INTERNATIONALE SAMENWERKING VOOR TROMBECTOMIE MET PROF. DR.TOMMY ANDERSSON

Je hebt acht jaar in het az groeninge gewerkt. Het is deze week je laatste week dat je bij ons werkt. Wat was je ervaring van ons ziekenhuis en van Kortrijk?

- Toen ik hier naartoe kwam, werkte ik onmiddellijk samen met dr. Olivier François. En op dat moment was er nog (bijna) geen sprake van neuro-interventie voor de hersenen en de ruggengraat. We zijn daar van nul begonnen en we hebben dat langzaamaan opgebouwd, inclusief trombectomie. Bij trombectomie verwijder je een klonter uit de bloedvaten van de hersenen bij een beroertepatiënt. We hebben ook aneurysma’s behandeld. Samen met neurologen, radiologen, neurochirurgen, vaatchirurgen, verpleegkundigen en anesthesisten … hebben we dit opgebouwd met de focus op de neuro-interventie en trombectomie. Na 1 jaar voerden wij de meeste trombectomies uit in België. En dat is niet enkel het resultaat van mij of van Olivier, maar van het volledige team. In acht jaar zijn we zeer veel gegroeid. Olivier was de drijvende kracht om de service op te bouwen. Samen hebben we het in een goede service kunnen veranderen.

- Nee, er werden al trombectomies uitgevoerd in andere centra, maar dan op een lager niveau. Ik had mijn ervaring van in het Karolinska ziekenhuis, Olivier had de ervaring van hier. En zo hebben we samen de service kunnen opbouwen. Hiervoor hebben we samengewerkt met andere ziekenhuizen; zij brengen de patiënten aan. En in het eerste jaar hebben we ongeveer 60 patiënten behandeld in az groeninge. Dat was meer dan in eerder welk ander ziekenhuis in België. Dus dat is wel een hele prestatie denk ik.

De student wordt nu dus de meester (wijst naar dr. Olivier François)

- Olivier was zeker geen student. Hij was al hoogopgeleid en had al veel ervaring vooraleer ik naar hier kwam. Ik had misschien wat meer ervaring in de neurologie maar dat is ook omdat ik wat ouder ben. Ik ging het nooit allemaal alleen kunnen doen, Olivier kwam met de lokale en nationale ervaring. Het was een goede samenwerking tussen ons. Nu ben ik niet meer nodig; alles kan gedaan worden zonder mijn hulp. Het was goed om samen te kunnen werken; vier ogen zien meer dan twee ogen. Er is ook minder druk als je kan samenwerken. We hebben verschillende patiënten samen kunnen behandelen en dat was fijn.

- Ja, in Zweden ook. Het eerste jaar was ik hier fulltime in het az groeninge en de andere jaren was ik er parttime.

Ik kwam dan om de 3-4 weken naar hier. De rest van mijn tijd spendeerde ik in Stockholm om hetzelfde te doen als ik hier deed. Of ik gaf er lezingen, conferenties en presentaties over.

- Ik denk dat dit een zeer goed functionerend ziekenhuis is. In Zweden werk ik in het Karolinska ziekenhuis. Dat is een zeer groot ziekenhuis. Az groeninge is kleiner dan het Karolinska ziekenhuis, maar het blijft een groot ziekenhuis. Maar dat heeft zo zijn voordelen. Je krijgt er makkelijker dingen gedaan. Hier kent iedereen iedereen. Het maakt samenwerken makkelijker dan in een groot ziekenhuis. Het ziekenhuis vind ik aangenaam; ik ben fan van de architectuur en van de indeling. De grootte van het ziekenhuis is ook ideaal; als het te klein is, heb je niet altijd alles tot je beschikking en als het te groot is dan ben je minder gekend bij collega’s. Dit maakt het moeilijker om samen te werken. Wat hier niet het geval is. Dus ik denk oprecht dat dit in meerdere opzichten een zeer goed functionerend ziekenhuis is. De afstand tussen mensen is hier ook kleiner. Ik kan iedereen bellen die ik wil en ik vind dat wel een voordeel.

