de linkse socialist 362 maart 2017

België - Belgique Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 362  maart 2017 strijd  solidariteit  socialisme

D

Zij graaien wij betalen

e voorbije weken en maanden heeft de ene politicus na de andere zichzelf of zijn collega’s aan de galg gepraat. Terwijl de arbeiders en hun gezinnen of degenen die moeten leven van een uitkering voortdurend moeten matigen, vooral sinds het begin van de crisis in 2008, hebben politici van de traditionele partijen zich schaamteloos verrijkt. Zodanig zijn ze met die graaicultuur verweven, dat ze niet eens meer begrijpen dat mensen kwaad zijn bij het horen van de astronomische bedragen die zij opstrijken. “In de privé verdiende ik meer” of “in het buitenland krijgen ze meer,” luidt hun verweer, alsof dat onze rekening maakt.

door

Eric Byl

In tegenstelling tot wat doorgaans wordt aangenomen, begint revolutie meestal aan de top van de maatschappij. De Raspoetin van dienst was deze keer de hebzuchtige Ukkelse MRburgemeester Armand De Decker. Diens onfrisse banden met de Russische maffia en de Kazachstaanse dictator Nazarbajev, belandden via Tractebel, Sarkozy, de staatsveiligheid, hoge piefen van het gerecht en een snelle aanpassing van de wet op maat van zijn maffiaconnecties, tot in het parlement. Daar komen MR-grootheden als Serge Kubla en zelfs Didier Reynders in het vizier. Welke politieke spelletjes er allemaal gespeeld worden, zullen we nooit vernemen, maar ons zou het niet verbazen dat de MR, goed op de hoogte van het reilen en zeilen bij Publifin doordat ze er zelf tot aan haar middel in zit, daarmee

Witte woede: interview met jonge verpleegster p 4-5

de aandacht wou afleiden. Hoe dan ook, dat de PS en de CDH het spel van zelfverrijking goed onder de knie hebben, is niets nieuws.

Het was ons al opgevallen dat de N-VA zeer gereserveerd bleef in haar reactie. Alleen Siegfried Bracke kon het niet nalaten de beerputten van de Gentse SP.a open te trekken. Dat daarmee ook coalitiepartner VLD in verlegenheid werd gebracht, heet wellicht ‘collateral damage’. Het vervolg kennen we: crisis bij de SP.a, maar vooral ook het aan het licht komen van de bijverdiensten én belangenvermenging van ’s lands best betaalde politicus: Bracke himself. Dat zijn zitjes in privébedrijven en de riante vergoedingen die hij daarvoor opstrijkt ons niet aangaan en hij niet weet hoeveel er op zijn bankrekening staat, daarmee komt zelfs

een voormalig topjournalist niet weg. Zou hij De Wever geadviseerd hebben toen die Groen ‘stielbederf’ verweet en de Antwerpse schepen Koen Kennis met zijn maandloon van 7700 euro netto en 1500 euro beroepskosten in bescherming nam?

Voor Groen, dat net als Ecolo veel minder betrokken is in het cumuleren van betaalde mandaten, is de aanval van De Wever een godsgeschenk. De grootste winnaar in dit dossier is echter de PVDA/PTB. Haar principe om verkozenen niet meer te laten verdienen dan het gemiddelde loon van loontrekkenden, kan nu pas echt opleveren. Haar voorstel om de vergoedingen terug te storten, geniet de goedkeurende instemming van veel gewone gezinnen. Maar de traditionele partijen willen dat niet en hopen dat transparantie zal volstaan om de brand te blussen. N-VA en VLD proberen tegelijk de aandacht af te leiden. Het “kluwen van intercommunales” willen ze oplossen door zoveel mogelijk door te schuiven naar de privé (VLD) of door de fusie van alle intercommunales in één bedrijf (N-VA).

Er is echter niets mis mee dat gemeenten samenwerken om hun bevolking nutsvoorzieningen aan te reiken. Er is ook niets mis mee dat daar politieke controle op uitgeoefend wordt,

Vrouwendag: de plaats van de vrouw is in de strijd p 6-7

integendeel. Maar waarom moeten schepenen, burgemeesters, provincieraadsleden, ... extra vergoed worden om hun job uit te oefenen? Loontrekkenden krijgen toch ook geen extra- vergoeding om hun job te doen, hooguit een premie voor nachtwerk of ploegenarbeid of een gevarenpremie. De buitensporige vergoedingen zijn pas echt in zwang geraakt toen de zuivere intercommunales steeds meer gemengde werden, met privékapitaal dus en de gewoonte om politieke invloed te kopen via betaalde postjes in de raden van bestuur, zoals dat in de private sector veralgemeend toegepast wordt.

Marx heeft ooit opgemerkt dat één van de eigenschappen van het kapitalisme is om alles, zelfs voorheen vrij beschikbare natuurlijke rijkdommen, om te vormen tot koopwaar. De vrije markt, de vrijheid om zonder belemmeringen de concurrentie aan te gaan, vereist een soepele wetgeving om ecologische, sociale en politieke hindernissen liefst legaal, desnoods illegaal, te omzeilen. Dat vergt politieke invloed die via lucratieve bestuursmandaten gekocht wordt.

Niet de intercommunales zijn het probleem, maar het kopen van politieke invloed dat onlosmakelijk verbonden is met het principe van de vrije markt, de hoeksteen van het kapitalisme.

Het tijdperk van het populisme p 8-9

w w w. s o c i a l i s m e . b e

2

België

de

Linkse Socialist

België

www.socialisme.be maart 2017

Intercommunales moeten onder democratisch beheer!

EDITO door

I

n de structuren van het ABVV en van het ACV horen we steeds meer dat ‘de mensen niet meer in actie te krijgen zijn.’ Hoe komt dat en hoe eraan verhelpen? Die vragen, laat staan de antwoorden erop, komen helaas niet aan bod. Resultaat: de vakbonden, die in het najaar van 2014 nog kozen voor een weergaloos offensief, zijn nu in het defensief gedrongen. Hun strategie? De regering uitzitten tot aan de volgende verkiezingen, hopen op een alternatieve meerderheid en intussen de schade zoveel mogelijk beperken. LSP vindt dat een gevaarlijke strategie die de arbeidersbeweging ontwapent en rechts extra munitie schenkt.

De vakbondsleidingen zullen uiteraard wijzen op het stakingen elders in de private sectoren, voor zover dat jongste loonakkoord: het Interprofessioneel Akkoord al overwogen werd, laat staan een veralgemeend offen(IPA) voor 2017-2018. Ze noemen het ‘goed voor de men- sief van de vakbonden, zullen beschouwd worden als insen én goed voor de economie.’ Het paradepaardje ervan breuken op het loonakkoord. Een veralgemeende strijd is een maximale koopkrachtverhoging voor de loontrek- tegen de regering is daarmee tot aan de verkiezingen zo kenden met 1,1% (bovenop de verwachte stijging van goed als bevroren.

2,9% ten gevolge van de indexkoppeling). Vergeleken bij De vakbondsleiders volgen uiteraard ook de peilingen. de vorige 4 loonakkoorden is dat niet min. Dat van 2009 Zij hebben gezien dat de regering slechts 72 van haar 83 leverde een loonstop en een ecocheque van 250 euro op, zetels had behouden indien er in januari verkiezingen dat van 2011 hooguit 0,3%, dat van 2013 niets en dat van waren geweest: 4 tekort voor een meerderheid. Ze gaan 2015 0,5% bruto en 0,3% netto. Daarbij vergeleken bete- er ook van uit dat de PS op één of andere manier nodig kent het jongste IPA voor velen een verademing en dat zal zijn en dat daarmee de N-VA buitenspel wordt geheeft zich geuit in grote meerderheden ervoor in zowat zet. Dat zou wel eens een teleurstelling kunnen worden. alle centrales van beide vakbonden.

Door sociale vrede te garanderen, bieden de vakbonden Het akkoord remt tevens de verstrenging van het de regeringspartijen immers de gelegenheid de volledige Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag, SWT - aandacht in aanloop naar de verkiezingen te oriënteren het vroegere brugpensioen - wat af. De leeftijdsvereiste naar thema’s waarop zij hopen te scoren: migratie en veivoor zware beroepen, lange loopbanen en bedrijven in ligheid. Het is geen toeval dat Theo Francken zich met herstructurering wordt niet in 2017 opgetrokken naar een hard beleid inzake vluchtelingen heeft opgewerkt tot 60 jaar, maar geleidelijk tot in 2019. Dat is niet onbe- populairste politicus in Vlaanderen, net zoals Maggie De langrijk voor wie zich aan de Block het hem voordeed tot rand van de vereisten bevindt. ze doorschoof naar gezondTenslotte worden de sociale heidszorg. uitkeringen opgetrokken via In ‘Ceci n’est pas une cride toekenning van een deel De vakbondsleiders volgen uiteraard se’ gaf 80% van de ondervan de welvaartsenveloppe. vraagden aan dat politici de Die enveloppe, een beslissing ook de peilingen. Zij hebben gezien macht teveel hebben doorvan de bijzondere ministerraad dat de regering slechts 72 van haar gegeven aan de financiëin Oostende in 2004, ging in le wereld, 74% voelde zich 83 zetels had behouden indien er vanaf 2007, maar wordt al jain de steek gelaten door de ren door regering en patronaat in januari verkiezingen waren: 4 elite. Voor de arbeidersgebruikt als pasmunt om de tekort voor een meerderheid. Ze beweging in het algemeen vakbonden onder druk te zeten de vakbonden in het bijten bij het onderhandelen van gaan er ook van uit dat de PS op zonder zouden deze cijfers loonakkoorden. de aanleiding moeten zijn één of andere manier nodig zal zijn Tegen dat akkoord valt veel voor krachtige mobilisaties. in te brengen: 1,1% loonsver- en dat daarmee de N-VA buitenspel Eerdere peilingen na het achoging is een maximum, het is wordt gezet. Dat zou wel eens een tieplan van 2014 gaven aan verre van zeker of alle sectodat 80% gewonnen was voor ren dit zullen krijgen. De loon- teleurstelling kunnen worden. Door een miljonairstaks. Maar norm werd herzien, volgens de sociale vrede te garanderen, bieden sinds de vakbonden de mooude norm bedroeg de marge bilisatie stillegden, vertaalt de vakbonden de regeringspartijen niet 1,1%, maar 2 à 3%. De inddit ongenoegen zich in een exaanpassing wordt geraamd immers de gelegenheid de terugplooien op de eigen op 2,9%, maar de reële inflatie volledige aandacht in aanloop gemeenschap, handig uitzou 3,9% bedragen (over twee gebuit door allerlei popujaar). De loonstijging bij onze naar de verkiezingen te oriënteren listen. De schandalen rond drie belangrijkste handelspart- naar thema’s waarop zij hopen te Publifin, Publipart en anners wordt niet op 4% (2,9% + dere (voormalige) intercom1,1%) geraamd, maar op 4,5%. scoren: migratie en veiligheid. munales bevestigen niet alEr wordt om de loonnorm te beleen hoever de elite van ons palen niet langer rekening gehouden met de loonsubsidies afstaat, maar ook hoezeer de zogenaamde ‘bevoorrechte aan de bedrijven, een extra geschenk aan de patroons van partners’ van de vakbonden verweven zijn met dit sys0,5%. De welvaartsenveloppe voor de sociale uitkeringen teem. Meer nog dan bedrog dreigt de combinatie van (900 miljoen) werd ingekort naar 506 miljoen. De SWT- bedrog en hypocrisie afgestraft te worden. leeftijdsgrens stijgt minder snel, maar stijgt niettemin.

De vakbondsleidingen moeten zich bezinnen. Waarom Toch is het niet overdreven om dit loonakkoord een de relatieve kalmte veroorzaakt door het loonakkoord kleine trendbreuk te noemen. Hebben de vakbondslei- niet benutten voor een massacampagne omtrent een ders dan slim onderhandeld en de schade beperkt tot strijdbaar programma dat de werkloosheid, de armoede aan de verkiezingen? Of hebben ze met dit loonakkoord en de achteruitgang van de arbeidscondities en de uitholintegendeel de spreekwoordelijke kaas genomen die het ling van de arbeidscontracten ook echt aanpakt? Waarom mechanisme van de muizenval activeert? Wij hopen op een dergelijke campagne niet koppelen aan een actieplan het eerste, maar vrezen voor het laatste. om te verduidelijken dat het deze keer niet bij woorden Het loonakkoord veronderstelt immers sociale vrede. blijft, maar er ook mobilisatie en actie aan verbonden Dat betekent nog niet dat er geen acties meer gevoerd worden. Tenslotte moeten de vakbonden ook hun relatie kunnen worden. De 21ste maart betoogt de gezondheids- tot de zogenaamde bevoorrechte politieke partners opsector, de 24ste wordt betoogd tegen sociale dumping en helderen: in plaats van linkse éénheid te prediken met ook in het onderwijs liggen nog voor de zomer acties in de hypocrieten die zich verrijken terwijl wij inleveren, het verschiet. In de private sectoren regent het intussen zouden ze zich aan de kop moeten stellen van de woesluitingen en herstructureringen. Acties daartegen, in- de ertegen om de eenheid van alle slachtoffers ervan te clusief stakingen, zijn best mogelijk, maar solidariteits- verwezenlijken.

Haal energie uit de dodelijke greep van de winsthonger!

Z

es jaar geleden, op 11 maart 2011, werd Japan getroffen door een enorme tsunami die rechtstreeks tot de ontploffing van de kerncentrale van Fukushima leidde. Vandaag zijn de gevolgen van die kernramp nog steeds voelbaar. Het werd toen nog maar eens duidelijk: er bestaat niet zoiets als veilige kerncentrales. Ondertussen heeft de regering-Michel in België beslist om de kernuitstap opnieuw uit te stellen.

Eric Byl, lid Uitvoerend Bureau LSP

Waarom wachten op de verkiezingen geen goed idee is voor de vakbonden

3

door

H

et Gentse stadsbestuur lijkt niet los te komen uit de crisis-en schandaalsfeer. Tom Balthazar van SP.a en Christophe Peeters van Open VLD stonden in het oog van de storm. Ze kregen al jaren een riante vergoeding voor hun zitje in de raad van bestuur van Publipart, een kleindochter van de intercommunale Publifin. Balthazar nam ontslag als schepen en als lijsttrekker voor het SP.a-Groenkartel voor 2018.

door

Bart Vandersteene

Voor de Gentse SP.a-afdeling is dit, na de Optima-affaire, het tweede schandaal op één jaar tijd. En ook deze keer is er meer dan waarschijnlijk niets onwettelijks gebeurd. Beide voorbeelden tonen wel aan waarom een groot deel van de bevolking haar vertrouwen is verloren in de klassieke politiek.

Gevestigde politici worden gezien en gehaat als een wereldvreemde kliek die zichzelf rijkelijk bedient en de belangen van de rijken en machtigen dient.

Optima heeft blootgelegd dat er een heel nauw netwerk bestaat van politici, bouwpromotoren, louche zakenfiguren en ontwikkelaars die, buiten het oog van de gewone bevolking, de stad boetseren naar de belangen van diegenen die winst kunnen maken met stadsontwikkeling op maat van een rijk publiek.

Het progressieve aura waarmee Termont zich tot de meest linkse burgemeester van Vlaanderen kroonde, verloor in deze affaire veel van haar schijn.

Met de Publipart-affaire valt ook Termonts opvolger, Tom Balthazar, door de mand. Hij zag de storm aankomen en nam ontslag uit de raad van bestuur van Publipart toen bleek hoe de Publifin-affaire in Franstalig België huishield. Maar het was te laat.

De Gentse schepenen worden goed vergoed door de gemeenschap. Ze kunnen perfect een gezin onderhouden, zelfs met de stijgende woningprijzen in de stad. Ze ontvangen 8.290,12 euro bruto per maand plus onkostenvergoedingen. Toch blijken ze het normaal te vinden dat ze vanuit hun functie als vertegenwoordiger van de lokale overheid in een beheerraad van een intercommunale of een gemengd bedrijf, daar nog eens extra voor vergoed worden. Alsof een gewone werknemer die namens zijn dienst deelneemt aan een overleg met een andere dienst, daarvoor bovenop het loon ook een extra vergoeding zou verwachten.

Probleem zit bij neoliberaal beleid

Een socialist die een neoliberaal beleid voert, zal zich aan de gangbare praktijken daar aanpassen. Wanneer je de private markt als motor voor economische ontwikkeling beschouwt, stap je mee in het wereldje van ons kent ons waar alles een prijs heeft. ‘You scratch my back and I’ll scratch yours’ zeggen ze in het Engels. Ze gaan samen eten in de sterrenrestaurants, ontmoeten elkaar in de business seats op de voetbal, op de bals en feestjes van de high society en maken deel uit van dezelfde sociale netwerken.

Het kartel van SP.a en Groen in Gent maakte op dit punt geen verschil. Het beloofde een stad op mensenmaat te realiseren. Van een trendbreuk in de politiek van citymarketing en private stadsontwikkeling is er echter geen sprake.

Net als SP.a stapt Groen immers mee in het sprookje van de vrije markt als unieke motor voor ontwikkeling in onze samenleving. Deze creëert vandaag een duale samenleving waar enkel wie het zich kan permitteren kan genieten van een door de privé opgekuiste stad. Gent wordt op sommige plaatsen leefbaarder, maar enkel voor diegenen die het zich kunnen veroorloven om er te wonen.

Voor democratisch beheer van onze diensten

Zowel SP.a als Groen zijn meegestapt in de neoliberale logica waar gemengde intercommunales beheerd worden als private bedrijven en volledig gericht zijn op de winsthonger van de private aandeelhouders. Open VLD gebruikt deze crisis vandaag om tot een volledige privatisering te kunnen overgaan van deze intergemeentelijke diensten.

Wij denken dat energiedistributie en andere diensten wel degelijk kunnen en moeten in handen zijn van steden en gemeenten en dus ten dienste van de gemeenschap staan. Maar dan niet in de vorm van semi-publieke ondernemingen die net op dezelfde winsthonger en buitensporige verloningen draaien als private bedrijven. Ook niet als instanties die een onoverzichtelijk kluwen vormen van uit te delen jobs en postjes.

