de linkse socialist 369 nov 2017

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

strijd



solidariteit



€2

socialisme

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 369  november 2017

hun waarheid is niet de onze rechts stoppen door sociaal verzet en alternatief op besparingen

P

remier Michel klopte zichzelf op de borst tijdens zijn beleidsverklaring. Zo zei hij dat zijn regering de belofte van “jobs, jobs, jobs” gehouden heeft met 130.000 nieuwe, vooral voltijdse, jobs. Hij beweerde dat de nettolonen stijgen, dat we de beste gezondheidszorg ter wereld kennen, dat de gepensioneerden beter af zijn door de verhoging van de minimumpensioenen, … De waarheid ziet er helemaal anders uit. door

Geert Cool

Cijfers weerleggen leugens

De nieuwe jobs zijn hoofdzakelijk deeltijds en superflexibel: alle cijfers geven aan dat slechts een vierde tot een derde voltijdse jobs zijn. Michel baseert zich op de cijfers van de Nationale Bank om aan 130.000 te komen. De RSZcijfers, op basis van de bijdragen, geven aan dat het aantal tewerkgestelde werknemers van het derde kwartaal van 2014 tot het eerste kwartaal van 2017 toenam met 90.000, waarvan 76.700 in de private sectoren. Van die nieuwe banen waren er slechts 19.200 voltijds.

Om zijn retoriek te onderbouwen, wijst Michel op de dalende uitgaven voor werkloosheidsuitkeringen. Dat meer werklozen geschorst worden en beroep doen op een leefloon vertelt hij er niet bij. In 2016 waren er 140.143 leefloners in ons land, tegenover 127.898 in 2015. Met de vele cadeaus aan de grote bedrijven zijn de nieuwe jobs bovendien erg duur: de Nationale Bank gaat uit van 64.500 nieuwe jobs door de taxshift, wat neerkomt op een kost voor de overheid van 102.000 tot 146.000 euro per job!

Anders geformuleerd: de gemeenschap, wij dus, betalen voor de nieuwe jobs en moeten er meteen een rijkelijke fooi bijgeven aan de bedrijven.

De hogere nettolonen waar Michel over spreekt, worden volledig opgesoupeerd door hogere taksen op van alles en nog wat (van brandstof over suiker tot energie). Het minimumpensioen voor wie een volledige loopbaan had, wordt licht opgetrokken. Maar de voorwaarden voor een volledige loopbaan zijn strenger geworden.

Hierdoor vallen meer mensen terug op de Inkomensgarantie voor Ouderen (IGO). Daarvoor is het pensioenbedrijf opgetrokken van 701,72 euro naar 708,03 euro voor een samenwonende en van 1.052,58 naar 1.062,05 euro voor een alleenstaande. Een kleine 10 euro waar premier Michel veel grote woorden aan besteedt…

jaar met de bus reed, formuleerde een aanklacht van de werkomstandigheden in een boek. In de aanleiding naar de staking van de publieke sector op 10 oktober publiceerden wij eveneens getuigenissen vanop verschillende werkplaatsen. De gemeenschappelijke vaststelling: er is een gebrek aan personeel om degelijke diensten aan te bieden.

Michel mag dan wel leugenachtige praatjes verkopen in het parlement, de waarheid is nog steeds concreet.

Sociaal verzet nodig

Het is geen toeval dat Michel in zijn

beleidsverklaring zo hard uithaalde naar de vakbonden en de actiedag van het ACOD op 10 oktober. Deze regering stoppen, zullen we niet doen door te wachten op verkiezingen of te hopen op onderhandelingen die iets opleveren. We moeten en kunnen met de arbeidersbeweging zelf de politieke agenda bepalen. Daartoe moeten we onze strijd ernstig organiseren.

Doorheen acties en verzet kunnen we bovendien alternatieven op het neoliberale afbraakbeleid ontwikkelen en populariseren. Een breuk met het besparingsbeleid vereist een echt socialistisch programma.

Een breuk met het besparingsbeleid vereist een echt socialistisch programma.

Verhalen van de werkvloer doorprikken goednieuwsshow

Meer nog dan de cijfers overtuigen de verhalen vanop de werkvloer. Wie neemt de verklaring van Michel over de “beste gezondheidszorg ter wereld” nog ernstig na de schokkende reportage van Pano over de commerciële rusthuizen? Ouderen worden misbruikt voor de winsten van private aandeelhouders, met bedrijven als AB InBev die hun onbelaste winsten investeren in zorgcentra. Dit gaat ten koste van verzorging en levenskwaliteit. Het personeel gaat eronderdoor: de werkdruk is onhoudbaar. Een bejaarde op 10 minuten uit bed halen, wassen en laten ontbijten is onmogelijk. Ouderen zelf klagen over slecht eten (omdat er op bespaard wordt) en maaltijden die te snel op elkaar volgen. Ondervoeding kent een opmars.

Dat is hoe onze oude dag eruit ziet als het van de private aandeelhouders afhangt.

De reportage van Pano leverde veel gespreksstof op: iedereen kent wel iemand die hiermee te maken kreeg of in de sector werkt. Het probleem beperkt zich niet tot de zorg: een dokter die een

tegen rechts Groene golf om De Wever te stoppen?

staking 10 oktober ABVV demonstreert sterkte bij de overheid, maar meer is nodig!

Vlaanderen & catalonië Besparingspolitiek voor N-VA belangrijker dan zelfbeschikkingsrecht

2-3

4

8-9

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2

belgië

EDITO door

Nicolas Croes

de

Linkse Socialist

Groene golf om De

I

n de peilingen langs Nederlandstalige kant is Groen aan een opmars bezig. Lokale peilingen van Gazet van Antwerpen in Antwerpen, Mechelen en Turnhout voorzien voor de gemeenteraadsverkiezingen zelfs spectaculaire resultaten. Met 24% betwist Groen de leiderspositie van de N-VA in Antwerpen, in kartel met SP.a wordt dat 30,6%, in Turnhout wordt Groen de grootste partij en het Mechels kartel van Groen en Open VLD zou boven de 40% groeien.

Progressieve meerderheden in 2019?

E

en peiling, besteld door de MR bij het instituut Dedicated Research, gaf op 1 juli bijna 25% van de Waalse stemintenties aan de PVDA. Een politieke aardbeving.

Nooit geziene situaties zorgen voor onuitgegeven ontwikkelingen. Niet veel later verklaarde de algemeen secretaris van de Waalse interregionale van het ABVV, Thierry Bodson, op de RTBF: “Als in 2019 de mogelijkheid van een progressieve meerderheid (Ecolo, PVDA, PS) zich aandient, moet geprobeerd worden om een dergelijke coalitie in het zadel te heffen. In de politiek zijn er momenten die niet gemist mogen worden.”

Het Waalse ABVV kondigde een reeks ontmoetingen aan ter voorbereiding van congressen in mei 2018.

Zo wil de vakbond verschillende eisen op tafel leggen.

De PS was niet langer de enige formatie die geconsulteerd werd. Er waren ook discussies voorzien met Ecolo en de PVDA. In januari volgt een nieuwe reeks ontmoetingen, dit keer specifiek rond het project van een links-groene samenwerking in 2019.

Van angst naar stoutmoedigheid

die wil strijden tegen de besparingen: syndicalisten, ecologisten, feministen, leden van ngo’s, … Deze benadering - open en zonder beperkingen ter linkerzijde - heeft een dynamiek in het leven geroepen die nog steeds in opbouw is, denk maar aan de enorme betoging van 23 september met 150.000 aanwezigen. Het is deze benadering die toeliet om een spectaculaire politieke kracht te creëren. Zo werd een reservoir aan talent aangetrokken dat voorheen verspreid was over de samenleving. Het Franse politieke landschap is stevig door elkaar geschud.

Veel mensen waren ongetwijfeld enthousiast over de mogelijkheid dat deze drie partijen een einde maken aan Vanaf vandaag bouwen aan het besparingsbeleid. Het enthousiasme is beperkter bij sociaal front van verzet de top van deze partijen. De stilte bij de PS is oorverdovend. Bij Ecolo verstopt co-voorzitster Zakia Khattabi Met een dergelijke benadering zou de oproep van het zich achter de “keuze van de kiezer” in 2019 en is er ABVV aangegrepen kunnen worden als middel om enige minachting. En bij de PVDA? Partijvoorzitter vanaf vandaag een sociaal front van verzet uit te bouPeter Mertens verklaarde naar aanleiding van zijn be- wen dat evengoed syndicalisten van het ACV zou kunzoek aan het ABVV: “Wij stapnen aantrekken. Mobilisaties pen niet in een regionale en feop straat zouden op een brede derale regering in 2019.” (1) De manier duidelijk kunnen maken redenen hiervoor zijn een gebrek wie het werkelijk serieus meent aan bereidheid om een regering met zijn bereidheid om een einMobilisaties op straat te vormen die “een totale conde te maken aan de dictatuur frontatie met de Europese in- zouden op een brede manier van de markt en wie zich liestellingen wil aangaan.” Maar duidelijk kunnen maken ver beperkt tot mooie woorden ook om te vermijden dat “onze tijdens verkiezingscampagnes. partij gebroken wordt door alle wie het werkelijk serieus Maar bovenal zou de ervaring kaders in ministeriële kabinetten meent met zijn bereidheid die op deze manier opgedaan te laten plaatsnemen.” wordt, de basis kunnen leggen Deze reacties kunnen wel eens om een einde te maken aan voor de ontwikkeling van een niet begrepen worden door al de dictatuur van de markt breed kader van ervaren miwie een einde wil maken aan de litanten dat de ontwikkeling neoliberale aanvallen. Niet dat en wie zich liever beperkt van een democratisch, strijdde risico’s waar Peter Mertens tot mooie woorden tijdens baar antibesparingsalternatief op wijst niet bestaan. De PVDA op zijn schouders kan nemen. verkiezingscampagnes. beschikt over een indrukwekEen dergelijk alternatief kan kend partij-apparaat en een hargunstige voorwaarden creëren de kern van trouwe militanten die bereid zijn om gro- voor de belangen van de werkenden. Tegenover het gete opofferingen te maken, maar zal dat sterk genoeg vaar van een nieuwe rechtse regering, begrijpen we het zijn om het hoofd te bieden aan de grote uitdagingen? enthousiasme voor ‘progressieve coalities.’ Maar we Jean-Luc Mélenchon heeft zich waarschijnlijk gelijk- mogen geen illusies hebben: alles zal afhangen van de aardige vragen gesteld voor hij de dynamiek van La concrete inhoud van het beleid. En dus van de krachtsFrance Insoumise lanceerde. Toch is hij er heel snel in verhouding van de arbeidersbeweging. geslaagd om een brede politieke beweging op te bouwen. Hij deed dit door ruimte te bieden aan iedereen (1) La Libre Belgique, 23 en 24 september 2017.

door

Geert Cool

Onderstroom gaat niet alleen naar rechts

Opmerkelijk aan de lokale peilingen was het verlies voor N-VA in de drie steden. In Antwerpen zou burgemeester De Wever forse klappen krijgen: -11%. Maar ook elders is er verlies.

Dit is belangrijk: de N-VA stelt zichzelf graag voor als een uitdrukking van de ‘onderstroom’ in Vlaanderen.

Nu blijkt dat de steun voor het rechtse project van hard neoliberaal beleid steun verliest.

Zelfs in eigen stad krijgt De Wever nu te maken met een tegenpartij die kans maakt om de grootste te worden.

Het maakt dat de discussie over het te voeren beleid terug open ligt en dat de keuze niet beperkt is tot hard rechts of heel hard rechts.

Vanwaar de groene vloed in Antwerpen?

Als de N-VA zo snel groot kon worden, had dit veel te maken met de afkeer tegenover de gevestigde partijen. Nu is de N-VA zelf steeds meer een gevestigde machtspartij. Om dit imago van zich af te werpen, volstaat geen Twittercampagne. Waar Ecolo langs Franstalige kant eveneens als een machtspartij wordt gezien, is dit voor Groen veel minder het geval.

De rampzalige verkiezingsresultaten in 2003, na de paarsgroene regering-Verhofstadt, maakten dat Groen bijna van nul af aan moest herbeginnen. Een nieuwe naam en daarna

Kan Groen een alternatief bieden?

Het is goed dat de positie van N-VA niet ongenaakbaar blijkt en dat er ook

Strijdbaar programma kan linkse doorbraak in

D

e campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is begonnen.

De PVDA hoopt een nieuwe electorale doorbraak te maken en wij hopen dat met hen mee. Net zoals bij vorige verkiezingen organiseert de PVDA een grote bevraging om te peilen naar wat de belangrijkste lokale thema’s zijn voor hun potentiële kiezers. Op basis daarvan wordt het verkiezingsprogramma voor 2018 opgemaakt. Het is positief dat de PVDA op die manier bredere lagen van de bevolking wil betrekken en een zekere democratische inspraak wil creëren. De uitdagingen zijn groot.

Hierbij enkele constructieve kritische kanttekeningen.

door

Jarmo (Antwerpen)

Programma opbouwen in mobilisatie

De oproep van Thierry Bodson voor progressieve meerderheden na 2019 is nuttig: het opent de discussie over een breuk met het huidige beleid. Om die breuk te realiseren, moeten we niet wachten tot de volgende verkiezingen en zal strijd nodig zijn.

geleidelijk ook nieuwe kopstukken moesten de partij van de ondergang redden. Meer dan tien jaar later maakt dit dat de partij gezien wordt als een ‘outsider’, geen traditionele machtspartij. Waar de partij wel aan de macht deelnam – zoals in Gent (in kartel met SP.a) en Mechelen (in kartel met Open Vld van Bart Somers) – gebeurde dit als kleine partner in een kartel met een oppositie die grotendeels uit rechts bestaat.

Bij de lokale verkiezingen van 2018 zal er in Antwerpen een polarisatie zijn tussen voor- en tegenstanders van De Wever. Met de SP.a die nog steeds in de touwen ligt na decennia van bestuursdeelname, kan Groen zich opwerpen als de belangrijkste oppositiekracht.

Dat oefent een aantrekkingskracht uit op al wie De Wever weg wil. Het zet druk op het resultaat van SP.a, dat geen andere optie ziet dan een kartel met Groen, maar ook van PVDA. Het ongenoegen tegenover het asociale en repressieve beleid bleef de voorbije jaren grotendeels onderhuids en werd weinig georganiseerd in grote campagnes. In de acties die er waren, zoals rond mobiliteit (overkapping van de Ring) of sociaal werk (tegen de vermarkting), was Groen steeds aanwezig en heeft de PVDA zich inhoudelijk nooit sterk onderscheiden van Groen.

Een enquête kan nuttig zijn, maar om offensieve eisen een bredere ingang te laten vinden, zijn acties en bewegingen belangrijk. Daarmee kan het bewustzijn en de duidelijkheid rond bepaalde eisen opgetrokken worden en kan een bredere actieve steun uitgebouwd worden.

Socialisten zijn daar aanwezig waar verandering werkelijk wordt afgedwongen: op straat, in bewegingen.

Als ze verkozen worden, worden ze spreekbuizen voor sociale bewegingen en brengen ze de eisen daarvan naar de gemeenteraad. Een links socialistisch programma zou dan ook opgebouwd moeten worden doorheen de strijd en in de beweging.

In de ‘Grote Bevraging’ van de PVDA valt meteen op dat alles netjes past binnen de vastgelegde bevoegdheden van het gemeentebestuur en eigenlijk ook wel binnen het financiële keurslijf waar de lokale besturen

in zitten. Om echt tegemoet te komen aan de sociale noden in de stad is dat echter te beperkt.

Een socialistisch programma voor de gemeenteraadsverkiezingen moet volgens ons vertrekken van alle sociale noden op vlak van werkgelegenheid, armoede, precarisering en woningnood waarbij voorstellen nodig zijn om het gebrek aan middelen aan te pakken.

Middelen zijn er immers genoeg.

Ook in een stad als Antwerpen: diamantfraudeurs en havenbazen zitten op enorme bergen geld die dringend gemobiliseerd moeten worden voor de gemeenschap. Zonder strijd en mobilisatie, bijvoorbeeld in samenwerking met andere ‘rebelse steden’, zal dat niet lukken. Gedurfde initiatieven en campagnes kunnen een aanzet daartoe zijn.

Interessante voorstellen

In de ‘Grote Bevraging’ die de PVDA in Antwerpen voert (de vragen

belgië

www.socialisme.be november 2017

Wever te stoppen?

3

Effectentaks: regering is zwak tegen sterksten en sterk tegen zwaksten

H

et Zomerakkoord bevat een effectentaks die als doel heeft om de rijksten ook een beetje te laten bijdragen. Wie een effectenrekening heeft met beursaandelen, obligaties, kasbons, warrants, beleggingsfondsen, … zou een beperkte taks moeten betalen. Waar gaat het over en wat is het effect van de taks?

door

een roep naar een linkse stem opduikt. Maar zal Groen ook echt voor een ander beleid zorgen? De regeringsdeelname van de groenen tussen 1999 en 2003 zorgde niet bepaald voor een breuk met het beleid, de lokale meerderheden met Groen evenmin. De uitspraak van voorzitter Almaci dat Groen nauwer aansluit bij de Open VLD van Bart Somers dan bij de PVDA, of de herhaaldelijke negatieve commentaren op stakingen, laten weinig goeds vermoeden.

De afgelopen jaren is het groene programma onder het mom van ‘modernisering’ neoliberaler geworden. Het Mechels kar-

De afgelopen jaren is het groene programma onder het mom van ‘modernisering’ neoliberaler geworden.

Het Mechels kartel van partijkopstuk Kristof Calvo met de liberalen van Bart Somers is er een logisch onderdeel van.

tel van partijkopstuk Kristof Calvo met de liberalen van Bart Somers is er een logisch onderdeel van. Er wordt ingespeeld op terechte punten van ongenoegen, maar zonder collectieve oplossingen aan te bieden door de middelen te zoeken waar ze zitten. Met een overheidsbank naast de andere financiële haaien of een door particulieren gefinancierd investeringsfonds zullen we er niet komen.

