gewikt en gewogen ¬
Visie ¬ vrijdag 15 januari 2016
ZEGT
19
Student Ruben Herremans trok op overlevingstocht door Amerika
‘Mijn ogen zijn op maatschappelijk vlak open gegaan’ Ruben Herremans (22), een jonge student uit Halle, is wat je noemt een avonturier. In 2015 trok hij de oceaan over om in zijn eentje de Pacific Crest Trail te volgen, een route van 4.286 kilometer tussen Mexico en Canada. Een moeilijke tocht die hem deed inzien hoe kwetsbaar de mens is. Hier lees je zijn bijzonder reisverhaal.
Christine Laureys
I
k haal er veel voldoening uit om uitdagingen aan te gaan op sportief gebied en de laatste jaren is daar ook een mentaal aspect aan gekoppeld. Ik ben 150 dagen alleen van Mexico door Amerika naar Canada getrokken. De bedoeling was te voet, maar door tijdsgebrek heb ik een fiets gekocht voor de laatste paar honderd kilometer. In het verleden had ik nog al avontuurlijke reizen gedaan, maar nu ik er alleen voor stond, met al die risico’s, gaf dat wel een nieuwe dimensie. Ook al omdat ik heel erg vertrouwde op mijn geloof, waar ik veel mee bezig ben. Zo had ik een Bijbel mee, omdat ik die daar volledig wilde uitlezen. Ik legde mijn reis een beetje in Gods handen, dus ook op dat vlak, is die tocht wel belangrijk geweest.’
uuRuben Herremans koos er bewust voor een tijdje als dakloze te leven.
Op het einde was ik aan het leven als een dakloze en verlangde ik echt naar huis.
Diabetes ‘Pas op, het was niet altijd even plezant hoor. Wat het extra moeilijk maakte, was dat ik diabetes heb. Je mag geen medicijnen naar Amerika versturen, dus moest ik mijn hele voorraad insuline mee hebben. Maar eigenlijk moet je dat op constante temperatuur houden. In de woestijn of op een besneeuwde bergtop was dat nogal moeilijk. Een deel van mijn insulinepompje is ook eens gestolen of per ongeluk weggegooid, toen ik lag te slapen. Op dat moment zat ik in een klein dorpje en moest
ik dus dringend een ziekenhuis zoeken. Daar raakte ik pas net op tijd, want ik was echt ziek.’ ‘Ik ben ook eens uitgeschoven op de top van een berg. Er was een stuk vlees uit mijn scheenbeen tot op het bot en die wonde was enorm aan het bloeden. Gelukkig
Wat tweet er in het struikgewas? Visie plukt enkele rake commentaren van de sociale netwerksite.
Bert D’Hondt Hoe zou het nog zijn met ... de sociale correcties? #stroomfactuur #armoede
Mathias Bienstman Als je alle #bedrijfswagens in België op een snelweg met drie rijstroken plaatst, 10 meter tussen de wagens, vorm je een file van 5500 km
Ben Beckers Als mijn auto zo vaak in panne lag als de Belgische kerncentrales, dan deed ik hem weg. #KernGeenergie #Kernuitstap
kwam ik een opzichter tegen. Ze hebben me laten evacueren met een helikopter, waarna ik met een ambulance naar het ziekenhuis moest. Ik heb daar dus de kwetsbaarheid van mezelf leren kennen. Die scan van mijn voet en het dichtnaaien van de wonde kostte 1.800 euro, meteen te betalen. De ziekenwagen kostte nog eens 2.000 euro. Was ik een doorsnee Amerikaan zonder ziekteverzekering, dan zou me dat daar twee maand loon kosten. En dat door gewoon eens uit te glijden.’
Armoede ‘Verder heb ik er ook ervaren wat armoede
beelding
UIT
betekent. Na dat bezoekje aan het ziekenhuis had ik geen geld meer waardoor ik besloot te gaan bedelen. Mijn ouders wilden mij het geld wel lenen, maar ik koos bewust om te leven als dakloze. Ik ben al veel gewoon, maar dat was veel moeilijker dan ik me had voorgesteld. Ik heb toen echt aan daklozen gevraagd hoe zij dat deden. Dat was leerrijk. Ik ben ook eens in een slaapzaal met daklozen blijven overnachten. Er waren geen deuren aan de toiletten, anders zouden mensen zich daar misschien opsluiten om drugs te gebruiken. Dat is constant vernederend. De mate waarin je de armoede daar opmerkt, is veel extremer dan bij ons. Overdag wordt dat gecamoufleerd, maar ’s avonds zie je ze wel meer met winkelkarretjes waar heel hun hebben en houden inzit. Ik vond het al zot van mezelf dat ik een nacht op straat sliep of in de rij stond voor een gratis maaltijd , maar die mensen zitten iedere dag in die situatie.’ “Op het einde was ik aan het leven als een dakloze en verlangde ik echt naar huis. Het niet hebben van een hotelkamer of jeugdherberg zorgt er ook voor dat je niet kan douchen. Dat is maar een detail, maar na een tijdje was mijn haar ook vettig. Soms zag ik in het toilet van een supermarkt een dakloze zijn haar wassen in de lavabo. Uiteindelijk deed ik dat ook, omdat ik geen andere optie had.’ ‘Een ander voorbeeld is studeren. Ik heb in Amerika met studenten gepraat en die moeten bijna allemaal een lening aangaan van tienduizenden euro’s om hun studies te kunnen betalen. Veel jongeren die al aan het werken zijn, betalen vaak nog jaren die studies af. Dat is een heel ander systeem. Mijn ogen zijn daar op maatschappelijk vlak open gegaan. Ik besefte dat ik gewoon blij mag zijn met de situatie waarin we hier in België zitten.’ Hilde Van Malderen