ปกใน
รายละเอียดหนังสือ เขียน: V_we พิมพ์ครั้งที่ 2 เมษายน 2554 บรรณาธิการ: Osum ผู้ช่วยบรรณาธิการ: Kitty Fun, amany ออกแบบปก: xenopyro ศิลปกรรม: amany, motornarak ประสานงาน: mamomdkung
คํานํานักเขียน เรื่องราวความรักของพี่ภาคกับน้องเกรซซึ่งเป็นภาคต่อมาจาก Windy My Loveสายลมห่มรัก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองซึ่งวีเขียนจบและได้จัดทาเป็นรูปเล่ม เมื่อกลับไปมอง วันแรกที่นาเรื่องไปโพสต์ลงที่เล้าเป็ดจนมาถึงวันปิดฉากเรื่องแล้วล่ะก็ นิยายเรื่องนี้ ถือว่าวีใช้เวลาเขียนกว่าแปดเดือนเลยทีเดียว ทั้งรัก ทั้งผูกพัน กับตัวละครทุกตัวในเรื่อง สนุกทุกครั้งที่ได้เขียนยิ้มเสมอเวลาที่อ่านทวน ก่อนจะโพสต์ลงในเน็ต พอเรื่องเดินทางมา
ถึงกลางเรื่อง ความรู้สึกเดิมๆ ก็เกิดขึ้น มันคล้ายๆ กับเป็นหนึ่งในความฝัน ของวีไปแล้วที่อยากเก็บทุกตัวอักษร ของตัวเองไว้ในรูปแบบหนังสือ ดังนั้นพี่ภาคกับน้องเกรซ จึงได้มาอวดโฉมเป็นรูปเล่มอย่างที่เห็น อยากขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคน ที่คอยให้กาลังใจเสมอมา ติดตามอ่านผลงาน และก็ยังสะสมหนังสือของวีด้วย อยากขอบคุณทีมงานน่ารัก ที่คอยช่วยเหลือ ไม่ว่าจะร้องขออะไรก็รีบจัดสรรมาให้ อยากบอกว่าทุกๆ คนคือแรงใจสาคัญทีท่ าให้วีมีวันนี้ ...ขอบคุณค่ะ... V_we 3
ก่อนเข้าเนื้อหา
ตอนที่ 1 เมือ ่ คนมันจะซวย
อึดอัดโว้ย อึดอัดโคตรๆ เลย ใครก็ได้มาช่วยเป็นชักโครกให้ ผมที เ ถอะ ผมอยากระบาย ช่ ว ยฟ๎ ง ผมหน่ อ ย! นะๆ ได้ โ ปรดเถอะ ไม่อย่างนั้นผมคงขาดใจตายแน่ๆ “จึ๊ก จึ๊ก” เสียงผมดึงหนังหัวตัวเองครับ เจ็บนะ ไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่ มันหาทางออกไม่ได้ “เชี่ย! ทําไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!” ส่วนนี่เป็นเสียงสบถ ด่า แมร่งไปมั่วแหละ ตีอกชกลมกับชะตาชีวิตที่เลวร้ายของตัวเอง “อย่ าให้ กู ตั ว โตนะมึ ง ไม่ งั้ น จะอั ด แมร่ ง ให้ ห น้ าหงายไปเลย” ความโกรธครับที่ทําอะไรไอ้ห่านั่นไม่ได้ โอ๊ย...ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ไม่อยากคิด ไม่อยากพูดถึง แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ผมคงได้คลั่ง ตายแน่ๆ คุณๆ คิดดูหากว่าคุณเจอเรื่องอย่างผมคุณจะทําอย่างไร
เรื่องมันเริ่มจากการที่ผมเป็นเด็กอัจฉริยะ อันนี้เรื่องจริงนะ ผม ไม่ได้คุยโว ผมมี ความสามารถพิเ ศษทางคณิตศาสตร์ แค่มองผ่านตาก็ สามารถคํานวณเลขได้ ใ นเวลาแค่วิน าที บวก ลบ คูณ หาร สแควรู ท ตรีโกณ หรือแม้แต่แคลคูลัส อะไรที่เกี่ยวกับตัวเลขผมจะจํามันได้เป็น อย่างดี มันเป็นความซับซ้อนของสมองที่มีมาตั้งแต่เกิด ฝรั่งเขาจัดจําแนก ว่าผมอยู่ในพวก “Giftedness” แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! ข้ามไปครับ... เพื่อนลูกพี่ลูกน้องผมเปิดโรงเรียนสอนพิเศษ ด้วยความสามารถ ของผมจึงถูกดึงให้มาช่วยเป็นติวเตอร์ให้เด็กในหมวดวิชาคณิตศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ ผมทํ างานนี้ด้วยความสนุกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่ อ อาทิตย์ก่อนมีคนใหญ่คนโตที่เพื่อนญาติผมเกรงใจมากถึงมากที่สุด เขา ติดต่อเข้ามา ขอให้ทางเราจัดเตรียมติวเตอร์ให้หน่อย เขาอยากให้ไปช่วย สอนน้องชายเขาที่บ้าน ด้ ว ยค่ า จ้ า งที่ สู ง ลิ่ ว บวกกั บ อํ านาจบาตรใหญ่ ทํ า ให้ ท างเรา ปฏิเสธไม่ได้ และผมก็เป็นหนึ่งในติวเตอร์ที่จะต้องลงทุนไปสอนไอ้เด็ก แสบถึงบ้าน ทําไมผมเรียกนักเรียนผมว่าไอ้แสบน่ะหรือครับ ก็เพราะว่า พวกเพื่อนๆ ผมที่ไปสอนวิชาอื่นก่อนหน้าผมนั้น เขามาเล่าวีรกรรมของ เจ้าหนูให้ฟ๎ง แค่ได้รู้จากปากคนอื่นผมก็สยองแล้วล่ะครับ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! เจ้าหนูมันจะแสบซ่าแค่ไหนก็ช่างหัวมัน! ข้ามไปครับ... วันนี้ เป็ นวั นที่ ผมต้อ งไปสอนไอ้เ ด็ก โข่ ง มี รถคัน หรู มารับ ผมที่ หน้าสถาบัน ผมขึ้นรถไปกับ เขาอย่ างว่ าง่าย รถขั บผ่านการจราจรอั น แออัดออกทางนอกเมือง จนกระทั่งถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ผมก็เข้าใจว่า อ้อ...มันรวยอย่างนี้นี่เอง ถึงได้จ้างติวเตอร์ส่วนตัวและจ่ายไม่อั้นอย่างนั้น 6
หากพอสังเกตดูจะเห็นถึงสิ่งผิดปรกติ คฤหาสน์หลังนี้มี บอดีการ์ดปูองกัน อย่างแน่นหนา บรรยากาศมันลึกลับชวนสยองขวัญ ผู้ชายตัวโตๆ หน้า เหี้ยมโหดจ้องมองผมทําให้ขนหัวลุก โอ้พระเจ้านี่ผมอยู่ในอาณาเขตของมาเฟีย! มิน่าล่ะ มันใหญ่คับฟูาอย่างนี้นี่เองเพื่อนพี่ชายผมถึงได้สั่นเป็น เจ้าเข้าเมื่อตอนที่เขาติดต่อมา แถมยังกําชับผมนักหนาว่าอย่าทําอะไรผิด ใจเขาไม่อย่างนั้นผมอาจตายและหาศพไม่เจอ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! มันจะเป็นมาฟงมาเฟียมาจากไหนก็ช่างหัวมัน! ข้ามไป เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องสาคัญ เรื่องจริงๆ มันอยู่ตรงนี้! “ตาภาคแม่บอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!” ตรงนี้เลยครับ ตรงนี้เลย ตรงที่ผู้หญิงคนหนึ่งแผดเสียงเรียกใคร สักคน ในขณะที่ผมรอพบกับนักเรียนของผมในห้องรับแขก เด็กในบ้าน เขาบอกให้ผมรอที่นั่นครับ หล่อนจะไปเรียนคุณหนูของหล่อนให้ทราบถึง การมาของผม ผมจึง นั่ งรอ แต่ ไม่ ทัน ที่ ก้น จะแตะโซฟาผมก็ ต้อ งสะดุ้ ง เพราะเสียงร้อยแปดสิบเดซิเบลของคุณปูาหน้าสวย “นี่มันปีไหนแล้วครับคุณแม่ เลิกพูดเรื่องนี้เสียทีเถอะ ผมเบื่อ เต็มทนแล้ว!” คนชื่อภาคตอบโต้แม่เขากลับไปด้วยน้ําเสียงเกรี้ยวกราดไม่ แพ้กัน เขาเดินมาหยุดอยู่ไม่ห่างจากผมสักเท่าไร หันหน้าไปคุยกับคุณปูา คนงามที่วิ่งกระหืดกระหอบตามหลังเขามา “แม่ไม่ยอมนะ! ยังไงๆ แกก็ต้องแต่ง!” “ทําไมคุณแม่ถึงหัวโบราณอย่างนี้ เลิกบังคับผมเสียที” “ทําไม หนูเบลไม่ดีตรงไหน ไหนบอกแม่มาสิ” พอสิ้ น เสีย งของคุณ ปู าคนสวย คนชื่ อ ภาคก็ ส บถบางอย่ างใน ลําคอ เขาหันหน้ามาทางผม นัยน์ตาคมกริบที่สบตากับผมเข้าโดยบังเอิญ นั่นทําให้ผมตัวแข็งทื่อ 7
“ทําไมน่ะหรือครับ ก็เพราะว่าผมมีคนรักอยู่แล้วไง คุณแม่เข้าใจ ไหม ผมบอกว่ามีคนรักแล้ว!” เขาตะคอกเสียงดังพร้อมกับกระโจนเข้าหา ผม ไม่ทันได้ตั้งตัวบางสิ่งบางอย่างก็ประกบเข้าที่ริมฝีปากของผม อ๊าก! นี่มันอะไร ไอ้บ้า มึงมาจูบกูทาไม ม่ายยยยย!!!!!! “อื้อ ...อือ...อื้อ ...” ปล่อยกูนะไอ้เถื่อน มึงเป็นใครมาขโมยจูบ แรกของกูนี่ ไอ้เลว ปล่อยกู ผมด่ามันผ่านเสียง อื้อ อือ มือทุบไหล่หนาให้มันปล่อยผม แต่ ไอ้ห่านี่ดันสอดลิ้นเข้ามา ไม่นะ ผมไม่ยอมนะ ทําไมจูบแรกของผมต้อง เป็นผู้ชายและกับคนที่ไม่รู้จักด้วย ผมไม่ยอมนะ ม่ายยยยย!!!!! “กรี๊ด! ตาภาค! นี่มันเรื่องอะไรกัน! แม่จะเป็นลม กรี๊ด ! ตาภาค แม่ไม่ยอมนะ!” คุณปูาคร้าบ อย่าไปยอมมันนะ ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย ผมก็ จะเป็นลมเหมือนกัน ปล่อยกูสิโว้ย กูจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว “คุณแม่ไม่ยอมก็เรื่องของคุณแม่สิครับ เรารักกันใครหน้าไหน ก็ห้ามไม่ได้” เกือบตายไปแล้วครับ ดีที่มันถอนริมฝีปากออกแล้วหันไป ตวาดแม่มันอีกครั้ง ผมรีบสูดอากาศเข้าปอด “ไม่ต้องสนใจคุณแม่ทั้งนั้น ยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้ใครมาพรากเรา จากกัน ” สั ตว์ ! มึ งพู ดเรื่อ งอะไรของมึ ง แล้ว นี่มึ งจะแบกกู ไปไหน ฮ้า ! ไอ้เลว! “ปล่อยนะ จะพาไปไหน ปล่อยสิ !” พอตั้งสติได้ผมดิ้นรนให้มัน ปล่อยผมลง ทุบหลังมันไปแรงๆ แต่มันกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย และดูท่าเสียงร้องประท้วงของผมจะถูกกลบไปเสียแล้ว “กรี๊ด! แม่ไม่เชื่อ! เป็นไปไม่ได้! แล้วนั่นจะพากันไปไหน กลับมา คุยกับแม่ให้รู้เรื่องนะตาภาค! ตาภาค!”
