðum með íslenskuna og fer þá að tala við þig á ensku,“
Fjölbreyttir litir.
Allskonar áferðir.
Einstök mynstur.
Veggfóður úr Vintage Deluxe safninu.
Við sjáum um flestalla hönnun og ráðgjöf við mannvirkjagerð:
Glóra er lausnamiðað ráðgjafa- og þjónustufyrirtæki með áralanga reynslu í hönnun fjölbreyttra byggingarverkefna, mannvirkjagerð og almennri verkfræðiþjónustu.
Frans Elvarsson er að mörgu leyti hinn fullkomni leikmaður fyrir íslenskan fótbolta. Leikmaður sem er sjaldan meiddur, baráttuglaður og til í að leggja allt í sölurnar, elskar að vera í baráttunni og vinna skítavinnuna. Gæðin næg þannig að önnur lið renna til hans hýru auga en samt er tryggðin slík að hann getur illa hugsað sér að yfirgefa félagið sem gerði hann að þessum leikmanni. Leikjamet Keflavíkur er skammt undan fyrir Frans. Hann viðurkennir að hann sé með það í sigtinu.
Það voru þung skref að flytja frá heimahögunum á Hornafirði. Aðeins 16 ára gamall flutti Frans inn á heimili í Njarðvík þar sem góð hjón tóku hann undir sinn verndarvæng. Hann hafði þá ákveðið að semja við Njarðvík fyrir tilstuðlan Freys Sverrissonar þjálfara sem hafði séð piltinn leika listir sínar fyrir 17 ára landslið Íslands. Keflvíkingar voru líka í sambandi við Frans á þessum tíma en þeir hafa í gegnum tíðina verið duglegir að sækja leikmenn af landsbyggðinni. Frans valdi Njarðvík en það var kannski þægilegra stökk frá Sindra, uppeldisfélaginu. „Ég sé ekki eftir neinu, það eru ef og hefði á ferlinum en ekkert til þess að velta sér upp úr,“ segir Hornfirðingurinn þegar hann fer hratt yfir ferilinn í huganum.
Frans þótti snemma efnilegur og lék sinn fyrsta leik með Sindra í meistaraflokki 14 ára gamall. Hann stóð sig vel á úrtaksæfingum fyrir yngri landslið og náði að festa sig þar í sessi ungur að aldri og lék hann alls 11 leiki fyrir 16, 17 og 19 ára lið Íslands. Hann á það m.a. á afrekaskrán ni að hafa skorað mark í fræknum 6-5 sig ri á Rússum, þar skoraði Kolbeinn nokkur Sigþórsson fjögur mörk. Það voru því gerðar til hans væntingar þegar hann mætti í græna hluta Reykjanesbæjar. „Þetta var erfitt fyrst. Ég var eiginlega frekar lélegur hjá Njarðvík, ef ég á að segja þér alveg eins og er.“ Snem ma fékk hann þó tækifæri með Njarðvík í 1. deild árið 2007. Byrjunarliðsmaður á bílprófsaldri oft og tíðum og stóð sig ágætlega. Á þessum tíma var Frans ekkert að gera aukalega til þess að taka næsta skref á sínum ferli eins og hann hafði séð fyrir sér.
„Það breyttist þegar ég kom yfir í Keflavík og var að æfa með mönnum eins og Halla Gumm, Jóhanni Birni, Gumma Steinars og fleiri góðum. Þá fann maður fyrir alvörunni. Ég myndi segja að ég hafi haft það of þægilegt í Njarðvík. Það kom þarna tíma punktur sem ég hugsaði að nú yrði ég að fara að gera eitthvað. Þetta var bara að ganga frekar illa. Helsta sem ég sé eftir er að hafa ekki æft nógu mikið á þessum árum. Ég gerði ekkert
aukalega, bara mætti á æfingar og pældi ekki mikið í þessu.“
Vistaskiptin komu til eftir að Frans hafði fengið að æfa með Keflavík um tíma og staðið sig vel. Hann ræddi líka við Grindavík en þeir vildu ekki fá hann á æfingar. Hann hafði þá tekið sig taki á undirbúningstímabilinu og æft eins og skepna.
