เขียนโดย อนันตกาล พิสูจน์อักษร หนูนัตสึ พิมพ์ครั้งที่ 17 ตุลา 2557 ติดต่อ anuntakan.kan@gmail.com หรือ https://www.facebook.com/Novel.anuntakan
ท้องฟ้าสว่างจ้าเพราะฤทธิแ์ ดดของกรุงเทพฯ ทำ�ให้รา่ งทีน่ อนนิง่ อยู่ที่พื้นลืมตาอย่างง่วงงุน พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน “ว่าไงคร๊าบ” เตกีลา่ ช่างภาพหนุม่ ลูกครึง่ ขานรับเสียงยานเพราะอาการเมาค้าง เขามาอยู่ประเทศไทยได้เกือบเดือนแล้ว แม้จะยังไม่ค่อยคุ้นชินกับอากาศที่ ร้อนจัดจนแทบละลาย แต่ก็ถือว่าปรับตัวได้ในระดับหนึ่ง ร่างสูงใหญ่ขยับลุกขึน้ นัง่ อย่างเมือ่ ยขบ เมือ่ ต้องใช้เวลาครึง่ คืนนอน อยู่บนพื้นที่ทั้งแข็งและเย็น “ว่างนะ แต่ไม่อยากทำ�” ช่างภาพหนุ่มปฏิเสธไปตามความรู้สึก แม้ในอดีตเขาจะเป็นช่าง ภาพสงคราม แต่ปัจจุบันเขาผันตัวมาเป็นช่างภาพนู๊ด ซึ่งจัดว่ามีชื่อเสียงอยู่ พอสมควร ซึง่ ปกติเขาไม่ได้รบั งานทีไ่ ทย ครัง้ นีแ้ ค่อยากกลับมาเทีย่ วเล่นใน ประเทศบ้านเกิดสักพักก็เท่านั้น “ผมไม่สนครับ” ชายหนุ่มบอกปัดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกดวางสาย พร้อมกับ สะบัดศีรษะไปมาเรียกสติ เมื่อลองนึกทบทวนถึงเรื่องคืนที่ผ่านมา เขาจำ�ได้วา่ ไปเทีย่ วแถวสีลม ดืม่ จนเมา รูส้ กึ ตัวอีกทีกม็ าตืน่ อยูท่ นี่ ี่ ชายหนุม่ หัวเราะ เมือ่ นึกเรือ่ งราวในคืนทีผ่ า่ นมาได้เพียงเท่านี้ ก่อน
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy จะมองรอบๆ ห้องเผื่อว่าเขาจะหิ้วใครกลับมาด้วย แต่ก็มีเพียงความว่าง เปล่า “ฮ้าวว เซ็งชะมัด” พอนึกถึงงานถ่ายภาพทีร่ บั มาแล้วอยูๆ ่ ก็รสู้ กึ เบือ่ ขึน้ มา ตัง้ แต่มาที่ นีก่ ม็ แี ต่งานถ่ายอะไรก็ไม่รู้ มีแต่แบบเสือ้ ผ้าน้อยชิน้ และนางแบบรูปร่างผอม บางที่เห็นแล้วอดเป็นห่วง ไม่ได้ว่ากินข้าวบ้างหรือเปล่า ผอมๆ แบบนั้นน่ะ มันถ่ายสวยตอนใส่เสื้อผ้า พอถอดผ้าออกก็หมดกันมีแต่กระดูก สำ�หรับเขามันต้องอวบอัดน่าฟัด อกเป็นอก เอวเป็นเอว นั่นล่ะคือ เสน่หข์ องเรือนร่างทีไ่ ม่ตอ้ งมีสงิ่ ใดมาปกปิด แต่ถงึ จะบ่นไปก็เท่านัน้ สุดท้าย เขาก็ต้องทำ�งานอยู่ดี เตกีลา่ ถอดเสือ้ ผ้าโยนใส่ตะกร้าแล้วเดินตรงเข้าห้องน้�ำ จัดการธุระ ของตน
2
ไม่รเู้ พราะอะไร ช่วงนีเ้ ขาถึงได้ถกู โฉลกกับนายแบบไฮโซทีช่ อื่ ระ พีพฒ ั น์นกั นีเ่ ป็นครัง้ ที4่ แล้วทีไ่ ด้มาทำ�งานร่วมกัน และช่างเป็นนายแบบ ที่เอาแต่ใจจนน่ารำ�คาญ ถ้าไม่เพราะหน้าตาดี กับ บ้านมีเงิน อยากรู้นัก ว่าจะได้มายืนอยู่หน้ากล้องไหม “คอน่ะ จะเชิดไปไหน ก้มลงหน่อยครับเดี๋ยวคอเคล็ด” พูดจบเท่านั้นเขาก็ได้รับ ค้อนวงใหญ่กับใบหน้าที่หงิกงอกว่าเดิม “ทำ�หน้าแบบนั้นจะถ่ายอย่างไรเนี่ย” เตกีล่าวางกล้องแล้วท้าวสะเอวอย่างเอาเรื่อง “มันหน้าที่นายไม่ใช่หรือไง” “น้องพี” เสียงหวานของลันตาที่เเหวใส่คนเอาแต่ใจ ทำ�ให้เขารู้สึกราวกับมี นางฟ้ามาโปรดก็ไม่ปาน เพราะทันทีที่โดนดุเจ้าของชื่อที่ทำ�หน้างอก็สะบัด หน้าไปทางอื่น เขานั่งมองทั้งสองคนที่นั่งคุยกันเงียบๆ อย่างสบายๆ เพราะเดี๋ยว ลันตาก็ต้องจัดการให้นายแบบจอมวีนนั่นสงบลงและยอมทำ�งานได้อยู่ดี “เร่งแอร์หน่อย” ตากล้องหนุ่มส่งเสียงบอกเมื่อรู้สึกถึงอากาศในสตูดิโอที่ร้อนขึ้น เรื่อยๆ
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy เตกีลา่ นัง่ มองใบหน้าเรียบๆ ทีจ่ ะสวยก็ไม่ใช่ จะหล่อก็ไม่ใกล้เคียง เรียกได้ว่าไม่มีอะไรสะดุดตา แต่กลับมีรอยยิ้มน้อยๆ ที่เห็นแล้วทำ�ให้รู้สึก สบายใจขึ้นท่ามกลางอากาศร้อนระอุแบบนี้ และสุดท้ายเตกีล่าก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าสีหน้าของนายแบบ หนุ่มเปลี่ยนไป “พร้อมจะทำ�งานแล้วนะบอย” “เออ” ระพีพัฒน์พูดอย่างไว้เชิง ก่อนจะเดินกลับเข้าที่ ช่างภาพหนุ่มวัด แสงพร้อมกับกำ�กับท่าทางของนายแบบหนุม่ ด้วยคำ�พูดก่อนจะกด ชัตเตอร์ ไปเรื่อยๆ ในอิริยาบถต่างๆ แล้วอดคิดไม่ได้วา่ ถ้าตัง้ ใจจะทำ�งานจริงๆ ระ พีพัฒน์ถือว่าเป็นนายแบบที่มีความเหมาะสมกับอาชีพนี้เป็นที่สุด “สนใจจะถ่ายนู๊ดไหม” นี่เป็นอีกครั้งที่เขาเอ่ย ปากชวนอย่างทีเล่นทีจริง สัญชาตญาณของเขาร้องบอกว่าถ้าได้ถ่ายภาพนู๊ด ผลงานของเขา จะต้องออกมาดีเยี่ยม ทั้งรูปร่าง หน้าตา ที่จัดได้ว่าเกือบจะสมบูรณ์แบบ ใช่ เกือบจะสมบูรณ์ส�ำ หรับผูช้ าย เพราะรูปร่างของอีกฝ่ายถือว่าบอบบางเกินไป น่าฟิตให้มีกล้ามมากกว่านี้อีกนิด “สายตาน่ารังเกียจมาก” นายแบบหนุ่มเบ้ปากใส่แล้วมองเขาด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ ปิดบัง “น้องพี” ลันตาแหวใส่อีกครั้ง ก่อนจะหันมาขอโทษขอโพยเขาเป็นการใหญ่ “ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ” ช่างภาพหนุ่มหัวเราะ เมื่อเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของลันตาที่แลดูน่าสงสารจน 4
อนันตกาล
ใครที่ได้เห็นก็คงจะโกรธไม่ลง “ไปขอโทษทำ�ไมลัน ดูสายตาซะก่อน” “น้องพี พอแล้ว” ลันตาตีแขนระพีพฒ ั น์เบาๆ ก่อนจะหันมาขอโทษเขาอีกครัง้ ช่าง ภาพหนุม่ หัวเราะ แล้วไล่ให้นายแบบหนุม่ ไปเปลีย่ นเสือ้ ผ้าเพือ่ เริม่ ถ่ายชุด ต่อไป หลังจากเสร็จงานช่างภาพหนุม่ อ้าปากหาว ความง่วงเหงาหาวนอน กลับมาอีกครั้ง เขาค่อยๆ เช็ดถูแม่เทพธิดาของเขาอย่างนุ่มนวลก่อนจะ บรรจงเก็บลงกระเป๋า พร้อมกับเงยหน้ามองนายแบบหนุม่ ทีเ่ อาแต่ท�ำ หน้างอ ก่อนจะกระซิบกระซาบกับลันตาถ้าให้เดาก็คงโดนดุ “อีก3 วันเจอกัน คราวนี้ช่วยทำ�หน้าให้เป็นผู้เป็นคนหน่อย ถ้าไม่ บอกนี่นึกว่าหมาบลูด๊อก” สิ้นสุดคำ�พูดเขาเท่านั้นใบหน้าที่ดูหงุดหงิดเปลี่ยนเป็นหงิกงอ ระพีพัฒน์ถลึงตาใส่พร้อมกับชูนิ้วกลางให้ “โอ๊ะ มีอยู่แล้วไม่ต้องให้แถมใหญ่ด้วย อยากดูไหม” ชายหนุ่มแกล้งทำ�ท่าจะปลดเข็มขัดแต่ก็ถูกลันตาร้องห้ามลั่นก่อน จะถลาเข้าใส่ ส่วนระพีพัฒน์กัดฟันทำ�ท่าจะพุ่งเข้าใส่ “ชา ชารีบจับพีเอาไว้เร็ว” ลันตาเห็นร่างสูงโปร่งทีค่ นุ้ ตารีบออกคำ�สัง่ เมือ่ เห็นว่าระพีพฒ ั น์ท�ำ เหมือนจะคว้าขาตัง้ กล้องทีอ่ ยูใ่ กล้มอื ขึน้ มา ทำ�ให้กลายเป็นว่าคนหนึง่ ยือ้ ยุด ระพีพัฒน์ ส่วนอีกคนกำ�ลังห้ามไม่ให้เตกีล่าถอดกางเกง “พอได้แล้วลัน เตกีล่าแค่ล้อเล่น” 5
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy เสียงของวัชรินทร์ทำ�ให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ “ปล่อยเตกีล่าได้แล้ว” ชายหนุ่มส่งเสียงเตือนลันตาที่แทบจะแนบชิดกับเตกีล่า ทำ�ให้ร่าง เพรียวรีบผละออกอย่างขัดเขิน “ปล่อยชา” ระพีพัฒน์สะบัดชนกันต์นายแบบรุ่นน้องออกเมื่อได้สติ จนเจ้าตัว เซถลาไปด้านหลัง แต่ถึงอย่างนั้นนายแบบหนุ่มรุ่นน้องก็ไม่ปริปาก ค่อยๆ ทรงตัวอย่างเชื่องช้าก่อนจะถอยห่างออกไป ‘ซอมบี้’ คำ�นี้แวบเข้ามาอีกครั้งเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวขณะก้าวเดิน เด็ก หนุม่ ทีน่ า่ จะดูสดชืน่ แจ่มใสตามอายุ กลับดูเอือ่ ยเฉือ่ ยเกินทีจ่ ะเป็นนายแบบ “กลับล่ะนะ น่าเบื่อ” ระพีพัฒน์กระแทกเสียงใส่ เมื่อเห็นว่าห้องทั้งห้องตกอยู่ในความ เงียบ “พีแต่พี่มีเรื่องงานต้องคุยกับชาก่อน” “ก็คุยไปสิ จะกลับไปนอนแล้ว” ระพีพัฒน์ตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วก้าวเดินออกไปนอกห้องทันที ‘แบบนี้สิ นิสัยนายแบบ’ เตกีล่ามองแผ่นหลังที่ก้าวฉับๆ อย่างไม่สนใจใคร เอาแต่ใจ ขีห้ งุดหงิด ขีว้ นี เป็นนิสยั ทีจ่ ะพบได้กบั พวกนายแบบนางแบบชือ่ ดัง เป็นส่วน ใหญ่ พวกนิสยั ดีๆ ก็พอมีบา้ ง แต่โดยรวมแล้ว คนพวกนัน้ จะเต็มไปด้วยกลิน่ อายของพลังชีวิต และความมุ่งมั่นที่สัมผัสได้ ผิดกับคนตรงหน้า “ไปคุยที่ห้องทำ�งานของผมดีกว่านะ” น้ำ�เสียงเรื่อยๆ สบายๆ ของวัชรินทร์ทำ�ให้ทุกคนเริ่มขยับตัว 6