Neen, er is nood aan intercommunales of stedelijke openbare diensten die democratisch beheerd worden door vertegenwoordigers van de stad of gemeente, werknemers van de dienst en haar gebruikers. Deze verkozen vertegenwoordigers van de overheid, van het personeel en de consumenten moeten permanent afzetbaar zijn en mogen geen privileges genieten op basis van hun functie en enkel de belangen van de gemeenschap voor ogen hebben.

Eisen als meer transparantie of zelfs het terugbetalen van de vergoedingen zijn terecht, maar volstaan niet. Er moeten andere politieke prioriteiten komen: betaalbaar wonen, massale investeringen in openbaar vervoer om ook tot een fietsvriendelijke stad te kunnen komen, werkbaar werk voor iedereen om armoede en uitsluiting aan te pakken, … Dergelijke eenvoudige en logische voorstellen vereisen een socialistische breuk met dit systeem.

Dat is waar LSP voor opkomt.

Koen Kennis: Harde werker!

De Antwerpse schepen Koen Kennis (N-VA) verklaarde dat hij hard werkt voor zijn bruto jaarloon van 186.000 euro. Hij is niet de enige die hard werkt. Iemand in de horeca moet bijzonder hard werken voor een laag loon. Het is alleszins inspannender dan de krant lezen of kaarten in het parlement, zoals De Wever het doet voor enkele duizenden euro’s per maand.

Het basisbedrag voor een flexi-job in de horeca is 9,5 euro per uur. Bruto is er gelijk aan netto. Met zijn jaarloon van 186.000 euro zou Koen Kennis aan dit uurloon maar liefst 53 uur per dag moeten werken. Dat lijkt ons niet erg haalbaar, maar misschien kunnen Homans, Van Overtveldt en Muyters het samen even narekenen en in een statistiekje gieten?

Ja maar, zal de criticus opmerken, netto komt Kennis maar aan 7.700 euro per maand. Dat klopt, hij trekt onder meer 1.500 euro beroepskosten per maand af – ongeveer het nettoloon van een postbode. Maar dan nog komen we aan 810 te werken uren onder het flexi-loon of minstens 26 uur per dag.

Louis Michel: Wie wil voor 4.800 euro netto per maand werken?

Louis Michel klaagde dat 4.800 euro netto per maand een te laag loon zou zijn om mensen aan te trekken met “motivatie, talent, intelligentie en opleiding.” Hij stelde dat dit zou leiden tot een “wereldvreemd parlement bevolkt door ambtenaren en leerkrachten.” Laat staan dat er flexi-jobbers uit de horeca nog zouden bijklussen in dit parlement. “Welke ondernemer zal zijn weekends, zijn avonden en zijn vakantie willen opofferen voor 4800 euro netto per maand?” Blijkbaar zijn gewone werkenden ‘wereldvreemd’ voor Michel senior.

Klussen met Siegfried Bracke Wij stellen ons de vraag hoe die politici erin slagen om vijf of zes betaalde jobs te combineren. Iemand in het onderwijs die tot 50 à 60 uur per week werkt voor nog geen vijfde van het loon van zo’n schepen als Koen Kennis zou het gewoon fysiek niet kunnen qua tijd!

Er stelt zich ook een probleem van de verschillende petjes die pakweg Siegfried Bracke opzet. De Kamervoorzitter is aangesteld door een regering die in Proximus zit, maar klust bij als adviseur van concurrent Telenet.

Als voormalig journalist was hij tot in 2015 werknemer van de VRT – op ‘politiek verlof’ – maar hij kluste bij als adviseur van Telenet dat in de zenders Vier, Vijf en Zes zit. Niet moeilijk dat Bracke zoveel commentaar gaf op de VRT. Was dat onderdeel van zijn betaalde adviezen aan Telenet? Tijdens je verlof voor de concurrentie werken, zou in andere bedrijven gezien worden als een reden tot dringend ontslag.

Maar Bracke kan zich blijkbaar meer veroorloven dan een gewone werkmens?

Een detail: telecommunicatie in ons land is duurder dan in de buurlanden en geen politicus die daartegen protesteert. Uiteraard niet, ze worden door de sector betaald om te zwijgen.

Jarmo (Antwerpen)

Fukushima heeft aangetoond dat de dreiging van een kernramp op de schaal van Tsjernobyl in 1986, nog steeds aanwezig is. Vandaag worden er in de kerncentrale stralingswaarden van 530 sievert per uur gemeten.

Blootstelling aan een dergelijke straling leidt onmiddellijk tot de dood; niet verwonderlijk als je weet dat een waarde van 10 sievert al dodelijk is. Doordat de Japanse regering bij het bouwen van de kerncentrale van Fukushima redelijk degelijke veiligheidsmaatregelen nam, is de schade minder groot dan mogelijk was geweest. Maar dergelijke veiligheidsmaatregelen vinden we zeker niet overal terug...

De Belgische centrales in Doel en Tihange zijn al decennia lang onderwerp van debat. De paars-groene regering Verhofstadt I besliste in 2003 om kernenergie in ons land af te bouwen, met een volledige kernuitstap als uiteindelijke doelstelling. In de praktijk zouden de centrales in Tihange en Doel ondertussen gesloten moeten zijn, maar in realiteit zijn ze nog allemaal actief. De uitstap werd voor het eerst uitgesteld (tot 2025) in 2009, toen toenmalig minister van Energie Paul Magnette (PS) schromelijk toegaf dat de uitstap in 2015 niet opgevangen kon worden, omdat er nagenoeg geen werkelijk onderzoek naar alternatieve energiebronnen was gevoerd.

Een deel van de centrales zou dan openblijven terwijl de anderen gesloten werden, maar door de scheurtjesproblematiek en het regelmatig uitvallen van de kerncentrales blijven ze maar open. Op deze manier blijft een kernuitstap een onbereikbaar doel. De regering-Michel gebruikt vandaag het argument dat de kernuitstap de prijzen voor energie de hoogte in zou jagen.

Dat klopt ook. De kost voor de jaarlijkse energieproductie in België zou toenemen met 4,38 miljard euro tegen 2030. Ondertussen heeft Electrabel, dat de kerncentrales beheert, wel een fiks belastingvoordeel cadeau gekregen: de belasting die Electrabel moet betalen is gezakt van 500 miljoen euro tot een variabele belasting van minimaal 150 miljoen euro. Maar de energieprijzen voor particulieren en gezinnen blijven stijgen.

De regering en Electrabel proberen de schuld van de stijgende facturen van zich af te schuiven en te leggen bij diegenen die zich verzetten tegen kernenergie. Dat is een totaal verkeerde retoriek. Veilige kernenergie bestaat niet: onderhandelen met Electrabel over gigantische winstbedragen ten koste van de veiligheid en gezondheid van de bevolking: dat is wat de regering-Michel doet. Het is mogelijk om zowel naar veilige en schone energie te evolueren, als de prijzen onder controle te houden. Daarvoor is het vereist dat de volledige energiesector genationaliseerd wordt en onder democratische controle van de bevolking wordt geplaatst. Zo kan er op toegezien worden dat zoiets belangrijks als het opwekken en verdelen van energie niet aan blinde winsthonger onderhevig wordt en dat er voldoende reëel onderzoek wordt gevoerd naar alternatieve, schone en veilige energiebronnen.

Antinucleair protest in maart 2016. Foto: Liesbeth

4

Op de werkvloer

de

Linkse Socialist

Na het loonakkoord: sociale vrede tot in 2019?

Onwerkbaar werk: een algemeen en groeiend probleem

O

ndanks gemor bij een aantal kritische vakbondsleden werd het ontwerp van Interprofessioneel Akkoord (IPA) met een overweldigende meerderheid goedgekeurd door alle vakbonden. Dat was in geen jaren meer gebeurd. Niet dat de loonnorm zo spectaculair was. Maar algemeen werd gevreesd dat een door de regering opgelegde loonnorm nog erger zou zijn. De vaststelling dat werkgevers en vakbonden nog tot akkoorden kunnen komen, leidde al tot de aankondiging dat de Groep van Tien zich ook over het stakingsrecht zal buigen. door

Loonnorm breekt niet met matigingsbeleid

Met 1,1% boven de verwachte indexering zullen onze lonen minder sterk stijgen dan in de buurlanden. De Nationale Bank van België (NBB) wees er in haar jaarverslag over 2016 op dat de koopkracht voor het eerst sinds het uitbreken van de crisis in 2008 terug stijgt, maar nog altijd 4% onder het niveau van 2009 ligt. Dat onze economische groeicijfers lager liggen dan in de buurlanden wijt de NBB aan “de geringere bijdrage van de particuliere consumptie” als gevolg van “de loonmatiging.”

Als de gemiddelde koopkracht in 2016 toegenomen is, komt dit vooral door de toename van het aantal jobs. De NBB spreekt over 59.000 nieuwe jobs in 2016. Hoeveel daarvan deeltijds zijn, is nog niet bekend. Wel is geweten dat er van de 77.311 jobs die er in de privésector bijkwamen tussen oktober 2014 en het tweede kwartaal van 2016 slechts 25.415 voltijds en vast waren. Dat is ongeveer één op drie.

De loonnorm van 1,1% bovenop de verwachte indexering van 2,9% (tegenover een verwachte inflatie van 3,9% op twee jaar tijd), zal niet van die aard zijn om onze koopkracht te versterken. De werkgevers gaan ervan uit dat er in de buurlanden 0,5% meer loonmarge zal zijn. Eigenlijk is dit dus onderhandelde achteruitgang, waarbij de regering klaarstaat om te chanteren met nog meer achteruitgang.

Eind december klonk het bij de christelijke bediendencentrales LBC en CNE nog dat kruimels niet zouden volstaan en dat 3% opslag boven de index het minimum was. Het werd 1,1% en toch werd dit met een grote meerderheid goedgekeurd, ook al was er een significante tegenstem. Het argument: de basis wil niet mee met acties voor meer.

Eind 2014 bouwde het actieplan tegen de regering-Michel een momentum op naar de algemene staking van 15 december. Een momentum blijft echter niet eeuwig duren: er is geen knopje aan de vakbondsbasis om de actiebereidheid op en af te zetten. Het momentum eind 2014 werd verkwanseld, ook al bleven er mogelijkheden. Dit bleek uit de sterke opkomst voor de grote betogingen in 2015 en 2016.

Maar ondertussen ging het besparingsbeleid door en groeide ook het wantrouwen in de vakbondsleidingen. De terughoudendheid van de basis is begrijpelijk, de leiding heeft dit aan zichzelf te danken.

In deze context kan een strijdbeweging niet zomaar uitgeroepen worden, het moet degelijk voorbereid worden met democratische betrokkenheid van onderuit om te vermijden dat er uiteindelijk niets gedaan wordt met de enorme inspanningen van de basis. Ook moet er perspectief op reële verandering zijn. Een offensief programma uitwerken en op die basis de discussie aangaan over strategieën om dit effectief te realiseren, is nodig.

Sociale dumping stoppen met offensieve eisen!

Meer personeel!

Begin februari was er een griepepidemie in ons land. Dit zorgde voor een overbelasting van de ziekenhuizen en er kwam een oproep om niet naar de spoed te gaan.

De vakbond ACV deed een enquête onder personeel van openbare rusthuizen. Daarin stelde 80% dat er “dagelijks of wekelijks te weinig personeel is om de bewoners de nodige zorg te geven.”

45,8% van het verzorgend personeel stelde dat het tekort aan collega’s leidde tot incidenten, zoals bejaarden die vallen of het toedienen van verkeerde medicatie. Eén op de tien verklaarde dat er het voorbije jaar druk was uitgeoefend om een incident te verzwijgen...

86% vond dat de werkdruk het voorbije jaar gestegen is.

Degelijke zorg vereist investeringen in meer personeel! Dit is noodzakelijk om de werkdruk te verminderen, maar ook om de kwaliteit van de zorg te versterken.

Offensief programma nodig

Wil de basis niet mee?

5

De SERV (Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen) publiceerde een Werkbaarheidsmonitor over de arbeidsomstandigheden in Vlaanderen. Daaruit blijkt dat er een opmars is van wat aangevoeld wordt als ‘onwerkbaar werk’. Meer dan één op drie van de werknemers geeft aan dat de psychische vermoeidheid als gevolg van het werk problematisch is: 34,2% in 2016 tegenover 29,3% in 2013. Voor 12,3% is dit zelfs acuut problematisch, tegenover 9,6% in 2013. Eén op de vijf werkenden stelt dat het “welbevinden” op het werk problematisch is. De SERV maakte een statistiek van verschillende factoren die de werkbaarheid van werk bepalen. Daaruit blijkt dat de werkbaarheidsgraad tussen 2013 en 2016 daalde van 54,6% naar 51%.

Geert Cool

De regering gaat ervan uit dat de begrotingscontrole eind februari zal meevallen en schept op over economisch herstel. De economische groei blijft echter onder de inflatiecijfers. Bovendien blijven er veel onzekere factoren zoals de Brexit, Trumps protectionisme, de Griekse schuldencrisis of de Italiaanse bankencrisis.

Ondertussen kreunen zowat alle sectoren onder tekorten als gevolg van het jarenlange besparingsbeleid. De periode van rust en ‘sociale vrede’ is dus op wel erg instabiele fundamenten gebaseerd.

Desalniettemin kan een rustiger periode gebruikt worden om de volgende fase van de onvermijdelijke confrontatie tussen arbeid en kapitaal voor te bereiden. Het uitwerken van een stevig alternatief is daar een essentieel onderdeel van. Een offensief programma dat vanuit de bekommernissen van de werkenden enkele speerpunten naar voor schuift zoals arbeidsduurvermindering, vaste en voltijdse contracten, hogere minimumlonen, ... kan enthousiasmerend werken en een perspectief van sociale vooruitgang aanbieden. Een project hierrond bediscussiëren op de werkplaatsen en vakbondsbijeenkomsten en actief promoten op publieke plaatsen, zou een uitstekende voorbereiding op nieuwe mobilisaties zijn.

op de werkvloer

www.socialisme.be maart 2017

Interview met een jonge verpleegster

O

p 24 november was er een grote betoging van personeel uit de zorgsector. Het ongenoegen zit heel diep: de stijgende werkdruk en het gebrek aan collega’s ondermijnen de kwaliteit van de zorg en maken het werk onwerkbaar. Elementen die het nog een beetje werkbaar moeten houden, zoals de rimpeldagen voor oudere collega’s, liggen onder vuur.

Op 21 maart is er een nieuwe betoging van de sector aangekondigd. We spraken met een jonge verpleegster.

Werkbaar werk!

Maggie De Block zette vraagtekens bij het feit dat personeelsleden vanaf 45 jaar een extra dag arbeidsduurvermindering krijgen, de zogenaamde ‘rimpeldagen.’ Haar argument is dat iemand van 45 jaar niet oud is. Dat klopt, maar het werk is wel zwaar en dat een beetje werkbaar maken, is geen overbodige luxe. Daarnaast zorgt arbeidsduurvermindering ook voor een herverdeling van de tewerkstelling. In het beste geval leidt het tot nieuwe aanwervingen om de vrijgekomen uren in te vullen. Onder druk van de acties en de massale verontwaardiging in de sector werd De Block verplicht meerdere malen te herhalen dat ze de regeling van de rimpeldagen niet éénzijdig zou opzeggen en een nieuw sociaal akkoord zou afwachten …

Ouder personeel meer laten werken, is onlogisch en maakt het werk onhoudbaar. Er wordt veel gesproken over ‘werkbaar werk’, maar de maatregelen die op dat vlak al bestaan worden in vraag gesteld. Dat is onaanvaardbaar!

“Witte woede is al bijzonder groot en zwelt nog verder aan” In de gevestigde media duiken regelmatig verhalen op over hoe hoog het werkritme ligt en zelfs met de chronometer wordt vastgesteld.

Is dat ook hoe jij de realiteit op de werkvloer ervaart? En wat betekent dit voor zowel de patiënten als het personeel?

“Het werkritme ligt effectief hoog, soms zelfs extreem hoog. Als we aan onze dienst beginnen, is het alsof we aan de start van een marathon staan. Op mijn dienst zijn we met twee en uitzonderlijk soms drie verplegenden voor 24 patiënten. Als een collega afwezig is, wordt die zelden vervangen. Twee weken geleden nog stond mijn collega er alleen voor.

“We moeten geneesmiddelen toedienen, drie keer per dag alle parameters van de patiënten opnemen en daarnaast nog zorg toedienen (verbanden aanbrengen en verwijderen, verpleegkundige zorgen, vertrouwelijke medische zorgen, ...) De druk is groot want voor elke patiënt is er een groot aantal taken die we moeten vervullen en we moeten ons werk vaak onderbreken om een dokter erbij te halen of om op onvoorziene omstandigheden in te spelen.

“Met een dergelijk ritme is er nooit genoeg tijd om met de patiënt te spreken, ons werk grondig te doen en dus ook niet om het volledig correct te doen. De directie zet ons dan nog eens onder druk om geen overuren te presteren. De tijd die we aan het bed van de patiënt doorbrengen, is slechts een beperkt deel van ons werk. We moeten ook het in- en uitchecken van patiënten beheren, aanwezig zijn voor familieleden en de dossiers bijhouden. Als die laatste niet correct ingevuld worden, verliezen we ‘punten’ bij de FOD Volksgezondheid waardoor

er minder middelen aan het ziekenhuis worden toegekend. Ook die druk komt op onze schouders terecht.”

Minister De Block wil dat ziekenhuizen zich organiseren in zogenaamde “netwerken”. Zal dit leiden tot meer efficiënte zorg of is het slechts een bijkomende besparingsmaatregel die de kwaliteit van de zorg verder ondermijnt?

“De kwestie van de netwerken is erg complex. Voor het personeel zal het pas echt duidelijk worden wat dit betekent op het ogenblik dat de maatregelen effectief genomen en opgelegd worden.

“Het eerste doel van de netwerken is om hetzelfde werk te doen op minder plaatsen. Zo zouden bepaalde zorgprestaties in plaats van in twee naburige ziekenhuizen nog maar in één ervan aangeboden worden. Dit betekent dat een patiënt mogelijk verder moet gaan om de nodige zorgen te genieten. Daar betaalt die patiënt natuurlijk een prijs voor, zowel letterlijk als figuurlijk.

