COLOFON
Redactie
Guy Uyttebroeck
Tina Deneyer
Liesbet Van Lil
Warre De Jaegher
Lívia Bosáková
Tamar Grdzelishvili
Eindredactie
Tina Deneyer
Carina Carruet
Coverbeeld
© Toon Debraekeleer
Vormgeving
Nine O’Clock Somewhere
INHOUD
Intro
Expo
• Expo: SOELAAS
Internationaal
• Destelheide en Hanenbos op Europees podium
• Toekomst bouwen over grenzen heen: een blik op jeugdwerk in Duitsland
• Finse jeugdraden op bezoek
• Doe mee met StudioStar 2025
Artiest in Huis
• Skin in the Game: leren, creëren, leven
• Tijd nemen om te ademen
• De dansvloer als landschap
Jeugdwerk
• Peas please: een vredesmachine in Brussel in 2048
Groep in de kijker
• Onvergetelijke taalavonturen met Depauw in Hanenbos
Binnenkort
• Zomeracademie 2025: last call!
Telex
• Dalton 2-school duikt in kunst en sprookjes in Hanenbos
De zomer brengt nieuwe energie met zich mee, en dat voel je ook in deze editie van ons magazine. In Destelheide en Hanenbos borrelt het van de creativiteit, van verrassende ontmoetingen, en van ideeën die vooruitblikken en verbinden.
Zo resideerden er opnieuw drie jonge kunstenaars in Destelheide in aanloop naar een nieuwe tentoonstelling. Onder het thema ‘soelaas’ gingen zij op zoek naar vormen van troost in een wereld vol prikkels. Via illustratie, tekenkunst en textiel brachten ze verstilling, zachtheid en verbeeldingskracht samen in één expo. SOELAAS is nog tot 10 juli te bezoeken in de expohal van Destelheide.
Intussen timmeren we ook internationaal verder aan de weg: tijdens de jaarlijkse Platformmeeting van de jeugdcentra met het Quality Label van de Raad van Europa in Luxemburg mochten we samen met collega’s uit Vlaanderen en Europa onze visie non-formal learning en working spaces delen. Dat zelfs Groothertog Henri daarbij langskwam, maakte de ervaring extra bijzonder. Volgend jaar mogen wij dit inspirerende netwerkevent zelf hosten in Destelheide – een mooie erkenning én een kans om onze aanpak verder uit te dragen.
Ook op artistiek vlak blijven we bijzondere stemmen ondersteunen. Choreograaf Radouan Mriziga vertrok vanuit zijn Amazigh-roots om in zijn nieuwe trilogie het landschap zelf te herdenken als plek van geheugen en betekenis. Bij fABULEUS begeleiden makers Sofie Joan Wouters en Rashif El Kaoui een nieuwe generatie jongeren die met Skin in the Game hun verhaal op scène zetten – rauw, eerlijk en krachtig.
Hanenbos stond in april opnieuw in het teken van taal, vriendschap en spelplezier dankzij onze trouwe klant Depauw. Al 69 keer organiseerden zij taalstages in ons centrum – en nog steeds slagen ze erin om jongeren uit heel België via taal en ontmoeting dichter bij elkaar te brengen. Ook BrusselAVenir zet jongeren aan het stuur van de toekomst: hun audiovisueel project over een mysterieuze ‘vredesmachine’ in 2048 laat zien hoe jongeren de stad én morgen mee vormgeven.
In dit magazine lees je verhalen die tonen hoe jeugd, kunst en toekomstvisies samenkomen in Destelheide en Hanenbos. Met ruimte om te zoeken, te dromen en te durven.
Guy Uyttebroeck
Directeur Destelheide & Hanenbos
Expo: SOELAAS
Destelheide en Grafixx, het platform voor beeldverhaal, illustratie en grafiek, hebben een innige band. Al voor de zesde keer resideerden onlangs drie jonge kunstenaars die Grafixx selecteert, bij ons in Destelheide. Zo’n residentie mondt telkens uit in een expo waarin ze het werk tonen dat werd gecreëerd tijdens hun verblijf. Dit keer dompelden Nathan Verbelen (illustratie), Bruce Forton (tekenkunst) en Silke Rys (textielkunst) zich een maand lang onder in het thema ‘soelaas’ en gingen aan de hand van tekeningen, textielkunst en andere media op zoek naar troost. SOELAAS loopt nog tot 10 juli in onze expohal.
Silke Rys: “Mijn werk moet je kunnen voelen” Van circusopleiding naar textielatelier — de weg die Silke Rys aflegde, is niet de meest voor de hand liggende. Maar wel een die wonderwel klopt. We spraken haar over traagheid, zintuigen en de kracht van samenwerking.
Je bent vandaag textielkunstenaar, maar je achtergrond is breed. Hoe ben je hier beland?
Silke Rys: “Ik kom eigenlijk uit een circusopleiding in het middelbaar, in Leuven. Nadien heb ik gekozen voor een bachelor Beeldverhaal aan Sint-Lucas. Tijdens die studie groeide mijn fascinatie voor tactiliteit. Ik merkte dat ik mijn illustraties niet alleen wou tekenen, maar ook wou voelen. Zo ben ik textiel beginnen gebruiken als medium.”
Je combineert illustratie en textiel – iets wat je niet vaak ziet.
Silke Rys: “Nee, die werelden worden meestal apart gezien. Maar ik voel dat het aan het veranderen is. Veel mensen zoeken naar tactiele ervaringen, weg van het digitale. Textiel maakt een werk heel lichamelijk. Je zit met je handen in het materiaal, en dat beïnvloedt het beeld tijdens het maken. Het groeit mee met je.”
Je werk is traag en ambachtelijk. Is dat een bewuste keuze?
Silke Rys: “Absoluut. Het is voor mij zelfs een vorm van meditatie. Het proces is traag, maar dat geeft rust. Je werkt met je handen, maar tegelijk laat je het materiaal ook mee beslissen. Je bent niet alleen maker, je luistert ook. En dat maakt het proces heel bevrijdend. Ik neem snel beslissingen in het begin – qua kleur of concept – en dan kan ik gewoon gaan.”
Wat heb je hier in Destelheide gemaakt?
Silke Rys: “Ik werkte aan verschillende stukken tegelijk, in allerlei technieken: tuften, vilten, borduren … Dat houdt het fris. Soms was ik met tapijten bezig, dan weer met wol of hout. De expo is heel ervaringsgericht. Ik wil dat mensen de werken kunnen aanraken, zelfs binnengaan in sommige stukken. Troost komt voor mij voort uit beleving. En dat wil ik delen.”
“We leven in een wereld waarbij veel mensen onmacht en kwaadheid voelen. Mijn werk probeert een opening te creëren, een plek waar mensen even kunnen landen.”
