Gedicht: Achtjes - Coen van der Hilst

32 ‘Als de voorstelling goed gaat, verandert de energie in de zaal merkbaar. Dat is fantastisch. Ik heb nog niet meegemaakt dat een hele avond niemand opstond.’

Maar voor mij zijn de getuigen – de toeschouwers die niet de vloer opstappen noem ik liever zo – net zo goed aan het deelnemen aan de performance. Er gaat van alles om in hun hoofd, zeker omdat de beelden vrij provocatief kunnen zijn. Het klinkt misschien wat abstract, maar ik waardeer juist de nergetische participatie van iedereen die aanwezig is. Als de voorstelling goed gaat, verandert de energie in de zaal merkbaar. Dat is fantastisch. Ik heb nog niet meegemaakt dat een hele avond niemand opstond. Wel is iemand een keer op mijn uitnodiging ingegaan die vervolgens de hele ronde niets deed. Ik weet niet of diegene mij een pauze gunde of een alternatief voorstel wilde doen. Ik vond het hoe dan ook wel een goede dominante daad om mijn uitnodiging aan te nemen en dat volledig op z’n kop te zetten. ‘Ik vraag niemand om met mij te vechten, maar dat is soms lastig te combineren met mijn verlangen als kunstenaar om het werk zo interessant mogelijk uit de verf te laten komen. Ik wil dat het werk onverwachte wendingen neemt, maar misschien moet ik daarvoor het vrijwillige gedeelte af en toe loslaten. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik specifieke dingen zou eisen van het publiek. Dat doet de machtsverhouding gelijk weer verschuiven. Die fluïditeit van macht is wat ik onderzoek. Wat gebeurt er als ik iemand vraag om zich niet in te houden? Mensen zien mij vaak als fragiel of kwetsbaar, maar er valt genoeg voor te zeggen dat ik juist de volledige controle heb over de ruimte . ’

A j COEN VAN DE HILST

het samenvallen in het schaatsen op het wit of als het niet sneeuwt mijn lijf en dat van jouw samenvallend op het vel van de tijd achtjes achtjes het wit dat samenvalt in het samenvallen sneeuwend op het wit van je tanden val in het schaatsen val in het lijf van mijn de tijd val in mij op de tijd in achtjes schakend in een val van wit van koelkasten en ijs achtjes achtjes

of als het niet in vallen sneeuwt van wit je tanden de koelkasten barsten op het glazuur van de tijd het glazuur van jouw sneeuwend lijf dan vallen we schreeuwend samen schreeuwen in het vel van het sneeuwen en barsten we als tanden als wit barsten van geschaakt porselein

val me in achtjes vel me in tijd sneeuw me in barsten schaats me in ijs achtjes achtjes