Karin Linders zou niet anders willen - Janssen Diervoeders

Voor het blok gezet, maar zou niet meer

anders willen KARIN LINDERS

Veel van de ondernemers in deze uitgave wisten als kind al wat ze wilden worden en koersten daar recht op af. Anderen belandden op hun plek via een omweg. Hoe dan ook, uiteindelijk komt iedereen terecht op de plek waar hij of zij het beste past. Of het meest nodig is. Zo ook met Karin Linders (30) van Janssen Diervoeders in Nederweert.

INTERVIEW FRANCIS BRUEKERS FOTOGRAFIE DION ZWARTJENS

“Wat vind jij ervan?”

Karin wijst mij op de inrichting van de zaak en de logopanelen in de nok van het pand. “Uhm, prima eigenlijk. Ziet er netjes uit. De zaak is precies wat ik ervan verwacht. Alles wat ik zoek is er. Brokken en speeltjes voor de honden, groentezaden, bakspullen, iets voor de vogels, een kaart voor een jarige, huishoudelijke producten.” “Zie je niets nieuws?” Ik doe m’n best maar kan niets nieuws ontdekken. “Het logo is pas nog veranderd. Van wit/ goud naar groen/goud. De molen in het midden.” De verandering is subtiel. “We hebben nieuwe T-shirts en we krijgen nieuwe logopanelen in de nok. Dan wordt het meer een geheel. Eigenlijk wil ik de inrichting ook nog een beetje veranderen.”

In de nok hangt een oude foto van de molen en de bedrijfsruimte toen. Sindsdien is er het een en ander veranderd. Karin: “De opa van mijn vader is het bedrijf gestart in 1919. Hij kocht de St. Josephmolen hiernaast. Ik ben de vierde generatie Janssen die dit bedrijf heeft. Samen met oos pap, Thieu Janssen. Ik ben steeds bezig om het bedrijf te laten groeien in aanbod, zodat het toekomstbestendiger wordt. Er wordt namelijk steeds minder voer voor groot vee verkocht. Wie heeft er tegenwoordig nog paarden, varkens of koeien? Daarom ben ik steeds op zoek naar toevoeging van andere producten.”

In een van de gangen hangt kleding van het merk Jack & Jones. Dat zou je hier niet verwachten. “Ik neem dat af via een kennis die J&J-zaken heeft. Zo kan ik uitproberen of het aanslaat hier in Ospel en Nederweert. Het is hartstikke leuke kleding voor mannen. Bovendien heb ik er tegenwoordig ook schoenen bij.” Het mooie is dat er ook daadwerkelijk belangstelling voor is. En dat verwacht je niet in een zaak lijkend op de BoerenBond of de AVEVE. “Weet je wat het is…de jeugd wil werkkleding, maar ook gewoon een leuke broek of shirt.”

De zwangere Karin en ik zitten gezellig te babbelen aan een tafel middenin de zaak. Hoe het wordt en hoe het was. Vaste krachten Hilde Huijben en Luuk Beerens bedienen de klanten. “In 1990 hebben mijn ouders de zaak van mijn opa overgenomen en verbouwd. In 1994 startte mijn moeder (May) met de winkel. Zij was er altijd, totdat zij ernstig ziek werd en keelkanker bleek te hebben. Later kreeg ze een herseninfarct. Tja,” verzucht Karin, “ik werd voor het blok gezet. Mijn moeder was de spil van het bedrijf. Maar zonder haar kon het niet verder. Dus heb ik mijn baan bij een ICT-bedrijf opgezegd en ben ik thuis gaan werken.”

We worden onderbroken door een klant met een vraag over hydrokorrels. “Nee, die geven geen voeding af, die zijn alleen voor de afwatering in de pot.” “Oh, dank je wel.” Een eerlijk antwoord, zonder poespas.

