1ο Γενικό Λύκειο Ευόσμου Όμιλος Δημιουργικής Γραφής διδάσκων: Δήμος Χλωπτσιούδης PhD Δημιουργικής Γραφής νεανικές δημιουργικές φωνές στην ποίηση δημιουργικά κείμενα μαθητών και μαθητριών
1ο Γενικό Λύκειο Ευόσμου ποιήματα μαθητών (σχολικό έτος
Όμιλος Δημιουργικής Γραφής
2023-2024)
Πρόλόγός Το ανά χείρας βιβλιαράκι είναι το αποτέλεσμα της υπέροχης συνύπαρξης τόσων διαφορετικών φωνών που στήθηκε στο πλαίσιο του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής στο 1ο Γενικό Λύκειο Ευόσμου. Παρά τον μικρό του όγκο, σε αυτό το βιβλιαράκι κατατίθεται το οδοιπορικό των μαθητών και μαθητριών του Ομίλου στην ποιητική γραφή. Σε αυτή τη διαδρομή οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες διάβαζαν ποιήματα και δοκίμαζαν τη δική τους δημιουργική έκφραση. Μετά τη σύνθεση των ποιημάτων τους, οι συνθέσεις διαβάζονταν σε όλη την ομάδα και ακολουθούσε συζήτηση επί των κειμένων, προκειμένου σε δεύτερο χρόνο αυτά να βελτιωθούν μέσα από νέα επεξεργασία. Είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με το έργο και τον τρόπο έκφρασης δεκάδων δημιουργών, από όλες τις σύγχρονες γενιές και να συνδέσουμε τις διαφορετικές τεχνοτροπίες. Οι θεματικές μας αφορούσαν την έμφυλη βία, την αντιπολεμική ποίηση, την κοινωνική ποίηση ή ποιήματα για τη δημοκρατία, την οικοποίηση, το σκάκι και τα παιδικά παιχνίδια. Παράλληλα, έγιναν και επιμέρους αφιερώματα σε ποιητές/ποιήτριες κ α ι σ ε σ ύ γ χ ρ ο ν ε ς σ ύ γ χ ρ ο ν ε ς μ ο ρ φ έ ς π ο ι η τ ι κ ή ς έ κ φ ρ α σ η ς . Σ τ ο β ι β λ ι α ρ ά κ ι α υ τ ό καταθέτουμε το απόσταγμα της δημιουργικής φωνής των μαθητών και μαθητριών του 1ου Γενικού Λυκείου Ευόσμου. Η καλλιτεχνική εμπλοκή των μαθητών/μαθητριών με ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, όπως η βία και η δημοκρατία, οδήγησαν σε μία διαφοροποιημένη ομαδοσυνεργατική προσέγγιση, επιτρέποντάς τους/τις να εκφραστούν δημιουργικά και να αναπτύξουν τα ι δ ι α ί τ ε ρ α τ α λ έ ν τ α τ ο υ ς . Η Δ η μ ι ο υ ρ γ ι κ ή Γ ρ α φ ή ω ς μ ί α σ ύ γ χ ρ ο ν η – γ ι α τ α ε λ λ η ν ι κ ά δ ε δ ο μ έ ν α – π α ι δ α γ ω γ ι κ ή μ έ θ ο δ ο ς δ ι δ α σ κ α λ ί α ς τ η ς λ ο γ ο τ ε χ ν ί α ς , α ν τ ι μ ε τ ω π ί ζ ε ι τ η λογοτεχνία ως τέχνη κι όχι ένα αντικείμενο προς ανάλυση. Το γνωστικό της πεδίο είναι η ίδια καλλιέργεια αισθητικών αξιών και της δυναμικής του λόγου. Με οδηγό τη βιωματική μάθηση, θεωρητικά θεμελιώνεται στη διαφοροποιημένη, την ομαδοσυνεργατική μάθηση ως καλλιτεχνικό διδακτικό αντικείμενο και τη θεωρία της δημιουργικής συμπερίληψης. Στόχος μας παραμένει η ενθάρρυνση και η δημιουργική έκφραση των μαθητών και των μαθητριών, αξιοποιώντας τη δυναμική του εργαστηρίου και της γόνιμης ανταλλαγής απόψεων πάνω σε ζητήματα αισθητικής και ιδεών. Οι εκπαιδευτικοί του Ομίλου Δήμος Χλωπτσιούδης Κατερίνα Θεοχαρίδου
