“มิ น ถ้ า วั น หนึ่ ง …ผมไม่ ใ ช่ ค นที่ คุ ณ เคยรู้ จั ก คุ ณ จะ เกลียดผมไหม” “คุณจะกลายร่างเป็นอะไรหรือคะ” “บ้าจริง!” เขาพึมพาคล้ายขัดใจกับคาตอบกวนของเธอ แต่ดวงตา ดากริบที่ทอแววพร่างหัวเราะ ทาให้หญิงสาวอดยิ้มตอบไม่ได้ “อย่าเอาแต่เล่น เพราะสักวันคุณอาจ…อยู่ในฐานะที่เล่น ไม่ได้อีก” “ไม่เข้าใจค่ะ” “อีกไม่นานมินคงเข้าใจ แต่ตอนนี้ขอจูบได้ใช่ไหม” ซาฮินอาจจะเอ่ยปากขอ แต่เขาก็ไม่รอคาตอบจากหญิงสาว ปากร้อนผ่าวที่เบียดประทับแล้วดูดดึงลมหายใจของเธอออกจากปอด ทาให้มีนาร์ต้องตอบรับด้วยการเผยอแยกริมฝีปากอย่างเต็มใจ… เธอไม่รู้หรอกว่าทาไมขัดขืนเขาไม่ได้สักที เพราะคราใดที่หนุ่มคนนี้ แตะนิดหน่อยเท่านั้น หญิงสาวก็จะรู้สึกร้อนรุ่มจนอยากให้เขาสอน สั่งจนจบสิ้นกระบวนความ เรือนร่างงดงามที่ดูจะยินยอมให้เขาสัมผัส ทาให้ชายหนุ่ ม รุกก้าวไปอีกขั้น ซาฮินรุกรานรวบร่างบอบบางนั้น ก่อนจะใช้ตัวเอง ดันจนเธอนอนราบกับพื้น…ความร้อนเร่าที่เข้ามาเยือนอย่างรวดเร็ว ทาให้ชายหนุ่ มใช้ ทั้งปากและมือสารวจไปทั่วร่างนั้นก่ อนพึ มพ า เสียงสั่นสะท้าน “มิน ตกลงคืนนี้ได้ใช่ไหม”
นวนิยายไทย
: ประพันธ์ พิสูจน์อักษร ปก ศิลปกรรม เจ้าของลิขสิทธิ์
amany amany amany bigger
พิมพ์ครั้งที่ 1 ISBN จานวนหน้า ราคา
กุมภาพันธ์ 2557 978-616-348-810-7 352 หน้า 350 บาท
จัดทาโดย จัดพิมพ์โดย
ประยุทธ วิสิษฐยุทธศาสตร์ บริษัท พิมพ์ดีการพิมพ์ จากัด เลขที่ 222 ซ.พระยาสุเรนทร์ 30 แขวงบางชัน เขตคลองสามวา กรุงเทพฯ 10510
และแล้วก็มาถึงเล่มสุดท้ายของชุด “เหนือทราย” ซึ่งชุดนี้เขียน มานานถึง 3 ปี เพราะบอกตั้งแต่แรกแล้วว่า จะออกปีละเล่ม แต่พอถึง เล่มจบคนเขียนก็อดอาลัยอาวรณ์กึ่งดีใจไม่ได้ ^^…มีเรื่องจะสารภาพ นิดหนึ่งนะคะ ปกติตัวเองจะไม่ค่อยชอบเขียนคานา แต่เรื่อง “เหนือ ทรายใต้ตะวัน ” เนี่ยเป็น เรื่องแรกเลยที่ตั้งใจเขีย นและอยากให้คนที่ จะอ่านหนั งสือเล่ม นี้ ได้อ่านค าน าสัก นิ ด เพราะมี เรื่องสาคั ญ จะบอก จริงๆ ค่ะ เรื่องนี้พ ระเอกคือ องค์ ชายซาฮิน และเป็ น คนที่ตัวเองคิด ว่ า บุคลิก นิสัย ความประพฤติ ของเขานับว่าเขียนยากที่สุด จนบางครั้ง นักอ่านบางคนอาจจะคิดว่า พระเอกเหมือนคน 2 บุคลิก…เจ๊เลยอยากจะ บอกที่มาที่ไปของนิสัยพระเอกว่า ซาฮินถูกเลี้ยงมาในฐานะองค์ชายและ ถูกวางตัวเป็นรัชทายาท และไม่ใช่รัชทายาทธรรมดา เพราะตามกฎของ การสืบต่อบัลลังก์ต้องเป็นพี่ชายคนโต เมื่อพระเอกถูกวางตัวแบบนี้จึงมี แรงกดดันสูง ทั้งจากความคาดหวังและการรอดูจากกลุ่มญาติๆ เหตุผลที่สองซึ่งเป็ นตัว แปรบุ ค ลิก พระเอกก็คื อ นิ สัย พื้นฐาน ของซาฮินเป็นคนดุและก้าวร้าว เมื่อถูกฐานะรัชทายาทมาบังคับ ซาฮิน จึงต้องเก็บนิสัยนั้นมาตั้งแต่เด็ก โดยการถูกฝึกจากพี่เลี้ยงที่เป็นทหาร… ซาฮิ น พยายามปรั บ ตั ว และสร้ า งบุ ค ลิ ก ใหม่ ใ ห้ ต นเองจนกลายเป็ น เจ้าชายอารมณ์ดีได้ก็จริง แต่นิสัยลึกๆ ก็ยังถูกเก็บไว้ข้างใน ทีนี้จากนิสัยดังกล่าวซึ่งเหมือนคนเก็บกด กลายมาเป็นตัวแปร ให้พระเอกแสดงออกตอนร่วมรัก ซึ่งเป็นช่วงที่ซาฮินได้ปลดปล่อยมาก ที่สุ ด พระเอกเรื่ อ งนี้ จึ ง จะแรงในการใช้อ ารมณ์ ช่ ว งนั้ น ถ้ า ใครอ่ า น เนื้อหาช่วงโรมานส์แล้วจะรู้ได้ทันทีว่า ซาฮินปล่อยหมดแม็ค >//<
ชี้แจงเท่านี้แหละค่า และเช่นเดิม นิยายเรื่องนี้เขียนเพื่อให้อ่าน สบาย จึงไม่เน้นคาราชาศัพท์ ขอให้สนุกกับการอ่าน และขอบคุณเจ๊นี่ ที่ช่วยทาทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นปก บรูฟ ทารูปเล่ม ทาที่คั่น ตรวจทาน… ขอบคุ ณ นั ก อ่ า นที่ ติ ด ตามนิ ย ายชุ ด นี้ ม าตั้ ง แต่ แ รก ขอบคุ ณ จากใจ จริงๆ ค่ะ ด้วยรักจากใจ
ก็ ค่ อ ยร้ อ นระอุ ขึ้ น เช่ น เดิ ม และเมื่ อ เวลาผ่ า นไปจนใกล้ ค่ า แสง มลังเมลืองจากวังหลวงที่ถูกสาดทอด้วยลาแสงสุดท้ายตกกระทบ จึง งดงามราวเมืองสวรรค์ยกเว้นก็แต่องค์ชายหนุ่มที่ทอดกายอยู่กับเก้าอี้ ทางานภายในห้องโดยไม่สนใจจะไปชมทัศนียภาพที่งดงามดังปกติ ซาฮินรัชทายาทแห่งการ์ซาซึ่งกาลังรอเวลาเฉลิมฉลองแต่งตั้ง เป็นกษัตริย์ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า แต่องค์ชายหนุ่มกลับไม่สบายใจ กับภาระที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด…การอภิเษกชายาตาม ธรรมเนี ย มยั ง ไม่ ไ ด้ เ กิ ด ขึ้ น เนื่ อ งจากซาฮิ น อ้ า งเหตุ ผ ลว่ า ยุ่ ง กั บ การ แต่งงานของชีคอัสลาน ก่อนจะต่อด้วยงานแต่งขององครักษ์หนุ่มฟาฮาส แต่บัดนี้…ในเมื่อเพื่อนและคนสนิทของเขาแต่งงานไปจนหมด ซาฮินก็ไม่รู้ ว่าจะอ้างอะไรต่อไปอีกต่อไป ซาฮิ น รู้ สึ ก วิ ต กอยู่ บ้ า งเมื่ อ การ์ ซ าร้ า งกษั ต ริ ย์ แต่ ใ นเมื่ อ ประชาชนเข้าใจ องค์ชายหนุ่มก็โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง แต่ถ้าจะให้เขา เลี่ยงการแต่งงานโดยต้องเสี่ยงกับอาณาจักรที่เปรียบเสมือนมงกุฎที่ไร้ ยอดเพชรประดับนั้น เขาเองก็ไม่สามารถจะทาได้ ที่สุดเขาก็จาเป็นต้อง ก้าวเข้าทางเดินสุดท้าย และมันเป็นเส้นทางที่ไม่ต้องการแม้แต่น้อย…
แต่งงานโดยไร้ความรัก ซาฮินก็ไม่รู้ว่าเขาจะทนสภาพแบบนั้นได้นาน ขนาดไหน “อีกห้าวันองค์ชายคงต้องออกเดินทางขอรับ” “ข้ารู้” ซาฮินรับคาด้วยน้าเสียงเนือยๆ เมื่อองครักษ์คนหนึ่งซึ่งยืนมอง อยู่นาน เดินเข้ามาใกล้แล้วค้อมศีรษะต่าพร้อมรายงานอย่างนอบน้อม “ธุระทางนี้ ข้าจัดการเสร็จเรียบร้อยตามสั่งแล้วขอรับ” “ขอบใจ” “เอ่อ! องครักษ์ฟาฮาสบอกว่าจะร่วมเดินทางกับท่าน” “ฝากบอกฟาฮาสด้วย ไม่ต้องไปกับข้า เขาเพิ่งแต่งงานไม่นาน แล้วภรรยาก็กาลังท้อง” “องค์ชาย! แต่ชีคอัสลานบอกว่าอันตรายขอรับ ท่านต้องมีคน ดูแลมากๆ” “หยุดซะที!” เสียงตวาดเกรี้ยวทาเอาองครักษ์ต้องนิ่งอึ้ง แต่เมื่อสบดวงตาที่ เหมื อ นจะเข้ ม จั ด กว่ า ปกติ คู่ นั้ น องครั ก ษ์ ห นุ่ ม คนนั้ น รวมถึ ง เพื่ อ น ทั้งหลายต่างพากันหลบตาวูบวาบ…ทุกคนต่างรู้ว่าองค์ชายไม่ต้องการ อภิเษกกับองค์หญิงท่านนั้นแม้แต่น้อย แต่เพราะประเพณีทาให้ทุกคน ต่างรู้และเข้าใจว่า องค์ชายซาฮินน่าจะกระอักกระอ่วนกับหน้าที่ซึ่งบีบ บังคับ “ถ้ าเป็น ไปได้ ข้าไม่ อยากไปด้ว ยซ้า แต่ใ นเมื่ อมั นเป็น หน้ าที่ และภาระข้าจาเป็นต้องไป แต่ถึงจะไปข้าก็ไม่อยากให้ใครต้องวุ่นวายกับ เรื่องนี้” “ไม่ มีใ ครวุ่นวายขอรับ นี่เป็น งานอภิเษกของท่านทุก คนต่าง ยินดีที่จะรับใช้” 6
