De Linkse Socialist 349 - november 2015 by De Linkse Socialist

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 349  november 2015 strijd  solidariteit  socialisme

e betoging van de 100.000 op 7 oktober en de provinciale staking in Luik op 19 oktober hebben het nog maar eens bevestigd: het ontbreekt de arbeiders en bedienden niet aan wil om te strijden tegen deze rechtse regering! Noch in het Noorden, noch in het Zuiden van het land! Noch in de publieke, noch in de privé-sectoren. Samen kunnen we winnen! door

Eric Byl

De regering had hooghartig aangekondigd dat ze de betogers op 7 oktober zou tellen. Ook zij had immers de ontgoocheling opgemerkt bij veel werknemers over het magere resultaat van het nochtans prachtige actieplan van vorig jaar. Na de betoging moest ze echter haar toon milderen. Tijdens die betoging was de sfeer omgeslaan van ontgoocheling naar enthousiasme naarmate de kaap van de 70.000, dan 90.000 en uiteindelijk 100.000 betogers gerond werd. Niet dat de ontgoocheling bij veel arbeiders in de bedrijven niet zou bestaan, integen-

Trek de stekker uit deze besparingsregering p2

deel. Maar wat de vakbonden, de delegees, de militanten en ook links onderschat hadden, was het effect van het voorbije actieplan op het engagement van een hele laag syndicalisten. Indien we het actieplan van vorige winter niet hadden meegemaakt, dan zouden we nog denken dat het uit incompetentie is dat de vakbondsleiders er niet in slagen de regering ten val te brengen. We weten nu dat het is omdat ze geen alternatief hebben en het niet eens geraken over een actieplan om de krachtsverhoudingen te doen kantelen. Hoe reageert de regering daarop?

Met alsmaar meer zelfvertrouwen en arrogantie! De 100 euro extra zakgeld waarvoor we zelf opdraaien met onze sociale zekerheid, compenseert in niets wat we verloren door de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd en de afbouw van onze openbare diensten die steeds duurder worden. Daar moet nu ook nog een suikertaks af, een turteltaks van 100 euro per gezin en talloze andere tariefverhogingen. Het sociaal akkoord van de groep van 10 doet daar de uitbreiding van de RVA-controles naar deeltijdsen en het openbreken – in het voordeel van de patroons - van het ‘wettelijk’ minimumrendement op aanvullende pensioenen bij. Maar als we sommige vakbondsleiders moeten geloven, zouden we met de patroons front moeten vormen om ervoor te zorgen dat de regering het overleg respecteert! Hoe zijn we daar aanbeland? De Waalse ABVV-leiding heeft de verdienste te blijven aandringen op een

Verdedig het stakingsrecht bij het spoor p5

nieuw actieplan van de grootte-orde van dat van vorig najaar. De ACV-top blijft echter vasthouden aan onderhandelingen, hoewel die tot nog toe enkel sociale afbraak hebben opgeleverd. De Vlaamse ABVV-top durft niet in gang te schieten zonder het Vlaams ACV. En de Waalse ABVV-leiding laat dan weer net dat na waardoor haar actieplan realiteit zou kunnen worden: zowel op interprofessioneel vlak als op de werkplaatsen algemene vergaderingen die open staan voor iedereen. Daar zou men kunnen bespreken hoe het verder moet nu de onderhandelingen niets opleveren. Men zou er een actieplan van de basis kunnen uitwerken om alle krachten te verenigen. Met dat plan zouden de interprofessionele werkingen van de bonden naar de wijken kunnen trekken om ook de niet-gesyndiceerde bevolking te mobiliseren. Dat dit vandaag niet gebeurt, laat ruimte aan al wie de regering hoopt

uit te zitten tot aan de volgende verkiezingen. Wij denken dat dit een catastrofale strategie is, waardoor de regering stakers en niet stakers kan verdelen, de vakbonden tegen elkaar kan opstoken, de communautaire tegenstellingen kan uitspelen en tegelijk ons verzet kan afschilderen als sabotage en vandalisme. Voor rechts is dat het gedroomde scenario om er bij de volgende verkiezingen nog sterker uit te komen. Het is deze strategie waardoor de regering het aandurft om zelfs de rechters en de politie die ze tegen de stakers inzet, tegelijk hard aan te pakken. Zowat 10.000 jobs bij de politie wil ze schrappen door politietaken toe te vertrouwen aan cowboys uit de privé. De enige strategie die een einde kan maken aan deze antisociale besparingstsunami is een actieplan zoals hierboven beschreven met als uitdrukkelijk doel deze regering ten val te brengen!

Is de VS rijp voor een politieke revolutie? p7

binnenland

Linkse Socialist

Met Michel 1 is het elke dag Sinterklaas voor de rijksten en Halloween voor ons

e afgelopen maanden kregen we opnieuw een reeks besparingen opgelegd: aanval op de pensioenen, nieuwe fiscale amnestie voor rijke fraudeurs, historische daling van de werkgeversbijdragen die de gemeenschap 2,8 miljard euro zullen kosten. Verder nog extra belastingen op alcohol, frisdrank en tabak onder het mom dat dit gezondheidsmaatregelen zijn, maar waarvan de opbrengst niet naar gezondheidszorg gaat. De accijnzen op diesel nemen toe, de BTW op elektriciteit stijgt opnieuw. En dit alles bovenop een indexsprong die ons 2% koopkracht kost en gevolgen heeft voor 8,7 miljoen mensen in dit land: 6,6 miljoen mensen die een uitkering krijgen (gepensioneerden, werklozen, zieken, invaliden, gehandicapten, ouders die kinderbijslag genieten), 1,2 miljoen werknemers in de privé en 780.000 ambtenaren.

Artikel door Ben (Charleroi) Om de aanvallen op de meerderheid van de bevolking en de cadeaus aan de superrijken en de werkgevers te verantwoorden, verwijzen de rechtse partijen steeds weer naar de belofte van jobs. Er wordt ook geschermd met de 100 euro extra die werkenden zouden krijgen. En dan zijn er nog enkele kleine maatregelen zoals de speculatietaks die volgens premier Charles Michel zelf in L’Echo van 17 oktober een grotendeels symbolische maatregel is. Eerder waren er ook symbolische maatregelen als de kaaimantaks of de diamanttaks, overigens ingevoerd op vraag van de diamantsector zelf. 100 euro extra per maand?

Om de vele aanvallen op onze koopkracht te verbergen, schermt de regering met de aangekondigde nettoverhoging van ons loon met 100 euro. Dit cijfer werd door de minister van financiën naar voor geschoven die meteen ook de site mijntaxshift.be lanceerde waar je op basis van een brutoloon kan zien hoeveel je nettoloon zou stijgen. Uiteraard wordt daarbij geen rekening gehouden met de vele specifieke situaties die het bedrag naar beneden kunnen trekken. Maar dat is nog niet de ergste leugen. De grootste leugen is natuurlijk dat het niet correct is om deze verhoging van het nettoloon – die we overigens zelf betalen door de mindere inkom-

sten voor de gemeenschap en de sociale zekerheid – te bekijken zonder rekening te houden met de prijsverhogingen voor elektriciteit (BTW-verhoging en langs Vlaamse kant ook de Turteltaks), de extra kosten voor dieselwagens, de extra taksen op frisdrank, alcohol en tabak, ... En dan is er nog de grootste inlevering, met name die van de indexsprong waarmee we 2% van onze koopkracht moeten afgeven. Nadat we er zelf dubbel en dik voor betaald hebben, krijgen we dus misschien ooit 100 euro terug? Het ABVV heeft de berekening gemaakt waarbij de nettoverhoging van het loon samen met de besparingen in rekenschap werd gebracht. Het resultaat is duidelijk: een gepensioneerde of werkloze verliest gemiddeld 45 euro per maand, een alleenstaande werknemer die 1.560 bruto per maand verdient verliest niets, een gezin met twee werkenden die respectief 3.000 en 1.600 euro bruto per maand verdienen en een kind verliest 48 euro per maand en als ze twee kinderen hebben is dat 66 euro per maand. (De Nieuwe Werker 18 september). Ook het ACV publiceerde een simulator om te berekenen hoeveel je verliest door de regeringsmaatregelen. Algemeen bekeken, vormt de verhoging van het nettoloon een uitgave van 1,7 miljard euro. De verhoging van de BTW op elektriciteit moet 712 miljoen

Foto: Jean-Marie Versyp euro opbrengen en de nieuwe taksen antwoordt hij: “We leven nu eenmaal op diesel, tabak, frisdranken, ... moe- niet in een communistische econoten 908 miljoen euro opleveren. We mie.” En nog: “Met het concurrentiebetalen met andere woorden zelf voor pact van Elio Di Rupo voerden we ook onze netto loonsverhoging en betalen lastenverlagingen door zonder voornog een tweede keer door het bruto waarden inzake werkgelegenheid.” gedeelte dat we verliezen. Peeters geeft er de voorkeur aan om vertrouwen te stellen in de werkgevers. Job, jobs, jobs? (L’Echo van 17 oktober). Dat is de slogan van Charles Michel Het doel van de bedrijven is niet om en zijn regering om ons van de bespa- werk te creëren, maar om hun winringen te overtuigen. Maar er zijn geen sten te maximaliseren. Het is duidecijfers en geen garanties. Minister Van lijk dat een verlaging van hun bijdraOvertveldt (N-VA) verklaarde zelfs: gen voor 2,8 miljard euro die winsten “Iedereen zal het ermee eens zijn dat zal opkrikken. Het kan gebruikt woreen beleid dat het behoud van jobs den om de geldberg van 240 miljard een duw in de rug geeft, ook een hele euro cash waar de Belgische bedrijverdienste is.” Het beleid waarover hij ven al op zitten verder aan te dikken. spreekt, is dit van cadeaus aan grote Dit geldt wordt niet in reële productie bedrijven die ook door de vorige rege- geïnvesteerd, het wordt vooral doorring al goed bediend werden. geschoven naar de zakken van de aanAls Kris Peeters gevraagd wordt deelhouders. waarom er geen garanties van nieuwe En ondanks de slogan over de jobcrejobs geëist worden in ruil voor de ver- atie roept de regering ook al excuses in lagingen van de patronale bijdragen, voor het geval er geen nieuwe jobs ko-

men. Daarbij verwees Van Overtveldt naar het Volkswagenschandaal en de economische problemen in China. Komt er ooit een einde aan de besparingen?

De liberale obsessie voor een “begrotingsevenwicht” maakt dat er ongetwijfeld nieuwe besparingen zullen volgen. De zakenkrant L’Echo stelde op 20 oktober de vraag of de begroting van de regering-Michel zal werken? Als gevolg van de tax shift en de verschillende maatregelen zouden er volgens de krant wel eens slechte verrassingen kunnen opduiken. In juli van dit jaar verklaarde de regering dat er tegen 2019 1,5 miljard extra moet gevonden worden. Sindsdien zijn de berekeningen al bijgestuurd en wordt gesproken over 6 miljard. Niemand weet hoe de regering die 6 miljard euro denkt te vinden, maar iedereen weet dat ze deze niet in de zakken van de werkgevers en de superrijken zal zoeken.

Waarom scoort N-VA hoog in peilingen, ondanks asociaal beleid?

e rechtse N-VA werd voorlopig nog niet meteen aan de macht gediskrediteerd, als de peilingen een indicatie zijn. Dat was nochtans een van de doelstellingen van de traditionele burgerlijke partijen en de grote patroons voor de regering-Michel. Ze wilden de niet volledig te vertrouwen N-VA tot meer “redelijke proporties” terugbrengen en, zolang het duurde, de meerwinsten incasseren die een Thatcheriaanse regering kon bieden. De arrogantie van de kleine patroon of KMO-baas die geen syndicale tegenstand meent te moeten dulden, werd op ons losgelaten. door

Peter Delsing

Doorstaan de rechtse populisten met verdelende retoriek de storm van hun asociale besparingslawine? En dat ondanks het massale verzet? En ondanks de ruime meerderheden tegen de tax shift, tegen pensioen op 67 en de indexsprong? Met recent op 7 oktober nog een prachtig staaltje, toen er weer eens 100.000 vakbondsleden in Brussel betoogden? Vooral het ontbreken van een breed links politiek verlengstuk speelt ons op dat vlak parten. De huidige “linkse oppositie” van SP.a en Groen zou op papier met de vingers in de neus moeten pieken. Gezien hun lauwe oppositie rond de besparingen, die ze principieel niet verwerpen en zelf mee uitvoerden aan de macht, en met hun zuiver morele benadering van de vluchtelingenkwestie kunnen SP.a en Groen

De Wever niet echt bedreigen. Op het einde van de zomer, toen de vluchtelingenkwestie de media-aandacht opslokte, leek de N-VA van Bart De Wever even achteruit te boeren in de peilingen. De winst ging vooral naar het extreemrechtse Vlaams Belang, dat 9,7% scoorde. De Wever stelde het beeld van de N-VA bij met bewust over de rand mikkende uitspraken in de media. De N-VA-voorman had lak aan de Conventie van Genève en er was een aparte sociale zekerheid nodig voor asielzoekers. De 6 miljoen euro die vluchtelingen aan kindergeld ontvangen, zijn een peulschil als je ze plaatst tegenover de tientallen miljarden die de patroons en aandeelhouders jaarlijks cadeau krijgen. Maar de vluchtelingen met alle zonden overladen, leidt de aandacht af van de reële plunderaars van de sociale zekerheid: de rijken en hun politieke vrienden, N-VA op kop. Een deel van de ideeën van het Vlaams Belang overnemen en daarrond de tegenstelling zoeken met andere burgerlijke partijen, werkte. De N-VA stond in de peiling van De Standaard weer op 31%. Wat er door asociaal beleid verloren gaat, wordt herwonnen door zich nog radicaler voor te stellen als de kampioen van het burgerlijke egoïsme en zo de onzekerheid van de middengroepen te mobiliseren voor meer “radicale oplossingen”. Zelfs sommige gewone loontrekkenden worden hierin meegesleurd. De belangrijkste reden hiervoor is de zwakte van de officiële linkerzijde. Als ze nu niet scoren, met zo’n asociale regering, wanneer dan wel? Helaas heeft de linkse PVDA een politieke oriëntatie

op deze “linkerzijde van de besparingspartijen” en niet op het samenbrengen van een principieel antibesparingsfront, van strijdbare syndicalisten, linkse stromingen, radicale jongeren, mensen uit het middenveld, ... Los daarvan: beeld je in dat de 100.000 van 7 oktober niet enkel op hun werkplaats het vuur aan de lont van het sociaal verzet zouden steken. Beeld je in dat die 100.000 vakbondsmilitanten en progressieven niet enkel in het bedrijf de discussie zouden voeren. Dat ze zich ook in hun stad en nationaal politiek zouden organiseren. Als georganiseerde, democratisch werkende strijdpartij, met een programma in dienst van ons gedeeld materieel klassebelang - als werkende, werkloze, Belg of migrant - zouden die 100.000 elke traditionele partij qua numerieke kracht, aanwezigheid in de discussie op straat, ... kunnen beginnen counteren. De mediatieke overheersing van de N-VA die teert op passief ongenoegen, ook bij een laag beter betaalde loontrekkenden, zou een weerwoord beginnen vinden in duizenden discussies op de werkvloer, op straat, in meetings,... Zo’n partij van de werkende bevolking zou de relatieve welvaart van de middengroepen ideologisch kaderen, net als de ondermijning ervan, binnen de langgerekte economische crisis van het winstsysteem. De burgerlijke media zou veel minder doorwegen, eens onze klasse politiek in actie komt. LSP wil mee bouwen aan zo’n massale strijdpartij. We zouden een programma van democratische controle over de economie verdedigen, om tot reële verandering te komen.

onze mening

www.socialisme.be november 2015

Strategie nodig om te winnen

Als de vakbondsleiding deze regering wil “uitzitten”, zal de prijs voor de werkenden enorm zijn!

Betoging van 7 oktober. Foto: Liesbeth

oen vorig jaar één van de grootste strijdbewegingen in de Belgische geschiedenis tot stand kwam, wankelde de rechtse regering. Indien het actieplan in januari hernomen was en verdere uitbreiding had gekend – wat de overgrote meerderheid van de vakbondsbasis ook wou – dan was het een kwestie van weken, hoogstens maanden geweest om de regering ten val te brengen. In plaats daarvan zagen we een leiding – zowel van ACV als van ABVV – die schrok van haar eigen macht.