[Πότε θα αλλαξει ό κόςμός] Πότε θα αλλάξει ο κόσμος Με φωνάζουν κτήμα, έπαθλο, άλλες φορές τιμωρία Τρεις μέρες, τρία χρόνια, τρεις αιώνες… Τίποτα! Πότε θα αλλάξει ο κόσμος; Όταν επιτέλους τα αγρίμια πάψουν να υπάρχουν, λένε. Πρέπει να γίνω και εγώ αγρίμι για να επιβιώσω; Ίσως πρέπει να γίνω και εγώ αγρίμι για να αλλάξω τον κόσμο. Κάτια Θεοδωρίδου
Zahra
μάτια στον μαύρο καμβά, το βλέμμα δηλώνει παραίτηση ασβέστης και λίθος, χέρια δικαστές της ζωής Απορία και ρίγος τί γίνεται λάθος; Γιατί; Δακρύζει η ψυχή. ο πόνος κοιτάζει, το βλέμμα καρφί. η απόγνωση ίδια. Ιαχές και αυτάρεσκα χαμόγελα βιάζουν τη ψυχή και το είναι. σκυφτά καλυμμένα πρόσωπα. δύο δάκρυα κοχλάζουν και δικαίωση ψάχνουν. Εφιαλτικές πληγές στην ιστορία και η λύτρωση αργεί. Ψυχικές χειροπέδες στων αλυσίδων το μαύρο σκοτάδι, ζωές ενός άλλου θεού Στου Δάντη τα δόντια, κραυγές ικεσίας αντηχούν δίχως αντίκρισμα… Πώς σκλήρυνε έτσι ο κόσμος; Κάτια Θεοδωρίδου
Υπέροχα
Δέσποινα Καραμανίδου τεμΠΗ Η κοπέλα κάθεται και κλαίει καθώς ο πόνος της την καίει Τα μάτια της δακρύζουν καπνό αφού το παιδάκι της δεν είναι πια εδώ και τα απομεινάρια του τρένου απόδειξη, αυτής της νέας κόλασης Και αυτοί οι άθλιοι καθώς θρηνούμε ζουν μες την χλιδή και μας περιγελούνε. Μην κοιτάς τα πατημένα όνειρα και τα παιχνίδια τα καμμένα σπίτια και τα σκελετωμένα παιδιά. Μην κοιτάς τις ραγισμένες καρδιές και τις κόκκινες ποδιές, τις σιγανές κραυγές και τις μπλε αμμουδιές.
κοιτάς ξέρω ότι πια δεν χαμογελάς.
Αν
ό αςός Σε τράπουλα να ζούσα τον άσο θα επιθυμούσα Το πιο τυχερό και αγαπητό αφού εξαργυρώνει αλλά μακριά από εμένα το περιττό χαρτόνι Ζυγό να ήμουν δεν θα θρηνούσα ούτε βέβαια θα ευθυμούσα. Από τα πριγκιπικά αν ήμουν θα καλοζωούσα αλλά στο ίδιο αποτέλεσμα θα γυρνούσα Ο φρικτός βαλές δεν κάνει διακρίσεις ακόμα και αν στην ζωή νικήσεις. Δέσποινα Καραμανίδου
ΩδΗ ςτΗν ελλΗνικΗ δΗμόκρατια Υποκριτές! Ψεύτες, ριψάσπιδες, δειλοί Τέτοιες λέξεις στολίζουν τους τοίχους της ελληνικής κοινωνίας Γενέτειρα της υπέρλαμπρης δημοκρατίας Το πάνθεον της οποίας πραγματικά ακόμα μας κυριεύει Παράλληλα όμως οι ιδέες δεν παύουν να ταλαντεύουν Αυτούς που απεγνωσμένα επιζητούν μια ζωή λιγότερο δημοκρατική Και περισσότερο μια ελεύθερη και πραγματική Γιατί αφού και μέσα από τα μάτια της δημοκρατίας Οι ψυχές των ανθρώπων παραμένουν σφραγισμένες Στις κάλπες που ποτέ δεν θα ανοιχτούν Αφού με την δημοκρατία δεν υπάρχει λόγος να ελευθερωθούν. Δέσποινα Καραμανίδου