“พวกเจ้ายินดีจริงๆ รึ” “จาเป็นต้องยินดีขอรับ” องครักษ์หนุ่มพึมพาเสียงแผ่ว “ขอบใจมาก อย่างน้อยเจ้าก็ยังเข้าใจข้า” รอยยิ้มเหยียดที่ประดับอยู่บนริมฝีปากได้รูปซึ่งอ่อนช้อยดังคันธนู ขององค์ชายซาฮิน ทาให้คนรายงานต้องลอบถอนใจอย่างสงสาร…เขา เองก็อายุไล่เลี่ยกับองค์ชาย แต่เขาโชคดีที่ยังสามารถแต่งงานกับคนที่ ตัวเองรักได้ตามปกติ แต่องค์ชายผู้น่าสงสารของเขานี่สิ ! ท่านไม่มีทาง หลีกเลี่ยงด้วยซ้าและเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยท่านได้อย่างไร “เจ้าจัดของสาหรับเดินทางเสร็จแล้วสินะ” “ขอรับ” “งานนี้คงจะใหญ่โตน่าดู เจ้าเคยสังเกตบ้างไหมว่ามีประชาชน คนไหนร้องไห้บ้าง” “องค์ชาย!” คนถู ก ถามอุ ท านอย่ า งตกใจ แต่ เ มื่ อ เห็ น รอยยิ้ ม หยั น ๆ ราว ประชดจากองค์ชายซาฮิน องครักษ์ข้างกายจึงได้แต่ลอบถอนใจอย่าง อึดอัด…เขาจะกล้าตอบได้อย่างไรว่า ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากให้ผู้หญิง คนนั้นตายไปด้วยซ้า เพราะถ้าเธอเสียชีวิตไป องค์ชายของเขาคงไม่ต้อง นั่งหน้าตรมขนาดนี้ “ข้าก็พูดไปอย่างนั้น มันเป็นหน้าที่ของข้านี่นะ ต่อให้เทวดามา ช่วยข้าก็คงไม่มีทางหนีพ้นการแต่งงานไปได้” “ข้าเองก็คงช่วยองค์ชายได้เท่านี้ ความจริงพวกเรามีความผิดที่ ช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของท่านไม่ได้” “เอาเถอะ ข้าจะพยายามนึกว่าแค่ไปรับน้องสาวสักคนกลับมา อยู่บ้าน อย่างนี้พวกเจ้าว่าดีไหม” “ดีขอรับ” 7
“ดีบ้าน่ะสิ” ซาฮินตวาดเสียงเกรี้ยวเพราะขัดหูกับคาตอบ “พวกเจ้าบ้าไปแล้วเรอะ ข้าอาจจะคิดแบบนั้นแต่ข้าจะทายังไง เจ้าคิดว่าแค่นึกว่าเจ้าหญิงเป็นน้องสาวมันจะแก้ปัญหาได้อย่างนั้นเหรอ แล้วลูกข้ าล่ะ! ข้ าต้องมี ลูก เพื่อสืบ ต่อบัลลังก์ คนบ้ าที่ไหนจะมี ลูก กั บ น้องสาวของตัวเอง” เสียงเกรี้ยวแผดก้องจนลั่นห้องกว้างขวาง ถึงกระนั้นซาฮินก็ยัง เห็นเหล่าองครักษ์ยืนนิ่งค้อมตัวโดยไม่หนีไปไหน…แน่ละสิ! ต่อให้ลงมือ เอาชีวิตคนเหล่านี้เพราะอารมณ์โมโห ทุกคนก็ต้องยืนนิ่งให้เขาสังหาร อย่างยินยอม “ช่างเถอะ ข้าจะท่องไว้…เจ้าหญิงอะมีนาร์คือชายาของข้าๆๆ… บ้าฉิบ!” วรกายแข็ งแกร่ งได้รู ป ขององค์ ชายหนุ่ ม ที่ลุ ก พรวดแล้ว เดิ น กระแทกเท้าออกไปจากห้องหลังจากสบถหยาบคายผิดวิสัย ทาให้เหล่า องครักษ์ต่างไม่กล้าตามออกไป คงทาได้เพียงเดินเข้าหากันแล้วปรึกษา กันภายในกลุ่มเล็กๆ…หลายคนที่ไม่ใช่ทหารสนิ ทอาจจะสงสัยว่า ทาไม เจ้าชายซาฮินจึงเดือดร้อนกับการแต่งงานเพราะหน้าที่นี้ด้วย ในเมื่อ ถ้า องค์ชายจะอ้างว่าไม่ได้รัก แต่คนในฐานะอย่างท่าน สามารถรับสนมได้ อีกมาก และมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตที่ท่านต้องขบคิด แต่นั่นไม่ใช่เหล่า องครักษ์คนสนิท ที่รับใช้ซาฮินมานาน จนชายหนุ่ม 3 คนต้องรวมกลุ่ม ปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด
วังโดยทิ้งข้อความไว้เพียงสั้นๆ…กระดาษโน้ตลายเรียบติดตราประจา ต าแหน่ ง ซึ่งอยู่ ใ นมื อฟาฮาสและส่งต่ อให้อัส ลาน ก็ ทาเอาชายหนุ่ ม สองคนต้องถอนใจยาวอย่างหนักอก 8
“ข้าขอไปสงบอกสงบใจสัก 5 วั นก่อนจะติดคุกถาวร พวก ทหารและองครักษ์ไม่ต้องเสนอหน้าตามหาข้าให้ยุ่ง” “คราวนี้เจ้าจะว่าอย่างไรฟาฮาส” “ข้าก็อยากตามองค์ชายนะครับท่านชีค แต่คิดดูแล้ว องค์ชาย ท่านคงต้องการอยู่คนเดียวสักพัก” “ข้าเข้าใจว่าซาฮินไม่อยากแต่งงานกับองค์หญิง เข้าใจว่าเขาคง อึดอัดมากพอดู แต่เขาเป็นองค์ชาย เขาจะทาแบบนี้ได้อย่างไร คนที่จะ ขึ้นเป็นกษัตริย์ในอนาคตต้องมีความคิดความอ่านให้กว้าง การเดินทาง เพียงลาพังมันอันตรายเจ้าก็รู้ ” ชีคอัสลานซึ่งพูดอย่างหนักอกหนักใจ ทาให้องครักษ์ฟาฮาสต้องเอ่ยตอบ “แค่ 5 วันนะครับท่านชีค องค์ชายคงไม่เป็นอะไร” “อย่าว่าแต่ 5 วันเลยฟาฮาส แค่ปล่อยให้องค์ชายคลาดสายตา ไม่ เ กิ น ชั่ ว โมง เหตุ ก ารณ์ ร้ า ยๆ ก็ เ กิ ด ขึ้ น ได้ ข้ า ไม่ มี ท างยอมให้ เ ขา ทาอย่างนี้แน่ๆ ข้าจะส่งคนออกดูแลเขาเอง” “จะดีหรือท่านชีค องค์ชายต้องการความเป็นส่วนตัว” “ข้าก็จะให้ความเป็นส่วนตัวกับเขา คนของข้าจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่องค์ ชายต้องอยู่ใ นสายตาและการปกป้ องจากเราตลอด ก่ อนขึ้ น ครองราชย์ข้าจะไม่ยอมให้ซาฮินเป็นอะไรแน่” “ก็…แล้วแต่ท่าน” คาตอบรับง่ายๆ ของฟาฮาส ทาเอาชีคหนุ่ มถึ งกั บเขม้น มอง อีกฝ่ายอย่างสงสัย แต่ครู่เดียวเท่านั้น ดวงตาสีทองสุกปลั่งของอัสลานก็ พราวระยิบ ขณะเอ่ยเสียงเจือขา “หลังแต่งงาน นิสัยเจ้าดีขึ้นมากนะฟาฮาส แปลก! ที่เจ้าไม่ยัก ขัดข้าเหมือนเมื่อก่อน” “ทาไมข้าต้องขัดท่าน ในเมื่อข้าเองก็คิดถึงความปลอดภัยของ 9
องค์ ชายเช่ น กั น หรือ ท่ า นคิ ด ว่ า ข้ า ห่ว งภรรยาจนไม่ คิ ด ออกปกป้ อ ง เจ้านายของตัวเอง” “เพิ่ง ชมว่ านิ สั ย ดีแ ท้ๆ ล้อเล่น เท่ านี้ ก็ ห งุด หงิด ด้ว ย หรื อเจ้ า แพ้ท้องแทนเมียเหมือนคนอื่นๆ” ฟาฮาสออกจะโมโหปนขวางคาพูดของชีคเจ้าเล่ห์คนนี้อยู่หรอก แต่ในเมื่อเขาเริ่มรู้แล้วว่านิสัยแท้จริงของอัสลานเป็นอย่างไร เขาจึงกลั้น อารมณ์ฉุนให้เยือกเย็นได้ดังเดิมอีกหน…แน่ละ ถ้าเขาไม่ไว้ใจอัสลาน เขาจะยอมเดินทางมาแจ้งข่ าวสาคัญถึงที่โกลันบ้านของอัสลานเชีย ว หรือ “ท่านจะส่งใครออกไปดูแลเจ้าชาย ข้าหวังว่าจะเป็นมาลิค” “เจ้าไว้ใจเขามากกว่าคนอื่นๆ อย่างนั้นรึ ” อัสลานถามอย่าง แปลกใจ แหงล่ะ! ในเมื่อใครๆ ก็รู้ว่าฟาฮาสเป็นอริกับมาลิคมาแต่ไหน แต่ไร “ท่านชีค เจ้าชายไปที่ไหนไม่มีใครรู้ แล้วในสถานการณ์เช่นนี้ ข้าว่ามาลิคน่าจะเหมาะสมที่สุดในการค้นหาและดูแล” “เจ้าดูถูกข้าเกินไปฟาฮาส คนที่เป็นลูกน้องข้าและเหมาะกับ หน้าที่นี้ยังมีอีกหลายคน ข้าไม่ยุ่งกับมาลิคหรอกนะ เพราะเขามีภาระ ต้องดูแลไม่ต่างกับเจ้า” “แล้วท่านชีคจะใช้ใคร ข้ารู้จักหรือเปล่า” “เจ้ารู้จักเป็นอย่างดีเชียวล่ะ แต่ข้ายังไม่บอกเจ้า” ชีคหนุ่มหัวเราะร่วนแล้วเรียกคนรับใช้มาส่งแขกที่นั่งมองตาม ร่างเขาอย่างงุนงง…ยิ่งฟาฮาสรู้ว่า คนที่อัสลานจะใช้เป็ นคนที่ตนรู้จัก เขายิ่งสงสัยจนอยากวิ่งตามไปถามอีกฝ่ายให้รู้แล้วรู้รอด มันจะมีคนสักกี่ คนกันเชียว ที่ทั้งเขาและอัสลานรู้จักพร้อมๆ กัน หนาซ้าสิ่งที่น่าวิตก สาหรับฟาฮาสในตอนนี้ก็คือ…คนที่อัสลานจะเรียกใช้เพื่อมารับหน้าที่นี้ 10
เขาชักมั่นใจนิดๆ แล้วว่า ไอ้หมอนั่นน่าจะร้ายทั้งฝีมือและอุปนิสัยใจคอ ซะด้วย
