Kentsel Dönüşüm Sanatı Öldürür* Murat Akgöz
“Şehrin keşmekeşi...” Ne sık kullanırız bu tamlamayı. Ondan kaçmak isteriz hep. Biraz uzaklaşsak, “kafa dinlemeye” fırsat buluruz, “bir atsak kendimizi...” diye düşünürüz. Haksız da sayılmayız hani. Kent deyince akla trafik sıkışıklığı, yaşamayı çok zorlaştıran bir kalabalık vb geliyorsa tabi kaçmak isteriz biraz. Hele bir de şehrin içindeki “kurtarılmış bölgeler” yani tarihi dokusu korunan yerler, yeşil alanlar, sokakta oturup çay içeceğimiz mekanlar bile tehdit altındaysa, sevgilimizle el ele gezemiyor, saçımızı rüzgarda savurup doyasıya kahkaha atamıyorsak iyice çekilmez olabilir “kent”, evet. Bu denli bıktırılmış, yaka silkmiş olunca kapitalizmin “yeni bir kent ve yaşam” önerisi, ufukta görünen kocaman bir elma şekeri gibi büyüleyici olabiliyor. Öyle anlatıyorlar zaten reklamlarında “İstanbul’un ortasında, köprüye 15 dakika mesafede...”, “34. Kata bahçe yaptık, havuzlarda balıklar yüzüyor...” Bu “fırsattan” yararlanmak için yüklüce bir maaşa sahipseniz bile bu şeker bir hayli sağlıksız, yapay, şişirilmiş koskoca bir balon aslında.
19