• Mensenrechten en kunst: StudioStar verbindt en versterkt Europese jongeren
• Finse jeugdcentra op studiebezoek
Binnenkort
• Zot van kunst in Hanenbos!
Groep in de kijker
• Musicalia Asse: Passie voor musical
Artiest in Huis
• Collectief Verlof: Ode aan de menselijke onvolmaaktheid
• Mirjam Plettinx: Herbronnen tussen de bomen
Terugblik
• Zomeracademie 2024
TELEX
• Let’s Fire Up That Big Band!
Het najaar heeft zijn intrede gedaan, maar de creativiteit in onze centra blijft volop bloeien. De geometrische precisie en kleurenpracht van Michael S.L. Vandorpes werk vult onze hal met de expo RASTERS, een ode aan de abstractie die tot in begin november bewonderd kan worden. Wie liever de zachtere kant van de kunst opzoekt, kan zich laten meevoeren door ‘Space for Conversation’, een installatie van Mirthe Tibos, waar haar zachte sculpturen uitnodigen tot dialoog tussen mens en kunst.
Te midden van de hoge bomen in ons nieuwe paviljoen, vond illustratrice Mirjam Plettinx het plezier van het tekenen terug. Haar verblijf in De Zevenbron toonde nogmaals hoe onze ruimtes niet enkel onderdak bieden, maar ook een bron van inspiratie zijn voor wie even wil herbronnen.
En er was meer: de Erasmus+ Youth Exchange StudioStar bracht jongeren uit heel Europa samen in Destelheide, waar ze gedurende een week kunst en mensenrechten lieten versmelten. Het thema van gelijkheid klonk luid door de gangen, gedragen door de energie en creativiteit van jongeren die hun stem lieten horen.
Hanenbos is op zondag 17 november weer een paradijs voor de jongsten onder ons. Tijdens de Kunstendag voor Kinderen staan auteur Elisabeth Lucie Baeten en illustrator Flore Deman centraal, met activiteiten die kinderen en kunst op een speelse manier samenbrengen. Het motto is dit jaar is dan ook niet toevallig ‘Zot van Kunst’!
We kijken ook met veel plezier terug op de Zomeracademie van 2024, waar creativiteit weer geen grenzen kende. Meer dan honderd deelnemers en coaches dompelden zich onder in een week vol experiment, ontdekking en groei. Het was een zomer om nooit te vergeten.
Veel leesplezier!
Guy Uyttebroeck
Directeur Destelheide & Hanenbos
RASTERS van Michael S.L. Vandorpe
Gentenaar Michael S.L. Vandorpe stelt nog tot 8 november zijn werk tentoon in Destelheide. De expo RASTERS is een ode aan de geometrische abstractie. Vandorpe speelt op een onnavolgbare manier met lijnen en kleuren.
Je werken worden gekenmerkt door rasters die veel meer zijn dan louter lijnen op een doek. Wat betekenen die rasters voor jou?
Michael S.L. Vandorpe: “Voor mij zijn rasters een manier om de structuren te verkennen en te visualiseren. Ze zijn niet alleen visuele elementen, maar ook een reflectie op de verbindingen die onze ervaringen vormen. Het raster is als een kaart van ons bestaan: een complex, maar toch eenvoudig systeem dat de manier waarop we de wereld om ons heen waarnemen, structureert.”
Je kiest voor olieverf op doek. Hoe combineer je dat met je moderne benadering van vorm en structuur?
Michael S.L. Vandorpe: “Het is voor mij essentieel om die verbinding tussen traditie enmoderniteit te behouden. Olieverf biedt een rijkdom en diepte die ik nodig heb om de lagen en texturen binnen mijn werk te creëren. Het zorgt voor een extra dimensie.”
Je hebt het vaak over de interactie tussen kleur en vorm in je werk. Hoe belangrijk is kleur voor jou binnen het strikte geometrische kader dat je creëert?
Michael S.L. Vandorpe: “Kleur is cruciaal. Hoewel mijn werken gebaseerd zijn op een strikt lijnenspel, gebruik ik kleur om deze structuur te doorbreken en een extra laag complexiteit toe te voegen. Kleur zorgt voor contrast, versterkt de ritmiek van de lijnen en brengt de verschillende elementen van het raster in balans.”
“Olieverf biedt een rijkdom en diepte die ik nodig heb om de lagen en texturen binnen mijn werk te creëren.”
“Kleuren
vloeien in mekaar over, lijnen kruisen elkaar. Dat brengt onverwachte verbindingen tot stand.”
Je noemt het raster een drager van het beeld. Wat bedoel je precies met deze metafoor?
Michael S.L. Vandorpe: “Het woord raster komt van het Latijnse rastrum, een hark die sporen achterlaat in de aarde. In mijn werk is het raster als een systeem dat sporen achterlaat op het doek, parallelle en elkaar kruisende lijnen die een structuur vormen waarbinnen ik de werkelijkheid herleid tot haar essentie. Het raster is zowel de basis als de drager van het beeld; het biedt een kader waarbinnen ik de dialoog tussen vorm, kleur en structuur laat ontstaan.”
Op het eerste gezicht lijkt je werk gecontroleerd en heel precies. Laat je iets aan het toeval over?
Michael S.L. Vandorpe: “Toeval is een belangrijk element in mijn creatieve proces. Ik laat ruimte voor spontane interacties tussen lijnen en kleuren. Kleuren vloeien in mekaar over, lijnen kruisen elkaar. Dat brengt onverwachte verbindingen tot stand. Die toevallige elementen zorgen ervoor dat de rasters, ondanks hun gestructureerde opbouw, nooit statisch of voorspelbaar worden.”
Wat wil je de bezoekers met je expo RASTERS laten ervaren?
Michael S.L. Vandorpe: “Ik wil de bezoekers uitnodigen om de tijd te nemen en de nuances in mijn schilderijen te ontdekken. Verwondering staat centraal in mijn werk — het besef dat binnen de strakke geometrie een wereld van onverwachte schoonheid en complexiteit schuilt. Ik hoop dat ik dat kan oproepen bij het publiek.”
MIRTHE TIBOS: ‘SPACE FOR CONVERSATION’
Onze expohal wil een ruimte zijn waar mensen en kunst mekaar ontmoeten. En dat kan sinds kort te midden van ‘Space for Conversation’, een installatie met soft sculptures van de jonge beloftevolle kunstenares Mirthe Tibos.
Mirthe, je bent bekend om je tactiele kunst. Je werk was al te zien in het Museum voor Schone Kunsten in Gent, STUK in Leuven, de Brusselse beursschouwburg … Welke installatie maakte je voor Destelheide?
Mirthe Tibos: ‘Voor ‘Space for Conversation’ heb ik me laten inspireren door het gebouw en de ruimte waarin het zich bevindt. Meestal voel ik een ruimte meteen aan, maar dit keer was het wat uitdagender.