Δημοκρατία Δικτατορία Δύο λέξεις τόσο όμοιες Μα τόσο διαφορετικές Ίσως και πάλι όχι όμως; Γιατί πραγματικά Πως μπορούμε να πούμε ότι ένας δημοκράτης είναι πραγματικά ελεύθερος Αφού ζει σε μια κρυμμένη δημοκρατική δικτατορία που του επιβάλλεται τελείως δημοκρατικά από την γέννηση του; Δέσποινα Καραμανίδου
δΗμόκρατια
κόιτα τόΥς Κοίτα τους. Είναι σκονισμένοι καμβάδες που ξεχνούν να χρωματίζονται Κρατούν τις μπογιές τους εκεί όπου οι άλλοι δεν τις βρίσκουν Προσποιούνται τους γενναίους φελλόποδες τα καρό παπλώματα που βρίσκω στη γιαγιά μου τους καρυοθράυστρες χωρίς το κόκκινο κοστούμι. Κοίτα τους. Αιμοδιψούν για μια μαύρη στάλα που θα ποτίσει τον καλλιτεχνικό μου οίστρο, για έναν καμβά άχρωμο χρώμα που θα δώσει μπαταρίες στις συζητήσεις τους. Κοίτα τους. Δεν είναι ανοιξιάτικοι ερωτικοί ύμνοι. Είναι οι τσακισμένες αφορμές των οδηγών για να βρίσουν. Είναι οι ξεφτυσμένες ελπίδες για να σβηστούν τα όνειρα των άλλων. Δεν είναι φίλοι. Δεν είναι γείτονες. Δεν είναι άνθρωποι. Είναι πεινασμένες για σάρκα πέτρες αιμόφυρτες στην άσφαλτο της απανθρωπιάς ενώ κινούνται πάνω σε ζωγραφιστά πεζοδρόμια Ελευθερία Μανωλάκη
δεν ΒλεΠεις τόν λΥκό Βλέπεις; Η σκιά του σφιαχταγκαλιάζει το κορμί μου Καταπίνει την ψυχή μου Το άστρο μου Τις σκέψεις μου Τις σχέσεις μου Ένα κόκκινο αγκίστρι με σηκώνει από το στρίφωμα της μπλούζας. Ένα κάτασπρο πανί που το παίρνει ο αέρας και αφήνει ακάλυπτες τις σάπιες μελανιές. Βλέπεις; Ο λύκος διογκώνεται με κάθε βήμα, ώσπου να τσακίσει και τις πιο άτρωτες, τις πιο άφθαρτες σελίδες. Θα τις πετάξει ανεπηρέαστες και θα επιστρέψει για τις επόμενες. Δεν βλέπεις τον λύκο, ώσπου να τον νιώσεις να μην χωράει το δωμάτιο. Ώσπου να σβήσεις τα φώτα και να τον αντικρίσεις κι εσύ Καλώς ήρθες Ελευθερία Μανωλάκη
για μια δΗμόκρατια χΩρις όνόμα Χθες, καθώς προχωρούσα βρήκα δυο επίχρυσες αλυσίδες Καρφωμένες με καμάρι στους σχολικούς τοίχους Τις κράτησα ως αφορμή και προσποιήθηκα ότι χαιρόμουν από δειλί μήπως πνιγώ σε μια ελευθερία χωρίς όνομα σε μια θολή, σκιερή ιδέα Χθες, καθώς προχωρούσα βρήκα ένα χαμόγελο αμυδρό κρυμμένο στο συνοφρύωμα του γείτονα. Το κράτησα ως αφορμή και προσποιήθηκα ότι δεν γνώριζα ότι δεν έβλεπα τους μώλωπες της κόρης του. Χθες, καθώς προχωρούσα βρήκα ένα ράγισμα στους φακούς μου Και το θεώρησα αιτία όσων αντίκριζα πως δεν έκλειναν τα στόματά τους στη σιωπή της βίαιης μανίας. Σήμερα, δεν προχωράω πλέον Μου έκοψαν τα πόδια Κείτομαι αιμόφυρτη στον δρόμο σ ’ εκείνον με τα σβησμένα συνθήματα Και προσποιούμαι ότι μπορώ να περπατήσω ώσπου πνίγηκα πράγματι στην ελευθερία ακριβώς γιατί δεν είχε όνομα. Ελευθερία Μανωλάκη