EDITO A n ja D eschoem a cker , l i d N a tion aa l C omité va n LSP

Een enorme kans is gemist en we hebben ervoor betaald met nog wat meer afbraak van onze verworvenheden en besparingen op onze rug. De massale betoging van 7 oktober toonde desondanks dat de bereidheid tot strijd van de basis nog steeds enorm is en dat we misschien een veldslag verloren hebben, maar de oorlog nog steeds kunnen winnen... mits een correcte strategie. Tot nog toe lijkt het er echter op dat de vakbondsleiding – van het ACV, maar ook van het ABVV – beslist heeft dat ze deze regering zal “uit-

zitten”, in de hoop dat een volgende regering er eentje wordt zonder N-VA. Ze neemt daarmee een risico waarover alvast de Britse arbeidersklasse een woordje kan meespreken. Toen daar de regering-Cameron aan de macht kwam en een massale aanval uitvoerde op levensstandaard van werkenden en uitkeringsgerechtigden, weigerde de vakbondsleiding een ernstig gevecht op te zetten. Ze dacht dat na zo’n besparingsplan hun “bevoorrechte partner” – de Labour Party – zeker terug aan de macht zou komen. Maar Cameron zit nog altijd op zijn

plaats. Indien de arbeidersbeweging deze regering niet omverwerpt, zijn we in Groot-Brittannië opnieuw vertrokken voor enkele jaren hard besparingsbeleid opdat de rijkste 1% nog wat rijker kan worden. Harde besparingsregeringen wekken woede op bij brede lagen van de bevolking, maar zonder uitzicht op een alternatief wil dat niet noodzakelijk zeggen dat ze niet herkozen worden. Het gebrek aan strijd versterkt immers het TINA-gevoel – There Is No Alternative, ‘er is geen alternatief op de besparingen’. Moest Labour aan de macht gekomen zijn zonder massale strijd van de vakbondsbasis tegen rechts, dan had deze Labour-regering de besparingen van Cameron niet teruggeschroefd. De ervaring van 13 jaar Labour-beleid na Thatcher toont dat meer dan genoeg aan. Alle anti-vakbondswetten van Thatcher zijn nog steeds van

kracht. Ook dat is een belangrijke les voor de Belgische syndicalisten en hun leiding. Wie gelooft dat een klassieke tripartite onder leiding van de PS de maatregelen van de huidige regering zou terugschroeven? De enige manier om ervoor te zorgen dat een dergelijke regering ook maar enige reële toegeving zou doen, is door de huidige regering te doen vallen. Dan zou iedere nieuwe regering op haar tellen passen. Toegeven aan TINA, zelfs tijdelijk, houdt enorme gevaren in. De burgerij wil terugkomen op de verworvenheden van de naoorlogse strijd en kan daar met een rechtse regering ook deels in slagen. Bovendien zou de wijdverspreide ontgoocheling onder brede lagen van de bevolking ook aanleiding kunnen geven voor een nieuwe uitbarsting van de communautaire kwestie. A ls collect ieve st r ijd va n de Belgische arbeidersbeweging niets oplevert, kunnen nationalistische gevoelens zowel in Vlaanderen als in Wallonië de kop opsteken. Dat kan in de illusie op regionaal vlak wel een alternatief of minstens een “zachter” besparingsbeleid te bekomen. In Vlaanderen “omdat dan niet meer betaald moet worden voor Wallonië”, in Wallonië “omdat je met de Vlamingen nooit een echte strijd kunt voeren”. De kwestie-Voeren, die van de late jaren ’70 tot ’86 in het middelpunt van de aandacht stond, toont dat de Belgische burgerij niet terugschrikt voor verhitte communautaire gevechten indien dat de aandacht kan afleiden en eengemaakte nationale strijd van de arbeidersklasse kan bemoeilijken.

Besparingen doen economische motor niet aanslaan en er is geen beterschap in zicht

et centrale argument van de rechtse partijen bij de asociale besparingen is steeds hetzelfde: we moeten snoeien om economische groei mogelijk te maken. Nochtans blijkt dat de groei van de Belgische economie na een jaar hard besparen voor het eerst sinds lang onder het Europese gemiddelde ligt. De werkloosheid neemt niet af – beter gezegd: het aantal mensen zonder werk neemt niet af, enkel het aantal uitkeringen neemt door de aanvallen op de werklozen af. Zelfs de OESO moet vaststellen dat de economische motor in België niet aanslaat. Het belangrijkste argument voor het besparingsbeleid blijkt niet te kloppen. En er is geen beterschap in zicht. Baptiste (Henegouwen) kijkt naar de staat van de economie.

De wereldeconomie gaat naar een periode van “nieuwe middelmatigheid”, stelde Christine Lagarde op een bijeenkomst van het IMF en de Wereldbank. De groeiperspectieven voor 2015 en 2016 moesten opnieuw naar beneden herzien worden en bovendien zijn er symptomen van een nieuwe neergang in de manisch-depressieve financiële sector.

ZO GEZEGD Thatcher in Vlaanderen

Op een lokale meeting van N-VA in Kalmthout reageerde Liesbeth Homans op het verwijt dat ze de ‘Thatcher van Vlaanderen’ is: “Ik vind dat niet erg. Als ik hetzelfde palmares als haar kan voorleggen, vind ik dat goed.” Financiële zeepbellen aan de top, armoede voor de meerderheid van de bevolking, dat was het palmares van Thatcher.

De afkoeling van de Chinese economie drukt de Duitse export en zal ook voor onze economie gevolgen hebben

Nu valt de Chinese groei stil, ook al proberen de autoriteiten om de cijfers wat op te krikken. Tegelijk is de schuldenberg, zowel de publieke als de private, aangegroeid tot 280% van het BBP. Het gaat om 28.000 miljard dollar aan schulden. De speculatieve zeepbellen in de kredietsector en in het vastgoed bereiken hun grenzen. Elke zeepbel wordt ooit doorprikt. Dat zagen we al een eerste keer deze zomer met de Chinese Chinese hoop doorprikt beurscrash. Er werd gehoopt dat China een nieuwe motor In plaats van een nieuwe motor voor de wevoor de wereldeconomie zou vormen. Maar net reldeconomie te worden, is China steeds meer zoals eerdere hoop op andere groeilanden een het nieuwe epicentrum van de instabiliteit. De illusie bleek te zijn, worden nu ook de donder- opkomende landen werden hard geraakt door wolken boven de Chinese economie voor ieder- de dalende export van grondstoffen naar China een duidelijk. De afgelopen jaren werd daar een (olie, metaal, mineralen, ...). Zo wordt verwacht grootschalig stimulusbeleid gevoerd waarbij de dat de recessie in Brazilië dit jaar een pak erger publieke autoriteiten op basis van schulden en zal zijn dan eerst gedacht. speculatie overgingen tot forse investeringen Heeft dit alles gevolgen voor de Belgische ecoin infrastructuur. Het zorgde een tijdlang voor nomie? Natuurlijk wel. De Chinese afkoeling groeicijfers die de indruk gaven dat China aan de zorgde al mee voor een daling van de Duitse wereldwijde recessie ontsnapte. Maar er kwam export met 5,2% in augustus, de sterkste daling geen ‘duurzame’ economische ontwikkeling. sinds 2009. De groeiprognoses voor de Duitse Zolang de levensstandaard van de meerderheid economie, waar de Belgische sterk mee verbonvan de bevolking erg beperkt blijft en de export den is, worden hierdoor naar beneden herzien. onvoldoende afnemers vindt, moest de Chinese economie wel op de grenzen van de overproduc- Eeuwige stagnatie? tie botsen die eigen zijn aan het kapitalisme. Voorlopig bleef de economie in de VS en de

eurozone stabiel. Dit kwam vooral omdat de centrale banken liquiditeiten in de economie pompten en door het tijdelijke voordeel van de lage grondstoffenprijzen. Maar er was geen reëel economisch herstel en geen versterking van de werkgelegenheid. Integendeel, het besparingsbeleid ondermijnt de levensstandaard van brede lagen van de bevolking waardoor de overproductiecrisis erger wordt. Er is vandaag zelfs niet meer de hoop op een nieuwe motor voor de wereldeconomie waardoor het doembeeld van een langdurige recessie steeds meer gedeeld wordt. Er wordt gesproken over een ‘eeuwige stagnatie’, een stagnatie waarop het economische en monetaire beleid maar geen greep krijgt en een vicieuze cirkel van deflatie op basis van muntoorlogen. De heersende klasse heeft het steeds weer over een snel economisch herstel waarmee het zogenaamd tijdelijke besparingsbeleid moet gerechtvaardigd worden. In werkelijkheid is dit argument slechts een rookgordijn om een klassenstrijd te verbergen waarbij onze levensstandaard steeds verder ondermijnd wordt om hun winsten op niveau te houden. Dit systeem biedt een meerderheid van de bevolking geen toekomst, laat ons strijden voor een andere samenleving, een socialistisch alternatief!

Luxe

Cartoonist Lectrr schreef op Twitter: “Als de elektriciteitstarieven aan dit tempo blijven stijgen wordt het inderdaad een luxeproduct en is die 21% btw wel gerechtvaardigd.” Na de distributietarieven die verhoogden, de afschaffing van het gedeelte gratis elektriciteit en de BTW-verhoging volgde nog eens de Turteltaks waarmee de subsidies voor de zonnepanelen van grote bedrijven door ons betaald worden. Groene excuses

“Vlaanderen vergroent de verkeersfiscaliteit”, stelde minister Turtelboom. “De bedoeling is dat je in de garage het milieuvriendelijke model kiest, zodat er minder fijn stof is in de dichtbevolkte regio die Vlaanderen is.” Vertaald naar onze portemonnee betekent het meer betalen voor een dieselauto terwijl een leasingwagen van het werk niet meer zal kosten voor de werkgever en wie zich een dure elektrische wagen kan permitteren daar subsidies voor krijgt. Zullen het subsidies zoals die voor de zonnepanelen zijn? Investeren in plaats van besparen op openbaar vervoer, dat zou pas een groene maatregel zijn. Maar dat staat niet op de rechtse agenda.

Thema op de werkvloer

Linkse Socialist

Verderbouwen op het succes van 7 oktober: strijden om te winnen!

Foto: Jean-Marie Versyp

o’n 100.000 vakbondsmilitanten betoogden op 7 oktober 2015 in Brussel, exact een jaar na de vorming van de rechtse asociale regering-Michel. De betoging was een enorm succes, voor velen zelfs een onverwacht groot succes. Het aantal deelnemers overtrof de verwachtingen die ook de vakbondsleiding had vooropgesteld. De betoging toonde het potentieel voor een nieuw opbouwend actieplan met als doel de val van de regering en het einde van het besparingsbeleid. door

Tim (Brussel)

Kracht van ons aantal

Ze zullen het nooit toegeven, maar reken er maar op dat het succes van de betoging van 7 oktober een impact had op de regeringsdiscussies naar aanleiding van de begroting. De Belgische arbeidersbeweging heeft aangetoond dat ze een kracht is waarmee rekening moet gehouden worden, en dat is een element waar zelfs deze patronale provocatieregering niet aan voorbij kan. De betoging toonde immers aan niet alleen aan dat de aanvallen die deze regering het voorbije jaar doorvoerde niet aanvaard worden door de bevolking, maar ook dat velen nog steeds bereid zijn tot actief verzet ertegen. Een nationale vakbondsbetoging heeft als doel om het potentieel voor strijd zichtbaar te maken. Een geslaagde betoging zoals die van 7 oktober geeft militanten terug vertrouwen in hun mogelijkheden om de strijd aan te gaan. De sfeer op de betoging was dynamisch en aangenaam, en er was een goede aanwezigheid van militanten van de drie vakbonden, zowel Nederlandstaligen en Franstaligen. Ook dat is belangrijk als signaal naar diegenen die de voorbije maanden geprobeerd hebben militanten uit verschillende vakbonden en gewesten tegen elkaar uit te spelen: de wil tot strijd is algemeen, over regionale en syndicale grenzen heen. Daar waar de betoging van 6 november 2014 de uitdrukking was van het feit dat niet enkel het traditionele vakbondspubliek op straat kwam tegen de regering, toonde de betoging van 7 oktober 2015 dat de groep nieuwe en vaak jongere militanten die een actieve rol opneemt in de klassenstrijd is aangegroeid. Die nieuwe militanten die een cruciale rol speelden in het succes van het opbouwende actieplan eind vorig jaar blijven actief, en vormen de nieuwe voorhoede van de strijd tegen deze regering en haar asociale besparingsbeleid. Klare ordewoorden nodig

Maar zo’n voorhoede heeft nood aan duidelijke ordewoorden, een actieplan en een politiek programma waarmee de strijd kan gewonnen worden. Zij kijkt daarvoor in de eerste plaats naar de vakbondsleiding, maar die blijkt op dit moment niet bereid deze zaken aan te bieden. Zelfs bij strijd op het niveau van een sector, zoals bij de NMBS, weigert de vakbondsleiding haar verantwoordelijkheid op te nemen. In plaats van te reageren op de agressie van de directie van de NMBS en Infrabel laat de vakbondsleiding zich verdelen, en biedt ze geen perspectief voor de strijd in het bedrijf. Op die ma-

nier is elke strijd, op niveau van bedrijf, sector of nationaal, gedoemd te mislukken, en biedt het de regering en het patronaat de mogelijkheid zich te herorganiseren en hard terug te slaan. De strijd eind 2014 heeft geleerd dat een opbouwend actieplan de sleutel is tot een succesvolle beweging. De regionale actiedagen die intussen werden aangekondigd zijn een goede eerste stap, maar er zal meer inzet en planning nodig zijn om ze tot een echt succes te maken. Waarom niet naar aanleiding van deze actiedagen opnieuw regionale militantenvergaderingen organiseren? Waarom niet op die meetings het materiaal uitdelen dat kan gebruikt worden op de werkvloer om te mobiliseren? Er bestaat reeds heel wat campagnemateriaal over de aanvallen die deze regering uitvoert om een brede mobilisatie mogelijk te maken. Personeelsvergaderingen met een korte werkonderbreking zijn een goede manier om collega’s te overtuigen om van de regionale actiedagen een succes te maken. En laat ons daarna met de militanten opnieuw een evaluatie maken van de acties en collectief beslissen hoe het verder moet. Een vervolg bestaande uit nationale 24-uur of 48-uur stakingen zou de regering en het patronaat duidelijk maken dat het ons menens is, en dat ze geen moment rust zullen hebben zolang deze besparingsregering aanblijft. Politiek alternatief

LSP staat voor: •

Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15 euro bruto/uur! • Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen! • Handen af van het statuut van de ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing! • Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV! • Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500 euro per maand! • Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit van de uitkeringen, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 30u/week zonder loonverlies! • Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap! • De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een democratisch socialisme!

schoven door organisaties binnen de brede arbeidersbeweging of bij strijd in sectoren. Het kan bijvoorbeeld gaan over het idee van de invoering van de 30-urenweek zonder loonverlies zoals verdedigd door de vrouwenorganisatie Femma. Of de invoering van een minimumloon gebaseerd op wat echt nodig is om in België stabiel te leven: 1.500 euro per maand netto. Een grondige herinvestering in openbaar vervoer en hernieuwbare energie als onderdeel van een klimaatpolitiek. Een grondige publieke herfinanciering van het onderwijs en onderzoek. Het nationaliseren van de financiële sector, nutsvoorzieningen en de grootste multinationals om dat alles te betalen. Zo kunnen eisen die organisch groeien vanuit bewegingen gebundeld in een eisenplatform de motor worden voor de strijd. Het zou de tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië, tussen de vakbondskleuren, tussen de generaties of tussen Belgische werknemers en werknemers van buitenlandse origine ook kan inbrengen in zo’n beweging: 1% op de wereld nu meer bezit dan alle doorbreken, en al die groepen vereni- hoe kunnen we voor een programma andere mensen samen. Er is genoeg gen in een strijd tegen deze regering met offensieve, concrete en begrijp- rijkdom, ze is alleen verkeerd verdeeld. en het patronaat. bare eisen massasteun verwerven? Als We hebben nood aan een partij die de Onze partij heeft internationaal heel een kleine partij als de onze in Seattle massa’s kan organiseren om hun deel wat ervaring met zo’n campagnes. We het kan, waarom zou de gigant van de op te eisen. Wij zullen daarin met LSP schreven in dit maandblad bijvoor- Belgische arbeidersbeweging het niet een actieve organiserende rol spelen, beeld al vaker over de campagne voor kunnen? maar zullen ook de noodzaak van de de invoering van een minimumloon Want de discussie is niet of er wel breuk met het kapitalisme, en de noodvan 15 dollar per uur in Seattle. Het middelen zijn voor zo’n programma. zaak van een socialistisch alternatief is die ervaring die een partij als LSP Onlangs raakte bekend dat de rijkste blijven verdedigen.

Een geslaagd actieplan leidt onmiddellijk tot de vraag naar het politiek programma dat we naar voren brengen. Het succes van de linkse Corbyn in Groot-Brittannië toont aan dat er wel degelijk een breed draagvlak kan gevonden worden voor een radicale antibesparingspolitiek als antwoord op een rechtse bespaarregering. Waarom zou zo’n programma niet de motor kunnen vormen van ons actieplan? In één van zijn afscheidsinterviews als VOKA-baas zei Michel Debaere: “Acht van onze tien federale en veertien van de zeventien Vlaamse aanbevelingen zijn terug te vinden in de regeerakkoorden. In universiteitstermen is dat een grote onderscheiding”. Waarom zouden we als arbeidersbeweging niet zelf met een aantal eisen komen, en proberen daar massale steun voor op te bouwen? Bij die eisen zouden we dan moeten vertrekken vanuit de reële noden die leven onder de bevolking, niet vanuit de kruimels die de regering en het patronaat ons willen toewerpen om ze te betalen. Veel eisen die we kunnen gebruiken, bestaan al in het collectief bewustzijn en worden naar voren ge- Staking in Verviers op 19 oktober. Foto: LSP Luik

op de werkvloer

www.socialisme.be november 2015

Interview met een Antwerpse spoorman

“Regering wil ons de handen op de rug binden voor ze personeel en gebruikers een afranseling geeft”

oor de regionale spoorstakingen van 9, 19 en 20 oktober trok infrastructuurbeheerder Infrabel naar de rechter om dwangsommen te bekomen waarmee politie en deurwaarders naar de piketten trokken om de stakingsacties te verhinderen. We spraken hierover met een Antwerpse spoorman. door

Boris Malarme

Was het gerechtelijk optreden van de directie niet voorspelbaar? “Dat er bij de staking van 9 oktober in Brussel op basis van een eenzijdig verzoekschrift dwangsommen bekomen waren voor wie op de sporen loopt of in het seinhuis kwam, was niet verwonderlijk. Een week eerder probeerde Infrabel hetzelfde in Antwerpen. Maar daar wees de rechter het eenzijdig verzoekschrift af. Er werd in Brussel dan maar met vliegende piketten gewerkt die overigens een belangrijke impact hadden. Meer dan 500 treinen waren afgeschaft en vele anderen werden gedeeltelijk afgeschaft. “Maar het stelt wel de vraag of we onze stakingsacties niet beter moeten organiseren en dit op nationaal in plaats van regionaal vlak. Het idee nu was om zoveel mogelijk impact te hebben met zo weinig mogelijk middelen. Het volledige verkeer werd niet gestopt, collega’s uit andere regio’s konden door Brussel rijden met hun trein. In Luik werden tijdens de regionale staking van 19 oktober wel treinen gestopt. Het feit dat er een regionale staking was in alle sectoren, versterkte de positie van het spoorpersoneel tegen de deurwaarders.” Infrabel gebruikt het argument van de veiligheid. Wat denk je daarvan? “Infrabel voert een campagne om mensen af te raden over de sporen te lopen. Dat is een ernstig probleem. Maar het personeel kan niet vergeleken worden met mensen die over de sporen lopen. Wij hebben opleidingen genoten over hoe we treinen veilig kunnen laten stoppen. Sommigen van ons werken op de sporen. Alleen het personeel kan veilig op de sporen komen. “Tijdens de staking in Brussel heeft Infrabel het seinhuis van BrusselNoord laten werken met amper twee werknemers, de enige werkwilligen, terwijl er normaal gezien 13 mensen werken. Deze twee werkwilligen moesten twee opeenvolgende shifts draaien. De directie brengt op die manier de veiligheid op het spoor in het gedrang.” Het eenzijdig verzoekschrift had het

over “tijdelijke bezetting van de sporen in de context van een politieke staking”. Een reactie? “Ja, het zijn politieke stakingen. Het besparingsbeleid is een politieke beslissing. Het is een politieke beslissing om 20% van de publieke middelen voor de spoorwegen weg te knippen, 7.000 jobs op de helling te zetten, het stakingsrecht aan te pakken of om niet langer treinbegeleiders op alle treinen in te zetten. “De N-VA heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om een wetsvoorstel voor de beperking van het stakingsrecht bij de NMBS in te dienen. De minimumdienstverlening zou bestaan uit 40% van de treinen en in de spits zelfs 60%. Het is niet de eerste poging om een minimumdienstverlening op te leggen, ook SP.a heeft dit in het verleden al voorgesteld. Minister Galant