ทันที ชายหนุ่มในชุดคลุมรุ่มร่ามสีน้าเงินเข้มที่นั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ทาให้อัสลานแตะมือลงบนบ่ากว้างแล้วเอ่ยเล่าเรื่องทุกอย่างให้อีกฝ่าย ฟัง ก่อนจะกระซิบตบท้ายเพียงแผ่วเหมือนกลัวคนจะได้ยิน “เจ้าไปเชิญรอยฮานให้มาพบกับข้าหน่อยสิ” “จะดีหรือขอรับท่านชีค ถ้าท่านจะใช้ไอ้…เอ่อ ขออภัย ถ้าท่าน จะใช้รอยฮาน ท่านชีคใช้ข้าจะดีกว่า” “เจ้าอยู่บ้ านน่ ะ ดีแล้ว มาลิค ข้าใช้รอยฮานดีก ว่า ไอ้ห มอนั่ น อาจจะไว้ใจไม่เคยได้ก็จริง แต่สาหรับข้า ข้ามั่นใจว่าเขาจะเชื่อฟัง” “แต่งานที่ท่านจะใช้คือดูแลองค์ชาย ข้าไม่มั่นใจว่า รอยฮานจะ ซื่อสัตย์ ข้ากลัวมันฉวยโอกาสทรยศ แล้วอาจ…อาจลอบปลงพระชนม์” “เจ้า ไปตามรอยฮานมาก่ อ นก็ แ ล้ ว กั น เรื่อ งอื่น ข้ าจะจั ด การ เอง” มาลิคอาจจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของเจ้านาย แต่ในเมื่อเป็น ความต้องการของชีคหนุ่มซึ่งเป็นยิ่งกว่าเจ้านายของเขา มาลิคหรือจะ กล้าขัด…มาลิครับคาสั้นๆ เมื่อสิ้นคาขอของนาย ร่างสูงที่เดินเร็วๆ ออก จากบ้านจนชายผ้าคลุมปลิวสะบัดเพราะเกือบจะวิ่ง ทาเอาอัสลานกลั้น ยิ้ม เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรีบเร่งเพราะเหตุใด รอยฮาน ชายหนุ่ ม ลู ก ครึ่ ง คนนั้ น มี ถิ่ น ที่ อ ยู่ แ ทบไม่ เ ป็ น หลักแหล่ง และทุกครั้งคนที่จะตามหาตัวได้ ก็มีแต่มาลิคเพียงคนเดียว… ระยะเวลาอันกระชั้นชิดของการตามปกป้องดูแลองค์ชายซึ่งออกจากวัง ไปล่วงหน้า ถ้ามาลิคไม่รีบ งานทุกอย่างก็จะล่าช้าจนอาจเกิดเรื่องใหญ่ 11
ตามมา และข้อนี้คนสนิทคงรู้ดี
เขาต้องการพบได้ที่ไหน เพราะหลังจากผ่านไปแค่ค่อนวัน รอยฮานก็มา ปรากฏกายอยู่บนบ้านเขาในตอนเย็น…ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แม้จะอยู่ ในชุดคลุมและผ้าโพกศีรษะมิดชิด แต่อัสลานก็รู้ว่าเส้นผมสีทองสุกปลั่ง รับกับดวงตาคู่คมสีฟ้าจัดคู่นั้นเพียงไร รอยฮานถึงจะรูปงาม แต่เขามัก ซ่อนความมีเสน่ห์เหล่านั้นไว้ใต้ท่าทางยียวนกวนโทสะได้เสมอ “ท่านชีคต้องการให้ข้ารับใช้อะไร” “งานใหญ่มาก นั่งก่อนสิรอยฮาน เราไม่เจอกันกี่ปีแล้วนะ” “ปีเดียวท่านชีค ” เขาตอบคาถามพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากเมื่อ ทรุดตัวลงนั่ง “ไม่น่าเชื่อว่าปีเดียว แล้วตอนนี้เจ้าทางานอะไรอยู่” “เรื่อยเปื่อยน่ะครับท่านชีค อยากทาข้าก็ทา ไม่อยากทาก็นอน เล่น” “ไม่มีหลักแหล่งเหมือนเดิมสินะ เราเคยบอกว่าให้เจ้ามาทางาน ด้วย แต่เจ้าไม่เคยยอมสักที” “ข้าชอบแบบนี้ ว่าแต่ท่านชีคต้องการให้รับใช้อะไร” ชายหนุ่มที่พูดเหมือนตัดบทราวราคาญ ทาให้อัสลานต้องโคลง ศีรษะอย่างอ่อนใจ “รอยฮาน เจ้าเป็ น ญาติข้ าแต่ เจ้ากลับ ใช้ชีวิ ต เหมื อนคนไม่ มี ญาติ ข้าไม่เข้าใจจนเดี๋ยวนี้ว่า ทาไมเจ้าจึงไม่ยอมให้ข้าบอกใครๆ ว่าเรา เป็นญาติกัน หรือการจะนับว่าข้าเป็นญาติมันทาให้เจ้าอายคนอื่นมาก อย่างนั้นรึ” “ท่านต่างหากที่ต้องอาย ข้าไม่ใช่สายเลือดบริสุทธิ์เหมือนท่าน 12
ท่านเองก็น่าจะรู้” “แล้วแปลกตรงไหน ความรักมันห้ามกันไม่ได้” “แต่ข้าไม่ได้เกิดจากความรัก พอเถอะ! ท่านมีเรื่องอะไรก็บอก มา” อัสลานอยากจะคุยปรับความเข้าใจ ตลอดจนอธิบายเรื่องต่างๆ ให้อีกฝ่ายฟัง แต่เขาก็คิดว่าในเมื่อเวลาช่างมีค่าขนาดนั้น รอให้เสร็จงาน ดูแ ลองค์ ช ายก่ อ น เขาคงต้ องพู ด จากั บ ชายหนุ่ ม คนนี้ อีก สั ก ที … แล้ ว เรื่องราวขององค์ชายหนุ่มก็ถูกเขาเล่าให้อีกฝ่ายฟังอย่างละเอียด จน สุดท้ายรอยฮานเองนั่นแหละ ที่เป็นฝ่ายขมวดคิ้วแล้วย้อนถามเสียงเย็น “ให้ข้าตามดูแลองค์ชายซาฮินอย่างนั้นรึ ข้าเพิ่งรู้ว่าท่านชีคกล้า ใช้ข้าทางานนี้” “ข้าไว้ใจเจ้า” “แต่ข้าไมไว้ใจตัวเอง ท่านไม่กลัวหรือว่าคนที่ท่านให้ข้าดูแลน่ะ ข้าอาจจะเชือดทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้” “ถ้าเจ้ารับปากทางานให้ข้า ข้าก็มั่นใจว่า เจ้าไม่ทาอย่างนั้นแน่” “อัสลาน งานนี้มันผิดกันกับงานอื่นๆ แต่ถ้าท่านบอกให้ข้าทา ข้าก็จะทา” “ขอบใจมากรอยฮาน” “ข้ าสัญ ญาว่ าจะดูแ ลองค์ ชายอย่างดี แต่ดูแ ลเฉพาะจากคน อื่นๆ นะ ส่วนตัวข้าเอง ข้าไม่รับปากว่าอาจจะพลาดพลั้งทาอะไรลงไป บ้าง” ชายหนุ่ ม ร่ า งสู ง ที่ พู ด จบแล้ ว ก็ ลุ ก ขึ้ น พร้ อ มท าท่ า หมุ น ตั ว เหมือนจะออกจากบ้านเมื่อหมดธุระ ทาให้อัสลานต้องเรียกอีกฝ่ายไว้ “เจ้ า ต้ อ งการใช้ อ ะไรบ้ า งไหม อุ ป กรณ์ ใ นการเป็ น องครั ก ษ์ หรือไม่ก็เงินที่จะต้องใช้” 13
“ไม่จาเป็น ข้าอาจจะใช้ชีวิตเหมือนคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า แต่ข้าก็มีทุกอย่างสาหรับการทางาน” รอยฮานจากไปแล้ ว และอั ส ลานก็ ฝ ากความหวั ง ไว้ กั บ ลูกพี่ลูกน้องคนเดียวของเขาคนนี้อย่างเต็มเปี่ยม…สาหรับคนอื่นๆ ชาย คนนี้อาจไม่เป็นที่ไว้วางใจ เพราะรอยฮานทั้งเหลี่ยมจัดและตลบตะแลง ทาได้ทุกอย่างแม้สิ่งนั้นคนอื่นๆ จะเรียกว่าชั่วช้า แต่สาหรับอัสลานแล้ว รอยฮานกลับ เป็น ชายหนุ่ ม เพียงคนเดียว ที่เขารัก และไว้ใ จพอๆ กั บ มาลิคและเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าซาฮิน
เก็บรายละเอียดทุกอย่างภายในห้องโถงของอาคารสนามบินอย่างดื่มด่า ภาพฝั น จากนิ ย ายชวนสนุ ก ลุ้ น ระทึ ก ท าให้ เ ธอต้ อ งเดิ น ทางมาเก็ บ ความงามของทะเลทราย ก่อนจะกลับไปร่าเรียนต่อที่ยุโรป มีนาร์ลากกระเป๋าใบโตออกมาจนถึงด้านนอก และเมื่อก้าวเท้า ผ่านประตูออกมาเท่านั้น หญิงสาวก็ยืนนิ่งเนื่องจากร่างกายปรับตัวแทบ ไม่ทัน “ไปที่ไหนครับ โรงแรมอะไรดี คุณมีที่พักหรือยัง ให้ผมไปส่งนะ ครับ” เสีย งคนขับ แท็ก ซี่หลายคนที่เดินกรูกัน มาหาและถามเซ็งแซ่ ทาเอาหญิงสาวต้องกวาดสายตามองเพราะต้องการเลือกคนขับที่น่าจะ ไว้ ใจได้ม ากที่สุด …เธอรู้ว่ าในสถานที่ผิด แผกแปลกตาเช่นนี้ เพศชาย ไม่ว่าจะอายุมากน้อยขนาดไหน ทุกคนสามารถมีพิษภัยได้พอๆ กัน เมื่อ คิดได้ดังนั้น หญิงสาวจึงเลือกเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งเธอคิดว่า อย่างน้อย เขาน่าจะพอพูดจาภาษาอังกฤษกับเธอได้รู้เรื่อง “มาเที่ยวหรือมาเรียนครับ แต่คุณมาช่วงนี้โชคดีมากเลยนะครับ 14
เพราะที่นี่กาลังจะมีงานใหญ่ซะด้วย” “งานอะไรคะ” “งานอภิเษกขององค์รัชทายาท แต่ไม่ทราบว่าคุณจะอยู่นาน หรือเปล่า เพราะถ้าไม่นานอาจจะได้เดินดูการเตรียมพิธีเท่านั้น” “อ้าว ไหนว่าจะอภิเษกไม่กี่วันนี้ไม่ใช่เหรอ” เธอท้วงคนขับรถ อย่างงุนงง “ยังครับคุณ ช่วงสัปดาห์หน้า องค์รัชทายาทต้องเดินทางไปรับ เจ้าสาวก่ อน กว่าจะกลับ ก็ หลายวัน เพราะต้องเดิน ทางแบบโบราณ สิ้นเดือนโน่นกระมังครับ ถึงจะมีพิธีอภิเษกจริงๆ” “ว้ า ! ฉั น คงอยู่ไม่ ถึ งหรอกจ้ะ แต่ไม่ เป็ นไรนะ เพราะแค่ เห็น อย่างอื่นก็ถือว่าคุ้มแล้วล่ะ” “มีคนพาเที่ยวหรือยังครับ” มีนาร์เกือบจะพาซื่อตอบอีกฝ่ายไปว่ายังไม่มี แต่เมื่อฉุกใจได้ หญิงสาวจึงยิ้มรับอีกฝ่ายแล้วตอบด้วยท่าทางรื่นรมย์ “มีแล้วจ้ะ ฉันติดต่อไกด์ไว้แล้ว” “หวังว่าไกด์คงไว้ใจได้ คุณดูดีแล้วใช่ ไหมครับ ผมไม่อยากให้ เป็นไกด์ผี” “เช็กเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” เธอยิ้ม แย้มแล้วลอบถอนใจอย่างโล่ งอกกับ ความฉลาดเล็ก ๆ ของตน…เกือบไปแล้วยายมินเอ๊ย ! ขืนหล่อนบอกไปว่ายังไม่มีไกด์หรือ คนรู้จัก รับรองว่าเธอต้องได้หนุ่มคนนี้เป็นไกด์แน่ๆ มีนาร์เดินทางด้วย แท็กซี่คันนั้นจนถึงโรงแรมที่จองไว้ล่วงหน้า ซึ่งเมื่อเธอไปถึง หญิงสาวก็ ได้รับการต้อนรับอย่างดิบดี เมื่อลับร่างพนักงานที่ตามหิ้วกระเป๋ามาส่งจนถึงห้อง หญิงสาว ก็ เ ดิ น ส ารวจความเรี ย บร้อ ยของห้อ งพั ก และเมื่ อเห็ น ทุ ก อย่ า งดู จ ะ 15