- Silke Rys
Dat sluit mooi aan bij het thema van de expo: soelaas.
Silke Rys: “Zeker. Voor mij viel dat woord meteen op z’n plaats. Ik zat al met die gedachte in mijn hoofd. Mijn werk is een manier om zelf troost te vinden, maar ook om dat aan anderen te kunnen bieden. We leven in een wereld waarbij veel mensen onmacht en kwaadheid voelen. Mijn werk probeert een opening te creëren, een plek waar mensen even kunnen landen.”
Wat doet de samenwerking met Bruce en Nathan met je werk?
Silke Rys: “Heel veel. We werken elk op een totaal andere manier, maar de gesprekken tussen ons zijn open, empathisch en inspirerend. Soms twijfelde ik over een kleur of een vorm, en dan krijg ik van hen een helder gevoel terug. Niet sturend, maar ondersteunend. Alleen zou ik veel langer blijven twijfelen. We maken elkaar sterker.”
Zonder hen zou je werk er anders uitzien?
Silke Rys: “Ik denk het wel. De interactie met hen zorgt ervoor dat ik sneller durf beslissen. En ook dat ik het thema soelaas op andere manieren leer bekijken. We lachen veel – en dat relativeert ook. Het is hier soms alsof we samen op een vreemd eiland zitten. Dat maakt veel los.”
Werk je eigenlijk alles één voor één af?
Silke Rys: “Helemaal niet! Ik werk aan duizend dingen tegelijk. Dat past bij mij. Als ik ergens op vastloop, spring ik naar iets anders. En door de afwisseling in technieken blijft het proces boeiend. Het is een luxe om dat hier te kunnen doen. Elke dag voel ik weer nieuwe prikkels.”
Bruce Forton: “Tussen hokjes beweeg ik het liefst”
Architect, beeldverhalenmaker, dragartiest — Bruce Forton beweegt zich moeiteloos tussen disciplines en werelden. De relatie tussen werkelijkheid, natuur, taal en identiteit speelt een belangrijke rol in zijn werk. Bruce vindt vrijheid in het amorfe, en soelaas in de beweging zelf.
Je beweegt je tussen verschillende werelden: architectuur, beeldverhaal, podiumkunsten ... Hoe ben je daar terechtgekomen?
Bruce Forton: “Ik ben opgeleid als ingenieurarchitect, en daarna heb ik beeldverhaal gestudeerd, eerst aan de VUB en daarna aan het KASK. Die combinatie is ontstaan uit een soort spanning: ik was altijd op zoek naar iets creatievers dan de kaders die ik ervoer binnen de architectuur. Beeldverhaal gaf me de ruimte om met nieuwsgierigheid en expressie aan de slag te gaan. En uiteindelijk ben ik dan ook op het podium beland, als dragartiest. Dat was opnieuw een manier om een andere omgeving op te zoeken, om te ontdekken waar mijn creativiteit naartoe kon.”
Heeft je wetenschappelijke achtergrond nog invloed op je werk?
Bruce Forton: “Zeker. Er zijn concepten uit die opleiding die me nog altijd inspireren. Entropie bijvoorbeeld – dat idee van orde en chaos, hoe dat zich manifesteert in mijn werk en zelfs in mijn persoonlijke leven. Die brug tussen het conceptuele en het gevoelsmatige is iets wat ik vaak opzoek, ook in mijn tekeningen.”
Jullie kozen als groep het woord ‘soelaas’ als centraal thema. Wat betekent dat voor jou?
Bruce Forton: “In het begin had ik daar niet per se een sterke klik mee, maar hoe meer we erover spraken, hoe meer ik het als een open, veelvormig woord ging zien. Rust, troost, maar ook weerstand of een zoektocht – dat kan allemaal onder ‘soelaas’ vallen. Voor mij ging het vooral om het proces zelf als vorm van soelaas: het onderweg zijn, het zoeken, zonder te veel na te denken over een eindpunt.”
Je werk neigt hier eerder naar het abstracte dan het illustratieve. Was dat bewust?
Bruce Forton: “Deels. Doordat Nathan bijvoorbeeld heel sterk illustratief werkt, voelde ik de vrijheid om dat bij mezelf wat los te laten. Ik ben meer in de abstractie, het amorfe gedoken. Minder bezig met herkenbare vormen, meer met textuur, beweging, proces. In die zin werkte onze dynamiek als groep echt verrijkend: ik voelde me net vrijer, niet beperkt.”
Wat doet deze omgeving met je als maker?
Bruce Forton: “Heel veel. In Brussel, waar ik woon, voel ik vaak de nood om de natuur op te zoeken. Hier zit ik er middenin. Dat vertraagt, het schakelt prikkels uit. Die rust maakt het makkelijker om echt in het werk te duiken, zonder de sociale of stedelijke drukte die anders altijd meespeelt. Zelfs wandelen wordt hier een manier van werken: het helpt om tussen al die verschillende werelden even te verdwijnen.”
Is dit je eerste expositie?
“Voor mij ging het vooral om het proces zelf als vorm van soelaas: het onderweg zijn, het zoeken, zonder
te veel na te denken over een eindpunt.”
– Bruce Forton
Bruce Forton: “Het is de eerste keer dat ik in residentie werk maak dat echt bedoeld is om te tonen. Ik heb al eerder geëxposeerd, maar dat was vaak werk van tijdens mijn studies, of in combinatie met performance. Dit is de eerste keer dat ik echt vanuit stilte, onderzoek en samenwerking een tentoonstelling mee vormgeef. En dat voelt heel bijzonder.”
Nathan Verbelen:
“Tekenen
is voor mij ook een vorm van poëzie”
De beelden van illustrator Nathan Verbelen balanceren tussen tekst en tekening, observatie en verbeelding, humor en melancholie. De nacht, de natuur en het persoonlijke staan centraal in een beeldtaal die vertrekt vanuit het potlood en zich opent naar poëzie. Een jonge maker die rust vindt in beperking, en ruimte schept voor verwondering.
Wie is Nathan Verbelen?
Nathan Verbelen: “Ik ben illustrator en striptekenaar. Ik ben een paar jaar geleden afgestudeerd aan de opleiding Beeldverhaal. Intussen volg ik nog een educatieve master, omdat ik ook graag wil lesgeven. En tussenin probeer ik vooral zoveel mogelijk te tekenen.”
Je zit nog relatief vroeg in je carrière. Hoe kijk jij aan tegen opdrachten maken?