Hierdoor lijkt elke poging tot vergroening van het beleid al snel af te stevenen op allerhande weinig populaire ecotaksen die de middelen bij de gewone mensen zoeken.

Ben (Charleroi)

De maatregel van een effectentaks had als doel om CD&V te laten afzien van een meerwaardebelasting.

Bovendien moet de effectentaks de illusie wekken dat de federale regering niet alleen een cadeaupolitiek voert ten aanzien van de rijksten.

Het gaat om een taks van 0,15% op alle effectenrekeningen boven de 500.000 euro. De maatregel moet 254 miljoen euro opbrengen, maar het reëel opgehaalde bedrag zal ongetwijfeld een pak lager zijn. Sommigen hebben het over maximaal 100 tot 150 miljoen euro. (1) En zelfs die bedragen zijn betwistbaar omdat er zoveel methoden zijn om de taks te ontwijken in een land waar fiscale spitstechnologie voor superrijken zo breed verspreid is.

Hoe zal de taks opgehaald worden? Dat is een goede vraag. Charles Michel stelde de rijksten snel gerust met de verklaring dat er geen sprake is van een vermogenskadaster. Hij rekent dus op de goede wil van de belastingplichtigen. Die moeten aangeven dat ze de belasting verschuldigd zijn. Hij rekent ook op de banken die de belasting bij de bron moeten vaststellen. Misschien kan de CD&V-top een kaarsje laten branden in de hoop dat de taks een succes wordt?

Professor f iscaal recht DenisEmmanuel Philippe was duidelijk: “De bankenlobby heeft goed gewerkt.

Als een klant zijn effectenrekening wil opsplitsen over verschillende ban-

ken en in zijn belastingaangifte geen melding hiervan maakt en zijn bank niet waarschuwt dat hij mogelijk onder de taks valt, dan zie ik niet hoe de fiscale administratie op de hoogte kan zijn.” (2) Zoals Michel Maus, professor fiscaliteit aan de VUB, stelt: “De grote vermogens zullen gespaard worden door deze nieuwe maatregel.

Vermogende Belgische families beheren hun beursgenoteerde aandelen in de overgrote meerderheid van de gevallen via holdingstructuren.” (3) Ze bezitten dus enkel niet-beursgenoteerde aandelen van de holding en zijn van de effectentaks vrijgesteld.

Deze taks is een rookgordijn om de vele cadeaus aan de grote bedrijven en de superrijken verteerbaar te maken. Deze taks is doelbewust zodanig opgesteld dat het effect ervan enkel maar bijzonder beperkt kan zijn.

Ondertussen aarzelt de regering niet om er alles aan te doen om de openbare diensten af te breken, het enige (collectieve) bezit van diegenen die niet vermogend zijn.

1) Trends-tendances van 7/09/2017.

2) Le Soir van 9/10/2017. http://plus. lesoir.be/118341/article/2017-10-09/ taxe-compte-titres-le-lobby-bancaire-tres-bien-fonctionne 3) Trends-tendances van 7/09/2017.

dat vertrekt van de noden n Vlaanderen versterken verschillen van stad tot stad) staan interessante voorstellen. Het idee van gratis en degelijk openbaar vervoer juichen we toe: deze eis is noodzakelijk als aanvulling op de voorstellen rond de overkapping van de ring.

Er is ook het idee om een pilootproject te starten van een 30-urenweek bij de stadsdiensten. Hier kunnen we uiteraard niet tegen zijn, maar we vragen ons wel af waarom over

een ‘pilootproject’ gesproken wordt op een moment dat zelfs verschillende burgerlijke commentatoren zich al uitspreken voor een evenwichtigere verdeling van het werk.

Een algemene 30-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen bij de openbare diensten zou druk uitoefenen op andere sectoren om ook daar de werklast menselijker te maken.

Maar ook beperkingen

Jammer genoeg is het pilootproject van een 30-urenweek het enige punt over werk in de bevraging. Dat is beperkt op een moment dat de jongerenwerkloosheid in verschillende delen van de stad oploopt tot 1 op 4.

Een links programma zou er alles aan doen om die jongeren een toekomstperspectief aan te bieden. Dat zou een

Op 10 oktober bezocht Peter Mertens het piket bij De Lijn in Zurenborg (Antwerpen). Foto: Liesbeth

programma van massale jobcreatie tegen zijn. Maar als eis is het wel erg beperkt. Openbare diensten als “gemoeten betekenen.

Daarvoor zijn er mogelijkheden ge- meentelijke bedrijven” omschrijven noeg. De PVDA spreekt elders in de en kaderleden als “CEO’s” vinden we enquête bijvoorbeeld over jongerenani- overigens wel vreemd: wordt hier niet matoren op alle pleinen. Er is ook een ver meegegaan in de logica die openvoorstel voor “meer huiswerkbegelei- bare diensten in de eerste plaats als ding op school en in de buurt.” De par- winstgevende bedrijven beschouwt? tij laat wel in het midden over welk type Een massaal plan van investerinjobs dit zou gaan: gen in openbare een volwaardige dienstverlening job of al dan niet met een bijhoveredeld vrijwilrend project van ligerswerk? Een mobilisatie op links programma Een massaal plan van straat en in de moet duidelijk investeringen in openbare wijken om dit af stellen dat echte te dwingen, zou jobs aan echte ar- dienstverlening met een antwoorden op beidsvoor waar- bijhorend project van de vele noden en d e n ge c r e ë e rd zou een opstap z ullen worden. mobilisatie op straat en kunnen zijn om Waarom bijvoor- in de wijken om dit af te tot een linkse rebeeld niet eisen gering te komen dwingen, zou antwoorden dat er in het kader die breekt met van een massaal op de vele noden en zou het besparingsinvesteringsplan een opstap kunnen zijn beleid. in het stedelijk De maatregeonderwijs meer om tot een linkse regering len in de enquêbegeleidend per- te komen die breekt met te wegen licht. soneel komt om Maar een nieuniet alleen de be- het besparingsbeleid. we ele ct or ale geleiding te gadoorbraak van randeren, maar de PVDA zou tevens de werklast voor het bestaande positief zijn voor de gehele linkerzijpersoneel te verlichten? de en de werkende bevolking. Daarom In de enquête wordt ook gepleit voor wil LSP als steunende, constructieve een ‘stad zonder graaiers’: om dat te kracht meewerken aan de verwezenbereiken wil de PVDA onder meer lijking van die doorbraak en tegelijk een “vermindering van de toplonen opkomen voor een echte socialistivan CEO’s in gemeentelijke bedrij- sche stadspolitiek die breekt met de ven.” Opnieuw: daar kan niemand besparingen.

4

sociaal

de

Linkse Socialist

10 oktober - Algemene staking socialistische overheidsbonden

ABVV demonstreert sterkte bij de overheid, maar meer is nodig!

G

lobaal genomen was de staking van 10 oktober door het ACOD (ABVV in de openbare sectoren) een succes. De campagne van het verenigde establishment van regering, patroons en grote persgroepen, heeft niet gewerkt. De vakbonden zouden ‘wereldvreemd’ zijn - ‘out of touch’. Het grof geschut stond al opgesteld. Als deze staking mislukte, zouden we een ton bagger over ons krijgen. Zover kwam het dus niet. Michel dreigde na de staking nogmaals het stakingsrecht in te perken en klaagde alweer over de gijzeling van studenten en werkwilligen door de stakers, maar voor het overige werd in de pers achteraf vooral gezwegen. Dat komt doordat de staking beter opgevolgd werd dan het establishment gehoopt had. We mogen echter niet op onze lauweren rusten, de staking heeft immers ook een aantal zwakheden blootgelegd waaraan we best snel verhelpen. Een paar suggesties.

door

Eric Byl

Onhoudbare situatie op werkvloer maakt succes van staking

De staking toonde vooral dat het establishment zelf ‘out of touch’ is. Het gelooft immers zijn eigen leugens en verdraaiingen. Michel zou banen creëren en onze koopkracht verhogen. Als we langer moeten werken, zou dat enkel komen omdat we langer leven. De grote vermogens zouden dankzij de effectentaks – over de Kaaimantaks wordt wijselijk gezwegen – voor het eerst ‘bijdragen’. De vakbonden zouden conservatief zijn en willen dat alles bij het oude blijft. Denken die nu echt dat we de werkdruk niet lijfelijk ondervinden? De uitholling van onze koopkracht? De gigantische en almaar groeiende kloof tussen arm en rijk? En dat wij geloven dat we langer moeten werken om de pensioenen te redden?

Iedereen weet toch dat dit allemaal in de diepe zakken van CEO’s en aandeelhouders verdwijnt.

De vooringenomenheid van het establishment is zo enorm dat het de barslechte condities waarin de meesten onder ons moeten leven en werken pas erkent als de spreekwoordelijke kinderen van de elite het zelf vertellen.

Neem nu de uitzending van ‘Pano’ over de schrijnende toestanden in de private rusthuizen. Pas nadat een journaliste er maandenlang undercover werkte, veinst het establishment verontwaardiging. De vakbonden, duizenden werknemers en tienduizenden patiënten en hun familie klagen dat al jaren aan, maar dan kijkt het establishment weg. Toevallig viel die reportage samen met een andere over een huisarts in Antwerpen die een jaar lang undercover ging als buschauffeur. Ook aan zijn bevindingen is niets nieuws. Het zou ons verbazen als de arts in kwestie nog elders aanvaard wordt, we hadden hem nochtans graag een jaartje post laten bedelen.

Het zijn die objectieve toestanden die verklaren waarom de staking alsnog een succes werd. Het is schrijnend dat we via de grote media die ons doorgaans af branden, moeten vernemen hoe collega’s in andere sectoren hetzelfde ondergaan als wij. Dat komt uiteraard omdat de media de vakbonds-

standpunten systematisch weren, maar ook omdat de vakbonden er zelf veel te weinig op hameren. Neem nu ‘De Werker’, ‘Tribune’, of de ledenbladen van het ACV. Die zijn dikwijls onleesbaar, een opsomming van verklaringen van de verschillende centrales die eigenlijk beter op de website van de centrale zelf zouden staan of onder een gesloten venster voor afgevaardigden en militanten. Waarom interviewen we niet meer werknemers over hun concrete condities? Waarom gaan de vakbondsleiders als ze in debatten met politici of patroons verschijnen niet meer in op die condities? Dat zou voor veel kijkers of luisteraars bekend in de oren klinken en beter overkomen dan voortdurend de gediscrediteerde ‘bevriende politieke partners’ van SP.a, PS, CD&V en CDH in bescherming te nemen.

Onze antwoorden bediscussiëren en georganiseerd uitdragen

De vakbonden beschikken over uitstekende studiediensten. Zij leveren soms prachtig materiaal af zoals de sociaaleconomische barometer, maar daar gebeurt verder te weinig mee.

Waarom al dat werk niet populariseren in een aantal cruciale argumenten die de militanten op de werkplaats kunnen gebruiken? Zelfs op de sociale media spelen de vakbonden niet mee. Het is er al rechts wat de klok slaat omdat rechts in tegenstelling tot de vakbonden wel

Piket aan De Lijn in Antwerpen. Foto: Liesbeth

systematisch en georganiseerd reacties plaatst, dikwijls op een onbehouwen en brutale manier, maar het zet de toon.

De vakbonden hebben talloze gepensioneerde militanten, werklozen, migranten, specialisten op elk mogelijk terrein, maar die worden helaas nauwelijks ingeschakeld. Waarom de vakbondsvormingen zo technisch houden, hoofdzakelijk gericht op de overlegstructuren, terwijl we over uitstekend studiewerk beschikken en we dat met de hulp van onze gepensioneerde oudgedienden ook sterk ideologisch zouden kunnen onderbouwen?

De jarenlange afwezigheid van echt linkse voorstellen in het publieke debat heeft sporen nagelaten. Rechtse opvattingen, populistische vooroordelen en een wantrouwen tegen alles wat links is, konden daardoor in delen van de arbeidersbeweging insijpelen. Elke militant ondervindt dat, velen gaan de discussie dan maar uit de weg, anderen blijven er hard tegenaan gaan, maar zonder idee hoe die trend te keren. Het is één van de centrale syndicale uitdagingen om die militanten te bewapenen met een analyse, een programma, een strategie en een benadering die hen daartoe in staat stelt. We moeten hen helpen om de concrete maatschappelijke gebeurtenissen te herkennen waarmee ze het begrip en inzicht van hun

collega’s kunnen optillen.

Het piket aan het Brusselse ziekenhuis Brugmann op 10 oktober kan eigenlijk model staan voor hoe het moet: zeer politiek, sterk beargumenteerd, met spandoeken en pamfletten. Dat werd opgebouwd over jaren. Zelfs het invoeren van parkeermeters door de gemeente werd door de vakbond aangegrepen om het personeel bijeen te brengen en het gebrek aan een parking voor het personeel aan te klagen gekoppeld aan de vraag voor een grotere tegemoetkoming voor openbaar vervoer. Het piket aan De Lijn Zurenborg in Antwerpen en dat aan NMBS-Berchem werden omgevormd tot syndicale scholen, waarbij zelfs tijd uitgetrokken werd voor een solidariteitsactie met de buschauffeurs uit Londen. De delegatie aan de ULB had in reactie op de recente publiciteit voor studentenprostitutie ‘rich meet beautiful’ de besparingen op onderwijs en de sociale dienst aan de kaak kunnen stellen. Alleen zo kan men het onbewuste bewust maken en krachtsverhoudingen opbouwen. Een syndicale afgevaardigde is maar zo krachtig als de basis waarop hij of zij kan steunen, ook om mee te wegen op de algemene oriëntatie van de vakbonden.

Staking en solidariteit organiseren

Dat er met die oriëntatie een en ander verkeerd zit, is op 10 oktober helaas herbevestigd. Veel militanten moesten de staking vernemen via de doorgaans

Het establishment ontbindt al haar duivels, terwijl de vakbondsleidingen de kansen zomaar voorbij laten trekken.

vijandige pers. Er werden geen voorafgaande personeelsvergaderingen georganiseerd om te informeren, te raadplegen en te motiveren. Het ACV en een groot deel van de privé deden niet mee. Naar verluidt hebben veel ACVmilitanten de verklaring van Leemans, dat hij de voorkeur geeft aan onderhandelen, niet op prijs gesteld. Al maanden klaagt het ACV immers aan dat de regering-Michel niet echt wil onderhandelen. Dat bij het ABVV niet elke sector met een vingerknip mobiliseerbaar is, kunnen we begrijpen. We weten dat het ACOD op zijn zachtst gezzgd getreuzeld heeft om te antwoorden op de vraag van privécentrales van het ABVV over hoe ze de staking konden ondersteunen. Maar tussen dat en helemaal niets ondernemen, zit wel een hemelsbreed verschil.

Libre Parcours, een netwerk van strijdbare syndicalisten in het openbaar vervoer, heeft een sticker geproduceerd ‘Staking 10/10 Ik ben Solidair’, in de hoop dat anderen dat zouden oppikken. Waarom heeft het ABVV zoiets niet gedaan op enkele honderdduizend exemplaren, verspreid onder alle militanten om uit te delen op de werkplaats, onder familie en vrienden, zodat ook in de privé die dag talloze mensen hun solidariteit met de stakers in de openbare diensten konden uitdrukken en zo de staking in de publieke opinie in een beter daglicht stellen? Het establishment ontbindt al haar duivels, terwijl de vakbondsleidingen de kansen zomaar voorbij laten trekken. Wat als het ABVV het ACV had gecontacteerd met de stelling dat ze allemaal aan dezelfde kant staan, zelfs als er tactische of strategische meningsverschillen zijn, en voorgesteld had die sticker gezamenlijk te produceren en te verdelen? Dat zou de staking enorm versterkt hebben en de pogingen van de regering om de vakbonden tegen elkaar uit te spelen de pas hebben afgesneden.

Het zou de militanten van het ACV die wel in actie wilden gaan een instrument hebben opgeleverd waarmee ze aan de slag konden.

Een staking begint niet op stakersdag, maar eindigt er evenmin. De dag erna wordt op de werkvloer hevig gedebatteerd over zin en onzin. Ofwel laten we dat over aan de bureauchefs, de personeelsdiensten of gewoon diegene die het luidst roept, ofwel reiken we onze militanten een instrument aan waarmee we zelf de tonaliteit mee kunnen bepalen. Na een staking is zo snel mogelijk een korte evaluatie nodig: waarom hebben we gestaakt, wat wensen we te bereiken, hoe hopen we dat te doen?

Daarbij komt het erop aan de eenheid van de werknemers, stakers en niet-stakers, vakbonden die gestaakt hebben en vakbonden die dat niet deden, niet te bruuskeren, maar onze pijlen te richten op de directies en de overheid die de werkelijke verantwoordelijken zijn voor de onmenselijke condities en de veel te lage lonen waaraan wij moeten werken.

Sociaal

www.socialisme.be november 2017

5

Uitbreiding van flexi-jobs. Regering zet sociale afbraak door

I

de werkplaats. Deze betwisting werd verworpen. Het zwakke antwoord van de vakbonden versterkt de agressie van de regering die er nu nog een schep bovenop doet.

Juridische procedures mogen nooit in de plaats van strijd komen. Strijd is de enige manier om nieuwe sociale verworvenheden af te dwingen. Recent was er voor het eerst in de Britse geschiedenis een staking bij McDonald’s.

In twee vestigingen werd gestaakt tegen de onhoudbare arbeidsomstandigheden met nulurencontracten (het soort contract waar de regering hier met de de handel zijn de meeste jobs deeltijds flexi-jobs naartoe wil) en lage lonen. omdat dit een grotere flexibiliteit in- De stakers eisen het einde van de nuzake uurroosters mogelijk maakt. Met lurencontracten en een minimumloon de flexi-jobs hebben de werkgevers er van 10 pond per uur. Dergelijke offengeen belang bij om iemand vast aan te sieve eisen laten toe om solidariteit op te bouwen onder werven of om de het personeel van bestaande conandere vestigingen tracten te verbeom zo een sterkere teren. krachtsverhouding Wij zijn geen te krijgen.