ΠόΥ ειναι Η δΗμόκρατια ; Κι αν κάποτε υπήρξαμε άξιοι να τη γεννήσουμε Εξανεμίστηκε με κάθε φύσημα των δήθεν γενναίων που βίαια ακρωτηριάζουν καθετί ίσο κι όμοιο Η Δημοκρατία εκείνη που πάνω τις μουτζουρώνανε φασιστικά στιχάκια ξεγελάστηκε απ ’ όσους ορκίστηκαν πως θα τη φροντίσουν. Και σαν αγρίμια. Πλέον. Πολεμούν με τον αέρα Μα ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν την αιτία Την ονομάζουν αναρχία ενώ απλώς πλέχτηκε στο νυχτερινό ουρανό η Ελευθερία ατσάλινη μα λεπτή Και γι ’ αυτό οι πολλοί την έχασαν κι απεγνωσμένα έψαχναν τα πέταλά της μέσα στη φρίκη των πυροβόλων και των σειρήνων που σαν μητέρες νανούριζαν τους νεότερους. Κι όταν είδαν δυο τρίχες πεταμένες τις έδεσαν στη γλώσσα τους νομίζοντας πως τη βρήκαν, ενώ ήταν η απομίμηση όσων ασπάζονταν τυλιγμένη σε μπερδεμένα νοήματα και δικτατορικές ελεύθερες ανοησίες Ελευθερία Μανωλάκη
Μου
τι Ωραια εικόνα
αρέσει να κοιτάω σε μία εικόνα.
της απεικονίζεται ένα δάσος, ένα δάσος σκοτεινό, ένα μέρος μαγικό και γαλήνιο, με μία λίμνη ήρεμη και όλα τα ζωντανά σε βαθύ ύπνο
βάθος βγαίνει ένα φως. Ανοίγει το σκοτεινό μου μονοπάτι. Στο φως αυτό φοβάμαι να βρεθώ, περνάει μέσα από τα δέντρα και τους θάμνους. Φτάνει και στη λίμνη μέσα, ταράσσοντας το σκοτάδι. Δεν θέλω να πάω. Δεν θέλω να γυρίσω. Θα κάτσω να κοιτάω την εικόνα μου, χωρίς να την αφήσω. Δεν επιστρέφω, δεν το κοιτώ. Πίσω από το δέντρο θα περιμένω, μέχρι από τον κόσμο αυτό καταφέρω και δραπετεύσω. Νίκη Ριαβόγλου
Μέσα
Στο
αδικός ό κόςμός για τΗ γΥναικα Άδικος κόσμος για μια γυναίκα. Πρέπει να μένει σιωπηλή και υποταγμένη χωρίς ελευθερία ή δύναμη να αντισταθεί στη χώρα που την αδικεί Άδικος που είναι ο κόσμος για μια γυναίκα, την οποία μόνο θύμα δεν αποκαλεί ποτέ. Ο τίτλος που θα της δώσει είναι ταπεινωτικός άπιστη, ψεύτρα, επιθετική, δραματική. Ποτέ διαφορετικός Και ακόμα αν στο έγκλημα κατηγορούμενος είναι άνδρας, πάντα θα υπάρχει τρόπος να αθωωθεί στη συνείδησή των άλλων. Άδικος που είναι ο κόσμος για την γυναίκα. Πότε θα δοθεί η ευκαιρία να βρει γαλήνη; Πότε θα βρει τρόπο διαφυγής από αυτή την υποτιθέμενη δικαιοσύνη; Νίκη Ριαβόγλου
[αςΠρό
Μετάνιωσα. Μετανιώνω κάθε
Επέστρεψα
Στον
Τον
Και
Πατό]
μέρα, κάθε νύχτα Επέστρεψε
άσωτος στον πατέρα Τον μεγαλόκαρδο, τον συγχωρητικό
ο
στον πατέρα Φοράω τον Δία μου και αλλάζω.
