P.s & k.k Wij vragen ons soms wel eens af of wat op deze en volgende bladzijden geschreven (gedrukt) wordt ook wel gelezen wordt. Want echt populaire klap staat er niet in, dat geven we toe. Als 'Marieke van den Aard' met ne netzak appelsienen in de sloot is gereden vindt u dat niet in De Hoogstraatse Maand. Zelfs de geschiedenis van 'het gemakscheel in de Noorderkempen' moet u in de 'OZO-populaire' Brug (Rijkevorsel) lezen. Op de volgende redaktievergadering zal schrijver dezes een voorstel doen om misschien eens een 'taboe' te doorbreken. Hetwelke, blijft voorlopig nog een groot probleem. Van het Klein Seminarie blijven we natuurlijk af, want daar verdienen sommigen onder ons hun brood of gaan onze kinderen naar school. En als het voltallige lerarenkorps van het Vito elke vakantie een week eerder inzet, dan zwijgen we natuurlijk, want ze zouden 'onzen Adelbert' wel eens kunnen buizen. Voor het Spijker mogen we dan al eens drukwerk uitvoeren, en overigens was Zuster Elisabeth zo vriendelijk een inerview (zie een van de volgende Maanden) toe te staan. Dus ... afblijven! Als we de Veiling of de Proeftuin een strobreed in de weg leggen verliezen we de helft van onze tuinbouwers-abonnees. Een prettig stukje over de 'melkquota' misschien: lachen met de boeren, ja! Ai, de middenstanders toch niet zeker! Zelfs al zou de voorzitter elke dag zijn vrachtwagen pal op het fietspad parkeren, dan nog zouden we daar geen 'zaak' van maken. Wij moeten tenslotte nog enkele adverteerders overhouden. De Kerk, het Geloof dan maar! Wat zoudt ge denken van de paus die een fritje gaat eten op de Vrijheid en er uiteraard eentje met 'Curie' vraagt. Sjah, jongen, dââr moest ge eens een cartoon over maken! Ach zo gecensureerd! Sex misschien. Stelletje viezeriken! Bedenk dat ook onze kinderen dit blad in handen krijgen. 'Vake, hebt gij dat geschreven van die blote madammen...?' Neen, een taboe zit er voorlopig misschien toch niet in. Laten we het voorlopig nog maar houden op: p.s & k.k
Wonen in de achtertuin van het rusthuis Achter het rusthuis in Hoogstraten staan 25 nieuwe bejaardenwoningen, een wijk op zich; ook wel eens het 'smurfendorp' genoemd omwille van de afmetingen van de huisjes. Voor buitenstaanders als wij, heeft het hele complex iets kunstmatigs: allemaal dezelfde mensen in allemaal dezelfde huizen. Het zal daar wel stil zijn, denk je dan, en saai misschien ook. En toch, blijkbaar wonen de mensen er graag. Toen de huisjes midden '85 amper afgewerkt waren, meldden de eerste bewoners zich al. Begin september waren al de huisjes bewoond en nu staan er alweer vijf mensen op de wachtlijst als toekomstige bewoners, Ze willen er dus welzijn, de oudere mensen, en wij werden nieuwsgierig en wilden zelf eens graag gaan kijken. Daartoe kregen we de gelegenheid op 15 januari toen de wijk plechtig werd ingehuldigd.
O.C.M.W.-voorzitter Arnold Van Aperen was kennelijk heel tevreden over de realisatie want hij kocht uit eigen zak een tinnen schotel voor elk van de leden van de vroegere en tegenwoordige O.C.M.W.-raad. Die werd hen dan plechtig overhandigd ter herinnering aan de oprichting van de bejaardenwoningen. De raadslieden leidden daarna de bezoekers rond in de nieuwe wijk. Het ziet er daar allemaal nog wat kaal en slijkerig uit maar binnen in de huizen is het fraai, Hoe piepklein ze er van buiten ook uitzien, binnen is er zeker voldoende ruimte voor de één of twee mensen die er wonen. In de woonkamer kijkt men tot op het (goed geïsoleerde) dak, een slim idee om een kleine Iiving toch groot te doen lijken. Comfort is er natuurlijk ook en een ingenieuze verluchting die wel gezond zal zijn maar waarvan sommige bewoners toch kloegen omdat ze er
'trek' van gewaar werden. Wat echter het meest bijzonder is aan de huisjes en wat door de bewoners ook erg gewaardeerd wordt, is de signalisatie. In de bad-, slaap- en woonkamer is er een soort 'baby-foon' aan de muur bevestigd waardoor de bewoners dag en nacht met het rusthuis in contact kunnen komen en onmiddellijk hulp vragen als het nodig is. Goedkoop zijn de huizen niet, meer dan anderhalf miljoen per stuk, maar de bouw werd flink door de staat betoelaagd zodat het O.C.M.W. maar een kleine helft uit eigen zak moest betalen. Die eigen zak was dan ook goed gevuld met geld uit de verkoop van gronden; in de jaren '83 en '84 verkocht het O.C.M.W. veel van haar gronden 'van den Armen' en kon zo de bouw bekostigen. De bewoners betalen een huurprijs die aangepast is aan hun inkomen en gemiddeld 4000 F per maand bedraagt. Dat brengt het O.C.M.W. zo'n dik miljoen per jaar op wat heel wat meer is dan de pachtvergoeding van de verkochte gronden. En de bewoners? Hoe voelen zij zich in de achtertuin van het rusthuis? Somtnigen van hen zijn al wat sukkelachtig en stellen het comfort in de huisjes en vooral de signalisalie zeer op prijs. Anderen die nog graag de benen strekken, hebben een stukje grond tot hun beschikking om er een hofje van te maken. En dan is er aan elk huis ook nog een terras om s zomers op te zitten en naar de duiven te kijken. Naar de duiven inderdaad, want aan de rand van de wijk heeft een bewoner een hoog en groot duivenhok gezet, een verademing tussen zoveel gelijkvormigheid. En waar dât kan, een duiven hok en misschien later ook een hondehok of een kippenhok, daar lijkt het ons goed om te wonen.
Maar wat onze huistekenaar hieronder heeft uitgewrocht, lijkt ons wel wat overdreven. Misschien heeft hij de film 'Cocoon' gezien waar bejaarden door buitenaardse tussenkomst weer jeugdig werden
cJ p.v.b.a. DE HOOGSTRAATSE PERS uitgeverij Loenhoutseweg 34,
2320 Hoogstraten H.R.T.: 44.797 B.T.W.: 419.121.756 Bank: 733-3243117-49 Verantwoordelijke uitgever: J. Fransen, Oude Weg 20, 2323 Hoogstraten (Wortel).
2
Taboes worden ook in deze 'Maand' niet doorbroken, misschien in de volgende? Die verschijnt op 26 februari en als u daarin iets te zeggen wil hebben, bezorg ons uw tekst vôör 16 februari. Dan komt die er keurig in.