De link tussen de ruwe, geometrische vormen van het brutalisme en mijn werk, dat meestal organisch en vloeiend is, was in het begin niet vanzelfsprekend. Ik was bang dat mijn vormen de ruimte zouden overheersen, wat niet de bedoeling is. Het werk moet juist iets toevoegen aan de ruimte, zonder de aandacht volledig op te eisen, vooral in een ruimte waar zoveel verschillende expo’s en activiteiten plaatsvinden.’
“De installatie biedt zitplaatsen voor toeschouwers, kleine hoekjes voor individuele gesprekken, of zelfs een plek voor groepsdiscussies.”
Hoe ben je uiteindelijk tot het ontwerp gekomen?
Mirthe Tibos: “Na veel nadenken en het analyseren van de ruimte, viel me op dat er een soort spel was tussen de cirkel en het vierkant. De cirkel is een element dat ik vaak in mijn werk gebruik, terwijl het vierkant meer typisch is voor het brutalisme. Dat contrast vond ik interessant om mee te spelen. Het gebouw zelf gaf me ook het gevoel van een liminal space, een overgangsruimte, wat ik op een poëtische manier heel passend vond voor een jeugdcentrum. Jongeren bevinden zich immers ook vaak in een overgangsfase. Een ander belangrijk thema voor mij was de ‘conversation pit’, een architecturaal concept dat vooral in de jaren 50 tot 70 populair was. Het past bij het modernisme, net als het brutalisme, en dat bracht alles voor mij samen. Ik wilde een installatie maken die multifunctioneel en flexibel is, zodat het aan verschillende behoeftes kan voldoen.”
Hoe zit de installatie zelf in mekaar?
Mirthe Tibos: “De installatie bestaat uit een soort puzzel van kussens, in totaal 25 stuks. Er zijn cirkels, normale vierkanten, vierkanten met een zitholte en vierkanten met een gat erin. Deze kussens kunnen op verschillende manieren worden gestapeld en gecombineerd. Het idee is dat de installatie aanpasbaar is aan de ruimte en de evenementen die hier plaatsvinden. Het is bedoeld om mee te spelen en om zelf te ontdekken wat je ermee kunt doen. De installatie biedt zitplaatsen voor toeschouwers, kleine hoekjes voor individuele gesprekken, of zelfs een plek voor groepsdiscussies. De titel ‘Space for Conversation’ verwijst zowel naar het creëren van een fysieke plek voor dialoog als naar het bewust worden van je omgeving. Het is een speels concept dat zich aanpast aan de context, maar het belangrijkste is dat het een uitnodiging is om in gesprek te gaan – met elkaar, met de kunst, en met de ruimte om je heen. Ik ben heel benieuwd hoe de jongeren en andere bezoekers ermee aan de slag gaan.”
INTERNATIONAAL
Mensenrechten en kunst: StudioStar
verbindt en versterkt Europese Jongeren
In de eerste week van september transformeerde Destelheide in een bruisende broedplaats van creativiteit en bewustwording tijdens de Erasmus+ Youth Exchange StudioStar. Jongeren tussen de 16 en 26 jaar uit zes Europese landen kwamen samen om een week lang te werken rond het mensenrechtenthema ‘gelijkheid en non-discriminatie’.
StudioStar is een innovatief project, geïnitieerd door Destelheide, Hanenbos en de Hoge Rielen, en de Service National de la Jeunesse (SNJ) Luxemburg. Het project werkt ook samen met het platform voor jeugdcentra met het Quality Label van de Raad van Europa. Doel is om jonge mensen te versterken in hun begrip van mensenrechten, hun creatieve talenten te ontwikkelen en een veilige ruimte te bieden voor vrije expressie.
37 jongeren uit België, Luxemburg, Portugal, Ierland, Griekenland en Roemenië werden uitgedaagd om op een creatieve manier stil te staan bij mensenrechten. Door middel van verschillende artistieke disciplines verkenden ze wat gelijkheid en het recht op vrijheid van discriminatie voor hen betekent. Gedurende de week konden de deelnemers zich verdiepen in een van de vier ateliers: audio, video, beeldende kunst en performance/dans. Elk atelier bood de ruimte om het mensenrechtenthema ‘gelijkheid en vrijheid van discriminatie’ vanuit een eigen invalshoek te ontdekken en om te zetten in kunstzinnige expressie.
Een greep uit de reacties van de deelnemers:
REGAN MAHER (24) UIT IERLAND
“Ik ben erg gepassioneerd over sociale rechtvaardigheid en politiek. Tot een paar jaar geleden was ik ook erg bezig met kunst, maar sindsdien ben ik dat deel van mezelf een beetje kwijtgeraakt. Het was de combinatie van die twee dingen die me aantrok in StudioStar. Ik heb echt genoten van de workshops, vooral die rond ‘artivisme’. Werken met klei was heel leuk, het deed me denken aan de tijd op de basisschool. Snel moeten denken, laat echt de creatieve ideeën stromen. Het was ook geweldig om te zien wat we gemeen hebben met jongeren uit andere landen, en ook waar we verschillen.”
OLGA NTOVOLOU (25) UIT GRIEKENLAND
“Een van de redenen waarom ik wilde deelnemen, is omdat ik Destelheide al kende en hier eerder een hele goede ervaring achter de rug had. Het hele idee om verschillende kunstvormen te proberen om het thema mensenrechten te bespreken, sprak me erg aan. Het verliep allemaal heel goed. Meestal blijven mensen in dit soort uitwisselingsprogramma’s in het begin binnen hun eigen landengroep, maar gelukkig mengde iedereen zich hier meteen tijdens de workshops, en werkten de landen samen. We leerden elkaars cultuur kennen en verkenden nieuwe manieren van communicatie.”
LOURIN MARDINI (25) UIT LUXEMBURG
LOURIN MARDINI (25) UIT LUXEMBURG
samenwerkten rond een gemeenschappelijk doel. Wat me persoonlijk bereiken. Dat deed me nadenken over een breder plaatje: stel je voor
“Het was echt een fantastische week, vol variatie. Ik ben een erg sociaal persoon, en het voelde alsof we allemaal verbonden waren en samenwerkten rond een gemeenschappelijk doel. Wat me persoonlijk zo verbonden liet voelen, is hoe de activiteiten mensen samenbrachten die zo verschillend zijn. Ik zag hoe we allemaal in harmonie werkten en elkaars vaardigheden gebruikten om een gemeenschappelijk doel te bereiken. Dat deed me nadenken over een breder plaatje: stel je voor als elk land dit op grote schaal zou doen? De mogelijkheden zouden eindeloos zijn. Het was zeer inspirerend.”