“Maar ook voor het personeel zijn er gevolgen. We kregen een brief waarin de directie zei dat ze niet kan garanderen dat we niet verplicht overgeplaatst kunnen worden naar andere sites van hetzelfde bedrijf. De directie kan dus aan iemand die al pakweg 10 jaar op een bepaalde plaats werkt, vragen om ergens anders te gaan werken. Het personeelslid heeft daar niet echt iets over te zeggen. Werk weigeren, kan aanleiding geven tot ontslag.

“Een ander doel van de netwerken is het ‘harmoniseren’ van verschillende sites. Dit zal direct leiden tot maatregelen die de werkenden raken, ook op vlak van

lonen en sociale verworvenheden. Zo zijn er sites waar de barema’s voor arbeiders hoger liggen. Zal het opgaan in één netwerk aangegrepen worden om naar boven te harmoniseren waardoor de beste voorwaarden voor iedereen gelden? Of zullen integendeel de slechtste voorwaarden veralgemeend worden? In de huidige besparingscontext weten we dat extra voordelen en verworvenheden niet zomaar uit de lucht zullen vallen ...

“Nog een gevaar van de netwerken is dat er verschillende soorten van contracten zijn waardoor de verdeeldheid onder het personeel groter wordt.

Sommigen zullen een arbeidsovereenkomst hebben met bepaalde voordelen, terwijl anderen voor hetzelfde werk die voordelen niet zullen genieten. Dat kan leiden tot verdeeldheid en de eenheid en solidariteit

op de werkvloer ondermijnen. Verdeeldheid leidt tot meer druk op het personeel en dus tot minder kwaliteit van de zorg.”

Op mijn dienst zijn we met twee en uitzonderlijk soms drie verplegenden voor 24 patiënten.

Als een collega afwezig is, wordt die zelden vervangen.

Twee weken geleden nog stond mijn collega er alleen voor.

(*) Langs Franstalige kant werd de actie op 21 maart reeds publiek gemaakt op 7 februari. Langs Nederlandstalige kant verkoos de vakbondstop het bekendmaken van de datum uit te stellen in het licht van de onderhandelingen

Na de betoging van 24 november en de actie eind december, wordt nu gemobiliseerd naar een nieuwe betoging op 21 maart (*). Leeft dit onder de collega’s?

“Het leeft niet alleen bij mijn directe collega’s maar in heel het ziekenhuis. Overal wordt er gesproken over de waanzin van de nieuwe maatregelen die De Block wil doorvoeren. We staan al enorm onder druk en hebben al te weinig middelen en dus te weinig collega’s. De mobilisatie naar de betoging van 21 maart is meer dan noodzakelijk. We moeten duidelijk maken dat we de geplande maatregelen niet aanvaarden en dat we samen sterk staan in de strijd. De witte woede is al bijzonder groot en zwelt nog verder aan!”

Volg de Facebookgroep ‘De weerbare verpleeg- en zorgkundige’

Actie tegen sociale dumping in juni 2015. Foto: socialisme.be

“E

r begint een race to the bottom. Mensen zullen wellicht pas tevreden zijn als je het gratis doet.” Het is niet onze gewoonte om instemmend een uitspraak van N-VA-voorzitter De Wever te gebruiken. Toegegeven, hij had het niet over sectoren als de bouw of het transport waar lonen van 6 of 7 euro per uur geen uitzondering zijn. Neen, De Wever wilde zijn eigen sector verdedigen en de jaarlonen van minstens zes cijfers voor de komma. Maar de uitspraak zelf sluit aan bij wat veel werkenden in hun sector zien: de bazen zijn pas tevreden als we het gratis doen en hun vetbetaalde politieke marionetten doen er alles aan om dit mogelijk te maken.

In de bouwsector wordt vaak gewerkt met onderaannemers die nog eens onderaannemers aanstellen om uiteindelijk hetzelfde werk te laten doen door goedkopere Oost-Europese bouwvakkers. In de transportsector verdwenen duizenden jobs, maar er kwamen vrachtwagens op de weg bij. Terwijl op vijf jaar tijd 6.500 chauffeurs hun job verloren, kwamen er heel wat Oost-Europese truckers bij die vaak wekenlang in hun vrachtwagen leven, lange werkdagen kloppen en verschrikkelijk weinig betaald worden. Lonen van 6 of 7 euro per uur zijn geen uitzondering.

Aan de top van de samenleving kijken de bazen altijd naar collega’s die meer verdienen om te zeggen dat hun loon ‘concurrentieel’ moet zijn. Als ze het over onze lonen hebben, krijgt ‘concurrentieel’ een andere betekenis: dan wordt naar beneden gekeken.

Waar zal die ‘race to the bottom’ eindigen? Bij slavenarbeid? Het misbruik van OostEuropese truckers maakt dat er nu al wordt gesproken over de ‘slaven van de weg.’

Om de sociale dumping te stoppen, is er nood aan een sterke arbeidersbeweging die opkomt voor offensieve eisen. Het probleem is niet de truckchauffeur uit Roemenië, maar wel zijn loon. Gelijk loon en gelijke voorwaarden voor gelijk werk, is een basiseis.

Zoniet zullen werkenden altijd tegen elkaar opgezet worden. Om dit af te dwingen, moeten de vakbonden dringend werk maken van efficiëntere Europese en internationale struc- Het probleem is niet turen. De werkgevers en hun politieke vrien- de truckchauffeur uit den zijn georganiseerd in de Europese Unie, wat stellen wij daar langs onze kant tegenover? Roemenië, maar wel Wie twijfelt over de rol die de EU speelt, zijn loon. Gelijk loon en moet de opstelling over het statuut van de havenarbeiders en de verplichte afbraak van de gelijke voorwaarden sociale bescherming daarbij maar eens verge- voor gelijk werk, is een lijken met het falen om ook maar iets te doen basiseis. Zoniet zullen aan de sociale dumping in onder meer de transport- en de bouwsector. Die dumping wordt werkenden altijd tegen mee mogelijk gemaakt door het zogenaamde elkaar opgezet worden. ‘vrij verkeer van diensten’ waarbij bedrijven in heel de EU hun diensten mogen aanbieden.

Vandaag wordt heel wat sociale dumping georganiseerd door nepbedrijven die zogezegd in Oost-Europa gevestigd zijn, maar in de praktijk hier werken maar dan aan Oost-Europese arbeidsvoorwaarden. Waar elke stap die wij zetten gecontroleerd wordt en tot straffen kan leiden, slaagt de overheid er niet in om brievenbusbedrijven ernstig aan te pakken. In de bouwsector wordt onder meer gepleit voor aanwezigheidsregistratie van iedereen op alle werven of nog het beperken van de keten van onderaanneming tot maximum twee stappen. In de transportsector weerklinkt vooral de eis van ‘gelijk loon voor gelijk werk.’ Het verbod om onder de regels en voorwaarden van het land waar gewerkt wordt te gaan, zou een eerste stap kunnen zijn.

Het zijn terechte eisen, maar we zullen ze niet zomaar afdwingen. Er is een actieplan en strategie nodig om het beleid van sociale dumping in Europa te stoppen. Europese actiedagen kunnen nuttig zijn, maar wanneer wordt eindelijk werk gemaakt van Europese stakingsdagen zodat de werkgevers voelen dat we het menen? Uiteraard mag het uitblijven van dergelijke acties geen excuus zijn om niet op nationaal vlak in actie te gaan. Met werkenden uit verschillende sectoren kunnen we ons tegen die moderne slavendrijvers richten. Solidariteit over sectoren heen is belangrijk: de neerwaartse druk op lonen en arbeidsvoorwaarden wordt uiteindelijk door iedereen gevoeld.

6

vrouwen

de

Linkse Socialist

Russische Revolutie van 1917 leidde tot meest progressieve verworvenheden voor vrouwen De plaats van de vrouw is in de strijd!

Interview met Aisha Paulis over de lancering van ROSA

O

p 12 maart wordt de campagne ROSA gelanceerd. ROSA staat voor Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en het Asociaal beleid. De naam verwijst naar Rosa Luxemburg die vastberaden opkwam voor een socialistische samenleving, maar ook naar Rosa Parks die als eerste op voor blanken voorbehouden zitplaatsen op een bus in het zuiden van de VS ging zitten en daarmee de directe aanleiding gaf tot de burgerrechtenbeweging tegen racisme. De strijd voor vrouwenrechten blijft actueel. We spraken hierover met Aisha Paulis die mee aan de wieg van de campagne ROSA staat.

Waarom wordt deze campagne nu gelanceerd in ons land?

sparingsbebeleid dat verdeeldheid versterkt door de meerderheid van de bevolking onder elkaar te laten vechten “We zien dat gelijke rechten nog verre voor de kruimels die de 1% rijksten van afgedwongen zijn. Waar in de ja- ons toewerpen. ren 1990 de illusie leefde dat de strijd “De kwestie van eenheid van de 99% gestreden was en gelijkheid stilaan een in strijd is essentieel. Daartoe moet feit werd, blijkt nu dat dit niet het geval elke groep (vrouwen, mensen-zonis. Meer nog: in verschillende landen der-papieren, LGBT, ...) ruimte hebben zijn er harde aanvallen op vrouwen- om specifieke eisen en bekommernisrechten. Het besparingsbeleid treft alle sen binnen de volledige arbeidersbewewerkenden en uitkeringstrekkers. Het ging naar voor te brengen.” duwt nog meer vrouwen in de armoede en de afhankelijkheid.

De rechtse regering bij ons “Omdat de arbeidersbeweging geen politiek alternatief aanbiedt, laat deze beweert toch dat ze opkomt politieke instabiliteit ruimte aan aller- voor vrouwenrechten? hande rechtse populisten om electoraal “Dat is hypocriet. De regering miste scoren.

Kijk maar naar Trump in de VS, maar bruikt feminisme om een reactionaieven goed naar Wilders of Le Pen dich- re en racistische ideologie naar voor ter bij huis. Hun doorbraa stimuleert te brengen. Het besparingsbeleid van allerhande reactionaire groepen, zoals deze - en van de vorige - regering gaat de anti-abortuslobby. Trump ging in de regelrecht in tegen de levensvoorwaareerste dagen van zijn presidentschap den van vrouwen.

“De verhoging van de pensioenleeftijd, al frontaal in de aanval op het recht op abortus. Nog voor hij goed en wel hyperflexibiliteit, de jacht op de werkde eed had afgelegd, botste Trump op lozen, ... treffen alle werkenden en uitmassaal protest. We zagen de grootste keringstrekkers, maar vrouwen staan protestacties ooit in de VS en vrouwen vooraan. Van de uitgesloten werklozen zijn er twee vrouwen op de drie. stonden daarin vooraan.

“Maar liefst 43% van de werkende “Ook elders stonden vrouwen op de eerste rij van de strijd. Denk maar aan vrouwen heeft een deeltijds contract, het verzet tegen de strengere abortus- tegenover 7,8% van de mannen. Een regels in Polen, de strijd tegen seksue- volledige loopbaan om recht te hebben le intimidatie en geweld in Argentinië op een volledig pensioen wordt onmoof de vrouwenstaking voor gelijke lo- gelijk. Meer dan de helft van de gepennen in IJsland. Die strijd inspireert ons. sioneerde vrouwen ontvangt minder We denken dat er ook in België nood dan 1.000 euro per maand. Afbouw van is aan een strijdorgaan tegen seksisme. openbare diensten treft vrouwen harder, Vandaar de campagne ROSA.” zij staan immers meer in voor de zorg van kinderen en oudere familieleden.

“Het besparingsbeleid maakt de perOp 8 maart zullen vrouwen soonlijke afhankelijkheid van een partin de VS opnieuw massaal ner veel groter. Het is moeilijker om zelfstandig rond te komen. Dat stimuprotesteren. leert verdeeldheid en seksisme.

“Ja, er is een oproep voor twee sta- “ROSA staat voor een ander systeem kingsdagen tegen het beleid van Trump. op basis van de behoeften en mogeDe internationale vrouwendag van 8 lijkheden van de meerderheid van de bevolking.” maart is daar één van.

“Internationale solidariteit is belangrijk. Zo halen wij inspiratie bij de Ierse Wat zijn de plannen met ROSA? ROSA-campagne die actief opkomt voor het recht op abortus. In België willen we vooral strijden tegen het bespa- “ROSA is een campagne gelanceerd ringsbeleid en tegen dagelijks seksisme. door LSP. We willen deelnemen aan het “Seksisme is een vreselijk probleem debat en voorstellen doen over hoe we dat vaak nog onderschat wordt. De vele ons organiseren in de strijd tegen alle reacties op getuigenissen zoals die van vormen van discriminatie. Dat willen #wijoverdrijvenniet benadrukken het we uiteraard met acties onderstrepen: belang van actieve campagnes tegen acties zijn de beste manier om een proseksisme. Geweld op school, opmerkin- gramma te verdedigen. Zo ondersteugen over kledij, lastig gevallen worden: nen we de oproep van feministes uit 70% van de Belgische vrouwen jonger diverse hoeken om op 8 maart in Gent dan 35 jaar kreeg te maken met seksu- te betogen. eel ongewenst gedrag. In België is één “We willen groepen van ROSA opzetop zeven vrouwen slachtoffer van ern- ten in scholen en aan uniefs, we willen stig geweld binnen het gezin. werkende vrouwen bijeenbrengen zo“Voor ROSA is de strijd tegen vrou- dat de vakbonden een grotere nadruk wenonderdrukking verbonden met die op vrouwenrechten leggen. We willen tegen andere vormen van discrimina- een specifiek programma en een benatie: racisme, homofobie, ... Het is ook dering verdedigen en uitbouwen: sociverbonden met de strijd tegen het be- alistisch feminisme.”

100

jaar geleden vond de Russische Revolutie plaats. Deze maakte eerst een einde aan de tsaristische dictatuur en vervolgens ook aan het kapitalistische systeem van onderdrukking, oorlog en ellende. De 100ste verjaardag van deze gebeurtenissen leidt tot heel wat verdraaiingen in de gevestigde media. Er wordt gesproken over een bloedige staatsgreep of nog over een Duits complot. Waar zelden op wordt ingegaan, zijn de sociale stappen vooruit na 1917. Zo waren er concrete en in die tijd nooit geziene verworvenheden voor vrouwen met stemrecht en economische vrijheid op een ogenblik dat dit in de ontwikkelde kapitalistische landen nog verre toekomstmuziek was. 100 jaar later zijn het recht op echtscheiding, abortus, de vervolging van verkrachtingen, … nog steeds niet afgedwongen in tal van landen, of liggen deze rechten onder vuur. We blikken terug op de impact van de Russische Revolutie op vrouwenrechten en op de bolsjewistische politiek die hiertoe leidde. door

Brune (Brussel)

Op de lanceringsdag van de campagne ROSA op 12 maart is er een discussie gepland over de rol van vrouwen in de Russische Revolutie en de verworvenheden na 1917. Meer

vrouwen

www.socialisme.be maart 2017

Hernieuwde vrouwenstrijd

De rol van vrouwen in de Russische Revolutie wordt zelden vermeld. Nochtans begon de Februarirevolutie op de internationale vrouwendag. Over de maatregelen die na de Oktoberrevolutie werden doorgevoerd, wordt al helemaal gezwegen.

In 1917 wierp de Russische arbeidersklasse onder leiding van de bolsjewieken het kapitalisme en het feodalisme omver. Dit leidde tot een radicale en nooit geziene verandering in de samenleving. De bolsjewieken slaagden erin om de arbeidersklasse en de arme boeren aan de macht te brengen omdat ze de stem van de onderdrukte massa’s vormden en een politieke uitdrukking gaven aan hun belangen.

Is een revolutie tegen ongelijkheid iets uit het verleden? Wij denken van niet. Vandaag is de ongelijkheid en de economische onderdrukking bijzonder flagrant. De cijfers van Oxfam over ongelijkheid zijn algemeen bekend: de 8 rijksten bezitten evenveel als de armste helft van de wereldbevolking (1). De ongelijkheid blijft maar toenemen en dit heeft ook gevolgen voor de onderdrukking van

vrouwen en de LGBTQ gemeenschap (lesbiennes, gays, biseksuelen, trans en queers).

Zelfs in westerse landen worden stappen achteruit gezet op vlak van vrouwen- en LGBTQ-rechten.

Neem het huidige Rusland waar Poetins controversiële wetsvoorstel over geweld binnen het gezin is aangenomen (2). Deze wet decriminaliseert geweld binnen het gezin: waar er voorheen straffen tot twee jaar gevangenis op stonden, wordt voortaan hoogstens een boete opgelegd. In Turkije was er een seksistisch wetsvoorstel dat verkrachting banaliseerde en decriminaliseerde: verkrachters konden hun straf ontlopen door met het minderjarige slachtoffer te huwen… (3). In Tunesië bestond er een gelijkaardige regel (4). Gelukkig werden deze voorstellen onder druk van protest afgevoerd.

In de VS verklaarde president Trump in zijn campagne dat hij vrouwen benadert door hen bij hun ‘pussy’ te grijpen (5). Eens verkozen, ging hij meteen in de aanval op het recht op abortus. Hij eiste van het vrouwelijk personeel dat voor zijn regering werkt, dat het zich “kleedt als vrouwen.” (6) Trump en zijn bende vormen een bedreiging voor alle verworvenheden waar vrouwen in de 20e eeuw voor gestreden hebben.

Tegen deze achtergrond is het geen toeval dat er een nieuwe opmars van strijd is. Zo was er het Latijns-Amerikaanse protest tegen feminicido’s (geweld op vrouwen, waaronder moord). Er was de Poolse vrouwenstaking.

In de VS namen meer dan 3 miljoen mensen deel aan de vrouwenmarsen bij de eedaflegging van Trump. Vrouwenstrijd staat terug op de agenda.

over die lanceringsdag op www.campagnerosa.be

De bolsjewieken voerden een stelsel van sociale bescherming in met onder meer kraamklinieken, scholen, kinderopvang maar ook sociale restaurants en wasserijen die als doel hadden om de traditionele huishoudelijke taken van vrouwen te verlichten. Er kwam betaald ouderschapsverlof zowel voor als na de bevalling. Sociale maatregelen als de beperking van de arbeidstijd hebben uiteraard ook gevolgen voor vrouwelijke werkenden.