Deze flexi-jobs leveren De flexi-jobs zijn wegwerpgeen enkele nieuwe een zware aanval personeel! job op. Integendeel: op de arbeidsomZonder alge- gewone contracten standigheden. Deze mene strijd tegen maatregel kan enkel de regering-Mi- komen onder druk door door strijd gestopt c h e l b e p e r k- deze sociale dumping. worden. Een mobilite het antwoord satiecampagne in de van de vakbonhoreca en de handel den zich tot een procedure voor het is noodzakelijk. Zo kunnen we soliGrondwettelijk Hof om de flexi-jobs dariteit opbouwen en samen in actie in de horeca te betwisten. Er werd gaan voor echte contracten. Het kan onder meer gewezen op een discri- ook bijdragen aan de heropstart van minatie tussen werkenden op dezelf- de algemene strijd tegen deze regering.

n het kader van de neoliberale aanvallen in het Zomerakkoord besliste de regering-Michel om de toepassing van de flexi-jobs uit te breiden. Dat speciale statuut werkt als volgt: de werkgever stelt een werknemer een contract voor zonder een welomschreven arbeidstijd, zonder uurrooster en zonder de normale verloning in de sector. Deze contracten laten de werkgevers toe om pas op het laatste moment personeel in te zetten en dit aan een loon van minstens 9,88 euro per uur. Als kers op de taart wordt slechts 25% werkgeversbijdrage betaald. Anders gezegd: het is een blanco cheque voor de werkgevers zonder enige garantie op arbeidsvoorwaarden of inkomsten voor de werkende. door

Baptiste (Bergen)

Jobs, jobs, jobs?

De eerste staking ooit van personeel bij McDonald’s in Groot-Brittannië: voor een hoger loon en tegen de nulurencontracten

Deze flexi-jobs bestaan sinds 2015 in de horeca. Het kan toegepast worden op mensen die minstens 4/5e werkten in de voorafgaande periode. Vanaf 1 januari 2018 wordt het mogelijk om ook in de detailhandel met deze contracten te werken en om er gepensioneerden mee aan te werven. De regering-Michel geeft aan dat dit slechts het begin is. Volgens staatssecretaris van Fraudebestrijding Philippe De Backer (Open VLD) is de maatregel gericht op het bestrijden van zwartwerk in de horeca. In werkelijkheid gebruikt de regering het probleem van zwartwerk in de horeca om onzekere en slecht betaalde contracten te formaliseren.

Daarmee wordt bijgedragen aan de uitbouw van een lageloonsector.

Deze flexi-jobs leveren geen enkele nieuwe job op. Integendeel: gewone contracten komen onder druk door deze sociale dumping. In de horeca en

Beweging tegen afbraak sociaal werk in Antwerpen terug op gang trekken

H

et Antwerps stadsbestuur onder leiding van N-VA-burgemeester Bart De Wever houdt zich al enkele jaren bezig met de vermarkting van de sociale sector. Door middel van tendering worden sociale projecten in de uitverkoop gezet; degene die het voor de laagste prijs kan doen, krijgt het project. Dit systeem kan enkel leiden tot een toename van het aantal precaire situaties in de stad en een algemene verbreding van erbarmelijke levenscondities.

Vandaag leeft één op de zeven Vlamingen in armoede. Minstens één op de vijf Belgen komt moeilijk tot zeer moeilijk rond met zijn huidig inkomen. 28 procent van de Antwerpse kinderen tot drie jaar groeit op in armoede. Hulpverleners geven dagelijks het beste van zichzelf, maar tegen zo’n structurele ongelijkheid staan ze machteloos. Wie in een dergelijke situatie de zaak wil uitverkopen aan de privé, weet dat dit enkel rampzalige gevolgen kan hebben. Vandaag kampt de sociale sector al met een schrijnend tekort aan middelen. Vandaag vallen al mensen die dringend hulp nodig hebben uit de boot.

De vermarkting van het sociaal werk is een slag in het gezicht voor iedereen die erbij betrokken is. Sociaal werkers met jaren ervaring, goede banden met

hun cliënten en de nodige expertise worden aan de kant geschoven om vervangen te worden door privébedrijven die er enkel op uit zijn de kost van sociaal werk zo klein mogelijk te maken.

Hetzelfde beleid dat ons sociaal werk in de uitverkoop zet, is er eveneens de oorzaak van dat zoveel mensen vandaag een beroep moeten doen op de sociale sector. In een algemene situatie van besparingen op onderwijs, pensioenen, sociale zekerheid; indexsprongen en looninleveringen; massa-ontslagen en stijgende werkloosheid, … is het niet verwonderlijk dat de noden steeds groter worden. De vermarkting van de sociale sector kadert in dezelfde neoliberale strategie van sociale afbraak. Totale verarming en sociale achteruitgang is het enig mogelijke resultaat.

Vorig jaar waren er veel acties en betogingen tegen dit fenomeen. Het leidde er toe dat de toekenning van daklozenbegeleiding De Vaart aan G4S (via tendering) ten minste werd uitgesteld. Dat toont aan dat een beweging wel degelijk een verschil maakt. Maar ondertussen is de inhoud van de dienstverlening sterk gewijzigd met een grotere nadruk op controle in plaats van begeleiding.

Bovendien worden nu opnieuw enkele projecten in het uitstalraam gezet: Buurtwerk (Samenlevingsopbouw), Woonbegeleiding (CAW), drughulpverlening (Free Clinic) en een project van Vagga staan op dit moment op de markt.

Op 26 oktober is er een actie op de Groenplaats: ‘Festival Social’, een “feest voor kritisch sociaal werk.” Dat is een belangrijke activiteit om het protest tegen de vermarkting van het sociaal werk opnieuw op gang te trekken.

Het biedt de mogelijk om tegelijk op te komen voor massale investeringen in wat een publiek sociaal werk moet zijn. Om dit te bekomen moeten we het verzet organiseren, verbreden en massaal op straat komen.

Frankrijk: vakbondsleider onder vuur De vakbond Force Ouvrière deed niet mee met de eerste acties van de CGT tegen de nieuwe arbeidswet van president Macron. Dit leidt tot discussie en verzet binnen FO. Een groot aantal lokale afdelingen besloot om wel mee te doen met de acties: 58 van de 97 departementale afdelingen deed mee met de acties van 12 en 21 september. Eind september werd de algemeen secretaris, Jean-Claude Mailly, zelfs in een minderheid gesteld binnen zijn vakbond. Het nationaal comité van de vakbond vergaderde twee dagen in Parijs en besliste dat er dringend verzet nodig is tegen de sociale afbraak. Van de 143 regionale secretarissen stemden er 120 voor een standpunt van hard verzet tegen Macron.

Daarmee wordt de makke opstelling van Mailly scherp verworpen.

Nederland: leraars in actie

Op 5 oktober betoogden 60.000 leerkrachten uit het basisonderwijs in Den Haag. Er wordt al langer actie gevoerd door de leraars. Die hadden via sociale media een actiegroep opgezet: “PO in actie” (PO staat voor primair onderwijs). De actiegroep kreeg zoveel steun dat de vakbonden, die zich aanvankelijk weinig strijdbaar opstelden, wel mee in actie moesten gaan. De nieuwe regering beloofde 270 miljoen euro extra, maar volgens de leerkrachten is er 1,4 miljard nodig. “PO in actie” stelt voor om in november een tweedaagse staking te houden, een uitstekend initiatief. Uitbreiding van de strijd naar andere sectoren, het vormen van één sociaal front tegen de nieuwe regering zou de strijd van de leraren enorm versterken. Het ledenparlement van de FNV heeft bijvoorbeeld besloten dat er gevochten moet worden voor een 32-urige werkweek met behoud van loon en volledige herbezetting. FNV-leden zullen actief druk moeten uitoefenen om er voor te zorgen dat er daadwerkelijk een actieprogramma komt om deze eis binnen te halen.

6

ROSA

de

Linkse Socialist

Studiekost duwt studenten in prostitutie!

Strijd voor gratis en degelijk onderwijs nodig

E

ind september stond een reclamewagen van het bedrijf RichMeetBeautiful voor de ingang van de ULB. Hierop stond: “Een studentenlening? Date een sugar daddy!” Dit is niet meer of niet minder dan propaganda voor studentenprostitutie. Is het voldoende om dit type van reclame te verbieden? Om ervoor te zorgen dat studenten zich niet moeten prostitueren om de eindjes aan elkaar te knopen, moeten de dure studiekosten aangepakt worden. door

Emily (Namen)

Banalisering van de sociaal onzekere positie van studenten

Niet alleen bij het leefloon zijn er problemen, ook een studiebeurs is zeker niet evident. Langs Franstalige kant is de berekening van de beschikbare middelen recent aangepast waardoor 32.000 studenten hun beurs verloren.

Er wordt nu vertrokken van de inkomsten van iedereen die onder hetzelfde dak woont, dit kan familie zijn maar evengoed een andere student. (2) In plaats van solidariteit vanuit de gemeenschap te organiseren, wordt wie het minder goed heeft steeds meer afhankelijk gemaakt van hulp uit de directe eigen omgeving. De mogelijkheden van jongeren om te studeren, hangen niet enkel af van motivatie maar ook van de familiale middelen.

Volgens de Federatie van Franstalige Studenten (Fédération des Etudiants Francophones - FEF) kost een jaar hogere studies voor kotstudenten meer dan 10.000 euro. Zo is het inschrijvingsgeld in Vlaanderen is met bijna 50% gestegen sinds 2014 en is dit jaar verdrievoudigd voor buitenlandse studenten aan Franstalige kant. En er zijn alle andere kosten naast dat inschrijvingsgeld: cursussen, laptop, …

Daarnaast zijn ook de indirecte kosten systematisch gestegen (huisvesting, voeding, transport, …). Dat weegt nog zwaarder door het algemene gebrek aan middelen door de beWerken om sparingen op alle te studeren bestuursniveaus. Het verbod op de Denk maar aan het reclamecampagne van Het tekort aan gebrek aan sociale middelen maakt woningen, tekort RichMeetBeautiful door dat de st udent aan kinderopvang, de Jury voor Ethische maar zijn plan onvoldoende inmoet t rek ke n. vesteringen in on- Praktijken inzake reclame Op vijf jaar tijd is derwijs,…

(JEP) is belangrijk, het aantal studen“ Vo l g e n s d e maar het volstaat niet ten dat het hele FOD Sociale jaar door werkt, Integratie is het om het fenomeen van toegenomen met aantal jongeren studentenprostitutie 70%. (3) Voor de dat beroep doet helft van de jobop een leefloon in te stoppen. studenten is dit 10 jaar tijd verdubbeld: van 7.239 in 2006 naar 14.867 geen manier om meer zakgeld te bekoin 2016. Een enorm hoog aantal aan- men, maar een noodzaak om de studies gezien deze arme studenten bijna 15% te betalen en te overleven. (4) In 2012 van het totaal van de Belgische leeflo- zijn de regels van het studentenwerk ners vertegenwoordigen.” (1) Gegeven versoepeld. Hierdoor werd aanvaard dit aantal en het gebrek aan middelen dat het normaal is dat een student gebij de OCMW’s, wordt er systematisch durende het jaar werkt om te studeren. onderzoek gevoerd om te verzekeren De studenten die alles zelf betalen, verdat de familie niet over de middelen liezen waardevolle studietijd en zijn beschikt om aan de behoeften van oververtegenwoordigd bij de groep die de jongeren tegemoet te komen. Het niet slaagt. Bovendien is er niet altijd OCMW kan de jongere verplichten om de mogelijkheid om een jaar over te zijn ouders desnoods voor het gerecht doen of om een andere studierichting te dagen om hun onderhoudsverplich- te kiezen: de ouders kunnen dit soms ting te doen nakomen. Het is overigens niet betalen en voor een leefloner kan ook het OCMW dat bij studenten met het OCMW dit weigeren.

De massale toename van het aantal een leefloon beslist of de jongere al dan niet hogere studies mag aanvatten. jobstudenten weegt ook door op het

veralgemenen van tijdelijke contracten. Bij mensen jonger dan 30 jaar werkt één op de vier als tijdelijke arbeidskracht. (5) In bepaalde sectoren zijn interimmers in de zomervakantie werkloos omdat bedrijven goedkopere studenten aanwerven. Dit gebeurt nu ook steeds meer buiten de zomerperiode. Het gaat om een neerwaartse druk van de lonen en arbeidsomstandigheden van alle werkenden.

Jonge werknemers en studenten worden tegen elkaar uitgespeeld, maar ook mannen en vrouwen zijn niet gelijk als jobstudent. Interimkantoor Randstad deed een studie waaruit blijkt dat ongelijkheid in verloning op basis van geslacht al aanwezig is onder jobstudenten. Een vrouwelijke jobstudent verdient gemiddeld 1.904 euro per jaar, een mannelijke jobstudent 2.166 euro.

De studie stelt dat het verschil nog groter is bij de informele jobs (babysit, tuinieren, …). (6) Bedrijven wrijven in de handen…

Voor studenten is overleven tijdens de hogere studies vaak een strijd.

Voor anderen is het een uitstekende opportuniteit om extra winsten te realiseren. Prostitutie van studenten bestond al: het is aanwezig op zowat alle datingsites. Maar de reclame van RichMeetBeautiful (RMB) ging een stap verder. De topman van het bedrijf, Sigurd Vedal, legt zelf het verband met het gebrek aan middelen onder studenten: “Het leven van studenten is niet

Zuhal Demir (N-VA) toont de hypocrisie van haar partij tijdens de discussie over de campagne van ‘Rich Meet Beautiful.’

Ze zegt dat de verontwaardiging selectief is omdat er “elke dag dergelijke dingen in de kranten” staan. In de plaats van daar iets aan te doen, houdt de staatssecretaris voor Gelijke Kansen (sic) het op klagen over selectieve verontwaardiging.

gemakkelijk. Jullie hebben geld nodig om cursussen, een nieuwe computer, huisvesting, voeding en ontspanning te betalen.” (7) Vandaaruit meent RMB dat het logisch is dat studentes (maar ook studenten) hun lichaam verkopen aan rijken. Zo kunnen ze voorzien in hun levensonderhoud en hun studies betalen?!

RMB hoopte op “300.000 inschrijvingen van Belgische leden tegen eind 2018.” (8) Het fenomeen is cijfermatig moeilijk te onderzoeken, zowel de studentes die zich prostitueren als de klanten lopen er niet mee te koop.

Maar in het magazine Moustique was wel te lezen dat tussen de 3% en de 5% van de studenten af en toe beroep doet op prostitutie. (9) In België zijn er volgens de journaliste Julie Denayer reeds 16.000 studenten die als ‘sugar babies’ ingeschreven zijn. Dit aantal zal niet snel zakken. Een Britse studie wees op een verband tussen stijgende studiekosten en toename van studentenprostitutie.

Renaud Maes, doctor in sociale wetenschappen en onderzoeker aan de ULB, stelt dat de grote meerderheid van de studenten die voor deze activiteit kiest, dit doet uit dringende geldnood, vaak verbonden aan schulden.

(10) Hij wijst er ook op dat veel mensen die zich prostitueren, waaronder ook studenten, het slachtoffer worden van geweld, leiden aan post-traumatische syndromen en in druggebruik vervallen. Het is geen activiteit zonder risico waar je zonder schade terug uitstapt.

Studenten die hun toevlucht zoeken tot prostitutie om studies te betalen, slagen er vaak niet in om de twee gecombineerd te krijgen. Na het einde van de studies stoppen met prostitutie is evenmin evident: er is geen sociale bijstand en het vinden van werk duurt ook na het behalen van een diploma gemiddeld 7,5 maanden. (11) Het verbod op de reclamecampagne van RMB door de Jury voor Ethische Praktijken inzake reclame (JEP) is belangrijk, maar het volstaat niet om het fenomeen van studentenprostitutie 1) http://www.lalibre.be/actu/belgique/lenombre-d-etudiants-au-cpas-a-doubleen-10-ans-5809a0bbcd701ccd4d7dcfd2 2) https://www.rtbf.be/info/societe/onpdp/detail_nouvelles-bourses-d-etudes-32- 0 0 0 - et ud ia nts- en- d if f iculte?id=9538822 3) ht t p://w w w.le soi r.b e/108286/a r t icle/2017-08-08/le-nombre-detudiants-jobistes-employes-toute-lannee-explose-en-cinq-ans 4) https://www.rtbf.be/info/societe/detail_la-moitie-des-etudiants-qui-travaillent-le-font-pour-financer-leurs-etudes?id=9712580 5) h t t p s : / / w w w . r t b f . b e / i n f o / b e l g iq u e /d e t a i l _ e m ploi- e n - b elg ique-la-sit uation-s-ameliore-mais -pa s - de - quoi- c r ie r-v ict oi-

te stoppen. De sensibiliseringscampagne van de Franstalige ministers van Vrouwenrechten Simonis en van Onderwijs Marcours zullen evenmin volstaan. Het is niet zozeer een kwestie van gebrek aan informatie, maar wel van financiële middelen om te studeren. Dat is waar er iets moet gebeuren.

Maak dat iedereen in goede omstandigheden kan studeren: voor een studentenloon!

Iedereen moet de mogelijkheid hebben om een reële keuze te hebben om al dan niet hogere studies aan te vatten. Jongeren – en ouderen – die ervoor kiezen om te studeren, moeten dit in alle rust kunnen doen waarbij ze zich volledig op de studies kunnen concentreren zonder voortdurend geplaagd te worden door financiële bekommernissen. Het is onaanvaardbaar dat studiekosten jongeren verhinderen om te studeren, hen in prostitutie duwen of hun familie naar het bankroet sturen.

Onderwijs moet in al zijn aspecten in handen van de gemeenschap zijn.

We eisen daarom gratis, toegankelijk en kwaliteitsvol onderwijs. Dit vereist meer publieke middelen voor het onderwijs, het niveau van 7% van het BBP, dat begin jaren 1980 nog gehaald werd, zou een goede start zijn.