INTERNATIONAAL
REBECCA O’ SULLIVAN (19) UIT IERLAND
“Het was geweldig om jonge mensen uit andere landen te ontmoeten en met hen in discussie te gaan rond mensenrechten. Ik vond de workshops echt heel fijn. Ik ben niet heel goed in creatieve dingen, maar dankzij de coaches heb ik iets kunnen maken waar ik heel trots op ben. Het was een mooie ervaring die ik iedereen zou aanraden.”
DIT WAS STUDIOSTAR YOUTH EXCHANGE 2024
DIMI (19) UIT GRIEKENLAND
“Ik besloot mee te doen omdat het programma ging over kunst en gelijkheid. Ik wilde hier echt naartoe komen om mensen te ontmoeten die dezelfde passie voor kunst delen als ik. Ik wilde ook mijn artistieke vaardigheden verbeteren en mensen te leren kennen die zich met mij kunnen identificeren, en samen mooie ervaringen en herinneringen creëren. We hebben veel geleerd over mensenrechten door kunst. Door samen te werken, elkaars gewoonten te begrijpen, vaardigheden te ontwikkelen en samen iets moois te maken. StudioStar was eigenlijk eén vrije, open ruimte. Je kon jezelf uitdrukken, er waren geen beperkingen, geen discriminatie, je kon hier open zijn over je gevoelens en niemand die je veroordeelt. Ik kon hier echt mezelf zijn, en dat was een geweldig gevoel.”
De deelnemers van het atelier Video maakten hun eigen StarShow. Die kan je bekijken via deze QR-code:
Het atelier Audio resulteerde in een podcast die je kan beluisteren via Spotify:
FINSE JEUGDCENTRA
OP STUDIEBEZOEK
Eind augustus bracht een delegatie van acht Finse jeugdcentra een studiebezoek aan Destelheide, Hanenbos en de Hoge Rielen. Twee van die Finse centra maken net als de onze deel uit van het platform van jeugdcentra met het Quality Label van de Raad van Europa. “We hebben een heel leerrijke week achter de rug”, blikt Sami Sorjonen van de Finnish Youth Centre Association terug. “De focus van ons studiebezoek lag op marketing en communicatie. Onze Belgische collega’s van Destelheide, Hanenbos en de Hoge Rielen gaven ons een leerrijke inkijk in hun werking. Het zijn stuk voor stuk prachtige jeugdcentra waar jonge mensen heerlijke tijden kunnen beleven. We keren met een rugzak vol inspiratie en gedeelde ervaringen weer naar huis.”
Zot van Kunst in Hanenbos!
Op zondag 17 november vindt de dertiende editie van Kunstendag voor Kinderen plaats. En dit jaar zijn we helemaal... ZOT VAN KUNST! Overal in Vlaanderen en Brussel bruist het van de activiteiten voor kinderen tot 12 jaar – en natuurlijk ook bij ons, in Hanenbos! Dit jaar hebben we twee echte toppers kunnen strikken: auteur en onlinemediafenomeen Elisabeth Lucie Baeten en illustrator Flore Deman.
In Hanenbos slaan we op zondag 17 november twee vliegen in één klap. Tijdens de Kunstendag voor Kinderen openen we namelijk ook de nieuwe expo in de bar ‘En ze leefden nog altijd’, een unieke tentoonstelling van de prachtige prenten van Flore Deman uit het gelijknamige boek van Elisabeth Lucie Baeten. ‘En ze leefden nog altijd’ verschijnt in oktober en is het vervolg op de ‘En ze leefden nog’, een baanbrekend sprookjesboek voor een nieuwe generatie kinderen en hun ouders dat intussen al meer dan 20.000 keer over de toonbank ging.
Elisabeth Lucie Baeten en Flore Deman te gast in Hanenbos
Elisabeth Lucie Baeten en Flore Deman komen ter gelegenheid van onze nieuwe expo en Kunstendag voor Kinderen naar Hanenbos voor een heerlijke voorleessessie en een workshop voor kinderen vanaf 5 jaar. Om 14u duiken ze samen met hen in hun nieuwe boek. Vergezeld door hun ouders kunnen kinderen creatief aan de slag, lachen om de grappige verhalen en ondertussen hun eigen kunstwerkjes maken. En als afsluiter? Nog even rustig door de expo wandelen en een drankje drinken in de bar, want kunst creëren en genieten, dat doet dorst krijgen! Hebben de kinderen nog wat energie over nadien? Dan kunnen ze zich uitleven op het laagtouwenparcours en op ontdekking gaan langs het Hanenbospad. Genoeg te beleven dus op zondag 17 november en dat helemaal gratis!
GROEP IN DE KIJKER
Inschrijvingen
Vooraf inschrijven voor de voorleessessie en de workshop is verplicht. Wees er snel bij, want de plaatsen zijn beperkt! Inschrijven kan via mail tot vrijdag 8 november via info@hanenbos.be met vermelding van de naam en leeftijd van de kinderen. Kom met je fantasie op zak en laat je helemaal meeslepen in de wondere wereld van ‘En ze leefden nog altijd’. Het nieuwe boek zal tijdens Kunstendag voor Kinderen in Hanenbos ook te koop zijn.
Kunstendag voor Kinderen, zondag 17 november vanaf 14u in Hanenbos!
Musicalia Asse: Passie voor musical
De voorbije zomervakantie was Musicalia opnieuw te gast in Destelheide. Musicalia staat voor ‘Musical in Asse’. De vereniging biedt een deeltijdse opleiding musical aan voor kleuters, kinderen, tieners en volwassenen. Al sinds 2016 organiseert Musicalia in Destelheide z’n jaarlijkse musicalstage en dat onder begeleiding van professionals uit de musicalwereld. Wij spraken met regisseur Jozefien Grossen.
Wat houdt jullie musicalstage in?
Jozefien Grossen: “Onze musicalstage staat open voor iedereen die wil genieten van een week vol zang, dans en spel. In één week tijd steken we samen een hele musical in mekaar. Je kan dus gerust stellen dat het een intensieve week is, maar het is vooral heel veel musicalfun.”
Het lijkt me vooral een echt huzarenstuk.
Jozefien Grossen: “Dat is het ook telkens opnieuw, maar weet wel dat de deelnemers op voorhand de rolverdeling en alle teksten krijgen doorgestuurd. Die moeten gekend zijn als ze hier op maandag aankomen. Het is geweldig om te zien hoe iedereen dat ter harte neemt. Dankzij de inzet van de deelnemers slagen we er telkens opnieuw in om de klus te klaren.”
Er zijn meer dan 50 deelnemers. Hoe verdelen jullie de rollen?
Jozefien Grossen: “Doorheen de musical wordt er regelmatig gewisseld. Dit jaar brengen we Belle en het Beest en zijn er bijvoorbeeld vier deelnemers die de hoofdrol van Belle spelen, vier die Lumière vertolken en ga zo voort. De ene deelnemer speelt een aantal scènes Belle en geeft dan z’n rol door. Zo krijgt iedereen de kans om echt te schitteren op het podium.”
