De Linkse Socialist 392 - maart 2020

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269

strijd



solidariteit



socialisme

€2

Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 392  maart 2020

samen STRIJDen voor overwinningen

Internationale vrouwendag “E

lke dag 8 maart,” was de slogan van de vrouwencommissie van ACOD in Brussel op de betoging voor een sterke sociale zekerheid op 28 januari. Inderdaad: de strijd voor vrouwenrechten beperkt zich niet tot één dag, maar moet het hele jaar door gevoerd worden. door

Celia (Brussel)

De afgelopen maanden was er strijd in heel wat sectoren. Zo kwamen de huishoudhulpen die met dienstencheques werken in actie tegen hun slechte arbeidsomstandigheden, lage lonen en seksuele intimidatie. Is dat een feministische strijd? Ja, want bijvoorbeeld in Brussel zijn 96% van de werknemers in die sector vrouwen, hoofdzakelijk allochtonen (98%), een kwart is ouder dan 50 jaar terwijl een groot aantal (6%) alleenstaande moeder is. (1) Na enkele betogingen, een staking in januari en heel wat obstakels om goed te kunnen mobiliseren, werd een loonsverhoging van 0,8% bekomen.

Staking voor €14 per uur aan de UGent

P. 8

Dat is minder dan de marge die voorzien is in het Interprofessioneel Akkoord (IPA) en minder dan wat nodig is om waardig te leven, maar het is wel een eerste overwinning behaald tegen bazen die aanvankelijk helemaal niets wilden geven. Het is nochtans niet zo dat zij geen winst maken. Sodexo was in 2018 goed voor een omzet van 20 miljard euro. Groep Daenens, een belangrijke speler in de sector, maakte in 2018 3 miljoen euro winst.

Ondertussen behoren de 145.000 huishoudhulpen met 11,5 euro bruto per uur tot de laagstbetaalden van het land!

vrouwen en voetbal: interview met journaliste suzanne wrack

P. 9

Op hetzelfde ogenblik gaat ook de strijd in de zorgsector door. De beweging ‘La Santé en Lutte’ (Zorg in strijd) houdt vol en voert acties in onder meer Brussel, Luik en Charleroi. De acties begonnen op 8 maart vorig jaar, toen ziekenhuispersoneel zich niet langer wou neerleggen bij lage lonen, gebrek aan materiaal, lange werkdagen en dagelijks seksisme, om maar enkele van de strijdpunten te vermelden. Ook dit is een feministische strijd: ongeveer 85% van de verpleegkundigen in ons land zijn vrouwen (2). Er komt een grote betoging van ‘La Santé en Lutte’ op 29 maart. Campagne ROSA en LSP zullen er uiteraard bij zijn!

Tenslotte nog een laatste voorbeeld. Aan de UGent wordt op 9 maart gestaakt voor een verhoging van het minimumloon tot 14 euro per uur.

Aan de UGent zijn er 101 personeelsleden die minder verdienen, vooral in de restaurants en de onderhoudsploegen, plus een 200-tal in de uitbestede

Equal Pay Day: doe mee met de mars voor €14/u in Gent

P. 9

w w w. s o c i a l i s m e . b e

poetsdiensten. Twee derde van deze personeelsleden zijn vrouwen. Dat is geen toeval: meer dan 70% van de 10% laagstbetaalden in ons land, zijn vrouwen. In de restaurants is er 12 jaar anciënniteit nodig om aan 14 euro per uur te geraken! Als de strijd aan de UGent tot overwinningen leidt, zal dit elders navolging krijgen. Er wordt door vrouwen én mannen gestaakt voor sociale verbeteringen.

Gezamenlijke actie en strijd is de weg vooruit.

(1) http://inegalites.be/Titres-services-la-precarite?f bc lid=IwAR1cV5_H1RHi0u_ZTybgSFYGV4LMcizC_ Spp9Bm8WS7rXnf7HC7gNwdLvd4#nh1 (2) https://lasanteenlutte.org/blog/

Sluit aan bij campagne rosa

2

onze mening

EDITO door

Geert Cool

“

Niemand weet het nog”, titelde Het Nieuwsblad nadat Koen Geens op 14 februari stopte als Koninklijk Opdrachthouder.

Het politieke stelsel zit muurvast. Velen maken er zich niet druk om: geen regering lijkt soms beter dan een zoveelste besparingsregering. Waar er begin 2011 nog 45.000 mensen deelnamen aan de ‘Shame’-betoging, heerst nu gelatenheid.

Ondertussen groeit de afkeer van de traditionele politiek.

Niet typisch Belgisch

Analisten zoeken de redenen voor het vastlopen van het politieke stelsel doorgaans bij zaken als de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië (waarbij Brussel al eens over het hoofd wordt gezien), de opbouw van het federale stelsel, het grote aantal politieke partijen of nog de particratie. Ongetwijfeld zijn dit factoren die de politieke crisis complexer maken, maar ook in landen met minder partijen of een beperktere greep van partijleiders, zijn er dezelfde tekenen van politieke crisis.

In de VS zijn er slechts twee grote partijen en loopt het ook vast: Trump

was niet de favoriete kandidaat van het Republikeinse partij-establishment en bij de Democraten weet het establishment niet meer wat het moet doen om de populariteit van Bernie Sanders te beantwoorden. Een ‘nieuw model’ als La République en Marche (LREM) van de Franse president Macron vertoont na nog geen vier jaar mogelijk fatale slijtage. Bovendien werd duidelijk dat een ‘nieuwe vorm van politiek’ daarom niet beter is voor de levensomstandigheden van werkenden en hun gezinnen: na de acties van de gele hesjes houdt nu ook het protest tegen de pensioenmaatregelen van Macron al maanden aan. Ooit onaantastbaar geachte

de

Linkse Socialist

Politieke crisis: dit systeem is rot tot op het bot traditionele partijen zoals de Duitse christendemocratie ontsnappen evenmin aan de instabiliteit: Annegret Kramp-Karrenbauer, de opvolgster van Merkel aan het hoofd van de CDU, nam na enkele maanden ontslag als gevolg van een politieke crisis in de deelstaat Thüringen.

De wel erg moeizame regeringsvorming en het vastlopen van het politieke bestel in ons land is onderdeel van een veel breder fenomeen van ondermijning van de traditionele politiek.

Diegenen die oplossingen zoeken bij louter een hervorming in de structuur van het politieke stelsel zullen daar geen antwoord op bieden.

Politieke crisis uitdrukking van systeem in crisis

Het probleem zit veel dieper: het politieke stelsel is een uitdrukking van het onderliggende productiesysteem.

Kapitalisme leidt vandaag tot een nooit geziene ongelijkheid met een fenomenale concentratie van rijkdom

bij een kleine elite, terwijl er voor de meerderheid van de bevolking zelfs geen kruimels meer van tafel vallen.

Het kapitalisme is erop gericht om het egoïsme van die kleine elite te laten botvieren op de kap van de meerderheid van de bevolking.

Het gebrek aan marge voor sociale maatregelen leidt tot een algemene aanvaarding van het besparingsbeleid door alle traditionele partijen. Als democratie beperkt wordt tot stemmen voor wie de beste reclamecampagne voert om vervolgens slechts enkele punten en komma’s in het besparingsbeleid te veranderen, is het niet verwonderlijk dat er weinig enthousiasme is onder de bevolking.

De ervaring leert dat opeenvolgende regeringen ondanks hun verschillende samenstelling in essentie hetzelfde beleid voerden. Het resultaat is een toename van sociale problemen: elk jaar wordt een nieuw record gevestigd inzake het aantal mensen dat van voedselbanken afhankelijk is (in 2019 opnieuw een stijging met ongeveer 6%!), de zorgcrisis loopt uit de hand, wonen wordt onbetaalbaar, openbare diensten krijgen het door een gebrek aan middelen niet meer gebolwerkt.

Onder de regering-Michel was het erg, maar ook in de jaren ervoor werd fors bespaard op onze levensstandaard.

Als er in het verleden toegevingen werden afgedwongen - zoals sociale zekerheid, betaald verlof, arbeidsduurvermindering, algemeen enkelvoudig stemrecht, … - was dit steeds op basis van strijd. Pas als de kapitalisten vrezen voor de toekomst van hun systeem en dus van hun winsten, zijn ze bereid tot toegevingen. Anders geformuleerd: zelfs de minste hervormingen vereisen dreiging van revolutionaire verandering.

De arbeidersbeweging heeft daar in het verleden steeds een doorslag-

gevende rol in gespeeld en heeft ook vandaag een groot potentieel.

Mobilisaties tonen dit steeds opnieuw aan. Op 28 januari was er nog de ABVV-betoging met 20.000 deelnemers voor het behoud en de uitbreiding van de sociale zekerheid. Straks zijn er de sociale verkiezingen met meer dan 100.000 kandidaten. Om deze kracht effectief in te zetten, is actieve strijd nodig en een programma dat vertrekt van de noden van de meerderheid van de bevolking.

Linkse socialisten spelen daar een rol in met analyses, inzichten en voorstellen tot strijd. We koppelen dit zoveel mogelijk aan actieve betrokkenheid op de werkvloer, onder jongeren, … Voorbeelden van offensieve campagnes, zoals tegen seksisme of tegen racisme maar ook rond een hoger minimumloon, versterken het zelfvertrouwen van de werkende klasse. Dat is nodig om een perspectief van socialistische maatschappijverandering te populariseren.

een breder failliet van de traditionele partijen. Het afkopen van sociale vrede zit vandaag net zoals het sociaal overleg in het algemeen in een impasse: de winsthonger van de kapitalisten laat geen ruimte voor sociale toegevingen. Het maakt dat de ruimte voor een ‘volkspartij’ erg klein is, terwijl tegelijk de concurrentie op de rechterzijde erg groot is. Bij dit alles is

de belangrijkste vraag voor de arbeidersbeweging wat de ACV’ers doen.

De breuk met CD&V wordt door die partij zelf keer op keer bevestigd. Om de eigen eisen op de politieke agenda te zetten, kan het ACV niet op CD&V rekenen. Het zal enkel door strijd gebeuren en daarin zal de noodzaak blijken van een eigen politiek verlengstuk van werkenden en jongeren.

Afbraak niet aanvaarden

“De groten lijken enkel groot omdat wij op onze knieën zitten. Laten we in opstand komen” Om onze eisen te verdedigen, moeten we ons organiseren en in actie komen. (foto: Liesbeth)

De wel erg moeizame regeringsvorming en het vastlopen van het politieke bestel in ons land is onderdeel van een veel breder fenomeen van ondermijning van de traditionele politiek.

Diegenen die oplossingen zoeken bij louter een hervorming in de structuur van het politieke stelsel zullen daar geen antwoord op bieden.

Kan de christendemocratie overleven?

Quid CD&V?

B

ij één van de vorige politieke crisissen in dit land, stelde toenmalig CD&V-kopstuk Dehaene voor om geen staatshervorming te doen en slechts een tijdelijke regering op de been te brengen. Dehaene wist dat dit onaanvaardbaar was voor N-VA, in 2007 de kartelpartner van CD&V. Hij schreef op zijn nota de veel besproken woorden: “Quid N-VA?”. Was N-VA bereid om het ‘staatsbelang’ centraal te stellen of niet?

Uiteindelijk zou N-VA in 2008 uit de regering-Leterme stappen en was het kartel verleden tijd. Vandaag werpt zich stilaan de vraag op wat het lot van de christendemocratie is: ‘Quid CD&V’?

In de hoogdagen van de christendemocratie – ruwweg tot eind jaren 1960 – werden scores tot boven de 40% gehaald. Dit was het resultaat van een beleid van klassenverzoening waarbij verschillende standen bediend werden. Het verzet van de arbeidersbeweging werd afgekocht door het afvijlen van de scherpe kantjes van de burgerlijke politiek. Daar blijft vandaag niet veel van over. CD&V doet zelfs geen poging meer om het ACV te vriend te houden. In de Vlaamse regering kreeg Wouter Beke de taak om het middenveld aan te vallen. Hij doet dit zonder morren en met een arrogantie die het protest verder aanwakkert. Na de verkiezingen van mei vorig jaar was er voorzichtige kritiek van ACV-toppers op de rechtse koers van CD&V en het asociale karakter van de Zweedse regering, die daar-

voor net electoraal was afgestraft.

De reactie van de CD&V-top was opmerkelijk hard: zo sterk als het ACV werd bekritiseerd, klonk de kritiek op N-VA de afgelopen weken nooit. De lijm tussen CD&V en N-VA lijkt sterker dan die met het ACV. Niets lijkt erop te wijzen dat CD&V opnieuw een brede partij kan of zelfs wil worden, met daarin zowel vertegenwoordigers van de arbeidersbeweging als van de burgerij. CD&V plakt zich vast aan N-VA. Mogelijk doet de partij dit vanuit politieke berekeningen: de hoop om de verantwoordelijkheid voor de politieke crisis naar anderen door te schuiven. Ook in Vlaanderen denkt 40% dat vooral N-VA verantwoordelijk is voor de impasse (peiling in Het Nieuwsblad, 1 februari). Het is echter een erg onzekere gok indien CD&V hoopt dat

het daarvan kan profiteren. Er is in de maatschappij gelatenheid tegenover de politieke impasse en tegelijk afkeer van de traditionele politiek.

Dat maakt dat CD&V in geen enkel scenario echt kan winnen: als er alsnog een regering zonder N-VA komt, zal de lange duur van de regeringsvorming aan CD&V toegeschreven worden. Bij nieuwe verkiezingen wordt Vlaams Belang wellicht de grote winnaar in Vlaanderen, ten koste van zowel CD&V, N-VA, VLD als SP.a. De laatste peilingen zetten CD&V rond de 11%, nog eens een pak minder dan bij de verkiezingen van mei.

De historische neergang van CD&V is niet louter toe te schrijven aan de huidige generatie partijleiders, er is

Zo sterk als het ACV werd bekritiseerd, klonk de kritiek op N-VA de afgelopen weken nooit.

De lijm tussen CD&V en N-VA lijkt sterker dan die met het ACV.

politiek

www.socialisme.be maart 2020

3

PVDA: van grote colère naar strijd voor regering van miljonairstaks?

O

p 1 maart is er de Grote Colère van de PVDA, een mars voor een ander beleid als antwoord op de huidige politieke crisis.

De PVDA heeft sinds de verkiezingen niet stilgezeten en heeft laten zien dat ze geen partij is zoals de anderen in het parlement. door

Boris (Brussel)

Net als LSP is PVDA actief in zowel Vlaanderen, Wallonië als Brussel, naar het beeld van de strijd van de arbeidersbeweging die steeds taalgrenzen moest overstijgen om ernstige overwinningen te behalen. De verkozenen van PVDA verdienen het equivalent van een gemiddeld arbeidersloon, terwijl traditionele politici in een ivoren toren wonen. In de parlementen lieten ze de stem van werkenden en hun gezinnen horen. Ze dwongen een noodfonds voor de zorgsector af met een alternatieve parlementaire meerderheid die tot stond kwam onder druk van de mobilisaties van de Witte Woede en groepen als ‘La Santé en Lutte’. De PVDA lanceerde een petitie voor een minimumpensioen van 1500 euro netto, waarvoor al 170.000 handtekeningen werden verzameld. Met de Grote Colère wil de PVDA haar krachten mobiliseren om te wegen op het debat over de federale regeringsvorming. Geen enkele traditionele partij was zo actief.

De Grote Colère

De PVDA stelt dat de sociale boodschap van de verkiezingen wordt genegeerd. Dat klopt. De rechtse partijen die de verkiezingen verloren, proberen de uitslag te vervalsen rond het idee van de zogenaamde ‘twee democratieën’ met een rechts Vlaanderen en een links Wallonië. Dat doen ze om een nieuwe staatshervorming te eisen en de rechtse politiek door te zetten.

In werkelijkheid is de Zweedse regering afgestraft voor het beleid van sociale afbraak.

In de oproep voor de betoging stelt de PVDA dat België door de huidige crisis “in de tang wordt gehouden door politici die politieke spelletjes spelen enerzijds en separatisten die het land willen splitsen anderzijds.”

De woede tegen de politici wordt gemobiliseerd rond drie eisen: minimumpensioen van 1.500 euro per maand netto, halvering van de lonen van politici en herfederalisering van

bevoegdheden inzake mobiliteit, klimaat en armoedebestrijding.

Deze aanpak en deze zeer bescheiden eisen lijken te wijzen op de wil om de ‘Shame’-betoging van 23 januari 2011 in Brussel deels te herhalen. Die betoging bracht na 223 dagen van crisis in de regeringsvorming maar liefst 45.000 mensen op de been. De betogers uitten toen hun ongenoegen over de politieke crisis. De organisatoren eisten de vorming van een regering.

LSP was het niet eens met het concept van die oproep, maar kwam wel tussen in de betoging. We deden dit met de slogan: “Een regering om de banken en speculanten aan te pakken, niet de werkenden en hun gezinnen.”

De politieke crisis van 2010-11 kwam voor de doorbraak van de PVDA en er was evenmin een reactie van de georganiseerde arbeidersbeweging. Vandaag wordt de sociale sfeer nog gekenmerkt door de klimaatacties van de jongeren, terwijl ook het personeel in de zorgsector, de gevangenissen en bij de NMBS in actie kwam.

In Vlaanderen is er verzet tegen de rechtse regering door de culturele en de sociale sectoren. Bij het personeel van de lokale besturen in Brussel is er een langdurige strijd tegen lage lonen.

Er was tevens strijd in de sector van de dienstencheques en aan de Gentse universiteit waar de ABVV-campagne ‘Fight for 14’ wordt geconcretiseerd

Jos D’Haese, fractieleider van de PVDA in het Vlaams Parlement

door acties van het personeel.

Bovendien was er de vakbondsbetoging van het ABVV op 28 januari ter verdediging van de sociale zekerheid.