We moeten de collega’s organiseren, de aanvallen uitleggen en over een actieplan beslissen op een personeelsvergadering. Dan zullen de acties breder gedragen worden door het personeel en kunnen we de aanval op het stakingsrecht stoppen

Staking van 9 oktober in Brussel. De politie wordt ingezet als de stakers het seinhuis bezetten. Foto: PPICS

Hoe verliep de staking van 19 en 20 oktober in Antwerpen? “Het was de eerste keer in tien jaar dat er gedurende 48 uur een piket bij het goederenvervoer in de haven stond. Maar liefst 85% van de treinbestuurders waren in staking. Er waren steeds 30 tot 60 aanwezigen op het piket waar er een strijdbare stemming was. Vanuit Antwerpen willen we de nationale acties verder ondersteunen en eraan deelnemen. Er stond geen piket aan het station van Berchem. De staking bij het personenverkeer was niet goed had een studie besteld met het oog op genoeg voorbereid om dat te doen. We onderhandelingen hierover met de so- beslisten daarom om ons op de goedeciale partners. In het slechtste van de ren te concentreren. De acties bij het drie scenario’s die voorgesteld werden, personenverkeer werden pas vijf dagen zou 37% van de treinen moeten rijden. op voorhand vastgelegd, dat maakt de Indien 60% van de treinen rijden, moet mobilisatie moeilijk.” meer dan 60% van het personeel werken. Voor sommige beroepscatego- Wat vind je van het feit dat het ACV rieën zou het stakingsrecht compleet niet aan de acties deelneemt? afgeschaft worden. Het is geen toeval “Er is een gebrek aan eenheid onder dat dit nu op tafel komt. De regering de vakbonden. Het ACV neemt mowil ons de handen op de rug binden menteel niet aan de acties deel. Het voor ze personeel en gebruikers een wil eerst een informatiecampagne afranseling geeft.” voeren voor het personeel en de rei-

zigers. Het ACV verdeelt een goed pamflet hiervoor. Maar het volstaat niet om te informeren zonder actie te voeren. Het ACOD staat dan weer zwak omdat er onvoldoende een informatiecampagne wordt gevoerd. In Vlaanderen hebben enkel de afdelingen van Antwerpen en Brussel aan de beurtstakingen deelgenomen. Elders werd gezegd dat de stakingsaanzegging slechts bedoeld was om aan informatievergaderingen deel te nemen aangezien het ACV niet zou staken. Het is in Vlaanderen moeilijker om zonder het ACV te staken. “Maar we moeten pogingen doen om het ACV mee te trekken. We moeten samen met het ACV een informatiecampagne voeren en dit opentrekken naar het organiseren van het volledige personeel zodat we beter voorbereid zijn op toekomstige acties.”

op deze aanval op het stakingsrecht te reageren. Ze willen het verzet van het spoorpersoneel breken om een strijdbaar onderdeel van de arbeidersbeweging te breken. Het doel van de rechtse regering is om de volledige arbeidersbeweging op de knieën te krijgen. De volledige vakbeweging moet reageren en overgaan tot massale stakersposten tijdens breed gedragen stakingsacties waarmee de toepassing van gerechtelijke beslissingen kan afgeblokt worden.”

Hoe kunnen we het stakingsrecht bij de NMBS verdedigen? “We moeten middelen hebben om het personeel op grotere schaal te betrekken bij de stakingsacties en de piketten. Vandaag beslist de vakbondsleiding over de acties en wordt dit vervolgens gewoon meegedeeld. We moeten de collega’s organiseren, de aanvallen uitleggen en over een actieplan beHoe reageerde het ABVV op de een- slissen op een personeelsvergadering. zijdige verzoekschriften? Dan zullen de acties breder gedragen “Het ABVV trok naar de rechtbank worden door het personeel en kunom de beslissingen te betwisten. Het nen we de aanval op het stakingsrecht volstaat niet om enkel op juridisch vlak stoppen.”

Oleon: solidariteit stopt patronale agressie tegen stakerspost

oen op 14 oktober bij Oleon in Oelegem (Ranst, bij Antwerpen) een staking uitbrak, stelde de personeelsverantwoordelijke in de media dat een 24-urenstaking hem “overdreven leek” en dat er snel een oplossing uit de bus zou komen. Een week later stond het personeel nog steeds buiten.

De centrale eisen gingen over meer loon, maar ook respect voor het sociaal overleg en het personeel. Dat het aan respect ontbreekt, werd pijnlijk duidelijk toen op 19 oktober een politiemacht met deurwaarder langskwam om op agressieve wijze een poort te openen die niet eens geblokkeerd werd door het personeel. Oleon verwerkt biologische grondstoffen zoals oliën tot halfafgewerkte producten. Er werken ongeveer 120 werknemers in de vestiging in Oelegem, de hoofdzetel is in Ertvelde

gevestigd. Het personeel vroeg in het kader van de CAO-onderhandelingen een ernstige loonsverhoging van 100 euro per werknemer. Dat moet onder meer de indexsprong compenseren. Het komt gemiddeld neer op een loonsverhoging van ongeveer 2,7% per werknemer. De directie deed een tegenvoorstel van 65 euro opslag. Dat vond het personeel onvoldoende. Maar er was ook ongenoegen omdat de directie de vakbonden buitenspel wilde zetten door rechtstreeks naar de werknemers te stappen met infosessies. De werknemers doorzagen het maneuver van de directie – er waren precedenten – en verwierp het bod van de werkgever. Het kwam tot een spontane staking die breed gedragen werd door het personeel. De directie probeerde om de stakerspost te breken met een grote politiemacht en deurwaarders. Het doel was om de contractors van een onderaannemer binnen te loodsen, in de vestiging was immers een afstel-

ling bezig. Het piket hield niemand tegen, maar de politie trad toch bijzonder hardhandig op om de doorgang volledig vrij te maken. De contractors reageerden solidair met het personeel van Oleon. Toen ze het gewelddadige politieoptreden zagen, besloten ze om niet binnen te gaan. Voor de stakers van Oleon is dat een prachtige overwinning, het toont de solidariteit tegen de patronale agressie. Een dag later verzamelden een 50-tal militanten op het piket om een eventueel nieuw bezoek van de lokale politiecommissaris en zijn gevolg van een welkomstcomité te voorzien. Maar na de gebeurtenissen van 19 oktober was er stilte langs de kant van de werkgever. Bij het ter perse gaan van deze krant was de staking net beëindigd. Er was een akkoord met de directie rond een significante loonsverhoging.

sociaal

Linkse Socialist

Hoe men van stakingen een misdaad probeert te maken

e betoging van 7 oktober was met 100.000 deelnemers een groot succes. Hetzelfde zagen we met de regionale staking van 19 oktober in de provincie Luik. Zoals vorig jaar werd geprobeerd om de grote vakbondsbetoging met 150.000 aanwezigen onder te sneeuwen in berichtgeving over rellen, werd een spontane blokkade van de E40 in Luik aangegrepen om te spreken over een ‘apocalyps’ of nog over ‘rode criminaliteit’. door

Fabian en Nico

Het criminaliseren van bewegingen, in een poging de legitimiteit van het protest te ondermijnen, is een beproefde strategie. Mensen die voor het eerst gaan betogen schrikken vaak van de manier waarop de politie optreedt. De trukendoos om manifestaties te doen ontaarden is groot. Er wordt gebruik gemaakt van frustraties en desnoods wordt het aangevuld met provocateurs. Denk maar aan de foto’s van met vakbondspetjes en -sjaaltjes vermomde agenten. Bij een staking als die van 19 oktober in Luik was het op voorhand duidelijk dat de minste aanleiding zou aangegrepen worden om in te gaan tegen de volledige arbeidersbeweging en om de verdeeldheid in het vakbondsfront te benadrukken. De blokkade van de E40 werd gebruikt om de stakers te criminaliseren. Het werd nog erger met de verklaring van het ziekenhuis CHC uit

Hermalle dat een Deense toeriste was overleden omdat een opgeroepen dokter door de files vertraging had. Dat er blijkbaar maar één chirurg in de hele omgeving beschikbaar was, geeft aan dat de tekorten in de gezondheidszorg nog groter zijn dan we dachten. Dat de prestatiegeneeskunde samenwerking tussen ziekenhuizen en specialisten in de weg staat, zal er ook wel iets mee te maken hebben. Maar uiteraard is dat niet waar rechts op ingaat. Het liberale parlementslid David Clarinval verweet zelfs de PVDA-verkozenen dat ze bloed aan de handen hebben. De bediendenvakbond van het ABVV wees op een element waar de directie van het ziekenhuis liefst niet teveel mediabelangstelling voor zag. Het ziekenhuis CHC is opdrachtgever van een bouwwerf waar de stakers in de ochtend van 19 oktober een groep Indische bouwvakkers aantroffen die

Blokkade van de E40 in Luik op 19 oktober. Foto: LSP Luik

er in containers verbleven. Dit schandaal werd door de media volledig toegedekt om het enkel over de blokkade enkele honderden meter verder te hebben. De bediendenbond stelde nog dat: “de drastische besparingen op de middelen voor gezondheidszorg leiden tot constante besparingen in een sector die steeds meer concurrentieel wordt. Hoeveel doden zijn er al gevallen door deze onderfinanciering en door de besparingen waartoe de politiek beslist?” Het ziekenhuis had niet voorzien in een opgevorderde dienstverlening met het argument dat het ACV niet meestaakte. Nadien erkende de directie van het ziekenhuis dat het niet beweert dat er een oorzakelijk verband is tussen de blokkade en de dood van een patiënte, maar dat het enkel “het debat over de grenzen van het stakingsrecht wilde openen”. Alsof dat debat in de gevestigde media ooit gesloten was! Er werd uiteraard gretig op ingespeeld door Zuhal Demir (N-VA) die voor de zoveelste keer verklaarde dat ze het “gehad heeft” met de vakbonden en meteen eist dat de bonden rechtspersoonlijkheid krijgen. Dat is Betoging van 7 oktober. Een van de agenten met pepperspray in de hand draagt een eis die vroeger alleen door exeen vakbondssjaaltje en -pet. Foto: PPICS treemrechts werd verdedigd met als

doel om de vakbonden te kraken door ze juridisch verantwoordelijk te stellen voor de acties van alle leden. Demir werd in haar standpunt bijgevallen door de voorzitter van de Franstalige KMO-patroons, Philippe Godfroid. De Luikse ABVV-voorman Marc Goblet verklaarde dat de spontane blokkade het resultaat is van een frustratie onder de werkenden die niet gehoord worden door regering en werkgevers. Dat klopt. Maar velen zijn ook gefrustreerd dat er na de nationale staking van 15 december geen vervolg

kwam waardoor een kans om de regering ten val te brengen verloren ging. Ook nu is het gissen naar de strategie van de vakbondsleiders om een einde te maken aan de besparingen. Als de terechte woede van de werkenden niet omgezet wordt in een ernstig opbouwend actieplan met duidelijke ordewoorden tot de val van de regering, dan uit de woede zich op andere manieren. Tegenover het rechtse offensief op de publieke opinie moeten we eengemaakt met een doordacht en breed gedragen actieplan ons verzet opvoeren.

Ook journalisten geïntimideerd bij bezoek Erdogan ‘Turkije is een veilig land’, klinkt het als het over het terugdrijven van vluchtelingen gaat. Hoe veilig het daar is, blijkt niet alleen uit het geweld tegen de Koerden en tegen de arbeidersbeweging (zie pagina 10). Bij het bezoek van Erdogan aan ons land ondervonden journalisten hoe het met de persvrijheid in Turkije gesteld is. Een journalist die op een persconferentie, ondanks een verbod hierop, toch een vraag aan Erdogan stelde, werd geïntimideerd door de woordvoerder van premier Michel. Als het fragment uitgezonden werd, zou er wat zwaaien. Reikt de dictatoriale macht van Erdogan tot in Brussel? En zullen de media een kritischer beeld brengen over het Turkse regime nu ze er zelf enige ervaring mee opdeden?

Lezersbrief

9 november 2015: ‘gelukkige verjaardag Bende van Nijvel’...

p 16 oktober stemde de Kamer in met de verlenging van de verjaringstermijn in het dossier van de Bende van Nijvel, de groep die van 1982 tot en 1985 met brutale overvallen een klimaat van terreur in ons land vestigde. Laat ons eerst duidelijk stellen dat we zeer veel respect hebben voor de mening van de nabestaanden en slachtoffers van de Bende van Nijvel, welk hun standpunt over de verlenging van de verjaringstermijn ook is. door

Wilfried Mons

Men kan inderdaad wensen dat het onderzoek zonder limiet doorgaat. De idee dat daders en opdrachtgevers (!) straffeloos wegkomen, is inderdaad schrijnend. Maar dit is niet zomaar een dossier en het ziet er niet naar uit dat het ooit juridisch kan opgelost worden. Verschillende elementen geven dat aan. Zo zijn er tal van procedurefouten. Jean Bultot, een voormalige directeur van de gevangenis van SintGillis en verdachte in het dossier, stuurde ooit vanuit Paraguay postzakken vol documenten terug naar justitie nadat deze gelekt waren uit het onderzoek. Dit kan grote delen van het bewijsmateriaal waardeloos maken bij een eventueel proces. Het hele dossier staat bol van de (gewilde?) procedurefouten. Dan is er nog de gedeeltelijke bekentenis door de crimineel Philippe De Staercke in een brief aan procureur Demanet van Bergen. Het resultaat: De Staercke werd buiten vervolging gesteld. Pikant detail, tijdens een on-

dervraging liet De Staercke zich ontvallen: “Ik werd gekozen op basis van mijn dossier”. De lezer mag dit zelf interpreteren. Kan er nog iets nieuw uit DNA-onderzoek komen? Er is weinig DNAmateriaal in dit dossier en bovendien kan een DNA-onderzoek, zeker na zoveel jaar, gemakkelijk gemanipuleerd worden. Dat zou niet eens verwonderlijk zijn als we kijken naar wat er allemaal in dit dossier gebeurde. Het oorspronkelijke onderzoek werd in Nijvel, Dendermonde (voor de feiten in Aalst en Temse) en Jumet gevoerd. In 1986 speelde Nijvel het onderzoek kwijt, na Tussen 1982 en 1985 was de ‘Bende van Nijvel’ verantwoordelijk voor 28 doden en tientallen gewonden. De bloedige feiten die voer voor een roman zijn. overvallen op vestigingen van Delhaize in Aalst, Overijse en Eigenbrakel staan in het collectieve geheugen gegrift. Toen in 1990 het gerucht ging dat er in Dendermonde een doorbraak in zicht Wat moet er dan wel gebeuren? kandidaat om het Bendedossier uit te was, moest het dossier plots in Jumet Ik zou voorstellen om het onder- pluizen. Geef hen volledige toegang onderzocht. Het onderzoek kan vergecentraliseerd worden. Ondanks ver- zoek zo snel mogelijk te sluiten en tot alle bronnen die ze nuttig achten volgens gefinaliseerd en gepubliceerd zet speelde Dendermonde het dossier een commissie van onaf hankelijke en laat hen samenwerken met de bur- worden. Misschien dat we enkel dan kwijt. Sindsdien was er geen vooruit- experts aan te stellen. Geen parle- gerlijke partijen en de families van de ooit opheldering zullen krijgen over gang meer, er waren enkel valse spo- mentaire onderzoekscommissie, de slachtoffers. Zo kan ook uitgemaakt deze trieste geschiedenis? ren, nutteloos graafwerk en beschul- twee vorige zijn totaal mislukt. De worden of bepaalde mensen geviseerd In afwachting hiervan kunnen we digingen tegen de onderzoekers van experts die het onderzoek naar de werden bij de slachtpartijen in onder enkel maar zeggen: gelukkige verDendermonde. moord op Julien Lahaut voerden, zijn meer Overijse en Aalst, dit werd nooit jaardag Bende van Nijvel.

