historie 9
De Brielse watertoren
water vanboven
1
Schoon drinkwater was in vroeger tijden soms moeilijk verkrijgbaar. Tijdens droge, zomerse perioden kwam de bodem van de regenton snel in zicht, terwijl oprukkend zeewater de Maas en de haven verziltten. Dan voeren waterschuiten af en aan om in de buurt van de Biesbosch tonnen met zoetwater te vullen en in Brielle voor een cent per emmer te verkopen. Tientallen jaren lang probeerde Brielle een echte waterleiding te krijgen, wat in 1924 eindelijk lukte.
De plannen voor een duinwaterleiding waren al vaker in de gemeenteraad besproken, maar in augustus 1886 wisten ze er nog steeds niet goed raad mee. Er hing een behoorlijk prijskaartje aan en daardoor waren er diverse tegenstanders die meenden ‘dat ons drinkwater nog zoo slecht niet is. Deugen de regenbakken niet, dan is er nog het havenwater’. Anderen verwezen naar het bronwater uit de stadspomp op het Wellerondom, maar dat bleek na onderzoek qua chemische samenstelling ook niet geheel zuiver en gezond. Bovendien draaide het niet alleen om goed drinkwater. Een waterleiding zou de vestiging van bedrijven stimuleren. Zonder goede watervoorziening zouden er voorlopig geen zuivelfabriek, bierbrouwerij of beetwortelsuikerfabriek naar Brielle komen. ‘Blijft alles van dien aard weg, dan vervalt de oude veste nog meer dan zij reeds deed, wordt zij eindelijk een type dier doode steden als Vere, Stavoren en dergelijke, die voor den toerist, den oudheidkundige, den historicus misschien nog eenige aantrekking hebben,
maar die een betreurenswaardig bestaan leiden’, waarschuwde de redacteur van de Nieuwe Brielsche Courant.
SAMENWERKING
Een logische stap was samenwerking zoeken om de kosten van de aanleg te delen. Er volgde in het najaar van 1886 overleg met Hellevoetsluis, maar de gesprekken bleven vruchteloos. Hellevoetsluis ging op eigen gelegenheid verder en had tien jaar later een moderne duinwaterleiding ingericht, terwijl Brielle nog veertig jaar zou aanmodderen. Er kwamen weliswaar aanbiedingen van bedrijven om een soortgelijke duinwaterleiding te realiseren, of desnoods een waterleiding die het water leverde vanuit de Maas of vanuit een reservoir in de Molenvest, maar vaak haakten de partijen vanwege de kosten af. Ook kwam het voorstel om vanaf grote diepte water op te pompen. Diverse comités onderzochten plannen en in 1903 liet notaris L.P. van den Blink een proefboring verrichten. Maar zelfs op zestig meter diepte