Nathan Verbelen: “Voor mij zijn opdrachten nog redelijk uitzonderlijk. Ik krijg er minder dan ik zou willen. Maar als ze er zijn, voel ik wel een soort ‘rush’ om erin te vliegen. Dat geeft me drive. Het is vaak uitdagend, omdat je iets moet afleveren in korte tijd. Ik probeer wel altijd iets van mezelf erin te steken, ook al stoot je soms op grenzen van de opdrachtgever. Maar die beperkingen kunnen ook creatief werken, eigenlijk.”
Hoe zou je jouw beeldtaal omschrijven?
Nathan Verbelen: “Ik werk vooral met potlood, dat is mijn vertrekpunt. Ik combineer vaak tekst en beeld, soms poëtisch, soms humoristisch. Maar het is altijd geworteld in dingen die ik zelf zie of meemaak.”
Lag de keuze van het thema meteen goed voor jou?
Nathan Verbelen: Er waren zoveel mogelijke woorden, en ik keek eerst vooral naar hoe ze klonken of eruitzagen. Maar uiteindelijk ben ik blij dat we ‘soelaas’ gekozen hebben. Het is een woord dat veel ruimte biedt, zowel inhoudelijk als gevoelsmatig. Het past echt.”
Wat heb je gemaakt tijdens deze residentie?
Nathan Verbelen: “Elke tekening is een soort gedicht, of een blik binnen een groter geheel. Thema’s als de nacht en de natuur lopen daar doorheen.”
Ben je een nachtmens?
Nathan Verbelen: “Zeker. Alleen krijg ik hier met vaste eetmomenten niet de kans om helemaal in dat nachtelijke te duiken. Maar de nacht blijft wel sterk aanwezig in mijn werk en gedachten.”
Je werk heeft vaak een poëtische ondertoon. Doe je dat bewust?
“Voor mij is tekenen ook een soort schrijven.”
– Nathan Verbelen
Nathan Verbelen: “Meer en meer wel. Ik lees meer poëzie, en schrijf ook zelf. Het sluipt er vaak vanzelf in, maar nu ben ik er bewuster mee bezig. Voor mij is tekenen ook een soort schrijven.”
Hoe klikt het met Bruce en Silke, je twee mede-exposanten?
Nathan Verbelen: “Bruce kende ik al, Silke heb ik hier leren kennen. Maar het klikt echt super. We geven elkaar feedback, we lachen veel, en we maken totaal verschillend werk. Silke is heel praktisch, Bruce filosofisch. Dat levert boeiende gesprekken op, ook buiten het werk. Ik voel ook in het werk dat ik hier maak dat er echt sprake is van kruisbestuiving.”
Er wordt hier in Destelheide bewust gewerkt aan een stimulerende omgeving. Merk jij dat ook?
Nathan Verbelen: “Ja. Het is hier sereen. En alleen al het feit dat je een plek hebt om echt naartoe te gaan om te maken – dat doet veel. Thuis teken ik tussen mijn bed en mijn bureau. Hier heb je ruimte, structuur, rust. En dan zijn er nog andere kunstenaars, muzikanten, performers… al die ontmoetingen inspireren.”
Bekijk ook de Spotlight-video over SOELAAS via de QR-code:
INTERNATIONAAL
Destelheide en Hanenbos op Europees podium
Begin mei vond in Luxemburg de jaarlijkse Platformmeeting plaats voor jeugdverblijfcentra met het Quality Label van de Raad van Europa. Dit jaar kreeg het event een extra feestelijk karakter, met 80 deelnemers en bijkomende genodigden uit bevriende organisaties.
Voor de Algemene Dienst Jeugdtoerisme tekenden Guy Uyttebroeck, Liesbet Van Lil en Manu Van Doorsselaer present in naam van Destelheide en Hanenbos. De Hoge Rielen waren vertegenwoordigd door Bert Mellebeek en Stef Meeussen. Onze delegatie werd versterkt door Christophe Cooreman, Vibe Seuntjens en Jan Vanhee van het departement Cultuur, Jeugd en Media.
Netwerken stond centraal, en dat bleef niet onopgemerkt: zelfs Groothertog Henri van Luxemburg bracht een bezoek aan de beurs waar ook Destelheide, Hanenbos en de Hoge Rielen de gelegenheid kregen om zich uitgebreid te presenteren. De bijeenkomst bood tal van kansen om nieuwe internationale contacten te leggen. Zo kwamen andere jeugdwerkverblijfscentra en potentiële Europese partners in beeld.
“We merkten dat er veel interesse was in hoe wij in Vlaanderen jeugd en creativiteit combineren,” vertelt Guy Uyttebroeck, directeur van Destelheide en Hanenbos. “Dat leidt vaak tot boeiende gesprekken en onverwachte raakvlakken.”
Inhoudelijk werd tijdens de meeting ook het Marienthal Statement aangenomen: een gezamenlijke visie van de erkende centra over de toekomst van kwaliteitsvol jeugdwerk. Daarin onderstrepen ze het belang van jeugdcentra als veilige en inclusieve plekken waar jongeren kunnen groeien, deelnemen aan de samenleving en zich inzetten voor mensenrechten en democratie. De tekst roept op om blijvend te investeren in jeugdinfrastructuur als fundament voor een veerkrachtige, solidaire samenleving.
De toekomst oogt veelbelovend, want in 2026 is het aan Destelheide om de volgende editie van de Platformmeeting te hosten. Daarmee haalt Vlaanderen het evenement in huis en krijgt het Europese jeugdnetwerk opnieuw een stevige impuls. “Het is een unieke kans om te tonen wat wij in huis hebben én om de Europese samenwerking te verdiepen,” aldus Guy Uyttebroeck.
Toekomst bouwen over grenzen heen: een blik op jeugdwerk in Duitsland
In maart trokken negen professionals uit de jeugdsector naar Duitsland voor een intensieve en verrijkende studiereis. De uitwisseling kaderde binnen onze Erasmus+ accreditatie, waarmee we actief inzetten op internationale groei, kennisdeling en de versterking van het jeugdwerk.
De studiereis was een van de drie activiteiten die we dankzij de Erasmus+ accreditatie konden organiseren. In september 2024 werd de Youth Exchange Studio Star georganiseerd in Destelheide voor 40 jongeren en in november volgde nog een jobshadowing bij de Luxemburgse partnerorganisatie.
Van 10 tot 14 maart 2025 reisden educatieve medewerkers van Destelheide, Hanenbos en de Hoge Rielen naar twee Duitse jeugdverblijven die – net als Destelheide en Hanenbos – het Quality Label voor Jeugdcentra van de Raad van Europa dragen. De route bracht hen van Magdeburg tot Berlijn, waar ze werden ondergedompeld in het Duitse jeugdwerklandschap.