อนันตกาล
“ผม งั้นเหรอ” เตกีล่าชี้มาที่ตัวเอง พอวัชรินทร์พยักหน้าเขาก็ยักไหล่ ก่อนจะคว้า กระเป๋ากล้องแล้วลุกขึ้นเดินตามออกไป
ตลอดทางเตกีล่าสังเกตท่าทางการเดินของนายแบบหนุ่มที่เดิน อย่างเชื่องช้า ไร้ซึ่งความกระฉับกระเฉง พอมองใบหน้าที่ถึงจะเรียกได้ ว่าดูดี แต่กต็ ดิ ทีธ่ รรมดาเกินไป ต่างกับระพีพฒ ั น์ทแี่ ค่เห็นครัง้ แรกก็จ�ำ ได้ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแล้วนึกถึงซอมบี้ เขาก็ไม่รู้ว่าจะจำ�อีกฝ่ายได้ ไหม ระหว่างทางพวกเขาพูดคุยกันบ้างเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้ยินเสียง ของชนกันต์เลย ช่างเป็นคนที่รูดซิบปากได้เงียบกริบจริงๆ ในที่สุดทั้งหมดก็เดินมาถึงห้องทำ�งานของวัชรินทร์ “ลูซ เรียกมาที่นี่มีอะไร” เขาเอ่ยปากถามวัชรินทร์อย่างไม่เกรงใจ เพราะพอจะรู้จักนิสัย ใจคอกันอยู่บ้าง เมื่อครั้งที่อีกฝ่ายไปเป็นอาสาสมัครสมัยที่เขายังเป็นช่าง ภาพสงคราม “ลันตาอยากคุยเรื่องชาน่ะ” สายตาของชายหนุ่มพุ่งตรงกลับไปที่ร่างเพรียวที่นั่งอยู่ไม่ไกล พอ รู้ตัวว่าโดนพูดถึง เจ้าตัวก็หันกลับมาหา “เกี่ยวอะไรกับผม” เขาถามอย่างไม่เข้าใจ เขากับซอมบี้บอยไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แม้ จะเคยเห็นผ่านๆ สามสี่ครั้งก็เถอะ 7
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy “ลันตาอยากให้นายถ่ายภาพให้ ช่วยดันให้ดังที” “โอ๊ะ” เตกีลา่ หลุดเสียงอุทานออกไป พร้อมกับหันไปหานายแบบหนุม่ อีก คนที่เอาแต่นั่งเงียบ พอรู้ตัวว่าถูกพูดถึงก็ทำ�หน้าปูเลี่ยนใส่เขาอีก “พูดจริง” เขาถามเพื่อความแน่ใจ “นะ เตกีล่า ช่วยผมหน่อย ผมอยากให้ชาดังและมีงานเยอะขึ้น” “งั้นจูบผม..อุ๊ก” ยั ง ไม่ ทั น ที่ จ ะพู ด จบประโยคก็ มี อ ะไรบางอย่ า งลอยมา ด้ ว ย สัญชาตญาณที่ฉับไว ทำ�ให้เตกีล่าก้มลงหลบทัน เมื่อเงยหน้าขึ้นมามอง ทำ�ให้เห็นว่าเป็นแฟ้มเอกสารที่ลอยมาจากมือของวัชรินทร์ “รุนแรงจังน้า” ตากล้องหนุ่มลากเสียงยาวล้อเลียนอย่างไม่ถือสา เขาพอรู้อยู่บ้าง ถึงความสัมพันธ์ของวัชรินทร์และลันตา ไม่มีคำ�ตอบจากปากของวัชรินทร์ที่ทำ�เพียงเค้นยิ้มอย่างไม่พอใจ “ไม่ยุ่งแล้วครับ” มือทีก่ �ำ ลังกุมมือลันตาปล่อยออกอย่างรวดเร็ว แม้จะถูกใจผูจ้ ดั การ หนุม่ แสนใจดีมากแค่ไหน แต่เตกีลา่ ก็หลีกเลีย่ งการมีปญ ั หากับผูร้ ว่ มงานและ เขาก็ไม่อยากยุ่งกับคนมีเจ้าของ เตกีลา่ หันกลับไปมองชนกันต์ทที่ �ำ หน้าเฉยชาอีกครัง้ ทันทีทสี่ บตา กันเจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเสหลบมองไปทางอื่น แต่ก็เท่านั้นเมื่อตา กล้องหนุม่ ขยับเข้าประชิดตัวพร้อมกับเชยคางขึน้ สบตา ฝ่ามือใหญ่ขยับเกลีย่ เส้นผมที่ปรกหน้าปรกตาจนเห็นเค้าโครงหน้าได้ชัดมากยิ่งขึ้น “ธรรมดากว่าที่คิด” 8
อนันตกาล
คำ�พูดของเตกีลา่ ทำ�ให้ชนกันต์หน้าซีด แต่กไ็ ม่ได้ขยับตัวหนี ปลาย นิ้วที่สัมผัสที่ลำ�คอรู้สึกได้ถึงชีพจรที่เต้นเร็วขึ้น เตกีล่ายิ้มเล็กน้อย เมื่อสบตากับสายตาที่จ้องมอง “ระพีพัฒน์เด่นกว่านะ” เขาเปรียบเทียบอย่างไม่ปดิ บังพร้อมกับสังเกตดวงตาทีส่ นั่ ไหว ปฏิ กิริยาเล็กๆ ที่ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของเขา ดวงตาที่มองเขานั้นสั่นไหว เจ็บปวด แต่ไม่มีวี่แววของความอิจฉา ริษยาให้เห็น “พูดแบบนั้นไม่ดีเลยนะ” เสียงของวัชรินทร์ทำ�ให้เตกีล่ายิ้ม “พูดความจริงต่างหาก” เขาเหลือบมองสีหน้าของลันตาที่ซีดเผือด บรรยากาศในห้องเงียบ ลงกะทันหัน แต่เตกีล่ายังเงียบ และมองชนกันต์ที่ขยับตัวอย่างอึดอัด นายแบบหนุ่มขยับตัวขึ้นกอดอกราวกับจะป้องกันตัว แล้วก้มหน้า ลงหลบตา ท่าทางแบบนั้นทำ�ให้เตกีล่าหัวเราะออกมา “ก็แค่ไม่เด่น แต่ไม่ได้หมายความว่าหน้าตาแย่นะ” ตากล้องหนุ่มหัวเราะ พร้อมกับขยับเชยคางอีกครั้ง “อยากดังหรือเปล่า” เขาถามชนกันต์ “ตกลงจะช่วย” ลันตาส่งเสียงถามอย่างยินดี “ผมไม่ได้ถามคุณนะ คนสวย” เขาปรามลันตา เรื่องแบบนี้ถ้าเจ้าตัวไม่สนใจ ก็ป่วยการที่จะช่วย และการช่วยเหลือก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนที่น่าสนใจ 9
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy “ว่าอย่างไรครับ” เตกีล่าถอยห่างแล้วเว้นจังหวะให้เจ้าตัวได้คิด ชนกันต์มองรอบๆ ตัวก่อนจะหันไปสบตากับลันตาที่มองอย่างตั้งความหวัง “คุณต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง” ตากล้องหนุ่มย้ำ� กับชนกันต์ที่เอาแต่มองซ้ายมองขวา ก่อนจะหัน มาหาเขาแล้วพยักหน้าอย่างรุนแรง ท่าทางแบบนั้นดูน่ารักน่าเอ็นดูอย่าง บอกไม่ถูก ความลังเล การครุ่นคิด และทางเลือก การเฝ้ามองสิ่งเหล่านี้ถือ เป็นความรื่นรมย์อย่างหนึ่ง “ถ่ายนู๊ดนะ” “ไม่” ชนกันต์ตอบปฏิเสธออกมาทันที นีถ่ อื เป็นครัง้ แรกทีเ่ ขาได้ยนิ เสียง อีกฝ่ายเต็มเสียง “ทำ�ไมต้องถ่ายนู๊ด” ลันตาขมวดคิ้วถามเสียงเครียด “ผม เป็นช่างภาพดัง และผมถ่ายภาพอะไร” เตกีล่าตั้งคำ�ถามกับผู้จัดการส่วนตัวหนุ่ม “น..นู้ด” เสียงเบาหวิวของลันตาตอบกลับมา “อยากดังก็ต้องถ่ายนู๊ดจริงไหม” เขายิ้มกว้างก่อนจะหันมาหาเหยื่อ ไม่สิ นายแบบของเขา ที่ยิ้ม เจื่อนๆ ให้ “ถ่ายไม่ถ่ายก็แล้วแต่คุณนะ ผมไม่บังคับ” เขายิ้มกว้างให้กับชนกันต์ที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว ลันตา 10
อนันตกาล
ที่ทำ�ท่าจะพูดอะไรก็ถูกวัชรินทร์จับบ่าเอาไว้ “ให้เขาตัดสินใจเอง” ห้องทัง้ ห้องตกอยูใ่ นความเงียบทีน่ า่ อึดอัด เมือ่ ทุกคนรอการตัดสิน ใจจากชนกันต์เพียงคนเดียว นายแบบหนุม่ กอดตัวเองแน่นพร้อมกับมองไปทีล่ นั ตาทีห่ ลบตาเขา ในทันที การกระทำ�ดังกล่าวบ่งบอกว่าเจ้าตัวต้องการให้เขาตัดสินใจ พอหัน ไปหาร่างสูงใหญ่ตรงหน้าที่มองราวกับจะยิ่งทำ�ให้เขามือสั่น “ไม่มีใครบังคับคุณ” ชนกันต์ไม่รู้ว่าตนควรจะตอบตกลงหรือปฏิเสธ ที่ผ่านมาเขารู้ตัว มาตลอดว่าไม่ว่าจะทำ�งานแค่ไหน และไม่ว่าลันตาจะพยายามอย่างไรเขา ก็ไม่ดังเสียที ต่างกับระพีพัฒน์ที่เข้าวงการก่อนหน้าเขาไม่นาน พักเดียวก็ ดังเปรี้ยงปร้างจนทุกคนรู้จัก ความแตกต่างที่เห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ชาติตระกูล ไม่ได้ท�ำ ให้เขาอิจฉา เพราะถึงแม้วา่ จะไม่ได้ดงั อะไรมากมายแต่กไ็ ม่ได้ท�ำ ให้ ลำ�บาก เขายังคงมีเงินใช้สอยและมีงานเข้ามาเรื่อยๆ แต่คนที่น่าเป็นห่วงก็คือลันตา เจ้าตัววิตกกังวลกับชื่อเสียงของตัว เขา ทัง้ ๆ ทีง่ านยุง่ มากแต่กพ็ ยายามป้อนงานให้เขาสม่�ำ เสมอ จนมาถึงคราว นี้ที่บอกว่าจะต้องพยายามดันเขาให้ได้ ชนกันต์เงยหน้าขึ้นมองช่างภาพหนุ่มอีกครั้ง สายตาที่มองตรงมา ทำ�ให้เขาสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่มีคำ�พูดใดๆ ออกมาจากปากของ ตากล้องหนุ่มจะมีก็แต่เพียงสายตาที่มองมาอย่างรอคอยคำ�ตอบ หัวใจที่เต้นตึกตัก โครงหน้าได้รูปและรอยแผลเป็นที่หางคิ้วที่เห็น เด่นชัด ทำ�ให้คนตรงหน้าดูน่ากลัวดุดันอย่างไม่มีสาเหตุ แต่เพราะรอยยิ้ม น้อยๆ ที่มุมปาก และดวงตาที่เป็นประกายสดใสช่วยให้ความรู้สึกกดดันที่ 11
