Φιλιπποσ ΔρακονταειΔησ - Χρηστοσ Χρυσοπουλοσ
Μια διαδικτυακή παράθεση σκέψεων με αφορμή το μυθιστόρημα η λονδρέζικη μέρα της λώρας τζάκσον 1 1. Χρήστος Χρυσόπουλος, Η λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον. Αθήνα, Καστανιώτης 2008. 2. Pointillisme, κατά τη μέθοδο του Γάλλου ζωγράφου Seurat. 3. Δηλαδή μια κίνηση: από τη Λώρα Τζάκσον στον συγγραφέα του βιβλίου. 4. Η λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον, σελ. 205. 5. Εντούτοις, από εκείνο το σημείο αρχίζει να γράφει φιλοσοφία. Δηλαδή θεωρεί ότι ενώ η ποίηση τοποθετείται σε έναν χώρο απαγόρευσης ― η σκέψη περί της ποίησης παραμένει εφικτή. Να μια αναλογία με την απαγόρευση που διαγνώσαμε παραπάνω στην αυτοχειρία: η αυτοκτονική πράξη ως κίνηση (το τελικό out-the-window) παραμένει άρρητη ― η σκέψη περί αυτής όχι. Βλ. Χρήστος Χρυσόπουλος «Laura (Riding) Jackson – Δοκίμια ποιητικής», Ποιητική, τ. 1, Αθήνα. Πατάκης 2008. 6. Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν, Tractatus Logicophiosophicus, 7. 7. Σλαβόι Ζίζεκ, Το υψηλό αντικείμενο της ιδεολογίας. Κεφ. 5, Scripta, 2006.
Αθήνα, 25 Ιαν. 2009 Φ.Δ. Ο τίτλος Η λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον είναι εύστοχος όσο και τολμηρός. Η πρώτη ματιά προκαλεί ερωτήματα: Γιατί λονδρέζικη; Γιατί λονδρέζικη μέρα; Ποια είναι η Λώρα Τζάκσον; Ποια είναι η λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον; Η ανάγνωση επιβεβαιώνει την ευστοχία της επιλογής του, καθώς δίνονται πινελιές,2 η καθεμιά ως ενίσχυση της προηγούμενης, σε ένα είδος «ανάβασης» από το «συμβεβηκός» εκείνης της λονδρέζικης μέρας στο «διά ταύτα» της οικοδόμησης του κειμένου.3 Το τολμηρό στοιχείο διακρίνεται στον επίμονο εμπλουτισμό των πινελιών (points), για να μην ξεφύγουν οι αποχρώσεις και για να αποδοθεί εν συνόλω η περίπτωση της Τζάκσον: μιας ποιήτριας που κάποια λονδρέζικη μέρα έπεσε από το παράθυρο ―ακμής ανισόπλευρου τριγώνου του οποίου οι δύο άλλες ήταν ο ποιητής Ρόμπερτ Γκρέηβς και η γυναίκα του― τριγώνου εγκατεστημένου στο ίδιο σπίτι όπου η έξοδος δεν υπήρξε η πόρτα αλλά το παράθυρο. Το πριν και το μετά εκείνης της περίστασης ωριμάζουν τη λονδρέζικη μέρα ως τομή του πριν (σπόρος) και γέννηση του μετά (καρπός) ή ως αφετηρία και κατάληξη της «εκπαραθυρωτικής» διαδρομής. Εξ ου η έκπληξη: Πώς εξηγείται εκείνο το συμβάν; Μα το άλμα ως πράξη δεν εξηγείται, αποδίδεται μόνο η επιλογή ή έστω μια εκδοχή της. Εξ ου η ευστοχία του τέλους του κειμένου: ο συγγραφέας δεν κλείνει τη συγγραφή, τη σταματάει («Γράφω τη λέξη τέλος κι αυτό σημαίνει ότι επιλέγω να απομακρυνθώ. Όχι ότι έχω τελειώσει…»).4 Να λοιπόν το «δια ταύτα» του συγγραφέα. Συνεπές στην πρακτική της απόστασης από τις πινελιές, ώστε ο πίνακας να αποκτήσει πλήρη ορατότητα (total visibility). Χ.Χ. Παίρνω τη σκυτάλη επιχειρώντας μια απόκριση και όχι μια απάντηση (ας πούμε καλύτερα: επιχειρώ μια τοποθέτηση) με αφορμή την συμπερασματική διάγνωση κάποιας αποσιωπητικής κίνησης της γραφής (από το «τέλειωσα» στο «σταματώ» – από την «ταυτότητα» στη «διαφορά»– από τον «κανόνα» στην «εξαίρεση»), για να πω τούτο: πιστεύω ότι το τοπίο της Λονδρέζικης μέρας ορίζεται όντως από τρία κομβικά σημεία (όπως ακριβώς στην επιπεδομετρία, τρία σημεία είναι ικανά να ορίσουν ένα πεδίο). Είναι: α) η γραφή· β) η αυτοκτονία· και γ) το πρόσωπο (η ίδια η Λώρα). Από αυτά τα τρία, η αυτοκτονία (όχι η σκέψη περί αυτοχειρίας, αλλά η ίδια η πράξη ως κίνηση, το τελικό «εκπαραθυρωτικό» out-the[ 58 ]