Doel van de reis? Inspiratie opdoen, duurzame partnerschappen smeden en leren van hoe Duitse organisaties omgaan met thema’s als jongerenparticipatie, mentale gezondheid, diversiteit en democratie. Naast boeiende ontmoetingen en workshops bood de reis ook diepgaand inzicht in jeugdbeleid, internationale samenwerking en de maatschappelijke rol van jeugdwerk vandaag. De deelnemers keerden huiswaarts met frisse ideeën en nieuwe verbindingen die het lokale én internationale jeugdwerk versterken.
START IN SAKSEN-ANHALT: KENNISMAKEN
MET HET JEUGDWERKLANDSCHAP
De reis begon met een warme ontvangst door de directie en het lokale ESC-team in de Duitse deelstaat Saksen-Anhalt. Tijdens een Director’s Reception in het Europese Jeugd
Educatiecentrum (EJBM) in Magdeburg maakten de deelnemers kennis met streekproducten én de missie van de regio: jongeren versterken door educatie en internationale uitwisseling.
Op dinsdag stond het Europese Jeugd Educatiecentrum (EJBM) centraal. Wat ooit een residentieel seminariecentrum was, is vandaag uitgegroeid tot een bruisende plek voor niet-formele educatie. Het centrum zet sterk in op thema’s zoals mensenrechten, democratie, intercultureel leren en mentale gezondheid. Opvallend is het spanningsveld tussen traditie en vernieuwing: oudere medewerkers en klanten staan soms kritisch tegenover de focus op jongeren, terwijl het centrum net hier zijn educatieve missie wil versterken.
INTERNATIONALE UITWISSELINGEN
EN JONGERENPARTICIPATIE
Het EJBM organiseert jaarlijks een vijftiental internationale jongerenuitwisselingen en verschillende trainingen voor jeugdwerkers. Onderwerpen zoals duurzaamheid, mentale gezondheid, democratie en mensenrechten staan daarbij centraal. Zo werden bijvoorbeeld thema’s als ‘oorlog en vrede’ of ‘kinderrechten in Europa’ via creatieve workshops en interculturele avonden met jongeren uit verschillende landen uitgewerkt.
Een sterk netwerk van partners – van lokale scholen tot Europese jeugdorganisaties – maakt dat mogelijk. Toch blijkt het vinden van gemotiveerde jongeren, vooral boven de 18 jaar, een blijvende uitdaging. Vrijwilligers worden aangemoedigd via trainingen en alternatieve beloningen, aangezien klassieke vergoedingen vaak ontbreken.
De organisatie AGSA – het overkoepelend netwerk voor diversiteitsorganisaties in Magdeburg – speelt ook een sleutelrol. Vrijwilligers komen via AGSA terecht in het jeugdcentrum en worden ondersteund in hun traject.
VAN MENTALE GEZONDHEID TOT DEMOCRATISCHE WEERBAARHEID
Een opvallend project dat tijdens de reis werd voorgesteld, was ‘We Care’, een internationaal samenwerkingsproject rond mentale gezondheid in jeugdwerk. Een uitwisseling tussen zes landen (o.a. Duitsland, Oekraïne, Spanje en Litouwen) resulteerde in een handboek met methodieken, checklists en educatief materiaal. Doen is om de mentale veerkracht van jongeren te versterken én jeugdwerkers te ondersteunen in het omgaan met thema’s zoals depressie, stress of trauma.
Daarnaast kreeg het Partnerschap voor Democratie ruim aandacht. Magdeburg heeft hierin een uniek systeem: via een jongerenforum, een coördinatiebureau en lokale actoren worden initiatieven rond participatie, anti-discriminatie en democratische betrokkenheid ondersteund. Denk aan anti-pestworkshops, verkiezingstools en argumentatietrainingen tegen extremisme.
HERINNEREN OM TE BEGRIJPEN: MARIENBORN
Een beklijvend moment tijdens de studiereis was het bezoek aan de voormalige grensovergang Marienborn, vandaag een herdenkingssite over de Duitse deling. Het toont hoe fysieke muren en ideologische grenzen levens bepaalden – en hoe belangrijk het is om met jongeren hierover in gesprek te gaan.
BERLIJN EN HET WANNSEEFORUM: JEUGDWERK IN WOELIGE TIJDEN
Op donderdag werd het Wannseeforum bezocht, een educatief centrum in Berlijn dat werkt rond thema’s als mensenrechten, mediawijsheid, cultuur en democratie. Jongeren worden er actief betrokken bij projecten over identiteit, participatie en digitale geletterdheid. In tijden van groeiende polarisatie en afnemende subsidies voor jeugdwerk blijft dit een uitdagende, maar noodzakelijke opdracht.
De diversiteit van jongeren – in afkomst, overtuiging en context – vormt voor het centrum zowel een troef als een werkpunt. Via trainingen, schoolprojecten en internationale seminars blijft het Wannseeforum zoeken naar manieren om jongeren écht te bereiken en te versterken.
REFLECTIE EN INSPIRATIE
Deze studiereis toonde hoe jeugdwerk in Duitsland, net als bij ons, onder druk staat. Maar ook hoe sterk de overtuiging leeft dat jongeren de motor zijn van een inclusieve, democratische en solidaire samenleving. Door structurele ondersteuning, internationale samenwerking en educatie op maat van jongeren, kunnen we die toekomst samen vormgeven – over grenzen heen.
Deelnemers: Manu Van Doorsselaer, Warre De Jaegher, Elvira Crois, Ella Peeters, Marie Stijnen, Kato Stijnen, Evelien Peeters, Stef Meeussen en Liesbet Van Lil
FINSE JEUGDRADEN OP BEZOEK
In mei verwelkomde Destelheide een bijzondere groep gasten van twee jeugdraden uit Finland: Hämeenkyrö en Ylöjärvi. Het internationale bezoek vond plaats in het kader van het Quality Label van de Raad van Europa en had als doel om uitwisseling over jeugdparticipatie, democratie en Europese identiteit te stimuleren. De groep geëngageerde jongeren en hun jeugdwerkers dompelden zich gedurende enkele dagen onder in workshops en interculturele ervaringen.
Anu Hänninen, jeugdwerker uit Hämeenkyrö, omschreef Destelheide als een erg interessante plek om de Belgische cultuur en jullie kijk op jeugdwerk te leren kennen. “De infrastructuur was heel functioneel en veilig. Het was makkelijk om de jongeren vrij te laten op het domein – ze vonden al snel fijne plekjes om samen te hangen.” Tijdens het bezoek namen de jongeren deel aan verschillende workshops, begeleid door onze ESC-vrijwilligers. De thema’s gingen van mensenrechten en creativiteit tot samenwerking en politieke participatie van jongeren. Lahja, ondervoorzitter van de jeugdraad van Hämeenkyrö, vertelde: “Sommige workshops draaiden rond elkaar leren kennen en plezier maken, andere gingen dieper in op belangrijke thema’s via interessante opdrachten. Vooral de workshop rond mensenrechten zal me bijblijven door de leuke en speelse aanpak.” Een van de meest betekenisvolle momenten was de ontmoeting met de lokale jeugdraad van Halle.