Waarom kiezen jullie al zoveel jaar voor Destelheide?
Jozefien Grossen: “Onze vereniging is gevestigd in Asse, dus is het voor onze deelnemers niet te ver. En het is hier ook gewoon een superfijne locatie. De theaterzaal De Put is echt ongelofelijk. Ik ken geen andere plek waar je zo’n zaal vindt in combinatie met de mogelijkheid om te overnachten. We logeren voor het eerst ook in de nieuwe J-blok en dat is echt geweldig. De kamers zijn prachtig, het dakterras is super en de ruimtes op elk verdiep waar we ’s avonds samen nog wet kunnen chillen zijn ook echt tof. De jongste deelnemers hebben les in de voormiddag. Na de middag kunnen we hen hier in alle veiligheid laten spelen en ravotten op het domein. Heel handig. Het voelt hier echt een beetje als ons plekje.”
Het musicalgenre heeft de voorbije jaren fl ink wat populariteit gewonnen bij jongeren. Merken jullie dat bij Musicalia?
Jozefien Grossen: “Absoluut. Toen ik heel jong was, was het echt zoeken om een plek te vinden waar je musical kon leren. Dat is nu wel anders. Veel kinderen zijn echt gebeten door de musicalmicrobe en dat is heerlijk om te zien. Dankzij degelijke musicalopleidingen hebben in Vlaanderen heel wat toptalent.”
Je bent zelf professioneel actief in de musicalen tv-wereld als actrice. Wat doe je het liefst? Regisseren of acteren?
Jozefien Grossen: “Doe met niet kiezen, want dat kan ik niet (lacht). Ik hou vooral erg van de afwisseling. Ik doe niet graag elke dag hetzelfde. De ene dag repeteren voor een rol in een musical als ‘Daens’ of ‘40-45’, de volgende dag regie doen bij Musicalia. Zo is het perfect.”
ARTIEST IN HUIS
Ode aan de menselijke onvolmaaktheid
Eind september gaat ‘Defect’ in première, de nieuwste jeugdvoorstelling van Collectief Verlof. Het Leuvense theatergezelschap belicht daarin herkenbare menselijke defecten en zoekt naar de schoonheid ervan. In juni was Collectief Verlof bij ons te gast als Artiest in Huis om verder te sleutelen aan ‘Defect’. Tine Roggeman, Charlotte Wellens en Bart van der Heijden vertellen hoe hun voorstelling tot stand kwam.
Welk idee ligt aan de basis van de nieuwe voorstelling?
Tine Roggeman: “Het basisidee ontstond eigenlijk rond een personage dat geen aansluiting vindt bij medemensen en soortgenoten, en zich daardoor terugtrekt in haar scherm. Haar ouders begrijpen haar ook niet helemaal, terwijl ze in die schermwereld juist wel aansluiting vindt of zich op haar gemak voelt. Op een dag wordt ze opgeslokt door dat scherm en komt ze in die wereld terecht. Daar ontdekt ze een heel nieuw universum dat haar de ogen opent en haar overtuigt om toch ook de realiteit van de echte wereld te gaan ontdekken.”
“Het was enorm waardevol om ons werk in Destelheide kort te tonen aan het doelpubliek.”
– Charlotte Wellens
Dat klinkt als een heel actueel thema. Hoe pakken jullie het gebruik van schermen aan in de voorstelling?
Bart van der Heijden: “We willen schermen niet per se met de vinger wijzen, maar we maken ook geen pleidooi om constant op je scherm te zitten. Schermen fungeren in ‘Defect’ eerder als een facilitator, en zelfs als katalysator, om tot een inzicht te komen. Door het sociale contact dat het hoofdpersonage in die schermwereld heeft, stelt ze zich uiteindelijk open voor de echte wereld.”
Kunnen jullie iets meer vertellen over de personages?
Charlotte Wellens: “Alle personages zijn op hun eigen unieke manier ‘defect’. Het hoofdpersonage kan bijvoorbeeld niet functioneren in de echte wereld omdat niemand haar lijkt te begrijpen, omdat ze zo afwijkt. Dan heb je ook Pixel, die niet in staat is om op te lichten omdat de Mens ooit de gsm heeft laten vallen.
Maar ze is daar eigenlijk heel blij om, want nu hoeft ze niet meer te ‘shinen’. En dan is er Moji, een lachende emoticon die zich niet anders kan uitdrukken; hij moet altijd maar lachen.”
Tine Roggeman: “Deze voorstelling is heel visueel en er zit veel humor in de groteskheid van die figuren. Het heeft een heel universeel karakter, en daaronder zit een laag die meer tot de verbeelding spreekt naarmate je ouder bent. Voor volwassenen zitten er ook elementen in, maar die zijn niet essentieel om het verhaal te kunnen volgen.”
De voorstelling mikt op kinderen vanaf 8 jaar. Werken jullie tijdens het maakproces met een soort testpubliek?
Bart van der Heijden: “We hebben hier in juni al wat materiaal uitgetest voor kinderen van het derde leerjaar. Nadien hebben we een gesprek met hen gehad om te voelen hoe het overkwam. We hebben het dan vooral gehad over technische dingen, zoals de personages die tot leven komen in wat er op een scherm te zien is. Daarna hebben we dezelfde scènes zonder uitleg aan leerlingen van het zesde leerjaar laten zien, en ze snapten heel goed waarover het ging.”
Tine Roggeman: “Het was een enorme geruststelling om te merken dat ze mee waren, zelfs zonder kostuums en zonder lichtplan. Voor de kinderen was het, denk ik, ook interessant om de andere kant van een voorstelling te zien: hoe zo’n creatief proces tot stand komt, het work-inprogress-gedeelte.”
Charlotte Wellens: “Het was enorm waardevol om ons werk in Destelheide kort te tonen aan het doelpubliek, maar tegelijk gaf het ook wat stress. We zeggen altijd duidelijk vooraf dat het een open repetitie is. We zijn eigenlijk een beetje verslaafd aan try-outs. We hebben die druk ook nodig; het geeft ons de mogelijkheid om nog vroeg in het proces in te grijpen als we merken dat mensen niet mee zijn. Het was voor het eerst dat we hier samen in Destelheide werkten, en het was echt een luxe om alles even on hold te zetten en met volle focus te werken.”
‘Defect’ gaat in première op 27 september om 19u in 30CC in Leuven. Meer info en speeldata vind je op www.collectiefverlof.be.
ARTIEST IN HUIS
HERBRONNEN TUSSEN DE BOMEN
Illustratrice Mirjam Plettinx resideerde onlangs in het nieuwe paviljoen
De Zevenbron in Destelheide. Hoog tussen de bomen vond ze het tekenplezier terug.
Je hebt een week in je eentje getekend in De Zevenbron. Hoe was die ervaring?