We moeten tegelijk iets doen aan de positie van studenten. Waarom geen offensieve campagne voor een studentenloon, zoals reeds geëist wordt door de jongerenorganisaties van de vakbonden? Een studentenloon maakt het voor iedereen mogelijk om te studeren. Het laat toe om te kiezen welk type studie wordt aangevat. Een jongere uit een gezin dat belangrijke opofferingen moet doen om de hogere studies te betalen, wordt vaker geconfronteerd met druk om een studiekeuze te maken die uitzicht geeft op een beter loon. Een studentenloon geeft studenten meer kansen om te slagen omdat alle aandacht naar de studies kan gaan. Het laat tenslotte ook een waardig leven toe. re?id=9733456 6) h t t p: // pl u s .l e s o i r.b e /101659/a r t i cle/2017- 06 -27/pou rquoi- et ud ia nt e s - e t- e t u d i a nt s -jobi s t e s - n e - g a gnent-ils-pas-la-meme-chose 7) http://www.moustique.be/19352/prostitution-20-voulez-vous-une-sugar-baby 8) http://www.lalibre.be/actu/belgique/ u ne- campag ne- de-publicite-sexiste-cree-la-polemique-a-l-ulb-59c90213cd70129e418c9d22 9) http://www.moustique.be/19352/prostitution-20-voulez-vous-une-sugar-baby 10) Idem 11) http://www.stepstone.be/Conseils-deCarriere/Trucs-astuces/combien-detemps-faut-il-pour-trouver-un-emploi. cfm

ROSA

www.socialisme.be november 2017

7

STOP

pesterijen, ongewenste intimiteiten en seksisme

ROSA in actie tegen seksisme. Foto: Liesbeth

98

% van de vrouwen werd ooit al eens lastig gevallen. (1) Dat is overweldigend veel en zo zijn er nog tal van cijfers die duidelijk maken wat de omvang is van het dagelijkse geweld op vrouwen. Dit werd lange tijd gezien als een probleem van minder belang. Vandaag wordt het wel op de agenda gezet, onder meer door de groeiende bewegingen tegen seksisme. door

Brune (Brussel)

46% van de vrouwen voelt zich niet het eerste jaar ervan waren er in heel veilig als ze alleen door het stadscen- het land slechts 25 klachten. Dat toont trum wandelen als het donker is. 95% de beperkingen van een dergelijke wet. van de Waalse vrouwen gaf aan ooit Vrouwen dienen geen klacht in, omdat met seksisme in de openbare ruim- seksistisch gedrag gebanaliseerd wordt te geconfronteerd te zijn. Vaak gaat in deze samenleving. Bovendien moet het om ‘grapjes’, misplaatste opmer- het slachtoffer de bewijslast dragen en kingen, geroep of gefluit. Maar soms het is niet gemakkelijk om seksisme te gaat het verder: in 13% van de geval- bewijzen.

Voor de traditionele politici was len is er sprake van fysieke agressie. (2) 83% van de vrouwen kreeg het afgelo- het belangrijkste dat ze aantoonden dat ze “iets doen.” pen jaar minstens Tegelijk worden één keer te made middelen voor ken met seksisme de lokale politie op het openbaar afgebouwd, net vervoer. In 88,6% als die voor het van de gevallen De antiseksismewet gerecht, prevenreageerden oms- toont de hypocrisie van tiediensten en de taanders die gede gevestigde politici.

Ze sociale sector. tuige waren van Resultaat: een teseksisme niet. zijn bereid om seksistisch kort aan personeel D e g e vol g e n gedrag te bestraffen, maar en vorming, onva n pester ijder meer op vlak en zijn vreselijk niet om de basis van het van omgaan met voor veel vrou- probleem aan te pakken. seksisme, racisme wen. Sommigen en homofobie. proberen bepaalDeze wet toont de hypocrisie van de de plaatsen te vermijden, dragen niet de kleren die ze willen, anderen heb- gevestigde politici. Ze zijn bereid om ben de neiging om gewoon thuis te seksistisch gedrag te bestraffen, maar blijven, het openbaar vervoer niet te niet om de basis van het probleem aan nemen, veranderen van werk of zijn te pakken. Ze wijzen met de vinger naar de mannen, maar er wordt niets onderin burn-out. nomen tegen de alomtegenwoordige Wet tegen seksisme seksistische reclame langs de straten en in de media. Het lichaam van de vrouw In 2012 was er veel ophef door de re- wordt als een lustobject voorgesteld om portage ‘Femmes de la rue’ waarin een de winsten van een handvol bedrijven studente met verborgen camera seksis- te vergroten. Dat versterkt in heel de tische reacties in de straten van Brussel samenleving het ongezonde idee dat vastlegde. Het dwong de politici om vrouwen slechts objecten zijn en als te reageren. Toenmalig minister van dusdanig kunnen behandeld worden.

Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet Het draagt uiteraard ook bij tot de ba(CDH), kwam met de wet tegen seksis- nalisering van seksistische pesterijen.

Af en toe komen de politici met sensime in de publieke ruimte (2014). Deze wet legt een gevangenisstraf van een biliseringscampagnes tegen seksisme, maand tot een jaar op en/of een boe- tegen geweld op vrouwen of tegen peste van 50 tot 1.000 euro voor elk min- terijen. Maar het gaat slechts om een achtend gedrag tegenover een andere rookgordijn. In Antwerpen verspreidt het stadsbestuur affiches met slogans persoon op basis van geslacht.

Deze wet is moeilijk toepasbaar. In als: “Mag iemand jouw vrouw betasten

op de bus?”, “Mag iemand jouw moeder een hoer noemen?”, … Het feit dat een bezittelijk voornaamwoord wordt gebruikt (‘jouw’ moeder of zus) geeft aan dat er nog een lange weg af te leggen is. Dezelfde politici zijn betrokken bij de afbraak van het sociaal werk en zorgden er eerder voor dat het straathoekwerk fors is afgebouwd.

Deze benadering stigmatiseert de mannen en richt zich tegen wie op het terrein het verschil kan maken. Het is een hypocriete opstelling van politici die zich willen voordoen als verdedigers van vrouwen, maar tegelijk besparingsmaatregelen nemen die vrouwen erg hard raken. Het beleid richt zich tegen de openbare diensten, de zorgsector, maakt jacht op de werklozen (terwijl er onvoldoende jobs zijn, laat staan degelijke) en weigert te investeren in voldoende kinderopvang en onderwijs. De politici versterken de problemen en obstakels waarop veel vrouwen botsen.

Vrouwenbeweging in actie

Gelukkig wordt er niet alleen door politici gereageerd. Steeds meer vrouwen organiseren zich en komen er actief voor op dat ze kunnen reizen, werken, schoollopen, … zonder zich onveilig te voelen. Vrouwenbewegingen verdedigen vaak preventie en onderwijs als centraal punt om tot verbetering te

komen. Het klopt dat seksuele opvoeding met ook discussie over seksisme noodzakelijk is in alle scholen. Maar hoe kan dit op een serieuze manier als de klassen overvol zijn en het personeel uitgeput is? Meer preventie is eveneens noodzakelijk, maar het vereist meer publieke middelen voor onderwijs en voor de sociale sector, zodat ze een grotere rol kunnen spelen op vlak van begeleiding, preventie en aanwezigheid in de straten of op uitgaansplaatsen.

Tegenover het algemene tekort aan middelen doken nieuwe strategieën op in de feministische beweging.

Zo wordt gepleit voor niet-gemengde plaatsen: wagons op de trein die voor vrouwen voorbehouden zijn, specifieke uren waarop enkel vrouwen in het zwembad of op de fitness actief zijn, muziekfestivals enkel voor vrouwen, … Het is logisch en begrijpbaar dat vrouwen zoeken naar plaatsen waar er geen pesterijen zijn, maar we moeten ook wijzen op de beperkingen van deze voorstellen.

Ze bieden geen oplossing om de publieke ruimte toegankelijker te maken voor vrouwen, het beperkt de plaatsen en uren waarop vrouwen kunnen sporten of andere activiteiten ondernemen zonder seksistische pesterijen te moeten vrezen. De strijd tegen pesterijen moet gekoppeld worden aan eisen voor een beter gebruik van de publieke ruimte voor iedereen: meer openbaar

vervoer, meer publieke ontspanningsruimten, … met voldoende personeel dat goed opgeleid is.

Collectieve oplossingen voor collectieve problemen

Pesterijen en seksisme in het algemeen zijn geen individueel probleem.

Het is structureel verbonden met de werking van dit systeem. Het kapitalisme maakt gebruik van seksisme, net als van racisme en homofobie, om de meerderheid van de bevolking te verdelen. Seksisme laat de heersende klassen toe om meer winsten te maken door gebruik te maken van goedkopere arbeidskrachten (vrouwen verdienen in België gemiddeld nog steeds 25% minder dan mannen) en door het lichaam van vrouwen massaal te gebruiken in reclame of nog in de sector van de pornografie. Tenslotte worden de winsten ook opgedreven door een reeks taken (opvoeding van kinderen, zorg voor ouderen, …) aan het gezin en vooral aan vrouwen over te laten in de vorm van onbetaalde arbeid.

Met ROSA naar de nationale betoging tegen geweld op vrouwen

ROSA staat voor strijd tegen het besparingsbeleid. We maken tegelijk ook duidelijk dat seksisme ingebakken zit in het kapitalisme. Er is geen kapitalisme zonder seksisme. Beiden versterken elkaar. Het is dan ook noodzakelijk om te bouwen aan een socialistische feministische beweging zodat we de materiële basis kunnen leggen voor een reële emancipatie van de vrouw en voor het beëindigen van elke vorm van seksisme, met geweld op vrouwen als ergste uiting.

Zaterdag 25 november, 14u Brussel Noord

Actie in 2011 tegen het seksisme van elke dag. Foto: SooRa

(1) ‘Mon expérience du sexisme’, onderzoek onder 3294 vrouwen in België en Frankrijk (2) Campagne van Vie Féminine « Brisons l’engrenage infernal » (3) Studie van het Franse collectief ‘Stop harcèlement de rue’ over onder meer pesterijen op de bus, tram en metro in Bordeaux, 2016.

8

dossier

de

Linkse Socialist

Foto: algemene staking op 3 oktober in Catalonië. De massale betrokkenheid maakt dat de discussie op straat wordt gevoerd. Dat is uiteraard niet wat de antistakerspartij N-VA wil.

De spreidstand van N-VA over België en Catalonië

Behoud besparingspolitiek voor N-VA belangrijker dan het zelfbeschikkingsrecht

V

an de jubelende gezichten en de triomfantelijke stemming ten tijde van de aanloop naar het Schotse onafhankelijkheidsreferendum is bij N-VA vandaag naar aanleiding van het Catalaanse referendum – niet veel te bekennen. Ook de strijdvaardigheid van Jan Jambon op het vlak van de Catalaanse onafhankelijkheid is blijkbaar fel teruggelopen. Waar hij in 2015 nog deed verstaan dat de Catalaanse kwestie een regeringscrisis waard was, moeten hun collega’s nationalisten in Catalonië het vandaag doen met lege verklaringen. De federale regering, waarin de N-VA nochtans de dominante kracht is, komt niet verder dan een oproep tot “dialoog” terwijl de Spaanse staat die dialoog al jaren weigert en dat nog steeds doet. dossier door

Anja Deschoemacker, auteur van ‘De nationale kwestie in België’

Het is nochtans een brandende kwestie. De Spaanse staat zette keiharde repressie in tegen het referendum en blijft vandaag dreigende taal spreken over het intrekken van de bevoegdheden van de autonome regio en zelfs het bezetten van Catalonië. Maar het heeft de massabeweging voor onafhankelijkheid slechts verder aangewakkerd. We publiceerden hierover reeds verschillende artikels en verklaringen, o.a. vanwege onze Spaanse zusterorganisatie (zie pagina 10 en op socialisme.be). Hier willen we bekijken hoe de N-VA, de dominante kracht in het hedendaagse Vlaams-nationalisme, zich hiertoe verhoudt.

De daadkracht van N-VA op het communautaire vlak in België zelf wordt al enige tijd in vraag gesteld door figuren binnen de Vlaamse beweging, waaronder uiteraard het Vlaams Belang, maar ook de twee ex-NVA’ers Hendrik Vuye en Veerle Wouters (V&W) en figuren als Bart Maddens. Die kritiek is stevig toegenomen na de recente verklaringen van Bart De Wever dat de partij geen communautaire agenda zou verdedigen in de komende verkiezingscampagne in 2019.

Op Europees vlak was er vanuit diezelfde kringen kritiek op de overstap in 2014 van de N-VA van de EVA-fractie in het Europees parlement (een verzameling van nationalistische/regionalistische partijen en de groenen) naar de conservatieve ECR-fractie, waarin o.a. de Britse Tories zetelen. Om de meubelen te redden, bleef N-VA wel lid van de EVA-partij (maar dus niet van de fractie) en verkreeg ze binnen de ECR de vrijheid om te stemmen zoals ze wil rond de nationale kwesties.

In beide gevallen ging het er de N-VA om dat de sociaaleconomische agenda voorop werd gesteld

op de nationalistische doelen. Waar Jan Jambon eind 2015 volgens maandblad Meervoud binnen de Europese koepel van separatistische partijen nog het volgende verklaard zou hebben: “Als de Catalaanse kwestie op de tafel van de Belgische regering belandt, betekent dit het einde van die regering,” zien we vandaag een andere realiteit.

De N-VA legt zich neer bij de visie van de regering dat dit een interne zaak is voor de Spaanse regering. De verklaringen van de federale regering in de Kamerzitting vlak voor het referendum gingen zelfs overduidelijk in de richting van steun aan de Spaanse visie: de Spaanse grondwet laat het niet toe de onafhankelijkheid uit te roepen, burgemeesters mogen niet meewerken aan de organisatie ervan… MR-Minister Baquelaine besluit zijn antwoord op de vragen van Vlaams Belang en V&W met: “Wij pleiten ervoor dat deze interne situatie binnen de regels van de rechtsstaat opgelost wordt. Wij blijven deze evoluties met de nodige aandacht volgen.” Binnen de “regels van de rechtsstaat,” dus met respect voor de Spaanse grondwet die referenda en afsplitsing van regio’s verbiedt.

Het zou een kopie kunnen zijn van de reactie van de Europese instanties. Junckers antwoord voor de Europese Commissie liet daarnaast nog verstaan dat Catalonië in geval van afsplitsing van Spanje de gewone procedures zou moeten doorstaan voor het lid zou kunnen worden van de EU. Gezien Spanje die procedure volledig kan blokkeren, moet daar weinig van verwacht worden. De fractie in het EU-parlement waartoe N-VA behoort, de ERC, zal trouwens in het kamp zitten dat zich het sterkst zou verzetten tegen een erkenning.

“Als de Catalaanse kwestie op de tafel van de Belgische regering belandt, betekent dit het einde van die regering. …

In ieder geval, wij kunnen in deze onze geloofwaardigheid niet op het spel zetten” Jan Jambon (N-VA), 2015

“Het is nu vooral belangrijk dat de gemoederen niet oververhit raken. Er is de voorbije dagen toch wat intimidatie geweest vanuit Madrid, dat had misschien beter anders aangepakt geweest” Johan Van Overtveldt (N-VA), 2017 En waarom N-VA minder enthousiast is

Waarom wij het referendum in Catalonië ondersteunen

Het lijkt op het eerste gezicht ironisch. De Vlaams-nationalisten die zich stilletjes op de achtergrond houden terwijl de Spaanse staat de spoken van het Franco-regime terug oproept in de staatsrepressie tegen het Catalaanse referendum, terwijl de zusterorganisatie van LSP in Catalonië en Spanje actief mobiliseert tegen die repressie en voor het referendum. Er zit nochtans een logica achter: anders dan N-VA probeert LSP niet de belangen van de burgerij te verdedigen, maar de belangen van de werkende massa’s.

Onze verdediging van het zelf beschikkingsrecht van de volkeren die streven naar meer autonomie en/of onafhankelijkheid is eerlijk en dient geen agenda van het stimuleren van de verdeeldheid onder de arbeidersklasse om des te harder te kunnen besparen op de rug van de meerderheid van de bevolking. Wij steunen de strijd voor Catalaanse onafhankelijkheid juist omdat die strijd onlosmakelijk verbonden is met de strijd tegen het besparingsbeleid en met de strijd over wie beslist over de economie: de 1% superrijken of de grote meerderheid van de bevolking.

Wat vandaag met de regeringspartij N-VA gebeurt, is niet zo anders als wat met vergelijkbare partijen in Europa is gebeurd: SNP, CIU, de gematigde Baskische nationalisten, … Of destijds met VU, RW en FDF in België. Ontstaan als kleinburgerlijke partijen die autonomie of onafhankelijkheid nastreven, werden ze al snel voor de keuze gesteld: meespelen met de staatspartijen om uiteindelijk kleine stapjes vooruit te zetten in ruil voor steun aan een asociale agenda - en zo riskeren de verkregen electorale basis terug kwijt te raken - of zichzelf buiten de macht stellen door een radicale agenda na te streven en een beweging uit te bouwen die het vooropgestelde doel kan bekomen.

De SNP in Schotland en de CIU in Catalonië hebben geen van beide lang kunnen genieten van de absolute meerderheid die ze elk gedurende een periode hebben verworven. Beide voerden trouw de besparingspolitiek uit die hen vanuit de nationale overheid werd opgelegd. In de feiten zweepten ze nationalistische gevoelens op zonder echt de onafhankelijkheid na te streven.

Uiteindelijk werden ze door de stemming onder de massa’s die genoeg hadden van de besparingspolitiek gedwongen verder te gaan dan ze oorspronkelijk wilden.

dossier

www.socialisme.be november 2017

“We houden gewoon een andere strategie aan, namelijk het uitroken van de Walen” Bij gebrek aan draagkracht in Vlaanderen voor Vlaamse onaf hankelijkheid werd dit naar voor gebracht als de strategie die moest gevolgd worden. Onder druk van een rechtse, Thatcheriaanse regering, gedomineerd door Vlaanderen – en dus door de N-VA – zouden in Wallonië al snel regionalistische gevoelens opveren, waardoor de Walen vragende partij zouden worden voor een confederatie. Het moet hen dan ook verheugd hebben dat de PS na haar ideologisch congres ook een Waals congres organiseert en dat de regionalistische krachten in het Waalse ABVV van zich laten horen.