Dat was een eerste succes in de voorbereiding van de arbeidersbeweging op de komende aanvallen. ABVVvoorzitter Robert Vertenueil verklaarde dat een regering moet vertrekken van koopkracht, het sociale en het klimaat op basis van de verzekering van een sterke sociale zekerheid, een minimaal pensioen van 1.500 euro netto, terugkeer naar de pensioenleeftijd van 65 jaar, een minimumloon van 14 euro per uur, sociale uitkeringen boven de armoedegrens en een noodplan van sociale en ecologische investeringen.

zowel N-VA als PS willen de sociale zekerheid ontmantelen door delen ervan te regionaliseren via een nieuwe staatshervorming, terwijl aanhangers van een regering zonder N-VA de voorkeur geven aan de optie van een federale ontmanteling. Naar het voorbeeld van het ABVV heeft de Wereldvrouwenmars begrepen wat er op het spel staat, door de nationale betoging van 8 maart in het kader te plaatsen van de verdediging van de sociale zekerheid. Met de Grote Colère lijkt de PVDA dit punt te hebben gemist.

Als we het ernstig menen met een regering van de miljonairstaks, dan moeten we van elke gelegenheid gebruik maken om te bouwen aan een gunstige krachtsverhouding hiervoor.

De herfederalisering van bevoegdheden leidt niet automatisch tot een links beleid. In feite wordt het idee van herfederaliseren gedeeld door een aantal liberalen. De eisen van de Grote Colère zijn niet opgewassen voor de uitdagingen die zich stellen.

Tijdens de verkiezingscampagne eiste de PVDA een radicaal publiek investeringsplan van 10 miljard euro per jaar om de sociale tekorten en de klimaatuitdaging aan te pakken. Net als het ABVV verdedigde het de invoering van een minimumloon van 14 euro per uur, maar ook voorstellen zoals de 30-urige werkweek en de miljonairsbelasting. Waarom ging de PVDA niet verder op deze weg en probeert de partij niet om de passieve steun voor deze ideeën om te zetten in het begin van actief verzet op 1 maart? Als we het ernstig menen met een regering van de miljonairstaks, dan moeten we van elke gelegenheid gebruik maken om te bouwen aan een gunstige krachtsverhouding hiervoor.

Een regering van de miljonairstaks zal botsen op chantage, tegenwerking en sabotage (kapitaalvlucht, …) door de kapitalistische klasse. Een arbeidersregering zal dus haar toevlucht moeten nemen tot het wapen van de nationalisatie om ons dagelijks leven echt te veranderen.

De CD&V’er deed er nog een schep bovenop door recent aan te kondigen dat de Vlaamse regering wel middelen vrijmaakt voor een app rond gezond eten. Op zich is daar niets mis mee.

Maar 550.000 euro uitgeven voor een app is wraakroepend als ongeveer hetzelfde bedrag bespaard moet worden bij CAW Antwerpen als onderdeel van de algemene besparing. Het betekent minder psychologische en schuldhulpverlening voor armoede. Mensen zullen hun hulpverlener verliezen, maar kunnen ondertussen wel gezonde recepten opzoeken.

De maatregelen van de Vlaamse regering zetten mensen op straat. Dat gebeurt zowel figuurlijk als letterlijk.

Er vallen ontslagen. Zo verdwijnen bij de vzw Sam, de organisatie die straathoekwerk ondersteunt, een 20-tal van de 54 jobs. Daaronder ook Joost Bonte, een pionier van het straathoekwerk in ons land. De directies van de 11 Vlaamse CAW’s zien geen andere optie dan hun aanbod beperken, ook al zijn er wachtlijsten. Dit betekent dat mensen helemaal uit de boot zullen vallen. Het kan honderden mensen extra letterlijk op straat doen terechtkomen.

I n K nack (18.2) sch reef A n n Peuteman: “Als onze politici er niet voor zorgen dat die straathoekwerkers, psychologen en sociaal werkers sterk staan, goed worden ondersteund

en de waardering krijgen die ze verdienen, zullen meer en meer mensen afdwalen in de richting van depressies, burn-outs, suïcide, verslaving, misdaad ook. Een erg efficiënte besparing lijkt zoiets niet.” Voor de extra politie en camera’s op straat zullen er nadien ongetwijfeld wel middelen gevonden worden.

De besparingen op de sociale sector zijn onderdeel van een algemeen besparingsbeleid van de Vlaamse regering. Zo moeten ook de culturele sector, de openbare omroep, De Lijn, het onderwijs, … het met minder doen. Het leidt overal tot ongenoegen.

Minister-president Jambon mocht dit ondervinden toen hij tot twee keer toe werd uitgejouwd op culturele galabijeenkomsten, nochtans staan die niet bekend als traditionele broeihaarden van subversief sociaal verzet. Het doet het boegeroep op de MIA’s en de Ultimas enkel luider klinken.

In december waren er al de eerste protestacties, met onder meer druk bijgewoond protest van de sociaal assistenten. Op 5 maart is er een nieuwe gelegenheid om het verzet op te bouwen.

Dan is er een betoging van de sociale sector, een uitstekende kans om al wie getroffen wordt door het Vlaamse besparingsbeleid bijeen te brengen in een collectieve actie van waaruit een actieplan kan gelanceerd worden.

Strijden voor een regering van de miljonairstaks

Met de Grote Colère wil de PVDA haar krachten mobiliseren om te wegen op het debat over de federale regeringsvorming.

Geen enkele traditionele partij was zo actief.

Na vier decennia van neoliberaal beleid bevinden de traditionele partijen zich in een crisis en is het zwaartepunt van de politieke berekeningen geleidelijk naar de regio’s verschoven.

Iedereen is het erover eens dat er een nieuwe besparingskuur nodig is om het begrotingstekort, dat eind 2020 12,4 miljard euro zal bedragen, aan te pakken. Dat zal moeilijk lukken zonder de sociale zekerheid te raken.

Voorstanders van een regering met

Sociale sector: protest houdt aan

W

outer Beke blijft provoceren tegen de sociale sector. Eerst kondigde hij besparingen aan, vervolgens deed hij alsof zijn neus bloedde toen de besparingen concreter werden met afdankingen. Hij beweerde dat de miljoenen die de CAW’s moeten besparen gevonden kunnen worden in overhead- en managementkosten. Is de minister zo wereldvreemd dat hij niet beseft dat het chronische gebrek aan middelen die kosten al tot een minimum beperkt heeft?

4

Op de werkvloer

de

Linkse Socialist

Een relaas van de staking bij INEOS Phenol

O

p 9 januari 2020 brak er een staking uit onder de 180 werknemers van de fenolfabriek van INEOS in de Antwerpse Waaslandhaven. Directe aanleiding was het ontslag van Chris De Wachter, vakbondsafgevaardigde van ACLVB. Chris klaagde systematisch onveilige situaties aan. Hij verzette zich tegen de drieste manier waarop de nieuwe plantmanager, Hugo Piot, organisatorische veranderingen wou doorvoeren. door een

ABVV- delegee in de Antwerpse chemie

Sluimerend ongenoegen over een nieuw management

Onderhuids groeide het ongenoegen bij het personeel over de koerswijzigingen en het nieuwe management al geruime tijd. Aan het piket vertelden de personeelsvertegenwoordigers hoe de bijeenkomsten van de Ondernemingsraad en het CPBW patronaal eenrichtingsverkeer werden waar geen tegenspraak werd geduld.

Naast de re-integratie van de 55-jarige Chris De Wachter – of een financiële compensatie tot aan zijn vervroegd pensioen, wat in concreto 2 jaar loon boven het wettelijk vastgelegde zou betekenen – eiste het vakbondsfront een andere managementstijl. Of beter: het vertrek van Piot. Een beleid mét inspraak van de personeelsvertegenwoordigers en evenwichtige afspraken over geplande organisatorische wijzigingen.

ale uitvalbasis geworden voor INEOS, dat wereldwijd 22.000 werknemers telt en goed is voor een operationele winst van 4,3 miljard dollar.

Verdeel-en-heers om de staking te breken

De inschattingsfout van de INEOSdirectie leidde er toe dat ze in de eerste dagen na het uitbreken van de staking in het defensief zat in het publieke debat. Maar de directie herstelde zich snel: operators werden individueel benaderd, thuis opgebeld en onder druk gezet. Er werd een brief naar huis ver-

Solidariteit tegenover agressief INEOS

Een dergelijke lange staking wijzigt de verhoudingen in de fabriek. Daar kan de directie niet aan voorbij.

De solidariteit onder het personeel bleek veel krachtiger dan verwacht en de staking doet INEOS meer pijn dan het wil toegeven. Het is de grootste van de drie fenolfabrieken van INEOS, dat met voorsprong marktleider is inzake fenolproductie. Bij minstens één bedrijf in de Antwerpse haven werd een hele productielijn afgesteld wegens een tekort aan aceton, een bijproduct dat normaal door INEOS Phenol wordt geleverd.

De verliezen voor INEOS zijn groot: een veelvoud van wat het zou kosten om De Wachter uit te betalen tot aan zijn pensioen. De extra flexibiliteit die door de directie geëist wordt, zal de economische schade niet goedmaken.

Het gaat om een principekwestie, een krachtmeting. Met zes productievestigingen in Antwerpen is het een cruci-

stuurd met de boodschap dat stakers de toekomst van de fabriek – en dus hun job – op het spel zetten.

Een werkgeversvoorstel met valse en vage beloften werd ter stemming voorgelegd. Nieuwe aanwervingen beloven om mensen te vervangen die recent ontslag hebben genomen, is géén toegeving. Een psycholoog inschakelen om naar de grieven van mensen te luisteren is eerder een slag in het gezicht van de werknemers dan een tegemoetkoming op vlak van inspraak. De directie verloor de stemming met 78%.

Maar het management had de volgende zet al klaar. Twee dagen na de stemming, na 23 dagen staking, stelde ze in de media dat de fabriek naar een “verhoogd veiligheidsniveau” zou gebracht worden. Larie en apekool die

moest dienen om de verplichte veiligheidsbezetting te schrappen. Die veiligheidsbezetting bood de bonden de mogelijkheid om mensen afwisselend te laten werken en staken, wat het loonverlies beperkt hield. De directie kondigde aan dat het de veiligheid zou garanderen met kaderleden (die hier niet voor opgeleid zijn) en enkele werkwilligen. De badges van stakers werden ingetrokken, wat snel serieuze financiële druk zet.

Druppelsgewijs lieten werknemers zich op de lijst van werkwilligen plaatsen. Bij het ACV waren dit er blijkbaar meer dan bij de andere bonden, waardoor ook de ACV-delegees beslisten naar binnen te gaan. Het vakbondsfront werd gebroken. Maar na vijf weken staakte nog steeds meer dan de helft van de 80 procesoperators.

Klimaatbeweging verleent steun aan het piket

Waar bij de eerste bezoeken van klimaatactivisten hun aanwezigheid nog op scepsis onthaald werd, veranderde dit naarmate de strijd verdergezet werd. Opgeklopt door patronaat, politiek en media leeft in de chemiesector nogal sterk het idee dat actievoeren voor een CO2-neutrale economie onze jobs op de helling zet. In de context van het kapitalisme is dit een waarschijnlijk scenario, aangezien de patroons er niet voor terugdeinzen om de gevolgen op de werknemers af te wentelen als hun lucratieve business onder druk komt te staan.

“Die gasten strijden tegen het kapitalisme, en wij, wij doen dat in feite ook”, stelde een delegee aan het piket. Gesprekken tussen stakers en klimaatactivisten gingen bijvoorbeeld over welke technologieën – weliswaar vaak nog op papier of in pilootfase – er vandaag reeds voorhanden zijn om tot een chemische nijverheid te komen die

geen gebruik maakt van fossiele brandstoffen en bovendien CO2-neutraal is.

Ook de arrogante houding van INEOS, dat onrespectvol omgaat met werknemers en ieder debat met de klimaatbeweging weigert, kwam vaak aan bod.

Dergelijke ontmoetingen van de klimaatbeweging met werknemers in strijd zijn belangrijk om tot een wederzijds begrip te komen en samenwerking in de toekomst mogelijk te maken.

Staking zal tot andere verhoudingen leiden in de fabriek

Op 24 februari ging het personeel

terug aan het werk: de door de directie gevraagde flexibiliteit wordt enkel op vrijwillige basis doorgevoerd en de plantmanager trekt zich terug als voorzitter van overlegorganen.

Een volledige overwinning voor de stakers was moeilijk, gezien de radicale houding van de directie, de diepe zakken van INEOS en het feit dat de strijd beperkt blijft tot de fenolfabriek. Zoals ABVV-secretarissen Levi Sollie en Patrick Lodewijckx in Gazet van Antwerpen lieten optekenen, zal de directie er niet aan voorbij kunnen dat een dergelijke lange staking de verhoudingen in de fabriek wijzigt. Dat bleek ook na de lange sta-

GSK. Nationaliseren om jobs te redden en de tekorten te stoppen

T

oen bekend werd dat GSK - een van de tien grootste farmaceutische bedrijven ter wereld en de grootste private werkgever in Wallonië - zou worden geherstructureerd, vergaten de politici snel de ontslagen toen ze hoorden dat er ook voor 500 miljoen euro zou geïnvesteerd worden. door een

GSK-arbeider

In een interview voor RTL Info legde Waals parlementslid Manu Disaboto van Ecolo uit dat “het schokkend is, maar...” GSK deed niet hetzelfde als Caterpillar: het bedrijf investeert. De Waalse minister van Economie Willy Borsus (MR) waarschuwde: “Het is een sociale aardbeving voor de betrokken men-

sen, voor de betrokken gezinnen.

Maar we mogen de farmaceutische sector niet brutaliseren.” Neen, van deze politici valt niets te verwachten. De PVDA daarentegen klaagt aan dat het bedrijf de afgelopen tien jaar voor 4,2 miljard euro aan fiscale cadeaus kreeg van de federale overheid. De partij eist terecht dat

bedrijven die afdanken hun fiscale steun terugbetalen.

Een wet tegen afdankingen?

Bij de arbeiders daarentegen was er echte woede maar bij gebrek aan een reactie die overeenstemt met de ernst van de situatie, zullen velen het gevoel hebben dat het te laat is om te reageren en dat de schade moet worden beperkt. Op vakbondsniveau door te onderhandelen over een vermindering van het aantal ontslagen en over aanzienlijke ontslagvergoedingen, op politiek niveau door middel van wetten om afdankingen in winstgevende bedrijven te voorkomen.

Zonder een sterke krachtsverhouding op te bouwen, zal er geen echt bindende wet voor kapitalisten worden overwogen. En zelfs indien er zo’n wet komt, dan nog zouden de multinationals met hun legers van advocaten, juristen en lobbyisten wel manieren vinden om de wet van zijn inhoud te ontdoen nog voor hij door het parlement geraakt. Als we op basis van solidariteit en strijd een krachtsverhouding kunnen opbouwen over meerdere werkplaatsen en in de wijken, om de multinationals tot toegevingen te dwingen, zou het een vergissing zijn om te stoppen bij een wet, die de multinationals al gauw zouden omzeilen. Zolang de aandeelhouders de controle hebben, telt alleen de kortetermijnwinst.

De PVDA en de PS verdedigen

voorstellen voor wetgeving om ontslagen bij winstgevende multinationals te verbieden. Maar zijn de multinationals wel eerlijk? Spelen ze niet met hun financiële balansen om winsten desnoods te verbergen?

We herinneren ons dat Caterpillar het gebrek aan rentabiliteit van de Belgische afdeling in kaart had gezet door boekhoudkundige manoeuvres om de winsten in Zwitserland in te boeken. Hoe kan men zich wapenen tegen dergelijke boekhoudkundige snufjes? En wat te doen met de werkenden van de echt verlieslijdende bedrijven, vooral als er een nieuwe economische crisis komt?

Moeten werknemers gewoon geduldig zijn en op PVDA of PS stemmen en vervolgens wachten tot er een progressieve meerderheid komt om deze wet aan te nemen? We weten wat de PS doet met verkiezingsbeloften... Hoe lang moeten we dan nog wachten?

In oktober nam de PVDA, naar aanleiding van het schandaal van de extreem dure behandeling van de kleine Pia, een terecht standpunt in: “Voor ons is het duidelijk: onderzoek en ontwikkeling van geneesmiddelen moeten in publieke handen gehouden worden, zodat patiënten en niet de winst van farma-aandeelhouders op de eerste plaats komen.”

Toen GSK enkele maanden nadien een herstructurering aankondigde, verdedigde de PVDA niet de nationalisatie van het bedrijf. Het bleef

op de werkvloer

www.socialisme.be maart 2020

5

Sociale verkiezingen: hoe links en strijdsyndicalisme versterken?

I

n mei vinden er sociale verkiezingen plaats. In duizenden bedrijven zullen de vakbonden meer dan een miljoen stemgerechtigde werknemers moeten overtuigen. Een belangrijk moment in de opbouw van een vertegenwoordiging van de werknemers op bedrijfsniveau, in de Ondernemingsraad en het Comité Preventie en Bescherming op het Werk. door een

kingen bij LANXESS Rubber (2014) en ExxonMobilAntwerpPolymers (2016). Sinds de staking zijn er bij INEOS Phenol opvallend veel kandidaten onder de procesoperators voor de aankomende sociale verkiezingen.

Het belang van de staking strekt zich uit tot voorbij de grenzen van de fenolfabriek. Vooreerst voor de werknemers van de andere INEOSvestigingen in Antwerpen. Maar ook het patronaat en de vakbonden in de gehele Antwerpse chemiesector zullen lessen trekken uit een conflict als gevolg van de agressieve INEOS-stijl.

Verder is het ontslag van een vakbondsafgevaardigde een slag in het gezicht

Als we een krachtsverhouding kunnen opbouwen over meerdere werkplaatsen en in de wijken om multinationals tot toegevingen te dwingen, zou het een vergissing zijn om te stoppen bij een wet, die de multinationals al gauw zouden omzeilen. beperkt tot een poging om de excessen onder controle te krijgen. Door de aandeelhouders ongemoeid te laten, zijn het de patiënten, de werkenden en hun gezinnen die de prijs betalen met afdankingen, tekorten aan medicijnen en hoge kosten voor gezondheidszorg. De enige alomvattende oplossing is nationalisatie onder democratische controle en beheer van de gemeenschap, zonder uitkoopsommen of compensatie.

Wat je niet bezit kan je niet controleren

Nationaliseren om jobs te redden.

Enkel de aandeelhouders hebben belang bij de herstructurering. Het is in het belang van de werkenden om het beschik-

van de vakbeweging. Het is in het belang van de gehele arbeidersbeweging dat er gestreden wordt voor re-integratie en – indien dit onmogelijk blijkt – in tweede instantie voor het opdrijven van de “prijs” van dergelijke ontslagen. Krachtdadige, strijdbare en gedragen personeelsvertegenwoordigers zijn cruciaal om de belangen van de werkenden en hun gezinnen te verdedigen in een samenleving en een economie waar het grootkapitaal regeert.