Verenigde STaten

www.socialisme.be november 2015

Is de VS rijp voor een politieke revolutie?

e campagne in aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 komt op kruissnelheid. Het komende jaar zullen deze verkiezingen de politieke actualiteit domineren. Zes maanden geleden ging de media er nog van uit dat Hillary Clinton de race met de vingers in de neus zou winnen. Maar de Amerikaanse samenleving kraakt op haar grondvesten. Zo hard zelfs dat een presidentskandidaat die zichzelf een socialist noemt en oproept voor een politieke revolutie tegen de klasse van miljardairs, op een golf van enthousiasme surft en het establishment zwaar doet zweten. door

Bart Vandersteene, vanuit Seattle

een fundamentele tegenstelling in zijn campagne. Succesvol campagne voeOp 13 oktober vond het eerste tv-de- ren tegen de superrijken via de strucbat plaats tussen de Democratische turen van een partij die gefinancierd kandidaten. 15 miljoen Amerikanen, en gecontroleerd wordt door diezelfde een record voor een debat tussen superrijken, is quasi onmogelijk. De Democraten, volgden het debat waar- campagne van Sanders begint steeds in Bernie Sanders zijn socialistische meer een reële bedreiging te worden boodschap voor het eerst aan een voor diegenen die de touwtjes in hanmassa-publiek kon voorstellen. Hij den hebben. Er is een tegencampagne schuwde de aanval niet. Op de vraag of in de maak met de gekende ingrediënhij voorstander is van het kapitalisme ten: leugens, verdraaiingen, politieke antwoordde hij: “Beschouw ik mezelf manoeuvres, karaktermoord, … De als een onderdeel van het kapitalisti- commerciële media in handen van sche proces dat ervoor zorgt dat een diezelfde miljardairs zullen daarin een kleine minderheid zoveel heeft en de prominente rol vervullen. De vraag is grote minderheid zo weinig, waar de niet “of” maar “wanneer” de fluwelen hebzucht en de roekeloosheid van Wall handschoenen worden ingeruild voor Street onze economie heeft gekelderd? Nee, ik geloof in een samenleving waar iedereen het goed heeft, niet enkel een handvol miljardairs.” Tijdens en na het debat was er online een sterke toename van het aantal zoekopdrachten naar “socialisme.” De campagne van Bernie Sanders heeft voor het eerst in vele decennia een debat over socialisme op de nationale politieke agenda geplaatst. Dit is het gevolg van een diepe crisis in een samenleving waar de “Amerikaanse Droom” aan diggelen is geslagen voor een groot deel van de bevolking en vooral de jonge generatie. Kritiek op kapitalisme populair

Bernie Sanders de bokshandschoenen. Socialist Alternative, de zusterorganisatie van LSP, roept Bernie Sanders op om onaf hankelijk te kandideren wanneer hij de voorverkiezingen zou verliezen. Hij heeft nu al laten verstaan dit niet te doen en Clinton te zullen steunen. Dat zou erop neerkomen dat hij z’n beweging en momentum opgeeft en zichzelf overgeeft aan het establishment van de Democraten rond Clinton. Dit is een van de problemen in de campagne van Sanders, naast een aantal zwakke posities over buitenlands beleid en de illusies die hij creëert in het Scandinavische model dat dienst moet doen als voorbeeld van een ‘socialistisch’ model.

Beperkingen van Bernie Sanders

De keuze van Bernie Sanders om deel te nemen aan de voorverkiezin- Op 3 november zijn er in Seattle verkiezingen en hoopt Kshama Sawant van gen bij de Democraten wijst echter op Socialist Alternative herkozen te raken.

Groeiende afkeer tegen establishment

Ondanks deze beperkingen is de campagne van Bernie Sanders een verademing voor miljoenen werkende Amerikanen en de vele jongeren die zich afvragen in welke samenleving zij zullen leven. Het is ook een reactie tegen de controle van het grote geld op het politieke proces. Velen zijn het beu dat de nationale politiek meer dan ooit gecontroleerd wordt door de 0,01% rijkste Amerikanen. In 2010 besliste het Amerikaanse Hooggerechtshof dat er geen beperkingen worden opgelegd op het geld dat grote bedrijven en miljonairs uitgeven in nationale verkiezingscampagnes. Sindsdien is er een lawine aan groot geld waarmee de politieke berichtgeving wordt gecontroleerd en gedomineerd. Op 11 oktober schreef de New York Times dat amper 158 families goed zijn voor de helft van de financiering van alle politieke campagnes in deze verkiezingen. Deze families gaven al 176 miljoen dollar uit. De meeste van deze donoren hebben hun fortuin gemaakt in de financiële of energiesector. Ze willen uiteraard vermijden dat er regelgeving in hun sector komt of dat ze meer belastingen moeten betalen. Hetzelfde artikel van de New York Times merkt terecht op dat de standpunten van de 158 families niet overeenkomen met die van de meerderheid van de bevolking. “Twee derden van alle Amerikanen steunt hogere belastingen voor wie meer dan een miljoen dollar per jaar verdient, 60% wil meer

overheidsinterventie om de kloof tussen arm en rijk te dichten en bijna 70% wil dat de sociale zekerheid, een basis aan gezondheidszorg en gegarandeerde minimumpensioenen voor 65-plussers bewaard blijven.” De groeiende afkeer tegen het establishment zet het tweepartijenstelsel in de VS onder druk. Er is een radicalisering met ook rechts populisme bij de Republikeinen. Er was al de Tea Party en nu zijn er Donald Trump en Ben Carson die vooral steun krijgen omdat ze geen politici zijn. Maar de belangrijkste ontwikkeling is de opkomst van linkse en socialistische ideeën. Dit zal uiteindelijk leiden tot de creatie van een nieuwe, brede linkse partij. Het socialistische gemeenteraadslid Kshama Sawant in Seattle is de meest prominente stem die voor zo’n nieuwe linkse partij pleit. Zij heeft op twee jaar tijd belangrijke overwinningen kunnen boeken, zoals de verhoging van het minimumloon naar 15 dollar per uur. Seattle was de eerste grote Amerikaanse stad waar dit gebeurde. Op 3 november moet Kshama herkozen worden in de gemeenteraad. Het establishment gooit veel middelen in de campagne van de tegenkandidaat. Maar als Kshama Sawant herkozen wordt, zal dit nog meer een model vormen dat overal in het land gevolgd kan worden en mee aan de basis zal liggen van een partij voor de 99%. www.socialistalternative.org www.socialisme.be /nl /tag/vs

Indrukwekkende lerarenstaking in Seattle: 97% vakbondsleden aan het piket!

p het begin van het schooljaar stemden 5.000 leden van de Seattle Education Association (lerarenvakbond in het stedelijk onderwijs) unaniem om in staking te gaan. Het was de eerste staking in 30 jaar. De afgelopen zes jaar was er een loonstop omwille van de crisis. Nu de politieke leiders het voorstellen alsof het economisch herstel reëel is en de crisis achter de rug ligt, eisen de leerkrachten een indexering van hun lonen en een serieuze opslag om het geleden koopkrachtverlies te compenseren. De woningprijzen stegen de afgelopen jaren met meer dan 15%, steeds meer leerkrachten kunnen het zich niet meer veroorloven om te wonen in de stad waar ze werken.

Er werd zes schooldagen gestaakt. Aan elke school stond er een indrukwekkend piket. De participatie was fenomenaal: 97% van de vakbondsleden stond effectief aan de piketten! Na zes dagen staking kwam er een akkoord dat slechts gedeeltelijk tegemoet komt aan de eis tot loonsverhoging maar daarnaast elementen bevat om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren zoals het aanwerven van extra sociaal assistenten in de scholen, het invoeren van een maximum aantal leerlingen per klas, … De deelname aan de staking en de publieke steun waren indrukwekkend. Had de vakbond opgeroepen tot een grote manifestatie en bijeenkomst dan zou-

den wellicht tienduizenden de straat zijn opgetrokken en hiermee een enorme druk hebben uitgeoefend op de onderhandelingen. De deelname en steun aan de staking wijzen op een groeiende bereidheid om tot strijd en stakingsacties over te gaan. Duizenden leerkrachten namen deel aan urenlange vergaderingen op zondag om te beslissen over de stakingsactie of nadien om het compromis te aanvaarden. Er werd een delegatie van 40 leerkrachten verkozen om de onderhandelingen te voeren. Elke dag was er aan de piketten een pamflet met een update over de onderhandelingen. De combinatie van eisen voor meer loon en voor meer kwaliteit van het onderwijs, was een schot in de roos voor het bekomen van een brede publieke steun. De staking was ook een uitdrukking van de groeiende sfeer in de stad om zich niet neer te leggen bij de situatie zoals ze is. De verkiezing van Kshama Sawant heeft veel werkenden geïnspireerd om op te komen voor hun rechten. Kshama was overigens elke dag op de piketten aanwezig, ze stortte 1.000 dollar uit haar solidariteitsfonds aan de stakingskas, organiseerde een steunmeeting met 300 aanwezigen in een zaal van het stadsbestuur en ze slaagde erin om alle gemeenteraadsleden een motie te laten stemmen waarin ze de staking steunen. Het gaf de leerkrachten extra zelfvertrouwen om het zes stakingsdagen vol te houden. Of hoe een socialistische stem in een gemeenteraad een verschil kan maken in de strijd.

klimaatdossier

Linkse Socialist

Met welk programma en welke methode naar Parijs?

ls we een fundamentele verandering willen bekomen in de manier waarop de mensheid en de maatschappij omgaan met de natuurlijke rijkdommen en onze leefomgeving, zullen we niet enkel een programma nodig hebben dat breekt met de winstlogica (zie artikel VW) maar ook een methode om zo’n programma af te dwingen.

dossier door Michael Bouchez, nationaal jongerenverantwoordelijke van LSP

Zoals het schandaal van VW aantoont, botst zelf de kleinste inspanning om de CO2-uitstoot te reduceren met de wetten van het kapitalisme. Joke Schauvlieghe – Vlaams minister van leefmilieu – illustreert met de rel rond het bos van Essers dat de neoliberale politiek eerder voor de belangen van de winst loopt dan voor onze leefomgeving. Ook op grotere schaal en in de energiesector blijven patenten en onderzoek achter slot en grendel zitten omdat het de winsten van de multinationals in gevaar brengt. Zoals eerder gesteld in deze krant is enkel de democratische controle van de gemeenschap over de productie en de natuurlijke rijkdommen in staat om noodzakelijke investeringen te doen in openbaar vervoer en hernieuwbare energie om zo de drastische verlaging van de CO2-uitstoot met 95% tegen 2050 mogelijk te maken. Zo’n programma vergt natuurlijk de onteigening van de petroleumgiganten en de energiesectoren zodat deze economische hefbomen in handen van de gemeenschap komen. Dit is in het belang van de meerderheid van de bevolking, maar het gaat regelrecht in tegen die van de private sector en de multinationals.

de know-how en de kennis beschikken om een productieproces milieuvriendelijker te maken. Vandaag hebben zij echter niets te zeggen over het installeren van frauduleuze software of het lozen van pakweg chemicaliën. Onder het kapitalisme weten ze ofwel van niets, ofwel wordt gedreigd met het faillissement en lijkt milieuverontreiniging de enige manier om de fabriek draaiende te houden en dus jobs aan te bieden. In een genationaliseerde sector die niet gebaseerd is op winst, maar op de behoeften van de bevolking en dus ook Hetzelfde zal gelden voor klimaateisen, Lessen uit het verleden. van de werknemers en consumenten, op niveau van bedrijven zien we dat Welke krachtsverhouding zouden de werknemers samen met de nu al in het bekomen van maatregelen uitbouwen? overheid en de consumenten beslissen inzake veiligheid, hygiëne en bescherEr waren al verschillende kansen om welke investeringen gedaan worden en ming op de werkvloer. De milieubewe- een sterke milieubeweging uit te bouhoe milieuvriendelijke productie kan. ging zal zich moeten organiseren rond wen die verbonden is met de arbeidersHet zou een logische democratische be- een programma dat de belangen van beweging. In de nasleep van de top slissing zijn om niet meer te investeren de 99% verdedigt en de verantwoor- in Kopenhagen hield de Boliviaanse in fossiele brandstoffen of kernenergie delijkheid klaar en duidelijk bij de 1% president Evo Morales een alternamaar in alternatieven. Een publieke rijksten legt. tieve klimaattop in Cochabamba energiesector zou middelen investemet vakbondsmilitanten, klimaatacren in onderzoek en ontwikkeling van De rol van de vakbonden tivisten, inheemse mensen, ... Daar deze alternatieven. Het zou een einde Het belang van zo’n programma werd onder meer door de toenmalige maken aan de schandalige verspilling wordt geïllustreerd door de rol die vak- Venezolaanse president Chavez verdoor planned obsolecence (geplande bonden vandaag spelen in de discussie wezen naar de rol van het kapitalisme, veroudering), een voor het kapitalisme over kernenergie. Het klopt dat een ker- de passiviteit van de wereldleiders en noodzakelijk principe waardoor pro- nuitstap binnen het kader van de vrije de dringendheid van de problemen. ducten gemaakt worden om na enkele markt zou leiden tot jobverlies of het De standpunten op de top waren een Vertrouwen in de jaren defecten te vertonen. De geplande aanbieden van nieuwe jobs aan slech- verademing, maar het leidde niet tot wereldleiders en groen verspilling om de winsten van een klei- tere voorwaarden. Het is niet verwon- de uitbouw van een reële beweging. ne minderheid op te krikken, zou plaats kapitalisme? Moeten we ons neerleggen bij de do- maken voor een democratisch socialisIn een genationaliseerde sector die minantie van de vrije markt en klagen tische planning die de belangen van de niet gebaseerd is op winst, maar op de dat het allemaal verloren is? Volgens meerderheid van de bevolking en dus ons niet. De terugkerende betogin- ook van het milieu centraal stelt. behoeften van de bevolking en dus ook van gen, acties en mobilisaties tonen aan de werknemers en consumenten, zouden de dat miljoenen mensen bereid zijn om Wat is de rol van de werknemers samen met de overheid en de te vechten voor een oplossing. Ook in arbeidersklasse? consumenten beslissen welke investeringen Kopenhagen in 2009 waren er 100.000 Daarom roepen de Actief Linkse gedaan worden en hoe milieuvriendelijke betogers naar aanleiding van de kli- Studenten en LSP op om naar Parijs maattop. Wat echter vaak ontbreekt, is te trekken met antikapitalistische eiproductie kan. enerzijds het besef dat de oplossingen sen en een socialistisch programma dat niet van de top zelf zullen komen en an- zich baseert op het onderscheid tussen derzijds de oriëntatie op het uitbouwen twee tegengestelde belangen in deze derlijk dat de ACOD-afvaardiging in Het bleef bij een gemeenschappelijke van een kracht die echt kan breken met maatschappij: de belangen van de 1% de kerncentrale van Doel of de Franse verklaring. de belangen van het kapitalisme. rijksten en die van de 99% anderen. De vakbond CGT zich verzetten tegen de Het was mogelijk geweest om vanDat de wereldleiders geen oplossin- enige kracht die in staat is om de mi- kernuitstap. uit deze alternatieve klimaattop een gen zullen bieden, werd al 20 keer dui- lieuonvriendelijke productiewijze van Indien we de kernuitstap niet koppe- krachtsverhouding uit te bouwen met delijk op de voorgaande klimaattop- het kapitalisme onder druk te zetten, is len aan de eis tot nationalisatie van de een actieplan dat jongeren, vakbonden, pen. In plaats van ‘druk’ te zetten op de georganiseerde werkende bevolking energiesector gericht op de ontwikke- milieuorganisaties, ... organiseerde op de wereldleiders of om aandacht voor die zich als een klasse organiseert. ling van alternatieve milieuvriendelijke basis van een antikapitalistisch prode problematiek te smeken, kunnen Alle verworvenheden van de wel- energie met bijhorende jobs, zullen we gramma. Op deze manier had de alterwe ons beter richten op de werkende vaartstaat zijn verkregen doorheen het personeel uit de sector niet meekrij- natieve klimaattop het begin kunnen bevolking om via betogingen en sta- acties en strijd van de arbeidersklasse. gen. Zonder dergelijke eisen komt een zijn van een massabeweging. kingen een krachtsverhouding uit te Het is via comités op de werkvloer dat kernuitstap voor hen gewoon neer op Het had bijvoorbeeld kunnen oproebouwen waarmee we een alternatief werknemers overtuigd werden van de jobverlies. Een socialistisch program- pen tot een internationale strijddag op het kapitalisme naar voor brengen. rol die ze konden spelen in de afschaf- ma werkt verenigend en kan ervoor naar het voorbeeld van 1 mei, met perZonder werknemers is er immers geen fing van kinderarbeid, het afdwingen zorgen dat de werknemers in de sector soneelsvergaderingen in bedrijven en productie en dus ook geen winst. van betaald verlof, sociale zekerheid, een belangrijke rol spelen in de uitbouw sectoren, betogingen en stakingen geHet zijn de werknemers in de energie- ... Het is door lange en harde stakingen van een krachtsverhouding om de sec- richt op de nationalisatie van de sleusector en de automobielsector die over dat de 12-uren werkdag werd ingekort. tor in publieke handen te nemen. telsectoren van de economie.

Een democratisch georganiseerd actieplan

Het uitblijven van een perspectief op een alternatief, een duidelijk programma en een methode die de mensen organiseert rond gemeenschappelijke belangen, kan leiden tot frustratie, ongeduld en verwarde actiemethoden. Zo vallen tijdens internationale betogingen de methodes van de “black blocs” op. Dat zijn groepen die zich meestal beroepen op het anarchisme en denken dat ze op gewelddadige wijze moeten ingaan tegen de ordediensten en symbolen van het kapitalisme (zoals banken). Het is geen methode gebaseerd op collectieve strijd en het creëren van een zo groot mogelijke eenheid van de werkende bevolking op basis van een duidelijk programma dat tegen het kapitalisme ingaat. De realiteit is dat dergelijke gewelddadige acties door het kapitalisme gebruikt worden om repressief op te treden en de hele beweging te criminaliseren, al dan niet door provocateurs van de politie in de betogingen in te zetten. Het kan bredere lagen die sympathie hebben voor de beweging afschrikken, zeker diegenen die nog moeten overtuigd worden om zelf actief te worden in de strijd. Betogingen zijn er net op gericht om de discussie naar een breder publiek te brengen, om een grotere steun op te bouwen. In plaats van argumenten te geven aan diegenen die ons protest willen isoleren, moeten we gaan voor een actieplan waarmee we het systeem aan het wankelen brengen. De methoden van de arbeidersklasse zijn gebaseerd op democratisch georganiseerde strijd en op de kracht van ons aantal waarmee we een krachtsverhouding opbouwen om tot fundamentele verandering te komen. Dat betekent een einde maken aan het verspillende en milieuonvriendelijke systeem om plaats te maken voor een democratisch socialistische maatschappij.