“Ik leerde hoe verschillend jeugdraadwerking wereldwijd georganiseerd kan zijn,” aldus Lahja. “Deze rechtstreekse uitwisseling gaf ons ook de kans om inspiratie op te doen over hoe jongeren elders bijdragen aan hun gemeenschap.” Maar het bezoek ging over meer dan alleen formeel leren. “Het ondersteunde teambuildingsmoment, persoonlijke groei en het gevoel deel uit te maken van Europa. De reis zorgde er bovendien voor dat de twee Finse jeugdraden, die elkaar vooraf nog niet kenden, dichter naar elkaar toe groeiden”, aldus Anu. De impact van het bezoek was duidelijk voelbaar. Anu gaf aan dat speelse methodes zoals ‘Mission Impossible’ en begeleiderster Livia’s kenmerkende groepsopwarming (bam bada bam bam – bam bam!) zeker een plek krijgen in haar toekomstige werk. Voor Lahja was het bezoek aan het Europees Parlement een onvergetelijke ervaring: “Zonder deze studiereis had ik dit nooit kunnen meemaken.”
Doe mee met StudioStar 2025
Zin om in september samen met 50 jongeren uit België, Luxemburg, Duitsland, Portugal, Griekenland, Roemenië, Ierland en Finland creatief aan de slag te gaan rond mensenrechten in Jeugdcentrum Marienthal in Luxemburg? Voor de derde editie van StudioStar organiseren we een jongerenuitwisseling en laten we ons inspireren door artikels 2 en 5 van de Europese Conventie voor Rechten van de Mens, die het recht op leven, vrijheid en veiligheid benadrukken.
Ben jij tussen 16 en 26 jaar en spreek je een mondje Engels? Dan nodigen we jou uit om van 31 augustus tot 6 september 2025 dit cruciale aspect van de mensenrechten te onderzoeken en te uiten via verschillende artistieke workshops:
AUDIO
Duik in de wereld van muziek en geluid. Leer hoe je nummers en soundscapes maakt die stemmen versterken en verhalen laten horen die gehoord moeten worden.
VIDEO
Gebruik de kracht van journalistiek om je eigen late-night-show te maken. Stel scherpe vragen aan experts en laat mensen nadenken met technieken zoals jump cuts, belichting, green screen en vette editing.
VISUELE KUNST
Ontdek hoe je met verf en potlood je gedachten de wereld in slingert. Creëer beelden die raken, uitdagen en gesprekken op gang brengen.
PERFORMANCE
Laat zien wat je voelt en denkt in een energieke performance. Speel met theater, beweging en dialoog rond de thema’s vrijheid en vrede.
Deelname is gratis!
Meer info vind je via de QR-code.
ARTIEST IN HUIS
Skin in the Game: leren, creëren, leven
Bij fABULEUS ontmoeten jonge talenten het professionele podium. Makers Sofie Joan Wouters en Rashif El Kaoui kennen het huis van binnenuit: ooit begonnen ze er zelf als spelers, vandaag begeleiden ze een nieuwe generatie in het maken van de voorstelling Skin in the Game. In die intense samenwerking vloeien artistieke creatie en persoonlijke ontwikkeling naadloos in elkaar over. Een gesprek over ambitie, kwetsbaarheid en waarom jongeren soms méér geven dan je van volwassenen gewend bent.
Jullie maken momenteel een voorstelling met jongeren bij fABULEUS. Kunnen jullie uitleggen wat fABULEUS precies doet?
Rashif El Kaoui: “fABULEUS is een productiehuis dat werkt met jongeren en kinderen, maar altijd binnen een volledig professionele context. Ze maken theater, dans en circusvoorstellingen waarin jonge spelers begeleid worden door professionele makers. Die jongeren zijn semi-professioneel, maar draaien volledig mee in het vak. Er zijn altijd uitgebreide audities – in meerdere rondes – en de jongeren komen vooral uit Vlaanderen en ook Brussel.”
Hoe is jullie eigen band met fABULEUS ontstaan?
Sofie Joan Wouters: “Wij zijn zelf ooit als jongeren begonnen bij fABULEUS! We hebben dus aan de andere kant gestaan. Nu staan we zelf als makers
in dat professionele veld en werden we door Dirk, de artistiek leider, gevraagd om een voorstelling te maken. Twee jaar geleden maakten we samen De Kwetsbaren, en nu zijn we bezig aan een nieuwe productie: Skin in the Game.”
Wat is jullie rolverdeling in dit project?
Sofie Joan Wouters: “Ik schrijf de tekst en co-regisseer. Het is intens om dat allemaal te combineren, dus werken we samen. Dat is eigenlijk vrij uniek bij fABULEUS; meestal is er maar één regisseur of choreograaf.”
Rashif El Kaoui: “Ik focus meer op de regie en coaching. Ik denk inhoudelijk mee en werk ook met de jongeren op het vlak van spel en improvisatie.”
Hoe verloopt het creatieproces?
Sofie Joan Wouters: “We starten met een concept, maar de tekst groeit tijdens de repetities. We proberen echt te schrijven op maat van de jongeren, op basis van wie ze zijn en wat ze brengen.”
Rashif El Kaoui: “We werken met hen via workshops, improvisatie, stemtraining, tekstwerk, films kijken … Het is een heel traject waarin we hen ook artistieke tools meegeven.”
“Dit is niet gewoon een hobby. Dit is artistieke verdieping.”
– Rashif El Kaoui
“Ze leren niet alleen spelen, maar ook verantwoordelijkheid nemen en omgaan met druk.”
– Sofie Joan Wouters
Waar gaat de voorstelling ‘Skin in the Game’ over?
Sofie Joan Wouters: “Het speelt zich af in een soort eliteschool waar jongeren worden opgeleid tot ideale kapitalisten – de toekomstige 1 procent zeg maar.”
Rashif El Kaoui: “Tot er iets misloopt buiten de klas. Een ramp. We benoemen niet wat precies – dat mag het publiek zelf invullen – maar het gevolg is dat de leerlingen vastzitten in de klas. De tijd verstrijkt, en dan zie je wat overblijft als alles wegvalt. Dan komt de vraag: wie overleeft, en hoe?”
Hoeveel jongeren doen er mee, en hoe werkt dat praktisch?