„Þetta byrjaði brösulega í Keflavík. Mér fannst ganga vel í mörgum æfingaleikjum en þegar tímabilið var að nálgast þá fannst mér eins og ég væri ekki inn í myndinni. Willum þjálfari nefnir svo hvort við getum ekki skoðað að senda mig á lán. Það var högg í magann að heyra það. Ég man að ég hringi þá í pabba hálf grátandi og tjái honum að þetta sé allt glatað og vonlaust. Aftur lá leiðin til Njarðvíkur 2011 og gengur nokkuð vel. Ég var svo kallaður yfir aftur, bæði til þess að styrkja liðið og stuða
hópinn. Aftur byrjar þó brasið þar sem ég er mikið á bekknum og virðist ekki vera festa mig í sessi.“
Vendipunktur
hjá Willum
Vendipunkturinn á ferlinum var svo í æfingaleik á móti Stjörnunni í landsleikjahléi. Þar á Frans mjög góðan leik og fær í kjölfarið tækifæri í byrjunarliði í mikilvægum leik gegn Valsmönnum „Þar átti ég fínan leik sem vannst og eftir leik átti ég augnablik með Willum sem ég gleymi aldrei. Hann tók jafnan í höndina á leikmönnum eftir leik. Þegar röðin kemur að mér þá stoppar hann og segir „geggjaður leikur hjá þér, nú ert þú bara kominn inn í þetta.“ Þá var ég eiginlega kominn með stað í liðinu það sem eftir lifði tímabils.“ Á næsta tímabili þegar Zoran Ljubicic tekur við er Frans orðinn fastamaður í liðinu og hefur síðan varla litið um öxl. Aðspurður um sitt besta tímabil til þessa þá nefnir Frans árið 2012 en þar myndaði hann sterka miðju ásamt Arnóri Ingva Traustasyni og Einari Orra Einarssyni. Bikarúrslit árið 2014 gegn KR standa líka upp úr þrátt fyrir tap. „Árið 2022 fannst mér líka gott, bæði persónulega og hjá okkur í liðinu. Það var gott lið og við náðum í Forsetabikarinn fyrstir liða.“
Aldrei óraði Frans fyrir því að hann myndi eiga þennan feril hjá Keflavík þar sem leikirnir eru komnir yfir 300. Hann segist ekki hafa hugsað sérstaklega út í þróun ferilsins, frekar tekið skref fyrir skref jafnóðum. „Maður veit þó að það er farið að styttast í annan endann. Hásinarnar eru aðeins að stríða mér seinustu ár. Ég er með auga á leikjametinu, það styttist í það. Ég hef þó velt því fyrir mér að hætta einum leik á eftir Gumma Steinars því mér finnst hann svo miklu meiri goðsögn fyrir þennan klúbb en ég nokkurn tímann. Metið er þó í augnsýn og þá langar manni alveg að taka
Aðrir hlutir mikilvægari en fótbolti Frans fór einu sinni á reynslu til Álasund en þar var fyrir Haraldur Guðmundsson, núverandi þjálfari Keflavíkur. „Ég man að hann mætti á flugvöllinn að sækja okkur. Klæddur geggjuðum buxum, með svakalega leðurhanska, sítt fallegt hár og leit hreinlega út eins og milljón dollarar. Okkur fannst hann svo tignarlegur og flottur og sérstaklega þegar hann sló um sig á norsku,“ segir Frans léttur. Haraldur var svo stuttu síðar seldur til Kýpur og Frans náði ekki að verða sér úti um samning í Noregi.
„Það er eiginlega þegar eldri stelpan mín fæðist að ég átta mig á að það eru aðrir hlutir mikilvægari í lífinu en fótbolti. Þá var ég á þeirri vegferð í lífinu að leggja allt í sölurnar í fótboltanum en aðrir hlutir skipta meira máli,“ en Frans var þá 24 ára. „Draumarnir minnkuðu alltaf með aldrinum. Fyrst dreymdi mann um að spila með Liverpool, svo komu Holland og Belgía inn í draumana, Norðurlöndin jafnvel. Svo er það efsta deild á Íslandi, með Keflavík.
Fransvélin er mætt
Frans er á því að fótbolti geti verið góður vettvangur til þess að fá útrás og kann vel við sig í baráttunni. „Mér finnst skemmtilegra að vinna boltann í kröftugri tæklingu, senda hann út á kant og svo kemur mark upp úr því, heldur en að skora sjálfur. Það gefur mér meira.“
Það er hægt að deila um það hvort Frans sé vanmetinn leikmaður eða metinn að verðleikum. Keflvíkingar virðast kunna að meta hans verk enda leggur hann sig allan fram fyrir liðið í hvert sinn sem hann klæðist treyjunni bláu og ber fyrirliðabandið. Hann hugsar hlýlega til þess að hafa heyrt sungið lag sér til heiðurs, ungur leikmaður að stíga sín fyrstu skref í efstu deild. Fransvélin er mætt, sungu Joey D og félagar í Pumasveitinni jafnan og það fór ekki fram hjá okkar manni á vellinum. Fransvélin er viðurnefni sem hefur fylgt honum ansi lengi. „Ég gat hlaupið mikið og djöflast og menn sögðu að ég væri eins og vél þarna á miðjunni. Ég er svo óþolinmóður og það hefur alveg verið nefnt við mig að ég sé villtur, þegar ég
hleyp úr minni stöðu og fer í pressu. Stundum virkar það og ég næ góðri tæklingu. Mér finnst ekki skemmtilegt að horfa á menn spila boltanum, þó svo að stundum sé nauðsynlegt að sitja og bíða. Ég fékk nokkur gul spjöld í sumar og það er alveg pæling hvort maður sé að verða aðeins seinni í þessar tæklingar,“ segir hann kíminn.