χειριστικό, τον καταπιεστικό, τον αυταρχικό.
που πρέπει να ' μαι κοντά του για να με στηρίζει.
γυρνάω σε αυτόν.
θα αλλάξω.
Αυτόν
Πάντα
Εγώ άλλαξα, αλλάζω,
βλέπω στον καθρέφτη. Τα μάτια του, τα χέρια του.
μετά ένας Διόνυσος έρχεται.
έκστασή του, η σωτηρία μου, το καταφύγιό μου.
δεν τα κάνω εγώ. Γελάω και χάνομαι στον Άδη. Εκεί που όλα είναι σκοτεινά. Νεκρά, δίχως ανάσταση, δίχως ψέματα Η αλήθεια είναι το φως, μέσα στο σκοτάδι των ψυχών Εντέλει, εις οιωνός άριστος: αμύνεσθαι περί εαυτού Ζαφειρία Σαβράμη
Η
Εκεί
τραγικΗ ειρΩνια Όσο σκοτάδι και αν έχει η νύχτα Πάντα ξημερώνει Και τότε αρχίζει το κρυφτό Από μικρή το αγαπημένο μου Στην αρχή δεν φυλούσα ποτέ Δεν ήξερα να μετράω Ποτέ δεν κρυβόμουν μονή, οι άλλοι ήξεραν καλυτέρα από μένα, ξέρουν καλυτέρα… 5,10,15 Με ποιον να πάω; Έχω καιρό να αποφασίσω. Αλλά πέρασε. Έμαθα να μετρώ 15,20,25 Δεν θα πάω μακριά από τη φωλιά, θα με προλάβουν οι άλλοι και θα αναμετρώ, με ένα άσβεστο χαμόγελο. Αρέσει να μετρώ σωστά; 25,30,35 Φτου και βγαίνω Φτου ένας Νίκος, φτου ένας φίλος μου, φτου ένα άτομο. Και νικάω εγώ, μόνο αυτό θέλω, ξανά και ξανά. Ένας ένας κάνεις τους δεν θα μείνει Θα ουρλιάξω επιτέλους: ΔΕΝ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΕΤΡΩ Ούτε να χαμογελάω μ ’ αρέσει, ούτε να μένω κοντά –Φτου ελευθέρια–Oχι είμαι κουφή, δεν το ακούω Δεν θέλω να το ακούω «Ξημέρωσε επιτέλους» Για ποιον όμως; Ζαφειρία Σαβράμη
Βραδια ταινιας Σάββατο βράδυ. Όλοι η οικογένεια συγκεντρωμένη στο σαλόνι Ο πατέρας στη γωνία ξεκίνα τη συζήτηση, θα τον πάρει ο ύπνος πάλι στα μέσα της ταινίας Η μητέρα στην άλλη γωνιά, απαντά πίνοντας το ποτό της. Πώς αλλιώς να ηρεμήσει από τις δουλειές στο σπίτι; Ο αδελφός στην μέση του καναπέ με το κινητό στο χέρι. Δουλειά και πανεπιστήμιο, πότε να προλάβει να μπει ίνστα; Και εγώ, απόμακρος στην πολυθρόνα, ψάχνοντας ταινία μετά από σχολείο, όμιλο, φροντιστήριο και διάβασμα. Πάλι μαλώνουν για τα οικονομικά. Παρόλα αυτά εκτιμάμε που μπορέσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Γιώργος Στεφανίδης
Συνεχίζω
ςαν Πιόνι Η ζωή δίνει ώθηση στην αρχή.
με δύο βήματα, γεμάτος όνειρα, ελπίδα όρεξη Την μέρα σχολείο, το βράδυ διάβασμα. Κουράζομαι
με ένα βήμα τη φορά.
πίσω μου, τους πύργους, τους αξιωματικούς, τα άλογα, βασίλισσες και βασιλιάδες.