Rashif El Kaoui: “We werken nu met acht jongeren tussen 13 en 17 jaar. We repeteren in schoolvakanties en soms in weekends. Ze engageren zich echt voor twee jaar: één jaar creatie, één jaar tour.”
Sofie Joan Wouters: “Het is niet zomaar iets erbij. Ze moeten keuzes maken, hun engagement bewijzen. We vragen ook bij de auditie of ze weten wat dat inhoudt – als je niet beschikbaar bent, houdt het jammer genoeg op.”
Wat maakt dit werk zo waardevol voor jullie?
Rashif El Kaoui: “Je ziet die jongeren echt groeien. Ze leren niet alleen spelen, maar ook samenwerken, verantwoordelijkheid nemen, omgaan met druk.”
Sofie Joan Wouters: “fABULEUS is een fantastische voedingsbodem. Je krijgt kansen, vertrouwen én vakmanschap mee. Dat is waarom zoveel oud-deelnemers uiteindelijk ook in het professionele veld terechtkomen.”
Wat is het grootste verschil met klassiek jeugdtoneel?
Rashif El Kaoui: “De professionele omkadering. Ze touren echt, er is een decorontwerper, lichtontwerper, dramaturg ... Dit is niet gewoon een hobby, dit is artistieke verdieping.”
Wat zijn de uitdagingen?
Sofie Joan Wouters: “Jongeren brengen hun hele leefwereld mee. Schoolstress, thuissituaties – dat beïnvloedt hun werk. Volwassenen kunnen dat makkelijker scheiden. Jongeren leven er vaak middenin.”
Rashif El Kaoui: “Maar dat maakt het ook eerlijk en puur. En in een residentieweek – zoals nu – zie je hoe ze naar elkaar toegroeien. Ze leren samenwerken, verantwoordelijkheid nemen, en elkaar echt kennen.”
De voorstelling ‘Skin in the Game’ gaat in het najaar in première.
TIJD NEMEN OM TE ADEMEN
Ayataru is een project dat ademt, vertraagt en zoekt. Onder leiding van Thijs van Scharen ontstond de band als masterproject aan KASK in Gent, maar groeide al snel uit tot een volwaardige groep die evenveel belang hecht aan experiment als aan connectie. Tijdens een residentie in Destelheide namen ze afstand van de drukte, en doken ze diep in hun klanken, ideeën en samenzijn.
“Hier leef je samen, je staat op en begint gewoon te spelen. Dat zorgt voor spontaniteit.”
Hoe is Ayataru ontstaan?
Thijs van Scharen: “Ik ben Ayataru ongeveer twee jaar geleden gestart, als onderdeel van mijn mastertraject aan KASK in Gent. Het was wel altijd mijn bedoeling om het project ook buiten de schoolmuren verder te zetten. We kenden elkaar al van op KASK en speelden in het eerste jaar al samen. Na een pauze zijn we opnieuw beginnen spelen en het voelt heel vertrouwd.”
Werken jullie naar iets concreets toe, zoals een album of release?
Thijs van Scharen: “Momenteel zitten we in een fase waarin we vooral veel willen creëren en experimenteren. Dat gaat over composities, maar ook over technische dingen zoals nieuwe gear uitproberen. Er is wel een vaag idee om eind 2026 iets uit te brengen, maar ik wil vooral niets overhaasten. Soms voel ik wel druk van de buitenwereld, omdat anderen rondom mij veel releasen. Maar ik wil vooral trouw blijven aan ons eigen tempo.”
Jullie treden wel al op?
Thijs van Scharen: “Ja, zeker. We hebben al een aantal shows gedaan. Ook zijn we recent met iemand in zee gegaan voor onze bookings. Maar we combineren het spelen met de tijd nemen om creatief te blijven en te experimenteren.”
Wat is jullie link met het Brusselse muziekcentrum Volta?
Thijs van Scharen:” We zijn lid van Volta, we maken deel uit van de ‘Member’-groep. Vroeger had je daar een residentie van een jaar met een strikt selectieproces.
Nu is het iets laagdrempeliger, met nog steeds een selectie, maar toegankelijker. Als Member mogen we de repetitieruimtes gebruiken en bijvoorbeeld ook dingen als lichtontwerp
“We zitten vaak in onze eigen nerd-wereld. Dan is het verfrissend om in de bar een jeugdkamp tegen te komen.”
uitproberen. We plannen binnenkort een fotoshoot, en werken samen met iemand die een lichtontwerp maakt.”
Waarom zijn jullie dan hier op residentie gekomen?
Thijs van Scharen: “We wilden een paar dagen echt de tijd nemen om ons te focussen op creëren. Dat is bij Volta ook mogelijk, maar daar heb je snel afleiding. Hier ben je er echt even uit. Je leeft samen, je staat op en gaat gewoon spelen. Er is meer spontaniteit.”
Hoe ervaar je het om hier te zijn, in deze omgeving?
Thijs van Scharen: “Het is heel fijn. De structuur van het dagritme helpt eigenlijk ook: je moet niet nadenken over eten of praktische dingen, dus er blijft veel ruimte over voor creativiteit. Het voelt organisch. Iemand begint te spelen en plots jammen we samen. Het is een zegen om hier te mogen zijn.”
Stoort het je niet dat hier ook andere groepen zijn, zoals jongeren en jeugdwerkingen?
Thijs van Scharen:” Nee, integendeel. Het is juist fijn dat je uit je bubbel komt. We zitten vaak in onze eigen nerd-wereld, en dan kom je iemand tegen in de bar van een jeugdkamp, of hoor je een orkest repeteren. Het is een unieke dynamiek en dat maakt het net interessant.”
ARTIEST IN HUIS
ARTIEST IN HUIS
De dansvloer als landschap
Choreograaf Radouan Mriziga ziet de scène niet alleen als een podium, maar als een ruimte voor kennis, herinnering en lichamelijke ervaring. In zijn nieuwste trilogie onderzoekt hij drie archetypische landschappen niet als decors, maar als culturele ruimtes met diepe wortels in Amazigh-erfgoed en andere tradities wereldwijd. We spraken hem tijdens zijn residentie over zijn inspiratie, werkwijze en hoe de woestijn letterlijk en figuurlijk onder zijn huid kroop.
Wat was het beginpunt van deze trilogie? Wat inspireerde je?
Radouan Mriziga: “Voor deze trilogie had ik al een andere reeks gemaakt, een drieluik met een vierde, langere voorstelling als afsluiter. Die cyclus was gebaseerd op hoe we geschiedenis kunnen bekijken door de ogen van inheemse volkeren uit Noord-Afrika, en hoe hun culturele omgeving, de Middellandse Zee, het landschap, architectuur, een lens biedt op het verleden.