Dit is een samenvatting van een langer artikel dat op onze website staat: https://nl.socialisme.be/81538/

bare werk te verdelen en alle aanwezige talenten te gebruiken. We zouden niet alleen jobs kunnen redden, maar ook alle uitbestede taken (schoonmaken, koken, projectmanagement, transport, ...) integreren om de werkomstandigheden naar boven toe te harmoniseren.

Nationaliseren om een einde te maken aan de tekorten. Private bedrijven produceren op zo’n manier dat de opslagkosten minimaal zijn: ‘’just in time’’. Door te nationaliseren, geven we onszelf de middelen om de productie te plannen op het niveau van de behoeften. Vaccins hebben een ongelooflijke sprong voorwaarts mogelijk gemaakt op het gebied van de volksgezondheid. Maar er moet nog veel gebeuren.

Ondanks de enorme behoeften in veel neokoloniale landen zijn bedrijven tevreden met de productie voor de rijkste markten. Als we erin geslaagd zijn om polio in Europa uit te roeien, hebben we de kans om dat ook op wereldschaal te doen. Zo zijn er vele voorbeelden.

Nationaliseren om een verwaarloosde zorgsector te financieren.

Ziekenhuizen werken steeds vaker op twee snelheden: goede dienstverlening in ziekenhuizen voor de rijken, schaarste en tekorten in de meeste publieke en private ziekenhuizen (tekort aan personeel, materieel, infrastructuur, …).

Laten we de enorme rijkdom die het personeel in de farmaceutische sector creëert, gebruiken om een gezondheidszorg te financieren die aan de behoeften voldoet. Laten we de gezondheidszorg uit de greep van de winstlogica halen!

ABVV- delegee

De vakbonden kennen tijdens sociale verkiezingen doorgaans een toestroom van nieuwe leden. Tot begin maart is het maken van nieuwe leden een prioriteit. Dit is belangrijk voor de dynamiek van de campagne. In de loop van maart worden de kieslijsten ingediend. De motivatie van nieuwe leden is geen bijzaak. Wie enkel “beschermd” wil zijn en niet actief betrokken is, straalt dikwijls negatief af op vakbondsdelegaties. Het maken van nieuwe leden gebeurt best op basis van een gesprek over de syndicale visie: de strijdpunten rond lonen en arbeidsvoorwaarden in het bedrijf, het belang van actieve betrokkenheid, de nood aan een klassenanalyse die verder kijkt dan bedrijfssyndicalisme, ...

De basis voor de sociale verkiezingen wordt gelegd door de permanente communicatie met collega’s gedurende de 4 voorgaande jaren. Dat kan gaan van nieuwsbrieven over informatieve mails tot pamfletten met de stand van zaken. Naast natuurlijk de vele persoonlijke gesprekken met collega’s. Op een aantal werkplaatsen is defensieve - tegen afdankingen of besparingen - of offensieve strijd - zoals die voor 14 euro per uur minimumloon - gevoerd. Delegaties en vertegenwoordigers worden steeds meer geconfronteerd met de brutale realiteit van het winstsysteem.

Het overlegmodel dat de reformistische vakbondsleiders propageren, staat al decennia onder druk. Dit is een gevolg van de kapitalistische crisis die leidde tot stagnatie en achteruitgang. Enkel een benadering van strijd zoals rond 15 dollar minimumloon in de VS - waarvoor ook het stakingsmiddel werd gebruikt - lijkt nog ernstige stappen vooruit toe te laten.

Vormingen van de vakbonden zouden niet enkel de officiële structuren in de bedrijven moeten uitleggen. Er is nood aan degelijke politieke en economische vorming over de aard van

het kapitalisme zelf.

De beste verdediging als vakbondsmilitant is een hoog profiel: regelmatig een grote groep collega’s informeren, een offensief en kritisch standpunt innemen wanneer dat vereist is, de uitbouw van een actieve basis van militanten, ... Waar mogelijk in samenwerking met andere vakbonden, of druk zettend door hen uit te nodigen tot samenwerking rond correcte eisen.

Economische vertraging kan context sociale verkiezingen veranderen

Een aantal syndicale werkingen zullen in de discussie rond de sociale verkiezingen - met offensieve ei-

Laat de sociale verkiezingen een gelegenheid zijn om meer linkse syndicale militanten te verkiezen.

Om waar mogelijk personeelsvergaderingen te houden over hoe besparingen en ontslagen te bestrijden. sen rond lonen en betere condities al geconfronteerd zijn met de realiteit of dreiging van ontslagen. De laatste jaren was er een toename van collectieve ontslagen. Als je voor 2019 het massa-ontslag bij Proximus meetelt: van 3829 in 2017, 6027 in 2018 naar 6987 vorig jaar.

De ontslagen zijn een gevolg van de vertraging van de economie, maar dikwijls ook een manier om riante

winsten op peil te houden. Het coronavirus begint ook de aanvoerlijnen uit China te verstoren bij tal van bedrijven, met ernstige gevolgen voor de inkomsten en winstgevendheid.

In bedrijven die met ontslagen worden geconfronteerd moet de nood aan solidariteit - samen opkomen voor onze jobs en condities - naar voren worden gebracht. Ook in het materiaal voor de sociale verkiezingen.

Waar nodig, dient opgeroepen te worden voor personeelsvergaderingen om de reactie op ontslagen te bespreken.

LSP denkt dat de crisis van het systeem de nood aan brede mobilisatie, stakingsactie en democratische nationalisatie zal stellen om jobs te redden. De PVDA bepleit een wet voor een verbod op ontslagen in winstgevende bedrijven. Als een linkse regering of meerderheid dat kan afdwingen zou dat positief zijn maar het kapitaal heeft ook talloze drukkingsmiddelen om zo’n regering te dwarsbomen. De getroffen werknemers hebben in de eerste plaats een syndicale strategie nodig. En wat als de economie effectief in recessie gaat en bedrijven geen winst meer maken? We hebben nood aan een breed, links syndicaal netwerk om de idee van opbouwende actieplannen en personeelsvergaderingen in zo’n situatie op de agenda te zetten, met de bedoeling om jobs te redden via strijd. Om werkgelegenheid op lange termijn te beschermende moeten we ook de nood aan maatschappijverandering via die weg op de agenda zetten.

Laat de sociale verkiezingen een gelegenheid zijn om meer linkse syndicale militanten te verkiezen. Om waar mogelijk personeelsvergaderingen te houden over hoe besparingen en ontslagen te bestrijden. Sterkere linkse delegaties zijn een krachtig signaal aan het management en leggen de basis voor een steviger verzet tegen de besparingen en aanvallen op onze levensstandaard in het algemeen.

6

sociaal

de

Linkse Socialist

Franstalig onderwijs. Sacré Coeur in Bergen: “Dit doet eerder aan multinationale stakingsbreker denken”

E

en journalist van de krant L’Avenir omschreef de houding van de directie van de school Sacré Coeur in Bergen als één die eerder aan een multinational deed denken. Dat was nadat de school deurwaarders afstuurde op leerlingen die protesteerden tegen problemen met de infrastructuur en de communicatie in de school.

Ook het personeel heeft geen gebrek aan ongenoegen tegenover de directie. We spraken hierover met Stefanie, leraar in de betrokken school en afgevaardigde namens de socialistische vakbond.

“De actie van de leerlingen eind januari was het resultaat van de vreselijke toestand van de school. Er zijn slechts een handvol toiletten voor 1.000 leerlingen en ze zijn in zo’n slechte staat dat sommige leerlingen zich tot het middaguur inhouden om naar de toiletten van een naburige McDonald’s te gaan. De studieruimte is een binnenplaats, een tijdelijke oplossing die al meer dan twee jaar bestaat. Op die binnenplaats vliegen duiven rond, is het koud en bovendien is het vlak naast de speelplaats. Soms moeten leerlingen studeren terwijl de kleintjes er net naast spelen en lawaai maken. Daarnaast ontbreekt het aan degelijke vestiaires en tal van andere dingen.

“De leerlingen organiseerden een staking waarbij ze het eerste uur de school weigerden te betreden. De meeste jongeren had plakband op de mond gekleefd. Daarna trokken ze de gebouwen binnen en riepen ze slogans op de speelplaats. De directie koos ervoor om deurwaarders in te zetten om de identiteit van de protesterende leerlingen te controleren! Drie vertegenwoordigers van de leerlingen werden ontvangen door de directie, samen met een vertegenwoordiger van de inrichtende macht en de deurwaarders!

Deze actie bracht de jongeren meer bij dan 100 uur sociale wetenschappen: ze bleven solidair toen de repressie werd opgevoerd. Deze aanpak van de

directeur leidde tot radicalisering van de leerkrachten.

“Kort voordien waren de leerkrachten tijdens een pedagogische studiedag samengekomen om de talrijke problemen te bespreken inzake de infrastructuur, maar ook rond de organisatie van de school (veranderingen in de organisatie van de examens, or-

Terwijl we enkel de problemen vaststelden, reageerde de directeur alsof dit een geval van ongeziene agressie was. ganisatie van de start van het schooljaar, …). Tijdens die pedagogische studiedag begin december besloot het personeel om het programma van de namiddag naast zich neer te leggen om samen de diverse problemen te bespreken. We deden dit op een constructieve manier en zochten telkens naar mogelijke oplossingen. We kozen een klein comité die een verslag moest maken voor de directie en de inrichtende macht. De meerderheid van het personeel ondertekende dit verslag.

“Terwijl we enkel de problemen vaststelden, reageerde de directeur alsof

dit een geval van ongeziene agressie was. Twee docenten werden opgeroepen voor een disciplinaire hoorzitting wegens gebrek aan respect voor de directeur. De ene had gewoon een vraag gesteld, net als tientallen andere collega’s. De andere had een zelfgemaakte protestkersttrui gedragen uit ongenoegen met de reorganisatie van de examens die het kerstverlof bedreigde.

“Daarna waren er solidariteitsreacties en werden enkele werkonderbrekingen georganiseerd. Sinds de tussenkomst van de deurwaarders is de centrale eis van het personeel het vertrek van de directeur. Niemand kan zich voorstellen om met hem verder te werken na dit alles. Tijdens de

verschillende werkonderbrekingen namen we de tijd om de verschillende actiemogelijkheden te bespreken.

Leggen we al onze hoop in de handen van de inrichtende macht, om maatregelen te nemen tegen de directeur, of bouwen we zelf een krachtsverhouding uit. We kozen voor de tweede optie en begin februari stemden we voor een staking. Op 20 februari legden we uiteindelijk het werk neer, ondanks een poging van de inrichtende macht om de gemoederen te sussen. Er was een grote opkomst en verschillende ouders en leerlingen kwamen hun steun betuigen tijdens de staking.

“Het conflict is nog aan de gang en we weten niet wat het resultaat zal zijn.

Maar ondertussen hebben we belangrijke stappen gezet: het creëren van eenheid onder het personeel, heel wat collega’s sloten aan bij de vakbond en het inzicht dat we ons moeten organiseren om iets te bekomen. We kunnen ons lot niet laten afhangen van verschillende instanties om iets te bereiken: we moeten vooral op onze eigen krachten rekenen. De problemen inzake beheer en infrastructuur zijn wijdverbreid in het onderwijs. In februari waren er bijvoorbeeld ook al acties in de athenea Toots Thielemans en Andrée Thomas in Brusse Deze situatie zou tot veralgemeende acties van personeel en leerlingen kunnen leiden.”

Electorale revolte in Ierland Establishmentpartijen zwaar afgestraft

T

oen Varadkar, eerste minister van een minderheidsregering van Fine Gael (FG), gesteund van buitenaf door Fianna Fáil, de twee establishmentpartijen die de laatste 100 jaar de macht uitmaken, verkiezingen aankondigde, werd niet voorzien dat er zo’n desastreuze uitslag zou volgen. De Ierse economie werd in de verf gezet als één van de sterkste groeiers en hij dacht te kunnen cashen op de Brexit-deal, die mee door hem werd onderhandeld. Het draaide uit op een afstraffing van formaat. “Fine Gael en and Fianna Fáil out,” was het gevoel dat steeds sterker klonk aan de deuren en op straat. Samen haalden ze 43,4%, een historisch dieptepunt. door

Els Deschoemacker

Een gebrek aan sociale huisvesting en een vertraging in de privémarkt voor het bouwen van nieuwe woningen, leidde ertoe dat meer mensen moeten huren, met torenhoge en onbetaalbare huurprijzen tot gevolg. Eind 2019 waren er meer dan 10.000 daklozen, een verdriedubbeling op 5 jaar tijd. In ziekenhuizen stegen de wachtlijsten voor behandelingen en kregen meer dan 100.000 mensen op de spoed nooit een bed te zien. Een betoging

in Limerick, na een sterfgeval door onderbezetting, mede georganiseerd door Solidarity, kreeg meer dan 4000 mensen op de been. Het was deel van de revolte van onderuit en de roep naar verandering. De hoeraberichten over de economie en de stelling ‘dat het van nu af alleen maar beter kon’, vielen bij de kiezer op een koude steen.

Sinn Fein en groenen de grootste winnaars

Sinn Fein (SF), een links nationalistische burgerlijke partij, jarenlang gewantrouwd door haar rol in het NoordIerse conf lict, voerde haar meest linkse campagne ooit. Ze maakte van investeringen in huisvesting en de gezondheidszorg haar speerpunt. Vooral bij jongeren sloeg haar campagne aan, maar ook bij grote delen van de Ierse arbeidersklasse die nu in deze partij de beste kans zagen om FG en FF af te straffen en onmiddellijke verandering te realiseren. SF klokte af op 24,53% en kreeg het grootste aantal stemmen maar niet het grootste aantal zetels, omdat ze zelf deze opgang niet had voorzien en slechts een beperkt aantal kandidaten opstelde.

Ook de groenen surften verder op de groene golf die door heel Europa ging,

Mick Barry werd herkozen in Cork. Leden van International Socialist Alternative uit verschillende landen, waaronder België, voerden mee campagne in Ierland.

Echte verandering is pas mogelijk als jongeren en werkenden zich organiseren in bewegingen die van onderuit gedragen worden.

maar ook haar opgang werd deels afgeblokt door het enthousiasme onder jongeren voor Sinn Fein.

Sinds de verkiezingen geven peilingen aan dat de wil tot verandering zich steeds verder doorzet. De dam lijkt gebroken. Als er geen regering gevormd wordt - en het lijken zeer moeilijk regeringsonderhandeling te worden - zouden nieuwe verkiezingen deze trends slechts versterken.

Mick Barry herkozen, Ruth Coppinger nipt niet

Solidarity, waarin de Socialist Party (zusterpartij van LSP) actief is, zette een zeer sterke campagne neer.

Ondanks de druk van Sinn Fein werd Mick Barry in Cork North Central herkozen, Ruth Coppinger kwam in Dublin West, tegenover onder meer premier Varadkar en de sterk opkomende kandidaten van Sinn Fein en de groenen, enkele honderden stemmen tekort.

Doorheen de campagne benadrukten we dat echte verandering mogelijk is, maar slechts als de partijen die verandering nastreven breken met de twee partijen van het establishment en weigeren ermee een coalitie te vormen.

Echte verandering is pas mogelijk als jongeren en werkenden zich organiseren in bewegingen die van onderuit gedragen worden. Zo werden de waterbelastingen tegengehouden in 2014 en werd het recht op abortus afgedwongen in het referendum van 2018.

Voor echte verandering is een breuk met het neoliberale keurslijf en de grip van de kapitalistische klasse op de economie nodig. Daarvoor zal eenheid van de arbeidersklasse, Noord en Zuid, essentieel zijn.

ROSA

www.socialisme.be maart 2020

7

Internationale Vrouwendag: voor socialistisch feminisme

D

e Internationale Vrouwendag (IVD) heeft een lange geschiedenis achter de rug. Ontstaan in de eerste golf van het feminisme – de eerste IVD vond plaats in 1911, na een beslissing van de tweede Internationale Conferentie van Werkende Vrouwen, op voorstel van Clara Zetkin – werd ze opnieuw opgevist in de tweede golf vanaf eind jaren 960.

De laatste jaren is de dag opnieuw resoluut op de agenda gezet als een dag van strijd. In België heeft campagne ROSA daar een voortrekkersrol in gespeeld met onder meer de Gentse mars tegen seksisme op 8 maart 2017.

door

Anja Deschoemacker

Vrouwenstrijd is ook vechten voor een sterke sociale zekerheid

Dit jaar wil campagne ROSA gebruik maken van het feit dat 8 maart op een zondag valt voor de organisatie van een nationale betoging in Brussel. Zo willen we de dag vastspijkeren als een dag van actie en strijd voor de komende jaren. We werken daarvoor samen met de Wereldvrouwenmars, die verschillende vrouwenverenigingen en vakbonden samenbrengt.

De centrale boodschap is - naar aanleiding van het 75-jarige bestaan van de sociale zekerheid - dat vrouwenstrijd ook de verdediging van een sterke sociale zekerheid betekent.

Immers, door het bestaan van dat sociale vangnet, gebaseerd op een collectieve solidariteit, hebben generaties vrouwen zich kunnen vrijmaken en hun eigen keuzes kunnen maken en hun gezinnen alleen grootbrengen.

We stellen vast dat vrouwen de grootste slachtoffers zijn van de afbouw ervan door alle regeringen in de laatste 30 jaar. Zo zijn vrouwen sinds de invoering van het statuut van samenwonende in 1980 de belangrijkste prooi geweest in de jacht op werklozen.

Dit verlies van rechten heeft vrouwen in nieuwe deeltijdse en laagbetaalde jobs gedwongen. De combinatie van de strijd voor de individualisering van de sociale uitkeringen en voor een 14 euro bruto minimumloon kan een flink deel van de achteruitgang van die jaren inhalen.

de periode waarin abortus legaal kan van 12 naar 18 weken, zijn hun “vrouweneisen” nooit een breekpunt. Ze zijn integendeel steeds iets waarover ze een koehandel kunnen opzetten.