προστατευμένοι, γεννημένοι εκεί
ΖΩΗ
Ξεκινώ
Συνεχίζω
Κοιτώ
Πίσω,
με ένα βήμα τη φορά. Κοιτώ πίσω μου, τους αγαπημένους μου που θυσιάζονται για μένα τους φίλους μου που διαπρέπουν και άλλους που βρίσκονται σε αδιέξοδο Συνεχίζω με ένα βήμα τη φορά Κοιτώ μπροστά, το ατελείωτο μονοπάτι που απομένει Και όλα αυτά γιατί; Για να γίνω αυτό που θέλω Οι υπόλοιποι θέλουν να γίνω βασίλισσα, μα εγώ ονειρευόμουν άλλα Συνεχίζω με ένα βήμα τη φορά. Κοιτώ γύρω μου, Την βασίλισσα που μέσα σε ένα γύρο έφτασε εκεί που παλεύω να φτάσω από την αρχή. Απελπίζομαι, κουράζομαι, συνεχίζω. Γιώργος Στεφανίδης
μια Παρτιδα ακόμα Κουράστηκα να γράφω ποιήματα Κουράστηκα να είμαι ο τρελός αξιωματικός σε ένα δίχρωμο πεδίο μάχης χωρίς νόημα, που ζει μίζερα μόνο στα μαύρα κουτιά, με κινήσεις ύπουλες βλάπτοντας τους άλλους και προσπαθώντας να απαλύνω τον δικό μου πόνο Με σχισμένες παρωπίδες και ελπίδα στις παλάμες πιάνουμε το λίθο μας και αρχίζουμε τον μακρύ δρόμο. τα πόδια τρέμουν, τα χέρια ματώνουν, ο ήχος πονάει. όσο ανεβαίνω δεν σκέφτομαι, δεν αναπνέω. στο μυαλό μου κυριαρχεί η σκληρή όψη της πέτρας, στα αυτιά εκκωφαντεί η συνεχής σύγκρουση. θα ανεβαίνω αυτόν τον πολυταξιδεμένο λόφο, αφήνοντας πίσω μου μονοπάτι με παπαρούνες κι ιδρώτα. όσο πλησιάζω στην πολυπόθητη κορφή νιώθω την εξάντληση, τον πόνο. δεν βλέπω τα δυνατά μου χέρια, βλέπω το πόσο μπροστά είναι οι άλλοι. και τώρα που φτάνω στην κορφή, με μάτια κλειστά από την εξουθένωση με ανάσα κομμένη, με πόδια μουδιασμένα τη χάνω, πέφτει πάνω μου, με λιώνει, και όσο νιώθω κάθε σπιθαμή να με ποδοβολεί με βάρος χιλίων αλόγων με ήχο δέκα κανονιών με πόνο μαχαιριών ξέρω πόσο ανώφελο είναι το ταξίδι. Μα σαν σκάει πάλι στην αρχή, σηκώνομαι, και κάνω πάλι το πρώτο βήμα για την ανηφόρα. Γιώργος Τοζίδης
πεθάνω για να έχω την ευκαιρία να ξαναγεννηθώ σε έναν κόσμο καλύτερο. Θέλω έναν κόσμο αληθινό, όχι χάρτινο, χωρίς κακία, χωρίς μίσος, χωρίς απληστία και δόλο.