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy มีลดน้อยลง “ถ่ายนู๊ด” “yes” เตกีล่ายิ้มให้ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพยักหน้าตอบตกลง “ดีมากซอมบี้บอย” ตากล้องหนุ่มขยับเข้าขยี้ศีรษะท่ามกลางความตกใจของชนกันต์ ที่แทบไม่อยากจะเชื่อว่า เขาจะตอบตกลงรับข้อเสนอนี้ แค่เพียงเพราะได้ สบตากับดวงตาที่เต็มไปด้วยพลังและแรงดึงดูด “ชา เอาจริง” ลันตาถามอย่างไม่แน่ใจ นายแบบหนุ่มพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะ ก้มหน้าลง แล้วต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือใหญ่ที่จับเข้าที่ข้างแก้ม “อย่าก้มหน้า มีอะไรให้เชิดหน้าเข้าไว้ หลังตรง ไหล่ตั้ง หน้าตรง ถ้านึกภาพไม่ออกลองนึกถึงระพีพฒ ั น์แต่ไม่ตอ้ งเชิดขนาดนัน้ เดีย๋ วคอเคล็ด” ประโยคสุดท้ายชนกันต์หลุดหัวเราะออกมา เมื่อนึกถึงท่าทางของ เพื่อนร่วมงานไฮโซ “จำ�ไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจงเชิดหน้าเข้าสู้” เขาถูกจับให้เงยหน้าขึน้ สูงมองอีกฝ่าย เพียงแค่นนั้ หัวใจของชนกันต์ ก็เต้นระส่ำ�จนแทบจะทะลุออกมานอกอก “เอาไว้มานัดวันถ่ายกันอีกทีนะ ว่าจะถ่ายทีไ่ หน ส่วนใบเสร็จ เดีย๋ ว ส่งมาให้ทีหลัง” ชายหนุม่ ยิม้ ทะเล้นก่อนจะหยิบข้าวของแล้วเดินออกไป ไม่วายหัน มาขยิบตาให้กับชนกันต์ที่นั่งหน้าแดง “เอาจริงเหรอชา” ทันทีที่เตกีล่าออกไปลันตาก็พุ่งเข้ามาทันที สายตาของผู้จัดการ 12
อนันตกาล
ส่วนตัวเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ชนกันต์พยักหน้ารับอย่างเชื่องช้า “คิดดีแล้ว” เขาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ออกไป เมื่อเจอคำ�ถามนี้ คำ�ตอบก็คือไม่รู้ เขา เผลอหลุดปากตอบรับไปแค่เพราะได้สบตา “ชา” ลันตาส่งเสียงเรียกอย่างห่วงใย “ก็ลันอยากให้ผมดังไม่ใช่เหรอ” ตลอดเวลาทีอ่ ยูด่ ว้ ยกันชนกันต์รดู้ วี า่ ลันตาพยายามดันเขามากแค่ ไหน แต่เขาก็ทำ�ไม่สำ�เร็จเสียที “มันก็ใช่ แต่ถ่ายนู๊ดนี่ชาคิดดีแล้วเหรอ” “พอเถอะลัน ชาตัดสินใจแล้ว” วัชรินทร์จับบ่าลันตาที่พยายามจะคาดคั้นอีกฝ่าย “แต่ว่า” “ชาตัดสินใจด้วยตัวเองแล้ว เคารพการตัดสินใจของชาซะ” น้ำ�เสียงและสีหน้าของวัชรินทร์ทำ�ให้ลันตาเงียบไป “พี่แค่อยากให้ชาแน่ใจ” “ไม่เป็นไรหรอก ทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี แต่ตอนนี้ผมตื่นเต้น ชะมัด” เขาพยายามยิ้มออกมา เพื่อให้ลันตาสบายใจ ผู้จัดการหนุ่มได้แต่ ทอดถอนใจ ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ศีรษะของเขาอีกครั้ง “ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกนะ พี่ให้เวลาเราตัดสินใจอีกครั้งจนถึงพรุ่งนี้” “ครับ” เขาพยักหน้ารับทันที แม้ในใจจะยังคงสับสน 13
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy “คนเราไม่ต้องทำ�ทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองดังก็ได้นะ” ลันตาพยายามพูดเหมือนจะเตือนสติ “แต่ลันก็พยายามจะให้ผมดังไม่ใช่เหรอ” ชนกันต์ถามกลับไปบ้าง ซึ่งคำ�ถามของเขาทำ�ให้ลันตาเงียบลง “ผมเป็นผู้ชายนะลัน ไม่เป็นไรหรอก ลันพยายามเต็มที่แล้ว คราว นี้เป็นผมที่ต้องพยายามบ้าง อย่าห่วงเลย ไม่เป็นไรหรอก” ท่าทางมั่นอกมั่นใจของชนกันต์ทำ�ให้ลันตาโล่งใจ “เปลี่ยนใจก็บอกนะ” ผู้จัดการหนุ่มย้ำ�อีกครั้ง ซึ่งเขาก็ทำ�เพียงยิ้ม ก่อนจะขอตัวกลับ ปล่อยให้ทั้งสองคนได้ใช้เวลาร่วมกันตามลำ�พัง ทุกๆ อย่างในชีวติ ดูปกติไม่มอี ะไรเปลีย่ นแปลง และความรูส้ กึ ของ เขาก็ยังคงเดิมจนถึงเวลาที่เขาเปิดประตูเข้าบ้าน “ตอบรับไปได้อย่างไร” ชนกันต์ตะโกนบอกตัวเองก่อนจะทำ�หน้าตื่นตระหนก เขาตอบรับการถ่ายนู๊ดไป โดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลย ขนาดลันตามา คัดค้านเขายังยืนยันว่าจะทำ� มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ แต่พอนึกถึงสายตาของเตกีล่า ใบหน้าก็พลัน ร้อนวูบ “ใจเย็น ไม่มีอะไร ก็แค่ช่างภาพเท่านั้น” ชนกันต์หายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับหายใจออกยาวๆ เขาต้องสงบสติ อารมณ์ให้ได้ งานรับมาแล้วอย่างไรเสียก็ต้องทำ� เขาบอกกับตัวเองซ้ำ�ๆ จนในที่สุดก็สงบจิตสงบใจได้เสียที 14
อนันตกาล
นายแบบหนุม่ เดินไปทีเ่ ตียงแล้วล้มตัวลงนอน พร้อมกับพยายามที่ จะข่มตาหลับ เพราะแค่เพียงหลับตา ใบหน้าของเตกีลา่ ก็โผล่เข้ามาในความ คิด
15
เตกีล่าเดินเข้าร้านเหล้าที่นัดคนรู้จักของเขาไว้อย่างอย่างอารมณ์ดี “ท่าทางมีความสุขจริงนะ” เสียงของหญิงสาวทักทายขึ้นทันทีที่เขานั่งลง “ไฮ ซินเธียร์ ปีเตอร์” “ไปเจออะไรดีๆ มาล่ะสิ” หญิงสาวไม่สนใจคำ�ทักทาย ยังคงซักไซ้ตากล้องหนุม่ ทีก่ �ำ ลังยิม้ ไม่หบุ “เจอคนน่าสนใจมา ซอมบี้บอย” คำ�ตอบของเตกีล่าทำ�ให้คนทั้งสองขมวดคิ้ว “จะได้ถา่ ยรูปด้วย แม่เทพธิดาของฉันนีส้ อ่ งประกายสดใสวิง๊ ตวับอย่าง กับจะเร่งให้ฉันทำ�งาน” ทัง้ สองคนส่ายศีรษะไปมาเมือ่ ได้ยนิ คำ�บรรยายทีอ่ อกแนวเพ้อเจ้อของ เตกีล่า แต่นั่นก็ถือเป็นสาระสำ�คัญในเมื่อวันนี้เป็นวันที่พวกเขาได้มาเจอกันใน รอบหลายปี “แล้วเป็นยังไงบ้าง” ปีเตอร์เป็นฝ่ายถามบ้างพร้อมกับรินเหล้าให้เตกีล่าที่ยังเริ่มจ้อยังไม่ หยุดทั้งที่ไม่เมา “ก็น่ารักดี เหมือนซอมบี้เลย” ชายหนุม่ ถอนหายใจเมือ่ ได้ฟงั คำ�บรรยาย ทีค่ �ำ ก็ซอมบีส้ องคำ�ก็ซอมบี้
อนันตกาล
ของเตกีล่าแล้วรู้สึกป่วยจิต “ว่าแต่ ที่ค่ายอพยพเป็นอย่างไรบ้าง” ปีเตอร์รู้สึกดีใจที่ในที่สุดเตกีล่าก็พูดจาเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเสียที “ก็ไม่ต่างจากที่ผ่านมาสักเท่าไร แต่บ๊อบบี้ตาย...” เหล้าที่อยู่ในปากพุ่งพรวดออกมาจากทันทีที่ได้ยิน ซินเธียร์ยื่น กระดาษทิชชู่ให้ พร้อมกับเช็ดละอองเหล้าบนใบหน้าของปีเตอร์ “เหยียบกับระเบิดตาย ไม่คิดเลยว่าตาแก่นั่นจะไปไวขนาดนี้” “นั่นสินะ” ความรู้สึกหดหู่กลับมาอีกครั้ง ช่างภาพในสนามรบทุกๆ คนล้วน เตรียมใจแล้วทัง้ นัน้ แต่พอมารูว้ า่ เพือ่ นร่วมอาชีพทีไ่ ม่ได้เจอมานานต้องมา ตายไปก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ “แล้วพวกนายมาที่นี่ทำ�ไม” เขาได้รับการติดต่อจากทั้งสอง พอบอกว่าอยู่ไทยทั้งคู่ก็ตกลงจะ บินมาที่นี่ “มาแต่งงาน” ปีเตอร์กอดซินเธียร์เอาไว้แล้วยิ้มกว้าง “พวกเราจะเลิกเสีย่ งมาใช้ชวี ติ ธรรมดาแบบนาย มันก็ไม่เลวใช่ไหม” ชายหนุ่มยักไหล่ก่อนจะประกบริมฝีปากที่หน้าผากของคนรัก “เยี่ยมไปเลยล่ะ” “วันแต่งงานไปถ่ายรูปให้ด้วยนะ” “แต่งที่ไหน” เตกีล่าถามอย่างแปลกใจ “ทีเ่ มืองไทยนีแ่ หละ คงจะเป็นริมทะเล พิธไี ม่มอี ะไรมาก แค่สาบาย ต่อหน้าหลวงพ่อแค่นั้น แล้วก็มีนายกับเพื่อนอีก3-4 คน ที่ไม่รู้ว่าจะมาได้ 17
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ไหม ก็รู้อยู่ว่าคนอย่างพวกเรา มันว่างซะที่ไหน ถ้าว่างก็ต้องมีตรงไหนสัก ที่หัก” เขาพยักหน้าเข้าใจ “ฉันถ่ายรูปให้เอง” เตกีล่ายิ้มกว้างก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้น “ดื่มเพื่ออนาคต” ทั้งหมดดื่มเหล้าจนหมดแก้วก่อนจะสบตากันแล้วหัวเราะออกมา อย่างเบิกบานใจ เตกีลา่ เดินโซเซด้วยฤทธิแ์ อลกอฮอล์กอ่ นจะคลำ�หากุญแจห้องใน กระเป๋ากางเกง ทันทีที่เปิดประตูห้อง ร่างสูงใหญ่ก็เซถลาไปล้มตัวนอน บนเตียง ข่าวร้ายทีไ่ ด้รบั รูท้ �ำ ให้ความรูส้ กึ ลึกๆ ข้างในรูส้ กึ เศร้าโศกปนใจหาย เมื่อเพื่อนที่เคยร่วมเป็นร่วมตายได้จากไป เหลือเพียงชื่อที่จารึกไว้ที่ป้าย สุสานเท่านั้น ชายหนุ่มหยิบป้ายชื่อที่สวมไว้ที่คอขึ้นมาดู ครั้งหนึ่งเขาเคยต้องใช้มันเพื่อที่ว่า หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา สิ่งนี้ จะเป็นสิง่ ทีร่ ะบุตวั ตนของเขาให้ญาติรบั รูแ้ ละจะเป็นสิง่ สุดท้ายทีร่ ะบุตวั ตน พร้อมกับกลับสู่ความว่างเปล่า ชนกันต์ยนื นิง่ อยูห่ น้าห้องพร้อมกระเป๋าเสือ้ ผ้าทีถ่ กู สัง่ ให้เตรียม มา หัวใจที่เต้นระส่ำ�จนแทบทะลุ และเม็ดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาเพราะ ความตื่นเต้น ชนกันต์ขยับไปจับมือของลันตาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว “ไหวนะชา” 18