Vrouwen in de Russische Revolutie

Bij het heropbouwen van vrouwenstrijd is het nuttig om naar bewegingen uit het verleden te kijken. Zo toonde de Russische Revolutie dat vrouwen op basis van massabewegingen een centrale rol kunnen spelen in de strijd tegen onderdrukking. In de revolutionaire gebeurtenissen van 1917 stonden vrouwen vooraan, zowel in de omverwerping van de dictatuur van de tsaar als in de overwinning van de bolsjewieken. Meer dan enige andere politieke kracht uit die tijd begrepen de bolsjewieken het belang van de vrouwenstrijd.

In februari 1917 trokken tienduizenden vrouwen de straten van Petrograd op om “gerechtigheid, vrede en brood” te eisen. Ze grepen de internationale vrouwendag van 8 maart (23 februari volgens de Juliaanse kalender die toen nog gebruikt werd in Rusland) aan om te betogen. Het was het begin van de Februarirevolutie. De soldaten sloten zich bij de betogers aan. De raden (sovjets) die in de mislukte revolutie van 1905 waren opgezet en repressief onderdrukt door de tsaar, maakten hun terugkeer en betwistten de autoriteit van de Voorlopige Regering. In oktober 1917 namen de werkenden en arme boeren de macht zelf in handen.

Bij de val van het Winterpaleis waren heel wat vrouwen betrokken.

Ook na de machtsovername speelden vrouwen een grote rol. De bolsjewieken benaVoetnoten 1. w w w. o x f a m . o r g / f r /s a l l e - d e - p r e s s e /c o m m u n i q u e s / 2 017 - 01-16 / h u i t - h o m m e s - p o s s e d e n t - a u tant-que-la-moitie-de-la-population 2. www.20minutes.fr/monde/russie/2011687-20170209-russie-depenalisation-violences-domestiques-promulguee-vladimir-poutine 3. www.lepoint.fr/monde/turquie-retrait-du-sulfureux-projet-de-loi-sur-le-viol-des-mineurs-22-11-2016-2084760_24. php

4.

5.

6.

drukten de rol van de arbeidersklasse in de maatschappijverandering, maar erkenden tegelijk dat vrouwen een dubbele onderdrukking ondergingen die voortkwam uit de klassensamenleving. Voor de bolsjewieken moest de bevrijding van de vrouwen gebeuren door de omverwerping van het kapitalisme en was deze bevrijding een essentieel onderdeel van de strijd voor een socialistische samenleving.

Verworvenheden van de revolutie

Vrouwen zaten in de leiding van de bolsjewistische partij op zowel lokaal als nationaal vlak. De revolutie veranderde het bewustzijn en het leven van werkende vrouwen op een nooit geziene wijze. Op 17 december 1917, amper zeven weken na de vorming van de eerste arbeidersstaat, werd de verplichting van het religieus huwelijk afgeschaft en echtscheiding gelegaliseerd. Een maand later werd een nieuwe familiewet ingevoerd waarin de juridische gelijkheid van vrouwen was opgenomen en de ‘onwettelijkheid’ van kinderen onmogelijk werd. De definitie van verkrachting werd aangepast. De wet omschreef het als “seksuele verhoudingen zonder wederzijdse instemming waarbij fysiek of psychisch geweld wordt gebruikt.” In 1920 werd abortus wettelijk mogelijk.

In de jaren 1920 werd de familiewet meermaals aangepast op basis van discussies en debatten. De socialistische propaganda had van bij het begin de gelijkheid van vrouwen verdedigd. Voor de bolsjewieken was het cruciaal om in te gaan tegen de onderdrukking van vrouwen in het traditionele gezin.

De bolsjewieken voerden een stelsel van sociale bescherming in met onder meer kraamklinieken, scholen, kinderopvang maar ook sociale restaurants en wasserijen die als doel hadden om de traditionele huishoudelijke taken van vrouwen te verlichten. Er kwam betaald ouderschapsverlof zowel voor als na de bevalling. Op de werkplaatsen kwamen er afzonderlijke ruimtes om borstvoeding te geven met pauzes om de drie uur voor moeders.

Bovendien hadden sociale maatregelen als de vermindering van de arbeidstijd uiteraard ook gevolgen voor vrouwelijke werkenden.

In 1922 werd prostitutie gedecriminaliseerd en pooierschap verboden. In datzelfde jaar nam het aantal vrouwelijke leden van de Communistische Partij, de nieuwe naam van de bolsjewieken, toe tot 30.000.

Na de revolutie was homoseksualiteit niet langer strafbaar. Alle wetten tegen homoseksuelen werden in 1922 uit het strafrecht gehaald. Er waren huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht. In 1926 werd het wettelijk mogelijk om in alle officiële documenten van geslacht te veranderen.

Openlijke homoseksuelen namen officiële posities in. Georgi Tsjitsjerin bijvoorbeeld was minister van Buitenlandse Zaken in 1918. Vandaag is het in heel wat kapitalistische landen voor openlijke homoseksuelen nog steeds niet vanzelfsprekend om zo’n functie uit te oefenen.

Deze verworvenheden ondergingen hetzelfde lot als de arbeidersdemocratie die aan de basis ervan lag. De stalinistische bureaucratie trok steeds meer macht naar zich toe en maakte een einde aan de revolutionaire verworvenheden. De degeneratie van de revolutie bracht de oude waarden en praktijken terug. Dit wordt tot op vandaag gebruikt om de enorme ontwikkelingen na 1917 te minimaliseren of zelfs niet te vermelden.

Nochtans vormen de maatregelen na 1917 een inspiratiebron die ook vandaag nuttig is voor strijd. Er was nooit een politieke kracht die zo hard probeerde om de steun van vrouwen en de LGBTQ gemeenschap te organiseren als onderdeel van de strijd voor een andere samenleving. Dit gebeurde ondanks het achtergebleven karakter van de Russische samenleving begin 20e eeuw.

De Russische Revolutie toont de onlosmakelijke band tussen de strijd tegen elke vorm van onderdrukking en de strijd van de arbeidersklasse voor de socialistische omvorming van de samenleving.

www.20minutes.fr/monde/1983399-20161219-t unisie-loi-permettant-violeur-epouser-victime-devrait-etre-revisee Verwijzing naar de video waarin Trump zei: ‘‘grab them by the pussy’’ w w w.lesoi r.be/1432993/ar ticle/soi r mag /act u-soi rmag/2017-02-04/des-femmes-repondent-nouvelle-exigence-sexiste-donald-trump

7

Equal Pay Day – actiedag voor gelijke lonen In het offensief voor hogere lonen voor alle werkenden!

E

qual Pay Day, de actiedag voor gelijke lonen, valt dit jaar op 14 maart. Pas op 14 maart 2017 verdienen vrouwen het bruto jaarloon dat hun mannelijke collega’s op 31 december 2016 al verdiend hadden.

De loonkloof is de afgelopen jaren lichtjes afgenomen, maar bedraagt nog steeds 21%.

Door een vakbondsmilitante Er zijn verschillende elementen die dit uitleggen.

Vrouwen hebben minder lange loopbanen dan mannen omwille van de sociale rol die hen bijna exclusief wordt toegekend. Vrouwen zijn ook het slachtoffer van een dubbele segregatie: ze worden doorgaans meer tewerkgesteld in sectoren die minder goed betaald worden en waar deeltijdse jobs domineren. Vrouwen blijven op het zogenaamde ‘glazen plafond’ botsen. Ze groeien minder makkelijk dan hun mannelijke collega’s door naar hogergeplaatste functies of naar jobs voor hoogopgeleiden.

Het loon van vrouwen wordt nog al te vaak gezien als een ondersteunend inkomen voor het gezin en niet zozeer als een volwaardig loon. Het maakt dat vrouwen vaak financieel afhankelijk zijn van hun partner en sneller onder de armoedegrens vallen.

Het beleid van de regering-Michel maakt vrouwen nog kwetsbaarder: werkloosheidsuitkeringen dalen sneller, de bijslag voor onvrijwillige deeltijdse arbeid vermindert en verdwijnt in veel gevallen, de uitsluiting van werkloze schoolverlaters, afschaffing van vormen van tijdskrediet, langer werken, aanpassing van de gelijkgestelde perioden voor de pensioenberekening, ...

Verder zijn er de brutale aanvallen op onze openbare diensten die er zeker niet toe zullen bijdragen dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen gedicht wordt. De loonkloof is overigens het kleinst onder de statutairen in de publieke sector omdat de loononderhandelingen daar collectief gebeuren.

Het rapport over de loonkloof tussen mannen en vrouwen in 2016 (1) wijst op een oprukkende precarisering van de arbeidsmarkt. De kloof tussen deeltijds en voltijds werkende vrouwen neemt toe, terwijl de loonkloof tussen mannen en vrouwen die deeltijds werken afneemt.

Dit wijst op het belang om met alle werkenden samen op te komen voor hogere lonen voor iedereen. We moeten samen ingaan tegen de lage lonen. De beperkte loonmarge van 1,1% uit het laatste IPA (zie pagina 4) en de herziening van de loonwet van 1996 bieden weinig hoop op verbetering van onze levensvoorwaarden.

De wereldwijde Global Gender Gap Index 2016 stelt een achteruitgang in ons land vast op vlak van gezondheidszorg. België komt pas op de 64ste plaats van 144 landen. De afbouw van onze sociale zekerheid (met onder meer hoger remgeld voor bepaalde specialisten, waaronder gynaecologen) is daar niet vreemd aan.

Steeds meer gezinnen, in het bijzonder éénoudergezinnen, stellen gezondheidszorg uit omwille van de kost ervan.

Onzekere en onstabiele jobs kennen een opmars. We moeten deze vicieuze cirkel van een neerwaartse spiraal stoppen door samen te strijden met alle werkenden, ook de meest uitgebuite werkenden. Dit kan rond offensieve eisen zoals een verhoging van het minimumloon tot 15 euro per uur en collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.

Hoe kunnen we bouwen aan een eengemaakte strijd van mannen en vrouwen tegen seksisme en voor sociale vooruitgang? Kom daarover mee discussiëren op de lanceringsdag van de vrouwenrechtencampagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en het Asociaal beleid). Zondag 12 maart in Brussel.

1. Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen en de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg

8

dossier

de

Linkse Socialist

dossier

www.socialisme.be maart 2017

9

Het tijdperk van het populisme. Van ongenoegen naar een alternatief!

M

oesten woorden beursgenoteerd zijn, dan zou de koers van ‘populisme’ de afgelopen maanden ongetwijfeld fors gestegen zijn. Nadat 2016 gekenmerkt werd door wat gemakshalve “populistisch protest” genoemd wordt met zowel de Brexit als de verkiezing van Trump, ziet het er niet naar uit dat het ongenoegen over het establishment snel gaat liggen. De gevestigde politici proberen daarop in te spelen. Het leidt tot absurde situaties zoals in de Franse presidentsverkiezingen waar zelfs Macron, een voormalige minister en voormalig kaderlid van de zakenbank Rothschild, zich probeert op te werpen als een “positieve anti-establishmentkandidaat” of nog als een “centrum-populist.” dossier door

Nicolas Croes

Crisis blijft maar duren

Het is niet nodig om naar de pluche kamers van de jaarlijkse bijeenkomst van het Wereld Economisch Forum (WEF) in Davos te trekken om te weten dat de paniek groeit in de hoogste kringen. De toon op deze verplichte bijeenkomst voor grote bedrijfsleiders en regeringsleiders werd eens te meer gezet door het rapport van Oxfam over de ongelijkheid in de wereld. Het laatste rapport had als titel: “Een economie in dienst van de 99%.” Het legt onder meer uit hoe “de grootste bedrijven en de rijksten de ongelijkheid doen toenemen door het falende economische stelsel te benutten, belastingen te ontduiken, de lonen te verminderen en de inkomsten van de aandeelhouders te maximaliseren.” Het meest schokkende cijfer van het rapport blijft nazinderen: de 8 rijksten bezitten evenveel (429 miljard dollar) als de armste helft van de wereldbevolking.

Magdalena Andersson, de Zweedse minister van Financiën, verklaarde wel erg optimistisch: “Gelijkheid ligt op ieders lippen in Davos.

Misschien wordt dit wel het nieuwe modewoord.”

De algemeen-secretaris van de OESO (1), Angel Gurria, klonk daarentegen lichtelijk verontrust in zijn oproep aan de aanwezigen: “Jullie moeten belastingen betalen waar je winsten maakt. (...)

Het tolerantieniveau [voor belastingontduiking] is spectaculair afgenomen. Dat komt door de crisis, maar ook omdat de staten geld nodig hebben.”

Europees commissaris Pierre Moscovici (PS) zag het heel rooskleurig: “De tijd dat de multinationals konden doen wat ze wilden, is voorbij.” We zouden het graag zien gebeuren!

De reacties van verschillende spreekbuizen van het establishment lopen uiteen, maar ze vertrekken van dezelfde vaststelling: de traditionele instrumenten van de heersende klassen verliezen steeds meer autoriteit waardoor zich een probleem stelt. Van bij het begin van de economische crisis heeft het kapitalistische establishment alles uitgeprobeerd om erbovenop te geraken. Niets heeft gewerkt. Ondertussen kregen de politieke instrumenten van het establishment het zwaar te verduren. Er kwamen nieuwe spelers op het terrein en politieke instabiliteit werd het nieuwe normaal.

Het klimaat van ontgoocheling over de gevestigde partijen is algemeen. De enige zekerheid is dat er geen zekerheden meer bestaan.

Heel wat deelnemers aan het WEF in Davos vrezen voor de toekomst. Op het WEF van 2016 had niemand een overwinning van de neen-stem in het referendum over de Brexit zien aankomen.

Niemand had gedacht dat Hillary Clinton er niet in zou slagen om de 45ste president van de VS te worden. Vlak voor de opening van de topbijeenkomst in Davos klonk het dat de kloof tussen arm en rijk aan de basis lag van de Brexit en de overwinning van Donald Trump.

Dit is nog maar het begin

Geen enkele ernstige commentator durft te zeggen dat de onzekerheid snel zal verdwijnen en dat we zullen terugkeren naar ‘business as usual.’ In januari was er een rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) waaruit blijkt dat er vorig

jaar wereldwijd een forse toename was van strijd en protest. Dit wordt toegeschreven aan de context van economische en politieke onzekerheden. (2) De IAO merkt op dat 2016 ook nog gekenmerkt werd door “anti-besparingsprotest in Brazilië, betogingen tegen de verkiezing van Donald Trump in de VS en een toename van syndicale acties in Groot-Brittannië.” Volgens de IAO wijst het rapport op een groeiend risico van sociale agitatie in “zowat alle regio’s van de wereld.” De groeiende ongelijkheid wordt aangewezen als oorzaak van de nooit geziene verkiezingsresultaten. De conclusie van de IAO: het ongenoegen onder de werkende bevolking zal in 2017 enkel nog toenemen.

De gevestigde politici moeten daar rekening mee houden. Zo besloten de Franse en Duitse regeringen om maar één gewichtige vertegenwoordiger naar Davos te sturen: hun ministers van Financiën Sapin en Schäuble. Beide regeringen vreesden negatieve effecten op de publieke opinie indien president Hollande of kanselier Merkel aanwezig waren. Hun deelname aan de hoogmis van de kapitalistische elite werd als gevaarlijk gezien met het oog op de aanstaande verkiezingen.

Volgens de Internationale Arbeidsorganisatie is er een groeiend risico van sociale agitatie in “zowat alle regio’s van de wereld.” De organisatie stelt dat het ongenoegen onder de werkende bevolking in 2017 enkel nog zal toenemen.

Het verraad van de sociaaldemocratie

Nog niet zo lang geleden leek het politieke toneel relatief stabiel. In Noord-Amerika en Europa wisselden de grote gevestigde partijen elkaar regelmatig af in de regeringen, maar fundamenteel voerden ze allemaal hetzelfde beleid. Er waren verschillen tussen ‘linkse’ en rechtse regeringen, onder meer rond ethische kwesties als euthanasie of het homohuwelijk, maar de neoliberale dogma’s van liberaliseringen en privatiseringen werden algemeen gedeeld. Enkel het ritme van de maatregelen leek een punt van discussie, de maatregelen zelf niet.

Ter ‘linkerzijde’ werden de jaren 1990 gekenmerkt door de ‘derde weg’ van de sociaaldemocratie. Dit werd verpersoonlijkt door de bocht naar rechts van Labour onder Tony Blair. Volgens ‘iron lady’ Margaret Thatcher was die omvorming van Labour tot New Labour haar mooiste verwezenlijking. De omvorming van de sociaaldemocratie tot een ‘sociaal-liberalisme’ was mogelijk omwille van de context van de val van het Oostblok in

Algemeen wantrouwen Een recente studie van Ipsos doet denken aan de reportage ‘Noir, jaune, bleus’ bij ons (zie ook onze vorige krant). De studie van Ipsos stelt onder meer dat 73% van de Italianen meent dat hun land een neergang kent, in Spanje is dat 69%, in Frankrijk 67% en in Groot-Brittannië 57%. Een meerderheid van de Fransen (61%), Italianen (60%) en Spanjaarden (56%) is ervan overtuigd dat hun generatie “het minder goed zal hebben dan die van hun ouders.” Het wantrouwen in de officiële instanties is groot: 89% van de Spaanse bevolking heeft weinig of geen vertrouwen in de regering. Die mening wordt gedeeld door 80% van de Italianen, 77% van de Fransen, 70% van de Duitsers en 66% van de Britten. Het wantrouwen in internationale instellingen zoals de Europese Unie bedraagt 77% in Spanje, 65% in Frankrijk, 64% in Italië, 59% in Duitsland en Groot-Brittannië.

Van waar zou al dat ongenoegen toch komen? Terwijl het establishment kraait over economisch herstel, merkt de overgrote meerderheid van de bevolking daar niets van.

een periode van economische groei. Het kapitalisme leek almachtig en onbetwist. Een aantal gewone werkenden werd in die tijdsgeest meegesleept: in hun pauzes bespraken ze onder collega’s mogelijkheden om zelf ook op de beurs te spelen en aandeelhouder te worden.

Eind jaren 1990 was de sociaaldemocratie, al dan niet in coalitie, aan de macht in 15 van de toen nog maar 17 leden van de Europese Unie. De sociaaldemocratie vertrok van het dogma dat economische groei uiteindelijk iedereen ten goede zou komen.