τη γνώση πως δε θα πεθάνω ποτέ, Θα ξεριζώσω τα άκρα μου. Δεν θέλω να περπατώ σε χώμα ματωμένο. Δεν θέλω να αγκαλιάζω ανθρώπους δακρυσμένους, μαραμένους και βρώμικους Θα κόψω το κεφάλι μου Δεν θέλω πια να σκέφτομαι πως είμαι ανάμεσα τους σε μια τρύπα Ζούμε στο σκοτάδι και τον φόβο για μια σύγκρουση απειλητική ανά πάσα στιγμή. Γιώργος Τοζίδης
[ατιτλό] Θα
Με
χρόνόΥ Σηκώνομαι για το σχολείο το πρωί, ετοιμάζομαι –αναστενάζω –προχωρώ στον δρόμο, παιδιά, γονείς τριγύρω Σκυμμένα κεφάλια, βουβές φωνές βαρετοί καθηγητές, ατέλειωτα μαθήματα Κάγκελα παντού. Με το ζόρι βλέπω τα πουλιά Χρύσα Τούμπα
καταΠατΗςΗ
τα ΠεΖόδρόμια Ένα τεράστιο σύννεφο πλάκωσε με τα φτερά του τον κόσμο, τον γέμισε με αισιοδοξία Ένα αγόρι μαδούσε πίσω μου μια φέτα ουρανό, ένα κορίτσι μύριζε μία ακτίνα γαρύφαλλου που κατέβασε από το ουράνιο τόξο. Οι άνθρωποι αφήνουν τις σκιές της χαράς τους, Χρύσα Τούμπα
ςΥγχρόνες μΗχανες Ο άνθρωπος βιάζεται, ξεχωρίζοντας το μυαλό του από την καρδιά, σαν να μπορούσε να ζήσει μόνο με ένα από τα δύο, ξεχνώντας το πάθος και την έμπνευση που τον κινεί Οι οθόνες κυριαρχούν επάνω του, απομακρύνεται και χάνεται. Κολλάει, αλλά αποσπάται από τον κόσμο, ξεχνώντας την ανθρωπότητα που τον συνδέει και τον ευλογεί. Οι ίδιες ρουτίνες τον καταβροχθίζουν, η ζωή ένας κύκλος, χωρίς να αισθάνεται τη δύναμη να αλλάξει να αντισταθεί, κάτω από το βάρος της ταχύτητας, αδιάφορος για τα όνειρα που εξακολουθούν να περιμένουν. Χάνει την επαφή με τον εαυτό του και τη φύση, γίνεται όλο και περισσότερο σαν τις μηχανές που δημιουργεί. Ειρήνη Χορταργιά
ΥΠόςχεςΗ Ακόμα αγαπώ τον κήπο σου. Ακόμα και χωρίς τα λουλούδια που γέμιζαν χρώματα την έρημο της μοναξιάς Ποτέ δεν φανταζόμουν την τραγική μοίρα στη μικρή μας οικογένεια Θα είναι για πάντα η γειτονιά μας όμορφη; Βόμβες πέφτουν. Δευτέρα πρωί περιμένουμε τα νέα μαζί, μια έκρηξη οποιαδήποτε στιγμή. Χθες ένα κοριτσάκι μου χάρισε ένα γαρύφαλλο Κρατώντας την αγνότητά του και κόβοντας τις άκρες. Το αφήνω στο βάζο με το νερό. Αύριο θα σκορπίσω τα πέταλα σε άλλους. Ειρήνη Χορταργιά
ςτόν ρΥθμό τΗς δΗμόκρατιας Δεν σκέφτονται πολύ για την εύθραυστη καρδιά μας Τρώνε από το τραπέζι που έχουμε στήσει Μα, εμείς πεινάμε ακόμα Βρίσκουν οποιονδήποτε τρόπο να μας πείσουν να μείνουμε Εκεί που μας θέλουν, στα παιχνίδια τους Οι φλύαροι παριστάνουν τους ευεργετικούς Να μας υποδουλώσουν, είμαστε σιωπηλοί μέχρι να περάσουν τη γραμμή και μιλάνε δίχως να σκέφτονται και γαβγίζουν ενώ τρέμουν τα δόντια τους αμβλέα Με αίμα στα χέρια τους λένε ότι κερδίσαμε Χαραγμένα στη μνήμη μας αυτά που γίνονται Ειρήνη Χορταργιά
Η δΗμόΠραςια τΗς δΗμόκρατιας Δημοκρατία, αργά κατάστρεψέ μας Γυρνάω από ληγμένα δρομολόγια Βοήθησέ με να τα ξεπεράσω Δεν υπάρχει τίποτα στη ταλαιπωρημένη αυτή πόλη πλέον για μένα Αυτή κάποτε ήταν σπίτι, τώρα μια κόλαση που δεν μπορώ να ελέγξω Δημοκρατία, αργά κατάστρεψέ μας Οτιδήποτε εξέφρασα, δεν σε άγγιξε Δεν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να βγω από τη θέση που έχω που με ανάγκασες να έχω Δημοκρατία, αργά κατάστρεψέ μας Δημοπρατήθηκες σε εγωιστές που πιστεύουν πως είναι προφήτες Ειρήνη Χορταργιά
