Tekst: Lotte Bauling/ Foto: Vincent Veerbeek Het Laatste Oordeel P. 7
HET LAATSTE OORDEEL Duffe opsommingen of ultiem entertainment? ANS verschanst zich in de collegebanken om een genadeloos oordeel te vellen over het onderwijs aan de RU. STUDIE: Science COLLEGE: Electricity and magnetism, vrijdag 28
EINDCIJFER:
februari 08:30-10:15 uur, HG00.108 DOCENT: Prof. dr. H.L.M. Meekes UITSTRALING: Professaurus PUBLIEK: (Krijt)stofvangers INHOUD: Spanningsvelden, elektrische lading en andere prikkelende onderwerpen
Grijs haar, een bril en een gebreide trui: prof. dr. Hugo Meekes voldoet perfect aan het clichébeeld van een professor. Met een wild baardje en een achtergrond vol formules had het tafereel zo uit een aflevering van Jimmy Neutron geplukt kunnen zijn. In deze cursus leert de natuurkundige zijn studenten om de bronnen van elektromagnetische velden te definiëren. Aan Meekes dus de taak om met een duidelijk verhaal de lading te dekken. Tijd en ruimte zijn relatief en daar maken zowel Meekes als de jonge natuurkundigen graag gebruik van. De professor begint een paar minuutjes te laat en hij kijkt niet op of om wanneer twee studenten gedurende het eerste halfuur nog binnen komen druppelen. Al snel wordt duidelijk dat het voor de professor een uitdaging an sich vormt om zichzelf verstaanbaar te maken. Zijn zinnen eindigen in cliffhangers, oftewel gemompel: ‘Vandaag gaan we het hebben over…’ Verder wordt duidelijk dat Meekes van frisse lucht houdt, aangezien hij de deur wagenwijd open laat staan. Misschien een tactische zet om zijn college wat minder stoffig te maken? Wetenschappers in spe razen in de gang voorbij, wat nog meer afbreuk doet aan de geluidskwaliteit. Desalniettemin slagen de studenten er in Meekes’ zwakke geluidsgolven op te pikken en na een half uur wordt de eerste voorzichtige vraag gesteld. Meekes, eindelijk verlost van zijn monotone monoloog, neemt deze dankbaar in ontvangst. ‘Goede vraag!’ reageert hij enthousiast. Als één natuurkundige over de dam is, volgen er meer. Zelfs de pauze wordt benut om nog wat individuele vragen te stellen aan Meekes, die zijn studenten uitermate vriendelijk te woord staat.
Met een tik op het krijtbord wordt de tweede helft van het college ingeluid. Op initiatief van een student gaat de deur dicht en het college krijgt een ander sfeertje. Al snel schieten er een aantal handen de lucht in: ‘Zou u dat nog wat meer kunnen specifiëren?’ Meekes recht zijn rug, zet zijn brilletje goed en voegt triomfantelijk wat natuurwetenschappelijke definities aan de formules toe. De studenten beginnen goedkeurend te knikken: ‘Ja, zo is het helder!’ Nu hij niet langer hoeft te worstelen met het digibord en lekker mag gaan krijten, fleurt onze natuurkundige helemaal op. Zijn notities gaan gepaard met levendig verbaal commentaar: ‘Ik had het bijna goed!’ Fanatiek streept hij enkele dingen weg uit de formule en concludeert: ‘Zo, dat scheelt.’ Verwoed krabbelt hij twee krijtborden vol. Dat definiëren van elektromagnetische velden lijkt bijna makkelijk.
Het Laatste Oordeel der Studenten De studenten dragen Meekes een warm hart toe en spreken met respect over hun professor. Hij wordt bestempeld als betrokken en duidelijk. Hoewel zijn presentatievaardigheden veelvuldig als ‘langdradig’ worden beoordeeld, maakt de natuurkundige een heleboel goed met zijn heldere en overtuigende inhoud. Een van zijn studenten vat de aandoenlijkheid en professionaliteit van Meekes op zeer treffende wijze samen: ‘Een man die in de laatste jaren van zijn carrière nog met veel liefde en geduld kennis wil overdragen.’ ANS