Hélt með Keflavík í æsku „Ég hélt með Keflavík þegar ég var yngri. Það var einfaldlega út af því að Eysteinn Húni var að skora hér glæsileg mörk og ég á bróðir sem heitir Eysteinn. Ég var því Keflvíkingur mjög snemma. Það er orðinn hluti af því hvernig maður skilgreinir sjálfan sig að spila með Keflavík og vera Keflvíkingur. Þetta er stór hluti af manni. Alls staðar sem ég kem þá er ég stoltur af því að segjast spila fyrir Keflavík. Félagið hefur mikla þýðingu fyrir mér og ég er stoltur af því. Svo eru það stærsta í þessu allt fólkið sem maður hefur kynnst í boltanum. Leikmenn, þjálfarar og fólk sem starfar í kringum klúbbinn, það er það helsta sem ég tek út þessu. Þegar maður hættir að spila þá mun maður hugsa um allar góðu stundirnar sem maður átti með þessu fólki innan sem utan vallar,“ segir Frans aðspurður um hvaða þýðingu Keflavík hafi fyrir honum.
Á aðfangadag hefur skapast sú venja hjá Frans og félögum hans að spila fótbolta snemma dags. Sú hefð hefur haldist lengi en það er orðin pressa frá fjölskyldunni að vera ekki lengi frá heimilinu á þessum degi þegar nóg er um að vera. „Það fer víst nógu mikill tími í fótboltann og ég er ótrúlega þakklátur fjölskyldunni og konunni minni að standa með mér í þessu öllu.“
Eftir að ferli lýkur gæti verið að Frans snúi sér að þjálfun. Nú þegar hefur hann tekið að sér styrktarþjálfun hjá meistaraflokki en hann hefur lengi haft ástríðu fyrir lyftingum. „Mig langar að þjálfa, það er orðið heillandi,“ en Frans lærði íþróttafræði og hafði það þá bakvið eyrað að seinna gæti það komið sér vel. Í dag starfar Frans sem íþrótta- og sundkennari í Háaleitisskóla og segist kunna ákaflega vel við sig í því hlutverki.
Á dögunum lék Anna Lára Vignisdóttir sinn fyrsta A-landsleik og stóð sig með prýði. Hún hefur fengið stórt hlutverk í Keflavíkurliðinu í kjölfar þess að landsliðskonur og lykilleikmenn hafa verið frá vegna meiðsla. Hún er að leysa stöðu sem hún er ekki vön að spila en hún er til í að spila hvar sem er. „Þetta var allt annað en yngri landsliðin sem maður hefur verið í á sumrin. Ég átti ekki von á því að koma inn á þarna í fyrsta leiknum. Þetta var stress en alveg geggjað, ég er ánægð með mig hvernig ég nýtti tækifærið. Mér fannst ég alveg eiga heima þarna, ég vona það,“ segir Anna aðspurð um upplifun sína af fyrsta landsleiknum.
„Eftir síðasta tímabil var ég að spila með U-20 liði Íslands og þjálfarinn þar hafði svo mikinn áhuga á mér og ég stóð mig mjög vel. Þetta tímabil þá byrjaði ég að mæta á morgun æfingar og að lyfta aukalega. Ég er að finna fyrir þessum áhuga aftur, sem ég var ekki búin að vera með lengi. Líka það að hafa orðið Íslandsmeistari, það er topp skemmtilegasta sem ég hef gert í lífinu, mig langar alveg að gera þetta aftur.“
Legg mig 100% fram í vörn og vinn fyrir liðið Hin 19 ára Anna Lára kom inn í meistaraflokk 16 ára og fékk þá ekki mörg tækifæri í sterku liði. „Mér finnst ég núna vera að fá mikið af tíma enda eru margar frá vegna meiðsla. Ég reyni alltaf að sanna mig í hverjum einasta leik, er alltaf á 100 og reyni að gera eitthvað fyrir liðið. Ég er dugleg fyrst og fremst, ef ég ætti að lýsa mér sem leikmanni. Ég er ekki mikið að spá hvort ég skori, legg mig 100% fram í vörn og vinn fyrir liðið. Ég er líklega þannig leikmaður að það sést ekkert endilega á tölfræðiblaðinu hvað ég geri í leikjum. Ég get átt leiki þar sem ég skora en ég er ekki mikið að pæla í því, það bara gerist ef það gerist.“
Anna þekkir ekkert annað en barist sé um alla titla í kvennaboltanum í Keflavík. Hverja telur hún ástæðuna á þessu endalausa góða gengi og framleiðslu á landsliðskonum? „Ég held að það sé þjálfunin. Ég man eftir æfingum hjá Jóni Guðmunds og Kristjönu þar sem var verið að ala okkur upp og vinna í litlu hlutunum. Ég er ótrúlega þakklát fyrir þessa þjálfara sem voru með mig þegar ég var yngri og gerðu mig að þeim leikmanni sem ég er í dag.“
„Það er ekkert ósvipað að spila fyrir landsliðið og fyrir Keflavík“
Í hennar árgangi var það hún og Agnes María Svansdóttir sem sköruðu fram úr og voru í öllum yngri landsliðum. „Við vorum með gott lið og vorum tvisvar Íslandsmeistarar. Svo kom Covid þegar ég var í 10. bekk og þá misstum við af titli, er ég sannfærð um.“
Það er ekkert ósvipað að spila fyrir landsliðið og fyrir Keflavík. Í núverandi liði eru t.d. níu leikmenn sem eiga A-landsleik fyrir Ísland: Sara Rún, Birna Valgerður, Thelma Dís, Emelía Ósk, Bríet Sif, Anna Ingunn, Agnes María, Katla Rún og svo Anna Lára.