ปลอดภัย เธอจึงทรุดกายลงนั่งอย่างโล่งอก…อย่างน้อยโรงแรมระดับ 4 ดาวของที่นี่ก็ดูดีกว่าที่คาดไว้ละนะ ดีที่เธอถามข้อมูลจากอาจารย์ซึ่ง บอกว่า คุ้นเคยกับประเทศนี้แถมแนะนาสถานที่ท่องเที่ยวตลอดจนที่พกั ต่างๆ จนเธอสามารถเปิดจองล่วงหน้าจากประเทศไทยได้ก่อนจะมาถึง มีนาร์ยังคงนั่งพักภายในห้องอีกชั่วครู่ หลังจากนั้นหญิงสาวจึง เปิ ด กระเป๋ า แล้ ว น าของใช้ ส่ ว นตั ว บางส่ ว นออกมา เธอจั ด การดึ ง ผ้ า ขนหนู ผื น เล็ ก ของตั ว เองพร้ อ มโฟมล้ า งหน้ า หลอดเล็ ก เมื่ อ กลั บ ออกมาจากห้องน้าอีกครั้ง หญิงสาวซึ่งรู้สึกสดชื่นขึ้นก็ลงไปนอนคว่าบน เตียงพร้อมอ่านหนังสือและแผ่นพับท่องเที่ยว ที่เธอนาติดตัวมาด้วย เกือบครึ่งชั่วโมงที่เธอก้มหน้าอ่านรวมถึงดูแผนที่จนคิดว่าเข้าใจ พอสมควร หญิ ง สาวจึ ง พลิ ก ตั ว นอนหงายขวางเตี ย งแล้ ว เริ่ ม นึ ก ถึ ง เหตุการณ์ก่อนที่ตนเองจะมาเยือนประเทศนี้อีกครั้ง …ภาพของพี่สาว แสนสวยที่เอ็ดตะโรดังลั่น ค่อยเลื่อนเข้ามาสู่ความคิดช้าๆ
“ขรา…คุณพี่” เสียงขานรับแบบรัวลิ้นเฉกสาวน้อยสมัยใหม่เรียกให้ดวงตาของ คนที่กาลังชะโงกมองเข้ามาในห้ องต้องค้อนขวับ …เอากับคุณน้องของ เธอสิ ดู ดู๋ ป ากนั่ น ขานรั บ ค าเรี ย กของเธอแท้ ๆ แต่ แ ม่ เ จ้ า ประคุ ณ ยั ง ก้มหน้าก้มตากับหนังสือนิยายในมืออย่างเอาเป็นเอาตาย “จะสอบในหนังสือนั่นรึมิน” “เปล่า แต่กาลังติดพันง่ะ” “แกจะอ่านให้เป็นด็อกเตอร์หรือไงยะแม่คู้น” “อีกนิดหนึ่งจ้า ขออีกสองหน้านะพี่จะจบแร้น” “พี่ไม่ชอบนะมิน พูดอะไรไม่รู้น่าเกลียดมาก ระวังเหอะจะติด 16
ปากแล้วกลายเป็นนิสัย พอมินเข้าทางานแล้วยังพูดแบบวัยรุ่น รับรอง หล่อนโดนเจ้านายด่าแน่” “มินยังไม่ทางานนะ เขายังเรียนไม่จบ” “พี่ รู้ ว่ า เรายั ง เรี ย นไม่ จ บ แต่ ค าว่ า ไม่ จ บของหล่ อ นน่ ะ มั น ปริญญาโทนะยะ แล้วพี่อยากรู้มากๆ เลยว่า หล่อนจะหนีการทางาน ด้วยการเรียนไปเรื่อยๆ อย่างนี้ เรอะ ตกลงถ้าจบโทแล้ว หล่อนจะต่อ ด็อกเตอร์เพื่อหนีการทางานต่อใช่ไหม” “ถ้าป๊าอนุญาตให้เรียน มินก็จะเรียนค่ะคุณพี่” คาตอบของน้องสาว ทาเอาคนเป็นพี่ต้องค้อนขวับ แต่เมื่อเห็น ใบหน้าและดวงตาทะเล้นๆ คู่นั้น เธอก็ตอบอีกฝ่ายอย่างอ่อนใจ “ตามใจเถอะ ถ้าคิดว่าจะทรหดเรียนจนจบด็อกได้ พี่ก็ไม่ว่า ขอ อย่างเดียว อย่าเรียนแค่นิดหนึ่งแล้วดันเจอหนุ่มถูกใจจนหนีไปแต่งงาน ก่อนจบซะล่ะ” “โอ๊ย! ยังไม่เจอคนถูกใจจ้ะพี่ มิน ว่าตัวเองอาจจะขึ้นคานซะ ละมั้ง ว่าแต่พี่เถอะ อีกไม่กี่เดือนก็แต่งงานแล้วนี่นะ ตื่นเต้นไหมพี่” “ยายมินบ้า เป็นใครก็ตื่นเต้นทั้งนั้นแหละ ฉันนะเตรียมตัวจน งงไปหมดแล้ว นี่มิน เรามาช่วยพี่หน่อยสิ” แล้วมีนาร์ก็ถูกพี่สาวดึงแขนเข้าไปในห้องนอนของอีกฝ่าย เพื่อ ช่วยเลือกของชาร่วย…หญิงสาวนั่งเปิดหนังสือในมือซึ่งมีของกระจุกกระจิก น่ารัก หลายประเภท และแล้ว เมื่ อสายตามี นาร์ป ะทะเข้ากั บ สถานที่ ฮันนีมูนทั่วโลกซึ่งมีแนะนาในโฆษณาของหนังสือ เธอก็เหมือนจะนึ ก อะไรขึ้นมาได้ “พี่มิน ท์คะ มิ น คิด ว่าเดือนหน้ าจะไปเที่ย ว แต่มิ นไม่ได้เที่ย ว เปล่าๆ นะคะ มินจะเอาข้อมูลมาทารายงานด้วย” “แกจะไปที่ไหนละมิน ให้พี่ไปส่งไหม” 17
“มินจะไปเอ่อ…การ์ซาค่ะ ประเทศการ์ซา” “แกว่าจะไปไหนนะมิน ไปเที่ยวประเทศอะไรนะ” “กาซาร์จ้ะพี่” “บ้ าหรือไง มั น มี อ ะไรให้ดู น อกจากทรายร้อนๆ และสิ่ งที่ไ ร้ ความเจริญ” “แต่มินชอบ มินอยากเห็นนี่คะ” “แกอ่านนิ ย ายจนบ้ าไปแล้ว น่ ะ สิ นี่ มิ น อีกไม่ น านแกก็ จะไป เรียนต่อที่ยุโรป พี่ว่าที่นั่นยังมีสถานที่สวยๆ งามๆ เยอะแยะ แกรอไป เรียนและไปเที่ยวที่โน่นไม่ดีหรือ” “มันต่างกันนะพี่ มินอยากเห็นอูฐ” “ไปเขาดินสิแก ที่นั่นมีอูฐตั้งเยอะ” “โธ่ พี่ ! มั น ต่างกั น นี่ ค ะ มิ น อยากเห็น แล้ว ก็ อยากนั่ งด้ว ย มิ น อยากรู้ว่ามันจะสนุกเหมือนที่อ่านในหนังสือไหม” “พร่าเพ้อไม่เข้าเรื่อง พี่เคยได้ยินเพื่อนที่ไปเที่ยวมาแล้วบอกให้ ฟังว่า ทะเลทรายน่ะไม่สนุกสักนิด ร้อนก็ร้อน หนาซ้ายังอันตรายอีกด้วย ดีไม่ดีความฝันที่แกเคยอ่านจากหนังสือแบบหวานลมๆ แล้งๆ จะย่อยยับ เพราะแกไปเจอของจริงที่น่าช้าใจ” “ถ้ามันจะย่อยยับก็ช่างมันเหอะพี่ อย่างน้อยมินก็ถือว่าเราได้รู้ ได้เห็นของจริงกับตา แล้วพี่มิ้นท์อาจจะได้หัวเราะเยาะมินก็ได้นะ ถ้ารู้ ว่ามินกลับมาแบบน้าตาตก” เสียงหัวเราะของน้องสาว ทาเอามินตราต้องซัดฝ่ามือผัวะลงบน ท่อนแขนอีกฝ่าย เมื่อได้ยินน้องสาวเอาคาพูดของเธอมาล้อเลียน แต่ ความเป็นพี่สาวทาให้มินตราอดที่จะพูดเสียงอ่อนลงไม่ได้ “พี่ห่ว งแกนะมิ น แต่ก็ เอาเถอะพู ด ไปก็ เท่า นั้ น รอให้แ กเจอ ของจริงค่อยกลับมาให้พี่ปลอบใจละกัน” 18
“ตกลงพี่ให้มินไปใช่ไหมคะ” “ย่ะแม่คุณ” “ขอบคุณค่ะ ถ้าพ่อกับแม่ถามอะไร พี่มิ้นท์ต้องช่วยแก้ตัวให้ มินด้วยนะ” “ถ้ าฉั น อนุ ญ าต เรื่ องอื่น ๆ ถื อ ว่ าจะช่ว ยสงเคราะห์ใ ห้ละนะ หยุดพูดได้แล้วแกช่วยพี่เลือกของชาร่วยดีกว่า” มีนาร์จาได้ว่า เธอทางานให้พี่สาวอย่างกระตือรือร้นเพื่อแลก กับความมีน้าใจของอีกฝ่าย และหลังจากวันนั้น 1 เดือนต่อมา มินตรา กับคู่รักก็มาส่งเธอที่สนามบิน…หญิงสาวยังนอนพักอีกชั่วครู่เพื่อรอเวลา ให้แ ดดอ่อนแสงลง เธอตั้งใจไว้ ว่ าสถานที่แ รกที่จะไปคื อตลาดฮามิ ดิ อันลือชื่อ ซึ่งที่ตรงนั้นนั่นแหละ ที่เธอจะซื้อของฝากสาหรับเพื่อนบางคน ที่สนิท รวมถึงพี่สาวของเธอด้วย
ชุดคลุมสีน้าตาลเข้มเกือบดา ก็ขับรถผ่านทะเลทรายอันร้อนระอุตรงไป ทีบ่ ้านพักซึ่งเป็นวังหลังเล็กส่วนพระองค์ ชายหนุ่มเก็บรถไว้ที่นั่นก่อนจะ นาสิ่งของเครื่องใช้รวมทั้งอุปกรณ์ ต่างๆ สาหรับจัดเป็ นกระโจมที่พัก เพื่อผูกเข้ากับข้างลาตัวของพาหนะอันทรหดในทะเลทราย…อูฐตัวใหญ่ แต่เชื่องสาหรับเขา กลายเป็นสิ่งแปลกตาและสร้างความประหลาดใจ ให้กับคนรับใช้ ของวังนั้ น แต่ใครไหนเลยจะกล้าเอ่ยปากถามเจ้าชาย ที่นั่งยิ้มอย่างสบายอารมณ์ซึ่งเพิ่งนั่งหลังอูฐจากไปเมื่อครู่ “ทาไมท่านมาองค์เดียว แล้วองครักษ์ล่ะหายไปไหนกันหมด” “นั่นสิ แล้วท่านไม่เตรียมตัวอภิเษกหรอกหรือ นี่มันยังไงกันแน่ เราติดต่อสอบถามองครักษ์ท่านดีไหม” “ถามเถอะ ท่านน่าห่วงมากแล้วจะเดินทางต่อไปไหนก็ไม่รู้” 19