VLNR HILDE, LUUK, KARIN

Vader Thieu komt erbij zitten. “Van de keelkanker is mijn vrouw genezen, maar toen kwam dat herseninfarct negen jaren geleden. Ik weet zeker dat de bestralingen de bloedvaten hebben aangetast. Tja, wanneer doe je het goed hè. Hadden we haar dan niet moeten laten bestralen? Nu zit ze in een rolstoel, halfzijdig verlamd. Ze kan niet meer zo goed praten, maar is nog wel heel goed bij de pinken. Is dit dan kwaliteit van leven?” Ik ben onder de indruk van hun openhartigheid. Er spreekt berusting uit maar ook onvrede. Over hoe dingen gaan kunnen.

“Wat vind je van de indeling van de zaak?”

“Uhm”, zeg ik, “tja daar heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht.” Karin: “Oos mam was daar altijd mee bezig. De schappen moesten allemaal op dezelfde hoogte hangen. Maar dan kun je minder producten neerzetten. Dus dat heb ik veranderd. Ik vind dat het er nu ook prima uitziet. Weet je, ik heb geen opleiding in detailhandel of zo, maar eigenlijk is het toch gewoon 90% logisch nadenken?!”

Om jongeren meer te bereiken, is er sinds kort een PostNL-agentschap voor alle pakketjes die verzonden worden. “Echt leuk als je dan hoort: ‘Hejjae det ouch allemaol?’ Corona heeft ons wat dat betreft geen kwaad gedaan. Eerder het tegenovergestelde. Niet normaal! Eerst hadden we zo’n 40 klanten per dag. Maar toen Van Cranenbroek dichtging begon de hel! Wij als voederbedrijf mochten openblijven. Vanaf toen kwamen er zo’n 130 klanten per dag en zo’n 200 op een zaterdag. Dat is echt niet grappig. Het was niet bij te houden. Nu Van Cranenbroek weer open is, zitten we weer op een normaal gemiddelde en dat is prima.”

“Wat mij wel verbaast”, memoreert Thieu, “hoe komt het toch dat we bijna geen vaste klanten trekken uit Weert! Daar begrijp ik niks van. Er wordt vaak genoeg gezegd: ‘Ga maar naar Janssen, die tillen je de zware zakken met brokken in de auto.’ We hebben genoeg parkeerruimte en echt een heel ruim aanbod van spullen voor in de tuin, DHZ, bakproducten, kleding en schoeisel.” Ik denk dat Thieu gelijk heeft. En wat het nog leuker maakt is dat er nog ouderwetse klantenkaarten zijn, waarop met de pen wordt geschreven hoeveel zakken hondenbrokken ik meeneem. Je hoeft je naam maar te noemen en het wordt geregeld. Factuurtje eenmaal per maand in de mailbox, klopt altijd. Betaling gaat automatisch. Da’s toch handig.

“Denk jij dat deze winkel toekomst heeft?”

“Tja Karin, gelukkig heb ik daar geen verstand van.” Vaste kracht Luuk Beerens begon als stagiair en staat in de startblokken om de zaak samen met Karin over te nemen. “Het zal niet makkelijk worden voor Luuk”, zegt ze. “Er zijn steeds minder boeren die voer afnemen. Maar zolang de vraag naar honden- en kattenvoer stabiel blijft, kan Luuk er een leuke boterham aan hebben. En weet je, ik heb liever tien kleine klanten dan één grote.”

Gelukkig is er meer dan werk alleen. Karin trouwde in 2013 met Niek Linders. Samen zijn ze de trotse ouders van (bijna) twee kindjes. Karin en haar man, haar broers en haar ouders zijn trouw lid van Schutterij St. Lucie in Nederweert-Eind. De schutterij is één grote familie, waar het gezin Janssen veel steun aan heeft gehad. Ook tijdens het ziekbed van moeder May. “We zijn een grote familie. Ik herinner me het eerste OLS nadat mam in de rolstoel kwam. Iedereen applaudisseerde en hielp mijn moeder verder met de rolstoel.” Karins ogen schitteren. “Dat was echt magisch!”

De St. Josephmolen is een gemeentelijk monument en een van de grootste beltmolens van Limburg. Sinds 1919 is de molen in het bezit van de familie Janssen. Elke eerste zondag van de maand draait de molen. Op www.molendatabase.nl vindt u meer informatie.