Hún á ekki langt að sækja hæfileikana, en Kristín Blöndal, móðir Önnu Láru á að baki 45 landsleiki. Anna á engar minningar frá ferli hennar enda var hún tveggja ára þegar mamma hennar hætti að spila. Hún segir móður sína vera mikla fyrirmynd. Leikmenn sem núna eru samherjar hennar voru fyrir skömmu hennar fyrirmyndir í körfunni. „Þegar ég fer að hugsa út í það þá er það pínu skrítið. Ég man þegar Emelía, Sara og Birna urðu Íslandsmeistarar 2017 þá var ég bara að horfa. Það er sérstakt að vera að spila með þeim núna. Ég man að ég var í viðtali við Víkurfréttir þegar ég var í 7. bekk þá sagði ég að Emelía Ósk værir fyrirmyndin mín.“
Hafnargötu 45, 230 Reykjanesbæ // 421 8686
Gleðileg jól
Hjartað og sálin í taekwondodeildinni er Helgi Rafn Guðmundsson, að öllum öðrum ólöstuðum. Hann smitar út frá sér lífsgleði og ást fyrir íþróttinni sem fangaði hann ungan að aldri. Við litum við á æfingu hjá honum í bardagahöllinni í Keflavík og tókum tali nokkra unga og efnilega iðkendur.
Julia Marta Bator er 14 ára og var kjörin taekwondokona Keflavíkur árið 2022. Hún byrjaði átta ára að æfa og féll strax fyrir íþróttinni. „Bróðir minn var að æfa og mér leiddist bara, ég elti hann á æfingar. Ég vildi bara prófa eitthvað nýtt, í sannleika sagt þá vildi ég nú mest vera með bróður mínum. Ég vildi vera þar sem hann var en hann var bara pirraður út í mig, ég er bara glöð að ég hætti því ekki,“ segir Julia og hlær.
Hvað er gaman við íþróttina?
„Stemningin og mér fannst svo gaman að sparka og berjast, beltin og allt við íþróttina.“
Eftir tvö ár af æfingum og miklum áhuga byrjaði Julia að uppskera vel. „Þegar ég var lítil þá var ég ekkert að spá í árangri. Þegar ég varð
aðeins eldri þá fór ég að hugsa meira um það. Mig langaði að vinna og ekki bara gera eitthvað.“
Hún á sér háleit markmið. Á næsta ári stefnir Julia á að vinna til verðlauna á mótum erlendis og vera áfram taekwondokona Keflavíkur. „Mig langar að fara á stórmót og vera í landsliðinu, gera eins vel og ég get til þess að ná því.“ Julia hefur æft með landsliðinu og hefur fengið nasaþefinn af því að keppa erlendis.
Ellefu ára var Julia komin með bláa beltið og fór þá að leggja meira á sig. Hún fór þá að hugsa betur um mataræðið og svefninn. „Helgi smitar út frá sér, hann er alltaf að nefna þessa hluti, borða betur og æfa sig heima og allt það.“
Julia hugsar mikið um hvernig hún getur bætt sig og gerir fullt af hlutum utan hefðbundinna æfinga. „Ég skrifa mikið niður í dagbækur varðandi íþróttina. Ég horfi líka á bardagana mína og greini þá. Hvað ég get gert betur. Svo æfi ég mig talsvert heima.“
Jón Ágúst Jónsson byrjaði að æfa í 1. bekk og það var einmitt bróðir hans sem hafði byrjað áður og var honum fyrirmynd. „Ég fékk svo mikla útrás í taekwondo, miklu meiri heldur en ég hef upplifað í öðrum íþróttum. Ég var orkumikill krakki og ég fékk að losa alla orkuna í taekwondo,“ aðspurður um hvað það hefði verið sem heillaði hann við taekwondo.