Waarom die focus op Noord-Afrika?
Radouan Mriziga:” Omdat ik zelf uit die regio kom. Ik ben Berber, of Amazigh. In mijn eerdere werk keek ik al naar architectuur, maar dan vanuit islamitische kunst en collectieve ruimtes. Zo ontdekte ik een deel van mezelf dat er altijd was, maar dat ik nog nooit zo expliciet had onderzocht.”
“Ik bouw scènes zoals een ambachtsman: niet om te imponeren, maar om ruimte te laten voor verwondering.”
Hoe evolueerde die thematiek naar deze nieuwe trilogie?
Radouan Mriziga: “In de eerste reeks kwamen voortdurend drie landschappen terug: de zee, de bergen en de woestijn. Dat merkte ik in de literatuur, in symbolen, kleuren, zelfs in de vlag van de Amazigh: blauw voor de zee, groen voor de bergen, geel voor de woestijn. Die landschappen zijn meer dan alleen natuur: ze zijn ook plekken van verzet, van overgang, van cultuur. Dat raakte me.”
En nu focus je per stuk op één landschap?
Radouan Mriziga: “Ja, deze trilogie gaat specifiek over die drie gebieden. Het eerste deel was een solovoorstelling over de bergen —ik speelde daar zelf in mee. Het tweede deel, waar we nu aan werken, gaat over de woestijn. Later volgt nog een stuk over de zee.”
Wat betekent de woestijn voor jou persoonlijk en cultureel?
Radouan Mriziga: “De woestijn is belangrijk in zowel de Amazighcultuur als de Arabische cultuur, ook spiritueel en literair. Maar voor deze trilogie wilde ik breder kijken dan alleen mijn eigen achtergrond. Dus we onderzoeken verschillende woestijnen wereldwijd, om te begrijpen wat die landschappen aan kennis produceren.”
Hoe breng je die ideeën concreet over op scène?
Radouan Mriziga: “Ik werk samen met de onderzoeker Maya Howard, die zelf Touaregachtergrond heeft. Zij voedt me met poëzie, theorie, beelden, kunst en muziek uit woestijngebieden. Maar ik haal ook inspiratie uit Arabische poëzie, rotstekeningen uit de Algerijnse woestijn, en zelfs de bewegingen van dieren en planten die daar leven.”
Jullie zijn echt naar de woestijn geweest?
Radouan Mriziga: “Ja, met het hele team, zes dansers en een dj. Vijf dagen wandelen. Niet om iets romantisch te beleven, maar om lichamelijk te voelen hoe het is om daar te zijn. Het licht verandert constant, je beweegt anders, je moet achter elkaar lopen. Dat beïnvloedt direct hoe we choreograferen.”
Is er ruimte voor improvisatie op het podium?
Radouan Mriziga: “Niet in mijn werk. Ik geef de performers ruimte binnen de vaste structuur, maar improvisatie zelf gebruik ik niet. Ik werk eerder als een ambachtsman of beeldend kunstenaar: ik bouw objecten en scènes die ruimte geven voor contemplatie, voor verwondering.”
Wat wil je dat het publiek meeneemt uit de voorstelling?
Radouan Mriziga: “Ik hoop op een mix van een intellectuele, emotionele en fysieke ervaring.
Dat mensen geraakt worden op hun eigen manier door beelden, geluid, herinneringen, of nieuwe ontdekkingen. Als dat gebeurt, is het goed. Ik stuur niet op één vast effect.”
Je werkt al lang bij deze residentieplek. Wat trekt je hieraan?
Radouan Mriziga: “Het is de combinatie van natuur, rust en vrijheid. Je bent ver genoeg van Brussel om echt te focussen, maar ook dichtbij als het nodig is.
De infrastructuur is eenvoudig maar genereus: je mag het theater in wanneer je wil, je hoeft niet om 17u te stoppen. Dat is zeldzaam.”
En de mix met jongerenwerkingen hier?
Radouan Mriziga: “Dat vind ik ook waardevol. Ik focus vooral op mijn eigen proces, maar het is inspirerend om andere mensen te ontmoeten in dezelfde ruimte. En het helpt om een soort bubbel te creëren met je team, zonder de afleidingen van de stad.”
JEUGDWERK
Peas please: een vredesmachine in Brussel in 2048
In een wereld die steeds sneller verandert, zoekt BrusselAVenir naar manieren om jongeren actief te betrekken bij het verbeelden van een andere toekomst. In hun nieuwste project bouwen ze aan een audiovisueel werk over een mysterieuze ‘vredesmachine’ in Brussel, anno 2048. Voor BrusselAVenir is het duidelijk: de toekomst is niet iets om te ondergaan, maar om vorm te geven.
Hoe financieren jullie dat werk?
Ellen Anthoni: “Dat verschilt van project tot project. Vaak krijgen we Europese middelen, bijvoorbeeld via Erasmus+. Maar we hebben ook steun ontvangen van de Brusselse overheid.”
Hoe selecteren jullie de jongeren die deelnemen?
Ellen Anthoni: “Ook dat hangt af van het project. Soms gaan we langs bij jeugdhuizen om jongeren daar rechtstreeks te betrekken. Voor dit project hebben we een open oproep gelanceerd via sociale media en nieuwsbrieven. Daarna selecteren we uit de inzendingen een diverse en interessante groep.”
Wie zit er precies in de huidige groep?
Ellen Anthoni: “We werken met tien deelnemers: vijf jonge kunstenaars, drie jeugdwerkers, een beleidsmaker en een futurist.”
Wat maken jullie concreet?
Ellen Anthoni: “Een audiovisueel werk over een vredesmachine in Brussel, in het jaar 2048. Het idee ontstond uit een tweedaagse ‘world building’workshop. Daar bespraken we wat vrede betekende in het verleden, vandaag en in de toekomst.
Wat houdt die vredesmachine in?
Ellen Anthoni: “We willen een Brusselse setting creëren waarin mensen geruchten horen over een mysterieus apparaat dat de stad tot vredestuin zou hebben gemaakt. In het audiovisuele stuk hoor je innerlijke stemmen van verschillende inwoners, in verschillende talen. Uiteindelijk wordt duidelijk dat de vredesmachine misschien geen tastbaar object is, maar eerder een gedeelde vibe of collectieve zoektocht.”
“Toekomstgeletterdheid helpt jongeren hun angst te benoemen én te overwinnen.”
Waarom werken jullie dit hier uit en niet in Brussel?
Ellen Anthoni: “Een residentie weg van de stad helpt om samen te focussen en echt in het thema te duiken. In Brussel zou de dagelijkse drukte te veel afleiden. We gebruiken 3D-scans van Brussel om de stad op een conceptuele manier in het audiovisuele werk te verwerken.”