อนันตกาล
เขาพยักหน้ารับทันที มองประตูบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าที่ดูขยาย ใหญ่ราวกับประตูขนาดยักษ์ “พร้อมนะ” นายแบบหนุ่มพยักหน้ารับก่อนที่ลันตาจะขยับมือกดกริ่งที่หน้า ประตู ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ยิ้มรับ “เข้ามาสิ” กระเป๋าของเขาถูกรับไป และเขาทั้งคู่ก็ก้าวเข้าไปในห้อง “สวยใช่ไหมล่ะ เช่ามาเพื่อถ่ายโดยเฉพาะ” แสงแดดที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างที่เป็นกระจกบานใหญ่ มองไกล ออกไปเป็นระเบียงกว้างทีม่ องเห็นวิวรอบกรุงเทพฯ ภายในห้องตกแต่งด้วย โซฟาเรียบง่ายแต่ดูทันสมัย ที่ระเบียงมีสวนเล็กๆ พร้อมสระว่ายน้ำ� “ไม่มีทีมงานเหรอ” นี่เป็นคำ�แรกที่ลันตาถามเมื่อมองรอบๆ ห้องแล้วไม่พบใคร จะมีก็ แต่อุปกรณ์ถ่ายภาพที่วางเรียงรายไว้ที่โต๊ะรับแขก “ไม่ จะมีแค่ผมกับชนกันต์” “อะไรนะ” ลันตาเป็นฝ่ายร้องลั่น ส่วนชนกันต์หน้าซีดเผือด เขามองรอบๆ ห้องอีกครั้งก่อนจะหันมาที่เตกีล่า “จะได้ไม่อึดอัดไง” “ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ถ่ายรูปก็ต้องมีทีมงานสิ” ลันตาแย้ง เมื่อรู้สึกว่ามันไม่ถูกไม่ควร กับการที่นายแบบหนุ่มจะ ต้องอยู่กันสองต่อสองกับช่างภาพแบบนี้ “ทีมงานมันน่ารำ�คาญ” เตกีล่าพูดด้วยท่าทางรำ�คาญใจก่อจะหนีหายเข้าไปในครัว 19
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy “ชา” ลันตาหันมาหานายแบบหนุ่มที่ยืนหน้าซีดมองรอบๆ “ไม่เป็นไร เตรียมใจไว้แล้ว ดีออก คนไม่เยอะจะได้ไม่เขิน” เสียงทีสั่นอย่างเห็นได้ชัด ทำ�ให้ลันตาอดเป็นห่วงไม่ได้ “ผมไม่ทำ�อะไรชนกันต์หรอก ผมเป็นมืออาชีพ” เสียงห้าวของช่างภาพหนุ่มทำ�ให้ทั้งหมดหันไปมอง ชายหนุ่มหาย ไปหยิบน้ำ�อัมลมมาให้ทั้งสอง แต่ก็ถูกปฏิเสธ “น้ำ�อัดลมไม่ดีต่อสุขภาพ” ลันตาออกปากบอก ซึง่ เตกีลา่ ก็ไม่ได้วา่ อะไรอีก เขายกน้�ำ ในมือขึน้ ดื่มอย่างสบายๆ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” คำ�ว่าไม่ต้องห่วงของเตกีล่ากับพฤติกรรมที่ผ่านมาไม่ได้ทำ�ให้ดูน่า เชือ่ ถือเท่าไร ลันตาไม่อยากไว้ใจให้นายแบบในความดูแลของตนอยูก่ บั เตกี ล่าสองต่อสอง “ผมอยู่ที่นี่ด้วยได้ไหม” “ไม่ได้” เตกีล่าตอบออกมาทันที พร้อมกับลันตาที่จ้องเขาเขม็งอย่างเอา เรื่อง ช่างภาพหนุ่มมองใบหน้าที่ปกติแลดูอ่อนโยนบึ้งตึงเคร่งเครียดแล้วยิ้ม “เพราะถ้าคุณอยู่ ชนกันต์กไ็ ม่มวี นั แสดงออกถึงตัวตน เพราะขนาด แค่พูดความคิดของตัวเอง ลันตายังไม่ยอมเลย” คำ�พูดนี้ทำ�ให้ลันตานิ่งอึ้งก่อนจะหันกลับไปมองชนกันต์ที่นั่งอยู่ ข้างๆ “ผมรูว้ า่ คุณเป็นห่วง แต่ลองถามความต้องการของเจ้าตัวดูจะดีกว่า ไหม” 20
อนันตกาล
“ผมเป็นผู้จัดการส่วนตัวนี่” “ใช่ แต่งานนี้ชนกันต์เป็นคนตัดสินใจ ลองถามเขาดูสิว่าเขาตกลง จะอยู่ถ่ายงานกับผมที่นี่ไหม น่าจะใช้เวลาประมาน 3-4 วันเป็นอย่างมาก” ลันตาหันไปสบตาชนกันต์ก่อนจะส่งเสียงเรียกแผ่วเบา “อยู่ได้ไหม” นีเ่ ป็นสิง่ เดียวทีเ่ ขาพูดออกในตอนนีเ้ มือ่ ถูกเตกีลา่ แทงใจ นายแบบ หนุ่มพยักหน้ารับช้าๆ “เห็นไหม แค่นี้ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง” “มันน่าห่วงที่คุณนั่นแหละ” “ผมเป็นมืออาชีพครับ ไม่มีอะไรน่าห่วง” เตกีล่ายิ้มกว้าง ก่อนจะดึงลันตาให้ลุกขึ้นยืน “หมดเวลาของผู้จัดการส่วนตัวแล้ว ถึงเวลาที่ผมกับนายแบบจะ ต้องสร้างความคุ้นเคยกัน” ร่างสูงใหญ่ดันหลังร่างเพรียวให้เดินไปทางประตู “เดี๋ยวสิ” “หมดเวลาแล้วครับคุณแม่” “ชา ดูแลตัวเองดีๆ นะ” ลันตาตะโกนบอกก่อนที่ประตูห้องจะปิดลง ทำ�ให้เหลือเพียงเตกี ล่ากับเขาสองคนเท่านั้น ห้องทัง้ ห้องตกอยูใ่ นความเงียบ ร่างสูงใหญ่มองคนทีน่ งั่ ก้มหน้าอยู่ ตรงหน้าด้วยมือที่สั่นเทาอย่างน่าสงสาร “ชนกันต์” เสียงเรียกของเขาทำ�ให้อกี ฝ่ายค่อยๆ เงยหน้าขึน้ สบตา ใบหน้าของ นายแบบหนุ่มซีดเซียวแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงฝืนยิ้มจนปากเบี้ยว 21
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy “ซอมบี้บอย” ช่างภาพหนุ่มรำ�พึงพลางหัวเราะ ก่อนจะขยับเข้าลูบไล้ข้างแก้ม เพียงแค่นั้นอีกฝ่ายก็สะดุ้งสุดตัวด้วยร่างกายที่แข็งทื่อราวกับซอมบี้ “อย่ากลัว” เขายิม้ ให้อย่างอ่อนโยนเพือ่ ให้ชนกันต์ปรับตัว ชายหนุม่ เงยหน้าขึน้ มองเขา “ชะ ชา” เสียบแหบแห้งสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ “หือ” “ผมชื่อชา” นี่เป็นประโยคแรกที่เขาเค้นเสียงออกมาได้ ท่ามกลางหัวใจที่เต้น แรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก “ครับ” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง “เราต้องอยู่ด้วยกัน 3 วัน รู้แล้วใช่ไหม” เขาพยักหน้ารับทันที “ผมต้องทำ�อะไรบ้าง” “ไม่ต้องทำ�อะไรเลย ก็แค่ถอดเสื้อผ้าเท่านั้น” จบประโยคนีเ้ ท่านัน้ ใบหน้าซีดเซียวก็เปลีย่ นเป็นสีแดงสดกะทันหัน โดยไม่ทันตั้งตัว เตกีล่ามองภาพนั้นพร้อมกับยิ้มกว้าง การเปลี่ยนแปลงที่ รวดเร็วแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความทื่ออย่างน่าอัศจรรย์ “เราถ่ายนู๊ดกัน จำ�ได้ไหมชา” เขาแกล้งนายแบบหนุม่ อีกนิด เมือ่ เห็นว่าใบหน้าอีกฝ่ายเริม่ แดงขึน้ เรื่อยๆ 22
อนันตกาล
“ครับ” ประโยคสั้นๆ หลุดออกมาจากริมฝีปาก พร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ� ไปถึงลำ�คอ เตกีล่าก็อยากปล่อยให้อีกฝ่ายคุ้นเคยกับเขามากกว่านี้ แต่พอมอง เวลาแล้ว อีกไม่นานจะเลยช่วงบ่าย เขาต้องเตรียมตัวสำ�หรับช่วงเย็นเพราะ การถ่ายรูปด้วยแสงธรรมชาติ เป็นแสงทีส่ วยทีส่ ดุ ยามทีเ่ ล็มไล้ไปตามผิวกาย ของมนุษย์ “ถอดเสื้อผ้าได้แล้ว ซอมบี้บอย” แม้ชนกันต์จะสงสัยว่าทำ�ไมเตกีล่าถึงได้เรียกเขาว่าซอมบี้บอย แต่ พอได้ยินคำ�ว่าถอดเสื้อก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมากะทันหัน “ถอดเสื้อผ้า” “ใช่ เราถ่ายนู๊ดกัน จะมีเสื้อผ้าไว้ทำ�ไม” เตกีล่ายิ้มสบายๆ ก่อนจะเดินหายไปโดยทิ้งเขาไว้ที่โซฟา ชนกันต์มองดูรอบๆ พร้อมกับมือที่สั่นระริกเอื้อมไปสัมผัสที่ กระดุม เขารูส้ กึ ว่ามือเย็นเฉียบและร่างกายของเขาแข็งไปหมด การทีต่ อ้ ง มาถอดเสือ้ ผ้าต่อหน้าคนแปลกหน้า มันเป็นเรือ่ งทีน่ า่ อายเกินกว่าทีจ่ ะคาด คิด พอมองรอบๆ แล้วแอบรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้มีทีมงานมากมายมายืนมอง เขาที่กำ�ลังถอดเสื้อ จะมีก็แต่สายตาของชายหนุ่มที่มองมา แต่นั่นก็น่ากลัว ที่สุดอีกเช่นกัน “อ๊ะ” นายแบบหนุ่มร้องอย่างตกใจเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างชนเข้าที่ ใบหน้า 23
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ‘ผ้า’ เขาจับผ้าชิ้นนั้นลงมาปรากฏว่าเป็นชุดคลุมอาบน้ำ� “ห้องน้�ำ อยูท่ นี่ นู่ ถอดออกให้หมดทุกชิน้ แล้วใส่แค่เสือ้ คลุมออกมา” เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะรวบรวมแรงก้าวเท้าออกเดิน “เดี๋ยว” ชนกันต์หันกลับไปตามเสียงเรียก “อาบน้�ำ ก่อนก็ได้นะ เครียดจนเหงือ่ โชกไปทัง้ ตัวแล้ว เดีย๋ วนายนอน ที่ห้องนี้ ผมอยู่ห้องข้างๆ” ช่างภาพหนุม่ ชีไ้ ปทีห่ อ้ งนอนทีอ่ ยูต่ ดิ กัน พร้อมกับหิว้ กระเป๋าไปวาง ไว้ให้บนเตียงนอน “ขอบคุณครับ” “ไม่เป็นไร ทำ�ตัวให้สบาย” เตกีลา่ ยิม้ กว้าง ก่อนจะเดินออกไปไม่ลมื ทีจ่ ะปิดประตูหอ้ งนอนให้ ทำ�ให้ตอนนี้เขายืนโดดเดียวอยู่ในห้องเพียงลำ�พัง นายแบบหนุ่มขอบคุณออกมาจากความรู้สึก อย่างน้อยเขาก็ซื้อ เวลาได้อีกนิด ก่อนที่ต้องเผชิญหน้ากับเตกีล่าอีกครั้ง