Twee jaar geleden trokken de liberale partijen MR en Open VLD zich terug uit de alternatieve meerderheid die in het parlement werd gevormd rond zo’n voorstel. Ze steunden integendeel een voorstel dat werd uitgewerkt met hun regeringspartners N-VA en CD&V en dat neerkwam op een status quo. Vandaag heeft de PS al laten verstaan dat, als CD&V bereid is tot een Vivaldi-coalitie, de PS dat voorstel uit de parlementaire besprekingen haalt om het in de regeringsonderhandelingen te bespreken (lees: te laten vallen of ernstig in te perken).

We zijn ervan overtuigd dat de volledige emancipatie van vrouwen onder het kapitalisme niet mogelijk is.

Het kapitalisme heeft baat bij zowel de laagbetaalde arbeid van vrouwen in allerhande sectoren als bij de onbetaalde arbeid van vrouwen in het gezin.

Verschillende studies wijzen uit dat het omzetten van die onbetaalde arbeid in betaalde jobs wereldwijd triljoenen euro’s zou kosten.

Steeds meer vrouwen werken buitenshuis. Nog nooit zijn er zo weinig huis-

Campagne ROSA staat voor socialistisch feminisme

Vandaag is het bon ton om jezelf “feminist” te noemen. Zo ook Alexander De Croo, vicepremier voor Open VLD in de vorige regering. Zijn “feminisme” heeft hem er echter niet van weerhouden met de regering de pensioenleeftijd te verhogen, de degressiviteit in de werkloosheidsuitkeringen te versterken, honderden miljoenen te besparen in de gezondheidszorg, …

De lijst maatregelen van de vorige Thatcheriaanse regering die vrouwen hard raken is bijzonder lang. Het gaat om maatregelen die vrouwen zowel in hun inkomen als in hun werklast op de werkplaats en thuis raken. Maar De Croo is feminist zoals alle partijen die het kapitalisme verdedigen: alleen als het hen en hun vriendjes in de besturen van de grote bedrijven niets kost!

En zelfs als het hen niets kost, zoals de discussie die zich twee jaar geleden en vandaag opnieuw afspeelt in het parlement over de verlenging van

Foto door Liesbeth

vrouwen geweest als vandaag, maar de enorme aangroei van vrouwelijke werkenden in de laatste decennia ging ook gepaard met de creatie van jobs die onvoldoende loon bieden om van te leven. Het kostwinnersmodel is weg – de lonen van mannen zijn overigens ook niet meer voldoende om met een heel gezin comfortabel van te leven – en is vaak vervangen met een model van niet twee maar één en een halve kostwinner.

Voor alleenstaande moeders betekent dit dat ze veel vaker dan andere groepen in de samenleving tot de armoede veroordeeld zijn. Voor samenwonende vrouwen betekent het in veel gevallen dat ze afhankelijk blijven van een mannelijke kostwinner.

Ze blijven ook mét een job de belangrijkste voorzieners van zorg en diensten in het gezin, wat maakt dat vrouwen gemiddeld minder vrije tijd hebben dan mannen, zelfs als ze gemiddeld minder uren buitenshuis werken. De afbouw van gezondheidszorg en de privatisering van een hoop diensten als kinderopvang en ouderenzorg maken dat het aantal taken van vrouwen in de gezinnen de laatste jaren eerder stijgt dan daalt. Zieken vroeger naar huis sturen om daar te herstellen, ouderen langer thuis laten wonen, … het betekent in beide gevallen dat zorg-

taken terug naar het gezin worden gestuurd en daar meestal op de schouders van vrouwen belanden.

In realiteit moeten voor gelijkheid van vrouwen aan mannen op de arbeidsmarkt, die zorgtaken en diensten die nu het onbetaald werk van vrouwen uitmaken, uitvoerig worden gesocialiseerd: warme maaltijden op het werk en op school, wasserijen en strijkateliers, poetsdiensten, publieke kinderopvang voor elk kind, betaalbare zorgvoorzieningen en zorg aan huis voor zieken, ouderen, mensen met een beperking, …

Als regeringen vandaag op openbare diensten en zorg besparen, dan doen ze dat om bedrijven en rijken vrij te kunnen stellen van belastingen, waardoor ze in nog grotere mate de opbrengst van de arbeid van de werkenden in eigen zak kunnen stoppen. In een kapitalisme in crisis is verder stelen van de gemeenschap en van de werkenden immers de enige manier om de winsten te laten groeien.

Onze bondgenoot: de arbeidersbeweging

Voor een sociaal programma dat het grootste deel van de onbetaalde arbeid van vrouwen omzet in betaalde

Campagne ROSA staat voor socialistisch feminisme in twee opzichten: in het socialistisch programma dat nodig is om vrouwen te bevrijden van hun tweederangspositie in de samenleving en in de band met de arbeidersbeweging in de strijd voor dat programma. jobs – en we willen goed betaalde jobs en degelijke werkcondities! – moet de samenleving die middelen zelf in handen krijgen en dus uit de handen van de rijke elite halen. De enige groep die daartoe in staat is, is de arbeidersklasse. Campagne ROSA staat voor socialistisch feminisme in twee opzichten: in het socialistisch programma dat nodig is om vrouwen te bevrijden van hun tweederangspositie in de samenleving en in de band met de arbeidersbeweging in de strijd voor dat programma.

Natuurlijk is de arbeidersklasse niet vrij van seksisme. Hoe zou dat ook kunnen? In een situatie van tekorten zal er steeds een strijd zijn voor wie toegang heeft tot wat beschikbaar is en wie niet. Seksisme, racisme, LGBTQIfobie, onderdrukkend nationalisme, … worden bovendien dagelijks door alle media de wereld in gepompt. De arbeidersklasse is zelf slachtoffer van die vooroordelen: verdeeld staat ze immers een pak zwakker. Dat is een besef dat niet altijd en overal aanwezig is, maar in periodes van opgaande strijd kan het bewustzijn daarover pijlsnel groeien.

Het is wat vandaag onder onze ogen gebeurt in die landen waar de massastrijd al langer woedt en er lessen uit worden getrokken. In landen als Chili, Libanon, Soedan, ... om er maar een paar te noemen, staan vrouwen vooraan in de massastrijd tegen de bestaande regimes en ze worden daar niet enkel aanvaard, maar luid verwelkomd.

Het is de ervaring van samen te vechten tegen een gezamenlijke vijand – de heersende klasse – die de vooroordelen doorbreekt. Het is de levende ervaring van strijd, dat we verdeeld op onze donder krijgen maar dat we samen een vuist kunnen maken, die de weg kan vrijmaken voor een socialistische samenleving die alle vormen van onderdrukking en discriminatie de wereld uit kan helpen.

8

ROSA

de

Linkse Socialist

Voor minimum €14 per uur en betere arbeidsvoorwaarden

UGent maakt zich op voor grootste staking in decennia

O

p 9 maart 2020 gaat de intussen vierde editie van de UGent Women’s Strike door. De drie eisen van de campagne dit jaar zijn de invoering van een minimumloon van 14€/uur, het statutariseren van het personeel in de studentenresto’s en de kinderdagverblijven en de insourcing van de schoonmaak. De staking zou wel eens de grootste staking aan de UGent van de afgelopen decennia kunnen worden. door

Tim Joosen, afgevaardigde ACOD-Ugent

ACOD UGent voert al sinds mei vorig jaar campagne rond deze eisen.

Sinds september 2019 liep ook een petitie, die intussen door meer dan 3.500 personeelsleden en studenten werd ondertekend. Er werden enkele succesvolle actiedagen georganiseerd: op de startdag op 14 oktober voerden zo’n 70 studenten, personeelsleden en sympathisanten samen campagne. De maanden daarop werd er campagne gevoerd in de lessen, de studentenresto’s en op de werkplaatsen.

Hierdoor werd een breed draagvlak opgebouwd voor de eisen maar het universiteitsbestuur leek toch niet bereid om er op in te gaan. Daarom werd besloten om begin dit jaar een versnelling hoger te schakelen in de campagne: het organiseren van een staking om de druk op het bestuur op te voeren.

Als stakingsdag werd gekozen voor 9 maart 2020. De voorbije drie jaar werd aan de UGent op 8 maart een Women’s Strike georganiseerd, tegen seksisme en voor gelijke kansen voor vrouwen en mannen. De voorbije jaren focuste die campagne vooral op eisen van onderzoekers: de ongelijke carrièrekansen van vrouwen, de carrière van onderzoekers beter combineerbaar maken met een gezinsleven etc. Voor de actie op 9 maart 2020 – 8 maart is immers een zondag – besloten de organisatoren van de Women’s Strike om de eisen van de ACOD-campagne op te nemen als centrale eisen: een minimumloon van €14/uur, het uitbreiden van de statutaire benoeming naar de personeelsleden die werken in de sociale sector (studentenhuisvesting, studentenresto’s,

De beweging die we de voorbije maanden gezien hebben aan de UGent is uniek in vele facetten.

De vakbond voert strijd om offensieve eisen: niet als verdediging tegen aanvallen tegen werkcondities en rechten, maar een offensieve strijd voor een serieuze verbetering van de werkomstandigheden. kinderdagverblijven etc) en het opnieuw insourcen van de schoonmaak die door onderaannemer ISS wordt georganiseerd.

De voorbije weken gingen delegaties van ACOD UGent, Algemene Centrale ISS (de vakbond bij ISS) en de organisatoren van de vrouwenstaking rond op alle werkplekken van de resto’s, de schoonmaak en de kinderdagverblijven. De campagne en haar eisen werden besproken en er werd gepeild naar de actiebereidheid. Die was bijzonder groot: vele personeelsleden waren blij om in actie te gaan rond deze eisen.

Daarop werd er een stakingsaanzegging ingediend.

De beweging die we de voorbije maanden gezien hebben aan de UGent is uniek in vele facetten. De vakbond voert strijd om offensieve eisen: niet als verdediging tegen aanvallen op arbeidsomstandigheden en rechten, maar een offensieve strijd voor een serieuze verbetering van de werkomstandigheden. Het invoeren van een minimumloon van €14/uur zou voor de laagste lonen neerkomen op een netto loonstijging van bijna 300 euro per maand. Statutariseren zou voor het personeel in de resto’s en de kinderdagverblijven een serieuze versterking betekenen van hun rechten bij langdurige ziekte of pensioen en voor hun werkzekerheid. De insourcing van de schoonmaak zal het makkelijker maken om correcte werkomstandigheden af te dwingen en maakt dat de

belangen van de personeelsleden, die instaan voor de schoonmaak, makkelijker kunnen verdedigd worden. Het eisenpakket dat de vakbond naar voren bracht, is gebaseerd op wat leeft bij het personeel.

Uniek is ook de nauwe samenwerking tussen ACOD UGent, de vakbond van het “moederbedrijf”, en de Algemene Centrale, de vakbond van de onderaannemer in de schoonmaak. Delegees van beide centrales voeren zij aan zij campagne en organiseerden zo in de praktijk solidariteit tussen werkenden over de grenzen van hun bedrijf heen.

Samen komen ze op voor de belangen van iedereen die in de gebouwen van de UGent werkt, ongeacht of ze rechtstreeks voor de UGent werken of voor een onderaannemer.

Tenslotte is er ook samenwerking tus-

sen de vakbond en bredere lagen van militante onderzoekers en studenten: studenten van ALS, Campagne Rosa, Jongsocialisten en Comac voerden mee actie met het personeel, en bij de organisatoren van de vrouwenstaking vinden we ook activisten terug die geen vakbondsmilitant zijn.

De actie van 9 maart is een belangrijke volgende test voor deze campagne: een succesvolle staking kan zorgen voor een nieuw momentum om de campagne op een hoger niveau te tillen: het omzetten van de passieve steun in actieve mobilisatie. Als de staking inderdaad zo succesvol wordt als voorzien, zal het bovendien de grootste staking aan de UGent zijn in de laatste decennia. Dit zal de krachtsverhoudingen aan deze instelling fundamenteel veranderen.

Strijd tegen verkrachtingscultuur opvoeren!

I

n België denkt 81% van de slachtoffers dat justitie haar rol niet gespeeld heeft na gewelddaden. Dat is een enorm hoog cijfer, temeer daar de Belgische wetgeving vrij uitgebreid is in het veroordelen van geweld op vrouwen. Sinds 2014 zijn zelfs pesterijen op straat strafbaar. Verkrachting is een misdrijf, ook binnen een koppel, en dat al sinds 1989. In tegenstelling tot veel andere landen moet instemming in België expliciet gemaakt worden.

Maar de realiteit geeft ons een veel minder rooskleurig beeld... door

Nora (Luik)

Verkrachting aan Luikse academie: beschuldigde vrijgesproken

Een 50-jarige onderwijzer werd door de Luikse strafrechtbank vrijgesproken van verkrachting en aanranding van de eerbaarheid, ook al was hij eerder bij verstek veroordeeld.

De verdachte werd vrijgesproken ondanks overweldigend bewijs zoals foto’s, sms’jes, getuigenissen van twee slachtoffers en van personeelsleden die bevestigden dat het niet de eerste poging was. Deze man gebruikte zijn status als docent aan de Academie om een aantal van zijn studentes onder het mom van ‘zich laten gaan in artistieke vrijheid’ expliciete seksuele handelingen te laten doen.

De rechtbank heeft hem vrijgesproken op basis van twijfel over de instemming van de slachtoffers. Eén van de slachtoffers stelde dat het gerecht verbazing blijkbaar verwart met instemming. Nochtans is de hele context erg duidelijk. Wat zijn we dan met wetten die vrouwen als slachtoffer van geweld proberen te beschermen? Neen, wetten op zich zijn klaarblijkelijk niet voldoende!

Geweld op vrouwen is niet banaal

Verkrachtingscultuur is alomtegenwoordig: van reclame tot televisie en in het dagelijkse leven. Er is geen veelheid aan geïsoleerde gevallen, het gaat om een diepgaand maatschappelijk probleem. Vrouwen worden beschouwd als tweederangsburgers. Naast de objectivering van hun lichaam bevinden zij zich vaak in een inferieure sociale positie - en nog meer in de verhouding tussen studenten en docenten die een aanzienlijke impact hebben op de professionele toekomst van hun studenten.

Ook vrouwelijke werknemers, die vaak onzekerder zijn dan hun mannelijke tegenhangers, vinden het moeilijk om een situatie van geweld op het werk te verlaten in de wetenschap dat het moeilijk is om een nieuwe baan te vinden en dat de voorwaarden voor het verkrijgen van een werkloosheidsuitkering steeds restrictiever worden. Seksisme, zoals racisme, homofobie, transfobie en alle andere vormen van discriminatie, verdeelt ons in de strijd voor een samenleving die beter zou kunnen inspelen op de behoeften van de hele bevolking in haar verscheidenheid.

Deze vaststelling heeft de afgelopen

jaren wereldwijd tot strijdbewegingen geleid. Dergelijke bewegingen veranderen de manier waarop de bredere lagen van de bevolking tegen seksisme en ongelijkheid in het algemeen aankijken.

We moeten het seksisme en alle fenomenen die daaruit voortvloeien aan de kaak stellen en bestrijden. Het bestrijden van de specifieke onderdrukking van vrouwen betekent het bestrijden van de materiële basis van die onderdrukking. Naar onze mening komen de eisen tegen de onderdrukking van vrouwen overeen met die van de arbeidersbeweging als geheel: strijden voor een samenleving waarin we met de meerderheid van de bevolking beslissingen nemen en de basis leggen voor een democratisch beheerde planning van de economie die vertrekt van de behoeften van iedereen.

Geen kapitalisme zonder seksisme

De strijd om een einde te maken aan deze wereld van geweld, onderdrukking, armoede en besparingen moet socialisme op de agenda zetten.

- Voor publieke investeringen in de zorg voor slachtoffers, voor publieke herfinanciering van de sociale sector, voor publieke investeringen in het creëren van opvangcentra voor degenen die deze nodig hebben, voor de opleiding van veldwerkers; - Voor een echt preventiebeleid; - Tegen de objectivering van vrouwen; - Voor economische onafhankelijkheid van vrouwen, voor stabiele en goed betaalde jobs en voor een minimumloon van 14 €/uur.

ROSA

www.socialisme.be maart 2020

9

Betoging op 14 maart

Vierde Gentse mars tegen seksisme op Equal Pay Day

D

it is het vierde jaar op rij dat Campagne ROSA een mars tegen seksisme in Gent organiseert. De laatste drie jaar werd deze mars op 8 maart georganiseerd, internationale vrouwendag. Tijdens eerdere marsen bleek dat er enthousiasme te zijn voor een grote, nationale mars in Brussel. Aangezien 8 maart dit jaar op een zondag valt, leek dit een uitgelezen kans om massaal naar Brussel te mobiliseren. Op die manier kunnen we een krachtig nationaal signaal geven: een sterke solidariteit met de strijd voor gelijkheid in de hele wereld en tegelijk maken we duidelijk dat de strijd ook in België nog niet gestreden is.

door

Gentse mars tegen seksisme in 2019. Foto: Jean-Marie

Equal Pay Day is een uitgelezen kans om syndicale strijd te verbinden aan vrouwenstrijd.

Rebekka (Gent)

Toch denken we dat er ook in Gent nog steeds nood is aan een mars tegen seksisme. Equal Pay Day op zaterdag 14 maart bleek hier een perfecte datum voor en past binnen de “Fight For 14”-campagne van de socialistische vakbond ABVV. Equal Pay Day is een uitgelezen kans om syndicale strijd te verbinden aan vrouwenstrijd. Het is ook een perfecte gelegenheid om een concrete eis naar voren te schuiven die de ongelijkheid effectief aanpakt.

Vorige jaren benadrukten we ook al concrete eisen zoals de uitbreiding van het aantal plaatsen in de Gentse kinderopvang. Nu ligt de nadruk op de eis van een minimumloon van 14 euro per uur.

Het loonverschil tussen mannen en vrouwen betekent dat een vrouw gemiddeld tot 14 maart 2020 moet werken om evenveel verdiend te hebben als een man in 2019. De loonkloof in België bedraagt nog steeds 20%. De oorzaak van dit significant verschil ligt enerzijds in een gemiddeld groter aandeel van vrouwelijke werknemers in vooral onvrijwillig deeltijdse arbeid.

Zo werken 44% van de loontrekkende vrouwen deeltijds, tegenover 11% van de loontrekkende mannen. Slechts 8% geeft aan dit vrijwillig te doen.