Breng energie in publieke handen!

adat jarenlang grote subsidies werden gegeven aan bedrijven als Katoen Natie en ING voor de voetbalvelden aan zonnepanelen die ze aanlegden, wordt de rekening hiervoor nu aan de gewone bevolking gepresenteerd. De totale schuldenberg voor de groenestroomcertificaten was opgelopen tot bijna 2 miljard euro. Minister Turtelboom (Open Vld) wil elk gezin 100 euro per jaar extra laten betalen om deze schuld af te betalen. De Turteltaks is een vlaktaks, dit betekent dat arm en rijk, een kleine gebruiker of een grote gebruiker, net evenveel betaalt: 100 euro per aansluiting. De kosten van de heffing zijn per vendien vrijstellingen voor bedrijven schijf vastgelegd, waardoor een gezin voorzien. Eerder werden professionele in verhouding ruim 50 keer meer be- verbruikers ook buiten de BTW-vertaalt dan een groot bedrijf. Er zijn bo- hoging gehouden.

Katoen Natie is goed voor 13,4 miljoen euro subsidie per jaar. De 100 euro die wij nu zullen moeten betalen, moet bijna 500 miljoen euro per jaar opleveren. Kortom, wij betalen de subsidie die recht in de zakken van Fernand Huts en co verdwijnt. De geprivatiseerde energiesector in ons land heeft geleid tot extra winsten voor bedrijven als Electrabel en moederbedrijf GDF Suez. Die winsten worden niet in productie geïnvesteerd, alles gaat netjes naar de aandeelhouders. Toen in 2011 werd beslist om de kerncentrales langer open te houden, werd becijferd dat dit Electrabel 27 miljard euro winst extra zou opleveren (aldus Trends). Electrabel maakte in de eerste tien jaar van deze eeuw minstens 20 miljard euro winst. Daarop Wie genoot de subsidies die wij nu werden overigens amper belastingen moeten betalen? De 3.386 grote zon- betaald. De afgelopen jaren zijn de nepanelenparken krijgen jaarlijks 231 cijfers opgesmukt, boekhoudkundige miljoen euro subsidies, een bedrijf als operaties zorgen ervoor dat het leeu-

wendeel van de winst meteen naar moederbedrijf GDF Suez vloeit. Energie als melkkoe overlaten aan bedrijven als Electrabel en anderen die er grote winsten mee boeken maar weigeren te investeren in milieuvriendelijke en voldoende productiecacapaciteit is het logische resultaat van de liberalisering van de sector. We zullen deze liberalisering moeten terugdraaien en energie in publieke handen nemen, zowel de productie als de distributie. Het zou toelaten om op planmatige wijze een overgang naar groene energie te realiseren. Het zou ook toelaten om de facturen naar beneden te halen omdat energie niet langer ten dienste van de grote aandeelhouders zou staan, maar ten dienste van de volledige bevolking. Halfslachtige maatregelen volstaan niet, energie moet volledig in publieke handen komen! Haal de stekker uit de geprivatiseerde energiemarkt!

klimaatdossier

www.socialisme.be november 2015

De sponsors van COP21

Wiens brood men eet, diens woord men spreekt!

e lijst van sponsors van de klimaattop geeft aan dat we niet op de wereldleiders en de klimaattop kunnen rekenen. Ondanks het schandaal van de sjoemelsoftware bij Volkswagen speelt bijvoorbeeld de automobielsector een prominente rol: BMW is een van de grootste sponsors. Maar ook Renault/Nissan en Air France zijn van de partij. Verder ook energiebedrijven als EDF en Engie, beide zijn goed voor zowat de helft van de uitstoot in Frankrijk. Een andere sponsor is het Zweedse dat de Duitse overheid aanklaagde over de kernuitstap.

Zullen deze bedrijven op basis van hun deelname aan COP21 investeren in groene alternatieven? Zullen ze timmeren aan een duurzame productie? Volkswagen doorprikte elke mogelijke illusie daarin. Maar er is meer aan de hand. Veel bedrijven gebruiken een groen imago om hun bedenkelijke ecologische staat van dienst te maskeren of om er extra winst uit te puren. Kijk maar naar Suez Environment, een bedrijf waar de energiemultinational GDF Suez de grootste aandeelhouder van is en dat ook de klimaattop sponsort. Suez Environment is actief op de watermarkt. Toen een beweging in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires af-

dwong dat de waterdiensten uit handen van niet tot het sponsoren. Er zijn ook parallelacSuez werden gehaald, volgde een rechtszaak tiviteiten zoals het “Sustainable Innovation van de multinational waarbij een schadever- Forum” en uiteraard wordt van de gelegengoeding van 405 miljoen euro werd bekomen. heid gebruik gemaakt om lobbygroepen in te Suez Environment investeert momenteel voor- zetten die de ‘oplossingen’ van de bedrijven al in het verwerken van vervuild water, onder- promoten. Tenslotte is een klimaattop een tussen investeert moederbedrijf GDF Suez in mediacircus waar bedrijven als BNP Paribas koolontginning en fracking waarmee water- bijvoorbeeld graag een graantje van meepikvervuiling ontstaat. Suez Environment heeft ken. Ondanks investeringen in fossiele branddirect belang bij het verderzetten van de ont- stoffen biedt de top een kans om het bedrijf ginning van fossiele brandstoffen en fracking. groen voor te stellen. Het resultaat van de kliDe lucrativiteit van het ‘groene’ kapitalisme maattop valt te voorspellen aan de hand van de kent geen grenzen. sponsors. Wiens brood men eet, diens woord De rol van deze multinationals beperkt zich men spreekt!

Volkswagen:

groene marktoplossingen werken niet

et bedrog van Volkswagen en andere autobouwers is tekenend voor een maatschappij waarin winst voorgaat op het menselijk belang. Het is een verwerpelijke - hoewel niet nieuwe - vaststelling dat bedrijven zich niet bekommeren om ons klimaat of onze leefomgeving maar er eerder voor kiezen om mensen een rad voor de ogen te draaien en te doen alsof ze erover bekommerd zijn. Voor antikapitalisten komt zo’n schandaal niet als een verrassing en we denken dat de milieubeweging er een aantal belangrijke lessen uit kan trekken. Om te beginnen illustreert het corruptieschandaal dat de groene “oplossingen” van bedrijven niet meer zijn dan een marketingstunt. Het is een label dat ze zich toeëigenen omdat het een deel van de consumenten kan overtuigen om bij hen te kopen. Groen is een verkoopsmiddel zonder inhoud geworden. Het feit dat

Martin Winterkorn, de topman van Volkswagen, ontslag moest nemen maar toch kon rekenen op een ontslagvergoeding van 28 miljoen euro, geeft al een kleine indicatie van de winst die hij Volkswagen opleverde dankzij onder meer het fraudeschandaal. Onderdeel van de logica achter de marktgebaseerde oplossingen is dat de overheid subsidies - onder de vorm van ecopremies - uitreikt aan bedrijven om “groene producten” te stimuleren. Die subsidies worden uiteraard betaald met het belastinggeld van de maken, komt er 100 miljoen euro van gewone werkende bevolking. Geld dat de regering. Eerder werd al 35 miljoen gebruikt zou kunnen worden om het euro van de gewesten beloofd. Steeds openbaar vervoer te stimuleren, wordt dezelfde maatregelen nemen maar een op die manier versluisd naar winsten ander resultaat verwachten, is volgens van bijvoorbeeld Volkswagen. Einstein de definitie van waanzin. En de neoliberalen blijven volhar- Men zou nog gaan denken dat fraudeden in de boosheid. Alsof het nog niet ren aangemoedigd wordt. voldoende is dat de overheid de subsiFeit is dat de kosten-batenanalyse dies, ecopremies en andere voordelen van de vrije markt alles bepaalt. Als voor valse groene labels financierde, het op korte termijn voordeliger is om beloofde minister Van Overtveldt (N- software te ontwikkelen die doet alsof VA) een serieuze bijdrage aan de boe- de milieustandaarden gerespecteerd tes die Volkswagen opgelegd zou krij- worden, in plaats van echte investegen. Als de Audifabriek in Vorst vanaf ringen in groene technologie, kiest 2018 een elektrische terreinwagen mag men voor het eerste. Helaas is dit geen

kwestie van “goede versus slechte intenties” of goede en slechte bedrijven. Het is de logica waarin elk bedrijf wordt meegezogen, het is een fundament van het kapitalisme. Een bedrijf dat minder winst maakt, kan namelijk niet meer mee in de maalstroom van de concurrentie. Laten we dus de conclusie trekken dat de marktgebaseerde alternatieven niet werken en zelfs contraproductief zijn. Ze leiden ons weg van de echte oplossingen en stellen de investeringen in mogelijke collectieve oplossingen uit. Wat de gemeenschap niet bezit, kan ook niet gecontroleerd en in ons

belang beheerd worden. Wij denken dat de eisen van de milieubeweging zich moeten oriënteren op antwoorden die fundamenteel breken met de logica van de vrije markt. Zo’n eis is de controle van producenten en consumenten over een genationaliseerde automobielsector die het mogelijk maakt om democratisch te beslissen welke investeringen nodig zijn om de behoeften van de mensen, zoals bijvoorbeeld een leefbaar milieu, centraal te stellen. Een belangrijk deel van die investeringen zou betrekking hebben op collectief transport: meer, beter en gratis openbaar vervoer.

internationaal

Linkse Socialist

Waarom 11 miljoen Syriërs op de vlucht gingen

Westerse strategie van interventies in Midden-Oosten compleet mislukt

a meer dan vier jaar van bloedige burgeroorlog in Syrië is er nog geen einde in zicht. Er vielen een kwart miljoen doden en elf miljoen mensen sloegen op de vlucht. Het sectaire conflict in Syrië dreigt bovendien de rest van de regio mee te sleuren.

Artikel op basis van het edito van weekblad The Socialist De vluchtelingencrisis leidt tot hernieuwd debat over een mogelijke militaire interventie in Syrië. Wouter Beke (CD&V) vindt alvast dat dit moet overwogen worden. Dit zou geen einde maken aan de nachtmerrie van de Syrische bevolking. Nieuwe militaire interventies zouden het aantal doden onvermijdelijk doen oplopen en de vluchtelingenstroom zou enkel maar aanzwellen. De groeiende instabiliteit in Turkije (zie artikel hieronder) kan eveneens tot nieuwe vluchtelingenstromen leiden, momenteel verblijven er 2,2 miljoen Syrische vluchtelingen in dat land. Militaire tussenkomsten maken situatie erger

De rampzalige interventies in Irak, Afghanistan en Libië en de sterke anti-oorlogsstemming in Europa zorgden ervoor dat het nog niet eerder tot een Belgische betrokkenheid bij de Syrische oorlog kwam. De vluchtelingencrisis wordt nu op cynische wijze aangegrepen om daar verandering in te brengen. Het zou enkel dienen om het Amerikaanse imperialisme in Syrië en Irak te ondersteunen. Maar zoals de Britse journalist Patrick Cockburn opmerkte in The Independent (3 oktober): “De door de VS geleide campagne tegen ISIS heeft niet gewerkt. De islamitische militanten zijn niet verdwenen door de luchtaanvallen. Doorheen de Syrische en Iraakse Koerdische gebieden houden ze stand of winnen ze nog terrein. Er is iets bizar aan de hand met het debat over het ondersteunen van een lucht-

campagne in Syrië, namelijk het feit dat niet wordt opgemerkt dat deze campagne totnutoe compleet mislukt is.” Meer dan een jaar van luchtaanvallen in Irak en Syrië heeft 2,7 miljard dollar gekost en tot honderden doden geleid. Na dit jaar controleert ISIS nog steeds minstens de helft van Syrië en een derde van Irak. Zo viel de Iraakse stad Ramadi in mei van dit jaar. In de maand voordien waren er 165 luchtaanvallen van de VS op posities van ISIS rond Ramadi. Vijf maanden later is de stad nog steeds in handen van ISIS. De door sjiieten gedomineerde Iraakse regering probeerde de stad te heroveren door beroep te doen op sjiietische milities. Maar Ramadi is voornamelijk soennitisch en de bevolking vreest grootschalige sectaire wraakacties als de stad in handen van de regering valt. Deze vrees is op precedenten gebaseerd. Toen Tikrit eerder dit jaar door sjiietische milities op ISIS werd veroverd, waren er massale executies

van soennieten die ten onrechte allemaal als ISIS-aanhangers werden bestempeld. Duizenden mensen sloegen op de vlucht. Het imperialisme zorgt voor een nachtmerrie in de regio. Na decennia van militaire interventies, verdeel-enheersmaatregelen, steun aan brutale dictaturen en geflirt met jihadistische krachten, liggen Irak en Syrië in puin. Dat versterkt de sectaire fragmentatie en burgeroorlog. Het bevestigt wat wij stelden toen Irak in 2003 werd binnengevallen. Deze oorlog zou niet leiden tot welvaart en vrede, maar tot een regionale oorlog met sectaire conflicten. Massastrijd nodig

De opstand van 2011 in Syrië begon als een oprechte revolte tegen de dictatuur van Assad. Dit veranderde door de interventie van buitenlandse reactionaire krachten die een einde wilden maken aan de revolutionaire golf in de regio: de dictatoriale regimes van Saoedi-

Arabië en Qatar maar ook de imperialistische krachten. ISIS is een van de vreselijke gevolgen van dit proces. De pogingen om een pro-Westers Vrij Syrisch Leger op te zetten, zijn mislukt. De geleverde wapens kwamen meteen bij ISIS terecht. In realiteit heeft de VS geen betrouwbare partner in Syrië. De agressieve rol van ISIS maakte het voor de VS noodzakelijk om ertegen op te treden. Maar journalist Patrick Cockburn merkt op: “de VS bombardeert ISIS niet in gebieden van Syrië waar de jihadistische groep tegen het Syrische leger strijdt.” (Independent, 30 september). Het VS-imperialisme blijft dan wel de machtigste kracht ter wereld, de macht ervan neemt af. Het falen om politieman over de hele wereld te spelen, wordt aangetoond in Syrië. Het gaf de Russische president Poetin voldoende zelfvertrouwen om luchtaanvallen op te zetten om Assad te ondersteunen. Het VS-imperialisme zit hierdoor ge-

kneld tussen de soennitische regimes die strijders tegen Assad financieren en het sjiietische Iran dat 15.000 troepen stuurde om Assad te steunen waarbij nu ook Rusland tussenkomt. Dit betekent niet dat ISIS niet kan verslagen worden. De onderliggende zwakte werd aangetoond door de militaire overwinningen van de voornamelijk Koerdische YPG en YPJ in het noorden van Syrië. Deze Koerdische strijders toonden aan dat het koppelen van militaire strijd met een oproep tot nationale bevrijding en sociale verandering tot overwinningen kan leiden. Deze successen waren echter vooral gebaseerd op heldhaftige guerrillastrijd en niet zozeer op democratische massale mobilisatie over etnische grenzen heen. Dit kan gevaren met zich meebrengen, zoals de beweringen van Amnesty International maar ook Patrick Cockburn over het verdrijven van niet-Koerden uit bepaalde gebieden aantoont. Deze beweringen worden ontkend door YPG, maar zonder breuk met het imperialisme en het kapitalisme zullen sectaire verdeeldheden steeds opnieuw de kop opsteken. Er is nood aan eenheid van werkenden en arme boeren in Irak en Syrië, waarbij de Koerdische en andere volkeren enkel op hun eigen zelforganisatie kunnen rekenen om een einde te maken aan deze nachtmerrie. Eengemaakte comités van zelfverdediging zijn belangrijk om minderheden te beschermen. Ze kunnen bovendien een belangrijke hefboom zijn om te bouwen aan een beweging voor socialistische verandering. Door consequent in te gaan tegen alle imperialistische krachten, lokale reactionaire regimes en sectaire doodseskaders en door op te komen voor het recht op zelfbeschikking van alle gemeenschappen, zou zo’n beweging massale steun kunnen vinden onder de werkende bevolking in de regio en de rest van de wereld. Tegelijk moeten arbeidersorganisaties in de rest van de wereld de strijd tegen imperialistische interventies in het Midden-Oosten opnemen.