“อื้อ...อือ...อื้อ…” ไอ้บ้า ไอ้เฮงซวย ปล่อยกูสิโว้ย ปล่อยกู 8
ผมดิ้นรน ร้องบอกมัน แต่ทุกคําพูดของผมที่ออกมาเป็นแต่เสียงอื้อ อือ จับประโยคไม่ได้ คราวนี้มันไม่ได้ปิดปากผมด้วยจูบอย่างเมื่อนาทีก่อน หรอกครับ แต่มันมัดผม ย้ําครับมันมัดผม! “ไอ้บ้า จะทําอะไรน่ะ ปล่อย บอกให้ปล่อยไงเล่า” นี่คือคําพูด ของผมในขณะที่ปากผมยังเป็นอิสระ “โอ๊ย...เจ็บนะ” และนี่คือคําโวยวายของผมเมื่อมันโยนผมลงบน เตียง “เงียบ แล้วฟ๎งสิ่งที่ฉันพูด” “แกเป็นใครฮ้า! กล้าดียังไงมาจูบ ไอ้เลว ตายเสียเถอะ!” “บอกว่าเงียบได้ยินไหม ฮ้า!” “แกไม่สิทธิ์มาสั่งอะไรทั้งนั้น ไม่เงียบ ไม่สน ไม่ฟ๎ง...อื้อ...อือ...” นั่นแหละครับ จากนั้นคําพูดผมก็ไม่เป็นประโยคเพราะมันเอาผ้ามาอุด ปากผมพร้อมทั้งมัดมือผมทั้งสองข้าง “ฟ๎งแล้วจําไว้ให้ดี” พอมันทําให้ผมเงียบได้ มันก็ออกคําสั่งกับ ผม “นายต้องช่วยฉัน” “อื้อ...อื้อ...” ทําไมกูต้องช่วยมึงด้วย ไอ้บ้าอํานาจ ฮ้า! ปล่อยกูสิ โว้ย! ผมพยายามพูดกับมันครับ แต่ มันกลับไม่สน มองหน้าผมแล้ว เดินวนไปวนมา “ตอนนี้คงมีแต่วิธีนี้ แหละที่จะทําให้คุณแม่เลิกวุ่นวาย เสียที” มันพึมพําเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า แต่แล้วขามันก็หยุดเดิน “ป๎ง! ป๎ง! ตาภาค เปิดประตูให้แม่เดี๋ยวนี้นะ เปิดสิ!” เสียงโวยวายภายนอกทําให้มันสบถอย่างหัวเสีย หันมามองผม สลับกับมองประตู “แหวน ไปเอากุญแจมา ฉันจะคุยกับตาภาคให้รู้เรื่อง ไปสิ!” “โธ่ โว้ ย !” มั นคํารามเสี ย งดั ง นั ย น์ต าวาวโรจน์ ดึ งทึ้ ง เสื้ อ ผ้ า 9
ตัวเองออกอย่างหัวเสีย อะไร! มึงจะทาอะไร! ไม่นะ! ม่ายยยยย! ผมได้ แ ต่ ร้ อ งโวยวายผ่ า นผ้ า ที่ ปิ ด ปากอยู่ เ มื่ อ มั น หั น มาดึ ง ทึ้ ง เสื้อผ้าของผมออกบ้างหลังจากที่มันจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ผม พยายามขัดขืนแต่ร่างหนาก็ทับร่างผมไว้ มันเอาผ้าออกจากปากผม แต่ ไม่ทันที่ผมจะได้เรียกร้องอิสรภาพของตัวเอง ผมก็ถูกประกบปากอีกครั้ง ไม่นะ! ผมถูกมันปล้าจูบอีกครั้งแล้ว! ม่ายยยยย! “กรี๊ด! ไม่จริง! ฉันจะเป็นลม...อ่า...” แถมยังมีพยานรู้เห็นอีกต่างหาก เข้ามาเป็นโขยงเลยครับ ผม อยากจะเป็นลมล้มพับไปพร้อมกับคุณปูาคนนั้นเหมือนกัน กูมาเป็นติวเตอร์สอนคณิตศาสตร์นะเว้ย ไม่ใช่ให้มึงมาติววิชา จูบมาราธอนให้กับกู ไอ้เชี่ย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!
“อื้อ...อือ...อื้อ...” ไอ้ลูกอกตัญํู เห็นไหมผู้บังเกิดเกล้าล้ม ตึงลงไปน่ะ รีบไปดูคุณแม่ขาของมึงสิ คร้าบ มาสนใจข่มเหงกูอีกทํา มั้ย ปล่อยกูนะ ปล่อยกู อยากตะโกนให้เสียงดังมากกว่านี้ ทว่ากลับได้แต่โวยวายผ่านผ้า ปิดปากกับมือที่ถูกมัดไขว้หลังเพราะมันจํากัดสิทธิมนุษยชนของผมอีก แล้ว! หลังจากที่คุณนายคนสวยเข้ามาเห็นความซวยของผม เธอก็ทรุด ฮวบลงกับพื้น จากนั้นบรรดาข้าทาสบริวารของคุณเธอก็หามร่างอ่อน ปวกเปียกนั่นออกไป โดยมีสายตาวาวโรจน์ของไอ้โหดมองอย่างโกรธ เคือง “ออกไปให้หมด!” มันตวาดพวกที่ยังยืนเงอะงะ ทําอะไรไม่ถูก จนเขาสะดุ้งโหยงก่อนจะไสหัวออกไปจากห้องทันที ไม่วายยังใจดีล็อก ห้องให้อีกต่างหาก 10
พวกมึงจะรู้ใจเจ้านายเกินไปไหม! “เดี๋ยวก่อน ช่วยด้วย!” แต่อย่างไรก็ดีผมยังหาทางเอาตัวรอด พอตั้งสติได้ก็เรียกร้องขอความเห็นใจแต่มันกลับไร้ประโยชน์เมื่อหามีคน เหลียวแลไม่ เจ็บแค้นใจเหลือหลายเลยหันไปจัดการกับไอ้คนสันดานถ่อยที่ เป็นตัวการของเรื่องเสียเลย แต่ด้วยสรีระทางกายที่ตกเป็นรองจะให้ต่อย มันตอนนี้คงไม่ดีแน่ เลยเปลี่ยนมาใช้วาจาเชือดเฉือน ด่ามันไฟแลบพร้อม กับพยายามลุกจากเตียง แต่สวรรค์ลําเอียงให้เสียงของผมมีพลัง น้อยกว่า เสียงมัน “หุบปาก! รําคาญ!” น้ําเสียงก้องกังวานอย่างฉุนเฉียวสั่นโสต ประสาทของมันดังขึ้น ก่อนมันจะทําให้เสียงจิ้งหรีดเรไรของผมเงียบลง ด้วยการอุดปากและมัดผมไว้ แต่ใครว่าผมจะสิ้นลายแค่นี้ มึงรู้จักกูน้อยไปเสียแล้ว! “ป๎ดโธ่เว้ย ขนาดอุดปาก มัดมือ ยังแผลงฤทธิ์ ได้อีก” เป็นไงล่ะ มึง เล่นกับใครไม่เล่น ตราบใดที่สองตีนกูยังเป็นอิสระก็อย่างหวังเลยว่า มึงจะเป็นสุข “มอญยั น หลั ก ” ถี บ ตรง เข้ า ที่ ใ บหน้ า ของมั น ในเร็ ว พลั น “มาณพเล่นขา” ตบหลังเท้าเข้าที่กกหู “หนุมานเปิดด่าน” เตะเสยคาง ให้มันเห็นดาว วิ้งๆ “นาคขนดหาง” ปลายตีนฟาดเข้าที่ ก้านคอ “โยธา สินธพ” เตะตรงเข้าที่หน้าอก “กวางเหลียวหลัง ” เตะข้าง จนกระดูก ซี่โครงมันดังเปาะแปะ “ลงดาลประตู” ถีบเข้าที่ท้องน้อย ก่อนจะตบท้าย ด้วย “เถรกวาดลานวัด” เตะต่ําเข้าที่ลําแข้งจนมันล้มตึงไปกับพื้น เป็นไงล่ะ เลิศไปเลยใช่ไหมจินตนาการของผม ใช่แล้วครับ ที่พูด มาทั้งหมดมันเป็นแค่ความคิดเพราะความจริงแล้วผมได้แต่ดิ้นกระแด่วๆ วาดเท้าไปมาอยู่บนเตียง แต่มันคงทําให้คนขี้โมโหอย่างมันรําคาญมั้ง มัน เลยไปคุ้ยลิ้นชักตู้ ได้เนกไทมามัดขาผมให้อยู่นิ่ง 11
“คราวนี้ก็สงบได้สักที” มันบอกพร้อมกับปาดเหงื่อบนใบหน้า “เอาล่ะ ถึงเวลาที่เราต้องตกลงกัน” อ้อเหรอ มึงทํากับคู่สัญญา อย่างนี้หรือ แล้วใครหน้าไหนมันจะยอมคุยกับมึง ฮ้า! “ฉันกําลังถูกคลุมถุงชน” มันบอกก่อนจะทําเสียงฮึดฮัดในลําคอ ราวกับหงุดหงิดที่ต้องพูดเรื่องนี้ “ตอนนี้ฉันต้องการให้นายช่วย และคิดว่านายก็ไม่มีทางเลือก ใดๆ นอกจากช่วยฉัน” ไอ้บ้า มึงไม่อยากคลุมถุงชน แต่ดันเสือกโยนถุง มาคลุมหัวกูแล้วจับชนกับมึงแทนอย่างนั้นหรือ “อือ...อื้อ...” “จะพูดอะไร อ้อ...เดี๋ยวแก้มัดให้ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าเราจะคุย กันดีๆ ด้วยเหตุผล” เหตุผลอะไรของมึง เห็นๆ อยู่ว่าบังคับกันชัดๆ “ตอนนี้เราพอมีเวลาคุยได้อีกสักสิบนาที ก่อนคุณแม่จะฟื้นและ ตามมาอาละวาดอีกครั้ง” มันบอกขณะโน้มตัวมาตรงหน้า “เลือกเอาว่าจะเผชิญหน้ากับคุณแม่ของฉันแล้วยอมรับกับท่าน ว่าเรารักกัน หรือจะให้ ฉันเอากับนายในห้องนี้ให้คุณแม่มาเห็นอีกครั้ง เป็นลมล้มพับและล้มเลิกความตั้งใจไปเอง” “โปฺก!” ดีที่มันโน้มหน้าลงมาใกล้ ผมจึงโขกหัวตัวเองกับหัวมัน ด้วยความคับแค้นใจ ไม่ว่าจะข้อหนึ่งหรือข้อสองใครยอมก็บ้าแล้ว ผมเป็นผู้ชายนะ ครับ ชายทั้งแท่งแล้วเรื่องอะไรจะให้ผมอุปโลกน์ว่าเป็นคนรักของมัน แค่ คิดก็สะอิดสะเอีย นเกินพอ แล้วยิ่งข้อสองไม่ต้องพู ดถึง ใครมันจะถ่างขา ยกตูดให้มึงเอากันฮ้า! ไอ้ป๎ญญาอ่อน! “นี่!” มันผละออกห่าง ลูบหน้าผากตัวเองด้วยมือซ้าย ส่วนมือ ขวาชี้หน้าผม ใบหน้าเกรี้ยวโกรธ นัยน์ตาแข็งกร้าว “ตกลงกันดีๆ ไม่ชอบ งั้น ฉันจะเลือกให้เอง แต่ขอบอกไว้ก่อน นะว่าฉันไม่ใช่เกย์ ไม่เคยเอากับผู้ชายมาก่ อน เพราะฉะนั้นเตรียมรองรับ 12