Anderzijds is een belangrijke oorzaak voor de loonkloof een lager aandeel in

leidinggevende, beter betaalde functies en een groter aandeel in laagbetaalde sectoren zoals onderwijs, dienstencheques, zorg, …

Vrouwen kiezen gemiddeld meer voor beroepen in zorgende sectoren.

Of de oorzaak hiervan in de ‘natuur’ van vrouwen zit, of dat het toch eerder een gevolg is van opvoeding verandert niets aan de kern van het probleem.

Feit is immers dat de lonen in deze, door vrouwen gedomineerde, sectoren, ondanks het maatschappelijk nut, steevast lager zijn dan in pakweg de chemie, ICT, bij havenarbeiders, ingenieurs, bouw, … We willen vrouwen niet ontmoedigen om in sterk mannelijke sectoren te werken. Ook daar moeten gelijkheid en gelijke kansen worden afgedwongen. We vinden het vooral belangrijk dat de lonen in lager betaalde sectoren worden opgetrokken. Een hoger minimumloon, van 14 euro per uur of 2.300 euro bruto per maand, zou een goede eerste stap hierin zijn.

Zoals het ABVV stelt is een minimumloon van €14 per uur of €2300 bruto per maand noodzakelijk om een menswaardig leven te lijden. Het is een belangrijke eis om het groeiende verschijnsel van werkende armen terug te dringen. In België leeft 1 op 20 werkenden in armoede! Onder de laagste lonen zijn vrouwen oververtegenwoordigd:

van de 10% werkenden met de laagste lonen zijn maar liefst 70% vrouwen.

Financiële onafhankelijkheid is belangrijk voor vrouwen om onafhankelijk te zijn van hun partner. Het moet de mogelijkheid bieden om uit een, eventueel abusieve, relatie te stappen zonder tot armoede veroordeeld te worden. Het optrekken van de minimumlonen is een belangrijke feministische eis die vooral vrouwen in precaire omstandigheden een stap vooruit helpt.

Campagne ROSA vindt dat de strijd voor gelijkheid samen gevoerd moet worden. Een hoger minimumloon is een voorbeeld van een eis die vooral vrouwen vooruit helpt, maar ook voor mannen met lage lonen tot verbetering zou leiden. Verschillende feministische eisen die essentieel zijn om tot feitelijke gelijkheid te komen, zijn in wezen een stap vooruit voor alle werkenden. Zo zouden een uitbreiding van het vaderschapsverlof en arbeidsduurvermindering met behoud van loon en bijkomende aanwervingen betekenen dat beide partners meer tijd hebben voor het huishouden en de opvoeding, zodat deze taken beter verdeeld kunnen worden, voor zoverre ze niet gecollectiviseerd worden door een forse uitbreiding van openbare diensten. Enkel door als werkenden deze strijd samen te voeren kunnen we sociale verworvenheden afdwingen.

Gevierde sportjournaliste op conferentie van campagne ROSA en ALS

Suzanne Wrack: “Er is het gevoel dat het genoeg is geweest. Vrouwelijke voetballers in verzet”

B

egin februari won Suzanne Wrack een prijs van de International Sport Press Association voor het onderzoek dat ze als sportjournaliste deed naar misbruik bij de Afghaanse voetbalfederatie. Anderhalf jaar nadat Suzanne in The Guardian het misbruik bij het Afghaanse vrouwenteam bekendmaakte, reageerde de FIFA dat het een onderzoek zou starten. Op 28 maart spreekt Suzanne op de conferentie van campagne ROSA en ALS. We spraken met haar over vrouwenvoetbal, gelijke lonen en het schandaal bij de Afghaanse voetbalfederatie. interview door

Keishia Taylor

Het wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen vorig jaar kreeg eindelijk ruimere aandacht. Er was niet alleen het voetbal zelf, maar ook de campagne voor gelijke lonen en sterspeelster Megan Rapinoe die zowel op als naast het veld schittert. Hoe ervaar je deze ontwikkelingen?

“Wat zo fantastisch was aan het voorbije wereldkampioenschap was dat de grote discussie over gelijke lonen samenviel met de opgang van het vrouwenvoetbal zelf en de bijhorende toename van investeringen. De Amerikaanse ploeg doorbrak het idee dat je voor gelijke lonen evenveel geld moet genereren als de mannenploeg: de Amerikaanse ploeg doet dat immers al sinds 2015! De kwestie is veel ideologischer dan dat: het gaat over de winsten voor de FIFA-top en een bijzonder langdurige neerwaartse druk op de lonen en voorwaarden van vrouwen, aangezien dit een invloed heeft op het geld dat overblijft voor henzelf en de mannenploegen.

“Rapinoe zei na het tornooi dat ze ‘niet naar het f*cking Witte Huis gaat’.

Dat zette haar in de schijnwerpers en toen werd aangekondigd dat het prijzengeld zou worden verdubbeld, zei ze dat het beter nogmaals zou verdubbelen. Ze speelt duidelijk een voortrekkersrol en uiteraard dwingt ze ook met haar voetbal enorm veel respect af. Mensen volgen vaak van dichtbij wat hun ploeg, waaronder hun nationale ploeg, doet. Het feit dat er een voortrekker is die ingaat tegen seksisme, racisme, … en voor positieve verbeteringen opkomt, is dan ook erg belangrijk en krachtig.

“Er is het gevoel dat het genoeg is geweest. Net als in de wereldwijde feministische beweging zien we dat vrouwen opstaan en in verzet komen.”

Denk je dat de spelers geïnspireerd zijn door andere bewegingen?

“Niets bestaat op zichzelf en alles heeft een context. Ik denk dat de houdingen die in de samenleving bestaan, worden weerspiegeld in en door het

voetbal. Ik zou zeggen dat Rapinoe zeker kijkt naar andere bewegingen en er inspiratie uit haalt. Dat zag je onder meer toen ze op de knieën ging zitten ter ondersteuning van Colin Kaepernick en dat soort dingen. Als je iets als #metoo ziet, denk ik dat het aangeboren solidariteit is. Alleen al door te voetballen breken vrouwelijke spelers met stereotypen en traditionele genderrollen. Ze doen dit op een manier die niet per se een bewuste politieke daad is, maar ze spelen wel een belangrijke rol.”

ke contracten zonder rechten, zocht ik contact met de speelsters en van daaruit benaderde ik de ploegmanager die me in contact bracht met enkele slachtoffers. Het was geweldig om als journalist een verhaal te kunnen publiceren dat een materieel effect had op de spelers, vooral omdat het rechtssysteem hen niet zou helpen. De spelers waren er erg op gebrand om de discussie te verbreden, om te zeggen dat dit ook elders gebeurt en om anderen te on-

dersteunen om naar voren te komen.

“Voetbal is een onderdeel van de maatschappij, het zit niet in een vacuüm. #Metoo gebeurt overal, dus het idee dat het niet in de sport zou voorkomen, is belachelijk! Deze gevallen hebben altijd al bestaan, maar nu hebben we meer vertrouwen om ons uit te spreken over deze kwesties en ze aan te pakken. Er is een groeiend bewustzijn rond vrouwenrechten en over wat wel en niet aanvaardbaar is.”

Je bracht het #metoo verhaal in de Afghaanse voetbalwereld. Kan je ons daar iets over vertellen?

“Ik had een jaar voordien enkele vrouwen uit Afghanistan geïnterviewd.

Toen ik geruchten hoorde over vreselij-

Mensen volgen vaak van dichtbij wat hun ploeg, waaronder hun nationale ploeg, doet. Het feit dat er een voortrekker is die ingaat tegen seksisme, racisme, … en voor positieve verbeteringen opkomt, is dan ook erg belangrijk en krachtig.

Suzanne Wrack op de uitreiking van een journalistieke prijs voor haar verhaal over #MeToo in de Afghaanse voetbalwereld. FIFA-topman Infantino staat er glimlachend bij. Hij was al anderhalf jaar op de hoogte vooraleer een onderzoek werd aangekondigd...

10

ROSA

de

Linkse Socialist

Lancering van een internationaal socialistisch feministisch netwerk ROSA

J

ane Barros, lid van het Internationaal Vrouwenbureau van International Socialist Alternative (ISA) en van de Braziliaanse afdeling van ISA, spreekt over de lancering van dit netwerk.

“Overal ter wereld strijden vrouwen tegen geweld, discriminatie en onderdrukking. Overal verzetten we ons tegen de seksistische en kapitalistische samenleving die ons aanvalt en ons een ondergeschikte positie opdringt.

Afgelopen jaren werden de aanvallen maar ook de strijd intensiever als gevolg van de economische crisis die in 2008 begon en die leidde tot enorme besparingen en een inperking van onze rechten. Dit beleid maakt het leven van de arbeidsklasse moeilijker en dat raakt vrouwen des te harder.

“In Polen gingen vrouwen de straat op tegen het terugdraaien van de wet die legale abortus toestaat. In de Spaanse staat was er op 8 maart vorig jaar een stakingsdag rond sociale en

economische eisen. In India betoogden miljoenen vrouwen tegen geweld en honderdduizenden vormden een menselijke ketting tegen de discriminatie die hen verbood een tempel te betreden. In Ierland werd het recht op abortus afgedwongen. In Soedan stonden vrouwen, met gevaar voor verkrachting, in de voorhoede van de massabeweging tegen de dictatuur.

In Argentinië gingen tienduizenden vrouwen de straat op ter verdediging van het leven van vrouwen en voor de legalisering van abortus. In Brazilië demonstreerden in 2018 meer dan een miljoen vrouwen tegen de extreemrechtse president Bolsonaro. In Chili kreeg het aanvankelijke protest tegen de prijsstijging van de metrotickets

al snel een opstandig karakter, met opnieuw meisjes en vrouwen in de frontlinie.

“Het offensief tegen vrouwen is wereldwijd. Het kapitalisme werkt machogedrag en vrouwenhaat in de hand. Het is essentieel om samen te breken met het kapitalistisch systeem. Onze specifieke kenmerken, onze culturele verschillen en onze eisen zijn één in de strijd tegen het kapitalisme. Zelfs beperkte sociale verworvenheden uit het verleden worden bedreigd, terwijl het systeem over gaat tot besparingen op openbare diensten, onderwijs en gezondheidszorg, abortuscentra sluit en de middelen, van steunpunten voor vrouwen die het slachtoffer zijn van geweld, afbouwt. In Brazilië is dit budget tot nul teruggebracht.

“Wij willen de feministische socialistische vleugel van de bewe-

Overwinning: Russische zusters die hun vader vermoordden om te overleven vrijgesproken

T

aslima Ramazamova, lid van onze zusterorganisatie in Rusland, legt uit waarom deze zomer de Socialistische Feministische Alternatieve Campagne (SocFemAlt) is opgezet.

interview door

Emily

“Elk jaar worden 14.000 vrouwen in Rusland door hun echtgenoten gedood. Het niveau van geweld tegen vrouwen is bijzonder schokkend. In plaats van het te bestrijden, heeft Poetin een groot deel van dit geweld in 2017 gelegaliseerd, waardoor het nog brutaler is geworden. Met onze SocFemAlt-campagne strijden we voor de criminalisering van gendergerelateerd geweld (geestelijk, lichamelijk, seksueel en economisch). Wij koppelen dit aan een reeks strijdpunten. Wij zijn op dit moment de enigen die de strijd tegen seksisme als een politieke kwestie zien. We eisen onderdak, waar vrouwen die vluchten hulp kunnen krijgen; zoiets is er vandaag niet meer. De sociale uitkeringen, pensioenen en gezinstoelagen zijn in Rusland zeer laag, wat het erg moeilijk maakt om met een gewelddadige man te breken. Het loon van vrouwen is slechts 30% van dat van mannen.

Wij eisen dat het minimumloon wordt verdubbeld van 2 naar 4 euro per uur.

“Op 31 augustus hielden we onze eerste betoging. De tweede was op 25 november, ter gelegenheid van de

internationale dag tegen geweld op vrouwen. Het was een groot succes met 1.200 aanwezigen, ondanks de enorme moeilijkheden om dit soort betogingen te organiseren gezien de repressie en de aanvallen. Op 25 januari kwamen 60 mensen bijeen op de SocFemAlt-conferentie, hoewel die niet openbaar kon worden aangekondigd. We organiseren een studentenstaking op 6 maart met de journalistenvakbond en de studentenvakbond van de Moskouse Economische Hogeschool in het kader van de Internationale Vrouwendag.

“Een recente uitspraak illustreert dat strijd loont. Een jaar geleden werden de zusters Khachaturyan, toen 17, 18 en 19 jaar oud, beschuldigd van moord, omdat ze geen andere mogelijkheid zagen dan hun vader, die hen misbruikte en mishandelde, te vermoorden. De politie had geweigerd hun klachten in behandeling te nemen omdat, op grond van de bescherming van de gezinseenheid, geweld binnen het gezin werd gedecriminaliseerd.

De zaak zorgde voor een reactie in de samenleving en kreeg veel publici-

gingen tegen onderdrukking internationaal opbouwen. Daarom hebben we in januari op het wereldcongres van International Socialist Alternative (ISA), waarvan de LSP de Belgische afdeling is, besloten om een internationaal ROSA-netwerk te lanceren. De ROSA-campagne in België bestaat nu 3 jaar, naar het voorbeeld van de baanbrekende Ierse ROSA. Andere gelijkaardige initiatieven werden inmiddels door verschillende afdelingen van ISA gelanceerd, in navolging van de socialistische pionier Rosa Luxemburg en de heldin van het antiracistisch verzet Rosa Parks. Het is nu tijd om ons te organiseren en op basis van onze lokale strijd elkaar te versterken om dit kapitalistische systeem beter te kunnen verslaan.”

Tegenover populistisch rechts en extreemrechts is er haast geboden!

Op 31 augustus hielden we onze eerste betoging.

De tweede was op 25 november. Het was een groot succes met 1.200 aanwezigen, ondanks de enorme moeilijkheden om dit soort betogingen te organiseren gezien de repressie en de aanvallen.

teit in de media. Het vestigde de aandacht op huiselijk geweld in Rusland als een maatschappelijk fenomeen.

Dankzij breed gedragen strijd, waarin SocFemAlt betrokken was, bleef het recht op zelfverdediging uiteindelijk behouden. De zusters werden vrijgesproken. Dat moet ons aanmoedigen om de strijd voort te zetten!”

• Op de conferentie van campagne ROSA en ALS op 28 maart spreekt Aleksandra Aleksejeva van de Russische campagne SocFemAlt

V

an Trump over Bolsonaro tot Viktor Orban: de opmars van rechts populisme, traditioneel rechts en extreemrechts is het meest verontrustende bewijs van de dreiging die het kapitalisme vormt voor onze sociale verworvenheden en de rechten die decennia geleden zijn afgedwongen, in eerdere golven van feministische en arbeidersstrijd. uittreksel uit een artikel van zusterorganisatie in Brazilië

LSR, onze

De Braziliaanse president Bolsonaro - die ooit tegen een parlementslid zei: “Ik zal je nooit verkrachten omdat je te lelijk bent” - verbergt zijn schaamteloze vrouwenhaat en racisme niet, noch zijn banden met het fascisme en paramilitaire milities. Het is niet verrassend dat zijn aantreden als president een sfeer heeft gecreëerd die geweld tegen zwarten, LGBTQI+ en vrouwen - vooral arme en werkende vrouwen - verergert. In 2018, het jaar van de verkiezingscampagne, is het aantal vrouwenmoorden in Brazilië met meer dan 4% gestegen. Het aantal gevallen van verkrachting die in datzelfde jaar werden gemeld, steeg met 4,1% en meer dan de helft van de slachtoffers waren meisjes jonger dan 13 jaar. De cijfers geven ook aan dat elke twee minuten een vrouw het slachtoffer is van huiselijk geweld.

In deze context van groeiende sociale crisis is het niet verwonderlijk dat vrouwen, vooral onder de jongeren, gepensioneerden, werkenden, zwarten en armen, voorop lopen in de strijd tegen Bolsonaro. De openlijke steun van Bolsonaro voor de hebzucht van bedrijven, wat de kosten ook mogen zijn, wordt geïllustreerd door de privatiseringen en de vernieling van het Amazonegebied.

De enige manier om extreemrechts te bestrijden en te verslaan is het opbouwen van een linkse massabeweging die de confrontatie aangaat met het kapitalisme, het systeem dat de voorwaarden schept voor sociale problemen en vervreemding. Er dreigt een nieuwe recessie, die de kapitalistische politieke en economische elite zeker niet zal nalaten te gebruiken om de onzekerheid die werkenden en jongeren treft en de extreme klassenongelijkheid, die het huidige kapitalisme kenmerkt, te verdiepen.

We strijden voor een feministische socialistische vleugel in de bewegingen tegen seksisme. Daarmee bedoelen we een duidelijke breuk met feministische stromingen die de belangen van het kapitalistische establishment en de economische elites behartigen. In onze collectieve strijd willen we solidariteit ontwikkelen en een front vormen met de arbeidersklasse, de armen en de onderdrukten van alle geslachten en nationaliteiten in de hele wereld, voor een gezamenlijke strijd tegen het kapitalisme en voor de opbouw van een massabeweging van de arbeidersklasse en de onderdrukten voor een socialistische transformatie van de samenleving.

internationaal

www.socialisme.be maart 2020

11

Bernie Sanders stevent af op overwinning in de primaries Maar of hij daarmee ook de presidentskandidaat van de Democratische Partij wordt...

B

ij het schrijven van dit artikel, op de vooravond van de voorverkiezing in de staat Nevada, zou Bernie Sanders volgens de gezaghebbende statistische website FiveThirtyEight ongeveer 40% kans hebben om effectief de nominatie van de Democratische Partij binnen te slepen. Ze schatten echter de kans even hoog in dat er tegen de Democratische Nationale Conventie midden juli geen enkele van de kandidaten een meerderheid zal halen in de voorverkiezingen. door

Fabian (Gent)

Wat dan exact zal gebeuren op een zogenaamde ‘Contested Convention’ is moeilijk te voorspellen. De ervaring van 2016 leert echter dat de partijleiding, het Democratische Nationale Comité (DNC), de trukendoos zal openen om kost wat kost Sanders de nominatie te ontzeggen. Ook al toont elke geloofwaardige peiling dat hij de beste kandidaat is tegen Trump, zijn ze doodsbang van zijn programma van sociale hervormingen en het vertrouwen dat zijn overwinning zou kunnen losmaken bij brede lagen van werkenden en jongeren, om zich nog harder te gaan organiseren tegen de belangen van big business en Wall Street. Dan liever nog 4 jaar Trump.