Mirjam Plettinx: “Prachtig. Als kind kon ik al uren alleen op mijn kamer zitten, helemaal opgaand in mijn tekeningen. Tekenen was al van jongs af aan mijn grootste passie. Het was mijn uitlaatklep, een manier om de wereld om me heen te begrijpen en mijn ervaringen te verwerken. Tijdens deze residentie kon ik eindelijk terugkeren naar dat pure tekenplezier, zonder afleiding of druk van buitenaf. Het voelde bevrijdend om gewoon te kunnen tekenen wat ik wilde, zonder dat het per se ergens voor moest dienen.”
Kan je omschrijven wat tekenen voor je betekent?
Mirjam Plettinx: “Tekenen was en is mijn manier om dingen vast te leggen en te verwerken. Voor anderen is dat misschien een dagboek, maar voor mij was het altijd tekenen. Ik kan mijn ervaringen, gedachten en emoties kwijt in stripjes en tekeningen. Het geeft me een soort controle en perspectief die ik op geen andere manier kan bereiken. Door te tekenen kan ik mijn wereld nauwkeuriger en mooier vastleggen dan wanneer ik bijvoorbeeld foto’s zou maken of zou filmen. Het is een manier om tot rust te komen en mijn fantasie de vrije loop te laten.”
“De residentie heeft me geholpen om een blokkade te doorbreken die ik al lang voelde.”
Als professioneel illustrator ervaar je ongetwijfeld druk. Hoe beïnvloedt dat je werk?
Mirjam Plettinx: “Ik ben nu al zo’n tien jaar professioneel bezig, vooral in de animatiewereld. Ik voel de druk van verwachtingen en perfectionisme. Je moet rekening houden met de meningen van anderen, sociale media bijhouden, je portfolio verbeteren... Dat plezier dat ik altijd in het tekenen had, raakte ik daardoor een beetje kwijt. Tijdens deze residentie besefte ik dat ik dat plezier weer wilde terugvinden, dat ik gewoon wilde tekenen wat ík wilde, zonder die druk. Het was verfrissend om even los te komen van die krampachtigheid en gewoon te creëren vanuit een gevoel van vrijheid.”
Hoe heeft de residentie je geholpen om dat plezier in tekenen terug te vinden?
Mirjam Plettinx: “De rust en de afwezigheid van afleidingen in Destelheide hebben me echt geholpen om weer ruimte in mijn hoofd te maken voor nieuwe ideeën. Ik heb mezelf toegestaan om gewoon te spelen, zonder dat het ergens op beoordeeld zou worden. Dat gevoel was ik een beetje kwijtgeraakt door de jaren heen. Het tekenen hier was echt anders; ik kon volledig opgaan in mijn werk zonder behoefte aan afleidingen zoals muziek of Netflix. Thuis is dat moeilijker, er is altijd wel iets dat je aandacht vraagt. Maar hier kon ik me echt volledig focussen.”
Je hebt hier heel wat getekend rond je zwangerschap. Waarom?
Mirjam Plettinx: “Dit is mijn eerste zwangerschap, en ik voel een sterke drang om deze periode op een betekenisvolle manier vast te leggen. Ik ben niet iemand die veel foto’s neemt, maar ik wilde toch die kleine, intieme momentjes vastleggen. Tijdens mijn residentie heb ik veel kleine tekeningen gemaakt, momenten die ik wil onthouden. Het zijn geen grote kunstwerken, maar juist die alledaagse, persoonlijke momenten die ik koester en wil bewaren.”
Hoe denk je dat je de ervaring van deze residentie kan integreren thuis?
Mirjam Plettinx: “Dat is inderdaad de vraag. Thuis heb ik veel meer afleiding en dringende zaken. We zijn ons huis aan het verbouwen, en er komt een nieuw atelier. Mijn hoop is om daar een ruimte te creëren die net zo prikkelarm en rustig is als in Destelheide. Het zal niet zo fancy zijn, maar het is belangrijk voor mij om een plek te hebben waar ik me net zo kan focussen als hier. Het idee is om die rust en vrijheid van tekenen die ik hier heb gevonden, mee naar huis te nemen en daar verder te zetten.”
Wat is het belangrijkste dat je uit deze residentie meeneemt?
Mirjam Plettinx: “Het belangrijkste is dat ik mezelf heb toegestaan om weer te creëren zonder druk. De residentie heeft me geholpen om een blokkade te doorbreken die ik al lang voelde. Ik ben weer gaan tekenen vanuit plezier en niet vanuit een verplichting. Dat is iets wat ik wil blijven doen, zowel professioneel als persoonlijk. Het heeft me weer verbonden met waarom ik ooit ben begonnen met tekenen, en dat is heel waardevol.”
TERUGBLIK
Dit was de Zomeracademie van 2024
Meer dan honderd deelnemers en coaches maakten er tijdens de derde week van juli weer een prachtige Zomeracademie van. Een week lang experimenteren, leren, durven falen, nieuwe technieken leren en inzichten verwerven, en dat onder begeleiding van coaches die één voor één toppers zijn in hun vak. Tijd voor een terugblik met deelnemers, coaches en een special guest.
EEN BIJZONDERE ROL
Auteur en illustrator Jan De Kinder kreeg een bijzondere rol toebedeeld tijdens de voorbije Zomeracademie. Als artiest in huis tekende hij de deelnemers van de Zomeracademie tijdens hun creatieve uitspattingen.
Wat was het opzet van je residentie tijdens de Zomeracademie?
Jan De Kinder: “Ik heb een week lang mensen geobserveerd terwijl ze aan het creëren waren. Dat is iets wat ik zelf heel goed herken en waar ik een sterke affiniteit mee heb. Voor mij was het niet alleen een artistieke oefening, maar ook een soort onderzoek. Het oorspronkelijke plan was om een paar ateliers te kiezen, maar er kwam zoveel vraag van de andere ateliers dat ik besloot om ze alle tien te bezoeken. Elk atelier heeft zijn eigen dynamiek, en dat was ontzettend boeiend om te ervaren. In sommige ateliers zag ik deelnemers met hun koptelefoon achter hun schermen werken, heel geconcentreerd. Maar zelfs daaruit kon ik interessante details halen – de manier waarop een docent over iemand heen leunt om iets aan te duiden, of de blik van verwondering op een gezicht. Die kleine momenten vind ik heel intrigerend.”
Wat onderzoek je precies?
Jan De Kinder: “Het gaat me vooral om de kleine details en nuances in het creatieve proces. Ik let op de manier waarop mensen zich bewegen, hoe ze soms op een ongewone manier tekenen of werken. Maar het is niet alleen dat – ik vang ook gesprekken op, hoor hoe coaches de deelnemers begeleiden. Soms komen er citaten of woorden voorbij die resoneren met eigen gevoelens, zoals de onzekerheid die je kan voelen als iets niet meteen lukt. Als buitenstaander voel je de sfeer in een ruimte heel intens. Ik probeer vast te leggen wat me verwondert op dat moment, wat ik voel en registreer. Soms merk ik dat ik de neiging heb om mensen heel precies af te beelden, maar vaak werkt het beter wanneer ik dat loslaat. Dan gaat het meer om de essentie van de mens en de relaties in dat moment, en dan klopt het ineens. Het is een zoektocht naar het juiste evenwicht tussen wat ik zie en wat ik wil overbrengen.”