ความทรมานได้เลย” น้ําเสียงรอดไรฟ๎นนั่นทําให้ผมขนลุกซู่ รู้แน่ว่ามัน ไม่ได้ล้อเล่น “อื้อ....อือ...” ใบหน้าจริงจัง นัยน์ตาคมกริบแน่วแน่ ทําให้ผมรีบ ประท้วงก่อนที่จะถูกทะลวงไส้จนตูดแหก “ตกลงว่าไง” มันถามเสียงแข็งเมื่อเห็นผมพยายามดิ้นรน แล้ว มึงคิดไหมว่ามัดปากกูไว้แบบนี้แล้วจะให้กูตอบมึงกลับไปได้ อย่างไร แก้ มัดก่อนสิโว้ยไอ้ความอดทนต่ํา! ผมพยายามบอกมันพร้อมกับส่งสายตาสื่อความหมาย มันย่นคิ้ว มองหน้าผมก่อนจะยอมแก้ผ้าที่มัดปากออกในที่สุด “อ่า....” เสี ยงพ่ นลมหายใจของผมหลั งจากที่ปากตั วเองเป็ น อิสระ “หนึ่งหรือสอง บอกมา!” มันคาดคั้นทันที “ไม่เลือกอะไรทั้งนั้น” ผมยืนยัน “คิดไว้แล้วล่ะว่าต้องพูดอย่างนี้ ” มันไม่ว่าเปล่า โน้มใบหน้าลง มาใกล้ ไซ้ริมฝีปากไปตามใบหน้าและลําคอของผม “ไม่นะ! ไหนว่าไม่ใช่เกย์ แล้วทําแบบนี้ได้ยังไง หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เหมื อนคําพูด ของผมบางคําในประโยคคําสั่ งนั่น จะไปกระตุ้ น ต่อมอะไรของมันสักอย่าง มันจึงผละห่างจากผมอย่างรวดเร็วราวกลับถูก ของร้อน “ใช่! ฉันไม่ได้พิศวาสผู้ชาย” มันแผดเสียงดังอย่างไม่พอใจ “จําไว้น ะว่าที่ ฉั นจูบ ที่ ฉันกอด หรื อทํ าเหมือ นจะปล้ํ า มั นแค่ การแสดงและบทลงโทษที่ขัดใจฉันเท่านั้น” ไม่ต้องย้ําหรอกมึง กูรู้แล้ว และมึงก็แสดงได้สมบทบาทมากเลย จูบไม่ประกบปากเปล่าดันสอดลิ้น เข้ามาด้วย กอดก็ไม่ได้กอดเฉยๆ แต่เสือกลูบคลําอีกต่างหาก แล้วที่ว่า ทําท่าจะปล้ําน่ะ เปูามึงตุงทําไมไอ้บ้า! อย่างที่บอกนั่นแหละครับว่าก่อนหน้านี้มันดึงทึ้งเสื้อผ้าของผม 13
กับมันออกก่อนที่คุณนายนั่นจะเข้ามา ดังนั้นตอนนี้ร่างกายเราทั้งสองจึง มีแค่กางเกงในตัวกระจิริดปิดของสงวนไว้เท่านั้น จะว่าไปดูภายนอกแล้ว มันไม่ส่อเค้าว่าเป็นเกย์แต่อย่างใดเลยนะครับ ใบหน้ามันดูโหด ดิบ เถื่อน และดูแมนอย่างมีเสน่ห์ อาจเพราะ เคราที่ตัดเล็มให้สั้นตามแนวคาง คิ้วหนาทําให้หน้าดูเข้มขึ้น ขนตางอน ยาวราวกับผู้หญิงหากแต่ส่งให้ดวงตาคมกริบนั่นดุดันมากกว่า จะหวาน หยาดเยิ้ม ผิวขาว ร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนออกกําลังกาย สม่ํ า เสมอ อายุ น่ า จะมากกว่ า ผมหลายปี เ ชี ย วล่ ะ บางที อ าจจะยี่ สิ บ ปลายๆ สรุปในภาพรวมแล้วต้องยอมรับว่ามันหล่อและดูดีจริงๆ ครับ “ว่าไง ตกลงจะช่วยฉันใช่ไหม” มันยังเอาแต่ใจและไร้เหตุผล โดยที่ผมไม่ทันได้คัดค้านอะไร ประโยคยาวๆ ซึ่งอัดแน่นไปด้วย ข้อมูลก็ส่งตรงเข้าสู่สมองผมทันที “ฉันชื่อภาคิน ชื่อเล่นว่าภาค นายต้องเรียกฉันว่าพี่ภาค ไม่ใช่แค่ ต่อหน้าคุณแม่แต่ต้องต่อหน้าทุกคน ฉันเป็นลูกชายคนโต มีน้องชายชื่อ ภู มิ ตาภู มิ เ พิ่ ง จะสิ บ เจ็ ด ปี อายุ ห่ างกั บ ฉั น กว่ า สิ บ ปี ฉั น เป็ น ผู้ บ ริ ห าร ระดั บ สู งในเครื อ ชิ น กฤษ ซึ่ ง เป็ น ธุร กิ จ เกี่ ยวกั บ สถานบั น เทิ งทุ ก แขนง บริษัทเงินกู้ทั้งในและนอกระบบ กิจการโรงแรม และอื่นๆ อีกหลายอย่าง เราพบกันในต่างประเทศ หน้าตานายเหมือนลูกครึ่งอันนี้เชื่อถือได้ เรา พบกันตอนที่ฉันเรียนโท ส่วนนายเรียนมัธยมโดยที่เรารักกันมากว่าห้าปี แล้ว ฉันเป็นคนปิดตัวคงไม่แปลกหากจะไม่รู้เรื่องของฉันมาก ตอนนี้นาย เรี ย นจบและกลั บ มาไทย นายมาหาฉั น โดยที่ เ ราตั้ ง ใจจะเปิ ด เผย ความสัมพันธ์ของเราต่อหน้าทุกคน....” “เดี๋ยวๆ ก่อน ผมมาที่นี่เพราะรถของคุณไปรับที่โรงเรียนสอน พิเศษ ผมเป็นครูสอนพิเศษนะ แล้วคนที่ขับรถไปรับมาเขาจะว่ายังไง... อุ๊บ...” หุบปากแทบไม่ทัน พูดไปแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเอง นี่ผมเป็นบ้า อะไรถึงไปแต่งละครหลอกเด็กกับมันนี่ 14
“เข้าใจล่ะ นายเป็น ครูสอนพิเศษของตาภูมิใช่ไ หม งั้น ก็ไม่ใ ช่ เรื่องยาก ฉันแกล้งจ้างให้นายมาสอนโดยจุดประสงค์ที่แท้จริงก็เพื่อทํา ความสนิ ท สนมกั บ คนในครอบครั ว ก่ อ นที่ เ ราทั้ ง คู่ จ ะเปิ ด เผยตั ว แต่ เสียดายความแตกเสียก่อน เรื่องมันเลยออกมาแบบนี้ ว่าแต่ชื่ออะไรน่ะ เรา” “เกรซ” “เกรซซี่” “ปากเสีย นั่นมันชื่อผู้หญิงโว้ย” “โอเค เกรซเฉยๆ มีเสียงคนเดิน คุณแม่คงจะแผลงฤทธิ์ในไม่ช้า เตรียมตัวให้พร้อม ฉันจะแก้มัดให้ ถ้างานนี้สําเร็จฉันจ่ายไม่อั้นหรืออยาก ได้อะไรที่ไม่มากเกินไปฉันจะยกให้” หูผึ่งเลยครับกับข้อตกลง อยากได้อะไรแล้วจะยกให้อย่างนั้น หรือ ผมแค่เล่นไปตามน้ํานิดหน่อยจากนั้นก็ปล่อยให้แม่ลูกเขาตกลงกัน ใช่ไหม โอ้เยส...ถ้าอย่างนั้นผมจะเล่นให้แนบเนียนเชียวล่ะ เพื่อสิ่งที่ผม ขอจะได้สมหวัง ขอต่อยปากที่มึงบังอาจมาจูบกู ขอกัดมือที่มาลูบไล้เรือน กาย สุดท้ายขอเตะผ่าหมากให้น้องชายมึงหดจู๋ และท้ายสุดขอให้ มึงออกไปจากชีวิตของกูไกลๆ เลย ชิ้วๆ
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเหมือนที่ไอ้ความอดทนต่ํานั่นคาดไว้ไม่มี ผิด เลยครั บ เพราะขณะที่ผ มลุ ก ขึ้น จากเตี ย ง สอดขาข้ างขวาเข้ าไปใน กางเกง เสียงตึงตังข้างนอกก็ดังขึ้น เพียงเสี้ยววินาทีผมรีบสอดขาซ้ายเข้า ไป จากนั้นก็รีบกระโดดเหยงๆ ดึงกางเกงขึ้นให้พ้นตูด มองไอ้หน้าไม่อาย ที่เดินไปยังประตูก่อนเสียงเคาะรัวเร็วที่หน้าห้องจะดังขึ้น “จะไปทั้งอย่างนั้นเลยหรือ ” กูรู้ว่ามึงมั่นใจว่าของมึงใหญ่แต่ไม่ ต้ อ งโชว์ ก็ ไ ด้ ไ อ้ โ รคจิ ต สะกดเป็ น ไหมคํ า ว่ า “หน้ า บาง” น่ ะ ใส่ แ ค่ 15