Sabotage en geklungel door het DNC

In de primaries in zowel Iowa als New Hampshire haalde Sanders de meeste stemmen maar door ingewikkelde kiessystemen en (soms overduidelijk) valsspelen door partijfunctionarissen haalde Buttigieg meer kiesmannen in Iowa en evenveel in New Hampshire.

Het zijn die kiesmannen die op de conventie zullen bepalen wie de kandidaat van de Democraten wordt.

Het chaotische verloop van de primary in Iowa die Sanders’ grotendeels een momentum voor zijn campagne in de media ontnam en de ondemocratische uitkomst ervan hebben alvast veel van zijn aanhangers wakker geschud. Het wantrouwen ten opzichte van het DNC wordt bij elke voorverkiezing groter.

Bloomberg Gamechanger?

Ook de manier waarop Michael Bloomberg, de twaalfde rijkste persoon ter wereld met een vermogen van $61 miljard en voormalig burgemeester van New York, in de race wordt gebracht doet veel wenkbrauwen fronsen. Sinds november gaf hij al meer dan $233 miljoen uit aan digitale en

tv-reclame, meer dan het dubbele van de totale campagnebudgetten van alle andere kandidaten samen. Hij slaagt er zo in van zich effectief in te kopen in de race en staat inmiddels tweede in de peilingen, na Sanders, terwijl Joe Biden naar beneden tuimelt.

Het DNC moest nog snel de interne regels over campagnefinanciering veranderen om Bloomberg te laten deelnemen aan de tv-debatten, maar het past binnen de strategie die ze hanteren tegen Sanders. Bij gebrek aan één sterke geloofwaardige kandidaat voor het establishment stuurden ze er een zestal het veld in, waarvan gehoopt werd dat ze elk wel een deel van Sanders’ steun zouden kunnen inpikken.

Op 3 maart - ‘Super Tuesday’ – worden in 16 staten, waaronder enkele zeer grote zoals California en Texas, tegelijk voorverkiezingen gehouden en worden 33% van alle kiesmannen aangeduid door de resultaten van de stemming. De meest recente Californische peiling zet Sanders op 30% van de stemmen en al zijn concurrenten op minder dan 15%. In quasi alle kiesdistricten moeten kandidaten echter meer dan 15% van de stemmen halen om effectief kiesmannen te verzamelen. De strategie van het DNC dreigt dus als een boomerang in hun gezicht terug te keren want Sanders zou er zomaar álle kiesmannen kunnen wegkapen. Ook in andere primaries in maart is dat een reële mogelijkheid. In bijna elke staat leidt hij de peilingen.

Zijn programmapunten als een verhoging van het minimumloon naar $15/u, MedicareForAll, kwijtschelden van studieschulden, etc bovenop het feit dat hij geen ‘corporate cash’ aanvaardt voor zijn campagne, maken van Bernie Sanders de populairste politicus in de VS. Lesser Evilism

“Pfff. In om het even welk ander land zouden Biden en ik niet in dezelfde

Op 17 februari was er een druk bijgewoonde meeting van Bernie Sanders in Tacoma (staat Washington). De 17.000 aanwezigen luisterden onder meer naar Kshama Sawant van Socialist Alternative

partij zitten”, verklaarde Alexandra Ocasio-Cortez – bekendste lid van ‘The squad’, 4 socialistes die recent in het parlement verkozen raakten – wanneer haar gevraagd werd of ze voor Biden zou oproepen als hij de kandidaat zou zijn voor de Democraten.

Ondanks de openlijke vijandigheid en sabotage blijft Sanders zelf volhouden dat hij de uiteindelijke kandidaat van de Democratische Partij zal steunen tegen Trump, als hij het zelf niet haalt. De druk op Sanders van de keuze voor ‘het minste kwaad’ is zeer groot en wordt door een conservatievere laag verwoord met de slogan “Vote Blue, no matter who”. Hillary Clinton bewees in 2016 echter al het failliet van deze tactiek.

Dat er op die conventie ruzie van komt staat vast. Het DNC probeert nog regels te veranderen om de zogenaamde ‘superdelegates’, 700 onverkozen kiesmannen die door het partijapparaat zelf worden aangeduid, al in de eerste stemmingsronde op de conventie mee te laten stemmen om Sanders te kunnen blokkeren. Slechts zeer weinig van Bernie’s aanhangers kunnen echter overtuigd worden om voor Bloomberg of een andere esta-

Nood aan een nieuwe partij

Zijn programmapunten als een verhoging van het minimumloon naar $15/u, MedicareForAll, kwijtschelden van studieschulden, etc bovenop het feit dat hij geen ‘corporate cash’ aanvaardt voor zijn campagne, maken van Bernie Sanders de populairste politicus in de VS. blishmentkandidaat te stemmen. Ook van hen zal er enorme druk komen op Sanders, om bijvoorbeeld als onafhankelijke te kandideren tegen Trump. Die druk zal er des te meer zijn als hij op een duidelijk oneerlijke manier naast de nominatie grijpt.

Op 17 febr uar i sprak Kshama Sawant, stadsraadslid in Seattle en lid van Socialist Alternative, op een campagnerally van Sanders in Tacoma, voor meer dan 17.000 toeschouwers.

Ze deed er een oproep om met een miljoen Bernie-aanhangers naar de Democratische conventie af te zakken in Milwaukee om Sanders daar te ondersteunen en of Sanders nu wint of verliest een conferentie te organiseren van al zijn aanhangers. Die zouden de basis kunnen vormen van een nieuwe politieke partij “van, door en voor werkende mensen”.

Zelf raakte Kshama verkozenen als openlijke socialiste, onafhankelijk van de Democratische Partij, wat voor veel van haar kiezers net als een pluspunt werd aangevoeld. Die conclusie heeft Sanders voor zijn eigen campagne nog niet getrokken maar de roep naar een nieuwe partij klinkt steeds luider.

Volg onze berichtgeving over de campagne van Bernie op https://nl.socialisme.be/category/internationaal/ noord-amerika

Coronavirus: antwoord van het systeem faalt

H

et Coronavirus brengt de Chinese dictatuur van Xi Jingping in de problemen. Repressie kan klokkenluiders, die waarschuwen voor het virus, het zwijgen opleggen maar het virus zelf trekt zich daar niets van aan. De omvang van de pandemie maakte dat er geen andere keuze was dan volledige steden in quarantaine plaatsen. Met 60 miljoen mensen is dit de grootste quarantaine uit de geschiedenis. De economische gevolgen zijn verregaand: het zet druk op de reeds sputterende Chinese economie en kan aanleiding geven tot een wereldwijde groeivertraging van de economie. Vorig jaar was China goed voor meer dan 30% van de groei van het mondiale BBP.

In China zelf is er explosieve woede.

De snelle verspreiding van het virus en het gebrekkige antwoord doen het besef toenemen dat het regime liegt en de controle over de situatie kwijt is.

De dood van oogarts en klokkenluider Li Wenliang leidde tot miljoenen boodschappen voor vrije meningsuiting. Bovendien is het einde niet in zicht: experts waarschuwen dat de piek pas in april of mei kan komen.

Daarnaast zijn er de financiële gevolgen voor werkenden die zonder loon zitten omdat fabrieken, kantoren en scholen de deuren sloten. In andere delen van de wereld komen industriële sectoren in de problemen omdat de handel van en naar China stilvalt.

De verspreiding van het virus leidt tot discriminatie, zowel in China als daarbuiten. In China worden in heel wat regio’s migranten opgespoord die werken in de provincie Hubei, waarvan Wuhan de hoofdstad is. Het dreigt deze werkenden te doen onderduiken, waardoor de strijd tegen de epidemie nog meer ondermijnd wordt. Tekorten aan onder meer mondmaskers zorgen voor paniek. Ook bij ons is er sprake van discriminatie van mensen van Chinese afkomst, terwijl een virus uiteraard geen onderscheid maakt op basis van afkomst.

Het Coronavirus brengt het Chinese regime in diepe problemen. In de Financial Times stelde een commentator: “Als het virus niet snel kan worden ingedamd, dit het Tsjernobyl-moment van China kan blijken te zijn, wanneer de leugens en absurditeiten van de autocratie voor iedereen zichtbaar worden.” De kernramp in Tsjernobyl in 1986 ondermijnde het toenmalige stalinistische regime in de Sovjet-Unie.

Tenslotte toont deze crisis de noodzaak om onderzoek naar en productie van vaccins en medicijnen niet aan de winstlogica van de private sector over te laten. Toen SARS, eveneens veroorzaakt door een Coronavirus, in 2003 onder controle was, werd amper nog geïnvesteerd in onderzoek naar geneesmiddelen. Te weinig gevallen maken dat dit niet interessant is voor bedrijven. De humanitaire, economische en politieke crisis in China en elders schreeuwt op de opbouw van een socialistisch alternatief!

Financial Times: “Als het virus niet snel kan worden ingedamd, dit het Tsjernobyl-moment van China kan blijken te zijn, wanneer de leugens en absurditeiten van de autocratie voor iedereen zichtbaar worden.”

12

columns

de

Linkse Socialist

Uit de archieven van de klassenstrijd

Een joodse revolutionaire onder de nazi-terreur (deel 1)

C

Louizalaan 453, het hoofdkwartier van de Gestapo. Op basis van ondervragingen en onderhandelingen maakte de SS een onderscheid: politieke activisten werden naar Breendonk gestuurd, Joden naar de Dossin-kazerne. Claire en Philippe gaan naar de Dossinkazerne, waar ze deel uitmaken van het 20e konvooi naar Auschwitz.

laire Prowizur werd in 1923 geboren op weg naar ballingschap.

Haar ouders waren Joden afkomstig uit Polen. Ze ontvluchtten het antisemitisme en vestigden zich in een arme wijk in Brussel.

Claire is de oudste van vier kinderen. Haar vader is winkelier. Hij gaat failliet en wordt opgesloten wegens schulden. Op 14-jarige leeftijd moet Claire gaan werken omdat de familie geld nodig heeft.

door

Guy Van Sinoy

Vanaf haar 12 jaar was Claire lid van de Rode Valken (1). Zo kwam ze in contact met kinderen van arbeidersgezinnen, onder meer tijdens activiteiten zoals wandelingen in het Zoniënwoud.

Op 14-jarige leeftijd werd ze lid van de Bund (2), een organisatie die activiteiten organiseerde voor Joodse werkenden en ambachtslieden (taallessen in het Yiddisch, socialistische conferenties, …). Bij de Bund maakt ze kennis met Philippe Szyper, die wat ouder en meer gevormd is. Hij was door de RSP (3) naar de Bund gestuurd om daar de meest interessante leden over te winnen. Op haar 17e werd Claire trotskiste en keert ze het jodendom de rug toe.

De partij was toen legaal, maar buitenlanders hadden niet het recht om aan politiek te doen. Haar afdeling werkte semi-illegaal aangezien vier van de zes activisten in de afdeling buitenlanders waren.

Brussel

Op 10 mei 1940 viel de Wehrmacht binnen in België, dat op 28 mei capituleerde. Het land kwam onder Duits militair bevel. De PSR werd een clan-

destiene organisatie. Militanten kwamen samen in het bos om er politieke, technische en organisatorische kwesties te bespreken. Claire kwam zo in contact met Abram Leon (4) en Ernest Mandel. De partij verzet zich tegen de bezetting en doet een klassenoproep naar de Duitse arbeiders. Het gestencilde blad, La Lutte Ouvrière (De Klassenstrijd, en nadien La Voie de Lénine) (5) werd ‘s nachts clandestien verspreid in brievenbussen in de arbeiderswijken en in de buurt van de kazernes.

Henri Bridoux, een grafisch ontwerper en lid van de partij (6), maakte valse papieren voor militanten die ondergronds gingen. Albert Clément, een 26-jarige monteur, organiseerde een gewapende groep gespecialiseerd in overvallen (voor geld, bevoorradingskaarten, …) om tegemoet te komen aan de behoeften van de partij en de illegale werking.

Vanaf de herfst van 1940 namen de nazi-bezetters discriminerende maatregelen tegen joden: verplichting om de identiteitskaart te laten afstempelen als ‘jood’, het dragen van een gele ster, avondklok vanaf 20u, verbod voor

(Vervolg in onze aprilkrant)

elke werkgever om joods personeel in dienst te nemen. Het doel is om de Joodse bevolking te vernederen en te terroriseren vooraleer ze uit te roeien.

In de zomer van 1942 begonnen de arrestaties. De opgepakte Joden werden naar de voormalige Dossinkazerne in Mechelen gebracht. (7)

Mechelen

In januari 1943 viel de SS het appartement binnen van Claire en Philippe, die inmiddels samenwoonden. Er vielen illegale pamfletten uit de dubbele bodem van een aktetas. De twee activisten worden overgebracht naar de

1. Rode Valken: socialistische beweging die de arbeidersjeugd in de vrije tijd organiseert.

2. Bund: Unie van Joodse Arbeiders, lid van de Socialistische Internationale.

3. RSP: Revolutionaire Socialistische Partij die in 1936 werd opgericht rond de trotskistische groepering onder leiding van Léon Lesoil. In die tijd bracht de RSP zo’n 750 militanten samen, voornamelijk in de Borinage en de regio Charleroi.

4. Zijn echte naam was Abram Wajnsztok (1918-1943), auteur van het boek ‘Hoe het jodendom de geschiedenis kon overleven’ 5. I n 1941 we rd de Revolut ion ai re S o c i a l i s t i s c h e P a r t i j ( R S P) d e Revolutionaire Communistische Partij (RCP). De krant ‘De klassenstrijd’ werd nadien ‘De stem van Lenin’.

6. Henri Bridoux werd in Etterbeek gearresteerd en gedeporteerd naar het concentratiekamp Mauthausen, waar hij op 14 maart 1943 stierf.

7. Gelegen halverwege tussen Antwerpen en Brussel, steden waar een grote joodse gemeenschap woonde, werd Mechelen door de SS beschouwd als een geschikte plaats om gearresteerde joden te concentreren.

De vraag van de maand

Komt er een Derde Wereldoorlog?

V

olgens een studie die tussen juni en oktober 2019 is uitgevoerd door het Internationaal Comité van het Rode Kruis (ICRK), is meer dan de helft van de mensen tussen 20 en 35 jaar ervan overtuigd dat we in het komende decennium een wereldwijd conflict, waarschijnlijk een nucleair conflict, kunnen verwachten. Ook in ons land vreest meer dan de helft van de jongeren een Derde Wereldoorlog. Komt het zo ver? door

Eugenio (Brussel)

Dit gevoel werd nog versterkt door de moord op generaal Qassem Soleimani, de topambtenaar van de Iraanse veiligheidsdienst, en de daaruit voortvloeiende dreigementen die werden uitgewisseld tussen Amerikaanse en Iraanse functionarissen. Zeker onder jongeren is er een diepgewortelde angst voor een wereldwijd nucleair conflict en is er een algemeen begrip van het apocalyptisch potentieel ervan.

Het is echter onwaarschijnlijk dat er een Derde Wereldoorlog met een nucleair conflict komt. Het perspectief

van een wederzijds verzekerde vernietiging, dat een wereldwijd nucleair conflict met zich mee zou brengen, bedreigt ook de economische en politieke elite. Die elite schept wel graag op over kernwapens met het oog op internationaal prestige en diplomatieke invloed, maar ze gebruiken is iets anders.

De kapitalistische elite is enkel geïnteresseerd in meer winsten. Dat kan door de exploitatie van natuurlijke grondstoffen en menselijke arbeid. Dat is niet mogelijk in een post-apocalyptische Mad Max-achtige kale woestenij.

De verwevenheid van de wereldwijde kapitalistische economie maakt dat zelfs kleinschalige nucleaire aanvallen ongewenst lijken bij het establishment, omdat deze de toeleveringsketens te diep zouden ontwrichten en hierdoor de economie bedreigen.

Dat neemt niet weg dat het kapitalisme in crisis leidt tot toenemende spanningen. De competitie tussen de VS en China zou in zowat elk ander tijdperk al tot een open oorlog geleid hebben. Ook nu zijn er spanningen en conflicten, van handelsoorlogen tot confrontaties tussen marionettenregimes van mondiale en regionale imperialistische machten. Bovendien wordt wereldwijd massaal in militaire apparatuur geïnvesteerd: in 2018 ging het om 1.822 miljard dollar! Tenslotte wordt oorlogsdreiging gebruikt door diverse elites om interne oppositie het zwijgen op te leggen of te marginali-

seren. De dreiging van oorlogsgevaar werd gebruikt als dekmantel voor de vervolging van activisten van de arbeidersbeweging begin 20e eeuw of nog onder het McCarthyisme in de VS in de jaren 1950.

Op dat vlak komen verschillende regimes echter in de problemen. Het Amerikaanse politieke establishment verliest de greep over haar stelsel en ziet met lede ogen aan hoe socialistische ideeën een opgang kennen. Ook het Iraanse regime werd geconfronteerd met massale contestatie en protest. Het gevaar van een sterke anti-oorlogsbeweging die het politieke en economische bewind bedreigt, is een belangrijke reden waarom een Derde Wereldoorlog momenteel niet op de agenda staat. Na jaren van oorlog en duizenden gesneuvelde jonge Amerikanen, speelde de anti-oorlogsbeweging een grote rol in het einde van

de Vietnam-oorlog in de jaren 1970.

Vandaag zou een anti-oorlogsbeweging in de VS snel kunnen groeien en in een context van een groeiend aantal stakingen ook op dat efficiënte actiemiddel beroep kunnen doen. Dit zou de heerschappij van het establishment en heel het kapitalistisch systeem bedreigen.

Een internationale massabeweging van werkenden en jongeren tegen oorlog en imperialisme is het beste antwoord op oorlogsdreiging. Door de volledige militaire industrie in publieke handen te nemen, kunnen de enorme middelen en technologische kennis aangewend worden in het belang van vrede en solidariteit onder de werkenden. Help ons die beweging op te bouwen! We hebben een wereld te winnen!

