นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง บุคคล สถานที่ และเหตุการณ์ เป็นเรื่องที่ผู้แต่งสมมุติขึ้น
เขียนโดย อนันตกาล ภาพ อนันตกาล พิสูจน์อักษร หนูนัตสึ พิมพ์ครั้งที่ 1 สิงหาคม 2557 ติดต่อ anuntakan.kan@gmail.com หรือ https://www.facebook.com/Novel.anuntakan
เสียงนาฬิกาปลุกดังลัน่ พร้อมกับมือทีโ่ ผล่พน้ ผ้าห่มออกมา คลำ�หานาฬิกา ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความง่วงงุนค่อยๆ ลืมตาตื่น ช้าๆ พอเห็นเวลาเท่านั้นร่างสูงก็เด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนคว้าแว่นตา ที่หัวเตียง พุ่งตัวไปที่คอมพิวเตอร์เพื่อเช็คอะไรบางอย่าง พอเห็น สถานะที่หน้าจอเท่านั้น ใบหน้าที่เคบยับย่นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มอย่าง เคลิ้มฝัน ...เตรียมการนำ�จ่าย.. “ไชโย มิกุของฉันรอดภาษี ดีจังโว๊ย!!” ฟิกม่ามิก2ุ 7เซนติเมตรลิมเิ ต็ดอิดชิ นั่ สัง่ ตรงจากญีป่ นุ่ หลังจาก เฝ้ารอมาเกือบสามเดือน ในที่สุดสาวน้อยในฝันก็จะมาถึงบ้านแล้ว “มิกุจ๋า รีบมานะพี่ปิงปิงรออยู่”
คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ
หนุม่ ร่างผอมสูงในชุดเสือ้ ยืดคอย้วยกระโดดโลดเต้นอย่างยินดี พร้อมกับกอดหมอนข้างสกรีนลายสาวน้อยมิกุกระโดดไปมา แล้วถลา ออกไปรอบุรุษไปรษณีย์ที่หน้าบ้าน ชะเง้อชะแง้รออยู่นาน จนในที่สุด ภาพเงาร่างของคุณบุรุษไปรษณีย์ที่กำ�ลังขับมอเตอร์ไซค์ฝ่า แสงแดดอันร้อนระอุ ของดวงอาทิตย์ที่กำ�ลังสาดแสงลงมา อย่างไม่ หวั่นเกรง ปิงปิงที่ชะเง้อคอมอง นั่งรอพี่ไปรษณีย์มาตลอดช่วงเช้ารีบเด้ง ตัวลุกขึ้นไปเกาะประตูรั้วทันที “คุณประสิทธิ์ วันนี้มารอเลยนะครับ” พีไ่ ปรษณียย์ มิ้ แย้มทักทายก่อนจะก้มลงไปหยิบกล่องไปรษณีย์ ที่เขาเฝ้ารอคอย แต่แล้วพ่อหนุ่มปิงปิงก็ต้องตาค้างเมื่อเห็นกล่องใน สภาพบิดเบี้ยวเกือบจะเป็นลูกบอล พอพี่บุรุษไปรษณีย์เห็นสีหน้าช็อคค้าง และใบหน้าซีดเซียวที่ ยื่นมืออันสั่นเทา ออกมารับแล้วได้แต่ทำ�หน้าแหย “ทำ�ไม มิกุของผม โหดร้ายที่สุด” ชายหนุ่มตะโกนลั่นด้วยน้ำ�เสียงอันสั่นเทา “เอ่อ คุณประสิทธิ์ รบกวนเซ็นรับ..” ปิงปิงไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มลงมือแกะกล่องสำ�รวจ ความเรียบร้อยของสาวน้อยในฝันด้วยหัวใจที่แตกสลายทันที ถ้าฟิก 2