24
ร่างสูงโปร่งเดินออกมาด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ร่างกายที่เย็นชืดมี เพียงเสือ้ คุมน้�ำ อาบน้�ำ คลุมไว้เท่านัน้ ชนกันต์ยนื นิง่ อยูห่ น้าประตูมาเกือบ 5 นาที แต่ไม่กล้าที่จะเปิดประตูออกไป นายแบบหนุ่มยกมือที่สั่นระริกขึ้น แล้ววางลงที่ลูกบิดประตู “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เขาบอกย้ำ�กับตัวเองหลายๆ ครั้ง เขาตัดสินใจไปแล้ว ทุกอย่างจะ ต้องผ่านไปได้ด้วยดี นายแบบหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าแล้วบิดลูกบิด ประตูออกมา พบกับร่างสูงใหญ่ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา แต่อุปกรณ์และ กล้องที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกหายไปแล้ว เหลือเพียงชายหนุ่มที่นั่งดื่มเบียร์ อยู่เท่านั้น “เอาสักหน่อยไหม” เตกีล่ายิ้มพร้อมกับยื่นกระป๋องเบียร์ให้ “ไม่ดีกว่าครับ” เขารู้สึกว่าลำ�คอตีบตันจนแทบจะกลืนน้ำ�ลายไม่ลง “สักหน่อยเถอะ” น้ำ�เสียง รอยยิ้มและท่าทางที่สบายๆ ของเตกีล่าไม่ได้ทำ�ชนกันต์ สบายใจเลยสักนิดกลับกัน เขากับเกร็งมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เครียดจนเกร็งแล้ว สักนิดจะได้ผ่อนคลาย”
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ความห่วงใยทีส่ มั ผัสได้ท�ำ ให้เขายืน่ มือออกไปรับกระป๋องเบียร์โดย ไม่รู้ตัว นายแบบหนุ่มค่อยๆ จิบทีละนิด รสขมเฝื่อนบาดคอ ฤทธิ์ความร้อนของแอลกอฮอล์ ช่วยให้ใบหน้าซีดเซียวค่อยๆ มีสี เลือดเพิ่มขึ้นอีกนิด แต่ถึงอย่างนั้นชนกันต์ก็ดูวิตกกังวลมากเสียจนดูกระ สับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด “ผ่อนคลายหน่อย” นายแบบหนุม่ สะดุง้ เมือ่ รูส้ กึ ถึงมือทีล่ บู ไล้บนใบหน้า ฝ่ามือใหญ่ที่ อบอุ่นมากจนสัมผัสได้ ก่อนที่ปลายนิ้วจะค่อยๆ นวดคลึงที่ขมับของเขา “อย่าเครียด” เสียงทุ้มต่ำ�น่าฟังและสัมผัสที่นุ่มนวลของเตกีล่า ทำ�ให้นายแบบ หนุ่มหลับตาลงช้าๆ เมื่อรู้สึกผ่อนคลาย ช่างภาพหนุ่มมองใบหน้าที่หลับตาพร้อมกับมีสีเลือดขึ้นทีละนิด ด้วยรอยยิ้ม ความตื่นตระหนกทำ�ให้อีกฝ่ายเกร็งโดยไม่รู้ตัว เจ้าตัวคงไม่รู้ ว่าตัวเองตื่นเต้นถึงขนาดมือและเท้าขยับมาพร้อมกัน “ขอโทษครับ” อยู่ๆ ร่างเพรียวก็ลืมตาขึ้นราวกับจะระลึกได้ว่าตนมาทำ�อะไรที่นี่ “หายเครียดแล้วหรือยัง” ท่าทางทำ�อะไรไม่ถกู จนมือไม้พนั กันนัน้ เห็นแล้วก็ดตู ลกดี เตกีลา่ ม องใบหน้าทีเ่ ดีย๋ วทำ�หน้าแดง เดีย๋ วทำ�หน้าเครียดแล้วกลัน้ เสียงหัวเราะเอาไว้ “เอาอีกไหม” ชายหนุ่มเปิดกระป๋องเบียร์ส่งให้แต่ชนกันต์ก็ปฏิเสธ แม้ว่าเขาจะ คะยั้นคะยอก็ตามที “เอ่อ” น้�ำ เสียงลำ�บากใจทำ�ให้ตากล้องหนุม่ เลิกคิว้ ขึน้ เมือ่ เงยหน้าขึน้ มอง 26
อนันตกาล
ชนกันต์ก็เสหลบตา “ว่าไงครับ” นายแบบหนุ่มมีทีท่าลำ�บากใจ ทำ�ท่าอ้าปากเหมือนจะพูดแล้วก็ เงียบ ทำ�แบบนี้อยู่สองสามครั้ง จนในที่สุดก็สูดหายใจแล้วพูดออกมาเสียง ดังจนเกือบจะตะโกน “จะถ่ายหรือยังครับ” พูดเพียงเท่านัน้ ใบหน้าของนายแบบหนุม่ ก็แดงจัด ก่อนจะพยายาม ปั้นหน้าเฉยอย่างยากลำ�บาก อากัปกิริยาดังกล่าวสร้างความพอใจให้กับตากล้องหนุ่ม เมื่อเห็น ซอมบี้บอยของเขาเริ่มไม่เหมือนซอมบี้ “อยากถ่ายแล้วเหรอ” เขาแกล้งหยอกอีกฝ่ายเล่น เจ้าตัวยิ้มเล็กน้อยแต่เป็นยิ้มที่ฝืดฝืน เต็มที ชนกันต์มองชายหนุม่ แล้วพยายามทีจ่ ะยิม้ จนกลายเป็นแยกเขีย้ วโดย ไม่รู้ตัว “ยังไงก็ต้อถ่ายไม่ใช่เหรอครับ” “งั้นก็ถอดสิ” พอเขาพูดคำ�นั้นออกไป ใบหน้าของนายแบบหนุ่มก็ซีดลงถนัดใจ กลัว แต่ทำ�เป็นใจดีสู้เสือ เห็นแล้วน่าสงสารปนน่าหัวร่อ แต่ก็แฝง ไว้ซึ่งความน่ารักน่าเอ็นดู “ได้ครับ” ชนกันต์พูดเสียงสั่น พร้อมกับมือที่เลื่อนไปจับที่ปมเสื้อคลุมอาบ น้ำ� ผิวขาวค่อยๆ ปรากฏสู่สายตาทีละนิด เขาเห็นใบหน้าซีดเซียวและมือ สัน่ เทาทีจบั เสือ้ คลุมไว้แน่น ก่อนทีเ่ จ้าตัวจะสูดหายใจเสียงดังและปล่อยเสือ้ ร่วงหล่นพื้น 27
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy หัวใจทีเ่ ต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกและดวงตาทีป่ ดิ สนิท เพราะความอาย ความไม่มนั่ ใจ และความกลัว เขาไม่รวู้ า่ อีกฝ่ายคิดอย่างไร กับเขา ไม่ใช่วา่ เห็นเขาถอดเสือ้ ผ้าปุบ๊ จะไล่เขากลับเลยหรอกนะ ความมัน่ ใจ จากการทำ�งานที่เคยมีแหลกเป็น ผุยผงเมื่อต้องมายืนเปลือยเปล่าต่อหน้า เตกีล่า “ดูทำ�หน้าเข้า” เสียงของเตกีลา่ ทำ�ให้ชนกันต์คอ่ ยๆ เปิดเปลือกตามองถึงได้พบกับ ดวงตาสีเขียวเป็นประกายสดใสและรอยยิ้ม “ผมใช้ได้ไหม” เขาถามอย่างไม่มนั่ ใจ แล้วต้องสะดุง้ ตกใจเมือ่ ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ เด็กหนุม่ ก้มลงหยิบเสือ้ ทีห่ ล่นอยูท่ พี่ นื้ เพือ่ หวังจะมาปกปิดส่วนสำ�คัญ แต่ก็ ไม่ทันเมื่อชายหนุ่มดึงเสื้อออกไปจากมือเขา “มันไม่จำ�เป็นเลยสักนิด” พูดเพียงเท่านั้น เสื้อคลุมอาบน้ำ�ก็ถูกเหวี่ยงไปทางอื่น ทำ�ให้ตอน นีช้ นกันต์ไม่เหลืออะไรปกปิดผิวกายเปลือยเปล่าทีเ่ ห่อร้อนจนแดงขึน้ เรือ่ ยๆ ด้วยความอาย “อย่าเอามือกุมแบบนั้นเสียบุคลิกหมด ไม่มีอะไรต้องอาย” อายจนรู้สึกอยากตาย ชนกันต์ได้แต่คดิ แต่กไ็ ม่กล้าทีจ่ ะต่อปากต่อคำ�กับตากล้องหนุม่ แต่ ถึงอย่างนัน้ เขาก็ยงั คงยืนนิง่ ปล่อยให้อกี ฝ่ายดึงมือของเขาออก ทำ�ให้ตอนนี้ ทุกส่วนสัดปรากฏสู่สายตาของชายหนุ่ม เวลาผ่านไป ไม่มคี �ำ พูดใดๆ ออกมาจากปากเตกีลา่ ชนกันต์คอ่ ยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ พบใบหน้าเข้มและสายตาที่ล้อเลียน “ไม่มีอะไรต้องอายหรอก” 28
อนันตกาล
เขาหัวเราะพร้อมกับสายตาทีม่ องไปทีก่ งึ่ กลางลำ�ตัวทีก่ �ำ ลังค่อยๆ โชว์ตัวขึ้นมาเพราะความตื่นเต้นและความอาย ชนกันต์จะขยับมือขึ้นปิดบังแต่กลับถูกเตกีล่ายึดข้อมือเอาไว้แน่น ทำ�ให้เขาในตอนนี้ยืนเปลือยเปล่าโชว์ความเป็นชายที่แข็งตัวขึ้นทีละนิด “ไหนว่าอยู่กับคุณปลอดภัย” เสียงของนายแบบหนุ่มสั่นสะท้านพร้อมกับลมหายใจหนัก เมื่อ รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองร่างกายของเขา ผิวกายที่ร้อนผ่าวราวกับถูกปลุก เร้าด้วยสายตา ยอดอกเล็กที่แข็งชันและท่อนเนื้อนุ่มที่ตอนนี้กำ�ลังอวดโฉม อยูต่ รงหน้า ทำ�ให้นายแบบหนุม่ ทีอ่ ายจนไม่รวู้ า่ ควรทำ�อย่างไรดี ตืน่ เต้นขึน้ ไปอีก “ปล่อยผมเถอะครับ” เสียงของชนกันต์สั่นจนแทบจะกลายเป็นเสียงสะอื้น ใบหน้าแดง ก่�ำ ทีม่ นี �้ำ ตาคลอเบ้าทำ�ให้ชา่ งภาพหนุม่ รูส้ กึ สงสารระคนเอ็นดู แต่ความรูส้ กึ บางอย่างมันมีมากกกว่า เตกีล่ายิ้มน้อยๆ สายตาของเขามองร่างกายของอีกฝ่ายด้วยความ สงบ ผิดกับชนกันต์ที่ตื่นเต้นลุกลี้ลุกจน จนตัวสั่นเป็นลูกนก “ไม่ต้องกลัว” นายแบบหนุ่มเงยหน้ามองร่างสูงด้วยสายตาต่อว่า เขาอยากจะ บอกว่าเขาไม่ได้กลัว แต่อาย แค่ถอดเสื้อผ้าโทงเทงโชว์ก็น่าอายจะตายอยู่ แล้วแต่ร่างกายของเขาดันทรยศมาเกิดอารมณ์ต่อหน้าชายหนุ่มอีก แบบนี้ เขาไม่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นโรคจิตเหรอ แม้จะคิดต่อต้านอะไรมากมายแต่ในเวลานี้ชนกันต์ก็ได้แต่เงียบ เพราะพูดอะไรไม่ออก อยากจะขุดรูหนีไปให้พ้นๆ เสียตรงนี้ “คุณ” 29