“Misschien is die vredesmachine geen object, maar een vibe. Of de zoektocht ernaar zélf.”
Wat gebeurt er met het eindresultaat?
Ellen Anthoni: “We organiseren sowieso een screening. Soms past het in een expositiecontext, soms eerder als aanleiding voor debat. We werken ook vaak samen met Brusselse partners zoals BX1 of BRUZZ, die onze producties uitzenden.”
Hoe kijken die jongeren eigenlijk naar de toekomst? Zijn ze hoopvol?
Ellen Anthoni: “We starten elk project met een oefening waarbij we polsen of jongeren denken dat de wereld beter of slechter wordt, en of ze daar zelf invloed op hebben. In deze groep was het beeld eerder pessimistisch. Het klimaat kwam bijvoorbeeld sterk naar voren als bron van zorg. Toch proberen we via gesprek en creatie een ander perspectief aan te reiken. Toekomstgeletterdheid – het bewust omgaan met toekomstdenken – is een vaardigheid die ook Unesco naar voren schuift. Het helpt jongeren om met onzekerheid om te gaan en zich toch betrokken te voelen.”
GROEP IN DE KIJKER
Onvergetelijke taalavonturen met Depauw in Hanenbos
Vertrouwde gezichten in april in Hanenbos want we mochten opnieuw Depauw verwelkomen, de organisatie die sinds 1967 taalstages organiseert voor kinderen en jongeren. Maar liefst 69 keer deden ze dat al in Hanenbos! Depauw brengt jongeren uit heel België samen via taal, plezier en vriendschap.
De voornaamste missie van Depauw is om een ontmoetingsplek te creëren voor kinderen en jongeren uit Vlaanderen en Wallonië, en hen de kans te geven hun taalvaardigheden te verbeteren. “We willen dat kinderen durven spreken in een andere taal, zonder angst om fouten te maken,” zegt directeur Koen Depauw. De stages omvatten niet enkel taallessen, maar ook tal van leuke activiteiten waarbij kinderen en jongeren nieuwe vriendschappen kunnen sluiten — en ondertussen helemaal ondergedompeld worden in een andere taal. “We moedigen onze begeleiders aan om creatief te zijn tijdens de taallessen” vertelt Koen Depauw. “Ze zijn altijd aanwezig als steunfiguur en taalaanbieder. Ze motiveren de kinderen om de andere taal te spreken. Wij zien taal niet als een apart vak; we willen dat kinderen en jongeren er het hele kamp door omringd door zijn.
Soms zijn kinderen in het begin verlegen en zwijgen ze liever dan te praten met anderen. Anderen hebben dan weer nood aan wat tijd voor zichzelf — en ook daar houden we rekening mee. Het is voor ons heel belangrijk dat kinderen zich op hun gemak voelen en dat we goed met hen communiceren.”
Depauw wil kinderen en jongeren ondersteunen om hun talenten te ontdekken en om nieuwe dingen uit te proberen. “Daarom organiseren we een brede waaier aan activiteiten: sportactiviteiten zoals klimmen of dansen, djworkshops, schilderateliers, karten, minigolf, een hut bouwen in het bos, noem maar op. We vinden het ook belangrijk dat kinderen tijd met elkaar doorbrengen zonder sociale media. Ze zijn vaak buiten bezig met leuke activiteiten. In de toekomst willen we blijven inzetten op kwalitatieve kampen, met thema’s die belangrijk zijn voor kinderen en jongeren.”
Deze lente vond voor de 69ste keer een van de taalstages van Depauw plaats in Hanenbos. “We hebben Hanenbos zien veranderen en groeien. We kiezen dit domein vanwege de ligging, de omringende bossen en natuur, het lekkere eten, de uitstekende lokalen en de warme, behulpzame mensen die er werken.”
BINNENKORT
Zomeracademie 2025: last call!
Al meer dan 90 creatieve geesten schreven zich in voor de dertigste editie van de onvolprezen Zomeracademie van Destelheide en De Veerman van 21 tot 27 juli. En wees maar zeker dat het al flink kriebelt om te starten! Ook zin in zo’n heerlijke artistieke werkweek met gelijkgestemden te midden van het groen? In de ateliers dans, kortfilm, podcast en theater zijn nog enkele plekken vrij!
Alle info vind je op www.zomeracademie.be!
Dalton 2-school duikt in kunst en sprookjes in Hanenbos
Tijdens hun verblijf in Hanenbos maakten de leerlingen van Dalton 2 uit Hasselt kennis met niet één, maar twee creatieve pareltjes: onze uitleenkoffers ‘Gekleurd Kijken’ en ‘En ze leefden nog altijd’. Een hele dag lang dompelden ze zich onder in kleurrijke kunst en betoverende verhalen met verwondering, fantasie én heel veel enthousiasme.
Met ‘Gekleurd Kijken’ gingen de kinderen op pad in het bos, waar ze zich lieten inspireren door de natuur en het werk van kunstenaar Rik Wouters. Hun missie? Een eigen kunstwerk maken in de geest van de Brabantse fauvisten. De resultaten mochten er zijn: een bonte verzameling van kleuren, lijnen en persoonlijke verhalen. “We werkten met zoveel mogelijke felle kleuren en ik vind het resultaat echt wel mooi”, klinkt het bij een van de leerlingen. “Ik kende Rik Wouters helemaal niet maar ik vond het heel fijn om hem zo te leren kennen.”
Ook de nieuwe uitleenkoffer ‘En ze leefden nog altijd’ werd met open armen onthaald. Na het beluisteren van twee hedendaagse sprookjes van Elisabeth Lucie Baeten, geïllustreerd door Flore Deman, gingen de leerlingen aan de slag met hun eigen sprookjesfiguren. “Mijn prinses heeft een skateboard en woont in een boom,” vertelde een meisje trots. De klas werkte samen aan een uniek poppentheater waarin iedereen een plek kreeg. De leerkrachten waren enthousiast:“Het materiaal is heel toegankelijk en uitnodigend. De kinderen waren van begin tot eind betrokken. Je merkt dat deze activiteiten gebouwd zijn op verbeelding en creativiteit. En het is mooi hoe kinderrechten op een bijzondere manier in het verhaal en de workshopverweven zitten.”
Hanenbos was voor even een openluchtsprookje én kunstgalerij in één. Wil je dit ook beleven met je klas of groep? Beide koffers zijn eenvoudig te reserveren tijdens je verblijf. Neem gerust contact op met info@hanenbos.be.
Algemene Dienst voor Jeugdtoerisme vzw beheert de Hoge Rielen, Destelheide en Hanenbos in opdracht van de Vlaamse Overheid.