Steeds meer gezinnen leven in armoede terwijl pensioenen en werkloosheidsuitkeringen bedreigd worden door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL iseen nationale partij die het volledig herstel van de index en een minimumloon van 2300 euro bruto verdedigt, die zich verzet tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

We staan voor de onmiddelijke invoering van een werkweek van 30 uren, zonder loonverlies, met compenserende aanwervingen en een vermindering van de werklast. Daarnaast staan we voor de nationalisatie, onder arbeiderscontrole en -beheer, van bedrijven die overgaan tot collectieve ontslagen of dreigen met delokaliseren.

iedere verdeling van werkenden, of het nu is op basis seksisme, racisme, LGBTQI+-fobie of geloof. Eenheid onder werkenden kan alleen bereikt worden op basis van gelijke rechten voor iedereen.

Zo’n partij moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en haar oorlogen en strijden tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de werkenden door communautair opbod willen verzwakken (bvb. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

mocratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de werkenden van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Alle functionarissen moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Zij mogen niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de werkenden die zij vertegenwoordigen.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

• 28 maart: conferentie van ROSA en ALS. Eén van de commissies gaat dieper in op deze kwestie.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. Er is nog nooit zoveel rijkdom geweest als vandaag maar die is ook nog nooit zo ongelijk verdeeld geweest. Slechts 2000 miljardairs bezitten meer geld dan 60% van de wereldbevolking. Ook in België worden de rijken steeds rijker en de armen steeds armer. Terwijl de bedrijven recordwinsten maken en speculanten hun kapitaal vermenigvuldigen wordt de neokoloniale wereld geteisterd door oorlog en hongersnood. In de ontwikkelde kapitalistische landen is het enige antwoord op werkloosheid de jacht op werklozen en werkonzekerheid. Het kapitalisme verkeert in diepe crisis maar het zijn de mensen, het milieu en de dieren die er het slachtoffer van worden.

Stop de privatiseringen

Hoewel werkenden de rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan meer en gratis openbaar vervoer, aan kwaliteitsvol en toegankelijk onderwijs, aan sportterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is, publiek wetenschappelijk onderzoek voor de strijd tegen klimaatverandering, etc.

De middelen hiervoor zijn voorhanden maar worden opgeofferd aan de kapitalistische logica. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoog-

ste bieder, de onrendabele worden gesloten.

Er is al lang geen sprake meer van diensten.

De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslagen. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. arbeidsduurvermindering en nationalisatie

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten aan onbepaalde duur ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs aan laag loon. De werkdruk is onhoudbaar en zorgt, in combinatie met de groeiende gezinstaken door de afbouw van openbare diensten, voor een explosie van het aantal langdurig zieken en burnouts.

Een nieuwe arbeiderspartij

Tegenover besparingsbeleid en herstructureringsplannen van bedrijven stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen besparingen en de patronale logica.

Een dergelijke partij moet zich verzetten tegen

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een de-

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar bureaucratische degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van International Socialist Alternative (ISA), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

Partijnieuws

www.socialisme.be maart 2020

CWI wordt International Socialist Alternative (ISA)

Agenda

H

LSP in actie

et 12de wereldcongres van het Committee for a Workers’ International besloot eind januari onder meer om van naam te veranderen naar International Socialist Alternative (ISA). Met die naam sluiten we meer aan bij een actueel begrip van wat nodig is in de strijd tegen het kapitalisme en voor een socialistische samenleving. Op het wereldcongres waren er een honderdtal aanwezigen uit een dertigtal landen.

De voorbije maanden waren er heel wat massabewegingen.

Miljoenen mensen zoeken een alternatief op de rampen van het kapitalisme. Jongeren komen op straat voor klimaatrechtvaardigheid, in Frankrijk wordt tegen de aanvallen op de pensioenen betoogd en gestaakt. In Latijns-Amerika dwongen algemene stakingen en massamobilisaties regeringen ertoe om geplande besparingen in te trekken. In Noord-Afrika en het Midden-Oosten hebben werkenden dictators ten val gebracht. Vrouwen blijven strijden tegen onderdrukking en geweld. Ze staan vooraan in heel wat strijdbewegingen.

De revoltes van de massa’s botsten op brutale repressie in Bolivia, Iran, Hongkong, Chili en elders, waar dictaturen, heersende klassen en elites er alles aan deden om aan de macht te blijven en het kapitalistische systeem te verdedigen. Een kenmerk van de recente bewegingen is evenwel hun vastberadenheid en doorzettingsvermogen.

Sommige bewegingen gaan maandenlang door en er wordt heldhaftig gereageerd op repressie.

In 2019 besloot een minderheid van het Committee for a Workers’ International om de organisatie te verlaten temidden een intensief debat. Dit was politiek gezien een conservatieve strekking die een tijdlang voorbijging aan recente ‘nieuwe’ massabewegingen en het belang van cruciale kwesties voor marxisten zoals klimaat en de milieustrijd, vrouwen en de feministische beweging en antiracisme. Ze beweerden op te komen voor een focus op arbeidersstrijd en de vakbonden, maar waren in werkelijkheid ook op dat vlak niet meer mee.

De meerderheid van leden en afdelingen van het CWI zijn daarentegen met succes tussengekomen in de genoemde strijd en bewegingen met een strijdbaar internationalistisch socialistisch programma. Zo heeft onze gecoördineerde campagne in 25 landen tussen 20 en 27 september in de wereldwijde klimaatstaking tienduizenden jongeren en arbeiders bereikt. Deze meerderheid van het CWI heeft nu zijn naam veranderd in International Socialist Alternative, met afdelingen en leden in meer dan 30 landen.

Socialisme aan opgang bezig

In Seattle nam Socialist Alternative het op tegen de rijkste man ter wereld, Jeff Bezos, en won. Ons raadslid, Kshama Sawant, speelde er een cruciale rol in het winnen van een minimumloon van 15 dollar per uur in de eerste grote stad in Noord-Amerika. De strijd voor 15 dollar heeft zich nu verspreid over het continent. Bij de verkiezingen in november 2019 gaven bedrijven 4,5 miljoen dollar uit om Sawant te verslaan; ze werden zelf verslagen. De overwinning van Sawant maakt deel uit van de groeiende golf van steun aan socialisme in de VS. Jongeren hebben een positievere kijk op socialisme dan op kapitalisme.

De arbeidersklasse heeft keer op keer gestreden om de wereld te veranderen. We hebben veel hervormingen afgedwongen, maar de kapitalistische klasse regeert nog steeds over de planeet. Er zijn vele revolutionaire gevechten geweest, maar op één na – de Russische revolutie – zijn ze allemaal verslagen of hebben ze slechts gedeeltelijk overwonnen. Wat ontbreekt is een revolutionaire partij, vergelijkbaar met de bolsjewieken in Rusland, die internationalistisch is qua benadering, politiek en organisatorische vorm.

Wij willen een nieuwe wereldwijde revolutionaire kracht opbouwen die de arbeidersklasse zal helpen het kapitalisme omver te werpen. Een revolutie in de wereld van vandaag, met moderne technologie en communicatie, en een opgeleide arbeidersklasse maakt dat een ontaarding zoals het stalinisme geen kans maakt. Een internationale planeconomie met volledige democratische controle zal de weg vrijmaken voor volledige rechten en gelijkheid, voor een systeem dat voldoet aan de behoeften van iedereen en tegelijkertijd zorgt voor de planeet.

We zijn zowel een nieuwe als een rijpende internationale. Het verleden erven we, de toekomst bouwen we op.

Onze nieuwe naam weerspiegelt onze vastberadenheid om onder jongeren, vrouwen en arbeiders op te komen voor een toekomst op een leefbare planeet waar de menselijke waardigheid zal gedijen.

Tegen de heersende media en de propaganda van het establishment

Steun deze krant met een meigroet Wie gelooft de gevestigde media nog? Toch blijven ze hun monopolie over berichtgeving grotendeels houden. Ook in het digitale tijdperk is het degene met veel geld die zijn mening het makkelijkst kan verspreiden. Grote mediabedrijven, maar ook grote internetbedrijven als Facebook, Twitter, Instagram, Google ... hebben andere belangen dan de onze. Ze kiezen in de eerste plaats artikels en reportages die hun belangen dienen.

Ze maskeren de realiteit om te voorkomen dat er een breder besef ontstaat van wat de fundamenten van het kapitalistische systeem zijn. Een van de meest in het oog springende recente voorbeelden is hoe de media recent omgingen met de Franse pensioenhervorming: het was eenzijdig ten gunste van Macron en zijn regering van rijken.

Ook in België staan de traditionele media in de frontlinie bij werkgeverspropaganda. Ze blijven herhalen dat de sociale zekerheid onbetaalbaar is en dat er geen geld is voor maatregelen zoals een minimumpensioen van 1500 euro, een minimumloon van 14 euro/ uur of voor massale investeringen in infrastructuur en openbare diensten; voor het creëren van scholen, sociale huisvesting, fatsoenlijke jobs, kinderdagverblijven, ... Slechts uitzonderlijk

komt er een ander standpunt aan bod.

Alleen al om al dit fake nieuws te counteren hebben we media als de Linkse Socialist en socialisme.be nodig. Maar daar stopt de rol van socialistische media niet. Wij maken deel uit van de bewegingen van syndicalisten, feministen, jongeren, … Daarom doen we ook voorstellen over hoe, volgens ons, de strijd het best gevoerd kan worden, welke lessen er te trekken zijn uit voorgaande bewegingen en we stimuleren analyses en perspectieven vanuit een marxistische benadering.

Om ons maandblad te publiceren en onze website te stofferen hebben we uw solidariteit nodig. Misschien bent u het niet altijd eens met ons, maar u begrijpt dat de benadering die wij brengen uniek is en dat die steun verdient.

We rekenen niet op rijke geldschieters, maar op het enthousiasme van onze lezers en sympathisanten. In de eerste plaats, voor zover dat nog niet het geval is, nodigen we u uit een abonnement te nemen op de Linkse Socialist, zodat u iedere maand uw portie antikapitalistische en socialistische analyses kan lezen en tegelijk onze politieke werking ondersteunt.

Naar aanleiding van 1 mei, de internationale dag van de arbeid, vragen we lezers, organisaties, sympathisanten,

bevriende handelszaken ... om onze socialistische media te ondersteunen met een meigroet, een strijdbaar bericht of een boodschap aan de lezers van deze krant en website. Die zal in onze krant gepubliceerd worden op 1 mei, maar het is in maart en tot mid-april dat we de boodschappen moeten ontvangen!

Stuur je bericht met tekst en/of logo (zwart/wit) voor 17 april naar LSP, Hovenierstraat 45 1080 Molenbeek of per email naar redactie@socialisme. be. Geef ook aan welk formaat van meigroet je wil plaatsen. Betaal het juiste bedrag op BE31 5230 8092 5155 van Socialist Press met als mededeling: “meigroet.”

TARIEVEN:

- 1/128e pagina (ongeveer 24 x 34 mm) = 15 euro - 1/64e pagina (ongeveer 34 x 48 mm) = 25 euro - 1/32e pagina (ongeveer 48 x 67 mm) = 50 euro - 1/16e pagina (ongeveer 67 x 95 mm) = 100 euro - 1/8e pagina (ongeveer 95 x 143 mm) = 200 euro

• • • • • • • • • • •

13

do 5 maart. Brussel. Betoging sociale sector. 9u30 Centraal Station Zo 8 maart. Brussel: nationale mars tegen seksisme. 14u Centraal Station Za 14 maart. Gent: mars tegen seksisme en voor gelijk loon. 14u Stadshal Za 21 maart. Brussel: nationale betoging tegen racisme. 14u Noord Za 28 maart. Brussel: nationale conferentie ROSA en ALS Zo 29 maart. Luik. Betoging tegen gesloten centrum Vottem.

Zo 29 maart. Brussel. Betoging ‘zorg in strijd’. 13u Hallepoort Zo 29 maart. Brussel. Betoging Latijns-Amerika in opstand Vr 24 april. Gent: Music Against Sexism. Minus One Za 23 mei. Brussels Pride 1-6 juli: nationaal zomerkamp in Kasterlee

Op de nationale betoging voor de sociale zekerheid van 28 januari had LSP drie stands. Onze militanten verdeelden een pamflet, verkochten onze krant, haalden strijdfonds op en namen deel aan de stand van campagne ROSA. We verkochten 86 exemplaren van ons maandblad. (foto rechts) Van 19 tot en met 24 februari organiseerden we 7 meetings met Ginger Jentzen van Socialist Alternative over de vraag of Bernie president kan worden.

De aftrap in Gent was alvast een schot in de roos met 73 aanwezigen. (foto onder)

Strijdfonds Om onze organisatie uit te bouwen, hebben we geld nodig. Dat halen we op door steun te zoeken voor onze campagnes en standpunten of door sociale activiteiten. Hiermee willen we elk kwartaal 12.000 euro financiële steun ophalen.

In de eerste weken van 2020 haalden we 41% van onze doelstelling op en dan moeten er nog enkele grote momenten komen. Zo is er op 29 februari de quiz van ALS en LSP in Gent. Op 8 maart willen we op internationale vrouwendag ook steun ophalen en dan zijn er nog tal van acties eind maart: de anti-NSV betoging in Antwerpen en op 29 maart maar liefst drie betogingen op hetzelfde ogenblik (zie agenda).

LSP is een strijdpartij die actief is in de arbeidersbeweging en onder jongeren. Dit kunnen we enkel dankzij steun van leden en sympathisanten. Steun ons!

Bxl-W.Brab: 1.510 € O en W Vlaanderen: 1.594 € Antwerpen: 364 € Luik-Lux: 328 € Vl Brab-Limburg: 186 € Henegouwen-Namen: 171 € Nationaal: 788 €

63% 40% 30% 27% 23% 19% 53%

TOTAAL: 4.941 €

41%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE31 5230 8092 5155 van Socialist Press

14

jongeren

de

Linkse Socialist

Haat stoppen door actieve strijd!

Stop extreemrechts, betoog mee!

E

ind maart organiseert de Nationalistische Studentenvereniging (NSV) haar jaarlijkse haatmars in Antwerpen. Welke zondebok ze deze keer alle problemen van de wereld willen verwijten, is bij het ter perse gaan van deze krant nog niet uitgemaakt. Vluchtelingen, migranten, LGBTQI+, geëmancipeerde vrouwen, Walen,… van zo’n lange lijst zou je voor minder keuzestress krijgen. Wel zeker is dat hun verdelende retoriek zal bijdragen aan de groeiende haat in de samenleving.

NSV Antwerpen was razend enthousiast over de verkiezingsoverwinning van het Vlaams Belang op 26 mei 2019. Het is dan ook al jaren hofleverancier van kopstukken voor die partij. Tom Van Grieken was jarenlang voortrekker van NSV in Antwerpen. In die hoedanigheid haalde hij onder meer de Duitse neonazistische politicus Udo Voigt voor een meeting naar Antwerpen. Als NSV’er was Van Grieken ook niet vies van meer potige acties: het leverde hem de reputatie van straatvechter op die hij vandaag zo hard probeert te verstoppen onder zijn maatpak.

Van Grieken zal zijn politieke roots niet vergeten in de strategie om het Vlaams Belang weer op te bouwen in Antwerpen.

De rechtse haatboodschap lijkt dominant te zijn in het maatschappelijk

debat, nu ook de traditionele partijen deze boodschap steeds meer napraten. Tegenstemmen komen amper aan bod. Het zorgt voor een escalatie van incidenten. Zo was er eind vorig jaar de brandstichting in een toekomstig asielcentrum in Bilzen. Op sociale media was er eind januari een rel toen een vloedgolf van racistische commentaren volgde op een bericht over vluchtelingen die in De Panne mogelijk hadden geprobeerd naar Engeland over te steken. Gesterkt door de aandacht trokken Dewinter, Van Grieken en co in februari met 200 betogers naar Kalmthout om te protesteren tegen de mogelijke komst van een asielcentrum.

Dat Dewinter eerder op bezoek ging bij de Syrische dictator Assad, die momenteel honderdduizenden vluchtelingen richting Turkije stuurt, werd er uiteraard niet bij verteld.

De haat lijkt amper beantwoord te worden. Veel mensen aanvaarden die boodschap niet en zijn erdoor geschokt maar ze weten vaak niet hoe ze kunnen reageren. Wij denken dat actieve mobilisatie het beste antwoord is. Om ons verzet tegen haat duidelijk te maken, kunnen we enkel op de kracht van werkenden en jongeren rekenen. Ons verzet op straat tonen is nodig zodat duidelijk wordt dat de haat slechts door een kleine minderheid van de bevolking wordt gedragen.

Veel kiezers van extreemrechts en populistisch recht staan onder invloed van racistische vooroordelen, maar willen vooral de traditionele politiek afstraffen. Er is heel veel ongenoegen in de samenleving. Dat is terecht: jarenlange besparingen en asociale maatregelen hebben voor

Extreemrechts doet zich soms ‘sociaal’ voor: sociale tekorten bij het ‘eigen volk’ zouden opgelost worden door middelen weg te nemen van nieuwkomers.

Waar extreemrechts aan de macht kwam, blijkt dat enkel de racistische en gewelddadige elementen van het discours worden uitgevoerd.

grote problemen gezorgd. Er is een tekort aan degelijke sociale woningen, te lage pensioenen, slecht en duur openbaar vervoer, … Extreemrechts doet zich soms ‘sociaal’ voor: sociale tekorten bij het ‘eigen volk’ zouden opgelost worden door middelen weg te nemen van nieuwkomers. Waar extreemrechts aan de macht kwam, blijkt dat enkel de racistische en gewelddadige elementen van het discours worden uitgevoerd. Uiteindelijk keert extreemrechts zich ook tegen de armen van het ‘eigen volk’.