คาบ่นอย่างวิตกของนางกานันชรา ทาให้ทหารมหาดเล็กซึ่งมี อายุมาก ต้องรีบติดต่อทางโทรศัพท์กับฟาฮาสอย่างเร่งด่วน “องค์ชายแวะที่วังเล็กรึ แล้วท่านพักหรือเปล่า” “ไปแล้วครับคุณฟาฮาส องค์ชายไม่พูดไม่จาสักคา” “อ้าว ทาไมคุณไม่ถามท่านล่ะ” “ไม่กล้าน่ะสิครับ ท่านมาถึงก็เอารถมาเก็บแล้วเก็บข้าวของขึ้น หลังอูฐออกไป” “ท่านใช้อูฐอย่างนั้นรึ” ฟาฮาสอุทานอย่างคาดไม่ถึง และความตกใจในน้าเสียง ทาให้ ฝ่ายตรงข้ามต้องถามอย่างวิตก “ผมสมควรตามท่านหรือเปล่าครับ” “อย่า! เพราะท่านสั่งไว้ว่า ห้ามใครตาม” “ไม่ตามหรือครับ แล้วเผื่อท่านต้องการเด็กรับใช้” “ไม่เป็นไรน่าคุณมหาดเล็ก ท่านต้องการพักผ่อนคนเดียว แค่รู้ ว่าท่านแวะที่นั่นผมก็โล่งใจหน่อย ขอบใจนะที่โทร.มาเล่าให้ฟัง” “ไม่ตามก็ได้ครับคุณฟาฮาส” ฟาฮาสวางโทรศั พ ท์ แ ล้ ว จึ ง ยื น นิ่ ง คิ ด อยู่ ต รงนั้ น อี ก ชั่ ว ครู่ … อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าองค์ชายเสด็จขึ้นเหนือ เพราะวังที่องค์ชายซาฮินผ่าน เพื่อเอาของ เป็นเส้นทางที่เกือบจะกึ่งกลางระหว่ างการ์ซาและโกลัน และทิศนั้นมันย่อมไปทางเหนือของวังหลวงอย่างแน่นอน ชายหนุ่มได้รับข่าวเช่นนั้น เขาจึงติดต่อไปถึงคนที่โกลันอย่าง เร่งด่วน แต่คาตอบที่ได้จากอีกฝ่าย กลับทาให้ฟาฮาสแทบจะอารมณ์ ขาดผึงเพราะโมโห “เจ้าเลิกสนใจองค์ ชายเถอะฟาฮาส ข้ าบอกแล้ว ว่าจะส่งคน ดูแลท่านเอง” 20
“แล้วคนของท่านอยู่ที่ไหนล่ะ เพราะนอกจากข้าไม่เห็นแม้แต่ ตัวเขาแล้ว เงาของคนคนนั้น ข้าก็ยังไม่เห็น” “พูดมาก! เจ้าไปดูแลลูกเมียเถอะไป๊ แค่นี้นะฟาฮาส ข้าเบื่อเจ้า เต็มทน” คาตาหนิจากอัสลาน ทาเอาฟาฮาสร่าๆ จะออกตามองค์ชาย ของตนเองในบั ด นั้ น แต่เ มื่ อ นึ ก ถึ งค าสั่ง ของซาฮิน เขาจึ งได้ แ ต่ เ ดิ น งุ่นง่านเพราะหงุดหงิดอย่างที่สุด
ห้อง พร้อมคลุม ผ้าผืน บางลงบนศี รษะ ชายผ้าถู ก น ามาตวั ด พัน รอบ ล าคอหลวมๆ แล้ ว เธอก็ ยื่ น กุ ญ แจให้ เ จ้ า หน้ า ที่ ที่ เ คาน์ เ ตอร์ พ ร้ อ ม สอบถามเส้นทางไปตลาดอีกหน “นั่ ง แท็ ก ซี่ ไ ปนะครั บ เพราะโรงแรมค่ อ นข้ า งไกลตลาด พอสมควร” “ช่วยเรียกให้หน่อยนะคะ” “ทันทีเลยครับคุณผู้หญิง อ้อ! อาหารค่าเริ่มห้าโมงครึ่งนะครับ เราจะปิดบริการตอนทุ่มครึ่ง ถ้าเกินกว่านี้คุณคงต้องสั่งทานเอง” “ขอบคุณค่ะ” เธอรับคาแล้วก้าวเร็วๆ ลงไปตามบันไดต่าไม่กี่ขั้นของโรงแรม หลั ง จากนั้ น มี น าร์ ก็ นั่ ง มองซ้ า ยมองขวาไปตลอดการเดิ น ทางจนถึ ง จุดหมาย…ตลาดฮามิดิ คึกคักจริงอย่างที่หญิงสาวได้ยินมา เพราะแค่ มีนาร์ลงจากรถแล้วย่างเข้าสู่ย่านการค้าแห่งนั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงความ สนุกสนานในการจับจ่ายสินค้าตลอดจนของที่ระลึกจากนักท่องเที่ยว จานวนมาก หญิงสาวยังเดิน ปะปนไปกั บ นั กท่องเที่ย วคนอื่น เพื่อหาของ 21
ถูกใจไปเรื่อยๆ แล้วช่วงจังหวะหนึ่งที่สายตาตกลงต่าจนเห็นผืนผ้าสีมอ วางแผ่อยู่กับพื้น มีนาร์ก็ต้องทรุดตัวลงนั่ง เนื่องจากเห็นบางสิ่งสะดุดตา “เหรียญนี่สวยจัง ลดราคาได้ไหมคะ” เธอเอ่ยถามพร้อมต่อรอง ราคาเสร็จสรรพ “ไม่ได้หรอกครับคุณผู้หญิง ของนี่เป็นของเก่า กว่าจะได้มายาก มากๆ” “อ้าว ได้มายากแล้วทาไมวางขายแบกับดินอย่างนี้ละจ๊ะ” “ผู้ดีตกยากเอามาขายนะครับ ซื้อไปเถอะคุณมีแค่เหรียญเดียว เองนะ หาไม่ได้แล้วด้วย” “ลดราคาหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันซื้อสร้อยนั้นด้วย เพราะเหรียญ เนี่ยเอาไปก็คงต้องหาที่ห้อย” “ตกลงรับสร้อยเงินกับเหรียญนี่นะครับ เดี๋ยวผมห่อให้” มีนาร์ส่งเงินแล้วรับซองกระดาษเล็กๆ ที่บรรจุของ 2 ชิ้น แล้ว เธอจึงเดินออกมาจากหน้าร้านแบกับดิ นที่ว่า หญิงสาวหมดความสนใจ กับร้านนั้นขณะที่เทของทั้ง 2 อย่างลงกลางฝ่ามือ ก่อนจะเดินพลางร้อย สร้อยเข้ากับเหรียญแล้วนาไปสวมคออย่างมีความสุข เธอยังยกเหรียญขึ้นลูบคลาแล้วก้มมองเป็นระยะ และบางครั้ง หญิงสาวก็ยืนแอบข้างทางเงียบๆ เพื่อมองเหรียญนั้นอย่างแปลกใจ… ทาไม เธอถึงคลับคล้ายว่าเคยเห็นเหรียญสีเงินแบบนี้มาก่อน หรือว่าเธอ อาจจะเคยเห็นมาจากหนังสือเครื่องประดับสักเล่มก็เป็นได้ หญิงสาวพลิกเหรียญดูอย่างพิจารณาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะ ปล่อยให้ตกลงกลางอกของตนเอง แล้วหลังจากนั้น มีนาร์ก็เพลิดเพลิน กับการซื้อของฝากอื่นๆ จนแทบจะลืมสิ่งที่ห้อยคอ
22
เมื่อพบกั บแหล่งน้ าเล็กๆ อันคุ้นเคย ชายหนุ่มก็แวะพักแล้ว คิดจะตั้ง หลักนอนที่นี่สักหนึ่งคืน…ความอ่อนเพลียจากแดดอันร้อนผ่าว ทาให้เขา ซึ่งนอนเอกเขนกเล่นใต้ต้นไม้ใบกว้างผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่สายลมเย็นเพราะพัดมา เนื่องจากแดดอ่อนแสง เหมือนจะทาให้เขาหลับลึกมากขึ้นไปอีก …และ แล้วเปลือกตาที่หลับพริ้มก็คล้ายจะกระตุกเล็กน้อยแล้วกระตุกมากขึ้น เมื่อภาพต่างๆ ของวังหลวงเริ่มปรากฏเข้ามาในความฝัน คราแรกเขายังเห็นอะไรไม่เด่นชัด แต่เพราะเสียงครางแผ่วของ ใครสักคนดังขึ้น ทาให้ชายหนุ่มฝืนเงยหน้าขึ้นอย่างยากเย็น “อย่า…” “อะมีนาร์ เจ้าอย่าขัดขืนดีกว่า” “ปล่อย อุ๊ย!” “ร้องทาไม? เจ้าหวาดกลัวหรือตื่นเต้นกันแน่” เสียงหัวเราะทุ้มลึกแกมเหยียดหยามดังมาจากชายหนุ่มที่เธอ เห็นเพียงดวงตาคมกริบในระยะใกล้ทาเอาหญิงสาวต้องจิกปลายนิ้วกับ ต้นแขนแกร่งแล้วพยายามดันห่าง แต่ริมฝีปากของเธอก็ถูกจองจาอีก ครั้งพร้อมลมหายใจที่ถูกสูบออกไปจากปอด “อะมีนาร์ เจ้าต้องการเป็นชายาของข้าไม่ใช่รึ เจ้าน่าจะดีใจสิ” “กรี๊ด…ปล่อยนะ คุณเป็นใครน่ะ” “ถามบ้าๆ ข้าก็เป็นสวามีของเจ้าน่ะสิ เราแต่งงานกันแล้วนะ” เขาก้มลงตวาดใกล้ใบหน้านวลผ่อง แต่แปลกนัก ที่เจ้าสาวของ เขากลับมีดวงตาสีน้าผึ้งงดงามต่างไปจากสีดาคมกริบอย่างที่เคย “อย่าทาหน้าโง่อย่างนั้น เจ้าเป็นผู้หญิงจอมวางแผนไม่ใช่รึ” “ห้ามใส่ร้ายกันนะ ฉันไม่รู้จักคุณ” “เชอะ! ถึงข้าจะเห็นเจ้าไม่กี่ครั้งและทุกครั้งที่เห็นก็มองไม่เต็ม 23
ตาสักหน แต่ข้าก็จาเจ้าได้ อย่าพูดมากดีกว่า เจ้ามาทาหน้าที่ของชายา เสียที” “อย่า…ช่วยด้วย” “หนวกหู! ข้าราคาญมากเจ้ารู้ไหม แต่ช่างเถอะ! ถึงข้าไม่เต็มใจ แต่ก็จะตั้งใจทาตัวเป็นเจ้าบ่าวที่ดี” “ไม่ๆๆๆๆ…ไม่ต้อง” เธอปฏิ เ สธเขาเป็ น พั ล วั น และ ทั้ งๆ ที่ เธอยกมื อ ดัน อกกว้ า ง รวมทั้งใบหน้าเขา ชายหนุ่มก็ยังใช้จมูกโด่งแหลมพรมจูบได้เรื่อยๆ “อะมีน่าร์ ถึ งข้ าไม่ เคยรัก เจ้าแต่ไหนๆ เราก็ แต่งงานกัน แล้ว เจ้าก็ทาหน้าที่ของเจ้าไป ส่วนข้าก็จะทาหน้าที่ของข้า” “หน้าที่อะไรกัน” เธอเอ่ยถามเขาอย่างตระหนกจนน่าแปลก “มี ลู ก สั ก คนน่ า จะเพี ย งพอกั บ การเป็ น ชายา ข้ า ไม่ ห วั ง มาก หรอกนะขอแค่คนเดียวเท่านั้น เจ้าทาได้ใช่ไหมอะมีนาร์” “ฉันไม่ได้ชื่อนี้ ฉันชื่อ…” “หยุด” ซาฮินปรามเสียงห้วนแล้วดึงผ้ าคลุมผมสีขาวจนพวงผมยาวแผ่ กระจายให้เห็น…ทั้งที่แปลกตากับหลายๆ อย่างของเจ้าสาวที่เปลี่ยนไป แต่ เ มื่ อ มื อ ปั ด ป่ า ยดึ ง รั้ ง ชุ ด ขาวสวยจนเลื่ อ นหลุ ด ซาฮิ น ก็ แ ทบหยุ ด หายใจ…ชายาของเขานอกจากจะมีดวงตางดงาม อย่างที่ชายหนุ่มเคย ฝันไว้แล้ว เธอยังมีผิวขาวผ่องผิดไปจากผิวสีน้าผึ้งของอะมีนาร์อย่างที่ เคยเห็น ความสงสัยหลายอย่างเริ่มประดังเข้ามา แต่ในเมื่อก้มมองร่าง นวลลออที่นอนรออยู่เบื้องใต้ ทาให้เขาตัดความสงสัยออกจนหมด… เรื่องอื่นค่อยไปซักถามกันทีหลัง เพราะตอนนี้เขากาลังต้องการเธออย่าง ล้นเหลือ เสียงห้ามปรามสลับกับมือเล็กๆ ที่คอยยื้อยุดขัดขืน ถูกเขาดึง 24