Turkije: 48-urenstaking na moordende aanslagen in Ankara

e vreselijke bomaanslagen tegen een vredesbetoging van vakbonden in de Turkse hoofdstad Ankara op 10 oktober hebben volgens de laatste gegevens geleid tot minstens 128 doden en honderden gewonden. Het is de grootste terreuraanslag uit de geschiedenis van het land.

verklaring door Sosyalist Alternatif, onze Turkse zusterorganisatie

De betoging was georganiseerd door de Confederatie van Vakbonden uit de Publieke Sector (KESK), de Confederatie van Revolutionaire Va kbonden ( DISK), de Tu rk se Medische Associatie (TBB) en de Unie van Turkse ingenieurs en architecten (TMMOB). Enkele minuten voor de start van de betoging ontplofte een bom op een plaats waar activisten van de linkse en pro-Koerdische HDP (Volksdemocratische partij) verzamelden. Vijftig meter verder ontplofte een tweede bom, waardoor nog meer vernielingen en doden werden aangericht. Ooggetuigen, waaronder leden van Sosyalist Alternatif, zagen vreselijke beelden van onbenoemelijke horror. Ze bevestigden de verslagen die opmerkten dat de politie de hulp aan de slachtoffers moeilijker maakte. Er werd traangas op de overlevende betogers afgevuurd, ambulances werden tegengehouden. De oproerpolitie was nog voor de eerste ambulances ter

plaatse. Huseyin Demirdizen van de Turkse Medische Associatie (TBB) stelde: “Als de gezondheidswerkers niet zo sterk aanwezig waren geweest op de betoging, dan was het aantal doden en gewonden nog een pak hoger geweest.” Los van de vraag wat de exacte rol van het regime van Erdogan in dit bloedbad is, kan de politieke verantwoordelijkheid niet ontkend worden. De bomaanslagen gebeurden in een context van een strategie van toenemende escalatie en provocatie, waaronder fysieke aanvallen door het regime van Erdorgan en zijn aanhangers, tegen de linkerzijde en tegen de Koerdische beweging. Er is een brutale oorlog van het Turkse regime tegen de PKK en tegen de Koerdische bevolking in het zuidoosten van het land. Daarbij vielen al honderden doden. Zelfs nadat de PKK aankondigde dat het een wapenstilstand in acht zou nemen tot aan de verkiezingen van 1 november, bleef het Turkse leger PKK-posities in het zuidoosten van Turkije en het noorden van Irak bombarderen. Het regime probeert dit voor te stellen als een “antiterreuroperatie”. Dit is nonsens. Het wordt gebruikt als excuus om de linkerzijde en de proKoerdische krachten, waaronder de HDP, aan te vallen. Zij waren het grootste slachtoffer van de campagne van staatsterreur. De afgelopen jaren konden ISIS en andere jihadistische groepen daarentegen rekenen op de steun van Turkije bij hun activitei-

Protest in Ankara op 12 oktober. Foto: Sosyialist Alternatif ten in Syrië. De vier linkse vakbonden die tot de betoging hadden opgeroepen, deden een oproep voor een 48-urenstaking in de dagen na de aanslag. Dat is het beste antwoord op de pogingen van Erdogan en zijn kliek om met

het bloed van werkende mensen ver- bijeenkomsten en vakbondsbetogindeeldheid te zaaien en zo hun macht gen zullen door onszelf beschermd te versterken maar ook de winsten van moeten worden. We moeten de nodide rijke zakenlui die door dit regime ge maatregelen van zelfverdediging op hun wenken bediend worden. De nemen, waarbij alle gemeenschappen staat en de politie slagen er niet in om betrokken worden en de vakbondsorde bevolking te beschermen. Linkse ganisaties het voortouw nemen.

internationaal

www.socialisme.be november 2015

SP.a en PS verdedigen Corbyn, maar enkel waar Corbyn door de knieën gaat voor de rechterzijde...

eremy Corbyn werd onlangs verkozen tot voorzitter van de Labour Party in Groot-Brittannië. Dat mag gerust als een politieke aardverschuiving beschouwd worden.

door

Jarmo (Antwerpen)

Het was immers Labour dat in Europa als één van de eerste sociaaldemocratische partijen het neoliberalisme vurig omarmde en alle referenties naar socialisme of een politiek ten dienste van de werkende bevolking overboord gooide. Het was ook Labour dat met Blair ten oorlog trok in Irak. Het is dus zeer opmerkelijk dat vandaag voor het eerst in decennia een socialist aan het hoofd van deze partij komt te staan. Het enthousiasme voor Corbyn leidt er zelfs in België toe dat de sociaaldemocraten van sp.a en PS zich genoodzaakt zien om er aansluiting bij te zoeken in een zoveelste wanhopige poging om opnieuw politiek relevant te worden. De verkiezing van Corbyn - met maar liefst 59% van de stemmen - is een uitdrukking van een groeiende zoektocht naar een politiek alternatief in het Verenigd Koninkrijk. Diezelfde zoektocht heeft in sommige landen tot het ontstaan van nieuwe linkse formaties geleid (zoals Syriza en Podemos), terwijl in andere landen de hoop ontstaat dat linkse figuren partijen als Labour kunnen recupereren. Honderdduizenden jongeren en werkende mensen werden gemobiliseerd door de campagne van Corbyn en vestigen hun hoop op zijn programma van massale investeringen in openbare diensten, herstel van verworvenheden als pensioenrechten, stakingsrecht, ... en een einde aan de zinloze en gewelddadige besparingsgolf die de Britse bevolking teistert. Anderzijds vormt deze verkiezing eveneens een uitdrukking van de desillusie die de Britse bevolking koestert tegenover de traditionele Labourleiding, die ook vandaag helemaal niet achter Corbyns programma staat. Dat is een gegeven dat vroeg of

laat tot een splitsing zal leiden. Corbyn moet van het momentum gebruik maken om de linkse krachten in de samenleving rond zich te verzamelen en een nieuw politiek instrument voor de arbeidersklasse uit te bouwen. Fundamenteel is er geen enkel verschil tussen de traditionele leiding van Labour en de sp.a en PS vandaag. Beiden zijn afbraakpartijen die na jarenlange regeringsdeelname kunnen terugkijken op een spoor van sociale vernieling. De Belgische “socialistische” partijen (sp.a en PS dus) stonden mee aan de basis van de pensioenhervormingen, privatiseringen, afbraak van openbare diensten, ... en hielden zelfs de pen vast bij het opstellen van het gehate Generatiepact in 2005. Geen enkele Belgische jongere kan zich nog een tijdsperiode herinneren waarin deze partijen een progressieve kracht vormden. De leiding van de Vlaamse en Waalse sociaaldemocratische partijen voelen echter aan hun water dat ook in België de zoektocht naar een politiek alternatief vroeg of laat een uitdrukking zal krijgen. Met de electorale successen van de PVDA, zeker langs Franstalige kant, is dat al deels gebeurd. Elio Di Rupo feliciteerde Corbyn meteen en stelde dat ze “gemeenschappelijke doelen delen: besparingen stoppen, een eerlijke samenleving en meer sociale rechtvaardigheid.” Kathleen Van Brempt zong in een opiniestuk de lof van Corbyn. Ze beperkt zich evenwel tot de bocht van Corbyn die zich voortaan niet meer voor een Brexit uitspreekt. Dat Corbyn wel nog stelt dat het neoliberale Europa een politiek instrument van de heersende klasse is om de arbeidersklasse een hard besparingsbeleid op te leggen, vergeet ze te

vermelden. Het is een zielige poging van Van Brempt om de populariteit van een politieke tegenstander te gebruiken om zichzelf in een beter daglicht te stellen. Ook Paul Magnette doet dit. Hij verwijst enthousiast naar Corbyn om nadruk te leggen op die punten waarop Corbyn reeds toegaf aan de rechterzijde in zijn partij, met andere woorden de elementen waarvoor Corbyn niet verkozen werd. Magnette meent dat Corbyn hetzelfde doet als de ‘radicale linkerzijde’: complexe materie op een simplistische wijze voorstellen. Maar dat weerhoudt hem er niet van om te verklaren dat de programmapunten van de linkerzijde dezelfde zouden zijn als die van de sociaaldemocratie: een miljonairstaks, eerlijkere belastingen, enzovoort. Het toont eigenlijk alleen maar aan dat dergelijke programma-

punten - hoewel wenselijk - niet ver genoeg gaan, als zelfs de vertegenwoordigers van de af braakpolitiek bereid zijn ze in woorden mee te verdedigen. Vanuit die optiek zegt Di Rupo - net als John Crombez - niet bij voorbaat neen tegen een eventuele coalitie met de PVDA. Ook PVDA verklaarde onder meer in Antwerpen bereid te zijn tot zo’n ‘progressieve coalitie’ met SP.a en Groen. Peter Mertens hierover: “Ik hoop dat niemand zich in het grote gelijk ingraaft en begrijpt dat die samenwerking meer dan ooit nodig is.” Alle precedenten geven nochtans aan dat een nieuwe linkse formatie zich beter kan hoeden voor een samenwerking met de neoliberale “linkerzijde”. In de meeste landen beschikt de arbeidersbeweging vandaag niet langer over een politiek instrument. De ver-

kiezing van linkse figuren binnen exformaties van de arbeidersbeweging enerzijds, en het ontstaan van nieuwe formaties anderzijds, vormen een uitdrukking van de zoektocht naar een alternatief. Ze kunnen ook een belangrijke stap in de goede richting vormen. Maar een dergelijk alternatief zal in laatste instantie enkel vanuit de buik van de arbeidersbeweging zelf kunnen groeien. Dat vereist ook een erkenning van de programmatorische beperkingen van sommige formaties ter linkerzijde, evenals het besef dat de oude sociaaldemocratische partijen in hun huidige staat verworden zijn tot rotte lijken voor de arbeidersbeweging. LSP blijft consequent meebouwen aan elk initiatief dat kan leiden tot de vorming van een nieuwe arbeiderspartij.

Air France dankt 2900 personeelsleden af, media kijken enkel naar gescheurd hemd van directeur

et sociale drama van de 2900 jobs die verdwijnen bij Air France haalde onze media omdat twee toplui van het bedrijf door woedende personeelsleden uitgekleed werden. Plots werd gesproken over onaanvaardbaar geweld. De linkse politicus Mélenchon merkte meteen na het incident op: “Iedereen reageert nu op beelden. Maar er is ook geweld dat we niet zien en dat tien keer erger is: dat is het geweld dat mensen wordt aangedaan die hun baan verliezen.” door

Geert Cool

Gevestigde politici zoals president Hollande beperkten zich in hun reacties tot een veroordeling van de woede onder het personeel. Onder de Franse bevolking was er wel begrip, 54% stelde de reacties van het personeel te begrijpen. En dat ondanks de enorme mediacampagne waarin een gescheurd hemd veel belangrijker was dan het leed dat duizenden werkenden wordt aangedaan om de winsten van het bedrijf in stand te houden. Die duizenden gezinnen verliezen wel wat meer dan een hemd dat ongetwijfeld betaald werd door de onkostenvergoedingen van de directeurs. Hetzelfde fenomeen zien we bij ons. Bij de spoorstakingen eind oktober hadden verschillende kranten het over

“levensgevaarlijk” daden van “sabotage” door de spoorbonden nadat militanten een rode seinfakkel hadden gebruikt om treinen te stoppen. Op een en dezelfde dag omschreef De Standaard het gebruik van een seinfakkel als ‘sabotage’ terwijl het in brand steken van een asielcentrum in Zweden slechts werd afgedaan als een ‘protestactie’. Het is dus maar hoe je het bekijkt. Sommigen stellen dat we onze acties moeten aanpassen zodat de media geen argumenten kan vinden om ons weg te zetten als gevaarlijke geweldenaars die volgens dezelfde beeldvorming meer dronken dan nuchter vuurtjes stoken aan piketten die ze opzetten om anderen overlast te bezorgen. Deze beeldvorming is niet nieuw, het is een constante doorheen de geschiedenis van de klassenstrijd. Sinds de 19de eeuw is er op dat vlak weinig veranderd. Als we onze acties willen afstemmen op wat voor de werkgevers en hun papegaaien in de media aanvaardbaar is, dan kunnen we enkel maar stoppen met actievoeren. Het dagelijkse geweld tegen de werkenden zouden we moeten aanvaarden, bij het minste verzet ertegen worden wij afgedaan als gevaarlijke hooligans. De betogers van 7 oktober ondervonden deze mediapraktijken. Na een vreedzame betoging hoorden ze ’s avonds op televisie bijna enkel nieuws over de ‘rellen’. Media zijn niet ‘neutraal’ of objectief, ze brengen de bood-

schap van diegenen die hen financie- mensen die hun job verliezen kwaad Ongetwijfeld hebben ze dat geleerd ren. In het geval van de gevestigde zijn, is toch niet zo vreemd? Dat ze hun op duurbetaalde managerscursussen? media zijn dat de grote bedrijven en woede willen tonen al evenmin. Als Het beste antwoord op sociale bloedde autoriteiten, in ons geval zijn dat die directeurs het lef hebben om vlak baden is een breed gedragen strijd van de lezers die zelf deel uitmaken van voor de neus van die kwade werkne- alle personeelsleden. Zonder de werkde arbeidersbeweging. mers te paraderen, dan is dit een pure nemers stijgt geen enkel vliegtuig van Natuurlijk stellen wij niet voor om provocatie. Het schandaal van het so- Air France op. Zonder onze arbeid is alle personeelsdirecteurs de kleren van ciaal bloedbad wordt aangevuld met hun kapitaal niets waard. het lijf te halen. Maar dat duizenden een staaltje van arrogante provocatie.

sociaal 12 Georkestreerde besparing

n het kader van de besparingen in de culturele sector moeten het Muntorkest en het Nationaal Orkest van België samensmelten. Van de huidige 170 muzikanten in vaste dienst, zouden er nog 130 overblijven. De intendant van het Nationaal Orkest, Jozef De Witte, reageerde ‘opgelucht’ op het nieuws dat zowat een vierde van de muzikanten weg moet. LSPlid Frederik De Groeve reageerde met een brief die ook in De Standaard (26 september) verscheen. Er was een tijd dat de groten der muziek het nog aandurfden de falende heersende elite bij de strot te grijpen. Soms openlijk, zoals de stoutmoedige Beethoven, die niet wilde wijken voor de koets van de prins. Soms subtiel verborgen, zoals Sjostakovitsj, die met gevaar voor eigen leven in zijn muziek de strijd aanging met het stalinisme. De kersverse intendant van het Nationaal Orkest van België, Jozef De Witte, zou aan hen een voorbeeld kunnen nemen. Ik begrijp zeer goed dat in de culturele sector, zoals in vele andere sectoren, angst heerst voor de drieste wijze waarop de huidige re-

Linkse Socialist

dige generatie muziekstudenten is dit een slag in het gezicht. En wat met die nieuwe generatie muzikaal getalenteerde jongeren die binnenkort een studiekeuze moeten maken? Welk signaal krijgen die? Ga toch maar voor boekhouder of tandarts studeren, want gepensioneerde muzikanten worden niet langer vervangen. Dan heb ik het nog niet gehad over het concertaanbod. Zal één orkest hetzelfde aanbod kunnen brengen als twee? Opnieuw inleveren dus voor de cultuurliefhebber. En waarom alweer precies? Het moet gezegd, het getuigt van creativiteit om de besparingsoperatie van Didier Reynders (MR) voor te stellen als een ‘wervend artistiek project’ en een ‘langetermijnperspectief’. Sta me toe niet onder de indruk te zijn. Het wordt tijd dat we, in de geest van Beethoven en Sjostakovitsj een artistiek project aanvangen dat zich niet laat beperken en beknotten door het huidige achteruitgangsdenken, maar hierop juist een alternatief biedt en de voorbode is voor maatschappelijke gering er de hakbijl inzet. Maar het kertijd zal op termijn wel een kwart aangenaam kijken zijn door de bril vooruitgang. Durf te kijken naar diriis compleet misplaatst om te jubelen minder muzikanten aan de slag kun- van de heer De Caluwe! gent Gustavo Dudamel en zijn orkest voor de langzame aderlating als alter- nen dan vandaag het geval is. Peter de Het aantal muzikanten zal afnemen El Sistema! We vergeten al te gemaknatief op de botte bijl. Caluwe, directeur van de Munt, ziet door ‘natuurlijke afvloeiingen’: dat kelijk dat het ons anno 2015 niet ontDe Witte is ‘opgelucht’ dat er geen hierin geen besparing maar een ‘in- verandert geen jota aan het reële ba- breekt aan middelen of talent, enkel sociaal bloedbad komt, maar tegelij- vestering in de toekomst’. Het moet nenverlies in de sector. Voor de hui- aan perspectief. Viva la musica!

Stephen Hawking: niet technologische vooruitgang, maar kapitalisme bedreigt ons

ijdens een online vraagen-antwoord sessie werd Stephen Hawking, bekende natuurkundige en kosmoloog, gevraagd naar zijn mening over de steeds verdere automatisering van jobs en de daaruit voortvloeiende werkloosheid. Zijn antwoord was opmerkelijk en interessant. door

Mathias (Antwerpen)

Volgens Hawking zou iedereen een comfortabel en luxueus leven kunnen leiden als de door machines geproduceerde rijkdom herverdeeld wordt. Maar als de eigenaars van die machines deze herverdeling weten tegen te houden, komt er een enorme toename van de ongelijkheid en miserie. Hij merkt op dat de trend momenteel neigt naar de tweede optie. De vraag is dus of de technologie gebruikt wordt in dienst van de gemeenschap om het leven van de meerderheid van de bevolking aangenamer te maken of als technologie integendeel leidt tot meer ellende en technologische werkloosheid. De steeds uitgebreidere toepassingen van robotica, computers en 3D printers kunnen in-

grijpende gevolgen hebben op de tewerkstelling. Een studie van de universiteit van Oxford stelde dat in de Verenigde Staten binnen 10 à 20 jaar tot 47% van de bestaande jobs kunnen verdwijnen. Voornamelijk de toepassingen gerelateerd aan big data zouden daarbij van belang zijn. De studiedienst van ING maakte voor België dezelfde oefening. Volgens hen zouden er van de 4,5 miljoen arbeidsplaatsen in België maar liefst 2,2 miljoen geautomatiseerd kunnen worden in de toekomst. Bovendien zijn het niet meer enkel de laaggeschoolde en arbeidsintensieve jobs die bedreigd worden. Mogelijk verdwijnen op termijn 98% van de boekhouders, 96% van de acountants, 93% van de belastingambtenaren, 69% van de laboratoriumtechnici, 66% van de verzekeringsmakelaars, … Het aantal jobs zou dus wel eens spectaculair kunnen dalen. De rampzalige gevolgen van dergelijke jobvernietiging zorgden ervoor dat ook in het verleden naar een mogelijke oplossing gezocht werd. Keynes blikte in 1930 in zijn “Economic possibilities for our Grandchildren” al eens 100 jaar vooruit op de mogelijkheden die de wetenschappelijke en technische

vooruitgang zouden kunnen brengen. Volgens hem zou het kapitalisme de technologische werkloosheid kunnen opvangen door een arbeidsduurvermindering tot 15 uur per week. In de naoorlogse periode zagen we inderdaad dat de gemiddelde arbeidsweek steeds korter werd. Maar sinds de opkomst van het neoliberalisme stagneerde die trend en werd ze zelfs omgekeerd. Wel was er een toename van onvrijwillige deeltijdse arbeid, waarbij de werkende dus zelf betaalt voor de arbeidsduurvermindering. Een herverdeling van het werk, met behoud van loon, komt er dus niet vanzelf. Die vaststelling brengt ons terug bij Hawking. We zijn het met hem eens dat technologische vooruitgang het leven van de meerderheid van de bevolking een pak gemakkelijker kan maken. Niet de technologische vooruitgang maar het kapitalisme bedreigt ons. Of de technologische ontwikkeling in het voor- of nadeel van de meerderheid van de bevolking zal spelen, hangt af van de klassenstrijd. De Belgische arbeidersbeweging toonde in haar strijd tegen de rechtse regering dat ze nog steeds alive and kicking is en in staat is de om de maatschappij grondig te veranderen.

waar LSP voor staaT

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het

milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Voor socialisme en internationalisme

Arbeidersdemocratie

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be november 2015

Nationaal congres van LSP: financiële oproep

an 20 tot 22 november houdt LSP zijn 14de congres (sinds 1992). Voor ons is een congres een gelegenheid voor collectieve discussie gericht op politieke opheldering over wat er gebeurt in de samenleving. Op die basis bepalen we de grote oriëntaties van onze werking. In de afdelingen wordt het congres voorbereid met discussies over de teksten die onder de leden verspreid zijn. Het gaat om een perspectieventekst, een verslag van de partijwerking en een resolutie van de vrouwenwerking van LSP. Afdeling en leden kunnen amendementen op de tekst indienen of wijzigingen voorstellen. Leden die de teksten nog niet hebben, kunnen contact opnemen met de lokale verantwoordelijken of via redactie@ socialisme.be. Hieronder de financiële oproep in aanloop naar het congres.