De PS (Frankrijk), SPD (Duitsland), New Labour (Groot-Brittannië) en anderen voerden een beleid van tegenhervormingen met aanvallen op de arbeidsomstandigheden en lonen (denk maar een de 1-eurojobs en andere maatregelen van loonmatiging in Duitsland) naast aanvallen op de werklozen. Onder de kiezers maakte de hoop plaats voor ontgoocheling, frustratie en woede.

Gevraagd naar de redenen voor de neergang van de sociaaldemocratie (of meer algemeen ‘centrumlinks’) wees Ania Skrzypek, politicoloog van de Europese Stichting voor Progressieve Studies, op verschillende factoren: “een obsessie voor competitiviteit, een Europa waaraan geen sociale dimensie werd gegeven, leiders die zich verstoppen achter technocratisch woordgebruik en wie het aan politieke moed ontbreekt. Als er vandaag aan burgers gevraagd wordt wie verantwoordelijk is voor de crisis na 2008 zullen velen zeggen dat dit het systeem was waarvoor de sociaaldemocratie mee verantwoordelijk was en dat mee gered werd door hen.”

Rechtse populistische partijen en formaties spelen daarop in.

Zoals de Franse onderzoeker Luc Rouban (Sciences-Po en CNRS) opmerkte: “Ze trekken een traditioneel links publiek aan dat zich in de steek gelaten voelt.”

Is populistisch en nationalistisch terugplooien onvermijdelijk?

Midden december toonde de Duitse publieke omroep een reportage over het Ruhr-gebied, ooit een bakermat van industrialisering, van de arbeidersbeweging en van de sociaaldemocratie. Het is vandaag een van de meest achtergestelde gebieden in Europa: één op de vijf is er afhankelijk van uitkeringen. Peilingen geven aan dat de extreemrechtse partij Alternative für Deutschland (AfD) er in mei 2017 een doorbraak zal maken in de regionale verkiezingen.

In handen van het establishment leidt dit soort feiten vooral tot arrogantie en neerbuigendheid. Zie maar – roepen de technocraten, krantencommentatoren, politici en andere verdedigers van het politieke status quo – tot wat kritiek op het beleid van de Europese Unie leidt! Zie wat het resultaat is van de klaagzang over hogere belastingen en andere besparingsmaatregelen! Voor hen komt verzet tegen de gevestigde politiek neer op het ondersteunen van het meest enge nationalisme. Vandaar het amalgaam dat gemaakt wordt van Donald Trump, Bernie Sanders, JeanLuc Mélenchon, Podemos, de Brexit, de Italiaanse Vijfsterrenbeweging, Marine Le Pen, ... Eigenlijk wordt er al dan niet openlijk gezegd

dat de massa’s dom zijn en dat enkel de liberale en moderne elite daar een alternatief op biedt. Wie kritiek heeft op de elite zou demagogisch zijn. Deze retoriek combineert een ondemocratische opstelling met een neerbuigende houding tegenover de gewone bevolking.

Wie de zaken van dichterbij bekijkt, ziet een compleet ander beeld. De verwerping van de elites en de traditionele politieke wereld leidt ook tot een versterking van de radicale linkerzijde. In de VS was er de linkse campagne van Bernie Sanders tegen Clinton (met de meeste peilingen die aangaven dat hij zoiu winnen indien de Democratische partijmachine daar geen stokje had voorgestoken).

In Griekenland verdween het sociaaldemocratische PASOK van het toneel om plaats te maken voor Syriza. De Spaanse sociaaldemocratie kreeg klappen en Podemos groeide. In Ierland plaatsen peilingen de alliantie AAA-PBP (Anti-Austerity Alliance en People Before Profit) voor Labour. In Groot-Brittannië wordt Labour verscheurd door een burgeroorlog tussen het partij-apparaat en de verkozenen enerzijds en partijvoorzitter Jeremy Corbyn met tienduizenden nieuwe leden anderzijds.

In Frankrijk spreekt de dynamiek van de campagne van Jean-Luc Mélenchon eveneens tot de verbeelding van heel wat werkenden en jongeren.

Als we nog wat verder terugkijken naar de voorbije 20 jaar moeten we vaststellen dat er heel wat kansen waren voor linkse krachten om in te spelen op de afkeer tegen de gevestigde politiek en het neoliberalisme. Een probleem daarbij is dat er veel kansen verloren gingen, onder meer door het ontbreken van een programma om echt door te zetten. Dit liet ruimte aan andere krachten om zich op te werpen als anti-establishment.

Het gevaar van het minste kwaad

Een van de eerste significante krachten links van de sociaaldemocratie was het Italiaanse Rifondazione Comunista (PRC). In de jaren 1990 was dit een partij met tienduizenden leden en een grote autoriteit onder de meest strijdbare syndicalisten en de radicaliserende jongeren. Op de betogingen tegen de globalisering of tegen de oorlog in Irak begin deze eeuw kon de PRC nog indrukwekkende delegaties op de been brengen. Maar de partij trapte in de val van het ‘minste kwaad’ tegen Berlusconi.

In plaats van een onafhankelijke klassenpositie te behouden en niet mee te stappen in het kamp van kapitalistische krachten, trad de PRC toe tot de ‘Unie’, een alliantie rond Romano Prodi die van 2006 tot 2008 aan de macht was. In die twee jaar van deelname aan een beleid van sociale afbraak (met onder meer het goedkeuren van deelname aan de oorlog in Afghanistan, aanvallen op de pensioenen, ...) werd de autoriteit van de PRC ten gronde gericht. De opmars van de Vijfsterrenbeweging van Beppe Grillo kan niet begrepen worden zonder terug te kijken naar de politieke fouten van de PRC. Hetzelfde zagen we in tal van andere landen.

In Duitsland was er lang voor Alternative für Deutschland (AfD) de vorming van de nieuwe partij Die Linke in 2007. Die partij trad toe tot lokale coalities met de sociaaldemocratie en voerde in bepaalde steden en regio’s, zoals Berlijn, zelf een besparingsbeleid. De Nederlandse verkiezingen van 15 maart zullen gekenmerkt worden door versnippering en een overwinning van Wilders. De linkse partij SP slaagt er niet in om enthousiasme los te weken. Deelname aan lokale besparingscoalities in enkele grote steden als Amsterdam en Utrecht (telkens met onder meer de rechts-liberale VVD van Mark Rutte) speelt daar een belangrijke rol in.

In een artikel van Al Jazeera over de groei van socialistische krachten in de VS wordt uitgebreid ingegaan op Socialist Alternative, onze Amerikaanse zusterorganisatie.

dingen en plotse veranderingen. Dit brengt heel wat mogelijkheden maar ook gevaren met zich mee. We Als racisme en andere reactionaire ideeën van- moeten ervoor opletten dat we niet volledig in de daag openlijker naar voor komen, is dit deels het storm van de gebeurtenissen ondergesneeuwd raken gevolg van de afwezigheid van een consequent en met een uitputtende opeenvolging van acties zonder vastberaden verzet van de vakbonden en linkse opbouw ervan. We moeten ook de tijd nemen om organisaties op zowel dit als andere vlakken. Het perspectieven en analyses uit te werken en te besprebeste antwoord op het cynisme en het terugplooi- ken. Om tot fundamentele verandering te komen, is en is een veralgemeende strijd en zelfvertrouwen er nood aan een programma dat in staat is om alle in onze collectieve kracht om overwinningen te onderdrukten te verenigen in de verdediging van boeken. hun belangen en dit op basis van een strategie die In de VS wijzen verschillende rapporten op een vertrekt van de centrale rol van de werkende klasgroeiende interesse in linkse organisaties. De se met haar methoden van massastrijd en economi‘zweep van de contrarevolutie’ na de overwinning sche blokkade doorheen het stakingswapen. Met die van Trump versterkt de linkerzijde. Zoals Kshama benadering is het mogelijk om tussen te komen in Sawant, de verkozene van Socialist Alternative mobilisaties en bewegingen met een vager karakin de gemeenteraad van ter, zoals in Roemenië waar Seattle, in een interview de populistische rechterzijmet Al Jazeera stelde, hebde probeert in te spelen op ben de Democraten zich massamobilisaties tegen de van een brede laag van pro- Zie maar – roepen corruptie van de sociaaldegressieve activisten vermocratische regering. vreemd door op te roe- de technocraten, Als antwoord op rechts pen tot samenwerking met krantencommentatoren, populisme volstaat links Trump. Vlak na de verpopulisme niet. We kenpolitici en andere verdedigers kiezingen bood Hillary nen een nieuwe fase van Clinton aan om samen te van het politieke status de oude strijd tussen sociwerken met Trump en riep quo – tot wat kritiek op het ale klassen en we moeten ze haar aanhangers aan dat ook zo erkennen. We om een “open geest” te beleid van de Europese Unie kunnen de dictatuur van behouden. Een week na leidt! Zie wat het resultaat de markten niet bestrijden de verkiezingen verklaarzonder de productiemidde Obama dat we Trump is van de klaagzang over delen uit de handen van een kans moesten geven. hogere belastingen en andere de kapitalistische klasse, Kshama merkt op dat mende grote patroons en aanbesparingsmaatregelen! sen die naar socialistische deelhouders te halen om en antikapitalistische or- Voor hen komt verzet tegen ze onder de democratische ganisaties beginnen kij- de gevestigde politiek neer controle en beheer van de ken niet gediend zijn met gemeenschap te plaatsen. die opstelling. “Er is geen op het ondersteunen van het Een compromis dat erop bereidheid om te onder- meest enge nationalisme. gericht is om in het kader handelen,” zegt ze. “Er is van het kapitalistische syswel een grote bereidheid Deze retoriek combineert een teem te blijven, kan op het tot verzet.” (3) eerste gezicht gemakkelijondemocratische opstelling Er is stilaan een permaker lijken. Maar het leidt nente mobilisatie van pro- met een neerbuigende onvermijdelijk tot de imtest in de VS, met onver- houding tegenover de passe waarin onder meer mijdelijk ook gevolgen op Alexis Tsipras en Syriza internationaal vlak. De po- gewone bevolking.

(Griekenland), Maduro pulistische rechterzijde in (Venezuela) en Morales Europa is versterkt door de overwinning van (Bolivia) zich bevinden.

Trump en blaakt van zelfvertrouwen. Dit kan ook De mislukkingen en overwinningen van de arhier tot protest leiden. Als Marine Le Pen het haalt beidersbeweging brengen lessen voor onze strijd in de eerste ronde van de Franse presidentsverkie- vandaag. De huidige explosieve periode heeft een zingen zullen er ongetwijfeld acties volgen. Na aantal kenmerken gemeen met de jaren 1960 en haar verkiezing in het Europees Parlement in 2014 1970 toen er een grote interesse in socialistische waren er in Brussel meer dan 2.500 jonge betogers en revolutionaire ideeën ontwikkelde. Socialisme aan de Europese instellingen. spreekt al tot de verbeelding van de nieuwe generaWe treden een nieuw tijdperk binnen: een peri- tie werkenden en jongeren in de VS. Ongetwijfeld ode die gekenmerkt wordt door scherpe wen- zal dit besmettelijk zijn.

Het gevaar van puur activisme

1) De Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) groepeert 35 ontwikkelde kapitalistische landen 2) ‘‘ILO warns of rise in social unrest and migration as inequality widens’’, 12 januari 2017 https://www.theguardian.com/business/2017/jan/12/ilo-warns-of-rise-in-social-unrest-and-migration-as-inequality-widens 3) ‘‘More Americans joining socialist groups under Trump’’ - Socialist groups see huge spike in membership as they join protests against US President Donald Trump.

10

internationaal

de

Linkse Socialist

internationaal

www.socialisme.be februari2017 maart 2017

11

Trump maakt protest tegen kapitalisme opnieuw groot

Franse presidentsverkiezingen: waar staat links?

T

O

rump roept veel tegenstand en vragen op bij heel wat mensen.

Anderzijds zijn heel wat mensen gecharmeerd door zijn stoere anti-establishmentimago en lak aan regels. LSP begrijpt dat mensen na de stortvloed aan besparingen illusies kunnen koesteren in een populistisch figuur als Trump, maar wil meteen ook een scherp doch respectvol antwoord bieden op hun vragen. Laat ons duidelijk zijn: de retoriek en het beleid van de nieuwe Amerikaanse president is antisociaal en betekent voor de meerderheid van de bevolking, niet in het minst minderheden, een enorme stap achteruit. Hieronder proberen we het rebelse imago te doorprikken en elementen naar voor te schuiven van een politiek die echt ingaat tegen de gevestigde elite. door

p 29 januari bepaalden voorverkiezingen van de alliantie rond de Parti Socialiste wie de centrumlinkse kandidaat in de presidentsverkiezingen van 23 april wordt. Hollande vraagt als zittend president geen nieuw mandaat. Hij zag de bui van een vernederende nederlaag immers al hangen. Uiteindelijk haalde de kandidaat van de linkervleugel van de PS het: Benoit Hamon. Dat wijst op de zoektocht naar een alternatief, maar ook op de groeiende verwerping van de gevestigde politici. door

Koerian (Gent)

Doet Trump echt wat hij beloofde?

De maatregelen die Donald Trump als president neemt, zijn inderdaad vaak geënt op beloftes die hij maakte tijdens zijn campagne. Hij heeft de federale fondsen voor gezondheidsorganisaties die informeren over abortus afgeschaft, hij is bezig een onmenselijk deportatiebeleid op poten te zetten voor migranten en hij lijkt echt een muur tussen Mexico en de VS te willen bouwen. Trump voert een xenofobe en seksistische politiek die duidelijk bedoeld is om mensen te verdelen en tegen elkaar op te zetten.

De meeste kiezers stemden echter niet op Trump omdat ze racisten of seksisten zijn, maar omdat hij een anti-establishmentfiguur is. We snappen de frustratie over een beleid dat jarenlang stal van de armen en gaf aan de rijken en denken niet dat mensen op Trump stemden omdat ze dom of onwetend zijn. Mensen hadden – terecht – een degout van Wall Street en haar politieke dienaren, Clinton op kop. Bij gebrek aan een geloofwaardig, links, alternatief met momentum kon Trump dat gevoel uitbuiten.

Trump is echter helemaal niet anti-establishment. Zo schoof hij de notoir asociale Andrew Puzder, CEO van CKE Restaurants naar voor als zijn minister voor Arbeid, komt zijn minister van Financiën uit het bestuur van Goldman Sachs en selecteerde hij de CEO van oliegigant Exxon Mobil als minister voor Buitenlandse Zaken. Zelfs volgens de meest voorzichtige schattingen bezitten de leden van Trumps kabinet met 6 miljard dollar meer dan een derde van de Amerikaanse huishoudens.

Veel van de minder in het oog springende maatregelen die Trump nam, maken deel uit van een erg asociale politiek. Hij opende vrijwel meteen de aanval op de Affordable Care, een poging van de vorige administratie om gezondheidszorg toegankelijker

te maken. Bovendien schrapte hij een recente maatregel die huisleningen goedkoper zou maken en stopte hij de aanwervingen bij openbare diensten.

Trump gebruikt rechtspopulisme om een pro-establishment beleid op poten te zetten, om maatregelen door te drukken die enkel een kapitalistische klasse van superrijke bedrijfsleiders en aandeelhouders ten goede komen.

Als Trump een beleid voert in het belang van het establishment, hoe kan het dan dat de Democraten, westerse politieke leiders en de CEO’s van onder andere Facebook, Netflix en Google zich al uitspraken tegen Trump?

Met LSP maken wij de analyse dat sinds de crisis in 2008 ook de kapitalistische klasse met de handen in het haar zit. Het politieke establishment kocht de banken uit, en liet via een boel besparingen de werkende bevolking hiervoor opdraaien. De economie zit echter nog steeds in het slop, groei is er amper, speculatie gaat onverminderd door en er wordt nauwelijks geïnvesteerd in goederenproductie. Het enige dat het wereldwijde besparingsbeleid teweegbracht, is een steeds grotere ongelijkheid tussen arm en rijk.

De Democraten, waaronder dus ook Hillary Clinton, voerden mee dit beleid.

Het verzet hiertegen groeide sterk, denk maar aan Occupy Wall Street, de Indignados, de stakingen in Frankrijk, de beweging in Griekenland, … Het establishment grijpt ook steeds meer naar rechtspopulisme om de mensen te verdelen en dat verzet te breken. Het zijn niet alleen Trump, Marine Le Pen of Filip Dewinter die racisme, seksisme en homofobie instrumentaliseren, ook de N-VA, de Franse conservatieven, Nederlands premier Mark Rutte en vele andere traditionele politici trachtten de laatste tijd via haat het verzet tegen hun neoliberaal beleid uiteen te spelen.

Terwijl er door vrijwel alle Europese

Massaal protest op de luchthaven van New York vlak na de afkondiging van het inreisverbod.

politici verontwaardigd wordt gereageerd op de “Trump Wall”, verdrinken jaarlijks duizenden mensen in de Middellandse Zee ten gevolge van het Europese migratiebeleid en zitten nog eens miljoenen vluchtelingen vast in onmenselijke omstandigheden. Hoe graag traditionele politici zich ook profileren als intelligenter of progressiever dan Trump, ze doen in se hetzelfde: de 99% verdelen om de 1% te verrijken.

Waar het echte probleem van dergelijke traditionele politici met Trump ligt, is zijn protectionistisch beleid.

Trump wil terugplooien op de VS zelf en kant zich tegen een vrije wereldmarkt. Zo zette hij al een punt achter het TTP, een vrijhandelsakkoord tussen de VS en een aantal Aziatische landen. Op die manier probeert Trump de belangen te vertegenwoordigen van een groep Amerikaanse bedrijven die zich vooral nationaal oriënteren en zo groot, rijk en machtig zijn geworden dat ze nog weinig belang hebben bij een vrije markt. Hij behartigt de belangen van een deel van het establishment dat een alternatief zoekt op het neoliberalisme, een ander beleid dat zo mogelijk nog efficiënter arbeidsvoorwaarden en sociale verworvenheden aanvalt.

Zo’n protectionistische politiek is iets

Trump gebruikt rechtspopulisme om een pro-establishment beleid op poten te zetten, om maatregelen door te drukken die enkel een kapitalistische klasse van superrijke bedrijfsleiders en aandeelhouders ten goede komen.

dat meer internationaal gerichte bedrijven, zoals Facebook of Netflix, of buitenlandse concurrenten natuurlijk tegen de borst stoot. Wanneer Clinton, Merkel, Zuckerberg en consorten zich uitspreken tegen Trump doen ze dat niet uit bekommernis om het lot van gewone Amerikanen. Ze doen het om de belangen van hun bedrijven of hun nationale elite te verdedigen. Dat betekent in kleinere, meer exportgerichte, economieën of in sterk internationale bedrijven vasthouden aan een neoliberaal beleid.