Hann hafði horft á bróður sinn keppa og var því vanur að sjá bardaga. „Maður var pínu hræddur fyrst en þegar komið er í bardaga þá hverfa allar slíkar hugsanir. Það er alltaf eitthvað stress, bara óvissa um andstæðinginn, hvort hann sé búinn að lesa mig fyrirfram. Á mótum er mjög gott að fylgjast með andstæðingum sínum og kortleggja þá,“ segir Jón.
Jón er með svarta beltið og auk þess tvær gullrendur. „Hjá flestum er endamarkmiðið að ná í svarta beltið. Það er alveg þekkt í íþróttinni að
margir hætta hreinlega eftir að þeir ná í svarta beltið.“
Jón er önnum kafinn í öðru en hann er kokkanemi hjá Bláa Lóninu. Hann þarf því að ráðstafa tíma sínum vel. „Það er ást mín á félaginu sem gefur mér drifkraft til þess að halda áfram. Ef ég væri í öðru félagi en Keflavík þá væri mögulega hættur. Hér eru vinir mínir og hér er frábær félagsskapur.“
Jón segist geta millifært taekwondo að einhverju leyti inn í kokkanámið. „Ég tala oft um organized chaos (skipulagða óreiðu). Þegar maður er kominn í bardaga þá er allt á milljón. Það er líka dálítið þannig í vinnunni, það er mikið um að vera á sama tíma og margir hlutir sem maður þarf að hugsa um.“
Jón segir að Helgi þjálfari sé mjög duglegur að kenna krökkunum mikilvægi þess að setja sér markmið. „Allir eru með bók þar sem við skrifum okkur markmið. Núna er ég t.d. að vinna í því markmiði að vera betri að skora með sparki í haus. Það hefur ekki verið minn styrkleiki hingað til. Eins eru mín markmið að halda mér eins lengi og ég get í taekwondo.“
Rayan Abou Ghazi Al Aawaj er tíu ára gamall og þykir mikið efni. Hann er rétt búinn að æfa í rúmlega ár en þá fluttist hann til Íslands frá Venesúela. „Það var erfitt fyrir okkur að vera þar. Pabbi minn flutti til Íslands og var tvö ár hér á meðan við vorum ennþá í Venesúela. Mér finnst mjög gaman að búa á Íslandi,“ segir Rayan sem er nemandi í Myllubakkaskóla. Hann er búinn að ná frábærum tökum á íslensku og talar auk þess arabísku, spænsku og ensku.
Fljótlega eftir að hann fluttist til Íslands hóf hann að æfa taekwondo.
„Vinkona bróður míns var með gula rönd og ég spurði hana hvort hún gæti kennt mér taekwondo. Hún kenndi mér smá og ég byrjaði svo að æfa.“ Hann kolféll fyrir taekwodo. Rayan er mjög áhugasamur og mætir snemma á æfingar og dvelur yfirleitt lengur en æfingatímar segja til um. „Það er gaman að kunna að gera eitthvað erfitt og læra nýja hluti. Það er líka gaman að vinna til verðlauna,“ segir Rayan en hefur ekki alveg tölu á verðlaunapeningunum sem hann á. Hann langar að verða þjálfari í framtíðinni og næla í hæsta belti sem hægt er að ná.
og farsælt komandi ár. Takk fyrir viðskiptin á árinu.
Guðrún Jóna Árnadóttir hefur æft blak frá unglingsaldri, enda kemur hún frá Neskaupstað, mekka blaksins á Íslandi. Þar eru nánast allir sem stunda íþróttir á annað borð liðtækir í blaki. „75% af krökkunum kunna blak, þetta er bara þannig. Fyrir austan er blak í blóð borið,“ segir Guðrún.
Blak byggir á vinsemd og nánd
Guðrún lýsir blakinu sem íþrótt sem snýst um samvinnu og vinsemd. „Maður er bara með þetta í blóðinu. Þetta er allt öðruvísi en aðrar boltaíþróttir sem eru „kontakt“ íþróttir. Blak snýst um nánd, vinsemd og félagsskap. Það er net á milli og allir eru vinir – engir árekstrar eða fjandsemi.“
Æfingar hjá blakdeild Keflavíkur fara nú fram í Heiðarskóla, þar sem áhuginn hefur aukist mikið á síðustu árum. Guðrún útskýrir að boltinn hafi farið að rúlla meðal yngri iðkenda þegar Kenzey, kona Dean Williams, fyrrverandi leikmanns körfuboltaliðsins, tók að sér þjál-
fun. „Íþróttakennarar í skólum í Reykjanesbæ byrjuðu líka að kynna blakið meira, og það jók áhugann,“ segir Guðrún.