Beste kameraad,

werk geïnvesteerd door deze zomer onze ploeg voltijdse medewerkers uit te breiden, zowel aan Franstalige als aan Nederlandstalige zijde. Dit heeft ons in staat gesteld om verder de vruchten te plukken van de inspanningen die we in het verleden deden, vooral naar aanleiding van de leidinggevende rol die we speelden in de scholierenbeweging in Gent. De dynamiek van Actief Linkse Studenten is vandaag in volle ontwikkeling. Tientallen jongeren worden betrokken, sommigen zijn reeds lid geworden van ALS, anderen volgen ons van dichtbij. Naar aanleiding van het veertiende congres van LSP en het elfde congres van het CWI, lanceren we een uitzonderlijke financiële oproep met een streefdoel van 20.000 euro. Acht kameraden hebben samen reeds voor meer dan 2.700 euro bijgedragen. Zelfs indien bijna de helft van deze oproep besteed zal worden aan de organisatie van het wereldcongres, zal het grootste deel ervan gebruikt worden voor grote invester ingen van LSP, in de eerste plaats in het jongerenwerk, maar ook om de partij voor te bereiden op haar toekomstige groei in activiteiten- en ledenaantal. We vragen aan elk lid, ongeacht hun financiële situatie, om deel te nemen aan deze financiële oproep door een belofte tot een gift te doen. Uiteraard in de mate van ieders mogelijkheden, niemand zal beoordeeld worden op het bedrag dat hij/zij aan de partij geeft. Maar aangezien het een uitzonderlijke oproep met een uitzonderlijk streefdoel betreft, willen we elke kameraad vragen om te overwegen ook een uitzonderlijke gift te doen. Dit kan enkele tientallen euro zijn voor sommigen, elke honderden, zelfs duizenden voor anderen. Elke gift zal optimaal gebruikt worden om de uitvoering van ons politiek project te verzekeren. Daarnaast willen we iedereen vragen om het bedrag van zijn/haar maandelijkse ledenbijdrage te heroverwegen in termen van een verhoging, zelfs indien die heel gering zou zijn. We vragen eveneens de kameraden die minder regelmatig zijn in de betaling van hun ledenbijdrage om deze opnieuw maandelijks te betalen, als het enigszins kan met een permanente opdracht. Dit zou de verantwoordelijken voor de financiën heel wat tijd besparen. We streven ernaar om naar aanloop van het nationaal congres maandelijks over 500 euro extra te beschik ken aan de hand van deze verhogingen en regulariseringen van ledenbijdragen. Indien 2014 en 2015 belangrijke stappen vooruit betekenden voor de opbouw van de revolutionaire partij in België en elders in de wereld, dan twijfelen we er niet aan dat dit ook in 2016 het geval zal zijn. Een sterke financiële basis is de beste garantie om van onze politieke ideeën een kracht te maken onder de massa’s.

Wie had zich twee jaar geleden ingebeeld dat we in België twee van de grootste vakbondsmobilisaties sinds de jaren ‘30 na elkaar zouden zien? Wie had zich een historisch actieplan ingebeeld met, ongezien op internationaal vlak, een algemene staking die bewust werd voorbereid met een nationale betoging en provinciale stakingen ? Talrijke militanten van LSP herinneren zich nog hoe sommigen lachten toen we over de mogelijkheid ervan spraken. Anderen lachten dan weer met de perspectieven die het CWI (Committee for a Workers Interational) uittekende op haar 10de wereldcongres eind 2010, waarin de terugkomst van revolutionaire massast rijd in het Midden-Oosten en Noord-Afrika werd aangekaart. Ze lachten niet lang. Enkele weken later stortten de regimes van Ben Ali en Moebarak ineen. Alles wat op deze grandioze gebeurtenissen volgde, benadru kt enkel de absolute noodzaak van een revolutionaire socialistische partij die rekening kan houden met de veranderingen in het bewustzijn van de massa’s en die flexibel kan zijn op vlak van tactiek zonder te vervallen in opportunisme en de fundamentele principes van haar programma te verdrin ken. De Verenigde Staten, Brazilië, Zuid-Afrika, Ierland... onze internationale organisatie heeft de mogelijkheden die zich voordeden kunnen grijpen, ondanks haar bescheiden middelen. Dankzij een wereldcongres in januari zal het CWI haar analyse kunnen verdiepen en de ervaringen van haar afdelingen over de wereld kunnen delen. Daaruit zullen de lessen en perspectieven komen waarmee we onze tussenkomst versterken en waarmee we het proces van revolutie en contrarevolutie kunnen doen ombuigen in het voordeel van de klasse van werkenden en armen. De woede is nog niet over en uit, meer nog, ze neemt toe. In België was zelfs onze partij positief verrast door de 100.000 betogers op 7 oktober. Noch de pogingen om de bevolking te verdelen, noch de onzekerheid ingeblazen door de vakbondsleiding na de magistrale algemene staking van 15 december, hebben momenteel de wil voor een actieve strijd kunnen uitdoven. De geest van een massabeweging van de arbeidersklasse is uit de fles. Het heeft nog maar eens haar potentiële kracht tot verandering van de maatschappij getoond. De regering heeft haar eigen val tot vandaag enkel kunnen voorkomen dankzij het gebrek aan een alternatief vanwege de vakbondsleidingen. Onze militanten hebben op school, op de werkvloer, of zelfs op een commerciële of industriële zoning, niet alleen een waardevolle ervaring opgedaan. Ze hebben in de praktijk ook de meerwaarde van de activiteit van een marxist voor de strijd kunnen aantonen, alsVoor het uitvoerend bureau van LSP, ook dat een partij niet noodzakelijk synoniem is voor Stéphane Delcros. een electorale machine. Ons vakbondswerk is duidelijk aan een nieuwe fase begonnen. Op termijn over een voltijdse medewerker beschik ken die zich volle- Betali ngsmo dalite iten: dig aan deze taak kan besteden, is een project dat we - cash, aan een verantwoordelijke van LSP in jouw willen concretiseren. afdeling of regio. De recente strijdbewegingen hebben opnieuw aange- via oversch rijving, op het rekeningnummer van toond welke rol jongeren kunnen spelen in het sociaal LSP: BE69 0012 2603 9378 (BIC: GEBA BE BB), met verzet. We hebben dan ook aanzienlijk in ons jongeren- mededeling : LEDENBIJDRAGE’ of ‘GIFT’.

Agenda • Zo 1 november. Brussel. Betoging uit solidariteit met het Koerdisch verzet tegen IS. 14u BrusselNoord • Woe 11 november. Gent. Antikapitalistisch milieufestival van ALS • 20-22 november. Nieuwpoort. Nationaal congres van LSP • Vr. 27 november. Antwerpen. Vakbondsbetoging tegen de rechtse regering • Zo. 29 november. Parijs. Klimaatbetoging • Zo. 6 december. Antwerpen. Infonamiddag: internationale solidariteit. Meer info via blokbuster.be • Za 12 december. Parijs. Klimaatbetoging • 31 december. Brussel. Nieuwjaarsfeest van de Brusselse afdelingen

LSP in actie Tegen TTIP

Op 15, 16 en 17 oktober waren er verschillende acties tegen TTIP, het Transatlantisch verdrag dat een vrijhandelszone tussen de EU en de VS moet vestigen. LSP en Actief Linkse Studenten waren aanwezig op de acties om er op te komen voor een andere samenleving, een gebaseerd op een breuk met de logica van het kapitalistische systeem en op de collectivisering van de sleutelsectoren van de economie onder controle en democratisch beheer van de gemeenschap. Dat zou de basis vormen voor een samenleving die de behoeften van de bevolking, waaronder het milieu, centraal stelt. Op de acties verkochten we 33 exemplaren van ons maandblad en maakten we vier nieuwe abonnementen.

Abonnementen

Momenteel voeren we een abonnementscampagne met deze krant. Op drie maanden, van september tot eind november, wilden we 135 nieuwe abonnementen maken om zo de basis voor de verspreiding van onze krant verder te versterken. Bij het ter perse gaan van deze krant eind oktober stond de teller op 94. Het ziet er naar uit dat we onze doelstelling zullen halen. Specifiek willen we ook het aantal doorlopende opdrachten op onze krant verhogen met een maandelijkse bijdrage van minstens 2 euro. In oktober haalden we onder meer goede resultaten op de vakbondsbetoging van 7 oktober: 283 verkochte kranten en 8 abonnementen. Op de Luikse staking van 19 oktober verkochten we 59 kranten en 2 abonnementen.

Strijdfonds: steun LSP Elk kwartaal willen we 11.000 euro financiële steun ophalen voor ons strijdfonds. Steun ons en doe een bijdrage. Dat kan met een eenmalige gift, maar waarom niet met een maandelijkse bijdrage? Bij elke maandelijkse bijdrage van 2 euro of meer sturen we ook onze krant op. Stort op BE69 0012 9378 2 603 van LSP met als mededeling ‘steun’. Hieronder de voorlopige cijfers voor de periode oktober-december. Luik-Lux: 382 € Vl Brab-Limburg: 366 € Bxl-W.Brab: 656 € Antwerpen: 459 € Henegouwen-Namen: 241 € O en W Vlaanderen: 646 € Nationaal: 441 €

38% 37% 30% 27% 24% 21% 44%

TOTAAL: 3.190,60 €

29%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be. Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Betoging 7 oktober. Foto: ALS

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

jongeren

Vluchtelingencrisis: brede steun omzetten in politieke solidariteit!

e afgelopen maanden ontbrak het niet aan solidariteit met de vluchtelingen. In het Maximiliaanpark, waar asielzoekers als gevolg van de afbouw van de opvangcapaciteit in tenten verbleven, stroomden hulpgoederen toe. Er werden solidariteitscomités opgezet en mensen trokken naar Calais en omgeving. Op de nationale betoging ‘Refugees Welcome’ waren er maar liefst 20.000 aanwezigen. Wat een antwoord op de racistische reacties die op de sociale media en – op een iets beschaafdere wijze – ook in de gevestigde media te lezen waren! Het toont het potentieel voor een sterke solidariteitsbeweging, hoe kunnen we daaraan bouwen? dossier door

Nicolas Croes

Solidariteit en liefdadigheid

Onze benadering is gebaseerd op solidariteit. Liefdadigheid vertrekt van een ongelijke verhouding met iemand die op actieve wijze geeft en iemand die passief krijgt. Het vertrekt in het beste geval van paternalisme, in het slechtste geval van onderdrukking. Solidariteit daarentegen is gericht op gelijkheid in de strijd. Gezien de dringendheid is het logisch dat het humanitaire aspect (voedsel, kledij, ... aanbieden) in een eerste fase een belangrijke rol speelt. Deze dringendheid wordt overigens versterkt door de jarenlange besparingen op de sociale sector. Zoals Saïd van de Brusselse coördinatie van mensen-zonder-papieren in een interview met deze krant vorige maand stelde: “Humanitaire steun is zeker in een eerste periode noodzakelijk. Maar zonder politiek perspectief heeft de beweging geen toekomst.” We denken dat er nood is aan een gezamenlijke strijd die zich niet beperkt tot de kwestie van migratie, maar de

vluchtelingencrisis verbindt met andere onderdelen van de sociale strijd. Dat we van de federale regering niets moeten verwachten, is zowel voor vluchtelingen als werkenden duidelijk. Vluchtelingen hebben er, net zoals wie actief opkomt tegen het besparingsbeleid, belang bij dat deze regering verdwijnt. De humanitaire catastrofe waar vluchtelingen mee geconfronteerd worden, is wat het neoliberale beleid voor een steeds grotere groep in de samenleving in petto heeft. De stelselmatige aanwezigheid van verschillende groepen mensen-zonder-papieren op vakbondsacties is dan ook belangrijk. Zo kunnen we ook antwoorden op vooroordelen en verdeeldheid. Kijk bijvoorbeeld naar de kwestie van huisvesting. In september publiceerde The Guardian een onderzoek waaruit blijkt dat er in de Europese Unie niet minder dan 11 miljoen huizen en appartementen leegstaan. Er werd met de vinger gewezen naar de speculatie door rijke investeerders die de crisis in de vastgoedsector aangrepen om massaal aan

Betoging ‘Refugees Welcome’. Foto: MediActivista

te kopen in de hoop om nadien grote winsten te boeken. Deze leegstaande woningen, waarbij nog geen rekening wordt gehouden met leegstaande kantoren, zouden volstaan om alle daklozen, vluchtelingen, bewoners van krotten, ... degelijk onderdak te geven. Maar dan moeten we wel de speculanten onteigenen. Het zou bovendien de huurprijzen drukken en huisjesmelkers tegengaan. In België zijn er geen exacte cijfers beschikbaar, maar het Brusselse Gewest schatte in 2012 dat er op 300.000 adressen ongeveer 48.000 wooneenheden leegstonden. Vluchtelingen en migranten zijn niet verantwoordelijk voor de huisvestingscrisis. Die crisis wordt georganiseerd door rijke eigenaars die enkel maar winsten willen boeken. Hetzelfde geldt overigens voor werkgelegenheid, openbare diensten, ... We moeten samen strijden zodat we de nodige middelen kunnen inzetten om iedereen degelijke levensvoorwaarden aan te bieden, los van afkomst. Daartoe moeten we onvermijdelijk ingaan tegen de gevestigde machten, ook op politiek vlak. Onder activisten is daar vaak discussie over. Maar laat er geen twijfel over bestaan: ons welwillend opstellen ten aanzien van autoriteiten die het racistische en asociale karakter van hun beleid al meermaals aantoonden, zal enkel tot ontgoochelingen leiden en dit zowel op het vlak van de vluchtelingencrisis als in de strijd tegen de besparingen. Ons beperken tot een humanitaire benadering zonder ons te durven uitspreken over het asielbeleid

of het sociale en economische beleid van België en de Europese Unie, betekent dat we niet ingaan op de redenen van de humanitaire crisis en ons erbij neerleggen dat humanitaire hulp een dagelijkse routine wordt. Vluchtelingen van vandaag zijn mensen-zonderpapieren van morgen

Linkse Socialist

Foto: MediActivista

ernstig blijven, als politici zoals Di Rupo en co op een betoging opduiken hebben ze geen vlaggen nodig om de aandacht van alle camera’s en journalisten naar zich toe te trekken. Een repressieve benadering – die regelmatig op verschillende wijzen voorkomt in oproepen voor betogingen – gaat in tegen de vrije meningsuiting. Het gaat in tegen het recht van mensen om zich te uiten als lid van een partij. Het is ook een erg paternalistische opstelling om van bovenaf te beslissen wie een goede en wie een slechte betoger is. Alsof betogers hun kritische zin moeten opbergen zodra ze een betogingsinitiatief steunen. Op de betoging van 27 september toonden de vele discussies in en rond onze delegatie (die spandoeken en vlaggen meedroeg) aan dat er onder brede lagen van de bevolking geen probleem wordt gemaakt van spandoeken en vlaggen. Dat idee leeft enkel onder een bepaalde laag van georganiseerde militanten. De meeste betogers waarderen een eerlijke steun van een partij als de onze en ze stellen het op prijs dat ze weten met wie ze te maken hebben. We denken dat het bijvoorbeeld problematischer is als pakweg emailadressen en persoonlijke gegevens voor een partij worden opgehaald terwijl dit niet openlijk wordt gezegd maar gebruik wordt gemaakt van bijvoorbeeld een petitie of andere methoden. We weigeren om op hypocriete wijze een schijn van eenheid te creëren op basis van een kunstmatig wegmoffelen van meningsverschillen. Wij verkiezen echte eenheid, een concrete eenheid op basis van wederzijds respect dat opgebouwd wordt doorheen discussie, dialoog en gezamenlijke activiteiten. De verschillende politieke gevoeligheden in de sociale beweging zijn geen probleem, maar net een rijkdom om onze argumenten en methoden aan te scherpen.