กางเกงในตัวเดียวยังจะไปเปิดประตูอีก “ทําไมล่ะ” ก็ไม่ทําไมหรอกจ้ะ...พี่ภาคจ๋า น้องเกรซกลัวคุณแม่ ขาของพี่ภาคจะหัวใจวาย ซ้อมพูดเพราะๆ อย่างคนรักกับมันในใจครับ แต่ไม่ได้พูดออกไป หรอกนะ เดี๋ยวขี้กลากขึ้นปาก “ดู ส ภาพตั ว เองก่ อ นสิ ” ผมแนะนํ า มั น ทํ า ตามครั บ ก้ ม มอง ตัวเอง ชั่วพริบตาผมว่าผมเห็นรอยยิ้มขบขันในดวงตาของมัน “ถ้าแต่งตัวเรียบร้อย ข้างนอกก็รู้สิว่าเรารอการมาของเขา” เออ มึงพูดถูก ว่าแต่มึงโยนกางเกงมาให้กูใส่ทําไม ถึงน้องกูไม่ใหญ่แต่ก็ภูมิใจ นําเสนอนะเว้ย “ป๎ง! ป๎ง! ป๎ง!” “เร็ว! ลงไปนอนบนเตียง” มันสวมวิญญาณโหด สั่งผมก่อนจะ ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเอง ไม่รอช้าผมกระโจนขึ้นไปบนเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุม ตัว เหลือไว้เพียงแค่ลูกกะตา “ป๎ง! ป๎ง! ป๎ง!” “ใคร!” มันแสร้งกระชากเสียงถาม หันมามองผมเพื่อ เช็กความ เรียบร้อย “ภูมิเองพี่ภาค” มันมุ่นคิ้วเมื่อน้ําเสียงร้อนรนจากภายนอกดัง แทรกเข้ามา “มีอะไร!” ยังทําตัวเสมอต้นเสมอปลาย ป๎้นเสียงให้แข็งกระด้าง พร้อมกับแง้มประตู เอาใบหน้าดิบเถื่อนกับหัวยุ่งเหยิงไปทักทายคนข้าง นอก “ภูมิมาบอกว่าคุณแม่จะให้ นมแหวนมาตามพี่ภาคไปพบ รีบๆ เตรียมตัวเร็วเข้า ” โอ้ เหมือนมันจะมีพันธมิตรด้วยนะนี่ มีม้าเร็วมาส่ง ข่าวก่อนที่คนของคุณหญิงแม่จะบุกเข้ามา พอได้ยินอย่างนั้น ไอ้คุณชายที่มันบังคับให้ผมเรียกมันว่าพี่ภาค 16
ขาก็เปิดประตูกว้างอีกนิด แล้วม้าเร็วที่มาส่งข่าวก็แทรกตัวเข้ามาในห้อง ผมเขม้นตามอง คนนี้หรือ “ภูมิ” อดีตว่าที่นักเรียนของผม น้องชายที่ อายุห่างจากไอ้เถื่อนสิบกว่าปี “ถ้ า ไม่ ไ ด้ ยิ น เสี ย งโวยวาย ภู มิ ค งไม่ รู้ ว่ า พี่ ภ าคพาพี่ ส ะใภ้ ม า เปิดตัว” ไอ้เด็กโข่งบอก ปากพูดกับพี่มัน แต่สายตามองผมยิ้มๆ เหมือน มันกําลังขันกับอะไรสักอย่าง “สวัสดีพี่สะใภ้ ขอดูหน้าหน่อยสิครับ” แล้วผมก็เข้าใจว่ามันขํา อะไร คงสงสัยละมั้งว่าตัวอะไรตาวาวๆ อยู่ใต้ผ้าห่มนั่น ไม่ว่าเปล่า มันก้าวขายาวๆ ตรงมายังผม หากแต่ก้าวได้ไม่กี่ก้าว ร่างมันก็เอนไปด้านหลังเพราะถูกพี่ชายหิ้วคอไว้ “อย่ าลามปาม เกรซไม่ ใ ช่ เ พื่ อนเล่ น ” เสีย งโหดๆ กั บ ใบหน้ า เคร่งขรึมทําให้หน้าระรื่นของน้องชายจ๋อยลงทันที มันดึงน้องมันให้ห่าง จากเตียงแล้วตัวเองก็ยืนแทนที่ “เกรซ นี่น้องชายพี่ ตาภูม”ิ หลังจากสิ้นคําพูดของมันผมก็ดึงผ้า ห่มที่ปิดหน้าออก เท้าศอกกับที่นอนหมายจะลุกขึ้นมาทําความรู้จักกับ น้องชายคนใหม่ในนาม แต่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นนั่งก็ต้องหน้าหงายลงไปบน เตียงอีกครั้งเมื่อไอ้โหดผลักหัวผมให้กลับไปที่เดิม แถมมันยังดึงผ้าห่มที่ ร่นลงมาคลุมหัวผมอีกครั้ง กูไม่เข้าใจ มึงจะเปลืองน้ําลายแนะนําให้รู้จักน้องมึงทําไมในเมื่อ ดึงผ้ามาปิดหน้าไม่ให้เห็นกันอย่างนี้! “เกรซเป็นคนรักของพี่ ให้เกียรติเขา อย่าให้ได้ยินนะว่าเรากลั่น แกล้งคนรักของพี่เหมือนที่ทํากับพวกครูสอนพิเศษน่ะ” มันบอกน้องมันในขณะที่ผมตะกุยหาทางออกจากผ้าห่ม แต่พอ จมู ก ได้ สู ด อากาศภายนอก สายตาได้ พ บแสงสว่ า งอี ก ครั้ ง ความมื ด ครั้งใหม่ก็เข้าครอบคลุม ขอบคุณครับที่โยนเสื้อมาคลุมหัวถ้าใส่ให้ด้วยนี่จะเป็นพระคุณ 17
อย่างยิ่ง “ถึงขนาดเอ่ยปากว่าเป็นคนรัก ใครจะกล้า” เสียงภูมิบอก ผม ไม่รู้หรอกครับว่าขณะที่มันพูดน่ะหน้าตามันเป็นอย่างไรเพราะไอ้เถื่อน มันเอาร่างหนาๆ ของมันมาบังผม “ก็ไม่แน่หรอก ถ้าเราไม่รู้ก่อนว่าเกรซเป็นคนรักของพี่ ก็ไม่รู้ว่า วันนี้จะเจออะไร คงไม่รู้ล่ะสิว่าเกรซเป็นครูสอนพิเศษเราวันนี้ ” มันใส่ กางเกงไปพลางพูดไปพลางในขณะที่ผมเอาเสื้อ ที่มันโยนให้มาสวมใส่ อย่างรวดเร็ว “ฮ้า!...จริงหรือ” “ใช่ ไว้พี่จะเล่าให้ฟ๎ง ดูเหมือนนมแหวนจะขึ้นมาแล้วมั้ง เตรียม ไปเปิดประตูไป” หลังจากสั่งน้อง มันก็หันมาทางผมก่อนจะกระซิบบอก ว่า “ตาภูมิเป็นน้องชายที่ฉันรักมาก นมแหวนเป็นแม่นมของฉัน ฉัน รักแกเหมือนแม่คนหนึ่ง สองคนนี้ไว้ใจได้ ไม่เคยขัดใจฉัน แต่ถ้าจะให้ดีก็ อย่าเพิ่งแสดงพิรุธอะไรออกมา” ว้าว ดูท่าศึกกับคุณหญิงแม่ครั้งนี้ผมมี กําลังหนุนเสียด้วย สิ้นคําพูดของมันเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ไอ้น้องภูมิที่ยืนรอ อยู่ เปิดประตูให้ทันที “อ้าวคุณภูมิ ทําไมมาอยู่นี่ได้ล่ะ” ผู้มาเยือนถามเมื่อก้าวเข้ามา ในห้อง มองภูมิด้วยสายตาสงสัยก่อนจะหันมาทางผมกับไอ้โหด “ภูมิหลบมลพิษทางเสียง” ริมฝีปากไอ้โหดกระตุกคล้ายขบขัน กั บ คํ า พู ด น้ อ งชาย ในขณะหญิ ง วั ย กลางคนซึ่ ง ผมคิ ด ว่ า น่ า จะเป็ น คุณนมแหวน ร้องเสียงหลง “ว้าย อย่าไปพูดแบบนี้ให้คุณผู้หญิงได้ยินนะคะ ไม่งั้นล่ะก็เสียง ดังกว่านี้อีกแน่ๆ” โอ้ งั้นมึงรีบหุบปากเลยนะไอ้ภูมิ แค่เสียงแว้ดๆ ก่อน หน้านี้ก็ปวดแก้วหูเกินพอแล้ว 18