Met LSP scharen wij ons niet achter neoliberalisme, noch achter protectionisme, niet achter Clinton, noch achter Trump. Het zijn allen uitingen van een kapitalistisch systeem dat op zoek is naar de snelste en meest efficiënte weg om massawinsten voor de 1% te verzekeren. Wij willen in ons verzet tegen Trump niet geassocieerd worden met marionetten van grote bedrijven, maar nemen een onafhankelijk klassenstandpunt in.

Wat houdt dat dan in, zo’n onafhankelijk klassenstandpunt?

Trump gaf een nieuwe toelating voor de aanleg van de North Dakota Access Pipeline (DAPL), ondanks massaal protest van onder meer de Native Americans die er wonen. Het protest tegen de DAPL gaat door. In Seattle werd mee op aansturen van socialistisch raadslid Kshama Sawant beslist om niet langer met de bank Wells Fargo te werken omdat die in het project voor DAPL betrokken is. De beslissing van de stad Seattle betekent dat voor 3 miljard dollar wordt teruggetrokken uit Wells Fargo.

Wij willen de belangen van de arbeidersklasse, de gewone werkende bevolking, verdedigen zonder daarbij af te hangen van een burgerlijke partij of een burgerlijk programma. Meer dan 43 miljoen Amerikanen leven vandaag in armoede, er zijn 1,2 triljoen dollar uitstaande studieschulden, ongeveer 650.000 mensen zijn dakloos.

Ondertussen bezit de rijkste 0,01 procent er meer dan 10% van de rijkdom en betalen gigantische bedrijven als Wallmart of McDonald’s hongerlonen aan hun werknemers. Er is in de VS nood aan een degelijk minimumloon,

minstens 15 dollar, gratis onderwijs, een toegankelijke ziekenzorg, goedkopere woningen, ... Het geld daarvoor zal moeten worden gehaald waar het zit: bij rijken en hun bedrijven. Wij eisen met LSP een programma dat tegemoet komt aan de noden van de meerderheid van de bevolking en een verregaande herverdeling van de rijkdom, een socialistisch programma.

Maar dat is toch helemaal niet realistisch?

Naar aanleiding van de Democratische voorverkiezingen mobiliseerde Bernie Sanders massaal veel mensen en haalde hij 220 miljoen dollar op zonder een cent aan te nemen van grote bedrijven of donoren. Op basis van een links programma enthousiasmeerde hij een brede laag Amerikanen. Peilingen toonden aan dat hij een betere kans had dan Hillary Clinton om Trump te verslaan. Onze Amerikaanse zusterpartij, Socialist Alternative, riep Sanders op om onafhankelijk van de Democraten op te komen, en zo een breed links alternatief te vormen dat een politieke uiting kon geven aan sociale bewegingen. Dit is de enige manier om een dergelijk programma te verwezenlijken.

Miljoenen mensen kwamen op straat op de dag van de inauguratie van Trump, de Black Lives Matter beweging organiseert nog steeds brede lagen van de samenleving tegen discriminatie en politiegeweld, de anti-Wall Street stemming is groter dan ooit.

Vandaag al heeft strijd van onder andere stakende taxichauffeurs ervoor gezorgd dat Trump zijn moslimban moest intrekken. Talloze verontwaardigde Amerikanen beperken nu al de ruimte die Trump heeft om zijn antisociaal beleid te voeren.

Een strijdpartij die deze verschillende bewegingen kan verenigen in actie en organiseren tegen het establishment, op basis van een socialistisch programma, zou de slagkracht hebben de samenleving ten gronde te veranderen en zou meteen ook de basis wegnemen voor het populisme van Trump. Uiteindelijk hebben alle delen van de arbeidersklasse, blank, zwart, man, vrouw, hetero, LGBTQI, vluchteling of autochtoon dezelfde belangen.

Enkel door samen te strijden tegen de kapitalistische graai-elite kan men de verdeeldheid die Trump probeert te zaaien overstijgen en een maatschappij bouwen waarin de noden van de meerderheid van de bevolking voorop staan.

Daarom roept Socialist Alternative op tot 100 dagen van strijd, van stakingen, sit-ins en walk-outs, doorheen heel de VS.

Simon D. (Bergen)

Recent was er een onderzoek dat aangaf dat 80% van de Fransen geen vertrouwen heeft in de instellingen. Dat droeg bij aan de electorale opdoffers die een reeks gevestigde waarden van de Franse politiek te verduren kregen in de voorverkiezingen. Bij de rechterzijde, ‘Les Républicains’, werden Alain Juppé en Nicolas Sarkozy in november wandelen gestuurd. Ter linkerzijde was er Hollande die als eerste president ooit in de geschiedenis van de Vijfde Republiek geen kandidaat is voor een tweede mandaat. Daarna werd zijn rechterhand, Manuel Valls, weggestemd. Die golf van afwijzingen, zoals de linkse kandidaat Jean-Luc Mélenchon het omschrijft, is een nooit geziene uitdrukking van de crisis van de traditionele kapitalistische partijen.

Zoals in heel wat Europese landen worden vooral de sociaaldemocraten hard geraakt door deze crisis. Na jaren van verraad en het aanrichten van sociale bloedbaden, worden ze zwaar afgestraft door de bevolking. De overwinning van Benoit Hamon en de steun voor de campagne van Pedro Sanchez in Spanje tegen de partijleiding van de PSOE zijn uitdrukkingen van de zoektocht naar alternatieven in de vorm van kandidaten die zich minstens wat linkser voordoen dan de rest van hun partijapparaat. Beiden willen de historische neergang van hun partijen stoppen door een iets linkser imago naar voor te schuiven, ook al blijft dit netjes binnen de lijnen die aanvaardbaar zijn voor het establishment.

Het is niet omdat je zegt dat je links bent, dat het ook zo is…

De voorstellen van Benoit Hamon staan links van wat de meeste PSleiders naar voor schuiven. Hij eist de afschaffing van de nieuwe arbeidswet, behoud van de 35-urenweek, aanwer-

ving van 40.000 leerkrachten, … Een van zijn centrale eisen is die van een onvoorwaardelijk basisinkomen van 750 euro per maand. Die eis leidt tot heel wat discussie. Velen zien er iets progressiefs in, terwijl anderen vrezen dat het een paard van Troje is waarmee de sociale zekerheid wordt afgebroken (zie hieronder). Het idee is populair omwille van de groeiende armoede. Maar waarom niet opkomen voor hogere minimumlonen en leefbare werkloosheidsuitkeringen? Dat zou een opwaartse druk zetten op alle lonen en arbeidsvoorwaarden.

Het grootste gebrek aan de benadering van Benoit Hamon is zijn idee dat het mogelijk is om een krachtsverhouding op te bouwen vanuit een politiek apparaat dat zijn strepen verdiend heeft in de strijd tegen sociale verworvenheden. Jean-Luc Mélenchon heeft gelijk als hij verklaart dat “Benoit Hamon niet kan beweren dat hij ons de hand aanreikt terwijl hij met zijn campagne tegelijk de PS, die we de afgelopen jaren bestreden hebben, wil recycleren.” (1) Enkel een nieuwe massale arbeiderspartij die zich baseert op sociale strijd kan de eisen verdedigen die de werkende bevolking broodnodig heeft. De kandidatuur van Jean-Luc Mélenchon en zijn beweging ‘La France Insoumise’ kunnen een eerste stap vormen in het proces van heropbouw van een onafhankelijk strijdorgaan van de werkenden.

Een stap vooruit

Het programma van Mélenchon is een pak offensiever dan dat van Hamon. Hij komt op voor gratis gezondheidszorg, arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week, … Daarnaast pleit Mélenchon voor ecologische planning en voor de nationalisatie

Mélenchon en Hamon

van Total. Daarmee wordt een stap gezet in de richting van het idee dat de werkenden de controle op de economie moeten nemen. De oproep van Mélenchon voor een Zesde Republiek heeft de verdienste dat een ernstige reorganisatie van de samenleving wordt vooropgesteld.

Er zijn echter beperkingen aan het programma van Mélenchon dat teveel in het keurslijf van het kapitalisme blijft steken en onvoldoende nadruk legt op de nood aan arbeidersdemocratie. Het politieke programma zou bovendien duidelijker zijn indien het gekoppeld werd aan de eis van nationalisatie zonder schadeloosstelling (tenzij op basis van bewezen behoeften) van de sleutelsectoren van de economie en dit onder democratische controle en beheer van de werkenden.

De ervaring leert ons dat het niet mogelijk is om water en vuur te verzoenen. De ‘Bolivariaanse revolutie’ van Hugo Chavez in Venezuela was grotendeels op olie-inkomsten gebaseerd en botste al snel op de realiteit van

Het grootste gebrek aan de benadering van Benoit Hamon is zijn idee dat het mogelijk is om een krachtsverhouding op te bouwen vanuit een politiek apparaat dat zijn strepen verdiend heeft in de strijd tegen sociale verworvenheden.

het kapitalisme. We erkennen de progressieve stappen die er gezet werden, maar hebben er steeds voor gepleit om verder te gaan om die verworvenheden veilig te stellen. We doen hetzelfde met de campagne van Mélenchon: een

‘menselijk kapitalisme’ is onmogelijk, er is een breuk met dit systeem nodig.

De campagne van Mélenchon in 2012 met zijn slogan “Laat ons de macht grijpen” bevatte meer revolutionaire elementen dan zijn huidige campagne. Maar we kunnen gebruik maken van de ruimte voor discussie in de campagne van ‘France Insoumise’ om met de tienduizenden activisten die erin betrokken zijn na te gaan hoe we een krachtsverhouding kunnen opbouwen en met welk programma fundamentele verandering mogelijk is. Het massale karakter van de meetings van Mélenchon is een indicatie van het potentieel. Deze energie kan van de bijeenkomst op 18 maart in Parijs – tevens de herdenking van de Commune van Parijs - een massaal evenement maken.

(1) http://www.lci.fr/elections/presidentielle2017-jean-luc-melenchon-ecarte-l-idee-dune-alliance-composite-avec-benoit-hamon-et-yannick-jadot-2025685.html

Onvoorwaardelijk basisinkomen Sociale maatregel of illusie?

D

e discussie over het basisinkomen is terug van niet weggeweest. Het centrale idee achter dit voorstel is dat iedereen een vast inkomen zou hebben, los van sociale of familiale situatie. Zitten er addertjes onder het gras?

door

Clément (Luik)

Benoit Hamon heeft van het basisinkomen een van zijn belangrijkste eisen gemaakt. In ons land wordt het onder meer verdedigd door Philippe Defeyt

(Ecolo), de Piratenpartij en zakenman Roland Duchâtelet. De meeste voorstanders van een basisinkomen vertrekken van sociale doelstellingen. Ze

willen dat iedereen een degelijk leven kan leiden, dat de verhoudingen tussen werk en sociaal leven beter zouden zijn of nog dat mensen zonder werk niet langer gestigmatiseerd zouden worden.

Rechtse voorstanders

Maar het basisinkomen wordt ook verdedigd door erg hardleerse neoli-

In de VS gaf de roep naar een leefbaar inkomen aanleiding tot een massale beweging voor een hoger minimumloon van 15 dollar per uur. In enkele steden, waaronder Seattle, werd dit ook effectief afgedwongen.

beralen. Zo was Milton Friedman, de peetvader van het neoliberalisme, voorstander van een basisinkomen.

In Vlaanderen wordt het idee al decennialang gepropageerd door multimiljonair Roland Duchâtelet (Open VLD). Voor de rechterzijde moet het basisinkomen toelaten om te besparen op de aanvullende lonen die door werkgevers betaald worden. Ze willen dat de gemeenschap opdraait voor een deel van de lonen. De interimsector en de sector van onzekere superflexibele jobs (zoals bij Uber) zouden daar goed bij varen. De kers op de taart is dat de sociale zekerheid kan ondermijnd worden door niet alleen werkloosheidsuitkeringen en pensioenen te vervangen door het basisinkomen maar ook pakweg de gezondheidsverzekering. Dat is althans wat Georges-Louis Bouchez (MR) voorstelt.

Wij delen de roep van de progressieve voorstanders van een basisinkomen naar een leefbaar inkomen. Dat stelt meteen de vraag naar het bedrag van dat basisinkomen en wie dit betaalt.

Benoit Hamon stelt een basisinkomen van 750 euro voor naast werkloosheidsuitkeringen en lonen. Hij is echter niet duidelijk over de vraag hoe dit zou betaald worden. Als het betekent dat er

extra middelen moeten gezocht worden bij de rijksten, zal het op hard verzet van die kant botsen. Kijk maar naar de wijze waarop Tsipras in Griekenland politiek afgemaakt werd of hoe de campagne van Bernie Sanders in de VS werd gesaboteerd.

Voor hogere minimumlonen en uitkeringen!

De oprukkende armoede en dalende koopkracht zorgen voor de populariteit van eisen zoals een basisinkomen.

Om de sociale zekerheid te vrijwaren, kunnen we beter vertrekken van wat nu al bestaat om van daaruit voor verbetering te strijden.

Waarom geen massale campagne opzetten voor een verhoging van het minimumloon tot 15 euro per uur? Dit kan gekoppeld worden aan de eis van hogere minimale uitkeringen, zoals een onvoorwaardelijk minimumpensioen van 1.500 euro per maand en een minimale werkloosheidsuitkering van 1.200 euro per maand.

Dit zou een opwaartse druk zetten op alle lonen en arbeidsvoorwaarden. Het vereist uiteraard wel strijd om de middelen te zoeken waar ze zitten: in de zakken van de grote aandeelhouders.

12

jobstown

de

Linkse Socialist

Jobstown-protest: activisten bedreigd met jarenlange gevangenisstraffen

Waarop wacht je nog om lid te worden van LSP?

E

Iers parlementslid Paul Murphy: “Het recht om te protesteren verdedigen!”

T

wee jaar geleden brak een spontaan protest uit in Jobstown, een volkswijk in Dublin, tegen het bezoek van de toenmalige vicepremier, Joan Burton (Labour). Tijdens het protest werd haar wagen omsingeld en liep ze twee uur vertraging op. Nadien werd klacht neergelegd tegen 18 ‘aanstokers’ van het protest.

Ze werden beschuldigd van vrijheidsberoving. Eén van hen is parlementslid voor de Anti-Austerity Alliance: Paul Murphy. We spraken met Paul over het proces dat nu opgestart wordt.

Bedankt om met ons te spreken, Paul. Kan je ons eerst uitleggen waarom het bezoek van de vicepremier zo’n reactie losmaakte? Had dat alleen met de waterbelasting te maken?

“De premier zei over de beweging tegen de waterbelasting dat het ‘niet alleen om water’ ging. Voor één keer zijn we het met hem eens. De beweging tegen de waterbelasting was zo intens omdat het na jaren harde besparingen kwam. Mensen zagen hun job verloren gaan, jongeren moesten emigreren, de lonen daalden, openbare diensten werden helemaal uitgehold.

De besparingen duwden honderdduizenden mensen in de armoede.

“De wijk waar het protest plaatsvond, was specifiek hard getroffen door het besparingsbeleid van de regering.

Tekenend is dat de actie plaatsvond op de parking van de lokale voedselbank. Joan Burton was ook minister van Sociale Zaken en had een oorlog gelanceerd tegen groepen die afhankelijk waren van steun, zoals alleenstaande ouders. Ze was ook de partijvoorzitter van Labour, een partij die zich altijd voorgesteld had als de verdediger van werkende mensen. Op die basis kreeg Labour ook massale electorale steun in Jobstown. Het gevoel verraden te zijn door Labour was daar dan ook erg sterk.”

Wat zouden de gevolgen van een veroordeling voor de betrokken en de beweging tegen besparingen zijn?

“Vrijheidsberoving is een ernstige aanklacht, het is eigenlijk gijzeling.

De zaak komt op vraag van de openbare aanklagers voor in een hoger hof, zodat straffen tot levenslang kunnen gegeven worden bij een veroordeling.

Het leidt geen twijfel dat veroordeelden straffen van meerder jaren kunnen krijgen.

“Eerder werd een minderjarige beklaagde voor een jeugdrechtbank berecht: hij werd schuldig bevonden met uitstel van straf. Het beroep is nu hangende. De rechter zei dat hij schuldig was om dat hij neerzat voor een auto, anderen aanmoedigde om hetzelfde te doen, deelnam aan een ‘traag wandelen’ actie, de weg voor Burton versperde, vroeg om met haar

Paul Murphy

te spreken en een megafoon gebruikte om slogans te roepen. Deze uitspraak brengt een wel erg brede interpretatie van ‘vrijheidsberoving’ waardoor ook veel vormen van protest eronder vallen. Een stakingspiket kan op die manier plots als ‘vrijheidsberoving’ omschreven worden. Dit is kortom een ernstige aanval op het recht op protest.

“Als ik veroordeeld zou worden tot meer dan zes maanden gevangenisstraf, word ik afgezet als parlementslid en kan ik niet meedoen aan tussentijdse verkiezingen om die zetel terug te winnen. Het is dus ook een directe aanval op de democratische rechten van de mensen die voor de AntiAusterity Alliance stemden.”

De afgelopen twee jaar viel de regering en leed Labour een verpletterende nederlaag in de verkiezingen. Het lot van de waterbelasting is onduidelijk. Waarom is het dan nog belangrijk om een veroordeling te bekomen?

“De beweging tegen de waterbelasting schudde het establishment dooreen. Voor het eerst sinds het uitbreken van de crisis in 2008 stonden werkende mensen op, organiseerden ze zich tegen belangrijke besparingsmaatregelen en wonnen ze.

“Hoewel de waterbelasting nog niet 100% is afgevoerd – de maatregel is opgeschort - zal het heel moeilijk zijn om ze opnieuw in te voeren. De arbeidersbeweging heeft een boost gekregen door de beweging. Dit kwam deels tot uiting in de recente, militante en succesvolle stakingen van het tramen buspersoneel in Dublin. Maar ook de verpleegkundigen, leerkrachten en werknemers uit de distributie gingen in actie.