ออกก่ อ นจะวางแนบแล้ ว กดตรึ ง กั บ เตี ย งกว้ า ง แล้ ว หลั ง จากนั้ น ท่ามกลางความฝันอันแจ่มชัด ซาฮินก็รุกรานร่างนั้นอย่างเต็มอารมณ์ ร้อน
t
25
ใกล้ว รกาย แต่เมื่ อองค์ชายหนุ่ มสะดุ้งตื่น เขาก็ถึ งกั บ เหงื่อแตกพลั่ก เพราะตกใจ จนไม่ ทัน สังเกตสิ่งรอบตัว …หน้ าตาของสาวน้ อยคนนั้ น ใช่อะมี นาร์แ น่ๆ แต่คาพูด คาจารวมทั้งอะไรหลายๆ อย่าง ทาให้เขา มั่นใจว่าเธอไม่ใช่องค์หญิงคนนั้น ชายหนุ่มซึ่งผงกกายขึ้นจนกลายเป็นครึ่งนั่งครึ่งนอนยังขมวดคิว้ มุ่น…ร่างกายที่แม้จะเกร็งเครียดตามกล้ามเนื้อแต่กลับเบาสบายในบาง จุดจนเขารู้สึก แล้วซาฮินก็ต้องสบถยาวเหยียดอย่างตื่นตะลึง เมื่อก้ม มองร่างกายของตนเองแล้ว เห็น !…นี่ เขาเสร็จสมในความฝันอย่ างนั้ น หรือ ? ชายหนุ่ มสบถซ้าอีก หนขณะลุก ขึ้น ร้อนรนเพื่อหนี จากอารมณ์ บางอย่างซึ่งแปรปรวน ฟ้าที่เริ่มมืดทาให้เห็นดาวเหนือพราวระยิบส่องสว่าง ตลอดจน อากาศที่เริ่มเย็นเยือกทาให้ความร้อนรุ่มภายในค่อยๆ ผ่อนลงจนซาฮิน เข้าสู่ภาวะปกติอีกครั้ง ในขณะที่เขาเริ่มปลดเสื้อผ้าลงไปแช่น้าในแอ่ง ชายหนุ่มก็ยังงุนงงกับความประหลาดของตนเอง…เขาไม่เข้าใจว่าทาไม ถึงฝันถึงผู้หญิงคนนั้น เพราะตั้งแต่จาความได้ เขาเองไม่เคยนึกพิศวาส เธอแม้แต่น้อยและมันเป็นไปไม่ได้เลย ที่เขาจะเอาเธอมาฝันถึง
ซาฮินพยายามหาข้อโต้แย้งให้ตนเอง แต่เมื่อฝ่ามือแกร่งลูบไล้ เนื้อตัวเพื่อทาความสะอาดแล้วพลาดเลื่อนลงใต้น้า ปลายนิ้วก็สัมผัสเข้า กับความแข็งชันใหญ่โตจนต้องกระตุกหนี …กรามถูกขบจนแน่นยามเจ้า ตัว ผลุ น ผลั น เดิน เปลื อยเปล่า ขึ้ น ไป แล้ว หลั งจากนั้ น ซาฮิ น ก็ ส บถด่ า ตนเองวุ่นวาย ทั้งๆ ที่มือสองข้างกางเต็นท์นอนอย่างรีบเร่ง
ดูแลเจ้าชายองค์นั้น เพราะชายหนุ่มคิดว่าจะให้คนรู้จักช่วยจัดหาผ้าห่ม เพิ่มสาหรับตนเองอีกเล็กน้อย แต่เมื่อเขาได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งดู จากการแต่งกายก็พอจะรู้ว่าเป็นนักท่องเที่ยว ความคิดชั่วแวบก็แล่นเข้า สู่สมองอย่างปุบปับ…รอยฮานรับผ้าห่มผืนบางแต่อบอุ่นอย่างเหลือร้าย เนื่องจากคุณภาพดีเข้าสู่อ้อมแขน และหลังจากยัดเข้าเป้ด้านหลังอย่าง ลวกๆ เขาก็เดินดิ่งเข้าหาเธอคนนั้นอย่างรวดเร็ว “สวัสดีครับ คุณคงเป็นนักท่องเที่ยว” “ค่ะ” มีนาร์รับคาชายหนุ่ มแปลกหน้าแล้วคิดจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ร่างสูงที่ตวัดตัวมายืนขวางพร้อมส่งยิ้มก็ทาให้เธอต้องยืนนิ่งอยู่กับที่ “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ ผมเองก็เป็นนักท่องเที่ยว” “นักท่องเที่ยวหรือคะ ฉันนึกว่าคุณเป็น…” “ไม่เชิงนักท่องเที่ยวเสียทีเดียว แต่ผมเป็นไกด์ให้กับบริ ษัทนี้ นี่ครับนามบัตรของผม ถ้าคุณยังไม่มีไกด์นาเที่ยว ผมสามารถให้บริการ ได้” ปอยผมช่อหนึ่งที่ถูกชายหนุ่มดึงลงมาจากผ้าคลุม ทาให้มีนาร์ ถึงกับอมยิ้ม…ผมยาวสีทองและดวงตาสีฟ้าจัดขนาดนี้คงไม่ใช่คนในพื้นที่ อย่างแน่นอน 27
“ฉันก็ อยากได้ไกด์น ะคะ แต่บริษัทของคุณไม่มีผู้ ห ญิงหรือไง ฉันอยากได้เพศเดียวกันมากกว่า” “ถ้าคุณศึกษาข้อมูลมา คุณคงพอรู้ว่า ผู้หญิงของที่นี่น้อยคนจะ ได้ทางานนอกบ้าน…เอ หรือที่คุณบอกว่าอยากได้ผู้หญิง เพราะคุณไม่ ไว้ใจผม” “ไว้ใจได้หรือเปล่าเดี๋ยวก็ทราบค่ะ ฉันขอโทร.เช็กสักครู่” “เชิญ ตามสบายเลยครับ ว่ าแต่ช่ว งที่รอเราไปนั่ งทานกาแฟ พลางๆ ก็ยังได้ ร้านโน่นนะครับเขาชงกาแฟอร่อยมาก” รอยฮานชี้ไปข้างๆ ร้านขายผ้าห่มสีสันลานตา ซึ่งตรงนั้นมีนาร์ ก็เห็นว่าไม่ได้ลี้ลับจากสายตาคนอื่นๆ เนื่องจากติดทางเดินของตลาด เธอจึงเดินตามชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นไป หญิงสาวไม่ได้สังเกตอะไร เท่าที่ควร เนื่องจากมัวแต่ก้มมองเบอร์โทรของนามบัตรในมือ พร้อมกับ เดินกดโทรศัพท์ไปด้วย เธอจึงไม่ทันเห็นรอยฮานที่หลิ่วตากับเจ้าของ ร้านกาแฟดังกล่าว “ได้เหยื่อหรือรอยฮาน ไหนนายบอกว่ามีงานต้องรีบทา” ชายร่างเล็กเดินมาใกล้แล้วกระซิบเสียงต่าเหมือนไม่พอใจ “เอาน่า ถือว่าเป็นรายสุดท้ายก่อนออกทางานก็แล้วกัน” “น่าสงสารนะเป็นผู้หญิงซะด้วย เราว่าปล่อยเธอไปดีไหม” “ไม่ ทาอะไรหรอกน่ ะ อย่าคิ ด มากสิ อย่า งดีก็ แ ค่ ห าเงิน เล็ก ๆ น้อยๆ เท่านั้น” “นายจะพาเธอไปเที่ยวไหน อย่าเอาเธอไปทิ้งไกลนะโว้ย เดี๋ยว คนไปรับกลับมันจะบ่นเอา” “ไม่ไกล นายอย่าลืมบอกคนไปรับด้วยว่าให้ไปรับลูกค้าที่เดิม นะ” “เบื่อชิบเป๋ง เมื่อไหร่นายจะเลิกอาชีพนี้วะ งานการก็มีให้ทาตั้ง 28
เยอะดันชอบหลอกคนเอาเงิน” ชายหนุ่มยิ้มรับคาด่าของเพื่อนคนนั้น แต่เขากลับปิดปากสนิท โดยไม่ยอมพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจให้ฟัง …ช่างปะไร จะมีใครด่าเขาก็ ไม่สน เพราะรอยฮานคิดเข้าข้างตนเองก่อนจะทางานชนิดนี้ทุกครั้งว่า ในเมื่อ ชื่อเสียงของคนชาวทะเลทรายมันชั่วร้ายนัก แต่นักท่องเที่ยวทุกคนก็ยัง เดินทางมาหา เขาก็จะสนองความต้องการตื่นเต้นชนิดนั้นให้กับทุกคนที่ เหยียบย่างมาถึงนี่เชียวล่ะ รอยฮานชาเลืองมองหญิงสาวที่เลี่ ยงไปโทรศัพท์เช็กประวัติเขา อีกชั่วครู่ ชายหนุ่มก็เห็นเธอเดินกลับมาแล้วส่งยิ้มเชื่อถือมากกว่าเดิมให้ “โอเคค่ะ ฉันเช็กแล้วทางบริษัทบอกว่าคุณเป็นไกด์จริงๆ คุณ ชื่อรอยฮานนะคะ” “ครับ ถ้าผมจะเสนอกับ คุณว่ า เรามี ทริประยะสั้น แค่ 1 วั น กับ 1 คืน คุ ณสามารถดื่ม ด่าและนอนในกระโจมกลางทะเลทรายได้ อย่างเต็มอิ่ม คุณจะสนใจหรือเปล่า” “มีรายละเอียดไหมคะ และคุณมีคนร่วมทริปแล้วกี่คน” “ตอนนี้ 6 คนครับ หญิง 5 ชาย 1 ถ้าคุณสนใจเราก็จะเดินทาง คืนนี้เลย” “คืนนี้! มันไม่เร็วไปหรือคะ คุณมีทริปพรุ่งนี้หรือเปล่า พอดีฉัน ไม่ได้เตรียมตัวซะด้วย” “ถ้ า เป็ น พรุ่ ง นี้ คุ ณ ต้ อ งออกทริ ป คนเดี ย ว แล้ ว เส้ น ทางจะ เปลี่ยนเป็นไกลกว่าเดิม อีกอย่างค่าใช้จ่ายก็จะแพงมากขึ้น” หญิงสาวมีท่าทางลังเล ทาให้รอยฮานต้องเอ่ยปากเกลี้ยกล่อม เธออีกครั้ง “ผมรู้ว่าเวลาของนักท่องเที่ยวมีค่า ดังนั้น เราจะจัดทริประยะ ทางไม่ ไ กลแต่ ส ามารถชื่ น ชมสถานที่ ไ ด้ อ ย่ า งคุ้ ม ค่ า ความจริ ง การ 29
