
4 minute read
Historias da vida en Calvos de Randín: Carmen Valencia Alonso
HISTORIAS DA VIDA EN CALVOS DE RANDÍN
Carmen Valencia Alonso de case 90 anos naceu en Meaus e emigrou con vintetrés a Barcelona. Poeta autodidacta, dedicou varios versos á súa terra, e como ela di O meu vicio foi leer, non tuven nin o de fumar nin o de beber.
Advertisement
A familia
Eu era bastante solitaria i entonces aficioneime moito á lectura. Entonces veu unha miña irmá que estaba en Barcelona. Tuveron que ir pra alá moi jóvenes porque meu pai marchárase a América e abandonounos. Menos mal que tiñamos unha mai marabillosa. Veume a miña irmá e comproume esa enciclopedia do Dalmau Carles. Eu estaba loca por aprender, cuando non levaba a miña labor, levaba a miña enciclopedia.
A escola
Bueno, fun hasta que empezou a guerra. Tiña sete anos e cuando cumplín oito xa non iba ó colegio. Fun eses dous aniños e o que me enseñou a mamá na casa. Viña dunha boa familia de curas, dos Álvarez, e enseñounos ór cinco a ler e escribir. Despois eu iba cunha enciclopedia debaixo do brazo e cuando as outras saliron do colegio eu sabía máis ca elas, seguro. De todas formas, na enciclopedia
había cousas que necesitaba unha axuda, por aritmética quedeime moi atrás e a gramática tamén.
O campo
O que máis se comían eran patatas i o centeno pra pan. Despois tíñamos así judías, habas, calabazas i bueno coles, verzas. Esto necesita mucho riego, si queremos coger unas lechugas, hay que regarlas todos los días. Da mucho trabajo.
A auga
Venía de las gargantas que hay arriba. Se embalsa el agua para llevar para todas las tierras. Había canales para regar, los que están ya más abajo no necesitan riego, porque ya lo tienen en la raíz. Pero todo esto por aquí es muy seco, porque es la falda de la montaña.
O outeiro do muíño
O campo vai enseñarme o seu paisaxe de xunio A un lado, hai unha casa e da troneira sae fumo Rodeado o patio i a parra e dúas ou tres nojeiras, Roseiras, mirtos, loureiros, ameixeiras, mazairas e pereiras, No outeiro do muíño, un camiño de rodeiras, Mirando desde o camiño ar meses dicen segueime, Hai algunhas xestas rebordeando as leiras do pan E unhos nublos alá lonxe, no alto de rubiás, Nin solo un soplo de vento, naquil calor de fornal, Un canto de paxariño, naquela calma irreal, O sol no cénit brillaba, pasando alucinador, Sentíase dos insectos, un monótono rumor, No fondo está o muíño ben rodeado de prados, Pasa o rejeiro fresquiño entre castiñeiros, bidueiras e carballos Árboles de gran alzada que teñen centos de anos Fuaban un paisaxe umbrío onde fan o nino as águilas Solo un home de bronce, no medio do pedruscallo, En sorribas coa eixada fai poemas do traballo. Viva a xente valente que con frío ou con calor, Traballa no campo sempre regando co seur suor.
Os animais
En tempos en que estaba meu pai, tíñamos cuatro vacas e un burro, porcos, pitas e cabras. A miña infancia foi de pastora. Vendiamos cabritos para poder pagar as contribuciós e comprar algunha roupiña, pero tamén faciamos roupa de liño e de lana.
O traballo
Estuven cuarenta e dous anos en Barcelona, pero empecei fregando suelos. Despois estuven nun colegio de misioneros do Sagrado Corazón, oito anos e de aí foi cuando entrei na sección femenina. Eu non era dela, pero empecei traballando pra ela. Entonces, foi cuando falleceu Franco e toda a sección femenina extinguiuse, e pasáronnos a todo o personal ó Ministerio da Presidencia, e de aí ó de Cultura. Entonces surjiron as Autonomías, e todo o personal que eramos de máis abaixo, pasamos á jeneralidá, ó gobierno catalán. Eu estaba de conserje, rececionista e telefonista, pero de telefonista non tiña a categoría, tiña a de rececionista. Cuando estaba no teléfono, escribín os poemas. Así eran as miñas lembranzas. Non era unha poeta que sepa moi ben de poeta, eu fun facendo en verso os meus recuerdos.
O Couto Mixto
Nesa época xa non era nin Couto Mixto, neses anos cuarenta, cincuenta, setenta, pero quedaba algún comercio todavía. Un máis importante e os outros, un estanco e un de bebidas e tal.
Meaus, mi pueblo
Este pueblo se aferra en la falda de un monte, Enfrente se ve una sierra que dibuja el horizonte Están a sus pies los huertos y también los prados, Con sus verdes fuertes el río y los lagos, A su espalda majestuoso se alza el Cebrero, Protector y bondadoso vigilante y altanero, Entre monte y sierra un frondoso valle Con peces y truchas en el río Salas Deste pueblo y este valle mucho se podría hablar Y aunque sea sin detalle algo les voy a contar, Forma parte de los mixtos seiscientos años fue neutral, No contribue impuestos y era un centro comercial,
Son grandes sus caserones, con espaciosos salones, Conservan los vestígios de antiguos esplendores, Rodeado de castaños y árboles frutales Tiene la fresca sombra de viejos nogales En tiempos actuales emigraron sus gentes Hacia grandes ciudades, nuevos alicientes Y cuando atiendo la mirada me dan ganas de llorar Miro casas en ruínas, veo tierras sin labrar, La vida, es esa rueda, que da vueltas sin parar, Esperemos que algún día, traiga un nuevo bienestar.