Als in Wallonië een substantiële beweging zou opkomen rond een anti-besparingsprogramma, verbonden aan de eis voor meer gewestelijke autonomie - wat niet uitgesloten kan worden, zeker indien nationale syndicale strijd tegen het besparingsbeleid uitblijft en de beweging verdere nederlagen oploopt en demoralisatie begint in te zinken - zal die beweging echter meer gelijkenissen vertonen met de Schotse en de Catalaanse onaf hankelijkheidsbeweging dan met de Vlaamse: de arbeidersklasse zal er haar stempel op zetten.

De kans dat zo’n beweging dan braafjes in het schema van de N-VA zal stappen en met hen zal onderhandelen over een confederatie waarin de sociale zekerheid wordt gesplitst (wat zonder bijkomende maatregelen zou leiden tot een stevige val in de levensstandaard in Wallonië en Brussel) en de staatsschuld over beide delen wordt verspreid én waarbij Vlaanderen minstens

gedeeltelijk zeggenschap over Brussel behoudt, is echter een pak kleiner dan de kans dat de beweging tegen het besparingsbeleid ook de Vlaamse arbeiders meesleurt.

Waar Brussel en de Duitse gemeenschap in een dergelijke ontwikkeling zouden uitkomen, is een andere vraag die van belang is. De kans dat de N-VA een voorstel kan uitwerken dat de goedkeuring zou krijgen van de Brusselse bevolking is nihil. En dat Brussel zijn woordje zal willen meespreken, is iets waar we zeker van mogen zijn.

Studies wijzen uit dat Brussel sinds het bestaan van het Brussels Gewest steeds meer zijn eigen identiteit uitbouwt, die losstaat van zowel Vlaanderen als Wallonië.

Er zijn constante spanningen met zowel de Vlaamse als de Franse Gemeenschap, die bevoegd zijn voor het onderwijs in Brussel.

Die spanningen met Wallonië kunnen verder oplopen indien voor langere tijd de Brusselse en Waalse regering en de regering van de Franse Gemeenschap andere meerderheden hebben.

Al snel kan de eis voor de regionalisering van de gemeenschapsbevoegdheden in Brussel op de agenda staan. In dergelijke onderhandelingen zal voor de Vlaamse Gemeenschap weinig – of geen – plaats worden gelaten. Zo kan het “uitroken van de Walen” ertoe leiden dat Vlaanderen iedere inspraak in Brussel verliest. En wanneer het potentieel bestaan van Brussel als gewest en gemeenschap in één op de tafel begint te komen, zal ook in de kleine Duitse gemeenschap de droom voor een eigen gewest opnieuw de kop opsteken.

Hoewel de neergang van N-VA niet voor morgen is, vooral door het uitblijven van progressieve en linkse alternatieven op de uitgeleefde traditionele partijen, zal de partij onvermijdelijk op een bepaald moment aan kracht verliezen, zoals ook met SNP en CIU is gebeurd.

In ieder geval is de dominante tendens in de N-VA vandaag diegene die zich wil vasthouden aan de macht en die de besparingen als prioriteit ziet, eerder dan een Vlaams-nationale agenda.

In Catalonië is die druk nu al jaren massaal len in een beweging voor Vlaamse onafhankeaanwezig. De meerderheid van de leidende lijkheid is dan ook nagenoeg nihil.

Catalaanse nationalisten werd gebroken door Waar de historische basis voor de N-VA de meer radicale nationalistische krachten die op- Vlaamse middenklasse was, die met oogkleppen stonden en een agenda verdedigden die een pak op een Vlaams-nationalisme predikte omdat het linkser was dan de CIU, voortgestuwd door een zoveel beter zou gaan indien “Vlaanderen” niet sterke beweging tegen besparingen. Het zijn die meer zou moeten meebetalen voor die “armoekrachten die uiteindelijk de PDeCAT (de opvol- dige Walen”, gaat die middenklasse nu door de ger van CIU) gedwongen hebben de weg op te ervaring van een N-VA-regering, die echter net gaan van een referendum, goed wetende dat de als vorige regeringen – en zelfs met meer vuur – Spaanse staat alles zou doen om het te verhin- vooral de belangen van de grote bedrijven en de deren. ultra-rijken nastreeft. De middelen die niet meer Het nationalisme is immers niet neutraal: het naar Wallonië zouden gaan (of naar de werklozen, kan rechts zijn en economisch egoïsme en revan- de zieken, …) gaan ook niet naar een versterking chisme als basis hebben (zoals in Vlaanderen het van de levensstandaard van de middenklasse, geval is, maar ook in Catalonië wanneer het om maar verdwijnen gewoon in de zakken van de de leidende burgerlijke nationalistische krachten ultrarijken en de grote bedrijven. gaat), maar het kan ook links zijn en bevrijding Bij gebrek aan een alternatief dat aangeboden van de heersende klasse en haar agenda nastre- wordt door de arbeidersbeweging, een strijd voor ven. Dat is het geval voor de stemming onder de de middelen tegen de heersende elite in, zullen massa’s en vooral de arbeidersklasse in Catalonië. een deel van die stemmen bij een toekomstige Dit gold eveneens voor de beweging rond het neergang van de N-VA terugkeren naar de oude Schotse referendum. In beide gevallen gingen de schaapstal van de CD&V. Een ander deel zal massa’s hierin pakken verder dan de dominante radicalere uitwegen zoeken voor hun Vlaamsnationalistische partijen. nationalistische agenda, iets waarop Vlaams Waar SNP zich in het sociaaldemocratische Belang en V&W zitten te wachten, binnenkort kamp van de begeleide af braak opstelt, en waarschijnlijk samen in één of ander Vlaams PDeCAT eerder in het centrum te vinden is, be- Front. vindt N-VA zich sociaaleconomisch een flink Hoewel de neergang van N-VA niet voor morstuk meer naar rechts op het politieke landschap. gen is, vooral door het uitblijven van progressieve Waar SNP en PDeCAT minstens nog lippendienst en linkse alternatieven op de uitgeleefde traditioboden aan de strijd tegen een aantal besparingen nele partijen, zal de partij onvermijdelijk op een (of voor progressieve hervormingen), stelt N-VA bepaald moment aan kracht verliezen, zoals ook zich op als de leidende kracht die uit alle macht met SNP en CIU is gebeurd. In ieder geval is de probeert voor de hardste besparingen te gaan, dominante tendens in de N-VA vandaag diegevoor de meest structurele aanvallen op de arbei- ne die zich wil vasthouden aan de macht en die dersklasse en de armste lagen. De kans dat deze de besparingen als prioriteit ziet, eerder dan een laatste groepen zich achter N-VA zouden opstel- Vlaams-nationale agenda.

9

Met het mes op de keel kan de burgerij instemmen met onafhankelijkheid in naam – maar echte bevrijding is onmogelijk onder het kapitalisme De burgerij mag dan wel de nationale kwestie misbruiken om verdeeldheid te zaaien en de aandacht af te leiden van de klassenoorlog die ze ondertussen voert, ze is ook een absoluut verdediger van de bestaande natiestaten. Het opbreken van die natiestaten zal ze enkel aanvaarden indien het alternatief een revolutie is die het kapitalisme van de macht dreigt te beroven.

En dan nog zal ze de nieuwe natiestaat proberen te dwingen economisch in de pas te lopen – t.t.z. het besparingsbeleid op de kap van de meerderheid van de bevolking verder te zetten - of dat nu via de EU is of via het IMF en de Wereldbank.

Het is daarom dat wij niet gewoon oproepen voor Catalaanse onafhankelijkheid, maar voor een socialistisch onafhankelijk Catalonië. Het aan de macht komen van een linkse regering op basis van de onafhankelijkheidsbeweging, een regering die de oekazen van zowel de Spaanse staat als de EU aan haar voeten lapt omdat die het onmogelijk maken een sociale politiek te voeren, zou een enorme stimulans bieden aan de arbeidersklasse in de rest van Spanje tot ver daarbuiten. In dit scenario zou al snel een beweging van onderuit kunnen ontstaan die streeft naar een Iberische confederatie van socialistische staten, wat dan weer inspiratie kan bieden aan de arbeidersstrijd in heel Europa tegen het besparingsbeleid en de ondemocratische besluitvorming in de EU. Zo zou een Europa van onderuit kunnen worden opgebouwd, waarbij gelijkwaardigheid en vrijwilligheid centraal staan, net als de rechten van minderheden. Het is een beweging die voor arbeiderseenheid kan zorgen.

Wij steunen enkel onafhankelijkheidsbewegingen wanneer deze elementen erin aanwezig zijn en voortgestuwd worden door de brede massa’s en vooral de arbeidersklasse. We zullen nooit steun bieden aan een onafhankelijkheidsbeweging die verbetering van de “eigen” arbeiders wil verkrijgen door aan anderen een verarming op te leggen. We zullen met andere woorden nooit het nationalisme van de N-VA steunen, noch dat van PDeCAT. In Catalonië, net als elders, zullen de arbeiders hun eigen organisaties moeten opbouwen die volledig onafhankelijk zijn van de burgerlijke nationalisten om de leiding te nemen in de strijd voor onafhankelijkheid.

We denken dat de Belgische geschiedenis afdoende aantoont dat de nationale kwestie nooit zal worden opgelost op kapitalistische basis. Begonnen onder Franstalige dominantie, de taal van de burgerij, om te belanden bij de Vlaamse dominantie ten voordele van diezelfde burgerij, heeft de kapitalistische staat België voor geen enkele bevolkingsgroep bevrijding verwezenlijkt, enkel uitbuiting, onderdrukking en discriminatie.

Wat waardevol is aan de eenheid van België zijn de verworvenheden van de arbeidersklasse, verworvenheden die enkel mogelijk waren wanneer de arbeidersbeweging aan beide zijden van de taalgrens de straat op trok. Hieronder rekenen we de sociale zekerheid, de nationale openbare diensten, de nationale loonakkoorden en arbeidsreglementering, … Sinds de jaren ’70 hebben deze verworvenheden de ene na de andere aanvalsgolf doorstaan. Hoe meer deze verworvenheden verdwijnen, hoe meer druk er op de eenheid van de Belgische arbeidersklasse staat. Hoe minder klasseneenheid, hoe sneller en brutaler ze zullen afgebroken worden.

Maar ook omgekeerd: de Belgische arbeidersbeweging heeft haar potentieel voor eenheid in de strijd getoond in het massale actieplan in 2014. Indien de leiding van de vakbonden niet voor die kracht was teruggeschrokken, zou die beweging de regering ten val hebben gebracht.

De heropleving van die algemene strijd is de beste strategie naar een einde aan het besparingsbeleid.

Die beweging heeft objectief het potentieel om te slagen, de zwakheid bevindt zich in de leiding, zowel op het syndicale als op het politieke vlak. Indien die beweging niet slaagt of niet opnieuw op gang raakt, kan demoralisatie in samenhang met de ondemocratische structuur van ons land ertoe leiden dat het uiteenvallen van België een stap verder gaat. Indien de Waalse arbeidersklasse denkt in Wallonië een linkse regering aan de macht te kunnen brengen, die in een situatie van sterk toegenomen autonomie of onafhankelijkheid het besparingsbeleid kan stoppen, kan het in de huidige crisis van het kapitalisme zeer snel gaan. Onze steun zal steeds liggen bij de strategie die in die gegeven omstandigheden de arbeidersklasse het best vooruithelpt.

N-VA’ers op een betoging voor Catalaanse onafhankelijkheid. Ondertussen wordt in het parlement gezwegen en hoopt Van Overtveldt dat de gemoederen niet oververhit raken...

Anja Deschoemacker schreef het boek ‘De nationale kwestie in België’. Het telt 298 pagina’s, kwam vorig jaar uit en kost 18 euro (verzending in België inbegrepen). Bestel dit boek door over te schrijven op BE 48 0013 9075 9627 van Socialist Press met vermelding ‘Boek nationale kwestie.’

10

Catalonië

de

Linkse Socialist

Opstand in Catalonië

Een potentieel voor maatschappijverandering

1

oktober was in Spanje een dag die veel vragen over de toekomst, maar evenveel herinneringen aan het verleden opriep. Zowel de 2,2 miljoen Catalanen, die ondanks de repressie durfden en konden stemmen, als de vele honderdduizenden jongeren, werkenden en gepensioneerden die op 3 oktober, twee dagen na het referendum, in staking gingen en de straten van verschillende Catalaanse steden deden vollopen, waren deel van historische gebeurtenissen die een uitbarsting waren van de opgekropte frustraties over het beleid van de Spaanse staat in Catalonië. door

Michael Bouchez

zoals in Catalonië, basisdemocratische rechten als stemrecht en nationaaldeDie explosie van onderuit is niet zo- mocratische rechten een gevaar betezeer te danken aan deze of gene nati- kenen voor de heersende klasse, vallen onalistische partij. Het is eerder het alle maskers af. gevolg van de decennialange cultureDe halfslachtige verklaring van le onderdrukking, het terugdraaien in Puigdemont die de kwestie van het 2010 van de beperkte autonomie die uitroepen van onafhankelijkheid uit Catalonië genoot en het besparingsbe- de weg gaat, bevestigt wat marxisten leid waarvoor Madrid en de Spaanse en linkse socialisten benadrukken als staat verantwoordelijk worden geacht. het over de nationale kwestie gaat: Wat de dag van het referendum al- het zijn niet de burgerlijk nationalistivast heeft aangesche krachten die toond, is dat mileen bestaand rejoenen Catalanen gime of de natiehet bij het rechstaat bedreigen, te eind hebben maar de revoluals ze zich ontionaire massa’s, derdrukt voelen. In Catalonië heeft de in dit geval de Op 1 oktober leek Catalaanse. Met Catalonië name- staking van 3 oktober hun onaf hankelijk bezet gebied. aangetoond dat de lijkheidsretoriek Het is onbegrijspelen neoliberale arbeidersklasse het pelijk dat somof rechtse natiomige commenta- ritme van de beweging nalistische partijtoren daags na 1 kan bepalen en dat een en in op de veroktober, durfden zuchtingen van te beweren dat onafhankelijkheidsstrijd, een brede laag in de Catalanen niet gebaseerd op de de Catalaanse aronderdrukt worbeidersklasse om den. Wat moet er directe actie van de zo de aandacht nog meer gebeu- werkende bevolking, af te leiden van ren dan een bruhun eigen bespatale politiemacht voor het establishment ringsbeleid ten d ie s t e m r e c h t een nachtmerrie is. De voordele van de ontzegt alvorens Catalaanse burgerij dreigt Catalaanse burwe over ondergerij. Maar als d r u k king k u n- daarom met economische puntje bij paaltje nen spreken? De chaos en ellende komt, zullen ze methodes van het de beweging afSpaans nationaremmen van zolisme, dat de belangen van het patro- dra deze de belangen van het kapitanaat in de Spaanse staat dient, roepen lisme in gevaar brengt. onvermijdelijk herinneringen aan het In Catalonië heeft de staking van regime van dictator Franco op.

3 oktober aangetoond dat de arbeiDe methode van de regering-Rajoy dersklasse het ritme van de is dan ook een directe erfenis van beweging kan bepalen het Franco-regime. Het regime dat in en dat een onafhanke1978 aan de macht kwam na Franco, lijkheidsstrijd, gebawas officieel een parlementaire moseerd op de narchie, maar het staatsapparaat, het directe acgerecht, de politie en het leger bleven tie van de in handen van dezelfde reactionairen. we r ke n De democratische rechten werden niet de bevolverleend door de koning of de burgerking, voor lijke partijen, maar werden door mashet est asamobilisatie afgedwongen en in de blishment grondwet opgenomen om revolutie te vermijden. De grondwet, waar de sociaaldemocratische PSOE zich achter schaarde, omvatte echter ook een wet die immuniteit gaf aan de misdaden onder Franco. In eenzelfde beweging werd het recht op zelfbeschikking voor Catalonië, Baskenland of Galicië ontkend. De grondwet moest onder druk van de massabeweging een zekere vorm van autonomie en culturele rechten erkennen, maar het behield het centrale uitgangspunt van de vroegere dictatuur: één groot Spanje en de eenheid van het ‘thuisland.’ Dit werd gebetonneerd met uitzonderlijke maatregelen zoals artikel 155 van de grondwet. Dat artikel biedt aan de Spaanse overheid de macht om elke vorm van regionale bevoegdheid op te zeggen.

Explosie van woede

Sociale basis voor verandering

1 oktober was de dag waarop de parlementaire democratie op haar grenzen botste. Voor de heersende klasse is democratie een interessant gegeven zolang het haar belangen en positie niet fundamenteel in vraag stelt. Wanneer,

een nachtmerrie is. De Catalaanse burgerij dreigt daarom met economische chaos en ellende door de hoofdkwartieren van de grote banken en bedrijven uit Catalonië te verhuizen. Ze kregen daarvoor onmiddellijk steun van de regering-Rajoy. Anderzijds zijn ze ook behoedzaam om de beweging niet frontaal af te remmen. Dat verklaart waarom sommige CEO’s mee opriepen voor de staking op 3 oktober.

Wanneer de arbeidersklasse op het toneel verschijnt, verkiezen bedrijfsleiders en het patronaat een dag verliezen te draaien door een staking, in de hoop te vermijden dat de Catalaanse arbeidersklasse het initiatief in de beweging volledig in eigen handen neemt.

In Vlaanderen en voor de N-VA zijn nationalistische eisen geen toegeving aan de arbeidersklasse, maar een verdeel- en heerstactiek om de werkende bevolking te ontwapenen. Linkse socialisten begrijpen dat nationalisme, door een Vlaamse bril bekeken, de wenkbrauwen doet fronsen en dat vele activisten zich liever afkeren van dat sentiment. Maar het Vlaamse nationalisme verschilt fundamenteel van de Catalaanse. (zie ook het dossier op pagina 8-9)

Een onafhankelijk klassestandpunt

De rol die de arbeidersklasse in de Catalaanse beweging speelt, zal echter niet enkel afhangen van spontaneïteit.