“คุณภาคนะ คุณภาค ทําไมทํากับคุณผู้หญิงอย่างนี้คะ ความ จริง ค่อ ยๆ พู ดกัน ก็ไ ด้ เล่ นต่อ ต้านแบบนี้ เห็น ไหมคะ คุณผู้ หญิ งเรีย ก คุณๆ ทั้งหลายมาพร้อมหน้ากันเลย” หลังจากหล่อนพูดกับคนน้องก็หัน มาต่อว่าคนพี่ “หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่าคุณแม่เรียกคุณปูา คุณน้า คุณ อา มาน่ะ” ภูมิอุทานเสียงหลง “โทรไปโวยวายก่อนที่แหวนจะขึ้นมาเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ อีกไม่ นานคงจะยกโขยงกันมาแน่ๆ ” หมายความว่าไงครับ ผมมีกองหนุนแค่ สองแต่ทางฝ๎่งคุณหญิงแม่มีทั้งทัพหน้าและทัพหลังอีกเป็นฝูง มึงต้องทําอะไรสักอย่างนะไอ้โหด กูไม่ได้เตรียมตัวมาตบตีกับ คุณหญิงคุณนายเพื่อแย่งหลานชายเขาไปนะเว้ย! “แต่ตอนนี้คุณภาคลงไปหาคุณผู้หญิงเถอะค่ะ ท่านให้แหวนมา ตาม” “เกรซ” มันเรียกพร้อมกับส่งมือมาให้ ผมส่งสายตาบอกมัน กู ไม่อยากไปเลยอะมึง แค่แม่มึงคนเดียวก็ขวัญหนีดีฝุอแล้ว นี่ยังต้องเจอ สายโลหิตเดียวกับมึงอีกเป็นสิบ กูจะเอาอะไรไปสู้กับเขา และแล้วก็เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างผม “คุณผู้หญิงอยากพบคุณ ภาคคนเดียวค่ะ” ได้ยินแล้วใช่ไหม รีบไปเลยมึง เดินหน้าไปก่อน เดี๋ยวกู จะปีนหน้าต่างหนีเอาตัวรอดคนเดียว ไอ้โหดถอนหายใจ มองสบตากับผม มือที่ยื่นมาข้างหน้ายกขึ้น สูงในระดับศีรษะของผม อาการของมันคล้ายลังเลกับอะไรสักอย่างจึง หยุดค้างไว้อยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ มีบางสิ่งอยู่ในนัยน์ตาคมกริบของมันจ้อง ลึกเข้ามาในดวงตาของผม มันสะกดผมให้หยุดนิ่ง รู้สึกตัวอีกทีเมื่อมันลูบ หัวผมเบาๆ “เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับคุณแม่เอง” มันบอกก่อนจะหันหลังให้กับ ผม ผมมองตามแผ่นหลังของมันที่เดินจากไปก่อนจะถอนหายใจออกมา 19
ลุกขึ้นจากเตียง แต่พอหันไปทางซ้ายกลับต้องชะงักเมื่อเจอหน้าไอ้น้อง ภูมิ หันไปทางขวาก็เจอคุณนมแหวนเข้าอย่างจัง เออ...ทําไมไม่ตามไอ้โหดมันออกไปละครับไอ้น้องภูมิ คุณนม แหวน ผมจะได้ไปหาผ้ามาผูก หย่อนลงหน้าต่างแล้วปีนหนีกลับบ้านเสีย ที
“ภูมิทึ่งรสนิยมพี่ภาคมาแต่ไหนแต่ไร พอมาถึงพี่สะใภ้ก็ทํา ให้ไม่ผิดหวังเลย” ไอ้น้องภูมิพูดขณะเดินวนรอบตัวผม มันเอียงหน้าซ้าย ขวา มองด้วยสายตาพิจารณา “นั่นสิคะ ตาถึงจริงๆ” คุณนมแหวนก็เอาด้วยอีกคน เดินวนกัน คนละข้าง เออ...คุณน้องภูมิกับคุณแม่นมครับ เห็นผมเป็นอะไรครับ ผม ไม่ใช่รูปป๎้นในพิพิธภัณฑ์ที่ต้องมองทุกซอกทุกมุมอย่างนั้นนะครับ “ภูมิไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าพี่ภาคมีคนรักแล้ว เกรซกับพี่ภาครู้จัก กันมานานหรือยัง ” ปากมันเอ่ยถาม แต่ตานี่ไม่มองหน้าผมเลยครับ มัน กับคุณนมแหวนพินิจลําตัวผมโดยที่มือมันจับผมหมุนไปซ้ายแล้วคุณนมก็ จับหมุนมาทางขวา “ห้าปีกว่าแล้วครับ ” ผมตอบตามสคริปต์ที่ไอ้โหดให้มา แต่ไม่รู้ ว่าพูดอะไรผิดไปเพราะพอสิ้นคําถามของผมไอ้น้องภูมิกับ คุณนมแหวนก็ ชะงักงัน มองผมอย่างไม่เชื่อสายตา “ต๊าย ตอนนั้นคุณเกรซอายุได้เท่าไรคะ ถึงสิบปีหรือยัง” อ้าวปูา ทําไมพูดอย่างนี้ล่ะ ผมไม่ได้แก่แดดแก่ลมขนาดที่จะมาตกลงปลงใจกับ ใครตอนอายุสิบขวบนะครับ “ตอนนั้นเกรซสิบหกแล้วครับ ” ผมยิ้มหวาน แก้ความเข้าใจกับ คุณนมแหวน ตอนที่ ไอ้ โหดส่ งบทให้ผ มบวกลบกั บอายุ ตัว เองและทฤษฎี ว่ า 20
ด้วยความรักที่เคยอ่านผ่านตาที่ไหนสักแห่งเรียบร้อยแล้วครับ คิดว่ามัน น่าจะอะลุ้ มอล่วยได้ รักกันมาตั้งแต่มัธยมอายุประมาณนี้น่าจะกําลังดี สิบหกฝน สิบหกหนาวยังไม่ประสีประสามากนักกับเรื่องของความรัก หากจะไม่รู้จักอีกฝุายเป็นอย่างดีก็ไม่แปลกเพราะเด็กในวัยนี้ยามความรัก เข้าตาคงจะลุ่มหลง คลั่งไคล้ มองเห็นแต่ด้านดีของอีกฝุาย หากว่ามันจะ จากผมกลับมาเมืองไทย แล้วทิ้งสัญญารักไว้ให้ ผมคิดว่าตัวเองก็คงจะ รักษาสัญญาและรอวันพบกับมันอีกครั้งแน่ๆ “งั้นตอนนี้เกรซก็ยี่สิบเอ็ดแล้วสิ โห...ภูมินึกว่าเรารุ่นเดียวกัน เสียอีก” ผมส่ายหน้ายิ้มๆ ดีใจที่หลายคนเข้าใจแบบนี้เพราะมันช่วยให้ผมย้อนกลับมาทํา ในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทํามาก่อนได้สะดวกขึ้น ความจริงหากหน้าอ่อนกว่านี้ สักสิบปีก็ดี ผมจะได้กลับไปเรียนชั้ นประถมอีกครั้ง อยากรู้ว่าคนอื่น ๆ เขาสนุกกับวัยเด็กของตัวเองอย่างไร แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ชีวิตผมก็ กํ า ลั ง สนุ ก กั บ สิ่ ง ใหม่ ๆ รอบตั ว ซึ่ ง มั น น่ า สนใจพอๆ กั บ ห้ อ งแล็ บ ใน สถาบันวิจัยซึ่งเป็นเหมือนบ้านของผมทีเดียว “งั้นภูมิก็ต้องเรียกเกรซว่าพี่เกรซแล้วล่ะ” ตามนั้นเลยน้อง พี่จะ ได้ไม่ต้องกําราบที่ริอ่านมาปีนเกลียว “ผมคุณเกรซสวยจัง สีธรรมชาติหรือเปล่าคะ” จากลําตัวคุณแม่ นมเปลี่ยนมาเล่นหัวผมแล้วครับ “ครับ แต่เกรซว่าจะไปย้อมเป็นสีดํา” “จะย้อมทําไมล่ะพี่เกรซ แบบนี้แหละดีแล้ว มันเข้ากับสีฟูา สีตา ของพี่” ไอ้ภูมิมันหันมาย่ํายีหัวผมอีกคนครับ ผมมีตาสีฟูาครับ ส่วนผมนั้นเป็นสีน้ําตาลแต่ถ้าถูกแสงมันจะทอ ประกายทอง ถ้าอยู่ในประเทศที่ผมจากมาก็รู้สึกไม่แตกต่างหรอกครับ แต่พอมาอยู่เมืองไทยก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน ถึงสมัยนี้เขาจะย้อมผมกัน เป็นเรื่องปรกติก็ตามเถอะนะ 21
“พี่เกรซเป็นลูกครึ่งใช่เปล่า ” จากหัวมันเลื่อนมาที่ใบหน้า จับ ปลายคางผมให้หันไปทางซ้ายบ้าง ขวาบ้าง พิจารณาจนพอใจมันก็ส่ง หน้าผมให้คุณนมดูต่อ “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ เป็นครึ่งตะวันออกกับตะวันตก” “ชาติไหนคะ” หลังจากตรวจตราหาตีนกาบนใบหน้าผมแล้วคุณ นมก็เปลี่ยนมาจับมือผมยกขึ้นดู สงสัยอยากรู้ละมั้งว่ามีขี้เล็บหรือเปล่า “มัม เป็ นลู ก เสี้ ยว ไทย-เกาหลี -จี น-แคนาดา ส่ว นแด๊ ดเป็น ลู ก เสี้ยว อเมริกัน-รัสเซีย-กรีก-อิตาลี ครับ” ไอ้น้องภูมิชะงัก คิ้วเข้มๆ ของ มันขมวดมุ่น “โห พี่เกรซเป็นคนแปดเชื้อชาติเลยหรือ” มันอุทานตาโต ผมยิ้ม ให้มันแทนคําตอบว่า “ใช่” “สุดยอดเลยพี่เกรซ” สุดยอดอะไรของมึง อย่าทําหน้าเหมือนกู เป็นหนูทดลองในห้องตัดต่อพันธุกรรมนะเว้ย “แล้วนี่คุณเกรซพูดได้กี่ภาษาคะเนี่ย” คุณนมแหวนถามผมเสียง สูง “ภาษาทางฝ๎่งของมัมก็พูดติดต่อสื่อสารได้พอๆ กับภาษาทางฝ๎่ง ของแด๊ ด ส่ ว นภาษาฝรั่ง เศสกั บเยอรมั นเคยเรี ยน แต่ ไ ม่ค่อ ยได้ ฝึก ฝน อาจจะขลุกขลักบ้าง” “ฮ้ า !” อะไรครั บ คุณ นม อย่ า ทํ า หน้ าเหมื อ นผมเป็ น talking dictionary สิครับ “สุดยอด” อีกแล้วครับ ไอ้น้องภูมิมันอุทานตาโตอีกแล้ว “พี่ภาคสุดยอดเลย” อ้าว ทําไมมึงพูดอย่างนี้ล่ะ เกี่ยวอะไรกับ ไอ้โหดนั่น มันไม่ได้มาสอนภาษากูนะเว้ย ผมเดินไปนั่งบนเตียง ทํานัยน์ตาละห้อย มองตรงไปยังประตู “พี่ภาคลงไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้าง” แสร้งพึมพําด้วย น้ําเสี ย งกั ง วลเหลื อ หลายเพื่อ ดึ งความสนใจของคนทั้ง คู่ไปยั งเรื่ องอื่ น 22