Sommige activisten in de beweging gaan verder in de logica dat beter geen confrontatie met de autoriteiten wordt opgezocht. Ze trappen in de val om de strijd van de mensen-zonder-papieren los te koppelen van de hulp die aan nieuwe asielzoekers wordt geboden. Een groot deel van die vluchtelingen zullen echter geweigerd worden waarna ze de rangen van de zogenaamde ‘illegalen’ zullen vervoegen. Ze worden een gedroomde prooi voor huisjesmelkers en werkgevers die goedkope en volgzame werkkrachten zoeken. Volgens de Conventie van Genève uit 1951 is een vluchteling iemand die in een land opgevangen wordt wegens een gegronde vrees op vervolging in het land van herkomst. Diegenen die beslissen of de vrees al dan niet gegrond is, zijn de verantwoordelijken van de kapitalistische staten die ons besparingen en asociale maatregelen opleggen. Hoe kan een onderscheid gemaakt worden tussen diegenen die geweld, dictatuur en onderdrukking ontvluchten en diegenen die wanhopig zoeken naar een degelijk leven of gewoon willen overleven met vrije meningsuiting, een goede job, mogelijkheden om hun kinderen te laten studeren, ...? We weigeren om een onderscheid te maken tussen zogenaamde “legitieme redenen” om te vluchten en andere. Oorlog, ellende, economische uitbuiting, discriminatie: we weigeren om een hiërarchie van horror te maken waarbij beslist wordt wat aanvaardbaar is en wat niet. We verdedigen het recht op een menswaardig leven en komen op voor een samenleving Doe de multinationals waarin iedereen zich vrij kan verplaat- betalen, niet hun sen maar tegelijk ook niet gedwongen slachtoffers! wordt om alles achter te laten op zoek Naast de kwestie van opvang, willen naar een menswaardig leven. we ook de strijd voeren tegen de oorzaken die mensen ertoe aanzetten om Voor vrijheid van discussie hun familie, vrienden en land achter te in de beweging! laten. We verwerpen het imperialistiIn de oproep voor de betoging van sche en neokoloniale beleid dat lokale 27 september, georganiseerd door het dictaturen steunt en plunderingen van Burgerplatform voor de Brusselse natuurlijke rijkdommen faciliteert. vluchtelingen en het platform ‘Refugees Het is belangrijk dat we steun geven Welcome’, stond onder meer: “We moe- aan massastrijd tegen onderdrukking, digen alle deelnemers aan om zelfge- oorlog en ellende, en dat we opkomen maakte affiches, borden, spandoeken,… voor het recht van volkeren om over mee te brengen om hun solidariteit te hun eigen lot te beslissen zonder inuiten. Deze mars is een burgerinitiatief. menging door imperialistische machWe vragen dan ook aan politieke orga- ten (zowel op politiek als economisch nisaties die wensen deel te nemen om vlak). Zowel in eigen land als in de geen politieke spandoeken of symbolen rest van de wereld betekent dit opkomee te brengen.” Het doet vreemd aan men tegen het kapitalisme en voor een om op te komen voor vrij verkeer van samenleving waar de economie uit de mensen en tegelijk vrije meningsuiting handen van de dictatuur van de ‘vrije aan banden te leggen. markt’ wordt gehaald om onder het We begrijpen natuurlijk de vrees dat bezit en de democratische controle onze strijd misbruikt wordt door par- van de meerderheid van de bevolking tijen die kiesmachines en geen strijd- te komen, voor een socialistische samiddelen zijn. Maar we moeten ook menleving.

jongeren

www.socialisme.be november 2015

“J

Van ‘generatie down’ naar ‘generatie strijd’

ongeren onder de 30 zoeken geen werk, maar een levensritme”. Dat soort nonsens horen we van ‘experts’ op pakweg de site van de kwaliteitskrant Le Monde (11 april 2013). Na ‘generatie X’ hebben de sociologen het vandaag over een ‘generatie Y’, daarna ‘Z’ en sommigen hebben het zelfs over ‘generatie down’. door

Alain (Namen)

euro in 1991 naar 195.000 euro in 2011. mensen aan de top en niet het leven Sociologen omschrijven jongeren on- Deze explosieve toename op een ogen- van de mensen die hiervoor moeten der de 30 jaar als ‘generatie Y’ waar- blik dat wie begint te werken vaak in zorgen. Het leidt vaak tot ontgoochemee ze bedoelen ‘Why’ (waarom). onzekere jobs zit, heeft natuurlijk ge- lingen voor wie begint te werken, toch Veel jongeren stellen zich inderdaad volgen. voor gewone werkenden. vragen: waarom wordt het milieu om zeep geholpen? Waarom worden de Generatie depressie Systeem zonder toekomst rijken steeds rijker terwijl de armoeEen studie van de Leuvense universiDe Socialistische Mutualiteiten langs de toeneemt? Gemiddeld leeft een teit gaf aan dat een op de vijf studenten Franstalige kant onderzochten wat kind op de zes in ons land onder de aan de universiteiten en hogescholen leeft onder jongeren. De conclusies armoedegrens. In een stad als Namen risico op depressie loopt, onder de to- van dat onderzoek zijn opmerkelijk. zijn 1/3 van de leefloners jongeren. tale bevolking is dat 13%. Een op de “Jongeren hebben een compleet wanDe jongerenwerkloosheid in Brussel zeven studenten kampt met psycho- trouwen rond twee essentiële onderdeblijft volgens Actiris stabiel op 28,9%. logische stoornissen en een op de 20 len van het leven in een samenleving: Voor wie werk heeft, is het evenmin denkt soms aan zelfdoding. het economische en financiële systeem, een feest. Na de studies is het niet veel be- die nochtans onze dagelijkse omgeHet I n st it uut voor D uu r za me ter voor jongeren. We zouden in een ving vormen. Het vertrouwen in de Ontwikkeling merkte in 2012 al op amusementssamenleving leven en de bezorgdheid van politici om de kwalidat jongeren uit noodzaak langer bij media leggen ons bijna op om geluk- teit van het leven te verbeteren, is bijhun ouders blijven wonen. Er werd kig en vrolijk te zijn. Maar het huidi- zonder laag, vooral omdat die politici opgemerkt dat de forse stijgingen van ge productiesysteem biedt ons niet de ‘de financiële wereld de macht lieten de huizenprijzen een belangrijke fac- mogelijkheden om dat effectief te re- overnemen’.” tor hierin vormden. Op 20 jaar, op een aliseren, zowel op individueel als colHet wantrouwen gaat gepaard met generatie tijd dus, steeg de gemiddelde lectief vlak. Het enige wat echt van tel een roep naar radicale verandering prijs van een appartement van 64.000 is, zijn de winsten van een handvol onder een grote meerderheid van de Generatie ‘Why’

ULB: solidair met de acties van de schoonmakers De Actief Linkse Studenten aan de ULB zijn solidair met het protest van de schoonmakers op de campus. Op 14 oktober was er een piket van ACV Voeding & Diensten op de campus Solbosh. Met 50 aanwezigen was ongeveer drie vierden van het schoonmaakpersoneel op het piket! De schoonmaak is uitbesteed aan onderaannemers, op de campus Solbosh is dat ISS. Bij de aanbesteding worden schoonmaakbedrijven tegen elkaar uitgespeeld, het personeel is daar de dupe van. De syndicale delegatie van het ACV vraagt al twee jaar dat de arbeidscontracten zouden nageleefd worden. Voor gebouwen waar 11 uur voorzien is om schoongemaakt te worden, moet het personeel dit vaak op 7,5 uur realiseren. De controle op de kwaliteit van het werk wordt gebruikt als drukkingsmiddel. Wie op pensioen vertrekt, wordt niet langer vervangen. Kortom, ISS wil dat minder personeel op kortere tijd meer werk verzet. Aan de VUB dwong de syndicale delegatie af dat de vakbonden van onderaannemers betrokken worden bij elk dossier van de VUB dat op onderaannemers betrekking heeft. Ook wordt het contract tussen de VUB en het schoonmaakbedrijf ISS betaald aan de hand van het aantal gepresteerde uren en niet met een vaste som. Hierdoor kan de werkdruk binnen de perken blijven.

ondervraagde jongeren. “Deze vaststellingen leiden logischerwijze tot de bevestiging dat radicale verandeirng nodig is. Een grote meerderheid van de 18 tot 30-jarigen – negen op de tien van deze jongeren – denkt dit en de helft van de jongeren is daar heel bevestigend over. Minder dan een op de tien denkt dat er geen radicale verandering nodig is.” Het volledige systeem verliest aan autoriteit. Dat uit zich vooral in een groeiend wantrouwen in alle gevestigde instellingen. Van de media over het onderwijs tot de politieke partijen maar ook de vakbonden. Allen verliezen ze aan vertrouwen onder de jongeren. Dat is begrijpelijk. In veel gevallen zijn jongeren de grote verliezers van de sociale afbraakpolitiek die een einde maakt aan de beperkte verworvenheden uit het verleden. Het leidt ook tot een zeker scepticisme over de mogelijkheid om via collectieve actie tot verandering te komen.

le grote politieke stroming een alternatieve visie op een andere samenleving naar voor schuift, heeft daar veel mee te maken. De afgelopen 30 jaar werd het neoliberalisme omarmd door onder meer de sociaaldemocratie en de groenen, maar ook door veel vakbondsleiders. Ze beperkten zich tot voorstellen om de scherpste kantjes af te vijlen, terwijl de logica van dit systeem werd aanvaard waardoor ze meestapten in sociale afbraak. In de jaren 1980 stelde Margaret Thatcher al: “Er is geen samenleving, er zijn enkel individuen”. Nochtans is egoïsme niet eigen aan de mens. Er zijn in België alleen al meer dan een miljoen vrijwilligers. Het persoonlijke belang is niet de enige drijfveer van mensen. Maar ondanks de enorme wil om sociale banden aan te gaan en te bouwen aan een samenleving waarin er voldoende werk is alsook kwaliteitsvolle huisvesting, blijft de ongelijkheid toenemen. Doorheen de geschiedenis kunnen Hoe radicale verandering we vaststellen dat ongelijkheid toeneemt als er geen georganiseerde sobekomen? Hier komt ciale kracht ingaat tegen het beleid ‘generatie strijd’! De jongeren willen geen verloren ge- van de heersende klasse. LSP denkt neratie zijn. Het kapitalisme heeft hen dat radicale verandering mogelijk is maar ook de mensheid in het algemeen als we ons organiseren op syndicaal niets meer te bieden. Er is inderdaad en politiek vlak om te strijden voor radicale verandering nodig, jongeren een andere samenleving. We denken snakken naar zo’n verandering. Maar dat er een politiek instrument nodig er is nog weinig duidelijkheid over hoe is om in te gaan tegen de superrijken we dat kunnen bereiken. Sommigen die het vandaag voor het zeggen hebdenken dat het mogelijk is op basis van ben. Met LSP en ALS willen we jonindividuele acties of op basis van de geren organiseren in de strijd voor onmiddellijke sociale omgeving (gezin, maatschappijverandering. Zo zullen vrienden, ...). Er worden tal van indivi- we op de klimaatacties in Parijs een duele ‘oplossingen’ gezocht, maar deze duidelijk antikapitalistische benadeleveren niets op. Het feit dat geen enke- ring naar voor brengen.

Investeer in onderwijs, niet in repressie!

e Antwerpse burgemeester De Wever bespaart op zowat alles, maar zeker niet op repressie.

gebrek aan investeringen in onderwijs en ont- zou vermijden dat een groeiende groep jongeren spanningsmogelijkheden. Het enige wat het be- uit de boot valt. Een dergelijk beleid vereist een stuur dan nog rest, is meer repressie. Dat is geen breuk met het huidige besparingsbeleid en een noodzakelijkheid, het is een politieke keuze. Een breuk met de politieke visie die elke voetganger, De middelen voor de politie nemen met bijna massaal publiek investeringsplan in onderwijs, fietser, jongere, vakbondsmilitant of twitteraar een kwart toe! Het stadsbestuur voorziet in 310 sociale huisvesting, infrastructuur, openbare met een buitenlands klinkende naam meteen als miljoen euro extra. De gevolgen laten zich met- mobiliteit, … zou ook heel wat jobs opleveren en gevaarlijke verdachte dedecteert. een zien: het gemilitariseerde snelleresponsteam haalde het nieuws met het feit dat het een gestolen GSM van een bevriende jongere kon terugvinden. Tegelijk werd een groep agenten ingezet om met machtsvertoon een kinderdagverblijf op het Kiel binnen te vallen. Eerder kwam het snelleresponsteam tussen om een twitterende student op te pakken. En er worden middelen uitgetrokken voor een campagne die fietsers en voetgangers ervan beschuldigt de onveiligheid in het verkeer te veroorzaken. De Antwerpse politie krijgt een militair aandoende uitrusting, met inbegrip van oorlogswapens. Er komt ook een nieuw gebouw dat eerder een politiepaleis zal zijn. Maar wie gewoon aangifte wil doen van een diefstal kan niet meer terecht in een wijkkantoor, die worden immers gesloten. Voor de politie wordt 310 miljoen extra voorzien, voor de tekorten aan plaatsen in kinderopvang en onderwijs gaat het om slechts 22 miljoen euro. Dat zegt veel over de prioriteiten van dit stadsbestuur. In plaats van te investeren in onderwijs en werk, wordt ingezet op repressie. In plaats van te investeren in een toekomst voor de jongeren die in Antwerpen opgroeien, worFoto: PPICS den de toekomstperspectieven beperkt door een

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 349  november 2015 strijd  solidariteit  socialisme

Klimaatconferentie van de VN in Parijs

an 30 november tot 11 december is er de COP21 in Parijs. Dat is een ‘Conferentie van Partijen’, de 21ste dergelijke klimaattop sinds die van Rio de Janeiro in 1992. Duizenden politieke vertegenwoordigers, diplomaten en experten van allerlei slag zullen er onderhandelen om tot een wereldwijd akkoord te komen inzake de beperking van de uitstoot van broeikasgassen. Tijdens dergelijke prestigieuze bijeenkomsten wordt vaak gesproken over ‘ambitieuze doelstellingen’ en ‘historische akkoorden’. Op dure woorden wordt niet bespaard als het nodig is om de erg beperkte resultaten te verdoezelen. Sommige Franse onderhandelaars erkennen nu al dat de beperking van de globale opwarming tot twee graden celsius tegen 2100 niet meer op de agenda staat. (1)

Door Clément (Luik)

maattop in Parijs vinden we onder meer autobedrijven als BMW. Maar ook de Steeds meer mensen beseffen dat energiebedrijven EDF en Engie (onderwe niets moeten verwachten van een deel van GDF Suez) zijn net zoals de dergelijke top. De grote invloed van bank BNP Paribas van de partij. Deze de multinationals en de private sector laatste drie bedrijven hebben overiop deze “grote conferenties” kan niet gens allen belangen in de ontginning meer weggestopt worden. Naast een van steenkool. Voor deze bedrijven is grote aanwezigheid van allerhande deelname aan de klimaattop bijzonlobbyisten treden de grote bedrijven der interessant. Ze kunnen zichzelf nu ook op als officiële sponsors van voor een relatief lage prijs voorstellen het evenement. Zoals McDonalds de als groene ondernemingen en tegelijk Olympische Spelen sponsort om zich krijgen ze meer mogelijkheden op het een minder ongezond imago aan te me- vlak van lobbywerk en kunnen ze hun ten, willen verschillende bedrijven de agenda opleggen. Klimaattop gebruiken om een ‘groen’ Deze ‘groene ondernemingen’ zulimago te kopen. len zich in de kijker zetten met hun salon ‘Oplossingen COP21’ waarbij Vervuilers in dienst van het de bedrijven hun eigen bijdragen aan de ‘oplossingen’ voor het klimaatproklimaat? bleem zullen voorstellen. Het gaat daarOnder de grote sponsors van de kli- bij uiteraard vooral om commerciële

producten.

de kapitalisten. Bij gebrek aan publieke ken, aarzelen de politieke leiders niet middelen is het grootste deel van het om internationale verdragen zoals TTIP Niet het milieu maar de onderzoek en de ontwikkeling vandaag (vrijhandelsverdrag tussen de EU en de winsten tellen in handen van de private sector. Amper VS) op ondemocratische wijze op te 2% van de onderzoeksmiddelen gaat leggen. Het asociale karakter van dit Dat de grote bedrijven controle wil- naar hernieuwbare energie. De resul- beleid gaat hand in hand met een antilen hebben over de beslissingen die be- taten van onderzoek worden bovendien ecologisch karakter. trekking hebben op het milieu is niet vaak geheim gehouden door de bedrijverwonderlijk. Ze zijn zelf immers de ven die er patenten op hebben. Enkel Samen strijden op alle belangrijkste verantwoordelijken voor technologische vernieuwingen die met- fronten klimaatverandering. Amper 90 bedrij- een winsten opleveren, worden ook toeven zijn verantwoordelijk voor 63% van gepast. Denk maar aan de sjoemelsoftEcologische crisis en sociale crisis de broeikasgassen die sinds het begin ware in de automobielsector. zijn gevolgen van hetzelfde probleem. van de industrialisering werden uitgeDe inhaligheid van het patronaat kent stoten. Vandaag wordt ongeveer 87% Geen enkele illusie in de geen grenzen, alles moet eraan gelovan de wereldwijde energie geprodu- gevestigde politici ven. Zowel de levensstandaard van de ceerd door fossiele brandstoffen. meerderheid van de bevolking als de Wie dacht dat de dringendheid van De hypocrisie van de gevestigde po- leefomstandigheden van de volledige de situatie de grote bedrijven ertoe zou litieke leiders is algemeen bekend. In mensheid worden op de helling gezet. aanzetten om “hun verantwoordelijkhe- woorden verdedigen ze het milieu, maar Het kapitalistische establishment haalt den” te nemen, is er aan voor de moeite. in hun daden blijkt daar niets van, inte- zijn macht uit de controle op de producIn 2013 was amper 8,5% van de wereld- gendeel. De regering-Michel probeerde tiemiddelen en dus op het geheel van de wijde energie afkomstig van hernieuw- de BTW-verhoging op elektriciteit voor economie. We moeten die controle uit bare bronnen. De investeringen in her- te stellen als een ecologische maatre- de handen van de 1% rijksten halen om nieuwbare energie namen toe tot 257 gel terwijl tegelijk het openbaar ver- met de gemeenschap op democratische miljard dollar in 2011. Sindsdien was er voer met de NMBS wordt afgebouwd. wijze te kunnen beslissen. Het zou de evenwel een afname met 23%. De eco- De extra taks op dieselwagens zou een basis vormen voor een democratisch nomische crisis en het besparingsbeleid ‘groene’ taks zijn, maar de opbrengst geplande economie die vertrekt van de zijn daar de belangrijkste oorzaken van. ervan gaat niet naar milieumaatrege- behoeften van de meerderheid van de In dezelfde periode waren er wel meer len en tegelijk worden ook de tarieven mensen en dus ook van de planeet. investeringen in schaliegas dat door bij De Lijn opgetrokken. fracking wordt ontgonnen, een betwiste Vervuilende bedrijven laten betalen, (1) http://www.lemonde.fr/climat/aren erg vervuilende energiebron. kan natuurlijk niet omdat het inves- ticle/2014/12/10/negociations-climaOok het wetenschappelijk onderzoek teerders zou afschrikken. Meer nog, tiques-laurent-fabius-a-la-man-uvre_ ontsnapt niet aan de winsthonger van om meer vervuiling mogelijk te ma- 4537850_1652612.html

steun dit maandblad

: BE48 0013 9075 9627 op naam van

Socialist Press