De momenten die je vastlegt zijn vaak heel kort. Was dat een uitdaging?
Jan De Kinder: “Zeker, het zijn heel korte momenten die je snel moet vastleggen. Vooral bij de dansworkshop was dat een uitdaging. Maar op een gegeven moment liet ik mezelf toe om ook de pogingen en schetsen te registreren, en ik begon te werken met twee kleuren – rood en blauw. Als je die over elkaar legt, krijg je een derde kleur. Soms is de rode schets op zichzelf al sterk genoeg, maar het blauwe accent kan de compositie echt naar een hoger niveau tillen en de emotie versterken. Bij de dans heb ik me vaak geconcentreerd op één freeze-moment, wat de compositie heel helder maakte.”
Hoe was de ervaring voor jou als geheel?
Jan De Kinder: “Het was een heel fijne ervaring, ook door de vele gesprekken die ik heb gehad met mensen over het creatieve proces. Het was prachtig om te zien hoe deelnemers hun werk aan elkaar tonen. Dat vraagt om kwetsbaarheid, maar hier is het een veilige omgeving om dat te doen. Die openheid en het wederzijdse respect maakten het echt bijzonder.”
THEATER EN NATUUR
Het theateratelier bood de deelnemers dit jaar een bijzondere invalshoek. Theatermakers
Jean-Marie Oriot en Julie Seiller verbonden de theaterplanken met de natuur in hun atelier ‘Zintuiglijk theater’.
Voor de Zomeracademie was ‘Zintuiglijk theater’ een primeur, maar jullie doen dit wel vaker?
Jean-Marie Oriot: “Klopt. We geven dit atelier regelmatig, maar de aanpak verschilt altijd een beetje afhankelijk van de locatie en de groep. De basisprincipes blijven dezelfde. We gebruiken de taal en de gereedschappen van creativiteit, poëzie en kunst om het wonderbaarlijke in het gewone te onthullen.
We zoeken hoe we ook de verbinding met onszelf en met de ander wakker kunnen maken door onze natuur de herontdekken. Deprachtige groene omgeving van Destelheide was daar de perfecte plek voor.”
Julie Seiller: “Jean-Marie en ik kennen mekaar al 25 jaar. We hebben dezelfde achtergrond en werken met dezelfde tools, maar we hebben ieder onze eigen specifieke invalshoeken ontwikkeld. Ik werk bijvoorbeeld veel met en in de natuur en dat heb ik geïntegreerd in deze werkweek. Ook mijn ervaring met Shinrin-yoku, een Japanse bosbad-therapie, kon ik gebruiken als poëtisch instrument.”
Jullie atelier was snel volzet. Wat is volgens jullie de aantrekkingskracht van dat zintuiglijk theater?
Julie Seiller: “Zintuiglijk theater biedt een andere manier om met theater bezig te zijn en dat trekt mensen aan die misschien niet direct geïnteresseerd zouden zijn in traditionele theatermethoden. Het brengt een nieuwe dimensie aan de interactie met het publiek en met elkaar.”
Was de deelnemersgroep homogeen of juist heel divers?
Jean-Marie Oriot: “Het was een erg diverse groep, zowel in achtergrond als in verwachtingen. Dat maakte het uitdagend, maar ook zeer boeiend. Iedereen kwam met andere ideeën en verlangens, en het was aan ons om daar een balans in te vinden.”
Julie Seiller: “Het was een uitdaging om de week zo te structureren dat iedereen op zijn of haar eigen manier kon bijdragen. We hebben geprobeerd om geen druk te leggen op het creëren van een collectief eindproduct, zodat deelnemers zich vrij konden voelen. Maar we merkten achteraf dat sommigen toch een beetje teleurgesteld waren dat er geen gezamenlijk project was om aan het einde te presenteren. Toch vinden we het belangrijk om te benadrukken dat het proces zelf net zo belangrijk is als het eindresultaat. Veel deelnemers gaven aan dat ze iets waardevols over zichzelf hadden geleerd tijdens deze week, en dat is uiteindelijk wat telt.”
Vers bloed zien we graag komen in de Zomeracademie. Voor Lieve De Sadeleer was het de allereerste keer. Zij koos voor het atelier ‘Zintuiglijk theater’ met coaches Jean-Marie Oriot en Julie Seiller.
Je bent professioneel blokfluitiste en live electronics artist. Wat heeft je ertoe gebracht om deel te nemen aan de Zomeracademie?
Lieve De Sadeleer: “Als muzikante ben ik altijd op zoek naar manieren om mijn publiek niet alleen te laten luisteren, maar ook echt een ervaring te bieden. Ik hou zelf enorm van voorstellingen die de zintuigen prikkelen en waarin je als bezoeker helemaal wordt ondergedompeld. Dat fascineert me, en ik vroeg me af hoe ik dat in mijn eigen werk zou kunnen toepassen.”
Was de Zomeracademie wat je ervan verwachtte?
Lieve De Sadeleer: “Het was nog beter dan ik had durven hopen. Wat Jean-Marie Oriot en Julie Seiller doen, is ongelooflijk knap. Ze hebben al mijn verwachtingen overtroffen. Vanaf het begin heb ik mezelf er helemaal ingesmeten. De eerste twee dagen hebben we veel geëxperimenteerd; zij reikten ons verschillende tools aan, en in de namiddag van de tweede dag moesten we al meteen zelf iets maken.
Dat was spannend, maar juist door het te doen, merkte ik dat het vanzelf begon te komen. Het was ook superboeiend om te zien hoe iedereen dezelfde tools kreeg, maar er totaal andere dingen mee deed. Ik heb de neiging om snel te denken dat er bepaalde grenzen en regels zijn waarbinnen we moeten werken, maar dan zie je anderen die het helemaal anders interpreteren. Dat is echt fascinerend.”
Dit was de eerste keer dat je zo’n artistieke werkweek meemaakte met zoveel verschillende disciplines. Hoe heb je dat beleefd?
Lieve De Sadeleer: “Het was echt een unieke ervaring. Ik geef wel les in een academie, en daar doen we soms crossovers, maar dit was toch iets heel anders. Die ‘bubbel’ waar zoveel mensen het over hebben, heb ik ook echt gevoeld. Je bent hier helemaal vrij om je op je werk te concentreren, zonder afleidingen zoals de dagelijkse dingen waar je anders aan moet denken. Geen zorgen over wat je gaat koken, gewoon de hele tijd mogen spelen en creëren. Dat gevoel van vrijheid en focus was heerlijk.”