Zonder duidelijke strategie en een methode om de onafhankelijkheidsstrijd in crescendo op te bouwen, kunnen rechtse krachten de beweging inderdaad doen ontsporen en verwarren.

Het is in die context dat marxisten en linkse socialisten niet langs de zijlijn kunnen blijven staan of een steriele houding ten overstaan van nationalisme kunnen innemen.

De linkerzijde in Spanje, maar ook in Europa, koestert illusies in een “onderhandelde oplossing”. In essentie betekent dit een status quo binnen de “grondwettelijke” en “aanvaardbare” logica van de Spaanse staat. Nochtans heeft 1 oktober pijnlijk duidelijk gemaakt wat dat betekent. Ook Izquierda Unida en Podemos nemen een dergelijke positie in. Uiteraard veroordelen zij het geweld van de Guardia Civil, maar volgens Garzon van IU moeten “Rajoy en Puidgemont tot een dialoog komen.”

Ook Podemos benadrukt dat onafhankelijkheid geen oplossing is voor het neoliberale besparingsbeleid van de Spaanse staat. Beide partijen vergeten dat ook de massa’s, of de georganiseerde arbeidersklasse, een rol te spelen hebben.

Marxisten zoeken naar een onafhankelijke positie van de werkende bevolking die ingaat tegen zowel de neoliberale Catalaanse reger ing, die zelf besparingen

doorvoert, als de Spaanse regering.

De linkerzijde moet zich onafhankelijk opstellen van de rechtse Catalaanse nationalisten. Door algemene vergaderingen bijeen te roepen in de wijken, werkplaatsen, scholen en universiteiten kunnen stakingen en betogingen gecoördineerd worden en kunnen vertegenwoordigers van de beweging verkozen worden. Publieke meetings bieden een platform om eisen breder te bediscussiëren en in te spelen op de oprechte vragen van Catalanen die in eerste instantie wantrouwig staan tegenover de voordelen van een onafhankelijk Catalonië. Linkse socialisten kunnen daarin participeren en daarop inspelen door te schetsen hoe een socialistisch Catalonië er zou uitzien: hoe de genationaliseerde sleutelsectoren van de economie een volledig nieuwe invulling van de maatschappij zou kunnen financieren.

Een dergelijke strategie zou de beweging zowel qua eisen als qua methode uit de handen van de Catalaanse burgerij drijven en zou bovendien een hele laag bij de beweging kunnen betrekken die nu misschien nog afzijdig blijft omdat ze bang zijn van de rechtse elementen in de beweging. Bovendien zou zo’n onafhankelijkheidsstreven onvermijdelijk de verbeelding van de hele Spaanse werkende klasse prikkelen. De Catalaanse beweging zou een stimulans zijn voor de discussies over de strijd tegen besparingen in de hele Spaanse staat en zelfs daarbuiten. Op die manier kan de hand gereikt worden aan de Spaanse bevolking en andere regio’s om op te komen voor een socialistische federatie.

Natuurlijk kan de linkerzijde dit enkel doen als ze ook actief deelneemt aan het debat en de beweging en de zucht voor onaf hankelijkheid niet afdoet als gevaarlijk separatisme of erger, bekampt met Spaans nationalisme. Esquerra Revolucionaria, de Catalaanse sectie van onze zusterpartij Izquierda Revolucionaria, en de Sindicat d’Estudiants, de studentenvakbond, verdedigen het recht op zelfbeschikking niet in het abstracte maar nemen actief deel aan de beweging.

Sindicat D’Estudiants lag mee aan de basis van een massaal jongerenprotest op 28 september en lanceerde mee de oproep voor de algemene staking van 3 oktober die nadien door de vakbonden werd overgenomen. Elders in de Spaanse staat werden solidariteitsacties ondersteund of georganiseerd. De linkse socialisten en hun dynamische jongerenwerking spelen een actieve rol op basis van een socialistisch programma dat voorbij de ondemocratische limieten van de grondwet kijkt en het potentieel op echte maatschappelijke verandering ten volle benut.

internationaal

www.socialisme.be www.socialisme.be november februari 2017

11 11

Wanneer trekt de VUB haar eredoctoraat in?

Aung San Suu Kyi: ex-heldin van liberale establishment zwijgt over etnische zuivering

H

et conflict tussen de regering van Myanmar (Birma) en de Rohingyabevolking van Rakhine is de voorbije maanden geëscaleerd tot een grote humanitaire crisis. Meer dan 400.000 mensen zijn gevlucht naar buurland Bangladesh.

Tienduizenden proberen te overleven in vluchtelingenkampen.

door

Clare Doyle

De premier van Bangladesh, Sheikh Hasina, zei dat de vluchtelingen moeten terugkeren. Er is een groot tijdelijk kamp opgezet dat meer weg heeft van een gevangenis. Lokale mensen wordt het verboden om de vluchtelingen onderdak of hulp te geven, zelfs als het om familie gaat. Voor deze nieuwe escalatie waren er al 400.000 Rohingya naar Bangladesh gevlucht.

De regering van Myanmar verbiedt humanitaire operaties door hulporganisaties. De VN-Veiligheidsraad heeft het geweld formeel veroordeeld.

Secretaris-generaal Antonio Guterres had het over etnische zuiveringen.

Aung San Suu Kyi

Au ng San Suu Kyi is wereldwijd bekend als de politieke leidster van Myanmar nadat haar partij, de Nationale Liga voor Democratie (NLD), 60% van de stemmen haalde in 2015. Dat waren de eerste ‘vrije’ verkiezingen na 50 jaar van repressief militair bewind. Maar nu is er wereldwijd kritiek op Aung San Suu Kyi omdat ze zich niet uitspreekt tegen het geweld op de Rohingya.

Toen ze na twee weken in de crisis de stilte doorbrak, kwam ze niet verder dan de stelling dat er “veel desinformatie” is over de gebeurtenissen.

Het deed aan Trump denken: een totale ontkenning van de realiteit. Het kwam op een ogenblik dat de wereldmedia sluitende bewijzen van misdaden en massaslachtingen van onschuldige burgers brachten.

De toespraak van Aung San Suu Kyi voor het parlement van Myanmar op 19 september werd door Amnesty International omschreven als “een mengeling van onwaarheden en victim blaming.” Ze ging niet in op het door de overheid gesteunde militaire geweld en beweerde dat de regering de voorwaarden voor de moslims in Rakhine had verbeterd.

Verschillende mensenrechtenactivisten en academische instellingen eisen de intrekking van de Nobelprijs voor de Vrede van Aung San Suu Kyi. Ze kreeg die prijs ironisch genoeg voor haar verzet tegen het militaire bewind dat haar 15 jaar onder huisarrest plaatste.

Wij hebben steeds gesteld dat het passieve verzet van Aung San Suu Kyi niet

sterk genoeg zou zijn om decennia van militair bewind te stoppen, maar dat ze de massa’s moest mobiliseren. Aung San Suu Kyi heeft zich lang opgeworpen als een interessante partner voor het westerse kapitalisme. Ze opende het land voor handel en investeringen.

Maar nu lijkt het erop dat het beleid van Myanmar veel meer bepaald wordt door de groeiende invloed van het Chinese militair-industriële complex.

Excuus voor massamoord

Het leger van Myanmar houdt de macht in de samenleving en de industrie van het land stevig in handen. Het optreden tegen de Rohingyabevolking (meer dan een miljoen mensen in het land) wordt voorgesteld als een operatie tegen terrorisme. Het is echter de terreurcampagne van het leger, ondersteund door chauvinistische boeddhistische extremisten, die een laag jongeren in deze richting duwt.

Op 25 augustus vielen strijders van het ‘Arakan Rohingya Reddingsleger’ 30 politieposten en legerbasissen aan waarbij verschillende doden vielen.

Het leger zei dat ze mensen ook aangezet hadden tot ‘rellen.’ Een onderdrukt volk heeft het recht om zich te verdedigen, gewapend indien nodig, maar zonder massabeweging kan een dergelijke tactiek op zich geen oplossing op lange termijn bieden voor een onderdrukt volk. De staat gebruikt het als excuus om een volledige bevolking

aan te pakken.

Het antwoord van het leger op de aanvallen in augustus bestond uit een nooit geziene en bloedige wraakcampagne. Honderden burgers werden vermoord, minstens 500 dorpen platgebrand en honderdduizenden – waaronder ook niet-Rohingya – moesten op de vlucht.

Rohingya

De Rohingya leven sinds de 12e eeuw in dit deel van wat Birma werd. Het Britse kolonialisme werkte etnische spanningen in de hand.

Strijders als de vader van Aung San Suu Kyi speelden een cruciale rol in het stoppen van het Britse koloniale bewind en het afdwingen van de onafhankelijkheid die er in 1948 kwam. Kort voor de onafhankelijkheid werden Aung San en zijn medestrijders vermoord. In 1962 gingen de generaals die de macht hadden gegrepen over tot nationalisaties, maar er waren geen democratische rechten of controle door de bevolking.

Decennia later, in augustus 1988, was er een heldhaftige opstand van werkenden en studenten waarmee de dictatuur bijna omvergeworpen werd.

Het ontbrak aan de nodige ervaring en een theoretisch uitgeruste partij die de revolutie kon doorzetten. De opstand werd de kop ingedrukt en er volgde een periode van intensieve repressie die slechts tijdelijk doorbroken werd door een nieuwe beweging in 2007.

Rechten van minderheden

Birma kent een boeddhistische meerderheid. De Rohingya worden al lang vervolgd als minderheid. Er zijn 135 erkende etnische groepen in het land, de Rohingya behoren daar niet toe.

Sinds 1982 worden ze niet langer erkend als inwoners van het land. Bij de verkiezingen in 2015 had de partij van Aung San Suu Kyi geen enkele moslim op de kandidatenlijst.

Toch stemden veel mensen van etnische minderheden voor Aung San Suu Kyi in de hoop dat dit tot meer lokale autonomie en een federaal systeem zou leiden. Het leger heeft de nationale grondstoffen geplunderd in delen van

het land waar etnische minderheden wonen. Aung San Suu Kyi is niet geïnteresseerd in het lot van de Rohingya en andere minderheden.

Verschillende landen in ZuidoostAzië hebben een moslimmeerderheid, ook het relatief rijke Maleisië. Maar alle landen in de regio blijven de deuren sluiten voor de Rohingya.

Nachtmerrie stoppen

Velen vragen zich af hoe een einde kan komen aan het lijden van de Rohingya. Er zijn in Myanmar zelf solidariteitsacties door mensen van andere gemeenschappen. Er waren ook acties in Bangladesh, Indonesië en elders.

De strijd om vervolgde minderheden te verdedigen, kan niet los gezien worden van de nood aan eengemaakte strijd van alle werkenden tegen de gemeenschappelijke vijand: de bazen en de verdedigers van dit systeem.

Kapitalistische politici en internationale instellingen die beweren voor gerechtigheid op te komen, doen niets of beperken zich tot krokodillentranen. Deze politici en hun systeem leiden tot oorlog en verdeeldheid. Ze zijn bang van massale revolte door de werkenden en armen.

Socialisten zullen zich versterken in de komende sociale bewegingen.

Er is nood aan een nieuwe samenleving waarin de rechten van alle minderheden erkend worden, tot en met het recht op zelfbeschikking, binnen een vrijwillige federatie van socialistische staten.

Eredoctor aan de VUB

Protest tegen de vervolging van de Rohingya voor het Europees Parlement in Brussel. Foto: Liesbeth

Toen Kris Peeters naar Myanmar trok om er met Aung San Suu Kyi te spreken, stelde hij een eredoctoraat aan de KUL in het vooruitschiet. Dat kwam er niet, maar aan de VUB werd wel een eredoctoraat gegeven. Zal de VUB daarop terugkomen? Zullen de traditionele politici die enthousiast naar Myanmar trokken zich nu eindelijk publiek uitspreken tegen het geweld op de Rohingya?

Duitse verkiezingen zorgen voor politieke aardschok

D

e ietwat saaie verkiezingscampagne die voorbijging aan heel wat cruciale thema’s eindigde met een politieke aardschok. Voor het eerst in decennia komt er een racistische rechtse nationalistische partij, de AfD (Alternative für Deutschland), in het Duitse parlement.

De int rede van de Af D in de Bundestag was verwacht, maar de hoge score van de partij schokte velen.

Het wordt de derde grootste partij met bijna zes miljoen stemmen, goed voor 12,6% van het totaal. De opgang van de AfD is een teken van ongenoegen en onrust onder delen van de bevolking en dit ondanks de recente economische groei.

Het electorale succes van de AfD leidde meteen tot protest. Veel van de voornamelijk jonge betogers waren geschokt en kwaad wegens het succes van een partij met een leiding waarvan de retoriek doet denken aan die

van extreemrechts uit de jaren 1920 en 1930. Deze energie en actiebereidheid kunnen een belangrijk onderdeel zijn van de heropbouw van een verenigde beweging tegen extreemrechts en tegen het asociaal beleid.

Na haar overwinningsnederlaag wordt Merkel nu algemeen gezien als een zwakke leider. De volgende regering - wellicht een ‘Jamaica coalitie’ van christendemocraten, liberalen en groenen – zal het asociale beleid verderzetten. De Groenen zullen daar geen obstakel voor vormen. Ze waren dat evenmin toen ze met de SPD in de regering zaten en een belangrijke rol

Protest tegen AFD in Keulen meteen na de verkiezingen. Foto: SAV Köln

speelden in de doorvoering van de neoliberale “Agenda 2010” met aanvallen op de werklozen en het uitbreiden

van de lage lonen.

Met 20,5% was dit het slechtste resultaat voor de SPD sinds begin jaren

1930. De SPD hoopt zich opnieuw te versterken vanuit de oppositie. Deze bocht komt deels door de aanhoudende steun voor Die Linke. Die ging van 3,75 miljoen naar 4,29 miljoen stemmen en won 430.000 stemmen van vroegere SPD-kiezers. In het westen van het land won Die Linke, maar in het oosten van Duitsland waar de partij het systeem mee beheert, verloor het. Ongeveer 400.000 kiezers die in 2013 voor Die Linke stemden, trokken nu naar de AfD. De lichte vooruitgang van Die Linke in deze verkiezingen biedt de partij een nieuwe kans om een rol te spelen in de opbouw van bewegingen tegen de groeiende lageloonsector in Duitsland, de oplopende huurprijzen en het verzet tegen extreemrechts en de asociale maatregelen die de komende regering ongetwijfeld zal nemen.

12

recensies

de

Linkse Socialist

“De jonge Marx.” Film over het leven en de ideeën van Marx

V

erschillende filmmakers probeerden al om de figuur van de Duitse revolutionaire filosoof Karl Marx op het grote scherm te brengen. Van Sergei Eisenstein tot Roberto Rossellini werden pogingen ondernomen. Het is niet evident: hoe zet je de evolutie van ideeën om in een film? door

Sebastien (Luik)

Eisenstein worstelde in 1927 met dat probleem en zette niet door met zijn project om ‘Het Kapitaal’ te verfilmen. Rossellini had in 1974 vlak voor zijn dood het idee van een biografische film over Marx, maar het project werd niet meer gerealiseerd. De filmindustrie van Hollywood is natuurlijk minder geïnteresseerd in een film over een gevaarlijke activist als Marx, de ‘rode angst’ zit er nog altijd in. Voor de jon-

geren en werkenden is het wel belangrijk om zich de lessen van de strijd van hun klasse eigen te maken. Met ‘De jonge Marx’ kiest de Haïtiaanse filmmaker Raoul Peck (Lumumba, I Am Not Your Negro) bewust de kant van de onderdrukten. Hij versterkt het collectieve geheugen en dit terwijl we de 100ste verjaardag van de Russische Revolutie vieren. Op 3 oktober trokken we met enkele LSP-leden naar de

avant-première in Luik waar Raoul Peck toelichting gaf bij de film.

1843-1848. Begin van een samenwerking die de geschiedenis van strijd zou veranderen

leert kennen. Engels is de gerevolteerde zoon van een rijke Engelse industrieel. Samen met hun echtgenotes Jenny Marx (Vicky Krieps) en Mary Burns (Hannah Steele) – de nadruk op de rol van deze vrouwen in de film is uitstekend – werken ze aan wat hierna het marxistische gedachtengoed zal genoemd worden. De film eindigt in 1848 bij de redactie van de populaire samenvatting van hun politieke conclusies: het Communistisch Manifest.

Deze tekst zou een grote impact hebben op de klassenstrijd.

Duitsland, 1842. In een ijzige stilte verzamelen arme boeren los hout in een bos. Beetje bij beetje verbreekt een aanvankelijk gedempt geluid, dat aan tromgeroffel doet denken, de rust.

De Pruisische cavalerie komt eraan. In dienst van de grondeigenaars zal de Nood aan cavalerie de ‘dietheorie om tot ven’ af maken. verandering te En dat is vollekomen, zowel d ig we t t el ijk . toen als nu Tijdens de scène horen we hoe de ‘De jonge Karl Marx’ Door een paar rejonge Karl Marx is een uitstekende volutionaire tijdspassages schrijft genoten van Marx, van zijn artikel bevestiging van de zoals de anarchist “Debatten over actualiteit van het Proudhon (Olivier de wet in zak e marxisme. De film vormt Gou r met) of de h o u t d i e f s t a l ,” s o cia le a c t iv i s t een artikel dat bovendien een oproep tot Wilhelm Weitling in hetzelfde jaar engagement tegen het (Alexander Scheer), uit komt. Deze toont Raoul Peck pakkende scène kapitalistisch systeem op schitterende wijblijft hangen. Het is waarschijnlijk het doel van een film ze het belang van een consistente revodie hierna niet zozeer focust op de lutionaire theorie om de klassenstrijd strijd, maar op de filosofische debatten tussen burgerij en werkende klasse te en interne strijd binnen de toenmalige voeren. Concepten en abstracte slogans zijn slechts verpakkingen van revolutionaire leiding.

