First Contact - Maak kennis met Het Pijpcollectief

88 F H P j ll

Wat is jullie meest typerende eigenschap als makers?

We maken theater om existentiële en maatschappelijke vraagstukken inzichtelijk te maken. Hiervoor roepen wij de hulp in van allerlei soorten (ervarings) experts, variërend van seniorenpopkoren tot cryptogram-makers en onze moeders. Met hen delen wij vaak ook het podium. Zo creëren wij een gemeenschappelijk platform om met elkaar en de ander in dialoog te gaan.

Hoe voelt jullie ideale toeschouwer zich na het zien van jullie voorstelling?

Onze ideale toeschouwer voelt zich verwarmd en toch ook een beetje verward. Hij heeft behoefte aan gesprek en trakteert de rest van de zaal op een rondje.

Welke rituelen hebben jullie voordat jullie een voorstelling spelen? We drinken een biertje om van onze ergste zenuwen af te komen. Lisanne zegt dat ze nooit meer het toneel opgaat en Lotte probeert wat opwarmen ademhalingsoefeningen.

Als jullie voorstelling het kleinste beetje zoud kunnen veranderen, wat zou dat dan zijn?

Meer reflectie over de systemen waar we allemaal in meedraaien, maar vooral: meer loyaliteit.

Wat was jullie allereerste theaterervaring?

Lotte werd op haar vierde door Tante Els meegenomen naar een voorstelling over Doornroosje in Natuurtheater de Kersouwe in Heeswijk-Dinther. Ze was dit vergeten, totdat ze er tien jaar later terugkwam om cheerleader in een voorstelling te spelen. Lisanne ging voor haar achtste verjaardag als kinderfeestje naar Theater Markant in Uden. Ze wist niet dat ze een seksuele-voorlichtings-voorstelling had uitgekozen, en schaamde zich kapot toen er een man opkwam in een piemelpak.

Vorig seizoen maakten wij samen met seniorenpopkoor Lust for Life een theatrale talkshow over de Sterfelijkheid. Centraal hierin stond de vraag: Hoe te sterven? Een vraag die voor ons gelijk staat aan: Hoe te leven? Volgend seizoen willen wij verder met deze vragen en een dinnershow over de dood maken. Wij geloven dat de eettafel de perfecte plek is voor moeilijke, maar bevrijdende gesprekken. Daarna zouden we graag een voorstelling maken over chronisch ziek zijn. Wij kwamen erachter dat wij dezelfde ziektes hebben als Lady Gaga en Kim Kardashian. Wij vinden dit een mooi toeval en briljant uitgangspunt voor een onderzoek naar begrip en herkenning, en het verschil en de gelijkenis tussen zichtbare en onzichtbare ziektes.

Bij welke voorstelling heb je voor het laatst moeten huilen?

Lisanne moest huilen toen er bij de voorstelling Immens van Vincent van der Valk ineens een koor opkwam. Lotte bij het zien van de film Mijn bijzonder rare week met Tess van Steven Wouterlood.

Naar welke kunstenaar, dood of levend, kijken jullie op en waarom?

Wij kijken op naar Dan Brown. In zijn thrillers refereert hij aan o.a. Dante, overbevolking, obscure religieuze teksten en antimaterie. Op zijn oeuvre wordt vaak neergekeken, maar wij hebben diep respect voor zijn vermogen om met een verzameling aan complexe thema’s een miljoenenpubliek te bereiken. Wij zouden graag de Dan Brown van het theaterlandschap worden. Daarnaast laten wij ons o.a. inspireren door Heiner Müller, Michelangelo Buonarroti, Patricia De Martelaere, Pussy Riot, Michiel van Erp, Peter Handke en de makers van Fear Factor.

Wat is je dierbaarste herinnering aan een theaterbezoek?

In het beginjaar van Het Pijpcollectief zijn we naar Berlijn gegaan. We hebben daar Grieks gegeten, Truth or Dare gespeeld en iedere avond een voorstelling bezocht. Tessa Blomstedt gibt nicht auf van Christoph Marthaler spoorde ons aan megalomaan, maar traag theater te maken. Mein Kampf band I und II van Rimini Protokoll was te braaf en liet ons zien hoe we ervaringsexperts niet op het podium willen zetten. Western Society van Gob Squad leerde ons dat publieks-participatie ook fantastisch kan zijn. Achteraf gezien heeft de mix van deze voorstellingen de basis voor ons collectief gelegd.

Wat is jullie droom als makers?

Wij zouden graag een vaste plek hebben, een ‘clubhuis’. Hier maken wij niet enkel voorstellingen, maar organiseren wij ook o.a. spelletjesavonden, debatten en diners die thematische verdieping geven. Op deze manier hopen wij een diverse groep mensen te bereiken, niet alleen als publiek maar ook om mee samen te werken. Wij zijn niet monogaam in onze relatie met theater en hopen werkzaam te kunnen zijn in meerdere media.

Hoe luidt jullie adagium?