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy นายแบบหนุม่ ร้องตะกุกตะกัก เมือ่ อยูๆ ่ ก็ถกู ผลักให้นงั่ ลงบนโซฟา “ไม่ทำ�อะไรหรอก” เตกีล่าหัวเราะน้อยๆ แล้วขยับตัวไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าง “จัดการเลย” คำ�พูดที่ฟังดูธรรมดา แต่ทำ�ให้ชนกันต์ตาโตจนแทบถลน “พูด...อะ.ไร” เด็กหนุ่มพูดตะกุกตะกักด้วยใบหน้าที่ช็อกสุดขีด ขัดกับอีกคนที่ยัง คงยิ้ม “มาสเตอร์เบชั่น ทำ�เป็นนะ” ประโยคนี้แทบจะทำ�ให้นายแบบหนุ่มหัวใจหยุดเต้น เขามองหน้า เตกีล่าราวกับเห็นผีก็ไม่ปาก ผิดกับอีกคนที่ยิ้มอย่างขบขัน “ล้อเล่นน่า” “แข็งแล้วไม่เอาออกอึดอัดแย่” “บ้าไปแล้ว” นายแบบหนุ่มตะโกนเสียงดัง รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำ�ลังคุยกับ มนุษย์ต่างดาวอยู่ก็ไม่ปาน “ไม่บ้า เชื่อได้เลยว่าถ้าทำ�แล้วจะเลิกอายเลย” “ผมไม่เชื่อ” “ผมพูดจริงนะ” เตกีล่ายังคงยิ้มอย่างสนุกเมื่อเห็นซอมบี้บอยเริ่มมีท่าทีเหมือน มนุษย์ขึ้นมา ใบหน้าที่แดงจัดอย่างอับอาย และดวงตาที่เต็มไปด้วยความ วิตกกังวล แม้การเคลื่อนไหวและการขยับจะยังคงเชื่องช้ากว่าปกติ แต่แบบ นี้นี่แหละ ให้ความรู้สึกว่าเป็นซอมบี้บอย ของเขา พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วเตกีล่าขมวดคิ้วขึ้นมา 30
อนันตกาล
‘ของเขางั้นเหรอ’ เตกีลา่ รูส้ กึ สะดุดกับคำ�นี้ แต่กไ็ ม่อยากสนใจมาก เมือ่ เขากำ�ลังเกลีย่ กล่อมซอมบี้บอยอยู่ “ผมไม่ทำ�” “แปลว่าไม่ถ่าย” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม เมื่อเห็นท่าทางดื้อเพ่งของซอมบี้บอย ชนกันต์นิ่งเงียบ เมื่อเห็นท่าทางของคนที่ตั้งคำ�ถามแล้วนิ่งคิด แม้ จะเตรียมใจแล้วแต่มนั ไม่ใช่แบบนี้ ทีเ่ ขาคิดไว้กค็ อื แก้ผา้ ถ่ายรูป ไม่ได้มามาส เตอร์เบชั่นโชว์สักหน่อย “ถ่ายแต่ไม่ทำ�ไอ้นั่น...” นายแบบหนุ่มตอบไปอย่างอ้อมแอ้ม แล้วยิ่งอายมากขึ้นไปอีกเมื่อ เห็นเตกีล่าที่มองความเป็นชายของเขาที่อ่อนตัวลงเพราะความเครียด “ตามใจ” ช่างภาพหนุ่มยักไหล่อย่างไม่ยีระจนน่าตกใจ “พร้อมจะถ่ายหรือยัง” เตกีล่าเปลี่ยนเรื่องกะทันหันจนชนกันต์ตามไม่ทัน แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าตัวก็พยักหน้ารับโดยอัตโนมัติ “สามวันที่อยู่ที่นี่ ไม่ต้องใส่เสื้อผ้านะ” เตกีล่าพูดขึ้นมา เมื่อสั่งให้ชนะกันโพสท่านอนอยู่บนโซฟา “ทำ�ไม” “จะได้ชินเวลาอยู่ต่อหน้ากล้อง แค่นั้นเอง” ช่างภาพหนุ่มตอบพร้อมกับปรับตั้งค่ากล้องในมือ “แม่เทพธิดา งานนี้ขอให้ได้ภาพงามๆ นะคนดี” เตกีล่าพึมพำ�พร้อมกับจุมพิตที่เทพธิดาของเขา ด้วยความรักและ 31
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ทะนุถนอมอย่างเห็นได้ชัด “พร้อมนะครับ” ชนกันต์พยักหน้ารับเมือ่ เตกีลา่ ส่งสัญญาณให้เขา และแล้วการถ่าย ภาพก็เริ่มต้นขึ้น ใบหน้าขี้เล่นเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ลองขยับตัวตามสบายดูนะ” ชายหนุม่ พูดเสียงเอือ่ ยเฉือ่ ยพร้อมกับบอกให้เขาเคลือ่ นไหวไปตาม ความรู้สึก ในที่สุดการถ่ายภาพก็เริ่มต้นขึ้น ชนกันต์ขยับตัวพร้อมกับเหล่มองกล้อง แล้วคิดว่าควรจะเคลือ่ นไหว อย่างไรให้ภาพออกมาดี เสียงรัวชัตเตอร์ดังขึ้นเป็นจังหวะ “อย่าอายสิครับ ไม่ต้องเอามือบัง” เตกีลา่ เตือนเมือ่ เห็นนายแบบหนุม่ พะว้าภวังค์คอยแต่จะเอามือปิด บริเวณกึ่งกลางลำ�ตัวของตน “กำ�ลังพยายาม” นายแบบหนุ่มพูดด้วยใบหนาแดงแจ๋ “ใจเย็นๆ อย่าเครียด ปล่อยตัวตามสบาย” เตกีล่าปลอบพร้อมกับพยายามชวนคุยให้นายแบบหนุ่มหายเกร็ง แต่กไ็ ม่ได้ชว่ ยอะไรได้เลย ชนกันต์ยงั คงทำ�ตัวแข็งทือ่ เหมือนท่อนไม้ ยิง่ เวลา ผ่านใบแทนที่นายแบบหนุ่มจะผ่อนคลายกลับเกร็งเสียจนหน้าเบี้ยว “พักกันก่อนเถอะ” ช่างภาพหนุ่มบอกเมื่อเวลาผ่านไปบรรยากาศระหว่างพวกเขายัง ไม่ดีขึ้น ชนกันต์มที า่ ทีอ่ ดึ อัดขึน้ เสียจนบรรยากาศทีต่ งึ เครียดหนักอึง้ เสียจนทุกอย่าง 32
อนันตกาล
แสดงออกมาทางสีหน้า ยิ่งมองดูภาพที่ถ่ายออกมาได้ยิ่งทำ�ให้เตกีล่าทอดถอนใจ การถ่ายนูด๊ คือศิลปะคือความงาม ทีถ่ า่ ยทอดความงดงามของเรือน ร่างที่มีเส้นโค้งเว้าเร้าใจ เส้นโค้งผสานกับเส้นตรงจนถ่ายทอดออกมาเป็น เรือนร่างของมนุษย์ ความรู้สึกจะถูกถ่ายทอดอารมณ์ผ่านใบหน้า แววตา และองค์ประกอบของภาพ ช่างภาพคือผู้ที่จะสร้างสรรค์ และถ่ายทอดความงามเหล่านั้นให้ ผู้คนได้สัมผัส แต่ในตอนนี้เตกีล่ากำ�ลังมองภาพของท่อนไม้ ไม่สเิ ขากำ�ลังมองซอมบี้ ทีป่ ลอมตัวเป็นท่อนไม้ ทีด่ แู ข็งทือ่ จนแทบ ไม่น่าเชื่อ ว่าเจ้าตัวจะมาประกอบอาชีพนายแบบ ที่นอกจากจะดูธรรมดา แล้ว การโพสท่าการแสดงออกต่างๆ ไม่ได้ให้ความรู้สึกน่าสนใจเลยสักนิด เขาจึงไม่แปลกใจที่ชนกันต์ไม่ดังสักที่แต่ที่น่า แปลกใจก็คือทำ�อย่างไรถึงยัง ได้มีงานทำ�ในวงการนี้มากกว่า คิดดูนอกจากหน้าตาจะธรรมดา แข็งทื่อเป็นท่อนไม่ ชนกันต์ไม่มี อะไรดีกว่าหรือพิเศษกว่าคนอื่นเลย “ขอโทษครับ” เสียงแหบเอ่ยขึ้นมาทำ�ให้เตกีล่าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงแล้ว ถอนหายใจออกยาว “ขอโทษเรื่อง” ท่าทางไม่สบอารมณ์ยิ่งทำ�ให้นายแบบหนุ่มดูเครียดอย่างเห็นได้ ชัดเตกีล่าฝืนยิ้มให้ ก่อนจะกวักมือเรียกแล้วหยิบคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คออก มา แล้วเสียบเม็มโมรี่การ์ดให้ชนกันต์ดูภาพ “ดูนะ” 33
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy รูปของชนกันต์ถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นสีหน้า แววตา ท่าทาง ที่ดู อย่างไรก็ไร้ซึ่งความงาม ใบหน้าที่เกร็ง และร่างกายที่ดูแข็งทื่อ ทำ�ให้ภาพ นี้ห่างไกลจากคำ�ว่าศิลปะ ชนกันต์นิ่งเงียบ เมื่อเห็นสิ่งภาพที่เตกีล่าถ่ายออกมา “อย่าเครียด” ช่างภาพหนุม่ ยกมือขยีศ้ รี ษะแล้วดึงชนกันต์ให้ลกุ ขึน้ ยืนก่อนจะพา เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวในครัว “มีอะไรที่ไม่กินไหม” ช่างภาพหนุ่มถามและเริ่มหยิบโน่นหยิบนี่ออกมาจากตู้เย็น “ไม่มีครับ” เตกีล่าพยักหน้ารับก่อนจะฮัมเพลงเบาๆ แล้วเริ่มหั่นผักพร้อมกับ ต้มน้ำ� “เดี่ยวผมช่วยนะครับ ขอไปใส่เสื้อก่อน” “ไม่ต้อง” ชนกันต์เห็นอีกฝ่ายกำ�ลังเริม่ ทำ�อาหาร จึงลุกขึน้ จะไปใส่เสือ้ ผ้า แต่ ชายหนุ่มกลับส่งเสียงดุ “อยู่ในห้องนี้เสื้อผ้าไม่จำ�เป็น นายจะได้ชินกับผมด้วย” ท่าทางดุๆ เปลี่ยนไป ก่อนจะยิ้มแล้วดันให้เขานั่งที่เดิม “เรามาคุยกันดีกว่า” เตกีล่ายิ้มแล้วหันกลับไปที่หน้าเตา ชนกันต์นั่งชันเข่ามองเก้าอี้รอบๆ ห้อง แล้วหันไปมองแผ่นหลัง กว้างที่ยืนอยู่หน้าเตา บรรยากาศแบบนี้ให้ความรู้สึกราวกับอีกฝ่ายนั้นเป็น ภรรยาแสนน่ารัก “ชอบทำ�อาหารเหรอครับ” 34
อนันตกาล
เพราะการเคลือ่ นไหวทีค่ ล่องแคล่วและท่าทางสนุกสนานทำ�ให้ชน กันต์อดรู้สึกสงสัยไม่ได้ ชายหนุ่มหันมาหาเขาเล็กน้อย “จะดีใจมากถ้าคนกินกินแล้วยิ้มให้ผม” แค่คำ�พูดเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำ�เอานายแบบหนุ่มหน้าร้อนผ่าว “ถ้าเสร็จงานนี้แล้ว ผมจะพาไปเที่ยว” “ห๋า” ชนกันต์ร้องอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำ�พูดของเตกีล่า “ขี้ตกใจจัง” นายแบบหนุม่ สะดุง้ เกือบตกเก้าอีท้ อี่ ยูๆ ่ เตกีลา่ ก็ยนื่ หน้าเข้ามาใกล้ แค่ได้สบตาหัวใจของเขาก็เต้นระรัว “ที่จริงผมไม่ได้ชอบทำ�อาหารหรอก แต่สมัยเอ๊าะๆ ทำ�อาหารเป็น สาวๆ จะปลื้มแล้วชาล่ะเวลาว่างชอบทำ�อะไร” ดูเหมือนว่าเขากำ�ลังถูกชวนคุย บรรยากาศทีผ่ อ่ นคลายลงทำ�ให้เขา ไม่เกร็งเหมือนทีแรก “ชอบดูทีวี ชอบกิน ชอบนอน” “พวกอินดอร์สินะ ส่วนผมชอบเอาท์ดอร์ ว่างๆ ไปลองกันไหม” “หาาา” เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มหัวเราะ เมื่อเห็นสีหน้าตกใจ ปนเขิน แล้วก ลับไปทำ�หน้าลำ�บากใจ ดูเหมือนว่าชนกันต์กำ�ลังเข้าใจอะไรผิด แต่ก็ไม่ใช่ เรื่องที่เขาต้องไปตามแก้ ตากล้องหนุ่มยังคงชวนคุยไปเรื่อยเปื่อยเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้ กับนายแบบของเขา “แล้วชาชอบแบบไหนล่ะ” “ชอบอะไร” 35