Blakdeild Keflavíkur stendur þó frammi fyrir ákveðnum áskorunum. „Við erum með 1825 krakka á æfingu á einum blakvelli,“ segir Guðrún. „Það þarf útsjónarsemi til að nýta plássið, þar sem mest geta verið 12 manns á vellinum í einu.“
Vilja vaxa þrátt fyrir takmarkanir
Guðrún segir að unglingastarfið hjá Keflavík sé sterkt, en deildin glími við húsnæðisvanda. „Við viljum auðvitað stefna á að komast upp í 1. deild. En á meðan við getum ekki haldið mót til að afla fjár, þá stöndum við í stað. Við erum þó með ein lægstu æfingagjöld sem hægt er að greiða.“
Þrátt fyrir áskoranirnar er ástríða Guðrúnar fyrir blakinu óbilandi. „Ég gat ekki hugsað mér að sjá krakkana án þjálfara. Þau eru orðin eins og mín eigin börn. Það er ástríðan fyrir íþrót-
„Blakið er bara skemmtilegt“
tinni sem dregur mig áfram. Þetta er bara svo ótrúlega gaman.“
Saga blaksins í Keflavík
Blakdeild Keflavíkur fagnaði 10 ára afmæli árið 2023, en saga blaksins í bænum nær lengra aftur. Fyrir tíma deildarinnar var stundað svokallað kennarablak, þar sem kennarar úr grunnskólum og FS komu saman til að spila blak í litlum íþróttasölum með takmarkaða aðstöðu. Þegar Landsmót UMFÍ var haldið í Keflavík árið 1984 var formlega stofnuð blakdeild í UMFK, en starfsemi hennar lagðist af fljótlega eftir landsmótið.
Það var svo árið 2013 sem áhugafólk um blak tók sig saman og stofnaði blakdeild innan Keflavíkur. „Við byrjuðum með bæði unglinga og fullorðna í huga og höfum smám saman byggt upp starf sem nær yfir alla aldurshópa,“ segir Guðrún.
Hin 16 ára Agnes Jóna Pálmadóttir byrjaði að æfa blak níu ára gömul. „Mamma mín æfði blak, og mér fannst þetta bara cool íþrótt,“ segir Agnes, sem æfir fimm sinnum í viku og hefur gaman af bæði æfingum og keppni. „Það sem er skemmtilegt við blak er hreyfingin, liðsheildin og hvað það er mikið talað saman.“
Aðspurð hvað þurfi til að ná árangri í blaki segir Agnes: „Sýna áhuga og vilja til að gera hlutina. Gott viðbragð er líka mikilvægur eiginleiki.“
Frá körfubolta yfir í blak
Oliwia Blanka Kubiczek, sem byrjaði að æfa blak fyrir ári síðan eftir að hafa verið í körfubolta, er á sama máli. „Mér fannst þetta áhugaverð íþrótt og langaði að prófa. Það er gaman að spila með öðrum, og mér líkar að þurfa ekki að hlaupa mikið,“ segir hún hlæjandi. Báðar stúlkurnar horfa mikið á blak í sjónvarpi og fylgdust m.a. vel með á Ólympíuleikunum í sumar. Þær mæla eindregið með blakinu fyrir alla sem vilja prófa eitthvað nýtt. „Þetta er svo skemmtileg íþrótt,“ segir Agnes. „Ég æfði aðrar íþróttir, en blakið er miklu meira fyrir mig.“
Þórbergur Eriksson er 12 ára sundkappi sem er búinn að æfa sund í fjögur ár hjá Keflavík.
Hvað ertu gamall og hvað ertu búinn að æfa sund lengi?
Ég er 12 ára og er búinn að æfa í 4 ár.
Hvað er skemmtilegast við að æfa sund?
Félagsskapurinn. Ég ver miklum tíma í lauginni og ég á marga góða vini þar.
Hvað ertu að æfa mikið á viku?
Ég æfi alla daga vikunnar nema sunnudaga eða um 13 klukkustundir á viku. Þetta eru 6 sundæfingar og 2 þrekæfingar.
Ertu með framtíðarmarkmið í sundi?
Ég vil ná lágmörkum á Íslandsmeistaramótið og vinna til verðlauna þar.
Hvernig undirbýrðu þig fyrir keppni?
Ég fer snemma að sofa og borða vel dagana fyrir mót og á meðan á mótinu stendur.
Passar þú upp á hluti eins og mataræði og svefn?
Já ég reyni að gera það, ég reyni t.d að borða nóg af próteini á hverjum degi. Ég æfi oft í viku og ég reyni að hvíla mig nóg til að vera ekki rosa orkulaus.
Hvað er skemmtilegast að gera á æfingum?
Mér finnst skemmtilegast að gera 25 metra spretti á tíma.
Hver er sterkasta greinin þín?
Sterkasta greinin mín er 200 og 400 metra skriðsund.
Gleðileg jól og farsælt komandi ár
Við óskum Suðurnesjafólki gleðilegra jóla og
þökkum frábærar móttökur við þjónustustöð Olís, Grill 66 og Lemon Mini á Fitjum í Reykjanesbæ á árinu.