Ondertussen laat extreemrechts de echte verantwoordelijken voor de toenemende ongelijkheid en bijhorende sociale problemen ongemoeid. In ons antifascistisch protest staan we sterker als we wel antwoorden hebben: een sociaal programma dat ons verenigt met eisen zoals voor een degelijk minimum

Om de planeet te redden: breken met de dictatuur van de markt

D

e wetenschappers zijn duidelijk: de tijd dringt, we moeten snel handelen als we de planeet willen redden. Volgens het IPCC-rapport van 2018 zijn er namelijk nog maar tien jaar te gaan om een ecologische catastrofe te voorkomen. Maar terwijl jongeren in 2019 massaal actie hebben ondernomen om de kwestie op de politieke agenda te zetten door klimaatmarsen en stakingen te organiseren, hebben de regeringen tot nu toe nog geen enkele doeltreffende maatregel genomen.

door

Ophélie (Brussel)

Zelfs wanneer overheden een stap willen zetten voor het klimaat, worden ze in feite snel gestopt door het bedrijfsleven en lobbyisten. Zo lanceerde de Italiaanse regering op 13 januari een wetsvoorstel om belastingen op plastic en suikerhoudende dranken in te voeren. Het doel is om bedrijven te stimuleren minder plastic te produceren door hen te dwingen één euro per kilo plastic te betalen en ook om gezondheidsproblemen als gevolg van frisdranken te bestrijden, waar in theorie 1,3 miljard euro mee wordt opgehaald voor de begroting van 2020.

Maar het risico bestaat dat deze belasting het daglicht niet zal zien.

De belasting op plastic en frisdranken is namelijk rechtstreeks aangevallen door de Italiaanse partners van Coca-Cola, zoals Sibeg, een historische producent van Coca-Colaflessen in de Siciliaanse stad Catania, met het argument dat de belasting haar 20 miljoen euro zal kosten. Zo werden de vakbonden op de hoogte gebracht van een plan om 40% van het personeel, oftewel 151 werknemers, te ontslaan. Het bedrijf heeft zelfs gedreigd een deel van de productie te verplaatsen naar Tirana, in Albanië, om daar minder belastingen te betalen: 15% in vergelijking met meer dan 60% in Italië. Het is onmogelijk om dergelijke bedrijven aan te pakken zonder toevlucht te nemen tot het wapen van onteigening en nationalisatie.

Al in 1953 werd een wet, die de verkoop van dranken in niet-hervulbare verpakkingen in de staat Vermont (VS) verbood, ingetrokken na een intensieve campagne van Coca-Cola en andere drankenfabrikanten. Dat gebeurde onder de misplaatste slogan

“Keep America Beautiful”.

Kapitalisten stellen hun winst altijd boven de bescherming van het milieu en onze gezondheid. De keuze voor het ontslaan van personeel, het verplaatsen van bedrijven om belastingen te omzeilen die hun winstmarges bedreigen, lijkt snel gemaakt.

We moeten dus de feiten onder ogen zien: terwijl radicale maatregelen ter bestrijding van de opwarming van de aarde dringend nodig zijn, zijn regeringen niet in staat om dergelijke maatregelen toe te passen omdat dit zou neerkomen op een conflict met de klasse waarvan zij de belangen behartigen, namelijk in ons voorbeeld, de plasticindustrie. De logica van de winst stopt niet. Grote bedrijven zijn bereid om ons milieu te vergiftigen zolang het maar winstgevend is voor hen.

In het licht van deze politieke impasse groeit bij de jongeren overal een gevoel van machteloosheid, ook al zoeken ze nog steeds naar een alternatief. Zelfs in België, het Europese land dat het meest gevoelig is voor het klimaat (de "Eurobanometer" geeft aan dat het percentage Belgen dat klimaat als prioriteit vermeldt, steeg van 47% in september 2018 tot 57% in maart 2019), zijn de klimaatmarsen niet meer zo massaal als begin 2019.

Daarbij komt nog de vijandigheid van bepaalde politici (zoals Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts van de N-VA) ten opzichte van de methoden van de klimaatbeweging, in het bijzonder de schoolstakingen.

Maar dat betekent niet dat de jongerenrevolte, inclusief de klimaatopstand, voorbij is! Klimaatacties zijn een uiting van diepgewortelde ontevredenheid en onbehagen. Het po-

tentieel is reëel, maar oproepen doen op Facebook volstaat niet. Dat werkt alleen op basis van een zeker enthousiasme, vooral rond internationale klimaatstakingen, maar de vraag is altijd wat er vervolgens gebeurt, hoe gaan we verder?

Jongeren en werkenden moeten georganiseerd worden. In sommige scholen werden bij het begin van de beweging in 2019 al actiecomités opgericht. Het blijft nodig om zich te organiseren rond duidelijke en concrete eisen, zoals bijvoorbeeld gratis openbaar vervoer, wat een zeer populair idee is in de samenleving.

Zoniet zal de jonge klimaatbeweging haar potentieel niet ten volle kunnen ontplooien en er niet in slagen de veranderingen af te dwingen die van levensbelang zijn voor de planeet en voor onszelf. Het is daarom noodzakelijk om het stadium van vage oproepen op het internet te overstijgen en zich daarbuiten te organiseren, op een democratische manier en met een programma van eisen dat in staat is om een brede laag van jongeren en werkenden te betrekken door de actie te richten op de kern van het probleem: het kapitalisme.

Op 28 maart zullen we op de nationale conferentie van Campagne ROSA en ALS de gelegenheid nemen om terug te kijken op de historische betogingen van 2019 en hoe we de klimaatbeweging kunnen opbouwen.

We zullen bespreken hoe we de "rebellie" waar zelfs wetenschappers het over hebben (in een onlangs door Le Monde uitgegeven opiniestuk) kunnen doorzetten en opvoeren om de klimaatnoodtoestand aan te pakken die onze generatie en de volgende bedreigt.

jongeren

www.socialisme.be maart 2020

15

Conferentie van campagne ROSA en ALS op 28 maart

B

en jij ook verontwaardigd over het gebrek aan actie tegenover de klimaatproblematiek vanwege de gevestigde politici? Ze negeren gewoon de enorme klimaatbeweging! Word je ook kwaad wanneer je ziet hoe rechtse populisten racisme, seksisme, LGBTQI+fobie zaaien?

Waarom lijkt het alsof oorlog en armoede onvermijdelijk zijn?

Op deze conferentie willen we onze antwoorden op deze vragen uiteenzetten en verder uitwerken. Want net als jij, willen wij de strijd aan gaan tegen ongelijkheid, oorlog, discriminatie en de vernietiging van onze planeet en van de mensen en dieren die erop leven. Maar om dat te doen, moeten we proberen te begrijpen waar die zaken vandaan komen.

Het kapitalisme moet op de schop. De machthebbers in het huidige systeem, de kapitalisten en hun politieke vertegenwoordigers, zullen nooit aanvaarden dat hun rijkdom wordt opgeëist om in de behoeften van de volledige bevolking en de planeet te voorzien. Integendeel, hun winsthonger legt besparingen op en veroorzaakt ongeziene ecologische catastrofes zoals de branden in Australië en het Amazonewoud. En wat met hun oorlogen voor olie en prestige? De rijke elite schrikt er niet voor terug om op de meest brutale wijze mogelijk hun winsten veilig te stellen.

uurloon van €14/u bruto, massale inves- haatmars van NSV. teringen in gratis en degelijk openbaar Het thema van de jaarlijkse NSVvervoer, een minimumpensioen van betoging is eigenlijk van onder€1500 netto en investeringen die cul- geschikt belang. Natuurlijk pleit tuur voor iedereen toegankelijk maken. extreemrechts voor vervroegde verWe moeten elke mobilisatie van kiezingen als het denkt zo extra zehaatpredikers aangrijpen om in tegen- tels en bijhorende vetpotten binnen te actie te gaan en een antifascistische halen. Het zou die sterkere electorale beweging uit te bouwen. Er waren in positie enkel gebruiken om de haat op Antwerpen al acties tegen de komst te drijven tegen migranten, andersvan Dries Van Langenhove aan de denkenden en eigenlijk al wie niet in Universiteit Antwerpen en daarna te- het plaatje van de rijke elite past. Laat gen de VB-meeting met Salvini in de er geen onduidelijkheid over bestaan: chique Handelsbeurs. Die acties wa- extreemrechts komt niet voor de geren een belangrijke opstap om een te- wone werkenden en armen op, de haat genbeweging in Antwerpen uit te bou- tegen migranten is slechts een opstap wen. We zagen dat de actiebereidheid om ook anderen aan te pakken. Sinds toeneemt en namen na het protest van de verkiezingen zagen we reeds hoe 2 december tegen Salvini het initiatief VB-militanten overgingen tot intimiom een antifascistisch actiecomité op datie van onder meer klimaatjongeren, te zetten met al wie wil meebouwen holebi’s, transgenders en ook tegen aan een strijdbare betoging tegen de leerkrachten met een eigen mening.

Op 28 maart nodigen we een reeks internationale en Belgische sprekers uit, die de revolutionaire bewegingen in de wereld zullen toelichten. Het zullen geen academische discussies zijn, maar een uitwisselen van ervaringen en ideeën om de strijd zo doeltreffend mogelijk te kunnen voeren. We laten er activisten aan het woord die een reële rol spelen in het uitbouwen van verzetsbewegingen in België, maar ook in Rusland, Ierland en de VS. Doe mee aan de antiNSV betoging en geef extreemrechtse haat geen ruimte op straat! Heb je zin om mee te werken aan het antifascistisch actiecomité? Mobiliseer mee en kom actie!

Bij het ter perse gaan was de datum nog niet bekend.

Donderdag 26 maart is echter een grote kanshebber.

Luik: succesvolle actie voor de regularisatie van mensen zonder papieren

Weiger jij ook de logica van het systeem? Wil jij ook actief meebouwen aan strijdbewegingen en de wereld veranderen?

Mis dan zeker onze conferentie niet!

PROGRAMMA 9U30-10U30

INSCHRIJVINGEN

10U30-11U30

“LET’S TALK REVOLUTION”

Vrouwen en jongeren vooraan in strijd. Met een jongere van campagne ROSA in Gent, Suzanne Wrack en Emily Burns (nationale organisatrice ROSA) 11U50-13U10 • • • • •

O

p maandag 3 februari kwamen op initiatief van het Luikse Comité voor steun aan mensen zonder papieren ongeveer 250 mensen bijeen voor de Luikse gemeenteraad ter ondersteuning van een motie om de stad ertoe te bewegen zich in te zetten voor de regularisatie van mensen zonder papieren.

En de mobilisatie wierp zijn vruchten af: de motie werd door zes partijen gesteund, enkel de liberale MR onthield zich.

Het doel van de motie was het volgende: dat de stad Luik zich er via haar burgemeester toe verbindt om druk uit te oefenen op de federale onderhandelaars en de partijvoorzitters om duidelijk gedefinieerde, stabiele en objectieve regularisatiecriteria te verkrijgen; en dat deze criteria worden opgesteld door een commissie die onafhankelijk is van de Dienst Vreemdelingenzaken.

De effectieve verwezenlijking van een dergelijke maatregel zou een interessante stap zijn om een einde te maken aan de willekeur van de regularisatie per geval. Om er echter voor te zorgen dat de ongeveer 150.000 mensen zonder papieren die momenteel in België wonen niet langer van hun meest elementaire rechten worden beroofd, is

de enige echte oplossing een algemene regularisatie.

De in Luik gevoerde actie kan een dynamiek op gang brengen. Enkele dagen later nam de gemeente Verviers een soortgelijke motie aan. Maar laten we onszelf niet voor de gek houden: zelfs als alle 70 gemeenten die de motie over “gastvrije gemeenten” hebben ondertekend deze nieuwe motie allemaal zouden steunen, zou dit niet genoeg zijn om een significante verandering op federaal niveau te bereiken. De waardigheid en de levensomstandigheden van tienduizenden mensen mogen niet afhangen van de onzekere politieke onderhandelingen.

Een krachtsverhouding wordt in de eerste plaats op straat opgebouwd, en

COMMISSIES

Mijn lichaam, mijn keuze. Geen seksisme op school en aan de unief.

Rusland: depenalisatie van geweld binnen het gezin, LGBTQI-fobie en de traditionele ‘gezinswaarden’ in dienst van de macht. Met spreekster uit Rusland Milieucrisis: welke beweging om tot verandering te komen Sociale zekerheid: de jacht op werklozen treft jongeren en vrouwen bijzonder hard Tegen het kapitalisme, maar hoe zit dat systeem nu eigenlijk in elkaar?

13U10-14U40

MIDDAGPAUZE

14U40-16U

COMMISSIES

• “Een verkrachter op je pad”: hoe dit Chileense lied een wereldwijd symbool van verzet tegen neoliberaal beleid werd • Trump, Bolsonaro, Poetin: onze strijd is internationaal • Antifascisme: hoe kunnen we de haat efficiënt stoppen?

• Gelijke lonen in de sport. Spreekster: Suzanne Wrack • Socialisme: een maatschappij waarin de behoeften van iedereen centraal staan daarvan was de mobilisatie in Luik een uitstekend voorbeeld. Het zou interessant zijn als elke indiening van dergelijke moties inzake regularisatie gepaard zou gaan met een zo breed mogelijke lokale actie en als de groepen die deze acties op touw zetten, zouden coördineren met een nationale betoging. Dit met het oog op de eis van objectieve en permanente regularisatiecriteria maar ook van een algemene regularisatie van mensen zonder papieren. Een succesvolle betoging op 29 maart tegen het gesloten asielcentrum van Vottem zou deze dynamiek kunnen stimuleren.

O p d at gel ijke re cht e n t u sse n Belgische werkenden en mensen zonder papieren ook echte gelijkheid zouden betekenen, moet er een einde komen aan de sociale af braakpolitiek.

Het betekent ingaan tegen onzekere jobs, opkomen voor degelijke lonen en arbeidsvoorwaarden, betaalbaar wonen en goede sociale bescherming.

En dat voor iedereen!

16U20-17U40 • • • • •

COMMISSIES

Het recht op abortus: de strijd is nog niet gestreden. Spreekster: Anne Vanesse Pride is a protest!

Derde Wereldoorlog: meer dan de helft van de jongeren denkt dat dit voor de deur staat. Hoe ingaan tegen oorlog en imperialisme?

De plaats van de vrouw is in haar vakbond Rosa Luxemburg: kunnen we het kapitalisme hervormen?

18U-18U45

“DE WERELD VERANDEREN”

Opbouw van de revolutionaire socialistische vleugel binnen bewegingen en in de strijd.

18U45-20U BAR EN MUZIEK

PRAKTISCH Zaterdag 28 maart, van 10 tot 19u.

In Randstad, 45 Hovenierstraat, 1080 Brussel.

Kinderopvang is voorzien.

Toegang: 5 euro in voorverkoop (8 euro ter plaatse, 10 euro steunprijs) Inschrijven: contact@campagnerosa.be

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 383  april 2019

€2

€5 steunprijs

let’s talk revolution (about) (about)

Zaterdag 28 maart

Nationale conferentie ROSA & ALS D

e ongelijkheid in de wereld neemt duizelingwekkende vormen aan. Dat is gewoon walgelijk. Het fortuin van de tien rijkste mannen samen bedraagt 858,1 miljard dollar, wat meer is dan het BBP van de 85 armste landen op de planeet (813,5 miljard dollar)! Het is moeilijk om je zo’n bedrag voor te stellen. Zo moeilijk als het is om je voor te stellen dat 800 miljoen mensen op dit ogenblik honger lijden.

Door Nicolas Croes In haar jaar verslag over de wereldwijde ongelijkheid probeerde Oxfam te illustreren wat dergelijke bedragen betekenen. Zo neemt Oxfam het voorbeeld van de vierde rijkste man ter wereld: Bernard Arnault, tevens de rijkste Fransman. “Als iemand sinds de bestorming van de Bastille op 14 juli 1789 het equivalent van 8.000 euro per dag had kunnen sparen, zou hij vandaag slechts 1% van het fortuin van Bernard Arnault bezitten.” Je zou voor minder aan revolutie denken.

Het verslag gaat verder: “De miljardairs in deze wereld, die vandaag met 2.153 mensen zijn, hebben meer rijkdom dan 4,6 miljard mensen, oftewel 60% van de wereldbevolking,” terwijl twee derde van hen “hun rijkdom putten uit erfenis, monopolie of vriendjespolitiek.”

De ultrarijken worden steeds rijker: nooit eerder hebben de aandeelhouders zoveel geld ontvangen als in 2019. De dividenden die wereldwijd aan hen worden uitgekeerd, hebben een recordwaarde van 1,430 miljard dollar bereikt. En welke sector was goed voor de grootste dividendgroei? De oliesector! Hoe kunnen we ons voorstellen dat deze aasgieren moedige beslissingen tegen klimaatverandering aanvaarden als de ecologische ramp hen zo goed uitkomt?

Zij organiseren onze ellende, laten we onze woede organiseren!

In de loop van 2019 ging de vlam van de opstand van het ene land op het andere over, van Chili naar

Iran via Ecuador of Libanon. Vandaag is het vooral het nieuws uit de Verenigde Staten dat de woede tegen ongelijkheid en onderdrukking toont met de brede steun voor Bernie Sanders, een politicus die luid en duidelijk beweert dat miljardairs gewoonweg niet mogen bestaan.

Zoals Bernie terecht opmerkt, veranderen

Het kapitalistische systeem bevindt zich op elk niveau in een diepe crisis. Maar het zal niet vanzelf verdwijnen en het wordt nog gevaarlijker.

w w w. s o c i a l i s m e . b e

verkiezingen op zich niets. We moeten een beweging opbouwen, een krachtsverhouding.

De kracht van de overkant zijn de getallen op hun bankrekeningen. De onze is de kracht van ons aantal. Maar deze enorme kracht moet bijeengebracht en georganiseerd worden om de reusachtige macht te worden die we nodig hebben om een systeem te stoppen dat gebaseerd is op uitbuiting, oorlog, seksisme, racisme, LGBTQIfobie, de vernietiging van onze omgeving, ...

Het kapitalistische systeem bevindt zich op elk niveau in een diepe crisis. Maar het zal niet vanzelf verdwijnen en het wordt nog gevaarlijker.

Dus ja, laten we het over revolutie hebben. Niet uit nostalgie. Uit noodzaak.

Op 28 maart is de nationale conferentie van campagne ROSA en Actief Linkse Studenten de ideale gelegenheid om samen met andere jongeren die walgen van dit systeem te bespreken hoe deze woede het best kan worden omgezet in een programma, strategie en tactieken die het kapitalisme kunnen verwijzen naar de plaats waar het thuishoort: die van een lang vervlogen kwalijke herinnering in de geschiedenisboeken.