“De officiële mantra van economisch herstel wringt steeds meer met de dagelijkse realiteit van gewone mensen die geconfronteerd worden met aanhoudende besparingen, onzekere jobs en lage lonen. Het kapitalistische establishment weet dat er wellicht meer bewegingen en stakingen komen.

Daarom wil het Jobstown gebruiken als boodschap aan de werkenden: wie protesteert of staakt, kan gecriminaliseerd worden.”

Hoe bouwen activisten aan

een campagne tegen deze aanval? Hoe kan solidariteit getoond worden?

“Ondanks de enorme inspanningen van de gevestigde media en de rechterzijde in het algemeen, is er een massale oppositie tegen het idee dat mensen vervolgd worden wegens deelname aan protest. We moeten in het offensief gaan en een actieve beweging uitbouwen. De beschuldigden en hun achterban hebben daartoe de campagne ‘Jobstown Not guilty’ opgezet. We komen actief naar buiten om de feiten rond het protest bekend te maken en deze aanval te bespreken. We krijgen veel steun. Vakbondsafdelingen, studentenorganisaties, belangengroepen, … drukten al hun steun aan de campagne uit.

“Er was ook al veel internationale steun van vakbondsmilitanten, verkozenen en bekende figuren, ook uit België. Dit soort solidariteit ondersteunt de campagne. Ik zou iedereen willen aanmoedigen om contact op te nemen met vakbondsafdelingen of andere organisaties om daar solidariteitsmoties of -berichten voor te stellen.”

Wat zou het gevolg zijn van een succesvolle beweging tegen deze poging om protest te criminaliseren?

“De regering zit al in een diepe crisis sinds bekend raakte dat de politietop betrokken was in lastercampagnes tegen agenten die corruptie binnen het korps naar buiten hadden gebracht. Daarbij werden zelfs valse beschuldigingen van kindermisbruik verspreid. Waarschijnlijk zal de premier dit schandaal niet overleven. Het establishment wordt afgewezen en in vraag gesteld door brede lagen van de bevolking. Als we winnen met de beklaagden van Jobstown, is de volgende vraag wie besliste om een proces tegen ons te voeren en welke politieke belangen aan de basis hiervan lagen.

Het zal ook de rol van de politie en de media verder blootleggen. Dit alles zou zorgen voor een ernstige verdere verzwakking van de regering.”

Meer info via jobstownnotguilty.com

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering.

Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit.

Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake

meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

partijnieuws

www.socialisme.be maart 2017

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

nkele jaren geleden werd nog gelachen als gesproken werd over de Amerikaanse linkerzijde. Vandaag is er een sterke groei van organisaties die zich socialistisch noemen.

Na de verkiezing van Trump was er zelfs een explosieve groei.

Socialist Alternative, onze Amerikaanse zusterorganisatie, is één van de snelst groeiende organisaties met sinds de verkiezing van Trump een stijging van het aantal leden met 30%. In april 2016 stelde een studie van de universiteit van Harvard dat 51% van de jongeren tussen 18 en 29 jaar het kapitalisme verwierp en dat 33% positief stond tegenover socialisme.

We zijn in een turbulente periode terechtgekomen met plotse wendingen en onzekerheden. Dit brengt veel gevaren met zich mee, maar ook uitzonderlijke mogelijkheden. De autoriteit van de kapitalistische instellingen is grotendeels ondermijnd en massastrijd staat opnieuw op de agenda. We weten echter dat het niet volstaat om te betogen en acties te organiseren. Er moeten ook duidelijke doelstellingen zijn: welke andere samenleving willen we in plaats van het kapitalisme? En met welk politiek programma, strategie en aangepaste methoden kunnen we daar geraken?

Een wereldwijde organisatie

Een van de sterkste punten van LSP is het feit dat we niet alleen in België georganiseerd zijn. Arbeidersstrijd begint doorgaans op lokaal en nationaal vlak, maar een blijvende verandering kan enkel op internationaal vlak geconsolideerd worden. We maken deel uit van het Committee for a Workers’ International dat afdelingen heeft in meer dan 40 landen op alle continenten.

Het gaat niet om een vage groepering van partijen die los van elkaar ontwik-

kelen, maar om een echte wereldpartij gebaseerd op uitwisseling van ervaringen met collectieve discussie en betrokkenheid in strijd.

Unieke politieke traditie

Om het kapitalisme omver te werpen, moeten we gelukkig niet van een wit blad vertrekken. We kunnen voortbouwen op de analyses en ervaringen van Marx, Engels en tal van andere revolutionairen zoals Lenin en Trotski. Met het CWI, dat sinds 1974 bestaat, hebben we ook al veel ervaringen opgedaan in vorige turbulente periodes.

In de jaren 1980 stonden onze Britse kameraden aan het hoofd van de strijd in de stad Liverpool waar het besparingsbeleid van Thatcher verworpen werd. Het militante gemeentebestuur ging over tot de bouw van sociale woningen, scholen, kinderopvang, ... Het gemeentebestuur baseerde zich op de actieve mobilisatie van de bevolking en dus niet alleen op electorale steun.

Enkele jaren later speelden onze Britse kameraden een grote rol in de niet-betalingscampagne tegen een asociale taks van Thatcher: de Poll Tax. Uiteindelijk

13

Agenda:

werd die taks geboycot door 18 miljoen Britten en werd dit de ondergang van de ‘iron lady.’

In de VS slaagden onze kameraden erin om de eerste openlijke socialist sinds decennia verkozen te krijgen in een grote stad. Eens verkozen zetten Kshama Sawant en Socialist Alternative de strijd voor een hoger minimumloon onverminderd verder en werd een overwinning geboekt: het minimumloon werd in Seattle opgetrokken tot 15 dollar per uur. Dit versterkte de strijd voor een hoger minimumloon in de rest van het Noord-Amerikaanse continent. Vandaag staan Kshama en Socialist Alternative vooraan in het verzet tegen Trump.

Het ontbreekt niet aan voorbeelden om aan te tonen dat wij niet vanop de zijlijn commentaar leveren, maar dat we in erg concrete strijd betrokken zijn ondanks soms erg beperkte middelen.

Doorheen die strijd koppelen we de dagelijkse noden van de meerderheid van de bevolking aan de noodzaak van een democratisch socialistische samenleving.

Van toeschouwer naar deelnemer

De afdelingen van LSP komen elke week bijeen en nemen een cruciale plaats in het partijleven in. Er wordt telkens over een politiek thema gediscussieerd en er worden plannen gemaakt voor onze interventies. In de rest van deze krant staan heel wat voorbeelden die duidelijk maken met welke benadering we tussenkomen.

Afdelingsvergaderingen zijn nuttig voor politieke vorming, maar zijn ook belangrijk als orgaan om collectieve beslissingen te nemen. Iedereen kan bijdragen aan onze werking op basis van zijn mogelijkheden.

Aan de kant blijven staan en enkel maar kijken naar de strijd tussen onderdrukten en onderdrukkers is geen optie. We staan voor enorme uitdagingen: de woede moet omgezet worden in actie waarmee we een einde maken aan het kapitalisme. Sluit aan en speel een actieve rol in de strijd voor een andere samenleving zonder ellende, oorlog en uitbuiting: een socialistische samenleving.

• • • • • • • • • • •

8 maart. Gent. Mars tegen seksisme. 19u30 Groentenmarkt 12 maart. Brussel. Lanceringsdag van de campagne ROSA. 10-17u30 in zaal Randstad, Hovenierstraat 45 (Molenbeek) 15 maart. Brussel. Betoging tegen politie-repressie. 17u Noordstation 16 maart. Antwerpen. Mars tegen racisme. 19u voor station Antwerpen Berchem 21 maart. Brussel. Betoging non/social profit 24 maar t. Br ussel. Betoging tegen sociale dumping. 11u Luxemburgplein 31 maart. Keerbergen. Meeting: strijd tegen Trump. 19u30 café De Walvis 1 april. Gent. De grote besparingsquiz. 19u Theaterzaal Ledebergplein 24 april. Acties tegen extreemrechts na de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen 24-25 mei. Brussel: betoging tegen de komst van Trump naar België 30 juni-6 juli: Zomerkamp van ALS en LSP in Bree (Limburg)

Eerbetoon aan Léon Lesoil Op 12 februari vervoegden enkele leden van LSP Gustave Dache, veteraan van de arbeidersstrijd in Charleroi en oudgediende binnen het Belgische trotskisme, voor een eerbetoon aan Léon Lesoil, een van de pioniers van het trotskisme in ons land.

We konden geen beter moment uitkiezen: dit jaar vieren we niet alleen de 100ste verjaardag van de Russische Revolutie maar is het ook exact 100 jaar geleden dat Léon Lesoil actief werd als marxist. Hij deed dit toen hij als Belgische soldaat in Rusland gelegerd was. Vanaf dat ogenblik zou Lesoil het revolutionaire marxisme verdedigen, tot aan zijn dood in een concentratiekamp in 1942.

Hij was een van de mede-oprichters van de Communistische Partij van België en nam onder meer deel aan het derde congres van de Comintern (de Communistische Internationale). De bureaucratische degeneratie van de Sovjet-Unie en de Comintern bracht Lesoil bij de standpunten van Leon Trotski. Hij werd in 1928 uit de partij gezet. Hij zette de strijd verder en was een van de oprichters van de trotskistische beweging in België. Hij was een van de leiders van de mijnwerkersstaking in Charleroi in 1932.

Met dit eerbetoon aan het graf van Léon Lesoil willen we onze geschiedenis terug eigen maken. De partij die LSP wil opbouwen, wil niet alleen een instrument zijn gericht op de machtsovername door de arbeidersklasse. We willen ook de geschiedenis van de arbeidersbeweging en van strijd die vergeten wordt in de officiële geschiedschrijving bekender maken.

Steun socialistische media met een meigroet!

Wie zich beperkt tot de gevestigde media wordt dagelijks overspoeld door propaganda van regering en patronaat. Wie een kritisch standpunt wil innemen als onderdeel van de strijd voor een wereld zonder oorlog, uitbuiting, armoede of onveiligheid, moet elders te rade gaan. ‘De Linkse Socialist’ en socialisme.be vertrekken vanuit een ander perspectief: de arbeidersbeweging en de jongerenrevolte tegen racisme, seksisme, haat, klimaatverandering en repressie.

Naar aanleiding van 1 mei, het internationale feest van de arbeid, vragen we lezers, sympathisanten, vakbondsafdelingen, vrienden, ... om onze socialistische media te ondersteunen door een meigroet in onze krant te plaatsen: een strijdbare boodschap of een aankondiging aan onze lezers.

Stuur je boodschap voor 15 april met vermelding van de omvang van je meigroet en een tekst en/of logo.

Stuur dit naar LSP, Hovenierstraat

45, 1080 Molenbeek of per mail naar redactie@socialisme.be TARIEVEN

- 1/128e pagina = 15 euro - 1/64e pagina = 25 euro - 1/32e pagina = 50 euro - 1/16e pagina = 100 euro - 1/8e pagina = 200 euro Stort op BE48 0013 9075 9627 van ‘Socialist Press’ met als mededeling ‘meigroet’

1917-2017: 100 jaar Russische Revolutie

In januari en februari hielden we al enkele eerste meetings in het kader van de 100ste verjaardag van de Russische Revolutie. We brachten een nieuwe editie van Trotski’s ‘Geschiedenis van de Russische Revolutie’ uit en ook een inleidend boekje over 1917. Deze boeken werden al voorgesteld in onder meer Antwerpen (foto), Gent, Keerbergen, Leuven, Luik en Brussel. De komende maanden volgen nog activiteiten. Volg dit via revolutie1917.com.

Strijdfonds: steun onze campagnes LSP wil elk kwartaal 11.500 euro financiële steun ophalen om onze acties en werking te financieren. Maart is traditioneel een drukke actiemaand waarin we heel wat steun ophalen met onze campagnes tegen racisme en seksisme.

Onze militanten zijn niet actief voor zitpenningen en andere financiële voordelen. Ze steken integendeel zelf heel wat tijd en middelen in de opbouw van een sterke socialistische linkerzijde. Wij krijgen geen middelen van grote bedrijven. We zijn afhankelijk van vele kleine bijdragen, waaronder die van u!

Bxl-W.Brab: 1.708 € Henegouwen-Namen: 397 € Vl Brab-Limburg: 357 € Luik-Lux: 355 € Antwerpen: 417 € O en W Vlaanderen: 593 € Nationaal: 1050 €

74% 36% 34% 32% 24% 19% 35%

TOTAAL: 4.200 €

37%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding ‘steun’.

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme Foto: Liesbeth

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press

14

racisme

de

Linkse Socialist

16 maart: mars tegen racisme in Antwerpen

D

e opkomst van populistisch rechts in de VS en Europa maakt velen ongerust. En terecht! In hun kielzog scheppen ze een ruimte waar racisme, seksisme en homofobie weer aanvaardbaar worden. Tegelijkertijd voeren die populisten zelf een asociaal beleid dat de spanningen in de maatschappij doet toenemen. Extreemrechts voelt zich in zo’n klimaat versterkt en durft agressiever uit de hoek te komen. Daarom organiseert Blokbuster op 16 maart een mars tegen racisme, seksisme, het asociale beleid en de extreemrechtse NSV (Nationalistische Studentenvereniging).

Platformtekst voor de betoging Als Trump één ding aantoont, is het wel dat dat de opmars van populistisch rechts geen onschuldige ontwikkeling is. Wie had gehoopt dat hij na de verkiezingen zijn toon en beleid zou matigen, is eraan voor de moeite. Een inreisverbod voor personen uit 7 moslimlanden, aanvallen op het recht op abortus, en de voorbereidingen op een massale deportatie van migranten, …

Het geeft een voorproefje van wat ons te wachten staat als Trump en zijn regering vrij spel krijgen.

Ook in Europa hebben de jaren van besparingen, groeiende ongelijkheid en toenemende maatschappelijke tegenstellingen geleid tot een gigantische afkeer van het politiek establishment. Bij gebrek aan een politiek alternatief weten rechtse populisten dat ongenoegen te kanaliseren. In Frankrijk maakt Marine Le Pen een reële kans om de eerste ronde van de presidentsverkiezingen te winnen. De peilingen in Nederland wijzen dan weer op een doorbraak van de PVV van Geert Wilders.

Met de N-VA als grootste partij in de regering hebben we al mogen ervaren wat het “alternatief” van dergelijke rechtse populisten inhoudt. Er wordt een zwaar besparingsbeleid gevoerd op de kap van de werkenden, jongeren en uitkeringsgerechtigden. Om de aandacht af te leiden van hun asociaal beleid deinzen ze niet terug voor een trumpiaanse leugen meer of minder. Van de denkbeeldige dansende moslims van Jan Jambon tot Bart De Wever, die de schuld voor de samenlevingsproblemen in Antwerpen bij de Berbers legt. De nieuwe regels van Theo Trump waardoor mensen kunnen uitgewezen worden op basis van het vermoeden van een misdrijf, maken willekeur en discriminatie zelfs legaal.

Geen duimbreed aan extreemrechts

Met racistische uitspraken probeert N-VA haar rechtervleugel van voormalige Vlaams Belangstemmers tevreden te stellen. Toen de N-VA in 2014 het Vlaams Belang electoraal leegzoog, hoopten velen dat het liedje van Dewinter en co uit zou zijn. Sommigen zagen hierin dan toch één verdienste van de N-VA. Het bleek een illusie. Het Vlaams Belang stijgt opnieuw in de

Ook in Europa en België moeten we een muur van protest opbouwen tegen onze Trumps van eigen kweek. peilingen. Bovendien wordt het ranzig discours uit het verleden steeds meer aanvaardbaar. Een soortgelijk proces zagen we al in Frankrijk waar Sarkozy met een rechtse en racistische retoriek de weg plaveide voor een hernieuwde terugkeer van het FN vandaag.

Maar het zijn niet enkel extreemrechtse partijen als Vlaams Belang die zich in dit klimaat versterkt voelen. De overwinning van Trump ontketende in de VS al een golf van haatboodschappen, intimidatie en zelfs geweld tegen mensen met een donkere huidskleur.

In Duitsland neemt het aantal aanvallen op asielcentra sinds de opkomst van Alternative für Deutschland explosief toe. Het is in België niet uitgesloten dat de verschillende rechtse groupuscules gewelddadiger uit de hoek zullen komen.

Tegen het asociale beleid, voor een sociaal alternatief

De opkomst van extreem- en populistisch rechts is geen toeval. Het neoliberale kapitalisme heeft de afgelopen decennia tot een ongeziene ongelijkheid geleid. Ondertussen bezitten de 8 rijkste mensen ter wereld evenveel als de 3,6 miljard armsten.

Voor de meerderheid van de bevolking betekent dit werkloosheid, toenemende armoede, tekorten op vlak van huisvesting, gezondheidszorg, …

Figuren als Trump, Le Pen, Wilders en De Wever spelen daarop in door de schuld bij verschillende zondebokken te leggen. Dat is de voedingsbodem waarop racisme, seksisme en homofobie kunnen ontstaan. Terwijl ze de echte verantwoordelijken voor de problemen ongemoeid laten, gaan ze door met hun asociaal besparingsbeleid.

Het voorbeeld van de VS toonde echter dat strijd loont. Rechtse regeringen kunnen tegengehouden worden. Een deel van de moslimban is onder massaal protest gestopt. De miljoenen die op de inhuldiging van Trump betoogden, maakten duidelijk dat hij geen vrij spel zou krijgen.

Ook in Europa en België moeten we een muur van protest opbouwen tegen onze Trumps van eigen kweek.

We moeten dat doen met een programma dat de verschillende gemeenschappen kan verenigen. Een programma met eisen als gratis en degelijk onderwijs; jobs geen racisme, herverdeel het werk zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen; geen racisme; mijn lichaam, mijn keuze: voor het recht op abortus; ….

Doe mee

De betoging tegen racisme, haat en verdeeldheid van 16 maart is gericht tegen een haatmars van ext r e e m r e cht s ( Nat ion a l i s t i s che St udentenvereniging) diezelfde avond. Op die haatmars komen tal van neonazi’s bijeen. Met een vreedzame anti-NSV betoging willen we onze straten niet overlaten aan het geweld van extreemrechts. Doe mee!

