1
Zuchtend pakte Verschoor de telefoon op die hard door het politiebureau rinkelde. Hij hield het toestel aan zijn oor. Met zijn andere hand veegde hij over zijn ogen en hij gaapte luidruchtig. ‘Rechercheur Verschoor. Wat is er?’ zei hij slaperig. ‘Het is drie uur in de middag en jij ligt te slapen?’ klonk een stem met een licht Chinees accent aan de andere kant van de lijn. Verschoor wist meteen wie van zijn collega’s van politiebureau Rotterdam-Zuid hij aan de lijn had – Kai Poortvliet, een gespierde Chinees met droge humor. Meestal moest hij wel lachen om de grappen van Kai, die er vaak de gekste gezichten bij trok. Laatst typeerde hij het postuur van de commissaris als dat van een tuinkabouter met een rode puntmuts. Iedereen in de kantine barstte in een bulderlach uit. Maar commissaris Dekker had Kai met een rood hoofd aangekeken. Zijn snor trilde van woede. Toen iedereen was uitgelachen, was Kai verdwenen. Maar op dit moment vond hij Kai totaal niet grappig. ‘Zeg wat je wilt en hou die grappen maar voor later!’ beet hij hem toe. Fleur draaide zich van achter haar computer om en keek Verschoor met opgetrokken wenkbrauwen aan. 9