ที่ไม่ใช่ตัวผม แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจท่าทางหม่นหมองของผมเพราะ ตอนนี้คุณนมแหวนกับไอ้น้องภูมิหันหน้าเข้าข้างฝา ซุบซิบๆ กันอยู่สอง คน “นมคิดว่าไง” “ผ่ า นค่ ะ หน้ า ตาน่ า รั ก น่ า เอ็ น ดู พู ด จาเปิ ด เผย เท่ า ที่ ฟ๎ ง มา ความสามารถใช่เล่นเลย ส่วนนิสัยใจคอคงต้องค่อยๆ ศึกษากันต่อไป แต่ ที่เห็นๆ อยู่นี่ ดูซื่อๆ ไร้พิษภัย” “พี่ภาคน่ะตาแหลมอยู่แล้ว ภูมิแน่ใจว่าพี่เขาดูไม่ผิดหรอก” “นมก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะ” “นี่ถ้าเป็นผู้หญิงนะคุณแม่คงจับแต่งงานพรุ่งนี้เลยแน่ๆ” “ก็ไม่แน่หรอกค่ะ นมว่าคุณผู้หญิงเดินหมากผิดนะคะที่ไปเรียก คุณๆ มาแบบนั้น” “ทําไมล่ะ คุณปูา คุณน้า คุณอาแต่ละคนเอาแต่ใจทั้งนั้น แค่คิด ภูมิก็ปวดหัวแทนแล้ว” “อย่าลืมสิคะว่าคุณภาคน่ะหลานรัก ต้องมีสักคนล่ะค่ะที่เห็นใจ แล้วตระกูลทางคุณผู้หญิงก็มีแต่ลูกหลานผู้หญิงกันเต็มบ้าน จะมีก็แต่คุณ ภาคกับคุณภูมิเท่านั้นที่เป็นหลานชาย แล้วลองคิดดูนะคะถ้าได้เพิ่มอีก คน คุณๆ ทั้งหลายจะดีใจแค่ไหน” เอาล่ะผมจะคิดว่าผมมีหูทิพย์นะครับ คุณนมแหวนกับไอ้น้องภูมิ ไม่ได้กอซซิปอะไรผมเล้ย! “ว้ า ย!” ตกใจทํ า ไมล่ ะ ครั บ คุ ณ นม พู ด ต่ อ สิ ค รั บ ผมกํ า ลั ง รวบรวมข้อมูลอยู่เชียว “ข้างล่ างเสี ย งอึ ก ทึ ก เชี ย ว คุณ ๆ คงจะมากั น แล้ ว ยั ง ไงเดี๋ ย ว แหวนลงไปดูให้นะคะ” พอผมย่องมาอยู่ข้างหลังทั้งสอง เงี่ยหูฟ๎งได้ไม่ทัน ไรคุณนมแหวนก็หันมาเห็น จากนั้นก็ตีจากผมไปอย่างรวดเร็ว 23
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกพี่เกรซ เชื่อเถอะว่าพี่ภาคจะจัดการทุก อย่างได้” ผมถอนสายตาจากบานประตูที่คุณนมเพิ่งจะปิดลงเมื่อไอ้น้อง ภูมิพูดกับผมพร้อมกับแตะที่ข้อศอกก่อนที่มันจะเดินนําไปนั่งบนเตียง ผม เดินตามมานั่งลงข้างๆ มัน “คุ ณ ๆ ที่ ว่ า นี่ ป ระมาณกี่ ค น” ถามด้ ว ยความอยากรู้ ค รั บ เพราะว่าผมไม่ถนัดเอาเสียเลยที่ต้องเผชิญหน้ากับคนหมู่มาก “น่ า จะมาหมดแหละ” หมดแหละนี่ มั น กี่ ค น มึ ง ระบุ ใ ห้ มั น ชัดเจนหน่อยสิคร้าบ และดูเหมือนไอ้น้องภูมิจะรู้ใจผมเพราะเพียงแค่ผมหันหน้าไป มอง มันก็ช่วยอธิบายให้ฟ๎งว่า “ถ้านับคุณปูาคุณน้าทางคุณแม่ก็ห้าและ อีกหนึ่งทางฝ๎่งคุณพ่อ” บวกแม่เอ็งเข้าไปอีกหนึ่งก็เป็นเจ็ด อ๊าก สิบสี่ตีน กูจะรอดไหมเนี่ย ผมซบหน้าลงกับฝุามือพยายามปลอบใจตัวเอง คุณๆ เขาเป็น ผู้หญิงนี่เนอะ คงไม่กระทืบผมหรอกมั้ง แต่ตระกูลนี้เขาเป็น มาเฟียไม่ใช่ หรือ งั้นก็ เพียะๆ ตายแน่กูงานนี้ สิบสี่ฝุามืออรหันต์ เล็บมือนางช่างร้าย กาจยิ่งนัก “บอกแล้วไงว่าพี่เกรซไม่ต้องห่วง พี่ภาคเก่งจะตาย แค่นี้พี่ เขา จัดการได้อยู่แล้ว” “เกรซ” กูจะเชื่อมึงดีไหมนี่ไอ้น้องภูมิ ดูสิไม่ทันไรไอ้พี่ภาคของ มึงก็หนีขึ้นมาบนนี้เสียแล้ว แถมน้ําเสียงมันยังหงุดหงิดโคตรๆ แล้วแบบนี้ มันหมายความว่าไงวะ “ไปกันเถอะ” ไปไหนอะมึง กูยังไม่พร้อมที่จะพบน้องนิ้วของ คุณปูา คุณน้า คุณอาของมึงนะเว้ย ผมส่งสายตาขอร้องมัน ปล่อยกูไปเถอะนะมึง นะ ต่อยปากมึงกู ไม่ ต่ อ ยแล้ ว ก็ ไ ด้ กั ด มื อ ก็ ไ ม่ กั ด แล้ ว ด้ ว ย ส่ ว นเตะผ่ า หมากก็ ไ ม่ ทํ าแล้ ว สัญญาที่ทํากันเมื่อสักครู่ถือเป็นโมฆะได้ไหมอะ แต่ดูเหมือนผมกับมันจะ 24
สื่อสารกันคนละภาษา ถึงเราจะมองสบตากันแต่มันไม่รับสารที่ผมส่ง ไป ให้เลยแม้แต่น้อย มือหนาของมันจับหมับเข้าที่ข้อมือผม ออกแรงดึงให้ผมลุกขึ้น แล้วเดินไปข้างล่างพร้อมกับมัน ผมหันไปมองไอ้น้องภูมิ ขอร้องมันทาง สายตา น้องภูมิคนหล่อ ช่วยพี่เกรซด้วย แต่มันกลับบอกผมเสียงดังว่า “โชคดีนะพี่” จากนั้นชีวิตสดใสของผมก็ค่อยๆ มืดมนลงเรื่อยๆ เมื่อก้าวเข้าสู่ สมรภูมิรบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “เดี๋ยวฉันจัดการเอง เกรซแค่เออออไปกับ ฉันเข้าใจไหม” มึงจะ เอาแบบนั้นหรือ งั้นแสดงว่ามึงจะเป็นโล่กําบังให้กูใช่เปล่า อย่าทิ้งกูนะมึง สัญญาแล้วนะ “อืม” ไม่รู้จะตอบมันกลับไปว่าไงครับเพราะสายตาดุดันของมัน จ้องผมราวกับรอคอยคําตอบ เลยต้องยอมเออออตามให้มันเป็นคนนํา ทาง
เสียงเจื้อยแจ้วอย่างนกกระจอกแตกรังทําให้ผมตัวลีบลงไป อีกเท่าตัว ถึงแม้ไอ้โหดจะลูบแผ่นหลังผมแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมา เท่าไร “ทําไมตาภาค ถึงได้ทําแบบนี้ได้คะคุณพี่…” “ต๊าย น้องจะหัวใจวาย...” “มีหลานชายกับเขาทั้งทีก็ไม่ได้ดั่งใจเล้ย...” “ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ คุณน้องอย่ายอมนะคะ....” และอื่ น ๆ อี ก มากมาย ผมไม่ รู้ ว่ า เสี ย งใครเป็ น เสี ย งใคร จั บ ใจความไม่ค่อยจะได้ เท่าไรเพราะคุณเธอทั้งหลายเล่นพูดพร้อมกัน เสียง มันดังอื้ออึงไปหมดเลย แต่พอไอ้โหดกับผมก้าวเข้าไปในห้องเสียงก็เงียบ กริบอย่างกับปุาช้าจนแทบไม่น่าเชื่อ 25