BIRNA RÚN HEIÐARSDÓTTIR ER 15 ÁRA OG ÆFIR RAFÍÞRÓTTIR MEÐ KEFLAVÍK. HENNI FINNST FORTNITE SKEMMTILEGASTI TÖLVULEIKURINN.
Hvenær byrjaðir þú að æfa rafíþróttir?
Í september síðastliðnum.
Af hverju byrjaðir þú að æfa?
Mig langaði til að kynnast fleiri tölvuleikjum.
Hvað æfir þú oft í viku og hve langar eru æfingar?
Tvisvar í viku - 90 mínútur í senn og svo er ég tvisvar í viku í rafíþróttavali í skólanum.
Hvað er skemmtilegast við að æfa rafíþróttir?
Mér finnst Fortnite skemmtilegast og að spila með öðrum á æfingunni. Þegar þú ert ekki að æfa eða spila, horfir þú þá á efni sem tengist íþróttinni?
Já - stundum horfi ég á Minecraft myndbönd á YouTube.
Hvaða leiki finnst þér skemmtilegast að spila?
Fortnite og Minecraft.
Hvernig er félagsskapurinn í rafíþróttadeildinni?
Skemmtilegur.
Hugsarðu út í næringu og svefn?
Já, ég fer í göngutúr og reyni að borða hollt.
Hvað gerir þú til þess að undirbúa þig fyrir æfingu/keppni?
Hreyfi mig, sef vel og æfi mig heima.
og farsælt komandi ár.
Takk fyrir viðskiptin á árinu
og farsælt komandi ár.
og farsælt komandi ár.
Takk fyrir viðskiptin á árinu.
Sundkonan Eva Margrét Falsdóttir varð nífaldur Íslandsmeistari á árinu. Þessi 19 ára Keflvíkingur hefur verið algjörlega ósigrandi í fjórsundi og bringusundi undanfarin ár. Framundan eru hugsanlegar breytingar hjá Evu en hún hyggst reyna fyrir sér erlendis á næstunni. Á næstunni er Norðurlandamót þar sem Eva stefnir á að komast á pall. Eins er framundan danska meistaramótið og því er löng dvöl framundan í Danmörku í desember hjá Evu. „Mig langar svo á HM á næsta ári sem er næsta sumar. Þegar ég var yngri þá horfði maður til Ólympíuleikanna. Það væri draumur að komast á þá árið 2028. Það er það sem heldur manni gangandi í þessu, að vakna alla morgna klukkan 5. Ég er með markmið fyrir árið en svo er ég líka með langtímamarkmið. Öll þessi mót og æfingar sem ég er að leggja inn núna, það vonandi skilar sér í stærri markmiðum.“
Af 18 mögulegum sundaðferðum og vegalengdum í afrekaskrá Keflavíkur í fullorðinsflokki þá á Eva metið í ellefu greinum. Hún er jafnframt í fremstu röð íslenskra sundkvenna í fjölmörgum greinum eins og 100m og 200m bringusundi og 100m, 200m og 400m fjórsundi.
Það var ekki auðvelt að finna tíma til að setjast niður með þessari afrekskonu. Dagskráin er afar þétt og hver mínúta nánast skipulögð. Við hittumst í Vatnaveröld sem er hennar annað heimili. „Ég labba hérna inn og líður eins og ég eigi heima hérna, ég er alltaf hérna. Ég er þakklát að það er góð laug hérna fyrir okkur, það er ekkert sjálfsagt.“
Eva á tvær eldri systur sem voru að æfa sund eins sem systir pabba hennar var líka í sundi. Yngri bróðir hennar er einnig að æfa sund „Ég byrjaði mjög ung og mamma og pabbi reyndu að láta mig í aðrar íþróttir en ég vildi það ekki, ég hef alltaf verið bara í sundinu.“ Á heimilinu er því farið nokkuð snemma að sofa enda hafa systkinin verið að vakna um klukkan 5 á morgnana í fjölda ára. „Ég skil ekki hvernig pabbi nennti að skutla mér á æfingar áður en ég fékk bílpróf,“ segir Eva en Falur faðir hennar ætti svo sem að vera vanur enda veitt eldri systrunum álíka þjónustu.
Horfir til Norðurlandanna „Við erum mikil A-fjölskylda. Um helgar þegar flestir sofa út þá er okkar heimili komið á fætur fyrir klukkan 9,“ segir Eva og hlær. „Ég er mikil A-týpa. Mjög skipulögð og mig langar að hafa rútínu. Til þess að svefninn sé í lagi, mér gangi vel í skólanum og að geta æft vel, ég myndi segja að þetta henti mér mjög vel að vera skipulögð,“ segir Eva sem æfir sund níu sinnum í viku auk þess sem inni í dagskránni eru þrjár til fjórar lyftingaæfingar.