Het is in deze context van intense het utopisch socialisme, waar Marx en ontwikkeling van klassentegenstel- Engels het wetenschappelijk materialingen dat de jonge Marx (gespeeld listisch socialisme tegenover plaatsen. door August Diehl die erin slaagt om Als de Liga der Rechtvaardigen van ons het beeld van de oude grijze Marx Weitling stelt dat “alle mensen broete doen vergeten) de eveneens jonge ders zijn,” vraagt Engels de aanweziFriedrich Engels (Stefan Konarske) gen of de werkgevers en bazen echt

Raoul Peck op de avant-première in Luik. Foto’s: Camille Jurdant

de gelijken van de werkenden zijn?

Hebben ze dezelfde belangen?

De gevestigde media, traditionele politici en grote bedrijven doen er alles aan om de rampzalige gevolgen van het kapitalisme te verbergen. Ze proberen het bestaan van strijd tussen twee klassen met tegengestelde belangen te verdoezelen. Maar het is moeilijk om de feiten volledig te negeren: acht miljardairs zijn even rijk als de armste helft van de wereldbevolking. In die context is ‘De jonge Karl Marx’ een uitstekende bevestiging van de actualiteit van het marxisme. De film vormt bovendien een oproep tot engagement tegen het kapitalistisch systeem waarvan de dagelijkse gevolgen duidelijk maken dat de klassenstrijd geen stoffig gegeven uit het verleden is, maar een realiteit van elke dag.

“The Handmaid’s Tale” – aangrijpende televisiereeks

D

e vele lof voor ‘The Handmaid’s Tale’ is helemaal terecht.

De televisiereeks (te zien op Netflix) is een aangrijpende aanpassing van het gelijknamige boek van Margaret Atwood uit 1985 (opnieuw uitgekomen onder de titel: “Het verhaal van de dienstmaagd”), met sterke acteurs en een briljante cinematografie.

recensie door

Eleanor Malone, vertaald vanop socialistparty.ie

De reeks opent met June, die met haar dochter een paramilitaire groep van gewapende mannen probeert te ontvluchten. Ze trekken haar dochter uit haar armen, slaan haar bewusteloos en laden haar in een busje. Tegen het einde van de eerste aflevering ontdekken we dat dezelfde paramilitaire groep de Amerikaanse regering heeft omvergeworpen om ze te vervangen door een theocratisch regime. De wereld werd geteisterd door een plaag waardoor de meeste mensen niet meer

in staat zijn om zich voort te planten.

De vrouwen die wel nog kinderen kunnen krijgen, worden door de staat opgepakt en cadeau gedaan aan elitaire families waar ze als surrogaatmoeders misbruikt worden. June is deel van een groep vrouwen die bekend staat als de Handmaids, een groep vrouwen van wie het leven en de reproductie strak gecontroleerd wordt. Deze vrouwen worden regelmatig en ceremonieel verkracht door het hoofd van het gezin. Ze worden verplicht om kinderen

te baren.

Het beeld van de reeks is extreem dystopisch, maar je wordt er pas helemaal ongemakkelijk van als je ziet dat de kenmerken van het leven in Gilead eigenlijk slechts een uitvergroting zijn van de huidige realiteit. Eerder dit jaar werd een zwangere tiener in Ierland door haar psycholoog in een instelling opgenomen omdat ze een abortus wilde. De Amerikaanse regering van Trump wil het deelstaten mogelijk maken om instellingen waar abortus aangeboden wordt niet langer te financieren. Het zijn voorbeelden van hoe kapitalistische regimes, vaak hand in hand met religieuze instanties, een strakke controle willen op de voorplanting. In Maryland is het mogelijk dat slachtoffers van verkrachting met hun verkrachters moeten on-

derhandelen over de voogdij over hun kind. En dan hebben we het nog niet over theocratische staten die zonder overdrijving met Gilead kunnen vergeleken worden.

Het eerste seizoen sluit af met de veelbelovende boodschap d at zelfs tegen het meest repressieve regime verzet mogelijk is doorheen solidariteit. Het begint de Handmaids ook te dagen dat het systeem volledig afhankelijk is van hun reproductieve rol. Een beetje zoals het kapitalisme vandaag volledig afhankelijk is van de arbeid van de werkenden.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be november 2017

Een dynamische campagne voor een socialistisch feminisme

Agenda • •

N

u massabewegingen voor vrouwenrechten de hele wereld opnieuw overspoelen (de VS, Polen, …) en terwijl de woede tegenover het seksisme meer en meer tot uiting komt, hebben de Linkse Socialistische Partij (LSP) en de Actief Linkse Studenten (ALS) een campagne gelanceerd die de strijd tegen seksisme verbindt met de strijd tegen besparingen. Een jaar geleden zat het nog in een projectfase, nu heeft dit initiatief een mooie dynamiek ontwikkeld die het socialistisch feminisme terug op de agenda zet.

door

Emily, nationale coördinatrice van ROSA

Alvorens we de campagne lanceerden hebben we de tijd genomen om onze politieke benadering te ontwikkelen. Die werd samengevat in een brochure.

We antwoordden er op vragen als Wie heeft baat bij seksisme? Wij denken niet dat het in de eerste plaats mannen ten goede komt, maar wel de kleine minderheid ultrarijken. Zij profiteren van de commercialisering van ons lichaam (via reclame, …) en van lage lonen in de zorgsector. Die lage Maart 2017: Lancering van de ROSA-campagne. Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid.

ROSA is een campagne die zich focust op actie. Ter gelegenheid van de internationale dag van strijd voor vrou-

lonen baseren zich op stereotypen omdat de natuurlijke vaardigheden van vrouwen niet extra betaald zouden moeten worden.

Seksisme biedt de overheid ook de mogelijkheid om gemakkelijker te snijden in de publieke diensten door de traditionele rol van de vrouw te verheerlijken en de dubbele dagtaak niet te vernoemen. Seksisme – net zoals racisme, homofobie, … - is een machtig verdeel- en heerswapen. → Als je dat nog niet deed: lees de brochure en plan er met ons een discussie over!

wenrechten, hebben we een betoging tegen seksisme georganiseerd in Gent waarop 600 jongeren aanwezig waren.

Het was lang geleden dat er een dergelijke mobilisatie was op 8 maart.

De acties en de betoging van 8 maart werden gevolgd door de officiële lancering van ROSA. Maar liefst 150

aanwezigen kwamen samen en deelden hun ervaringen over strijd tegen seksisme en besparingen om zo ook gezamenlijk na te denken over de opbouw van de strijd in de toekomst.

Een Amerikaanse militante is komen spreken over de reusachtige Women’s Marches georganiseerd om zich te verzetten tegen het seksisme van Trump.

Werkgroepen spitsten zich toe op verschillende facetten van het seksisme: in de scholen, het hoger onderwijs of ook op de werkvloer. → Overal in de wereld groeien de strijdbewegingen tegen seksisme uit. (VS, Chili, India, Polen, IJsland, Ierland, Turkije, …) De ROSAcampagne wil van 8 maart ook in België opnieuw een echte dag van strijd maken tegen seksisme en tegen het beleid dat onze levensvoorwaarden terugdraait. De feministische organisaties en de arbeidersbeweging hebben hierin een cruciale rol te spelen om dat mogelijk te maken.

de commercialisering van het vrouwenlichaam, voor het recht op vrije keuze en het recht op kinderen zonder dat financiële bezorgdheden de keuze bepalen, … We hebben ROSA en haar benadering bekendheid gegeven waardoor een reeks mensen lid geworden zijn. Met behulp van onze stickers en

badges, hebben we eveneens middelen kunnen ophalen zonder welke het onmogelijk zou zijn om pamfletten, affiches, … te drukken en verder op straat te komen. → Ook jij kan de ROSA-campagne financieel steunen : elke euro telt!

Ondertussen komen ROSAgroepen regelmatig samen in verschillende steden (Gent, Luik, Brussel…).

Andere groepen worden opgezet. Die bijeenkomsten vormen een aanleiding om enkele thema’s diepgaander te bespreken, zoals seksistische pesterijen, de oorzaken ervan en de beste manier om er tegen te vechten. Of nog de impact die de besparingen op de openbare diensten hebben op vrouwen, of een discussie over een bepaalde strijdbeweging in de wereld. We bediscussiëren ook de eisen die we naar voren willens schuiven in de volgende acties die we organiseren of waaraan we deelnemen. → Jij kan ook lid worden van ROSA en deelnemen aan de vergaderingen!

• • • • • •

Do 26 oktober. Antwerpen. Festival Social. 17u Groenplaats Do 26 oktober. Antwerpen. Betoging tegen Francken, 17u30, De Coninckplein Zo 12 november. Brussel. Betoging mensen zonder papieren. 14u, Noordstation.

Za 25 november Brussel. Betoging tegen geweld op vrouwen, 14u, Noordstation.

8-10 december. Nationaal Congres LSP. Vr. 15 december. Atwerpen. Grote Quizavond.

Za. 16 december. Luik. Metalconcert tegen seksisme en racisme.

Zo 31 december. Oudejaarsavond georganiseerd door LSP-Brussel.

Zet het nieuwe jaar strijdbaar en feestelijk in Naar jaarlijkse gewoonte organiseert LSP-Brussel een heerlijke maaltijd en een knalfeest op oudejaarsavond. Het is dé plaats om een hele nacht aan democratische prijzen te feesten. De opbrengst dient om de werking van de LSP te financieren. De praktische info vind je in onze volgende krant.

Staking van de openbare diensten op 10/10 Als ze tijdens de staking van de openbare diensten, waarvoor opgeroepen werd door het ACOD, zelf geen piket stonden met hun collega’s aan hun werkplaats, brachten de leden van de LSP een heel aantal solidariteitsbezoeken aan de pikketten. Ze gingen er ook gesprekken aan om te discussiëren over het vervolg van de verzetsbeweging tegen de antisociale politiek van alle politieke niveaus.

In het pamflet dat we uitdeelden op de piketten stelden we: “Het is van het grootste belang dat de acties van 10 oktober succesvol zijn. LSP zal er alles aan doen om daaraan mee te werken en ervoor te zorgen dat 10/10 de aanzet kan zijn voor een nieuwe algemene beweging tegen deze regering. In het najaar van 2014 is al duidelijk geworden welke impact een grootschalig actieplan kan hebben. Maar het is van cruciaal belang dat de discussie over acties ook door ons gevoerd wordt. Enkel op die manier zullen we erin slagen deze regering ten val te brengen en haar asociale maatregelen van tafel te vegen.”

Strijdfonds

9 maanden ROSA: een hele reeks activiteiten en een hoop ervaring

Het bijzonder strijdbare ROSA-blok op de betoging ‘Trump Not Welcome’; onze stands op de Prides; de tussenkomsten in de stakingen en de acties van de Non-Profit waarin vrouwen heel sterk vertegenwoordigd zijn; de betoging tegen seksisme aan de ULB en de betoging voor het recht op abortus; etc. ROSA wil op verschillende terreinen aanwezig zijn, naar voren schuiven dat de feministische strijd een strijd tegen het systeem is, maar ook dat een doeltreffende strijd tegen besparingen een strijd is tegen elke vorm van verdeling.

Gedurende de zomer hebben we campagne gevoerd op verschillende festivals. “My Body, my choice”, tegen

13

Elk trimester trachten we 11.500 euro financiële solidariteit op te halen.

Dat stelt ons in staat onze pamfletten, affiches, vlaggen, spandoeken, … te betalen en om tal van activiteiten op te zetten.

Vorig kwartaal behaalden we ons streefdoel net niet: we bleven steken op 97%. We halen die financiële solidariteit op tijdens betogingen en acties, maar ook op diverse sociale activiteiten.

November is de maand waarin we onze traditionele chocoladeverkoop tegen racisme organiseren. Tegenover de politiek van discriminatie van de regering en het onbevangen racisme van Theo ‘Trump’ Francken, is die campagne cruciaal om ons in staat te stellen het verzet op te bouwen en te financieren.

Luik-Lux: 1.110 € Henegouwen-Namen: 1.054 € O en W Vlaanderen: 2.816 € Vl Brab-Limburg: 917 € Bxl-W.Brab: 1.524 € Antwerpen: 955 € Nationaal: 2.754 €

101% 96% 89% 87% 66% 55% 262%

TOTAAL: 11.129,80 €

97%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Mee actie voeren is goed, maar ons organiseren is nog beter: op die manier worden we sterker dan de som van de individuen. Als er nog geen

ROSA-groep bestaat in jouw regio, kan je gerust initiatief nemen en rekenen op de hulp van andere regio’s!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

antiracisme

de

Linkse Socialist

Samen tegen het beleid van de regering-M

S

inds anderhalf jaar is er een offensief van de regering tegen organisaties van mensen-zonder-papieren. Dit kadert in het repressieve asielbeleid in België in het algemeen en in Brussel in het bijzonder. Er wordt beroep gedaan op racisme, discriminatie en repressie om migranten aan te pakken. Dit beleid draagt de stempel van staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken.

door R abia, activist in de Coördinatie van Zonder-Papieren en lid van LSP

Terwijl neonazi’s hun haat vrij op straat kunnen brengen, acties houden en zelfs een lokaal openen zoals even het geval was met de Europese neonazipartij AFP in Elsene, zijn migranten het slachtoffer van razzia’s, onderdrukking en gewelddadige verdrijving. De afgelopen jaren werden uitwijzingen, politierepressie en controles op basis van huidskleur een dagelijks gegeven. Op de bus, in de metro, in stations, … overal zijn er controles waarbij migranten eruit gepikt worden.

De situatie van mensen-zonder-papieren is bijzonder onzeker. Ze hebben geen rechten en moeten gelijk welke job aanvaarden om in het zwart te werken tegen ellendige lonen en zonder bescherming. Het is een bewuste politiek om een neerwaartse druk te zetten op alle lonen en arbeidsvoorwaarden in België. Tegelijk wordt verdeeldheid onder werkenden gecreëerd om zo het besparingsbeleid gemakkelijker te kunnen opdringen.

Mensen-zonder-papieren werken in de schaduw zonder rechten. Ze helpen mee de metrostations renoveren, werken in de bouw, verzorgen zieken, passen op kinderen, ruimen op en wassen af in de horeca, … De meerwaarde van deze arbeid verdwijnt in de zakken van de werkgevers terwijl mensen-zonder-papieren minder verdienen dan het wettelijke minimumloon en geen enkel recht hebben op sociale

Mensen-

zekerheid. Als er zulke flexibele werkenden voorhanden zijn, waarom zou een patroon dan andere aanwerven die nog eens duurder zijn ook? Het leidt tot een informele economie die enkel de werkgevers ten goede komt. De meeste schattingen hebben het over 100.000 werkenden zonder papieren in België. Dit oefent niet alleen een neerwaartse druk uit op de lonen en arbeidsvoorwaarden, het ondermijnt ook de sociale zekerheid waaraan niet wordt bijgedragen.

Deze aanvallen op de meest geprecariseerde laag van de bevolking zijn onderdeel van een meer algemeen offensief tegen alle werkenden. Het toont aan dat we gemeenschappelijke belangen hebben en samen moeten strijden tegen elke vorm van uitbuiting.

Voor een regularisatie van alle mensen-zonder-papieren Ondanks alle moeilijkheden blijft de beweging van mensen-zonder-papieren zich organiseren en opkomen voor legitieme rechten. De Coördinatie van Mensen-Zonder-Papieren organiseert op 12 november een grote betoging.

Activisten-zonder-papieren die lid zijn van LSP ondersteunen deze oproep en denken dat de mobilisatie van mensen-zonder-papieren en hun sympathisanten essentieel is om een einde te stellen aan het racistische beleid.

De eisen van de coördinatie zijn eenvoudig: regularisatie van alle mensen-zonder-papieren, het recht op

huisvesting, afschaffing van gesloten centra, vrije circulatie, stopzetting van uitwijzingen en van criminalisering van mensen-zonder-papieren, stop racisme en de hypocrisie van de overheid, respect van fundamentele rechten zoals toegang tot medische zorg, onderwijs en opleiding.

Dat alles moet verbonden worden met een niet aflatende strijd voor de eenheid van alle werkenden tegen het besparingsbeleid en tegen racisme, voor een samenleving zonder ongelijkheid: een socialistische samenleving.

Op internationaal vlak vormt het migratiebeleid van Francken geen uitzondering. Op 10 augustus publiceerde het Britse risicoconsultantbedrijf Verisk Maplecroft een rapport over de toename van het risico op moderne slavernij. Vandaag zijn er wereldwijd 46 miljoen mensen het slachtoffer van “mensenhandel en alle bijhorende vormen van uitbuiting.” Volgens het Britse bedrijf is er in drie kwart van de Europese landen, waaronder België, sprake van een risico op moderne slavernij.

In de VS heeft het racistische beleid van Trump geleid tot een versterking van extreemrechtse groepen die zelfvertrouwen wonnen en tot geweld overgingen. Het presidentschap van Trump is een uitdrukking van de diepe crisis van het kapitalisme. De enorme ongelijkheid en oprukkende onzekerheid doen de woede onder de bevolking toenemen.

Dat is waarom we ons verzetten tegen dit systeem dat zorgt voor ellende en uitbuiting. Een systeem dat gebaseerd is op oorlog en neokoloniale plunderingen waardoor mensen geen andere keuze hebben dan hun woonplaats ontvluchten. Doe mee met de strijd!

Racisme en asociaal beleid gaan hand in hand

H

et is een trieste waarheid dat de titel van meest populaire politicus in Vlaanderen al twee legislaturen te beurt viel aan een staatssecretaris voor Asiel en Migratie. Waar Maggie De Block al vrij krasse uitspraken deed en voor een asociaal beleid stond, is Theo Francken haar lichtjaren voor in het discrimineren van oorlogs- en economische vluchtelingen.

door

Sander (Gent)

Maar de racistische monoloog die hij hiervoor uit zijn twittermouw schudt, is bijlange na niet het gevaarlijkste aan deze verkondiger van het asociale woord. Hij probeert het debat enkel te focussen op veiligheid, ‘zekere grenzen’ en een naar Vlaams Belang neigend immigratiebeleid, zodat de werkelijke wortels voor de steeds slechtere omstandigheden waar het merendeel van de werkenden vandaag de dag in verkeert, niet aan bod komen. Toeval is dit niet. De basis voor het asociale beleid van deze regering en het daaruit voortvloeiend steeds openlijker racisme moet bij het kapitalisme gezocht worden.