เดินทางคืนนี้มันก็กะทันหันสาหรับผมเหมือนกัน แต่ผมก็สามารถจัดหา ของใช้ได้ที่ตลาดแห่งนี้” “แล้วฉันต้องเตรียมของใช้ด้วยหรือเปล่า” “ไม่ จาเป็ นเลยครับ ทางบริษัทของเราจัด การเตรีย มให้ห มด คุณแค่เอาเสื้อผ้าไปเท่านั้น” “ไม่ไกลใช่ไหมคะ ฉันหมายถึงทริปที่คุณกาลังจะไป” “ใกล้มาก เพราะคนที่ร่วมทางกับเราค่อนข้างอายุเยอะ ผมไม่ อยากให้ลูกค้าสูงวัยต้องเหนื่อย” “น่าสนใจมากค่ะ ขอเวลาตัดสินใจสักครู่นะคะ” มีนาร์คิดตรึกตรองเพียงชั่วครู่ หญิงสาวก็เอ่ยออกมา “คุณไปรับฉันที่โรงแรมได้ไหมคะ ถ้าได้ฉันจะรอ” “โอเคครับ ผมขอชื่อโรงแรมด้วย แล้วอีกอย่างคุณจะได้มั่นใจ มากขึ้นถ้าผมไปรับคุณถึงที่” “จ่ายเงินกันที่โรงแรมนะคะ” “พบกั น สองทุ่ ม ครั บ คุ ณ รออยู่ ที่ นั่ น แล้ ว ผมพร้ อ มคนร่ ว ม เดินทางจะไปหา” “ขอบคุณค่ะ” มีนาร์รับโบรชัวร์ซึ่งชายหนุ่มยื่นให้ และเมื่อเธอพลิกดูคร่าวๆ หญิงสาวก็เงยหน้าส่งยิ้มก่อนจะกล่าวลาเขาเสียงแผ่วอีกหน รอยฮาน ยังคงยืนมองตามร่างบางๆ นั้นจนลับตา ก่อนจะหมุนตัวกลับแล้วเดินไป หาเพื่อนพร้อมสั่งงานกาชับเป็นหนสุดท้าย ชายหนุ่มก็ผิวปากจากไป และหมายใจไว้ว่า อีก 1 ชั่วโมงข้างหน้าเขามั่นใจว่าต้องได้เงินจากลูกค้า สาวคนนี้แน่นอน
30
หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อลากกระเป๋าออกจากโรงแรมแล้วพบเพียง ชายหนุ่มคนเดียวยืนอยู่ข้างรถ แต่แล้วความเคลือบแคลงสุดท้ายของ เธอก็สลายไป เมื่อรอยฮานเข้ามาช่วยยกกระเป๋าแล้วชี้มือไปยังรถอีกคัน “รถคันข้างหน้าไงคุณ เดี๋ยวเราขับตามกันไป” “อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ เอ๊ะ! นั่นเพื่อนของคุณหรือเปล่าคะ” เธอ ถามเมื่อรู้สึกจาชายที่ยืนข้างรถอีกคันนั้นได้ “ใช่ ค รั บ คนนั้ น เขาใช้ เ วลาว่ า งขายของที่ ต ลาดด้ ว ย แต่ ถ้ า ออกทริป เจ้าคนนี้ ก็ จะตามไปดูแ ลเรื่องอาหารการกิ น เขาทาอาหาร อร่อยมากเชียวนะ ชงกาแฟก็เยี่ยม” “ดีใจนะคะ ที่ได้ร่วมเดินทางกับคุณ ฉันชื่อมีนาร์ค่ะ” “ส่วนผมรอยฮาน คุณรู้จักแล้ว” รอยยิ้มเปิดกว้างอย่างเป็นมิตร จนหญิงสาวแลเห็นดวงตาคม หรี่ลงเนื่องจากรอยยกจากข้างแก้ม ทาให้มีนาร์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับ กับฝ่ามือกว้างที่ยื่นมาให้ รอยฮานนอกจากจะมีท่าทีจริงใจ เขายังเอาใจ ใส่นักท่องเที่ยวราวไกด์มืออาชีพ สิ่งนี้ทาให้มีนาร์สบายใจและพร้อมจะ ร่วมเดินทางอย่างกระตือรือร้น …ความจริงครั้งแรกเธอเองก็ไม่ไว้ใจเขา หรอก แต่เมื่อโทร.สอบถามเห็นว่าบริษัทจากนามบัตรของรอยฮานมี ตัวตนจริงๆ หนาซ้าเมื่อกลับถึงโรงแรม เธอก็ยังสอบถามกับเด็กหนุ่มยก กระเป๋าคนหนึ่งว่ารู้จักไกด์นาเที่ยวที่ชื่อรอยฮานหรือเปล่า และชายหนุ่ม ทางานเป็นไกด์จริงไหม ซึ่งคาตอบที่ได้ มันมีส่วนอย่างมากที่ทาให้มีนาร์ ตัดสินใจร่วมทริปในครั้งนี้ “พี่รอยฮานเป็นไกด์มานานแล้วคุณ แต่ปกตินานๆ จะรับงาน สักครั้ง เขาค่อนข้างเลือกลูกค้าน่ะ” “เลือกลูกค้าด้วยหรือคะ ทาไมกัน” “อ้าว ก็บางทีเจอคนจู้จี้มากๆ พี่เขาก็เบื่อ แต่ถ้าคุณได้ไปทริป 31
กับพี่รอยฮานละก็ รับรองสนุกแน่ๆ พี่เขาเก่ง รู้ไปหมดทุกเรื่อง แล้วที่ สาคัญถ้าไปทริปกลางคืนแบบนี้ แสดงว่าพี่เขาเลือกแล้ว” “เลือกอะไรคะ” เธอขมวดคิ้วเพราะรู้สึกทะแม่งกับคาพูดที่ได้ยิน “อ้ า ว ก็ เ ลื อ กเวลาใงครั บ คื น นี้ พ ระจั น ทร์ เ กื อ บจะเต็ ม ดวง ทะเลทรายจะสวยมาก ถ้าคุณได้นอนพักค้างคืนกลางทะเลทราย แล้ว ตื่นเช้ามาดูพระอาทิตย์ขึ้น รับรองว่าจะเห็นสิ่งที่สวยสุดๆ” มีนาร์แทบจะเคลิ้มตามคาพูดเชิญชวนของเด็กยกกระเป๋า แล้ว หลังจากนั้นหญิงสาวก็รีบวิ่งขึ้นห้อง แล้วจัดการอาบน้าแต่งตัวใหม่ให้ รัดกุมอย่างรีบเร่ง…เธอพลาดทริปนี้ไม่ได้เด็ดขาด โอกาสดีๆ ที่มาถึงมัน ช่างนับว่าเป็นโชคอย่างที่สุด ความมั่นใจในตัวของไกด์นาเที่ยวชื่อรอยฮาน ดูจะเพิ่มพูนมาก ขึ้นทุกขณะ ยิ่งมีนาร์นั่งคู่กับเขาบนรถขับเคลื่อนสี่ล้อขนาดใหญ่ขณะ แล่ น ออกจากตั ว เมื อ งแล้ ว มุ่ ง สู่ เ ส้ น ทางที่ ก ว้ า งไกลจนคล้ า ยจะเห็ น ทะเลทรายลิบๆ หญิงสาวก็ยิ่งตื่นเต้นไปกับเรื่องเล่า ที่ชายหนุ่มสรรหา มาพูด “คุ ณ มาจากต่ า งถิ่ น ไม่ รู้ ว่ า เคยได้ ยิ น เกี่ ย วกั บ เรื่ อ งโจร ทะเลทรายหรือเปล่า” “เคยสิคะ แล้วฉันก็อยากรู้มากๆ ว่ามีจริงไหม” “มีสิครับ แต่รับรองว่าผมไม่เคยพาลูกค้าไปเจอสักครั้ง เพราะ เราถือว่าความปลอดภัยของลูกค้าต้องมาก่อน” “ค่อยยังชั่ว” เธอผ่อนลมหายใจโล่งอก “แล้วคุณล่ะอยากเจอไหม” “อึ๋ย ! คงไม่ มีใ ครอยากเจอหรอกค่ ะ น่ ากลัว จะตาย แล้ว คุ ณ รอยฮานละคะ เคยเจอบ้างไหม” เธอถามแล้วเอี้ยวตัวมองคนขับรถที่กาลังทาหน้าที่ …และช่วงนี้ 32
เองที่หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าชายหนุ่มดันผ้าโพกศีรษะตกไปอยู่ด้านหลังเขา แล้ว ภาพของรอยฮานที่เธอเห็นจึงเป็นเฉกเช่น ชายหนุ่มชาวตะวันตก คนหนึ่ง เพราะรอยฮานนอกจากมีดวงตาสีฟ้าสดใสแล้ว ผมสีทองของ เขายังแผ่ยาวตกต้องถึงกลางหลัง มีนาร์ดูจะแปลกใจไม่น้อย เพราะนานๆ เธอจะเจอผู้ชายไว้ผม ยาวสั ก ที หน าซ้ าหนุ่ ม คนนี้ ดู มี เ สน่ ห์ เ กิ น กว่ า จะมาเป็ น ไกด์ น าเที่ ย ว ท่ามกลางดินแดนทะเลทรายซะอีก “ผมเคยเจอ แต่ไม่มีปัญหา ว่าแต่คุณมาจากประเทศไหนน่ะ” “ไทยค่ะ แล้วคุณละคะ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” “ผมก็…เกิดและโตที่นี่ หน้าตาอาจจะคล้ายต่างชาติไปสักนิด แต่ผมก็ รัก ประเทศนี้ แล้ว คุ ณ ตั้ง ใจมาเที่ย วกาซาร์สัก กี่ วั น ” เขาเล่ า เรื่อยๆ ก่อนจะวกเข้าถามหญิงสาวอีกครั้ง “สัป ดาห์เดีย วค่ ะ เงิน เก็ บ ไว้มี แ ค่ นั้ น แต่ถ้ าคุ ณ พาเที่ย วแล้ว ประทับใจ ถ้าฉันเก็บเงินได้อีกและมีโอกาสจะมาเยี่ยมอีกสักครั้ง” คาตอบของหญิงสาวเกือบจะทาให้รอยฮานรู้สึกผิดกับสิ่งที่จะ ทาอยู่บ้าง แต่เมื่อชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเองว่า ประสบการณ์ที่เธอจะ ได้รับจากการท่องเที่ยวกับเขาในคราวนี้ มันมีค่ายิ่งกว่าเงินที่เธอจะเสีย ให้กับเขาซะอีก รอยฮานจึงรู้สึกดีขึ้น ชายหนุ่มยังขับรถมุ่งไปเบื้องหน้าสลับกับการเล่าความรู้ให้เธอ ฟัง เป็ น ระยะ ซึ่ งเขาก็ เ ห็ น มี น าร์ เหลี ย วมองทุ ก สิ่ งที่ เ ขาชี้ ใ ห้ ดู … ภาพ สิ่งก่อสร้างทรุดโทรมที่เห็นลางเลือนในความมืดอาจจะดูไม่ชัด แต่ยิ่งมัน ตั้งตระหง่านท่ามกลางแสงจันทร์และทะเลทรายที่กว้างไกล มันก็คล้าย เทวสถาน หรือสิ่งก่อสร้างอันศักดิ์สิทธิ์ “คื น นี้ จ อดให้ ถ่ า ยรู ป ไม่ ไ ด้ น ะครั บ แต่ ข ากลั บ ซึ่ ง เป็ น ตอน กลางวัน ผมจะพาแวะอีกที” 33