N

a amper een week was Donald Trump al de meest onpopulaire president ooit in de VS. Het protest tijdens zijn eedaflegging was bijzonder groot. Met 3 tot 4 miljoen betogers overtrof het de Amerikaanse mobilisaties tegen de oorlog in Irak in 2003.

Er waren wereldwijd acties, met onder meer 80.000 betogers in Londen. Het potentieel van strijd is groot en noodzakelijk. Zoniet voert Trump zijn beleid in de praktijk uit: afbouw vrouwenrechten, racistische maatregelen, kortwieken van vakbonden en vernietiging van natuurgebieden zoals in North Dakota waar hij tegen inheems protest in een pijpleiding wil aanleggen. Op 24-25 mei bezoekt Trump ons land. Laten we dat nu al voorbereiden!

100 dagen van verzet in de VS Trump steekt het niet onder stoelen of banken: hij is een reactionaire miljardair die zich baseert op uitbuiting en onderdrukking. Hij staat voor seksisme en racisme en aarzelt niet om wetenschappelijke feiten te ontkennen met ‘alternatieve feiten’, een eufemisme voor zever in pakjes. Trump wil de eerste 100 dagen van zijn presidentschap gebruiken voor een reeks asociale hervormingen. In die periode wil hij onder meer de muur aan de

Mexicaanse grens beginnen bouwen, de toegang tot het land ontzeggen aan mensen uit enkele grotendeels islamitische landen, beginnen met de deportatie van ‘illegale’ vluchtelingen, …

Socialist A lter nat ive, on ze Amerikaanse zusterorganisatie, roept op tot ‘100 dagen van verzet.’ De spontane acties zijn indrukwekkend en belangrijk, maar we moeten het verzet opbouwen en laten escaleren. De oproep van ‘100 dagen van verzet’ vestigt

het idee van een opbouwend actieplan naar 8 maart (internationale vrouwendag) en 1 mei toe. Op 1 mei 2006 was er een staking van migranten die het werk neerlegden uit protest tegen het uitwijzingsbeleid. Er zijn opnieuw dergelijke acties nodig. Tussendoor kan ook de ‘Dag van de Aarde’ (22 april) uitgroeien tot een grote actiedag tegen de ontkenners van klimaatverandering en hun bijhorende beleid vanuit het Witte Huis.

Volg de strijd tegen Trump.

Facebook groep: ‘ResistTrump – Belgium in Solidarity against Sexism & Racism’

Foto: PPICS

Kunnen we winnen?

Internationale solidariteit

• Geen haatmars door Antwerpen • Jobs, geen racisme: voor degelijke jobs, betaalbare huisvesting en gratis onderwijs voor iedereen • Stop seksisme. Mijn lichaam, mijn keuze: baas over eigen lichaam!

• Stop de repressie tegen vluchtelingen. Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers • Stop het asociale besparingsbeleid!

Het platform en de ondertekenaars voor de betoging van 16 maart vind je op http://marstegenracisme.wordpress.com

H

et beleid van de rechtse populist Donald Trump in de VS wordt terecht op de korrel genomen door heel veel mensen in ons land. Waar de gevestigde partijen in zowel Europa als de VS al jarenlang een asociaal beleid voeren waarmee onder meer vluchtelingen en vreemdelingen, maar ook gewone werkenden en uitkeringstrekkers, aangepakt worden, schakelt Trump een versnelling hoger.

Anti-Trump actie van 12 februari. foto: PPICS

#ResistTrump

Hoe maken we van het bezoek van Trump aan ons land een grote actiedag?

Willekeur van Trump maakt ook bij ons school

Sommigen grijpen dat aan om Trump als fascist neer te zetten en vergelijkingen te maken met de jaren 1930.

Wij doen dat niet. Het fascisme kon in zowel Italië als Duitsland pas aan de macht komen na fundamentele nederlagen van de arbeidersbeweging, waardoor de burgerij de gok waagde om een regime te vestigen waarmee het die arbeidersbeweging volledig kon neerslaan. Alle organisaties van de werkende klasse werden vernietigd.

Trump zou dat misschien wel willen, maar in de VS kennen we momenteel net een opgaande fase van strijd en organisatie. Het maakt dat de president helemaal niet zo stevig in het zadel zit als hij hoopt en uitschreeuwt in zijn tweets.

De maatregelen van Trump zoals zijn inreisverbod moedigen de rechterzijde in ons land aan om gelijkaardige stappen te zetten. Uiteraard waren ze daar al langer mee bezig, maar begin februari stemden de meerderheidspartijen een voorstel van Theo Francken waardoor het mogelijk wordt om mensen uit te wijzen op basis van een vermoeden van terrorisme. Het vermoeden van onschuld en de regel van gelijke be-

15

www.socialisme.be maart 2017

straffing voor gelijke daden, nochtans onderdelen van de fundamentele mensenrechten, worden hiermee opzij geschoven.

Dat een vermoeden volstaat om iemand uit te wijzen, inclusief mensen die hier geboren zijn, is opmerkelijk.

Francken en co gebruiken individuele voorbeelden, zoals de haatpredikende imam van Dison, om dit goed te praten. Tegelijk proberen ze wie bedenkingen heeft weg te zetten als terroristenvriendjes. Niets is minder waar.

Het was het Belgische establishment

De maatregel van Theo Francken houdt in dat mensen op basis van hun afkomst aan andere straffen en procedures onderworpen worden. Iets directer gezegd: dit is willekeur en discriminatie.

dat jarenlang de rode loper uitrolde voor aartsconservatieve predikanten die vanuit Saoedi-Arabië gefinancierd werden. Zodra er oliedollars bij betrokken zijn, vormen cultuur en religie geen argument meer voor de rechterzijde.

De maatregel van Theo ‘Trump’ Francken komt erop neer dat mensen op basis van hun afkomst aan andere straffen en procedures onderworpen worden. Iets directer gezegd: dit is willekeur en discriminatie. Niemand aanvaardt een verkeersboete op basis van een ‘vermoeden’ van een overtreding.

Ouders met een nieuw samengesteld gezin weten dat ze best alle kinderen gelijk behandelen: als ze samen iets uitgespookt hebben, krijgen ze dezelfde straf. Blijkbaar vinden Theo Francken en zijn makkers dat ‘wereldvreemd.’

Wie een antwoord wilde op de vraag waarom N-VA zo lauw reageert op de discriminerende maatregelen van Trump wordt van antwoord gediend: omdat ze het er fundamenteel mee eens zijn. Protest tegen deze willekeur is nodig. Laat ons een voorbeeld nemen aan het breed gedragen protest in de VS en de groeiende solidariteit met het anti-Trumpprotest in ons land.

We kunnen het meteen aanvullen en koppelen aan verzet tegen onze lokale Trumpianen. Een eerstvolgende afspraak is de betoging tegen racisme in Antwerpen op 16 maart: tegen extreemrechtse haat, tegen seksisme en tegen het asociale beleid.

Protestbewegingen zijn erg gevoelig aan internationale solidariteit. Het Amerikaanse protest haalt inspiratie uit de Poolse vrouwenacties van de voorbije maanden en de daaropvolgende vrouwenstakingen in Argentinië.

Wereldwijd werd inspiratie gehaald uit de massale acties tegen Trump in de VS. Ook in ons land was dit het geval.

Wij namen het initiatief om tijdens het weekend van de eedaflegging van Trump al solidariteitsacties te houden in enkele steden. Veel jongeren stonden erg positief tegenover die ac-

ties, ook al kwamen die voor de grote protesten in de VS en werd de dringendheid van straatprotest nog niet algemeen gezien. Sindsdien waren er enkele anti-Trumpacties in ons land, onder meer op 30 januari aan de Beurs in Brussel en op 12 februari aan de Amerikaanse ambassade. Er was telkens een goede opkomst.

Daar kunnen we op verder bouwen om op 24 & 25 mei met tienduizenden mensen in Brussel te betogen.

Dergelijk protest zal de beweging in de VS versterken en maakt wel degelijk een verschil!

Protest opbouwen Het is niet genoeg om één keer te betogen. Zo snel zal Trump de handdoek niet in de ring gooien. Om volgende acties telkens groter en sterker te maken, moeten we ons organiseren en een strategie van opbouw hebben.

Jongeren kunnen daarin, net zoals in de VS, een cruciale rol spelen.

De Socialist Students organiseerden tal van scholieren- en studentenbetogingen in de VS. In Groot-Brittannië zetten de Socialist Students actiecomités in de scholen en universiteiten op om tijdens het bezoek van Trump aan Londen massale jongerenacties te houden. Dat bezoek van Trump is uitgeroepen tot ‘Dag X’, een verwijzing naar het begin van de oorlog in Irak in 2003. Toen waren er in verschillende landen, ook bij ons, actiecomités die wekenlang jongerenprotesten en betogingen voorbereidden voor de dag dat de oorlog begon. De scholieren- en studentenstakingen in ons land waren bijzonder groot die dag dankzij de voorbereiding door die actiecomités.

Waarom zouden we dat vandaag niet herhalen? Of scholieren- en studentenstakingen mogelijk zijn, is niet zeker en hangt af van de krachtsverhouding die opgebouwd wordt: hoeveel jongeren krijgen we mee, hoeveel passieve steun kunnen we in actieve betrokkenheid omzetten? Wat wel vaststaat, is dat de opbouw van ons protest niet uit de lucht zal komen vallen. We kunnen ons best organiseren, bijeenkomen, eisen bespreken, kleine acties houden op school of in onze buurt, … om van daaruit naar grotere acties te gaan.

Het is niet genoeg om één keer te betogen. Zo snel zal Trump de handdoek niet in de ring gooien.

Om volgende acties telkens groter en sterker te maken, moeten we ons organiseren en een strategie van opbouw hebben. Jongeren kunnen daarin, net zoals in de VS, een cruciale rol in spelen.

Ja natuurlijk! Wie de strijd niet aangaat, is op voorhand verloren. Maar we moeten wel nagaan hoe we tot overwinningen kunnen komen. In 2003 was het protest tegen de oorlog in Irak bijzonder groot. Wereldwijd kwamen miljoenen mensen op straat en toch gingen Bush en Blair over tot die oorlog. Was dit te vermijden?

Wij denken van wel. Zoals we toen opmerkten, was het jongerenprotest belangrijk maar waren verregaandere acties nodig. De arbeidersbeweging heeft de mogelijkheid om alles plat te leggen: de volledige economie, inclusief de oorlogsindustrie, is afhankelijk van de arbeid van gewone werkenden.

Stakingsacties hadden de oorlog fysiek kunnen stoppen. Er waren aanzetten met onder meer stakingen in de haven van Oakland in de VS, maar het was niet breed genoeg om de oorlog te stoppen.

Nu komt het idee van stakingen al sneller op het voorplan. Er worden

rond 8 maart en 1 mei al oproepen gedaan om te staken in de VS. Het zal erop aankomen om dat te concretiseren: een staking roep je niet zomaar uit, maar moet voorbereid worden om zoveel mogelijk collega’s mee te krijgen en zo te vermijden dat er achteraf sancties volgen. Tegen het inreisverbod staakten de taxichauffeurs in New York en daarmee stelden ze een erg belangrijk voorbeeld.

Grote acties tijdens het bezoek van Trump en de opbouw van een beweging tegen racisme, seksisme en het asociale beleid in zowel de VS als bij ons, kunnen het zelfvertrouwen van het protest in de VS vergroten. De Amerikaanse politieke situatie staat erg centraal op wereldvlak. Momenteel versterkt Trump het zelfvertrouwen van rechtse krachten in heel de wereld.

Beeld je echter in wat een overwinning tegen Trump zou betekenen voor strijdbewegingen, ook in ons land!

Wat zou een overwinning inhouden?

Foto: PPICS

Het volstaat niet om de scherpste kantjes van het beleid van Trump af te vlakken. Trump en zijn kliek moeten weg. Maar wie moet er dan in de plaats komen? Toch geen marionet van Wall Street zoals Hillary Clinton? De beweging tegen Trump zal moeten bouwen aan eigen politieke organisaties die in staat zijn om vanuit het massaprotest het roer over te nemen. Is dat ondemocratisch tegenover een verkozen president? Laten we democratie niet beperken tot om de vier jaar een bolletje kleuren, liefst voor de kandidaat die het meeste geld in de campagne kon stoppen. Wat is er democratischer dan actieve betrokkenheid van brede lagen van de bevolking die op straat komen en zich organiseren om hun politieke standpunten naar voor te brengen en af te dwingen?

De jongeren in de VS radicaliseren, er is een groeiende openheid en steun voor socialistische standpunten. De nieuwe generatie beseft dat het probleem niet beperkt is tot enkele figuren aan de top, maar dat het volledige systeem problematisch is. Het kapitalisme kent een grote concentratie van rijkdom bij een kleine elite met arrogante spreekbuizen zoals Trump (naast meer geslepen vertegenwoordigers als Clinton). Die elite, de 1% rijksten, beslist vandaag over alles. Met

die ‘normale gang van zaken’ moeten we breken.

We mogen niet in de val trappen van een keuze tussen een vernietigende globalisering aan de ene kant versus protectionisme en handelsoorlogen aan de andere kant. Noch vrijhandelsverdragen noch het protectionisme van Trump zullen jongeren en werkenden een betere toekomst brengen.

Laten we vertrekken van onze eigen eisen: goede jobs aan degelijke lonen, leefbare uitkeringen, versterking van vrouwenrechten (waaronder het recht op abortus), massale publieke investeringen in openbare diensten (onderwijs, gezondheidszorg, …), overgang naar hernieuwbare energie, bescherming van het milieu, verdediging van de rechten van alle minderheden, …

Het zijn eenvoudige en logische eisen, maar ze vereisen wel een breuk met het kapitalisme. In plaats van dit systeem is er nood aan een samenleving beheerd en gecontroleerd door de meerderheid van de bevolking en niet de klasse van miljardairs. De sleutelsectoren van de economie moeten uit de handen van die superrijken gehaald worden zodat de bestaande rijkdom en technologische kennis kan gebruikt worden voor de toekomst van ons allemaal en de planeet waarop we leven!

Dat is hoe wij socialisme zien.

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nr 362  maart 2017 strijd  solidariteit  socialisme

Stop

racisme seksisme

wij laten ons niet verdelen!

D

e afkeer tegen de gevestigde partijen wordt steeds groter. Dat ligt niet zozeer aan de personen die daar de dienst uitmaken, maar wel aan hun falen om te antwoorden op de economische en sociale crisis, de vluchtelingencrisis of nog de klimaatramp die steeds groter wordt. In plaats van daarop te antwoorden, verdedigen de gevestigde politici de rijksten in het steeds ongelijkere systeem.

Op onze sociale zekerheid besparen ze om de fiscale paradijzen van de kapitalisten te spekken. door

Emily (Namen)

Als de politici bij het verdedigen van de superrijken zelf ook langs de kassa kunnen passeren, aarzelen ze niet om dit te doen. Dit kan doorgaans op legale wijze. De uitspraak van Louis Michel dat een maandloon van ‘amper’ 4.800 euro zou leiden tot een “wereldvreemd parlement vol ambtenaren en leerkrachten” bevestigt enkel hoe ver hun wereld van de onze staat. Niet verwonderlijk dat steeds meer mensen elders gaan kijken voor politieke antwoorden.

Het asociale besparingsbeleid van het establishment leidt tot werkloosheid en tekorten.

Trump (VS), Wilders (Nederland), Le Pen (Frankrijk) en anderen spelen daarop in. Ze

leggen de verantwoordelijkheid bij zondebokken: migranten, vluchtelingen, werklozen, ...

De echte verantwoordelijken – de 1% rijksten – worden ongemoeid gelaten. Die superrijken kunnen hun machtspositie behouden door de overgrote meerderheid van gewone werkenden en hun gezinnen tegen elkaar op te zetten: verdelen om te heersen.

Bouw mee aan het verzet!

Op 16 maart is er in Antwerpen een haatmars van extreemrechts, de Nationalistische Studentenvereniging (officieuze studentenclub van het Vlaams Belang). Die betoging trekt elk jaar

een bont gezelschap van neonazi’s naast kop- Frankrijk, maar ook tegen extreemrechts bij ons. stukken van het VB. Volgens de NSV willen ze De opbouw van strijd tegen Trump in de VS met dit soort acties een ‘conservatieve revolutie’ is indrukwekkend. We kunnen er inspiratie voorbereiden. Wij willen de straten niet over- uit halen, maar tegelijk is het belangrijk dat laten aan extreemrechts we het ondersteunen met en houden een tegenbeonze solidariteit. De actoging: een mars tegen ties tijdens het bezoek racisme en haat. We kevan Trump aan België op ren ons tegen verdeeld24 en 25 mei kunnen wel heid en tegen het asocieens erg groot worden. aal beleid.

Begin vandaag al mee te De mars tegen racisme bouwen aan het succes op 16 maart vindt een dag van die acties! na de Nederlandse verI n de VS z ullen er kiezingen plaats. Daarin Op 12 maart wordt de nieuwe op de I nter nat ionale vrouwenrechtencampagne dreigt de PVV van Geert Vrouwendag (8 maart) Wilders te winnen. Een grote acties zijn. Eerder ROSA gelanceerd om het maand later, op 23 april, namen vrouwen het voorverzet te versterken. kan Marine Le Pen touw in de acties tijdens scoren in de eerde eed af legg i ng va n ste ronde Trump. Ook bij ons groeit van de Franse presidentsver- het protest tegen seksisme en onderdrukking. kiezingen. Als dit gebeurt, Op 12 maart wordt de nieuwe vrouwenrechmoeten we overgaan tencampagne ROSA gelanceerd om het verzet tot acties uit soli- te versterken. dariteit met het protest tegen Bouwen aan een alternatief racisme in De slachtoffers van het asociale beleid moeten aan hetzelfde zeel trekken. Met de Actief Linkse Studenten en LSP willen we iedereen organiseren die samen wil strijden tegen besparingen, tegen discriminatie en tegen het systeem dat hiertoe leidt: het kapitalisme.

We betogen, houden meetings en acties en we willen collectief de discussie aangaan over hoe we tot een andere samenleving kunnen komen: een democratisch socialistische samenleving in het belang van de meerderheid van de bevolking in plaats van de 1% rijksten.

Organiseer je, sluit aan!

w w w. s o c i a l i s m e . b e