Sinds zijn aanstelling als staatssecretaris voor Asiel en Migratie haalt Francken bijna dagelijks de media met straffe uitspraken. Van vluchtelingen in het Maximiliaanpark die hij met geweld wil #opkuisen tot NGO’s die op de Middellandse Zee duizenden mensen van de verdrinkingsdood redden te beschuldigen van mensenhandel. Telkens er wordt gepraat over mensen die de economische ellende of oorlog in hun land willen ontvluchten, is hij er als de kippen bij om hen en al wie hen helpt te demoniseren.

Als Francken door de premier teruggefloten wordt, is het doorgaans enkel om zijn brutale toon. Het brutale beleid daarentegen wordt niet betwist. Francken is een doorwinterde neoliberaal die enkel gelooft in de mechanismen van de vrije markt. Oorlogen, vluchtelingenstromen en economische crisissen zijn onvermijdelijke onderdelen van dit systeem. De slachtoffers van dit systeem worden zelf verantwoordelijk gesteld voor hun problemen. Dat is de essentie van de stigmatiseringspolitiek van Francken en co. … om over sociale afbraak te zwijgen

Het afbreken van de welvaartsstaat en het privatiseren van zowat alles

antiracisme

www.socialisme.be november 2017

Michel/Francken

Jonge N-VA’ers betrokken bij nieuwe extreemrechtse haatclub ‘Schild en Vrienden’

O 26 oktober Antwerpen

‘Mars tegen Theo Trump Francken’

nlangs verschenen in het straatbeeld van de Vlaamse studentensteden stickers met slogans als ‘Liever dood dan rood’, ‘Het is al de schuld van de sossen’, ‘Schild en vriend’ en ‘Maak komaf met COMAC’. De stickercampagne is het werk van Schild en Vrienden, een extreemrechts clubje dat bestaat uit leden van de verschillende afdelingen van NSV!, KVHV en Jong N-VA, die militanter uit de hoek willen komen.

Koerian (Gent)

17u30, De Coninckplein

door

12 november Brussel

Aanzet tot privémilitie

‘Samen voor de regularisatie van mensen zonder papieren’

De groupuscule ontstond vorige lente uit een gezamenlijke actie van leden van voornoemde studentenverenigingen op een betoging tegen de komst van Theo Francken naar de Ugent. Ze stonden langs het parcours met een bord dat ‘Zekere grenzen = zekere toekomst’ las. Dries Van Langenhove, KVHV’er en studentenvertegenwoordiger in de Raad van Bestuur van de Ugent nam het voortouw in deze acties. In Le Vif bevestigden de organisatoren achter de neofascistische beweging ‘Les Identaires’ dat Dries Van Langenhove een ‘Vlaamse federatie van identitairen organiseert.’

Dit lijkt Schild en Vrienden te zijn geworden. Een echt politiek programma schuiven ze niet naar voor, ze verenigen zich op basis van een haat voor migranten, voor links en Aangemoedigd door een Vlaams romanticisme (getuige Trumpiaanse provocaties de 1302 op hun blauwe t-shirts reDat dergelijke extreemrechtse groefererend naar de Guldensporenslag).

Op hun zomerschool stonden, als we pen vandaag opduiken hoeft niet te de Instagrampagina van Schild en verbazen. De regering probeert haar Vrienden moeten geloven, vooral ge- besparingsbeleid te verkopen door zondebokken te zoeken voor de arvechtstrainingen centraal.

De groep omvat onder andere Stijn moede en ellende die ze zelf creëert.

14u, Noordstation 12 en 13 december Brussel

‘Tegen besparingen en racisme’ actie naar aanleiding van Europese top

+ Euro-Afrikaanse mobilisatie voor gerechtigheid voor migranten op 13 december.

15

Everaert, secretaris van N-VA Groot Aalst; Brieuc Suys, medeoprichter van de Vlaamse ‘mini-Breitbart’ SCEPTR en Michiel Vantongerloo, ex-praeses van KVHV Gent, die al eerder de media haalde toen hij ‘cyaankali voor het FDF’ scandeerde op het N-VA feestje na de verkiezingen in mei 2014, waar de fine fleur van jong Vlaams extreemrechts was uitgenodigd. Niet toevallig waren het ook zij die eerder dit jaar leden van Comac bestookten met seksuele intimidatie en doodsbedreigingen. Het lijkt erop dat ze nu een stap verder willen gaan dan internetactivisme en hun intimidatiecampagne fysiek willen verderzetten. Op de betogingen voor mensenrechten en tegen Franckens asielbeleid komen ze consequent provoceren met xenofobe slogans.

Telkens de socio-economische hoera-berichten van Bourgeois en co worden doorprikt, staat Theo Francken klaar met een nieuwe racistische uitspraak of maatregel. Zie bijvoorbeeld de heisa rond #opkuisen of de samenwerking met de bloedige Soedanese dictatuur. Individuen als Van Langenhove voelen zich gesterkt en durven openlijker uit te komen voor hun zwartgeblakerde meningen. Ze denken dat ze de publieke opinie mee hebben en gaan in het offensief tegen vakbonden, middenveld en links.

Dit is echter een vals gevoel van zelfvertrouwen. De meerderheid van de bevolking moet nog steeds niets weten van de haat en discriminatie van Schild en Vrienden. In de Verenigde Staten dachten verschillende Alt-Right en neonazi-bewegingen ook de wind in de zeilen te hebben na de verkiezing van Donald Trump. Een mobilisatie van 40.000 antifascisten in Boston na het drama in Charlottesville drukte hen echter met de neus op de feiten: extreemrechts heeft geen plaats in onze straten. De dag erna werden tientallen Alt-Right bijeenkomsten afgelast over heel de VS en kropen de neonazi’s terug naar hun internetfora. De jonge activiste die in Charlottesville vermoord werd, herinnert ons echter aan het gevaar dat gepaard gaat met elke uiting of mobilisatie van extreemrechts. Ook in België moeten we elke manifestatie of actie van Schild en Vrienden beantwoorden met een massamobilisatie, om de Van Langenhoves van deze wereld terug te drijven naar de muffe cantuslokalen en aangebrande internetfora en uit onze publieke ruimte.

Gastvrije gemeenten als antwoord op staatsracisme

W

ordt Luik binnenkort de eerste “Gastvrije gemeente” voor migranten? In elk geval zal er een werkgroep aangesteld worden om de opvang voor migranten op het grondgebied Luik te onderzoeken. Die aankondiging kwam als reactie op een tussenkomst van een burgerinitiatief in de gemeenteraad van 2 oktober laatstleden. Het initiatief kadert in de campagne van “Gastvrije Gemeenten” opgestart door 11.11.11.

dat ten dienste van de mensen zou moeten staan, gebeurt nu bijzonder snel maar is al jarenlang de norm. Het wordt stilaan een karikatuur: terwijl er miljarden zijn om straaljagers te kopen, wordt bespaard op gezondheidszorg.

Al wie niet in de neoliberale pas loopt, wordt onderworpen aan dezelfde brutale demonisering als die van Francken tegen vluchtelingen.

Elke vakbondsactie bijvoorbeeld krijgt te maken met hysterische reacties door de regering en de traditionele media. Er wordt zelfs overgegaan tot openlijke repressie, het betwisten van het stakingsrecht en het individueel vervolgen van militanten. Het beleid van sociale afbraak verwerpen, gebeurt niet straffeloos.

De hypocrisie van de regeringsleiders bereikt ongekende hoogtes. In de jaren 1990 haalden de traditionele politici hard uit naar het 70-puntenplan van het Vlaams Blok. Ondertussen zijn bijna de helft van deze punten doorgevoerd door alle traditionele partijen. Het maakt dat het Vlaams Belang vandaag moeite heeft om zich te profileren.

Racisme is inherent aan een systeem dat enkel een kleine minderheid bevoordeelt; een kleine minderheid die de eigen positie verdedigt en versterkt door de overgrote meerderheid van de bevolking harder uit te buiten. Om dit mogelijk te maken, is verdeeldheid nodig: de meerderheid wordt tegen elkaar opgestookt met alle mogelijke middelen.

Het is vanzelfsprekend dat Theo Francken hierin een gevaarlijk element is. Maar het probleem zit dieper dan zijn franke tweets of zijn oproepen die regelrecht tegen de mensenrechten ingaan. Een systeem in verval brengt politici als Francken en Trump voort.

Om racisme voorgoed een halt toe te roepen, is een samenleving nodig waarin economische en politieke besluitvorming in de handen van de meerderheid van de bevolking ligt. Een samenleving die inherent het welzijn van iedereen in zich meedraagt. En dat begint op straat, strijdend voor de rechten van de volledige werkende bevolking.

Mars tegen Francken in Antwerpen Op 26 oktober is er in Antwerpen een mars tegen Francken. Na de oproep van Blokbuster en ALS volgde een tweede oproep uit de hoek van Comac. Wij juichen toe dat dat jongeren van de PVDA zich actief willen inzetten in de strijd tegen racisme en extreemrechts. We hebben dan ook voorgesteld om samen actie te voeren. De afspraak wordt hierdoor donderdag 26 oktober om 17u30 op het De Coninckplein.

Die avond was er veel volk aan het stadhuis. Er waren tussenkomsten van verschillende burgerinitiatieven.

Tientallen mensen kwamen steun geven aan tussenkomsten voor een “gastvrije gemeente”, voor de “Stem van mensen zonder papieren” en het toekomstperspectief dat zij hebben op de arbeidsmarkt, voor de afschaffing van het reglement over bedelen, en ook een collectief van bewoners van de zone Ry-poney die zich verzetten tegen een vastgoedproject. Die goede mobilisatie heeft uiteraard meegespeeld in de beslissing van burgemeester Willy Demeyer (PS) om een dergelijke werkgroep over de migratiekwestie in Luik op te zetten. Het is ook niet ondenkbaar dat de recente en zeer goede peilingen voor de PVDA en Ecolo het bestuur dwingen om wat gevoeliger te zijn voor sociale mobilisaties.

De campagne eist onder andere dat de stad Luik “betaalbare en aangepaste woningen” voorziet voor migrantengezinnen, maar ook voor iedereen die er nood aan heeft. Ze eist ook de steun van de stad voor de mensen-zonder-papieren die gebouwen bezetten; dat de politie in Luik niet overgaat tot arrestaties van gezinnen die zich in een illegale situatie bevinden; en ook dat “niemand die hier onwettig verblijft, maar klacht indient voor misbruik of geweld” het bevel kan krijgen om het grondgebied te verlaten.

Een hele reeks andere maatregelen wordt ook geëist. Zo willen ze garantie van het recht van mensen-zonder-papieren op OCMW-hulp, degelijke informatie over rechten en verdediging, toegang tot gezondheidszorg, lessen Frans of onderwijs in het algemeen (in het bijzonder voor onbegeleide min-

derjarigen).

Die campagne beperkt zich niet tot Luik. In september vonden er op dezelfde dag acties plaats in 53 gemeenten. Dat is toch 1/5 van de Franstalige gemeenten.

Eerst en vooral waakzaam blijven en de druk op de gemeenteraad aanhouden zodat de werkgroep er zich niet met symbolische kruimels van afmaakt. In het pamflet dat LSP uitdeelde op 2 oktober schreven we: “Ons aantal bepaalt de doeltreffendheid van de druk die we leggen op het bestuur (…) De verschillende mobilisaties zouden hun eisenbundels op elkaar kunnen afstemmen en verbinden met de belangen van de Luikse bevolking in haar geheel. (…)

Migranten moeten toegang krijgen tot woningen, maar alle Luikenaren hebben belang bij een stad die investeert in massale bouw van kwaliteitsvolle en betaalbare woningen, net zoals ze er belang bij hebben dat de stad de wet op de vordering van leegstaande woningen toepast. Op dezelfde manier heeft het geen zin om van de gemeentepolitie te eisen dat er geen aanhoudingen gebeuren op basis van onwetmatig ver-

blijf op het grondgebied, als er ondertussen daklozen en bedelaars worden gecriminaliseerd.”

We besloten in het pamflet dat “het verbinden van de eisen, het verenigen van de actiepunten solidariteitsbanden schept en de mobilisatie kan doen groeien opdat ze allemaal afgedwongen kunnen worden. Het is tegelijkertijd de manier om ook op andere plaatsen een strijd te voeren die een sociaal vooruitstrevende agenda op de orde van de dag plaatst. In plaats van geïsoleerd te staan, zou Luik dan een springplank kunnen zijn om de mobilisatie naar andere plaatsen te doen overslaan.”

De beste manier om een einde te maken aan de racistische politiek van onze regering is door deze regering te doen vallen. Die mogelijkheid bestond met het syndicaal actieplan in de herfst van 2014 dat zijn hoogtepunt kende met de algemene staking van 15 december 2014. Maar die mogelijkheid werd niet aangegrepen. De campagne voor “gastvrije steden” biedt het potentieel om een lokale politiek te voeren die breekt met het federale beleid. Op minder dan een jaar van de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 zou dit het debat stimuleren over het type van progressieve politiek dat nodig is en over de manier waarop we een eventueel netwerk van progressieve gemeentes kunnen uitbouwen om de sociale strijd tegen de federale en Waalse regering te begeleiden.

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 369  november 2017

€2

€5 steunprijs

STOP GEWELD OP VROUWEN!

NATIONALE BETOGING TEGEN GEWELD OP VROUWEN ZATERDAG 25 NOVEMBER - 14U BRUSSEL-NOORD

Geen kapitalisme zonder seksisme 25

november is de internationale dag tegen geweld op vrouwen. Het is in dat kader belangrijk om te kijken naar de situatie van vrouwen in heel de wereld. Verkrachtingen, feminicide, pesterijen, geweld binnen het gezin, genetische verminking, transfobie, … Er zijn redenen genoeg om op 25 november in actie te komen. Maar het volstaat niet om wat fout loopt aan te klagen. door

Oumayma, campagneROSA

Die dag moet aangegrepen worden om te bouwen aan een brede beweging die ingaat tegen seksisme, maar ook tegen het besparingsbeleid dat de precaire positie van vrouwen versterkt en de mogelijkheden vermindert om personen die moeilijkheden kennen te begeleiden.

weld door haar partner.

In Zuid-Amerika voert de beweging ‘Ni una menos’ (“Niet één minder”) een historische campagne om de feminicides aan te klagen. De term “feminicide” wordt gebruikt om de verdwijning van vrouwen aan te klagen, jaarlijks zijn er honderden vrouwen die het leven laten Angstaanjagende cijfers bij geweld. In India stonden vrouwen op om te protesteren tegen het feit dat er Gemiddeld wordt wereldwijd één gemiddeld elke 20 minuten een vrouw vrouw op drie ooit het slachtoffer van wordt verkracht. geweld, seksueel geweld of andere mishandelingen. In België zijn er gemid- Strijden tegen een systeem deld ongeveer 8 verkrachtingen en 9 dat nefast is voor vrouwen seksuele aanrandingen per dag (cijfers Er zijn wereldwijd tal van beweginvan de politie). Bij onze Franse buren komt gemiddeld om de drie dagen een gen tegen seksisme. Voor veel vrouwen vrouw om het leven als gevolg van ge- wordt het duidelijk dat het nodig is om

zich te organiseren en te strijden. Het gaat ons niet enkel om het aanklagen van onrechtvaardigheid waar vrouwen het slachtoffer van zijn, maar ook om de oorzaken ervan te begrijpen zodat we die kunnen bestrijden. Geweld tegen vrouwen is alomtegenwoordig: op school, op straat, in het gezin, … Het gaat niet om een cultuurprobleem of om ‘slechte keuzes’ van vrouwen, maar om

Het kapitalisme versterkt via tal van kanalen geweld: verkrachtingscultuur is aanwezig in alle media, de objectvorming en commercialisatie van het lichaam van vrouwen is overal zichtbaar en we horen overal seksistische opmerkingen.

dat we allemaal gelijk zouden zijn. Het besparingsbeleid van de verschillende regeringen versterkt de minderwaardige positie van vrouwen. De afbraak van openbare diensten, het gebrek aan sociale structuren, de toename van superflexibele jobs, … verminderen de mogelijkheden van veel vrouwen om aan gewelddadige situaties te ontsnappen. Het is dan ook essentieel om een verband te maken tussen de strijd tegen geweld op vrouwen en die tegen besparingen.

Voor emancipatie moeten vrouwen over de materiële voorwaarden beschikken om niet langer afhankelijk te zijn van mannen. Daartoe moeten we opkomen voor degelijke jobs voor iedereen, financiële steun, onthaaltehuizen, degelijke en gratis openbare diensten, …

ROSA: Reageer tegen Om deze eisen te realiseren, moeten Onderdrukking, Seksisme we bouwen aan collectieve strijd voor en Asociaal beleid een fundamentele systeemverandering.

Bouw mee aan een antikapitalistische Dit systeem van ongelijkheid en soci- feministische beweging en doe mee met ale ellende laat enkele superrijken toe de campagne ROSA (Reageer tegen om steeds rijker te worden. De heer- Onderdrukking, Seksisme en Asociaal sende klasse heeft er geen belang bij beleid).

geweld verbonden met de wijze waarop het huidige systeem, het kapitalisme, functioneert.

In tegenstelling tot wat sommigen beweren, is geweld niet eigen aan de mens.

We worden niet gewelddadig geboren.

Het kapitalisme versterkt via tal van kanalen geweld: verkrachtingscultuur is aanwezig in alle media, de objectvorming en commercialisatie van het lichaam van vrouwen is overal zichtbaar en we horen overal seksistische opmerkingen. Dit systeem houdt vrouwen in een minderwaardige positie door de afbraak van de arbeidsvoorwaarden, de loonkloof, pesterijen op het werk, ontwaarding van zogezegd ‘vrouwelijke’ sectoren, de moeilijkheden om gezin en werk te combineren, …

w w w. s o c i a l i s m e . b e