TIJD EN RUIMTE OM TE SPELEN
Ook voor professioneel illustrator Koen Aelterman was het z’n eerste keer. Maar nieuw was Destelheide niet voor Koen. Twee jaar geleden werkte hij bij ons als artiest in Huis aan z’n graphic novel ‘Maak je geen zorgen over ons’. Die verscheen onlangs bij uitgeverij Pelckmans.
Je hebt dit jaar voor het eerst deelgenomen aan de Zomeracademie. Wat bracht je hierheen?
Koen Aelterman:”‘Ik had echt nood aan nieuwe inspiratie en frisse input. Als freelance illustrator werk ik voortdurend tegen deadlines, en dat kan soms verstikkend zijn. Ik voelde dat ik het plezier in tekenen een beetje kwijt was geraakt doordat ik altijd bezig moest zijn met het financiële aspect. Hier in de Zomeracademie kreeg ik de tijd en ruimte om weer te experimenteren en te spelen met mijn werk, zonder druk. Ik heb hier grote werken kunnen maken omdat ik letterlijk en figuurlijk de ruimte had. Daarna ben ik weer wat kleiner gaan werken, en dan weer groter. Ik kon experimenteren met kleuren en technieken zonder vast te zitten in het idee dat het iets ‘moois’ moest worden.”
Wat was de rol van de coaches in dat proces?
Koen Aelterman: “De coaches speelden een grote rol, vooral in het helpen loslaten van mijn eigen verwachtingen. In de voormiddagen en avonden hadden we collectieve opdrachten, maar in de namiddag konden we ons eigen ding doen. Wat me heel erg hielp, was dat de coaches me soms lieten stoppen en afstand nemen van mijn werk. Ze moedigden me aan om te vertragen en even iets anders te doen, wat echt waardevol was. Ik heb de neiging om te snel te willen werken, waardoor ik soms vastloop. Hier leerde ik dat het oké is om te vertragen, dat het niet uitmaakt of je aan het eind van de week tien nieuwe werken hebt.”
Je hebt ook al als artiest in huis gewerkt in Destelheide. Hoe verschilt dat van je ervaring als deelnemer?
Koen Aelterman: “Dit was toch behoorlijk anders omdat je echt deel uitmaakt van de groep. Je kan naar anderen gaan kijken, feedback uitwisselen, en samen opdrachten doen. Dat creëert een heel andere dynamiek. De opdrachten die we kregen, zoals blind tekenen of tekenen met penselen aan lange stokken op een groot blad, waren echt leuk en gaven me nieuwe ideeën die ik nu meeneem in mijn eigen werk. Het is inspirerend om op zo’n manier met andere creatievelingen samen te werken en te zien wat zij doen.”
Onlangs verscheen je graphic novel ‘Maak je geen zorgen over ons’. Hoe is die tot stand gekomen?
Koen Aelterman: “’Maak je geen zorgen over ons’ is ontstaan na een jaar reizen door Australië in 2015. Ik was toen 27 en een lange relatie was net op de klippen gelopen. De voorbije acht jaar heb ik vier schetsboeken vol getekend, en die schetsen zijn uitgegroeid tot deze graphic novel. Het boek gaat niet alleen over die reis, maar ook over het besef dat je als gay persoon niet één keer uit de kast komt, maar een leven lang. Elke keer weer moet je die brug over, en dat is iets waar weinig mensen bij stilstaan.”
‘Maak je geen zorgen over ons’ van Koen Aelterman is verschenen bij uitgeverij Pelckmans.
Lennaert Maes en Philip Vermeire (alias Jonas Winterland) waren als coachduo van het atelier Songwriting niet aan hun proefstuk toe. De twee singersongwriters delen naast hun liefde voor muziek ook die voor de Zomeracademie. Precies 20 jaar geleden werden ze vrienden toen ze voor het eerst zelf deelnamen aan de artistieke werkweek met coach Bram Vermeulen.
Jullie vieren dit jaar 20 jaar vriendschap en dat dankzij de Zomeracademie.
Philip Vermeire: “Inderdaad. In 2004 schreef ik me in voor het atelier songwriting. Ik was nog heel erg groen, ik had nog nooit een song geschreven. Lennaert was een van de deelnemers met wie het meteen klikte.”
Lennaert Maes: “Ik had al een paar eerste stapjes gezet in het vak. Met Lenny en De Wespen had ik net de publieksprijs gewonnen van de Nekkawedstrijd. Bij de prijs hoorde een coachingstraject met Bram Vermeulen. Bram vroeg me om in aanloop naar de start van dat traject alvast in te schrijven voor de Zomeracademie. Hij coachte dat jaar het atelier Songwriting. Gelukkig ging ik in op die vraag, want een paar weken later stierf Bram heel onverwacht.”
Wat herinneren jullie je van die week?
Philip Vermeire: “Ook al is het twintig jaar geleden, ze staat nog in mijn geheugen gegrift. We hebben die week zo ontzettend veel geleerd van Bram.”
Lennaert Maes: “Die week is echt bepalend geweest voor alles wat nadien in mijn carrière is gebeurd. Bram was heel enthousiast over het werk van Philip en dat van mij. Hij had nog plannen met ons, maar daar kwam dus abrupt een eind aan.
Zijn dood heeft een enorme impact gehad. Ze heeft op een of andere manier Philip en mij aan mekaar ‘vastgeklonken’.”
Philip Vermeire: “We hadden met Bram nog maar net onze mentor leren kennen en toen waren we hem al kwijt. Dat was een keerpunt voor ons, want vanaf dat moment beseften we dat we het zelf moesten doen en hebben we elkaar als klankbord gebruikt. Dat is nog altijd zo.”
Waarom klikt het zo goed tussen jullie?
Lennaert Maes: “We zijn heel verschillende types, maar toch denken we vaak hetzelfde. Ik ben een makkelijke prater, Philip niet, en toch werkt onze vriendschap nog steeds op die manier. We geven elkaar af en toe een schop onder de kont, dat helpt ons om vooruit te komen.”
Philip Vermeire: “Tijdens de Zomeracademie van 2004 speelde ik mijn allereerste song voor een publiek van 10 mensen. Later nam Lennaert me mee naar zijn soloconcertjes waar ik in het voorprogramma mocht spelen, vaak voor zo’n dertig mensen. Dat gaf me de kans om langzaam te wennen aan een publiek.
Hoe heeft jullie vriendschap zich ontwikkeld over de jaren?
Lennaert Maes: “Dit jaar vieren we 20 jaar vriendschap. Die twee decennia zijn echt voorbijgevlogen. We zien elkaar niet zo vaak, soms maar één keer per jaar, maar dan laten we altijd ons werk aan elkaar horen. Dat is altijd een heel mooi moment.”
