ใจสั่น นับจากวันนั้นมาถึงวันนี้ก็ปีกว่าแล้ว ถึงแม้ว่านั่นจะเพียงช่วงเวลา สั้น ๆ ทว่ามั น ยั ง ติด อยู่ ใ นใจผมตลอดมา เชื่ อ ไหมครั บ ตั้ง แต่ ไ ด้ รู้จั ก พี่ โ ป้ ง สายตาที่ผมมองคนรอบข้างก็เปลี่ยนไปรวมถึงการปฏิบัติตัวของผมกับคน อื่นๆ ด้วย ‘ให้ฮ่องเต้ช่วยนะครับ ’ คาคานี้กลายเป็นคาติดปากของผมพร้อม กับน้าใจที่แบ่งปันให้กับคนอื่น “กูอยากมีกล้ามแบบนั้นบ้ างว่ะ” เสียงของออกัสที่ดังแทรกขึ้นมา ทาให้ผมตื่นจากภวังค์ ผมมองตามสายตาของออกัส เห็นพี่โป้งไม่ใส่เสื้อ วิ่ง เตะบอลอยู่กับเพื่อนๆ หน้าผมร้อนวาบ “นับวันฮ่องเต้ยิ่งอาการหนัก” “อะไร” ผมตอบคิงไปทันที “หึหึ” คิงหัวเราะผมพร้อมส่ายหน้าไปมา ผมทาแก้มป่อง ก่อนจะ ค่อยๆ ชาเลืองสายตาไปทางสนามฟุตบอลอีกครั้ง แล้วพอเห็นส่วนบนของพี่ โป้งเปลือยเปล่า ผมเบี่ยงหน้าหนี แต่ไม่ช้าก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแล้วก็มองไป ยังสนามอีกครั้ง แต่ก็มองได้ไม่นาน ผมก็ต้องเมินไปทางอื่นเพราะรู้สึกว่าเนื้อ ตัวมันร้อนขึ้นมา โดยเฉพาะใบหน้าของผม ...ไม่กล้ามองแผ่นอกที่เปลือยนั่นเพราะใจมันสั่น...แต่ก็ยังอยากมอง ทั้งที่ใจสั่นๆ นั่นแหละ... ...*♥*...พี่โป้ง...*♥*...
“เฮ้ยตั้ม ส่งบอลมาทางนี้สิวะ” ผมร้ อ งตะโกนเรี ย กเพื่ อ นร่ ว มที ม พร้ อ มกั บ วิ่ ง คู่ ข นานไปกั บ มั น 17