อนันตกาล
ม่ามิกุเป็นอะไรไปเขาคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต แต่โชคดีที่สวรรค์ยัง เห็นใจเขา สาวน้อยของเขายังอยู่ในกล่องสวยงามแม้มุมกล่องจะยุบ กลางกล่องจะบุบ แต่มิกุของเขายังปลอดภัยแค่นี้ก็พอใจแล้ว “คุณไปรษณีย์ ทำ�ไมคุณถึงได้โหดร้ายแบบนี้ ทำ�ร้ายจิตใจของ ผมอย่างเลือดเย็น รู้ไหมผมเฝ้ารอคุณมาตั้งแต่เช้า ทำ�......” “คุณประสิทธิ์ครับเซ็นรับด้วยครับ” บุ รุ ษ ไปรษณี ย์ ที่ ทำ � อะไรไม่ ถู ก ไปชั่ ว ขณะเพราะแอคติ้ ง สุ ด โอเวอร์ ที่ทำ�ราวกับว่าฟ้ากำ�ลังถล่มดินกำ�ลังจะทลาย “ทำ�ไมกล่องถึงเป็นแบบนี้ครับ” ร่างสูงถามอีกครั้งพร้อมกับมือ ที่เอื้อมไปสัมผัสมือของบุรุษ ไปรษณีย์ที่ยื่นเครื่องเซ็นรับมาให้ “ตอบผมก่อนสิครับ อย่าเมินเฉย” ชายหนุม่ ขยับเข้าไปใกล้อกี แต่คราวนีบ้ รุ ษุ ไปรษณียช์ กั มือกลับ อย่างรวดเร็ว “ขออนุญาตเซ็นแทนนะครับ” บุรุษไปรษณีย์หนุ่มรีบเซ็นรับแล้วกระโดดคล่อมมอเตอร์ไซค์ คู่ชีพแต่ไม่แคล้วถูกมือเย็นเฉียบตามมาจับแขน “ทำ�ไมกล่องของผมถึงเป็นแบบนี้” ปิงปิงถามเสียงเข้มด้วยดวงตาที่เบิกโพลง แลดูน่าสยดสยอง เป็นที่สุด 3
คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ
“ผมไม่รู้ ต้องไปถามฝ่ายคัดแยก ลาล่ะครับ” พูดยังไม่ทันจบประโยคบุรุษไปรษณีย์ก็บึ่งรถคู่ใจหนีทันที ทิ้งร่างสูงที่กำ�ลังพึมพำ�กับตนเองว่าฝ่ายคัดแยกปณ.
4
ที่ทำ�การไปรษณีย์ที่คราคร่ำ�ไปด้วยผู้คน ปิงปิงยืนรอคิวอยู่ ด้วยใบหน้าบูดบึง้ ทีก่ ล่องของเล่นสุดทีร่ กั ของเขาต้องเสียหาย เพราะ ความไม่ระมัดระวังของคนคัดแยก นั่งรออยู่นานจนในที่สุดก็ถึงคิว ของเขาจนได้ ชายหนุ่มร่างสูงเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์ “ผมมาหาคนคัดแยกพัสดุ ทำ�งานยังไงกล่องพัสดุสี่เหลี่ยมถึง ได้บุบเป็นลูกฟุตบอล” พนักงานที่เคาท์เตอร์เหลือบตาขึ้นมองก่อนจะเงียบสนิทแล้ว หันไปมองหน้ากัน “เอ่อ รอสักครู่นะคะ” หญิงสาวเดินหายไปทีด่ า้ นหลังก่อนเขาจะถูกเชิญให้ไปนัง่ ทีอ่ กี
คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ
มุมหนึ่ง “มีอะไรหรือครับ” เขาถูกเชิญไปนั่งที่โต๊ะของคนที่ดูจะเป็นผู้อาวุโสของที่นั่น พอ ถูกถามเท่านั้น “คุณ ส่งของกันยังไง กล่องผมบุบเละ เสียหาย แถมกลมเป็น ลูกบอลเชียว ถามคุณไปรษณีย์ ก็บอกว่าเพราะกองคัดแยก เขามีหน้า ที่แค่ส่ง คุณแยกของกันยังไง รู้ไหมว่าของข้างในน่ะมีค่าขนาดไหน” ปิงปิงระบายความอัดอัน้ ตันใจทีม่ กิ สุ ดุ ทีร่ กั ของเขาเกือบจะบุบ สลาย ถ้าเกิดมิกุของเขาเป็นอะไรขึ้นมา เขาจะทำ�ยังไง ในเมื่อมันเป็น สินค้าลิมิเต็ดอิดิชั่น ผลิตมา150 ชิ้นเท่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า “ใจเย็นๆ ครับทางเราต้องขอโทษด้วย ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าเซ็น รับแล้วหรือยัง” “เซ็นแล้วแกะแล้ว” ปิงปิงตอบกลับไป แล้วหันไปอ่านป้ายชื่อของเจ้าของโต๊ะ นาย พิรุณ “ครัง้ หน้ารบกวนถ้าเกิดเหตุผดิ ปกติอย่าเซ็นรับนะครับ หรือไม่ ก็แกะกล่องต่อหน้าพนักงาน” “ก็แกะต่อหน้าคุณไปรษณีย์แล้วไง” พอชายหนุ่มตอบกลับไปแบบนั้น พิรุณถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ ออก 6
อนันตกาล
“ของเสียหายมากไหมครับ” “กล่องบุบ เกือบจะแบน ถ้ากล่องเละขึ้นมาจะทำ�ยังไง สินค้า ลิมเิ ต็ดอิดชิ นั่ ของแท้จากญีป่ นุ่ กลายเป็นของก๊อปจีนแดงไปเลยนะคุณ” “สินค้าเสียหายไหมครับ” “ปลอดภัยแต่กล่องบุบ” พอได้ยินคำ�ตอบแบบนี้แล้ว พิรุณถึงกับนิ่งเงียบ “ถ้าสินค้าไม่เสียหายทางเราก็ไม่มีนโยบาย..” “แต่กล่องมันบุบนะคุณ” ปิงปิงขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิด ทำ�ไมไปรษณีย์มันช่างเข้าใจ ยากเข้าใจเย็นอะไรอย่างนี้ ฟิกเกอร์เขาเก็บกันทั้งกล่องไม่อย่างนั้นก็ กลายเป็นของจีน ไม่ใช่ของแท้ ส่วนพิรุณก็ไม่เข้าใจลูกค้าของเขา ในเมื่อสินค้าไม่ได้หายหรือ พัง แค่กล่องบุบนิดหน่อยทำ�ไมต้องเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้ “กล่องบุบแล้วทำ�ไม” อยู่ๆ ก็มีชายหนุ่มร่างเล็กที่เคี้ยวหมากฝรั่งแจ็บๆ โผล่มาทำ� หน้าทำ�ตากวนบาทา “คุณเป็นใคร ไม่เห็นเหรอว่าผมกำ�ลังพูดอยู่กับคุณพิรุณ” แค่เห็นท่าทางเขาก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเด็กนี่ ดูยังไงก็อายุน้อย กว่าเขาแต่ทำ�ท่าทางไม่มีสัมมาคารวะ เห็นแล้วหงุดหงิด ยิ่งไอ้ท่าเอา มือใส่กระเป๋ากางเกงเคี้ยวแจ๊บๆ นี่ เห็นแล้วอยากเตะให้หัวทิ่ม 7
คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ
“ผมแพลงตอน คนคัดแยก” “อ๋อ คุณนี่เอง” เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นต้นเหตุที่ทำ�ให้มิกุของเขาเกือบบุบสลาย เท่านั้นสีหน้าของปิงปิงก็เปลี่ยนไป “คุณคัดแยกของยังไงเนีย่ กล่องมิกขุ องผมบุบหมดเลยเห็นไหม” ปิงปิงควักโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง และเปิด รูปทีเ่ ขาถ่ายมาจากบ้านส่งให้ดู แพลงตอนรับโทรศัพท์มาดูแล้วขมวดคิว้ “แล้วของข้างในล่ะ” เด็กหนุ่มถามเมื่อเห็นว่า ไม่ว่ามองจากตรงไหนตัวตุ๊กตุ่นของ ไอ้หมอนี่ก็ปลอดภัยดี จะมีก็แค่กล่องยับเยินนิดหน่อยก็เท่านั้น “ปลอดภัยดี แต่กล่องของผมสิ บุบเละเทะ ดีที่ไม่พัง รู้ไหมว่า นี่มันลิมิเต็ดทั่วโลกมีแค่ 150 ตัวเท่านั้นนะ” ปิงปิงพูดด้วยความภาคภูมิใจ เขาต้องถ่างตารอวันเปิดพรีใน เวลาเช้าของญี่ปุ่น เพื่อจะแย่งชิงมาจากโอตาคุชาวญี่ปุ่น พอของถูก ปล่อยออกมาไม่ถึง 5 นาทีก็หมดเกลี้ยง “อ๋อ ลิมิเต็ด แล้วไง” “กล่องมันบุบไง” “แล้วคุณซื้อของจะเอาของข้างในหรือเอากล่อง” “ก็ต้องเอาของสิ” ปิงปิงตอบด้วยความหงุดหงิดพลางจ้องมองใบหน้าขาว ปาก 8
อนันตกาล
แดงจนตาแทบจะถลน “ของข้างในมันไม่เสียหายไม่ใช่หรือไง” “แต่กล่องมันบุบ เข้าใจไหมว่ากล่องมันบุบ มิกุจังของผมเป็น ลิมิเต็ดนะ ถ้าไม่มีกล่อง มันก็กลายเป็นงานจีนแดงน่ะสิ คุณนี่ไม่เข้าใจ ที่ผมพูดหรือยังไง” ยิ่งพูดก็ยิ่งเดือด ยิ่งเห็นแพลงตอนเบะปากใส่เขา ปิงปิงก็ยิ่ง โมโห “ของข้างในก็ไม่เสียหาย แล้วคุณจะเอาอะไร ถ้าไม่พอใจก็ตรง โน้น ไปร้องเรียนตรงโน้นไป” เด็กหนุ่มชี้มือชี้ไม้ไปที่อีกมุมหนึ่งของห้อง “ทำ�ไมคุณไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้เนี่ย” “นี่คุณ นี่มันที่ทำ�การไปรษณีย์นะ ไม่ใช่สำ�นักนายกที่ต้องรับ ผิดชอบตัง้ แต่สากกะเบือยันเรือรบ ถ้าไม่พอใจก็ไปใช้บริการเอกชนโน่น เคยได้ยินไหม บริการด้วยใจส่งถึงนรก” ปิงปิงถึงกับอ้าปากค้างเมือ่ เถียงไม่ทนั แพลงตอน ทีร่ วั คำ�พูดใส่ พอเขาจะอ้าปากเถียงเท่านั้น “เอาล่ะ เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปทำ�งานต่อก่อนนะคุณ” พูดจบร่างเล็กก็หันหลังเดินออกไปทันที ปล่อยให้ปิงปิงยืนนิ่ง อยู่กับที่ พอหันไปหาพิรุณที่ยืนอยู่ข้างๆ “เด็กของเราอาจจะพูดจารุนแรงไปสักหน่อย ต้องขอโทษด้วย 9
คุณปณ.ตัวร้าย กับ นายโอตาคุ
นะครับ ว่าแต่ เราเข้าใจตรงกันแล้วนะครับ” พอเห็นรอยยิ้มของพิรุณ ปิงปิงถึงกับพูดอะไรไม่ออกได้แต่ เดินคอตกออกจากที่ทำ�การไปรษณีย์ แล้วต่อไปสมบัติของเขาจะเป็น อย่างไร
10