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ท่าทางตระหนกตกใจที่ดูน่าขัน ทำ�ให้เจ้าตัวยิ้มกว้างออกมา “ชอบเผ็ดน้อยหรือเผ็ดมาก” “งะ งั้นเหรอ เอาไม่เผ็ดครับ” ท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและแก้มที่แดงจัดทำ�ให้ช่างภาพ หนุม่ เหลือบมองส่วนเร้นลับทีถ่ กู ท่อนขาเปลือยเปล่าบดบังเอาไว้ ยิง่ ชนกันต์ รู้ว่าเตกีล่ากำ�ลังมองอะไรตากล้องหนุ่มยิ่งยิ้มทะเล้น “ผมชอบแบบไม่มีขนนะ แม้มีขนจะดูเซ็กซี่ดีก็ตาม ขอบคุณที่โกน มา” พูดจบเขาก็หนั หลังให้ชนกันต์ทนั ที ปล่อยให้นายแบบหนุม่ นัง่ หน้า แดงเป็นลูกตำ�ลึงอยู่คนเดียว และเพราะความตื่นเต้นทำ�ให้ร่างกายของเขา ตอนนี้ตื่นตัวอย่างไม่อาจปิดบัง จานสปาเกตตี้ถกู วางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ขยับไปหยิบ แก้วน้ำ� “มีน้ำ�องุ่นกับโค้ก” “น้ำ�เปล่าครับ” “หะ น้ำ�รัก” “มะ ไม่ใช่” ชนกันต์ท�ำ หน้าตกใจเมือ่ ได้ยนิ สิง่ ทีเ่ ตกีลา่ พูด ชายหนุม่ หัวเราะก่อน จะหยิบเหยือกน้ำ�มารินให้เขา พอเงยหน้าขึ้นสบตาใบหน้าก็พลันร้อนวูบ “แดงไปทั้งตัวเลย” คำ�พูดล้อเลียนยิง่ ทำ�ให้นายแบบหนุม่ รูส้ กึ อับอายจนอยากจะลุกหนี แต่ติดที่ร่างกายทำ�ให้เขาไม่กล้าที่จะขยับ “ลองชิมดูว่าอร่อยไหม ฝีมือทำ�อาหารผมใครได้ชิมก็บอกว่าใช้ได้ นะ” 36
อนันตกาล
เตกีลา่ พูดปนขำ� รูส้ กึ สนุกกับการได้เห็นปฏิกริ ยิ าทีแ่ ปลกไปของซอม บีบ้ อย จากท่าทางตายซากและใบหน้าซีดเซียว เปลีย่ นเป็นสีแดงสด และตืน่ ตระหนกราวกับลูกหนูตัวเล็กที่กำ�ลังตื่นกลัว ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปาก อย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้มองเรือนร่างของนายแบบหนุ่มอีกครั้ง ร่างกายที่มีกล้ามเนื้อเพียงเล็กน้อยและติดจะผอมหน่อยๆ ตาม สมัยนิยมและท่าทางทีไ่ ม่เจนจัดเอาแต่ใจตามสไตล์นายแบบยิง่ ทำ�ให้คนตรง หน้าดูเป็นเด็กเล็กที่ให้ความรู้สึกน่าล่อลวง “เป็นอย่างไร” “อร่อยครับ” ชนกันต์ตอบไปทัง้ ทีล่ นิ้ ของเขาแทบไม่รรู้ ส ยิง่ เห็นสายตาของชายหนุม่ ทีจ่ อ้ ง มองยิ่งทำ�ให้เขายิ่งตื่นเต้นมากกว่าเดิม “ตอนผมกลับไทยมาใหม่ๆ นะ ที่นี่อากาศร้อนมาก ตอนนี้ค่อย ปรับตัวได้นิดหน่อย แต่ก็ยังติดห้องแอร์อยู่ จากที่ชอบเอาท์ดอร์ พอมาที่ ไทยก็รู้สึกชอบอินดอร์ขึ้นมา ยิ่งมาอยู่กับคุณตอนนี้ด้วย อินดอร์มันก็ไม่เลว นักจริงไหม” ชนกันต์ไม่กล้าตอบคำ�ถาม นายแบบหนุ่มได้แต่ก้มหน้าก้มตากิน อาหารในจานอย่างเงียบๆ “เป็นลูกคนเดียว” “ไม่ใช่ ลูกคนกลาง” “อ๋อ ผมเป็นลูกคนเดียว แต่ตอนนี้พ่อแม่ตายหมดแล้ว เลยได้เดิน ทางไปเรื่อยๆ ไม่ต้องห่วงใคร” ชนกันต์ที่ก้มหน้าก้มตาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นฟังเรื่องราวที่ชายหนุ่ม เล่าอย่างตั้งใจ และไม่นานเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว “ผมชอบซอมบี้มากเลยนะตอนเด็กๆ ที่ได้ดูครั้งแรกนะผมประทับ 37
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ใจสุดๆ จนเคยคิดนะว่าอยากมีแฟนเป็นสาวซอมบี้ พอโตมาก็เลยชอบสาว พังค์หุ่นเอ็กซ์ ที่เห็นแล้วชวนน้ำ�ลายไหล” พอเริม่ คุยกันมากขึน้ ชายหนุม่ ก็เริม่ เล่าเรือ่ งราวทัว่ ไปของตนให้เขา ฟัง จนทำ�ให้ชนกันต์รู้สึกสนิทใจมากยิ่งขึ้น จากที่เกร็งก็เริ่มจะผ่อนคลาย และจากที่อายก็ยังคงอายอยู่ “ขอผมใส่อะไรหน่อยไม่ได้เหรอ” นายแบบหนุ่มถาม ระหว่างที่เตกีล่ากำ�ลังเก็บจานไปล้าง “ผ้ากันเปื้อนไหม แล้วมายืนล้างจาน มันคงน่ามองไปอีกแบบ” “ไม่ดีมั้ง” ชนกันต์สา่ ยศีรษะอย่างรวดเร็ว ส่วนเตกีลา่ ก็เอาแต่หวั เราะร่วนจน ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น
38
การถ่ายเริ่มต้นอีกครั้ง แต่คราวนี้แตกต่างจากครั้งแรก ชนกันต์ ยังคงรู้สึกอายแต่เขาเริ่มรู้สึกสนิทใจขึ้นอีกนิด “ขยับขาไปทางซ้ายอีกนิด ไขว้ขวาอีกหน่อยแบบนั้นแหละ ค้างไว้ นะ” เมื่อสั่งจบชายหนุ่มก็หันไปกดชัตเตอร์ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าผืน บางปล่อยให้พลิ้วลงมาที่เขาอย่างเชื่องช้า เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นอีกครั้งในจังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองผ้า “ดูดีกว่าเมื่อเช้าเยอะเลย” พอได้รับคำ�ชมทำ�ให้ชนกันต์เริ่มผ่อนคลาย ก่อนที่เสียงโทรศัทพ์ ของเขาจะดังขึ้น ลันตาโทรมาซักถามด้วยความห่วงใย แต่พอเขาบอกว่าทุกอย่างไม่ ได้เลวร้ายและถือว่าค่อนข้างดีอกี ฝ่ายก็ดจู ะเบาใจพร้อมกับบอกให้เขาระวัง ตัว “เดีย๋ วถ่ายเซตนีจ้ บคุณไปนอนพักในห้องได้นะ แล้วก็อย่าคิดจะแอบ ใส่เสื้อผ้าเชียวน้า” ช่างภาพหนุม่ ขยิบตาแล้วกลับไปจัดการบรรดาผืนผ้าทีใ่ ช้ประกอบ อีกครั้ง “ไม่ใช้ผู้ช่วยเหรอครับ” ชนกันต์ถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ค่อยๆ จัดรอยยับของ
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ผ้าอย่างตั้งใจ ปกติงานแบบนี้จะเป็นหน้าที่ของผู้ช่วยหรือไม่ก็สไตล์ลิส “ถ้าตั้งใจถ่ายภาพนู๊ดจริงๆ ผมจะไม่ใช้ เพราะมันต้องระวังอะไร หลายอย่าง และมันเป็นภาพทีค่ อ่ นข้างส่วนตัว เห็นผมเป็นแบบนีก้ เ็ ถอะผม จริงจังนะ มานอนตรงนี้ครับ” ช่างภาพหนุม่ กวักมือเรียกให้เขามานอนทีเ่ ดิมก่อนจะจัดผ้าผืนบาง ให้สัม ผัสผิวกาย สัม ผัสบางเบานุ่มละมุนยามไล้ผ่านผิวกายและดวงตาสี เขียวสดที่จ้องมองปลุกเร้าความรู้สึกจนก่อให้เกิดความวาบหวาม “ไม่เป็นไร” เสียงทุ้มต่ำ�กระซิบเมื่อเห็นปฏิกิริยาของร่างกายที่ปรากฏอยู่ตรง หน้า ท่อนขาที่กำ�ลังจะหุบเข้าหากันถูกจับยึดพร้อมกับกดให้แนบที่นอน ใบหน้าแดงซ่านเขินอายเสหลบอย่างอับอายเมื่อถูกจับจ้องด้วย ดวงตาสีเขียวเข้มวาววับ แชะ เสียงกดชัตเตอร์ดงั ขึน้ ทำ�ให้นายแบบหนุม่ ยันตัวขึน้ อย่างตกใจ ชาย หนุ่มหัวเราะก่อนผลักเขาให้นอนลง ก่อนจะจัดเส้น ผมให้ปรกใบหน้าเล็ก น้อย “หรี่ตาลงหน่อย” ชายหนุม่ กระซิบแล้วกดชัตเตอร์อกี ครัง้ คราวนีช้ นกันต์ถกู จับให้ลกุ ขึ้นนั่ง พร้อมกับเปิดผ้าม่านให้แสงสาดเข้ามา “อยู่แบบนั้นก่อนนะ” ชนกันต์มองร่างสูงใหญ่ทเี่ ดินไปจับสายลัน่ ชัตเตอร์ทตี่ ดิ ไว้กบั กล้อง อีกตัวที่เซตไว้ต่างหาก ผ้าผืนบางเบาถูกดึงผ่านอย่างรวดเร็ว ความบางเบา นุ่มนวลราวกับขนนก ทำ�ให้รู้สึกวาบไหวจนสั่นสะท้าน เตกีลา่ เดินกลับไปทีก่ ล้องแล้วดูรปู ทีไ่ ด้ ชายหนุม่ ขมวดคิว้ เล็กน้อย 40
อนันตกาล
ระหว่างที่กดดูรูปผ่านหน้าจอ “เป็นอย่างไรบ้างครับ” ชนกันต์หยิบผ้าปิดบังกายแล้วจะขยับเข้าหา แต่รา่ งสูงใหญ่ขยับเข้า ขวาง “อย่าดูครับ” คำ�พูดนี้ทำ�ให้นายแบบหนุ่มหน้าเสีย เพราะไม่รู้ว่าภาพที่ได้มันแย่ ขนาดไหน ภาพใบหน้าเศร้าซึมท่ามกลางแสงสว่างนัน้ สวยงามจนอยากจะถ่าย เก็บไว้แต่แทนทีเ่ ขาจะหยิบกล้องกับเอือ้ มมือไปสัมผัสผิวเนียนละเอียดอย่าง เชื่องช้า สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและเศร้าสร้อย และแสงที่สวยงาม นั้นยากจะห้ามใจ สายตาที่เต็มไปด้วยความว้าวุ่นและเศร้าสร้อยทำ�ให้ชาย หนุ่มขยับเข้าใกล้อย่างห้ามไม่อยู่ ขนตาทีส่ นั่ ระริกและริมฝีปากนุม่ นวลทีไ่ ด้สมั ผัสสร้างความร้อนรุม่ ให้กับร่างสูง และผิวกายเปลือยเปล่านุ่มมือที่อุ่นร้อน สิ่งเหล่านี้ก่อให้เกิด ความปรารถนาที่ยากจะทัดทาน “อะ” เสียงแหบเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากยามที่เขาผละออก แต่ รสชาติหอมหวานที่ได้สัมผัสทำ�ให้ชายหนุ่มกดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง “เต...กี” เสียงเรียกชื่อของเขาหลุดลอดออกมาอย่างยากลำ�บาก ไม่ได้เรียก สติของชายหนุ่มขึ้นมาจากความมัวเมา กลับเป็นปลุกเร้าร่างกายที่แทบจะ ร้อนเป็นไฟของเขาให้ร้อนขึ้นอีก เตกีลา่ ขยับกายเข้าบดเบียดแนบชิดร่างเพรียวทีพ่ ยายามจะถอยหนี 41
