W kuchni
w przeciwną stronę i znów się łamią, co prowadzi do całej kaskady pęknięć. Właśnie dlatego makaron zwykle łamie się na więcej niż trzy kawałki. Mimo że łamanie spaghetti samo w sobie jest raczej monotonnym, choć może zabawnym zajęciem, praca Audoly’ego i Neukircha dostarcza również ważnych informacji o defektach w innych wydłużonych, kruchych strukturach, włączając w to ludzkie kości i przęsła mostów. PS W książce No Ordinary Genius („Nie zwykły geniusz”), ilustrowanej biografii Richarda Feynmana, opublikowanej w 1994 roku, Danny Hills opisuje eksperymenty z makaronem, które przeprowadzali wspólnie z Feynmanem: Jeśli weźmiesz nitkę spaghetti i ją złamiesz, okaże się, że zamiast pęknąć na pół, prawie zawsze złamie się na trzy części. Dlaczego tak jest – dlaczego prawie zawsze powstają trzy części?… Cóż, po kilku godzinach cała kuchnia pełna była połamanych kawałków spaghetti, a my nadal nie mieliśmy dobrej teorii wyjaśniającej, dlaczego nitka makaronu łamie się na trzy części.
Wydaje się, że tego typu eksperymenty przeprowadzane były wielokrotnie – podobno Feynman często wręczał swoim gościom nitki spaghetti i prosił ich o pomoc w zrozumieniu tego zagadnienia. Jest sporo ironii w fakcie, że tej zagadki nie mógł rozwiązać sam Feynman, laureat Nagrody Nobla z fizyki w 1965 roku, natomiast 41 lat później ci, którzy ją rozwikłali, zostali nagrodzeni przeciwieństwem Nobla, czyli Nagrodą Ig Nobla z fizyki. Nagrodami Nobla honoruje się najwyższe osiągnięcia w wybranych działach nauki, podczas gdy Antynoble, kojarzące się raczej z przeciwnym końcem spektrum badań, przyznaje się za nieprawdopodobne eksperymenty, humor i, dość często, głupotę.
19