“เกรซครับ” เรียกทําไมอะมึง ผมเงยหน้ามองมัน “นั่นคุณปูาดา ทําความรู้จักไว้สิครับ” ดาไหนมึง สีดาของพระรามน่ะหรือ ผมมองตาม โอ้ว้าว! นึกว่า คุณหญิงแม่ของมันงามแล้วนะ คุณปูาคนนี้ตอนเป็นสาวก็คงจะงดงามไม่ แพ้กัน งามแบบนี้นี่เองพระรามถึงได้ใจจะขาดอยากตายตามไปด้วย “พระน้องเอยเสียดายนักพระวรพักตร์ดังดวงเดือน หาไหนจะได้เหมือนไม่มีแล้วในโลกี มาตรแม้นจะหาดวงวิเชียรช่วงเท่าคีรี หาดวงพระสุรีย์ศรีก็จะได้ดุจดังใจ จะหาโฉมให้เหมือนนุชจนสุดฟ้าสุราลัย ตายแล้วและเกิดใหม่ก็ไม่ได้เหมือนเจ้านฤมล” “ถัดมาเป็นคุณปูาบุษ” บุษบาของอิเหนาใช่เปล่า “ชื่อระเด่นบุษบาหนึ่งหรัดลออเอี่ยมเทียมทัดนางสวรรค์ ทั้งในธรณีไม่มีทัน ผิวพรรณผุดผ่องดังทองทา” “คุณปูาจิน” จินตหราวาตี คู่แข่งบุษบาใช่ไหม มิน่าล่ะ สวยงาม ไม่แพ้กันเลย งามงอนอ่อนระทวยนวยแน่ง ดาแดงนวลเนื้อสองสี ผ่องพักตร์ผิวพรรณดังจันทรี นางในธานีไม่เทียมทัน” “ถัดมาคือน้ากุน” ศกุนตลาของท้าวทุษยันต์แน่ๆ “ดูผิวสินวลละอองอ่อน มะลิซ้อนดูดาไปหมดสิ้น สองเนตรงามกว่ามฤคิน นางนี้เป็นปิ่นโลกา งามโอษฐ์ดังใบไม้อ่อน งามกรดังลายเลขา งามรูปเลอสรรขวัญฟ้า งามยิ่งบุปผาเบ่งบาน” “คุณน้ามาลี” ใครหนอจะเป็นพระอภัยมณีได้ครอบครองคุณน้า สุวรรณมาลีคนสวย “พระเลื่อนองค์ลงจากบัลลังก์อาสน์ หวังสวาทว่าจะโลมนางโฉม 26
ฉาย ครั้นเข้าชิดคิดได้ไม่ใกล้กลาย แต่เดินชายชมนางไม่วางตา พระโอษฐ์เอี่ยมเทียมสีลิ้นจี่จิ้ม เป็นลักยิ้มแย้มหมายทั้งซ้ายขวา ขนงเนตรเกศกรกัลยา ดังเลขาผุดผ่องละอองนวล” “คุณ อารจ” เพราะหน้ าตาแบบนี้ ไง สั งข์ ทองถึ งอยากให้น าง รจนาเห็นรูปทองที่ซ่อนอยู่ภายใน “พิศโฉมพระธิดาวิลาวัณย์ ผุดผาดผิวพรรณดังดวงเดือน งานละม่อมพร้อมสิ้นทั้งอินทรีย์ นางในธรณีไม่มีเหมือน แสร้งทาแลเสี่ยงเบี่ยงเบือน ให้ฟั่นเฟือนเตือนจิตคิดปอง พระจึงตั้งสัตย์อธิษฐาน แม้นบุญญาธิการเคยสมสอง ขอให้ทรามสงวนนวลน้อง เห็นรูปพี่เป็นทองต้องใจรัก” “ส่วนคนนี้แม่พี่เอง” คนนี้รู้จักแล้ว คุณปูาคนงามที่สวยสะดุด ตาตั้งแต่แรกพบ “พักตร์น้องละอองนวลปลั่งเปล่ง ดังดวงจันทร์วันเพ็งประไพศรี อรชรอ้อนแอ้นทั้งอินทรีย์ ดังกินรีลงสรงคงคาลัย งามจริงพริ้งพร้อมทั้งสรรพางค์ ไม่ขัดขวางเสียทรงที่ตรงไหน” “ส่วนนี่เกรซครับ คนรักของผม” ข้ามการบรรยายท่าทางอย่าง คุณหญิงคุณนายไปครับเพราะผมไม่ได้อรชรอ้อนแอ้น หลังสิ้นคําพูดของไอ้โหดผมรีบผมยกมือไหว้คุณปูา คุณน้า คุณ อา และคุณหญิงแม่กํามะลอด้วยท่าทางนอบน้อมทันที ทว่าเพียงเสี้ยว นาทีที่เงยหน้าขึ้นผมก็ได้รู้ว่าที่ไอ้โหดสัญญาจะเป็นโล่ให้ผมน่ะ มันช่วย อะไรผมไม่ได้เลย ...จึ๊ก...จึ๊ก...โอ๊ย ผมถูกรุมสกรัม เจ็บอะ...สิบสี่ลูกกะตาของคน สวยพร้อมใจกันทิ่มแทง ทะลุผิวหนังผ่านลําไส้ ทะลวงต่อไปถึงตับ ถึง หัวใจผมเรียบร้อยแล้วครับ... 27
“ในเมื่ ออยากเห็ น อยากพบ ผมก็ พ าเกรซมาให้ รู้จั ก แล้ ว คราวนี้มีป๎ญหาอะไรอีกไหมครับ” ไอ้โหดพูดพร้อมกับไล่มองใบหน้าของ ญาติมันทีละคน “อีกอย่าง ผมบอกไว้ที่ตรงนี้เลยนะว่า ผมพาเกรซมาแนะนําให้ รู้จัก ไม่ใช่มาขออนุญาตให้เราคบกัน ใครจะเห็นด้วยหรือขัดขวางผมไม่ สนทั้งนั้น เรื่องของคุณปูา คุณน้า คุณอาผมไม่เคยยุ่ง เพราะฉะนั้นเรื่อง ส่วนตัวของผมก็อย่ามายุ่ง!” ดีมากเลยมึง บอกเขาไปเลย แล้วเรื่องของกูมึงก็อย่ายุ่งด้วยนะ เว้ย หลังจากนี้ก็ทางใครทางมันนะมึง นะ แค่นี้ก็เนื้อพรุนหมดแล้ว มึงพูด กับคุณๆ ทั้งหลายของมึง แต่เขาไม่ยอมสบตามึง แต่ดันหลบสายตามา ทางกูนี่ เห็นไหม ร่างกายกูเลยเป็นที่รองรับสายตาของเหล่า คุณปูา คุณ น้า คุณอา ไปเลย “ตาภาคทํ าไมถึ ง ได้ พูด แบบนี้ ! ” เอาแล้ วไง มึ งบอกแต่ คุณ ปู า คุณน้า คุณอาอย่างมายุ่ง แต่ดันลืมแม่ตัวเอง หลังจากตั้งหลักได้คุณหญิง แม่ของมันก็เอายาดมออกจากจมูกก่อนเริ่มโวยวายอีกครั้ง “ผมต้องถามสิว่าทําไมคุณแม่ถึงกลายเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องแบบ นี้!” ไอ้โหดตอบโต้แม่มันกลับอย่างรวดเร็ว กรามบดแน่นอย่างสะกดกั้น อารมณ์ “แต่เรื่องนี่มันเรื่องใหญ่นะตาภาค จู่ๆ หลานมาบอกว่ามีคนรัก แล้ว แถมยังเป็น...” คุณปูาดาพูดได้แค่นั้นร่างกายก็อ่อนระทวย หล่อน รีบเอื้อมมือไปแย่งยาดมจากคุณหญิงแม่ของไอ้โหดก่อนที่จะเป็นลมล้ม พับลงไป “ว้าย! คุณพี่ หายใจลึกๆ ไว้นะคะ” คุณปูาบุษที่นั่งข้างๆ รีบเข้า ไปประคอง โบกไม้โบกมือ น้ําเสียงห่วงใย คุณน้ากุนรีบเข้าไปดูพี่สาวของเจ้าหล่อนอีกคนก่อนจะหันมาต่อ ว่าไอ้โหด “เห็นไหมว่าหลานทําอะไรลงไปตาภาค หลานกําลังทําร้ายทุก 28
คนอยู่นะ” สงสัยจะลืมกันไปแล้วว่าไอ้โหดมันบอกว่าอย่ายุ่งเรื่องของมัน เพราะหลังสิ้นคําพูดของคุณน้ากุน เสียงคนอื่นๆ ก็ดังแทรกเข้ามา “นั่นสิ พอเลี้ยงให้ โตแล้ว ก็ไ ม่นึ กถึ งหัว อกผู้ใ หญ่ ” คุณ น้ามาลี สมทบ “อาผิดหวังในตัวเรามากเลยนะตาภาค” คุณอารจพูดต่อ “ผิดหวังมากหรือครับ ผิดหวังมากใช่ไหมที่ผมมีคนรัก ผิดหวัง มากหรือที่ผมจะรักใครสักคน ผิดหวังมากหรือที่คนรักผมไม่ใช่พวกผู้หญิง ที่คุณอาเลื อกให้ ทํ าไมครับ ทําไมทุก คนต้ องผิ ดหวั งที่ผ มทําตามหัวใจ ตัวเอง” น้ําเสียงของไอ้โหดฟ๎งดูขมขื่น ริมฝีปากเม้มแน่น เมินหน้าหนีไป จากทุกคน โหมึง ตีบทแตกมากเลย งั้นเดี๋ยวกูเอามั่ง ผมมองหน้ามันก่อนจะมองไปยังบรรดาญาติๆ ของมัน เห็นหน้า แม่มันที่น้ําตาคลอแล้วนึกถึงหน้า มัมมี้ของตัวเอง หน้าซีดเซียวของปูาดา ทําให้นึกถึงอ๊านตี้เบลล่า ปูาของผมที่รักและเอ็นดูผมเหมือนลูกคนหนึ่ง เห็นไอ้โหดแล้วนึกถึงตัวเอง หากผมทําให้มัมมีก้ ับอ๊านตี้ผิดหวังอย่างนี้... “ฮึก...ฮึก...” ผมเสียใจ ผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเกิดขึ้น “เกรซ...” ไอ้โหดหันมาทางผม สีหน้ามันตกใจไม่แพ้คนอื่นๆ ที่ เห็นน้ําตาของผม “ฮึก...ฮึก...เกรซขอโทษ…” ต่อบทสิมึง เร็วๆ เข้า “ไม่เกรซ มันไม่ใช่ความผิดของเกรซ ไม่ร้องนะครับ...” ดีมาก เลยมึง แต่ถ้าจะให้ดี อย่าดึงหัวกูไปซุกจั๊กกะแร้มึงได้ไหมอะ ถึงจั๊กกะแร้ มึงจะหอมแต่มันทําให้มองหน้าพวกปูาๆ ทั้งหลายไม่ถนัดนะเว้ย “เกรซไม่นึกว่า...เรื่องมันจะเป็นแบบนี้...ฮึก...ฮึก...ไม่คิดว่า...จะ ทําให้...ทุกคนเสียใจ....” ผมไม่ได้คิดจริ งๆ นะครับคุณหญิงแม่ คุณปูา คุณ น้ า คุ ณ อา ไอ้ โ หดมั น บั ง คั บ ผม ผมตกกระไดพลอยโจนไปกั บ มั น 29