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy แต่ยิ่งถอยหนีกลับยิ่งถูกรุกเร้า “..มะ..ไม่” เสียงแหบพร่าร้องห้ามอย่างหมดแรงเมื่อฝ่ามือใหญ่ขยับเข้าสัมผัส ถึงแก่นกายแข็งขืนผ่านผ้าเนื้อบาง “เป็นซะขนาดนี้แล้วนี่นะ” รอยยิ้มเล็กน้อยและดวงตาสีเขียวสดที่แวววับไปด้วยไฟปรารถนา ทำ�ให้ชนกันต์รู้สึกกลัวขึ้นมา แต่สัม ผัสที่ปลุกเร้าที่ท่อนเนื้อเปียกลื่นกลับ ทำ�ให้ร่างเขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรง สมองที่ว่างเปล่า แต่จิตสำ�นึกกลับร้องห้าม “หย..หยุ..อะ” ความพยายามที่จะร้องห้ามเปลี่ยนเป็นร้องคราง เมื่อฟันของชาย หนุม่ ขบเข้าทีย่ อดอกเล็กทีแ่ ข็งชัน ทำ�ให้ความพยายามเฮือกสุดท้ายของนาย แบบหนุ่มพังทลาย ผ้าพื้นสีขาวพลิ้วไหวที่ถูกจัดวางอย่างสวยงามตอนนี้ยับย่นเพราะ ร่างทีส่ ะบัดไปมาเพราะแรงอารมณ์ ยามทีถ่ กู ฝ่ามือใหญ่รกุ เร้าสัมผัส ใบหน้า ทีเ่ คยเฉือ่ ยชาสะบัดไปมาอย่างทุรนทุรายเมือ่ ได้ลมิ้ รสความปรารถนาทีม่ าก ขึ้นทุกที “พะ.....พอ” เสียงแหบพร่าร้องห้าม รูส้ กึ ถึงความร้อนทีอ่ ดั แน่นอยูท่ กี่ ลางลำ�ตัว ของช่างภาพหนุ่ม เตกีล่าไม่ตอบแต่แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกระหาย เมื่อมอง ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะสัมผัสที่ปลุกเร้าจนดิ้นพล่าน แค่เพียงเขากดน้ำ�หนัก มือลงที่ส่วนยอดที่เปียกลื่น ใบหน้าของนายแบบหนุ่มก็บิดเบี้ยวด้วยแรง อารมณ์ 42
อนันตกาล
แชะ เสียงกดชัตเตอร์ทำ�ให้นายแบบสะดุ้ง พอเห็นมือของเตกีล่าที่มี กล้องอยู่ทำ�ให้ชนกันต์ตกใจ “ไม่จริง” ร่างที่พยายามจะลุกขึ้นขัดขืนต้องอ่อนแรงเมื่อสัมผัสถึงความนุ่ม ร้อนที่กำ�ลังดูดกลืนร่างกายของเขา สมองที่ว่างเปล่า และสติที่น้อยนิดร้องห้ามไม่ให้หลงใหลไปกับรส สัมผัส ผิดกับร่างกายที่เปรมปรีดิ์ไปกับความร้อนที่กำ�ลังรุกเร้าจนกายสั่น สะท้าน “อึกก” ชนกันต์พยายามผลักศีรษะที่อยู่ที่หน้าท้องอย่างยากลำ�บาก แต่ การกระทำ�ดังกล่าวทำ�ให้เขาต้องส่งเสียงครางออกมา เมื่อเตกีล่าขบเม้มที่ ส่วนปลายจนความเสียวซ่านแล่นริ้วไปถึงสมอง สมองที่มึนชาลืมเลือนเหตุผล แม้จะพยายามขัดขืนแต่เขากับปลด ปล่อยอารมณ์ให้เตลิดไปกับริมฝีปากที่ร้อนราวกับไฟ ร่างเพรียวนอนหอบหายใจอยู่บนผืน ผ้าอย่างเหนื่อยหอบเมื่อได้ ปลดปล่อยไอร้อนเข้าสู่ริมฝีปากของชายหนุ่ม เตกีล่าแลบลิ้นเลียไปตาม นิ้วมือที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ�สีขาวขุ่นอย่างกระหาย สายตาของของชายหนุ่ม ทำ�เอาเรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดแทบมลาย “อื้อ” ยังไม่ทันที่จะขยับตัว ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ขยับเข้ารุกรานอย่าง กระหาย ปลายลิน้ ทีร่ กุ เร้าดูดกลืนเรีย่ วแรงและความคิดของชนกันต์จนเหลือ แต่ความว่างเปล่า 43
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy “ม.....ไม่นะ” เสียงร้องห้ามอย่างตกใจเมื่อต้นขาถูกแยกออกกว้าง เขากำ�ลังจะ ถอยหนีแต่ริมฝีปากกลับถูกครอบครองอีกครั้ง มือที่กำ�ลังจะผลักหน้าอกของเตกีล่าสัมผัสได้ถึงความร้อน สติทกี่ �ำ ลังกลับมาเตลิดไปกับปลายลิน้ ทีก่ �ำ ลังพัวพัน สัมผัสนุม่ ลืน่ บางเบาที่ไล้เลียเนื้อเยื่ออ่อนนุ่มเต้นระริกไปตามสัมผัสแผ่วเบาที่สยิวซ่าน ตัง้ แต่โพลงปากแล่นลงไปทัว่ ร่าง รสสัมผัสบางเบาเคลิบเคลิม้ ทำ�ให้ลมื เลือน ทุกสิ่ง ในความรู้สึกของเขามีเพียงปลายลิ้นที่กำ�ลังหยอกเย้าในโพลงปากที่ ทำ�ให้ซาบซ่านไปทั่วเรือนกาย ใบหน้าทีห่ ลับตาพริม้ อย่างเคลิบเคลิม้ ต้องเบิกตาโพลงเมือ่ รูส้ กึ ถึง การรุกราน ร่างสูงเพรียวขยับดิน้ แต่กไ็ ร้ผลเมือ่ อยูภ่ ายใต้ออ้ มกอดแข็งแรงที่ โอบรัดจนแทบหยุดหายใจ ริมฝีปากทีห่ ยอกเย้าเปลีย่ นเป็นดูดกลืนเสียงร้อง ที่พยามต่อต้านแต่ก็ไร้ผล ชนกันต์ทุบที่แผ่นหลังกว้าง เมื่อรู้สึกถึงการรุกรานที่เบื้องหลัง แต่ ร่างสูงใหญ่กลับไม่สะเทือน กลับหยอกเย้าผนังนุ่มด้วยปลายนิ้วจนกายสั่น สะท้าน “ม...ไม่..” เสียงหอบแผ่วหวานร้องห้าม พร้อมกับพยายามถอยหนีแต่ยังถูก พันธนาการไว้ด้วยกล้ามเนื้อแน่น “อย.....” เสียงร้องห้ามพร้อมดวงตาที่เบิกกว้าง เมื่อรู้สึกถึงความร้อนเร่าที่ กำ�ลังรุกเร้าเข้าสู่ภายใน ร่างเพรียวบิดตัวหนีแต่ไม่อาจถอยห่างจากร่างที่ โถมทับที่มาพร้อมกับความรวดร้าวที่แล่นริ้วไปทั่วร่าง “ชา...” 44
อนันตกาล
เสียงแหบพร่าทีเ่ ต็มไปด้วยความปรารถนา ทำ�ให้นายแบบหนุม่ เงย หน้ามองก่อนจะซัดฝ่ามือเข้าสู่ใบหน้าของช่างภาพหนุ่ม “อ๊ะ” แผ่นหลังแอ่นโค้งเมื่อร่างสูงใหญ่ถาโถมเข้าใส่ เติมเต็มแนบชิดจน แทบหยุดหายใจ ความรวดร้าวที่ได้รับทำ�ให้นายแบบหนุ่มเบิกตานอนนิ่ง ด้วยความรวดร้าว “อย่าขัดขืนเลย ไม่อย่างนั้น ชานั่นแหละที่จะเจ็บตัว” เสียงกระซิบแหบพร่าพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ที่น่าโมโห ชนกันต์ อยากจะหนีไปจากคนตรงหน้าแต่ร่างกายของเขากลับไร้สิ้นเรี่ยวแรง นาย แบบหนุ่มนอนนิ่งก่อนจะบิดตัวอีกครั้งเมื่อริมฝีปากของเตกีล่าสัมผัสที่ยอด อกของเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มทาบทับด้วยความสงบพร้อมกับค่อยๆ แทะเล็มผิวกาย ด้วยปลายลิ้น สัมผัสแผ่วเบาอ่อนนุ่มและชุ่มชื้นค่อยๆ ปลุกเร้าผิวกายของ เขาให้ร้อนขึ้นทีละนิด ปลายลิ้นที่หยอกเย้าที่ยอดอกเล็กเรียกเสียงคราง หวานจากริมฝีปากที่พยายามสกัดกั้นเสียงครางแผ่วหวานเล็ดรอดออกมา จากริมฝีปากพร้อมกับฝ่ามือที่พยายามดันเขาออก “มะ..ไม่จิ..” “ชาชอบไม่ใช่เหรอ” ชายหนุม่ กระซิบเมือ่ ลูบไล้ทอ่ นเนือ้ เปียกชุม่ พร้อมกับขยับกายอย่าง เชื่องช้า เรียกเสียงครางผะแผ่วรัญจวนให้ดังเข้ามากระทบโสตหู เตกีล่าเลียริมฝีปากเมื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยแรง อารมณ์และความพยายามทีจ่ ะขัดขืนกระเสือกกระสนให้หลุดพ้นด้วยความ รู้สึกต่อต้านขัดขืน ถ้าให้เปรียบก็คงเหมือนการดิ้นรนเอาชีวิตรอด ชายหนุ่ม นึกถึงกลิ่นอายของการต่อสู้ที่ถูกกดเอาไว้ภายใต้กฏเกณฑ์ของสังคมแล้ว 45
ตากล้องจอมกวน ป่วนรัก Zombie Boy ดวงตาก็วาววับไปด้วยความปรารถนา ซอมบี้บอยของเขากำ�ลังต่อต้านและดิ้นรนเพื่อจะให้หลุดพ้นจาก การครอบงำ�ของตัณหาอย่างสุดแรง ความขัดแย้งที่น่าหลงใหลรุกเร้าความ คิดและสัญชาตญาณดิบทีถ่ กู ซุกซ่อนเอาไว้ ไม่มอี ะไรสวยงามไปกว่าสิง่ นีอ้ กี แล้ว มนุษย์ทตี่ อ่ สูก้ บั ทุกสิง่ เพือ่ ค้นหาหนทางแห่งชีวติ นัน่ คือสิง่ ทีน่ า่ หลงใหล ที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นเตกีล่าก็ไม่ใจอ่อน เขาชักนำ�เรือนร่างที่กำ�ลังดิ้นรน ให้จมดิ่งลงไปในห้วงตัณหาที่เราร้อนรุนแรงจนแทบขาดใจ ใบหน้าของชนกันต์ที่เคยขาวซีดจนตอนนี้มีสีเลือดฝาดอย่างน่า หลงใหล ยิ่งดวงตาที่หลับพริ้มอย่างอ่อนเพลียนั้นดูน่ารักน่าถนอมอย่า บอกไม่ถูก แชะ เสียงชัตเตอร์ดังทำ�ให้นายแบบหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื้องช้า “จะถ่ายทำ�ไม” ไม่มคี �ำ ตอบมีเพียงรอยยิม้ เจ้าเล่หเ์ ท่านัน้ และนายแบบหนุม่ ก็ไม่เห็น อะไรอีก เห็นเพียงดวงตาและรอยแผลยาวที่ใกล้เข้ามา “อยากถ่าย” ชายหนุ่มหัวเราะพร้อมกับขยับเข้าจุมพิตที่แก้มของนายแบบหนุ่ม ชนกันต์อยากจะขยับเข้าไปแย่งกล้องในมือของอีกฝ่าย แต่พอขยับตัวเท่านัน้ ริมฝีปากของเขาก็ถูกครอบครองอีกครั้ง “ม..ะ..ไม่” เสียงแหบแห้งเอ่ยอกมาพร้อมกับผลักไหล่กว้างทีเ่ ปลือยเปล่าออก 46