Philip Vermeire: “We zijn ook elkaars mentale coach, of noem het elkaars hulplijn. Omdat we in dezelfde branche zitten, hoeven we dingen niet uit te leggen. We weten bijvoorbeeld hoe het is om je kwetsbaar op te stellen als je een nieuwe plaat uitbrengt. Het is en blijft fijn om zoiets te kunnen delen met iemand die je perfect begrijpt.”
(TOP)FAN VAN DE ZOMERACADEMIE
Je hebt fans van de Zomeracademie, je hebt topfans en dan heb je Tim Merckx. De editie van 2024 was zo maar eventjes z’n twaalfde deelname.
Wat trekt je telkens weer aan om terug te komen?
Tim Merckx: “Dit is echt een speciale plek voor mij. De sfeer is hier gewoon geweldig. Elke keer dat ik hier ben, voelt het een beetje als thuiskomen. Wat ik zo tof vind, is dat de basis van de Zomeracademie wel altijd hetzelfde blijft – die creatieve vrijheid en openheid – maar er is ook veel afwisseling in de programma’s. Je krijgt elke keer de kans om iets nieuws te proberen, en dat is wat me echt aanspreekt.”
Je hebt door de jaren heen aan heel wat verschillende workshops deelgenomen, van zeefdruk en podcast tot redesign en kortfilm. Heb je een favoriet?
Tim Merckx: “Het is onmogelijk om er eentje uit te kiezen. De kortfilmworkshop dit jaar was echt weer heel leuk. We hebben zulke toffe dingen kunnen maken, en het was heel bijzonder om dat werk ook aan anderen te kunnen laten zien.
Ik heb veel geëxperimenteerd. Dat zoekende, dat experimenteren – daar hou ik van. Ik werk als programmator in een cultuurcentrum, dus ik ben veel bezig met creatieve dingen, maar hier bij de Zomeracademie kan ik zelf ook echt creëren. Dat maakt het voor mij heel waardevol.”
Wat inspireert je het meest tijdens zo’n week?
Tim Merckx: “Inspiratie is hier nooit ver te zoeken. De omgeving, de mensen, de ruimte die je krijgt om gewoon te doen – het komt altijd wel. Dit jaar heb ik bijvoorbeeld rond het thema familie gewerkt, en dat mondde uit in een video-installatie met een participatief element.”
Je hebt dus alweer een inspirerende week achter de rug. Kom je volgend jaar weer terug?
Tim Merckx: “Absoluut. Zolang de Zomeracademie er is, blijf ik komen. Elke editie is een nieuwe kans om mezelf uit te dagen, nieuwe mensen te ontmoeten en weer iets nieuws te creëren. Ik kijk nu al uit naar wat volgend jaar te bieden heeft!”
COLLECTIEF SCHRIJVEN
Kunstenaar en initiatiefnemer van kleine artistieke gebeurens Dirk Pauwels coachte dit jaar voor het eerst het atelier ‘Collectief schrijven’ van de Zomeracademie. Met een groep schrijflustige mensen ging hij op zoek naar onconventionele methodes om spannende teksten te laten ontstaan.
Hoe heb je het schrijfatelier aangepakt?
Dirk Pauwels: “Voor mij is het belangrijk om eerst te kijken wie de deelnemers zijn, hoe ze zich tot elkaar verhouden, en wat daaruit kan ontstaan. Net zoals in mijn theaterwerk, hanteer ik een schakelwerkwijze. Dat betekent dat we iets doen, en dat inspireert weer iets nieuws, dat dan weer leidt tot iets anders. Op die manier kunnen er onverwachte dingen ontstaan, vaak vanuit invalshoeken die je van tevoren niet had kunnen bedenken.”
Bij Villa Voortman in Gent leid je al jaren het schrijfatelier voor mensen met dubbeldiagnose. Ook daar wordt er aan collectief schrijven gedaan. Heb je die ervaring kunnen gebruiken?
Dirk Pauwels: “Zeker. Bij Villa Voortman in Gent heb ik een vergelijkbare werkwijze, maar daar gaat het om sessies van ongeveer een uur. Hier had ik zeven dagen, van ‘s ochtends tot ‘s avonds, om met de groep aan de slag te gaan. Dat was voor mij ook een sprong in het diepe. Maar het is allemaal wonderwel gelukt, en dat is vooral te danken aan het enthousiasme en de inzet van de deelnemers.”
Wat was het resultaat van deze intensieve werkweek?
Dirk Pauwels:” We hebben verschillende opdrachten gedaan, zowel individueel als in groepjes van drie. Een voorbeeld is een oefening waarbij we een aanzet tot een novelle schreven. Een novelle begint vaak met een omschrijving van het decor, het weer, enzovoort, om dan geleidelijk een verhaal op te bouwen. We hebben eerst met drie personen dat beginstuk geschreven, en daarna gaven we het door aan een andere groep van drie, die het verhaal verder uitwerkte.
Daarnaast deden we oefeningen waarbij iedereen aan dezelfde tekst werkte. Ik gaf een zin op, en op een bepaald moment moesten ze het doorgeven aan de volgende persoon, die dan verder schreef. Zo ontstond er een dialoog die door tien verschillende mensen was geschreven, maar het mooie was dat je dat onmogelijk kon zien of horen.”
Jullie kregen de primeur om als eerste te werken in ons nieuw paviljoen De Zevenbron. Hoe was dat?
Dirk Pauwels: “We voelden ons echt als koningskinderen daar. De vergaderruimte tussen de bomen was prachtig, en we konden ook op het terras zitten. Het was een geweldige plek om te werken, met een sfeer die heel stimulerend was voor het creatieve proces. Het was heel fijn om daar te zijn.”
TERUGBLIK
SAVE THE DATE: Winteracademie 2024
Ook zin in zo’n heerlijke week artistiek experimenteren en leren? Schrijf je dan in voor de Winteracademie 2024. Het kleine broertje van de Zomeracademie vindt dit jaar opnieuw plaats tussen kerst en nieuw, van 26 tot 30 december. De inschrijvingen gaan van start op 17 oktober. Meer info volgt binnenkort op www.winteracademie.be.
Let’s Fire Up That Big Band!
Op zondag 23 februari 2025 organiseert het Brussels Jazz Orchestra in Destelheide een nieuwe editie van Fire Up That Big Band. Vier bands krijgen de hele dag door begeleiding van ervaren BJO-muzikanten. De BJO-coaches nemen per orkest een composities onder hun hoede, waaraan tijdens rotatiesessies gewerkt wordt. De coaches dirigeren en geven feedback. Aan het einde van de dag presenteren de vier orkesten hun repertoire tijdens een (openbaar) toonmoment, onder leiding van hun respectievelijke coaches. Je band aanmelden kan via www.brusselsjazzorchestra.com. De inschrijvingen worden afgesloten op 1 december 2024, waarna een selectie wordt gemaakt en elke band bericht ontvangt.
