Tjalling de Vries (1959) is sinds 1991 algemeen kinderarts in het Medisch Centrum Leeuwarden. Hij is getrouwd en vader van drie kinderen: Fedde (1991), Marga (1995) en Anne (1998).
Spoed! De telefoon gaat: ‘We gaan met spoed een keizersnee doen! Een voldragen kind met een te trage hartslag!’ Ik loop vlug naar de operatiekamers. Voor me holt de kraamverpleegkundige met moeder in het bed, een man helpt haar duwen. We komen tegelijk aan in de hal van het operatiecomplex. Vlug trek ik een jas over mijn kleren en zet een muts op. Intussen haalt de narcotiseur de moeder op. Met de aanstaande vader en de verpleegkundige ga ik naar de voorbereidingsruimte van de operatiekamer en we binden de mondlapjes voor. De verpleegkundige helpt de vader daarbij, hij is nerveus en trilt helemaal. Door het raampje zien we moeder voorovergebogen zitten terwijl de narcotiseur een ruggenprik geeft. Ik leg de vader uit dat de baby in een slechte conditie is, de trage hartslag en het wegvallen ervan zijn daar tekenen van. Als zo’n situatie te lang duurt, kan het kind beschadigd raken en zelfs overlijden. ‘Als uw kind na de geboorte meteen huilt, is dat een goed teken, dan hoef ik niets te doen. Het kan ook zo zijn dat uw kind slap en bleek is, dat betekent dat de conditie erg slecht is, dan moet ik veel doen. Het komt hierop neer: hoe minder ik hoef te doen, hoe beter het is.’ De vader knikt zwijgend en we lopen de operatiekamer in. De vrouw is inmiddels steriel afgedekt en de gynaecoloog begint met de keizersnee. Het is 14 minuten over 11. Nog geen drie minuten later wordt de baby geboren: hij is slap en bleek en ademt niet. De verpleegkundige legt hem op de opvangtafel, droogt hem af en doet hem een mutsje op tegen warmteverlies. Intussen luister ik naar de longen en het hart: de hartslag is te traag en er is geen ademhaling: ik moet hard aan het werk. Met masker en beademingsballon geef ik vijf ademteugen om het vruchtwater uit de longen te persen en luister weer: trage hartslag, geen ademhaling. Vervolgens beadem ik het nog steeds bleke en slappe kind. Na een minuut hoor ik de hartslag zachtjes, maar snel genoeg. Het kind ademt zelf nog niet en daarom ga ik door met beademen. Op de leeftijd van vier minuten begint het kind zelf te ademen, eerst onregelmatige teugen, daarna steeds dieper en sneller. De hartslag is mooi op tempo en de huid begint roze te kleuren. Als het kind acht minuten oud is, huilt het zwakjes en wordt het verder roze. Even later leggen we het kind bij de moeder. Vader, moeder en kind huilen. Dan gaat het kind naar de couveuseafdeling. We observeren het een paar dagen om na te gaan of er schade ontstaan is. Dat lijkt niet zo te zijn en het kind kan naar huis. Na een paar weken komt het kind met zijn ouders terug voor controle. We praten over hoe het met het kind en henzelf gaat en wat er allemaal gebeurd is. Als ik het kind nakijk krijg ik een brede lach van hem: mijn dag kan niet meer stuk.
42