Eva útskrifaðist frá FS í vor og þurfti að vera sérstaklega skipulögð þá. Nú er hún að vinna í frístund hluta úr degi. Hún ætlar að taka þetta ár og einbeita sér algjörlega að sundinu áður en hún ákveður næstu skref hvað varðar nám og ferilinn. „Þegar ég var yngri þá voru Bandaríkin heillandi en ég held að ég fari hugsanlega til Norðurlandanna, ég er að horfa núna til Danmerkur. Það yrði alltaf auðvelt að skjótast heim, ég gæti keppt á mótum á Íslandi og ég held að þetta henti mér betur.“
Hvað dregur þig áfram?
„Þegar ég finn það á mótum að ég er að bæta mig, þá hugsa ég að æfingarnar eru að skila sér. Ég hugsa því á æfingum um næsta mót og hvaða árangri mig langar að ná þar. Ég er alltaf með einhver einhver markmið, þó svo að
maður nái þeim ekki alltaf. Mig langar bara að gera mitt besta.“
Finnst þér þú vera að fórna miklu?
„Margir myndu finna fyrir því. Ég er ekki með þannig karakter. Stundum hugsa ég að það er mikill tími sem fer í þetta en ég valdi þetta. Ég hitti alveg vini mína en ég er kannski ekkert úti lengi á kvöldin,“ háttatími er um klukkan 21:00 á kvöldin en litli bróðir hennar er núna líka byrjaður á morgunæfingum og því fara allir snemma að sofa. Eva segir að ekki sé mikið rætt um sund við matarborðið þrátt fyrir að öll systkinin hafi verið í sundi.
„Andlegi hlutinn er mjög mikilvægur. Ég tala alveg um mín markmið en mætti vera duglegri að gera það. Ég er manneskja sem verð mjög stressuð. Ég set mikla pressu á sjálfa mig, ég mætti vera duglegri að róa mig niður. Ég tala mikið við þjálfarana mína mikið um þetta. Ég veit ekki hvar ég væri ef Steindór væri ekki þjálfarinn minn. Hann skilur og ég get sagt allt við hann. Hann setur ekki of mikla pressu á mig en vill að ég geri eins vel og ég get.“
Hvað er gaman við sund?
„Ég var mjög skrítinn krakki en mér fannst alltaf svo gaman að æfa mjög mikið og kunni vel við agann í kringum þetta. Sérstaklega þegar ég sá að þetta var að virka og ég var að bæta mig. Það er gaman að sjá þessar bætingar. Ég er líka þannig að ég vil gera allt 100% og á því erfitt með að sleppa bara einni æfingu, ég er ekki sú týpa.“
Félagslegi hlutinn er líka stór hluti af sundíþróttinni enda verja liðsfélagar mjög miklum tíma saman. „Það var ógeðslega gaman að vera með öllum vinkonum sínum í sundi að spjalla og fíflast, fara svo í pottinn eftir æfingar og hafa það næs. Þær eru núna flestar hættar. Mig langar einmitt að komast í það umhverfi þar sem eru stelpur á mínum aldri og það gæti verið í Danmörku.“
Sunnudagar eru hins vegar hvíldardagar hjá Evu og þeir eru teknir alvarlega. „Ég reyni að sofa út en það tekst misvel þar sem innbyggða vekjaraklukkan er til staðar. Ég reyni svo að gera eitthvað skemmtilegt með vinum og fjölskyldu.“
200m og 400m fjórsund eru hennar sterkustu greinar en hún er einnig góð í bringusundi. Hún er að sögn Steindórs þjálfara gríðarlega fjölhæf sundkona. „Ég horfi alveg í kringum mig á þær bestu. Ég er alltaf fyrst í mínum greinum hér á landi. Ef ég færi erlendis að æfa þá kannski þyrfti ég að vera að elta og myndi þar af leiðandi bæta mig frekar,“ segir þessi öfluga íþróttakona að lokum.
„Öll þessi mót og æfingar sem ég er að leggja inn núna, það vonandi skilar sér í
G l e ð i l e g a h á t í ð J ó n a B i r n a , L i n d
Þ ö k k u m v i ð s k i p t i n á l i ð n u á r i
Gleðilega hátíð
Skafmiðaleikur Víkurfrétta
Það er gaman að skafa! 7000 vinningar! Löggi l tur m á l a ram e ist a r i
Þú færð Jólalukku VF í Nettó og mörgum öðrum verslunum og fyrirtækjum á Suðurnesjum. Skilið vinningslausum miðum í Nettó verslanir.
jól og farsælt komandi ár
Með gjafakortinu er ekkert mál að velja réttu jólagjöfina. Þú ákveður upphæðina og sá sem þiggur velur gjöfina. Þú færð gjafakort í næsta útibúi eða á landsbankinn.is.