เข้าใจผมนะครับ ผมมองหน้าทุกคนผ่านม่านน้ําตาก่อนหันมาทางไอ้โหด ยกมือ ขึ้นจับแขนมัน เงยหน้าขึ้นมอง “พี่ภาคพอเถอะ...ฮึก...เกรซว่าเราเลิก...” “ไม่นะเกรซ พี่ไม่มีทางเลิกกับเกรซเด็ดขาด” เอาไปร้อยเลยมึง สุดยอดจริงๆ งั้นต่อเลยนะ “แต่พี่เห็นไหม...ฮึก...เรากําลังทําให้ทุกคนเสียใจ...” “แล้วเกรซจะให้พี่ทํายังไง พี่เจ็บมามากเกินพอแล้วนะที่ต้องปิด ซ่อนความรู้สึกของตัวเอง พี่เอาใจทุกคนมาตลอด คุณแม่ คุณปูา คุณน้า คุณอา อยากให้พี่ไปเจอใครพี่ไม่เคยขัด แต่ทําไมทุกคนไม่เข้าใจพี่บ้าง พี่ก็ มีหัวใจนะเกรซ ต้องให้พี่ทําไง ให้เราเลิกกันแล้วฝืนใจแต่งงานกับคนที่ คุณแม่หามาให้อย่างนั้นหรือ พี่ต้องยอมตายทั้งเป็นเพื่อความสุขของคน อื่นใช่ไหมเรื่องมันถึงจะจบ” มันดึงผมเข้าไปกอด ซบหน้าลงกับศีรษะของผม ตัวมันสั่นด้วย นะครับ นี่ถ้าผมไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลังผมต้องคิดว่าหัวใจมันกําลังแหลก สลายอยู่แน่ๆ เก่งอะมึง ชักอยากรู้แล้วสิว่าขณะที่พูดอยู่นี่มึงนึกว่ากูเป็น ใคร “ฮึก...ฮึก ...พี่ภาค...” แต่เรื่องนั้นอย่าได้เก็บมาใส่ใจ ตีบทโศก ต่อไปครับ เดียวดายอาดูรสิ้ นสูญแล้วทุกๆ สิ่ง หากเธอทอดทิ้งจากไปจน ไกลสุดไกล จําใจจําทนหม่นหมองเพ้อร้องร่ําไห้ โอ๊ยอดดวงใจแสนเศร้า โศกตรม จําใจจําฝืนกล้ํากลืนชอกช้ําเหลือเอ่ย แค่รักเปิดเผยต้องจับให้ แยกจากกัน ใจฉันปวดร้าวยามมองแสงนวลดวงจันทร์ ใจคงครวญคร่ํา เรียกหาแต่เธอ อย่าทิ้ง อย่าทิ้ง ฉันไปแสนไกล สุดอาลัยถ้ารักหักหาย ปวดร้าว ปวดร้าว เหลือใจหมองไหม้ หากเยื่อใยเราพรากขาดกัน 30
คอย...คอยวั น ที่ ฉั น กั บ เธอเคี ย งคู่ รั ก เราคงอยู่ ต ราบนานชั่ ว นิรันดร์กาล คอยวันที่รักพัดหวนเหมือนสายลมผ่าน ใจที่ร้าวรานสุขสมดั่ง ปอง “ฮึก...ฮือ....ฮือ...” ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า หยุดร้องไห้ไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมยกมือขึ้นโอบแผ่นหลังมัน ตรอมใจกับชะตาชีวิตตัวเอง ทําไม กูต้องทําน้ําเน่าไปกับมึงด้วยวะ จากชีวิตของครูสอนพิเศษกลับมาต้องรับ บทโรมิโ อ นี่ ไอ้ โหด ถ้ าญาติ ๆ มึ งไม่เ ห็ นใจ มึง คงไม่ไ ปหายาพิษ มากิ น หรอกนะ กูไม่เสี่ยงตายไปกับมึงหรอกนะเว้ยจะบอกให้ “ที่ผ่านมาแม่ทําให้ภาคเจ็บขนาดนั้นเลยหรือลูก ” เสียงสั่นเครือ ของคุณหญิงแม่ดังแทรกเสียงร้องไห้ของผมเข้ามา “ภาคทรมานขนาดนั้ น เลยหรื อ ที่ น้ า แนะนํ า คนดี ๆ ให้ รู้ จั ก ” เสียงของคุณน้าคนใดคนหนึ่งที่ผมไม่รู้ว่าเป็นใครเนื่องจากตอนนี้ไอ้โหด มันดึงผมออกจากอ้อมกอด มองสบตากับผม มือแข็งๆ ของมันเอื้อมมา เช็ดน้ําตาให้ แต่มันก็ไหลไม่หยุด สงสัยจะอินเกินไปครับ “ปูาก็ แค่เป็ นห่ว ง วัน ๆ ภาคเอาแต่ ทํางาน ความจริงอายุ เท่ า ภาคก็น่าจะมีครอบครัวได้แล้ว ปูาก็แค่อยากช่วย ไม่คิดจะทําร้ายภาค เลยนะ” ผมผินหน้าไปยังที่มาของเสียง คุณปูาจินน้ําตาซึม ใช้ปลายนิ้ว แตะที่หางตา เห็นแบบนี้แล้วก็นึกถึงคําพูดของคุณนมแหวน “อย่าลืมสิคะว่า คุณภาคน่ะหลานรัก ต้องมีสักคนล่ะค่ะที่เห็นใจ...” เหมือนจะมีคนเริ่ม เห็นใจจริงๆ แล้วล่ะครับ “ตอนนี้ปูารู้แล้วว่าทําไมภาคไม่เคยสนใจใครเลย” คุณปูาจินรู้ แต่ผมไม่รู้ครับ คิดขึ้นมาแล้วก็สงสัย ทํา ไมมึงไม่สนใจใครเลยล่ะไอ้โหด มึงซ่อนอะไรไว้ในใจใช่เปล่า “เอาล่ะ ปูาเข้าใจแล้ว ที่ผ่านมาพวกเราคงจะกดดันภาคเกินไป หลานเลยระเบิดออกมาแบบนี้ แต่ปูาขอเวลาหน่อยนะภาค ตอนนี้ปูายัง 31
ทําใจไม่ได้จริงๆ” ไอ้โหดกระชับมือที่โอบไหล่ผม มองสบตากับคุณปูาจิน ของมัน “แม่ก็ยังทําใจไม่ได้นะภาค มันรวดเร็วเกินไป” คุณหญิงแม่ของ มั น ก็ อ่ อ นลงเหมื อ นกั น พอถึ ง จุ ด สู ง สุ ด คนเป็ น แม่ ก็ คงทนเห็ น ลู ก ชาย ตัวเองทรมานไม่ได้ แต่ ใ ห้ พู ด ก็ พู ด เถอะครั บ ตอนนี้ ผ มล่ ะ รู้ สึ ก สงสารคุณ หญิ ง แม่ จริงๆ ไม่รู้คุณเธอไปแย่งยาดมจากคุณปูาดามาตอนไหน มือซ้ายคุณหญิง แม่ถือพัด มือขวาจับหลอดยาจ่อจมูก ใบหน้าซีดอย่างคนอ่อนแรง มึงเห็น ท่าทางแม่มึงไหมน่ะ บาปได้กินหัวตายแน่เลยมึง “ไม่ นึ ก มาก่ อ นว่ า ภาคจะมี ร สนิ ย มแบบนี้ ” คุ ณ อารจพู ด บ้ า ง สายตามองผมกับไอ้โหดสลับไปมาก่อนที่เสียงของคนอื่นๆ จะเสริมขึ้นมา ผมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ค่อยๆ คลายความตึงเครียดลง รู้สึก ว่าตัวเองหายใจสะดวกขึ้น ถึงแม้ว่าทุกคนจะยอมรับว่ายังทําใจไม่ได้แต่ก็ ไม่ได้มีท่าทีต่อต้านอย่างตอนแรก เอาล่ะ คราวนี้ผมจะได้กลับบ้านเสียที เปลืองเนื้อเปลืองตัวมามากพอแล้ว จากนี้ก็ทางใครทางมันแล้วกันเพราะ ดูๆ แล้วคงไม่มีใครจับมันคลุมถุงชนอีกแล้วล่ะครับ “เห็นทีพวกเราคงต้องค่อยๆ ศึกษากันไปเพราะน้องเกรซจะมา เป็นคนในครอบครัวเราใช่ไหม” เดี๋ยวก่อนนะครับคุณน้ากุน ผมไม่ได้จะ เป็นมาเป็ นหนึ่ งในครอบครัว คุณน้ าเลยนะครับ เข้าใจอะไรผิดไปหรื อ เปล่า “ภาคบอกปูาว่ารักน้องมาก ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทําให้ปูาเห็น ให้ ปู า ยอมรั บ ความรั ก ของหลาน” คุ ณ ปู า ดาพู ด แบบนี้ ไ ด้ ยั ง ไงครั บ มั น เหมือนกับดึงบทสนทนาออกทะเลนะครับ ประเด็นหลักคือไอ้โหดมีคนรัก แล้ว พอทุกคนรู้ก็เลิกจับมันคลุมถุงชนไม่ใช่หรือครับ แล้วนี่จะดึงเรื่องไป ทางไหน! กลับมา! ผมมองหน้าไอ้โหดสลับกับบรรดาญาติๆ ของมันด้วยความรู้สึก 32
ว่าลางร้ายกําลังจะมาเยือน “ความรักแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ภาคมีหน้าตาทางสังคม คงมี ใครเย้ยหยันและรับไม่ได้แน่ๆ ” น้ําเสียงของคุณปูาดาแฝงไว้ด้วยความ กังวล “แต่ในเมื่อรักกันมากขนาดนี้ ยืนยันกับทุกคน คงไม่ถอยแล้ ว สินะ” คุณน้ามาลีถามขณะจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม หลังจากนั้น เสี้ยววินาทีต่อผมก็รู้สึกเหมือนถูกน็อกลงไปนอนนับ ดาวด้วยประโยคสั้นๆ ของคุณปูาจิน “ทําให้มันถูกต้องซะ” ...อ๊าก...คุณปูา! ทําอะไรครับที่ว่าถูกต้องน่ะ คงไม่ใช่จับผมไป ตอนเพื่อเปลี่ยนเป็นหญิงใช่ไหม..ไม่นะ...ม่ายยยยย!
33