- Het is wat dubbel, uiteraard. Het probleem was niet om hier te zijn, het probleem was telkens van Stockholm naar Kortrijk komen. Dat begint na een tijdje wat vermoeiend te worden. Wanneer ik dan eindelijk in Kortrijk ben, is het oke, ik ben hier graag en doe graag mijn werk. Maar dan moet ik terug en moet ik opnieuw alles inpakken. Dus ik ben blij dat dat deel wegvalt, het zal minder stress geven. Aan de andere kant zal ik het uiteraard missen. Ik heb hier veel goede vrienden en collega’s. Olivier en ik zullen wel contact blijven houden. We zullen cases blijven bespreken met elkaar. En ik kom zeker nog eens terug! Ik ben opgelucht dat het wat minder druk zal zijn, maar uiteraard ben ik ook wat triest om al mijn collega’s en vrienden achter te laten.

Je hebt je

- Natuurlijk, je leert elke dag wel iets bij. Bijvoorbeeld, in Stockholm hadden we het moeilijk om patiënten volledig onder narcose te brengen; het duurde te lang en het vlotte niet zoals we wilden. Het ging nooit echt van een leien dakje. Hier gaat het zo vlot. Het duurt niet lang en is zeer efficiënt, doordat de anesthesisten hier zoveel ervaring hebben. Dat is één iets dat ik heb bijgeleerd: het is wel mogelijk om een beroertepatiënt makkelijk onder volledige narcose te brengen. Als je hier iets wilt veranderen gaat dat ook gewoon veel gemakkelijker want iedereen begrijpt jou en dat maakt het makkelijk om goed samen te werken. Dit is minder het geval in een groot ziekenhuis. Ik heb geleerd dat je gemakkelijk kan samenwerken met mensen.

- Op persoonlijk vlak ga ik nooit het moment vergeten dat mijn jongste zoon te horen kreeg dat hij bij Club Brugge mocht spelen en trainen voor een jaar. Dat vond ik een zeer mooi moment. Hij speelt in hetzelfde team als Charles De Ketelaere.

We hebben heel wat jonge patiënten behandeld en we zijn erin geslaagd om hen te helpen. Op professioneel vlak is er ook één specifiek moment dat ik nooit ga vergeten: er was een politieagente die een beroerte had en wij hebben haar behandeld door de klonter te verwijderen. Ze is na de ingreep eigenlijk compleet hersteld van haar beroerte. Dat is altijd zeer belonend om te horen.

- Nee, ik denk dat ik het meest trots ben op het feit dat ik samen met Olivier en de anderen iets goeds hebben kunnen opbouwen. Ik heb mezelf altijd meer als de coach beschouwd dan als de sterspeler. Ik ben meer Martinez dan De Bruyne. De beste prestatie is dat we een goede service hebben kunnen opbouwen en dat we op vlak van beroertes behandelen heel succesvol zijn geworden.

- Een andere prestatie waar ik best wel trots op ben is de samenwerking met Kulak en Simon De Meyer. Vanaf het begin hadden we contact met elkaar. We verwijderden klonters en gooiden die daarna weg. Maar ik vroeg aan Simon: “Waarom analyseren we de klonters eens niet?” Hij antwoordde daarop: “Ja, waarom eigenlijk niet?” Dus wij zijn de eerste in de wereld die die klonters zijn beginnen te bestuderen. Wat zit er in die klonters? Waar zijn ze van gemaakt? Niemand deed dat voorheen en nu doet iedereen het. Het was ons idee. Dus ja, daar ben ik ook wel best trots op.

Als dokter en als mens.

- Je gaat nooit beter zijn als je alleen werkt dan wanneer je samenwerkt. Een goed team is zeer belangrijk. Zonder een goed team, zonder verpleegkundigen, specialisten en ander personeel, kan je niks opbouwen. Een goed team samenstellen is daarom een essentie.

Daarnaast is het ook belangrijk om nederig te zijn. Je moet je realiseren dat wat we doen wel ingewikkeld en moeilijk is. Er zijn risico’s aan verbonden en daarom is het ook belangrijk om te handelen in het belang van de patiënt. Soms betekent dat ook om de behandeling niet uit te voeren omdat het risico daarvoor te groot is. Dan gaat het niet over jezelf bewijzen. Je moet testosteronvergiftiging vermijden en in de plaats altijd datgene doen dat de patiënt ten goede komt en niet dat van je ego.

- In dezelfde lijn: blijf samenwerken zoals we voorheen deden. Werk samen en help elkaar. Dat en met een goed gevoel naar je werk gaan, doet wonderen.

- Ik werk nog minstens een jaar in Stockholm en daarna zien we wel. Ik geef nog lessen, presentaties, conferenties. Ik wil me vanaf nu meer focussen op academisch werk en minder op ziekenhuiswerk.