n
n n n
l r n e
RUIMTELIJKE WANORDE
KERKSTRAAT - MEERLE Erfeniskwesties in de Kerkstraat
Op deze kankerplek in de Kerkstraat stonden vroeger twee voor deze straat typische huizen. Ze waren eertijds eigendom van Neel Hollanders en zijn echtgenote Lien Verschueren. Ze waren afkomstig van de familie Verschueren. Lien Verschueren stierf kinderloos. Na zijn dood liet Neel Hollanders de eigendom van het pand per testament over aan de nonnekes van Meerle, ten bate van het toenmalige weeshuis. Het vruchtgebruik kwam zolang ze leefde toe aan de 2de echtgenote van Neel, To Sprangers. Zij overleed in 1973.
ook van toen af de rechtmatige eigenaar te zijn van het pand. Maar de familie Hollanders had daar een andere mening over. Gezien zowel het weeshuis als de daarbij horende nonnen niet meer bestonden in Meerle, meenden ze dat de erfenis de familie toekwam. Jef Hollanders vocht in naam van de familie Hollanders het testament aan voor de rechtbank van 1ste aanleg in Turnhout. Wegens het grote aantal mogelijke erfgenamen, verspreid over België, Nederland en zelfs de USA, duurde het jaren eer het dossier voor de rechtbank rond was. In 1978 deed de rechtbank uitspraak ten gunste van de Parochiale Werken.
Het weeshuis (en andere werken van de nonnekens) was toen al lang ondergebracht onder de koepel van de Dekanale werken, officieel de VZW Vereniging der Parochiale Werken van de Dekenij Hoogstraten. Deze vzw meende dan
Daarmee was de kous niet af, want de eisers tekenden tegen dit vonnis beroep aan. Opnieuw de hele procedure om het dossier samengesteld te krijgen. De zaak kwam een eerste maal op de rol van het Hof van Beroep te Antwerpen in
e e n
.
n
r r e -
n .
1990, maar werd toen niet gepleit wegens procedurefouten. Ondertussen stonden de huizen danig te verkrotten. Tot voor ca. 1988 waren de huisjes verhuurd. De huurgelden werden door notaris Michoel – lange tijd de bewaarder van het goed - op een rekening gestort bij de Consignatiekas, ten gunste van de door de rechtbank aan te duiden rechtmatige eigenaar. Daarna stonden ze leeg en begon de onvermijdelijke verkrotting. De achterliggende gronden – tot aan de Hazenweg verwilderden. Verkrotting is nooit fraai en zorgt uiteindelijk voor overlast. De ramen gingen eraan, er vielen stukken van de dakgoten en dakpannen op de stoep, vandalisme in de avondlijke uren. Het wekte de ergernis van omwonenden en andere dorpsbewoners. Het was een aantal jaren een weerkerend onderwerp op de algemene vergaderingen van de dorpsraad. In februari 2000 maakte het gemeentebestuur daar bekend dat het de afbraak van de huizen gelast had. Voor de veiligheid – de kelders bleven immers zitten - werd er een houten afscherming geplaatst langs de straatzijde. In 2002 werd in het kader van het project Kunst in de Klimtoren de houten afsluiting door de kinderen beschilderd met kleurrijke figuren. Helaas is deze kunst niet voor eeuwig en is het verval alweer geruime tijd bezig. Het pand krijgt langzaam maar zeker weer het uitzicht van een kankerplek in het straatbeeld. Nu is er een vijftal jaren geleden wel een definitieve uitspraak geweest door het Antwerpse hof van beroep. Daarbij werd het eigendomsrecht van deze en andere panden definitief toegewezen aan de erfgenamen van de familie Hollanders. Er werden stappen gezet om de eigendommen te verkavelen met het oog op verkoop en bebouwing. Maar de man die het dossier onder zijn hoede had – Jef Hollanders – overleed kort daarna. En dus is het opnieuw aan de notaris van de familie Hollanders om de afwikkeling van de erfenis te regelen. En weer begint de procedure voor het samenstellen van het dossier van alle erfgenamen, tot in de USA toe. Benieuwd wanneer de notaris de schikkingen kan treffen zodat de panden eventueel kunnen verkocht worden.
s n
g
, r
Vroeger en u. In 2000 werd deze bubbelwoning gesloopt, nu is het een weinig fraai hoekje in de Kerkstraat.
Of dan ook definitief een einde komt aan deze kanker in de Kerkstraat weet wellicht alleen de Allerhoogste. (jaf)
DECEMBER 2009 - 9
DHM_dec_296.indd 9
19-11-2009 11:24:31