“เข้าใจค่ะ” เธอรับคาง่ายๆ ก่อนจะตวัดสายตาออกจากสิ่งก่อสร้างชนิดนั้ น แล้วหันกลับไปจ้องมองรถคันที่วิ่งเห็นไฟท้ายลิบๆ อยู่ข้างหน้า “ทาไมรถคันนั้นวิ่งเร็วจังคะ ฉันไม่เห็นชะลอให้คนชมสถานที่ เหมือนคุณทา” “แล้วแต่ลูกค้านะครับ คันนั้นเขาอาจไม่ชอบกระมัง คนขับเลย ไม่ได้ชะลอให้” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วเริ่มพูดเรื่อยเจื้อยเมื่อรู้สึก สนิทกับชายหนุ่มมากขึ้น “ฉั น ไม่ มี พี่ชายเลยนะคะ มี แ ค่ พี่ส าวคนเดี ย ว ถ้ าฉั น มี พี่ ชาย ที่เล่าเรื่องสนุกๆ แบบนี้ให้ฟังทุกวันก็คงดี เพราะพี่สาวฉันน่ะ ค่อนข้าง เกลียดประเทศแถวนี้เชียวค่ะ กว่าฉันจะขอมาเที่ยวได้เกือบตายแน่ะ” “ทาไมคุณต้องขอพี่สาวด้วย คุณไม่สามารถตัดสินใจมาเที่ยว ด้วยตัวเองหรือไง” “ยั ง ไม่ ได้ ห รอกค่ ะ ถึ ง แม้ ฉั น จะอายุ 24 ปี แ ล้ ว ก็ ต าม แต่ ว่ า ตราบใดที่ฉันยังเรียนหนังสืออยู่ ทางบ้านและพี่สาวก็ยังถือว่าฉันเด็ก” “ยังไม่ได้ทางานหรอกหรือ” “ยังค่ะ เงินมาเที่ยวเนี่ยก็เป็นเงินค่าขนมนะคะ” รอยฮานได้ยินคาพูดนั้น เขาก็หัวเราะขลุกขลักในลาคอ เพราะ รู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมา…เวรกรรมจริง ที่อุตส่าห์หลอกเหยื่อซึ่งท่าทาง เหมือนคุณหนูคนมีเงินแท้ๆ แต่กลายเป็นว่า เขาหลอกเอาเงินค่าขนม เด็กซะนี่ …แต่ช่างเถอะ เธอคงไม่เดือดร้อนอะไรมาก เพราะขนาดค่ า ขนมระหว่างเรียน หล่อนยังเอามาเที่ยวได้นี่นะ อย่างน้อยเขาก็มั่นใจว่า มีนาร์คงเป็นลูกคนมีเงินในระดับหนึ่ง เขาไม่จาเป็นต้องรู้สึกผิดสักนิด “ทาไมคุณถึงอยากมาเที่ยวแถวนี้ แล้วทาไมถึงเลือกการ์ซา” 34
“ไม่ รู้สิคะ ความจริงฉัน อยากเห็น ทะเลทรายมากกว่า อยาก เห็นอารยธรรมเก่าๆ รวมทั้งอยากลองนั่งอูฐกลางทะเลทรายเหมือน เจ้าหญิง ฉันก็คิดเรื่อยเปื่อยไปน่ะค่ะ พี่สาวฉันมักพูดเสมอว่าฉันบ้า พอ อ่านหนังสือมากก็เพ้อประมาณนั้น” “อ้ อ ! คุ ณ ชอบอ่ านหนั งสื อ สงสั ย ว่ า หนั งสื อ ที่ คุ ณ อ่ า นคงจะ สนุก” มีนาร์หน้าแดงเรื่อเมื่อได้ยินประโยคนั้นของชายหนุ่ม…สนุกสิยะ นิยายที่เธออ่านสนุกมาก จนทาให้เธอดั้นด้นมาพิสูจน์ความจริงนี่แหละ หญิงสาวเกือบจะพลั้งปากไปกับความคิดบางส่วนว่า เพราะนิยายที่เธอ อ่านแท้ๆ มันช่างชวนฝันแถมเธอยังได้พบคนใจดีและหล่อเช่นเขา แต่ มีนาร์ก็ไม่ทันได้พูดอะไร เพราะจู่ๆ รถที่ชายหนุ่มขับอยู่ดีๆ ก็สะเทือน ขึ้นมาจนหญิงสาวรู้สึก “เอ๊ะ! ทาไมรถวิ่งเสียงแปลกๆ” “สงสัยจะไม่ดีแล้วล่ะ ผมจอดสักครู่นะส่วนคุณนั่งรออยู่ในนี้” สิ้นประโยคนั้น และร่างเพรียวสูงของรอยฮานเปิดประตูรถที่ จอดนิ่ ง เพื่ อลงไป มี น าร์ ก็ รู้ สึ ก หนาวเยื อ กจนต้ อ งเกาะหน้ าต่ า งที่ ล ด กระจกลงอย่างตระหนก…ทาไมเธอรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ รู้สึกเหมือนกับ ว่าจะเกิดเรื่องอะไรยังกับในนิยายอย่างไรอย่างนั้น “รถเป็นอะไรคะ” “รถคงจะเสีย แต่ไม่เป็นไรเราเดินต่ออีกสักพักก็จะถึง” “เดินหรือคะ แล้วไกลหรือเปล่า” เธออุทานเสียงสูงอย่างตกใจ “ไม่ไกลครับ ข้ามเนินทรายลูกนี้ก็ถึงโอเอซิส และพวกนั้นคง เตรียมจัดที่พักไว้รอแล้ว” หญิ ง สาวเหลี ย วมองรอบๆ ตั ว เธอก็ พ บว่ า รถที่ เ ป็ น เพื่ อ น เดิน ทางร่ว มทริปคั น นั้ น ตอนนี้ เธอไม่ เห็น ไฟท้ายของมั น แล้ว และที่ 35
สาคัญ ขณะนี้ หล่อนยืนอยู่ข้างรถเกเรพร้อมกับไกด์นาเที่ยวเพียงลาพัง ท่ามกลางผืนทรายกว้างสุดสายตา…มีนาร์รู้สึกใจเสียไม่น้อยแต่เมื่อหัน ไปพบกับรอยยิ้มอ่อนโยนกึ่งปลอบใจจากชายหนุ่ม เธอก็พยักหน้ารับ อย่างไม่รู้จะทาอย่างไร “ความจริงถ้าเราขับรถตามเส้นทางนี้ มันก็จะอ้อมเนินทรายอีก สามลูก แล้วเราจะพบที่พัก สงสัยว่ารถของเพื่อนเราน่าจะล่วงหน้าไป แล้ว” “ตกลงเราต้องข้ามภูเขาทรายลูกข้างหน้านี่ใช่ไหมคะ” “ใช่ ค รั บ ถ้ า ไปทางนี้ จ ะเร็ ว ที่ สุ ด แต่ ถ้ า เดิ น ตามรอยรถคั น ข้างหน้ามันจะอ้อมมาก” “ข้ามก็ข้ามค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจทาตามเขา ทั้งที่เธอรู้สึกสยดสยองไม่น้อย… แหงล่ะ! ไอ้เนินทรายที่เขาพูด มันอาจจะเป็นเนินสาหรับรอยฮาน แต่ สาหรับเธอแล้วนั่ นมั นภูเขาสูงชัด ๆ…มีนาร์ไม่ รู้จะทาอย่างไร ในที่สุด หญิ ง สาวก็ ไ ด้ แ ต่ ยื น มองชายหนุ่ ม ที่ หั น ไปจั ด การล็ อ กประตู ร ถจน เรียบร้อย แล้วรอยฮานก็ยื่นมือมาหาก่อนจะเอ่ยปากช่วยแบกเป้ ใบเล็ก ให้เธอ ตลอดเวลาที่ทั้งคู่ ตะเกี ยกตะกายขึ้นเนิ นเขา มีนาร์ก็อดไม่ได้ ที่จะบ่นพึมพาในใจอย่างเซ็งๆ…รถเธอก็เสีย แต่นอกจากจะไม่มีเจ้าชาย หรือชีครูปงามมาช่วยแล้ว เธอยังต้องเดินลากเท้าผ่านทรายที่หนักอึ้งจน แทบจะหมดเรี่ยวแรงเชียวล่ะ ระยะทางที่รอยฮานพาเธอไป มันไม่ได้ ใกล้จนนิดเดียว เพราะหญิงสาวรู้สึกคล้ายกับว่า ภูเขาทรายลูกที่เธอไต่ มันเหมือนจะขยายขนาดจนใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ “ไหวไหมคุณ” “ไหวค่ ะ เรี ย กฉั น ว่ า มิ น ก็ ไ ด้ น ะคะ อุ ต ส่ า ห์ ต กระก าล าบาก 36
ด้วยกัน เราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้แล้ว” “มินหรือ ชื่อแปลกดี ” เขาพึมพาแล้วยิ้ม แต่แล้วรอยยิ้มของ รอยฮานก็จางลงเมื่อได้ยินคาถามของเธอ “ทริปของคุณ สนุกอย่างนี้ทุกครั้งหรือเปล่าคะ” “โธ่! นี่เป็นครั้งแรกที่ผมต้องพาลูกค้าตะกายข้ามเนิน ผมนึ ก ไม่ออกเลยว่า ถ้าลูกค้าที่อยู่ในรถคันโน้นย้ายมานั่งแทนคุณ ผมจะชักชวน ให้พวกเขาข้ามเนินทรายนี้ได้หรือเปล่า” “งั้นแสดงว่าเป็นโชคของคุณที่เจอลูกค้าอย่างฉัน” “แล้วคุ ณ จะพูด ต่ออีก ว่ าแต่มั นเป็ น ความซวยของคุ ณ ใช่ ไหม ที่เจอไกด์อย่างผม” “ไม่ ถึ ง ขนาดนั้ น หรอกค่ ะ จะว่ า ไปมั น ก็ เ ป็ น ประสบการณ์ แปลกๆ อีกอย่างสาหรับมินเชียวนะคะ” เสียงหัวเราะสดใสตลอดจนคาพูดที่แสดงว่าเป็นคนมองโลกใน แง่ดีของหญิงสาว ทาเอาชายหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่…เขาเกือบจะล้มเลิกความ ตั้งใจสาหรับแผนการทั้งหมด แต่เพราะจิตสานึกตื่นเต้นบางอย่างที่ฝัง ลึก ทาให้ชายหนุ่มปิดปากจนสนิท เขาเชื่อว่า ตนเองสามารถควบคุมแผนการทุกอย่างได้ และครั้งนี้ ก็เช่นกัน เขาไม่ได้หลอกเอาเงินของมีนาร์มาเฉยๆ แต่เขาจะมอบความ สนุกสาหรับทริปที่เธอต้องการ…รอยฮานยังเดินโน้มตัวไปข้างหน้าโดย เคียงคู่กั บหญิงสาว พร้อมให้ความช่วยเหลือด้วยการจับจูงเป็นระยะ และเมื่อเดินจนมีนาร์แทบหมดแรงแล้วนั่นแหละ ทั้งคู่ก็สามารถไต่ไปได้ จนถึงจุดสูงสุดของเนิน ร่างสาวที่นอนพลิกหงายท้องแล้วหอบตัวโยน ทาให้ชายหนุ่ม ต้องอมยิ้ม เขารอเวลาจนได้ยินลมหายใจหนักหน่วงของหญิงสาวค่อย คงที่ รอยฮานก็ชี้ชวนให้ดูแสงนวลผ่องจากท้องฟ้า 37
“อยู่บนนี้น่ะสูงพอสมควร ถ้าหายเหนื่อยแล้วลืมตาสักนิดคุณก็ จะเห็นว่าจักรวาลกว้างใหญ่ขนาดไหน” ค าพู ด แผ่ ว คล้ า ยเสี ย งกระซิ บ ที่ ดั ง ลอยมาจากที่ ไ กล ท าให้ หญิ ง สาวต้อ งเผยอเปลื อ กตาเพื่ อ มองขึ้ น ไปบนท้ อ งฟ้ า อัน ด าสนิ ท … นอกจากแสงกระจ่างนวลของพระจันทร์เกือบกลมดิกที่ทอจนเกิดนวล ประกายรุ้งไปรอบๆ วงกลม หญิงสาวยังเห็นดาวดารดาษกระจัดกระจาย ที่เปล่งแสงพอให้เห็นจนเธออดไม่ ได้ที่จะสูดลมหายใจลึกแล้วพูดราว เผลอไผล “สวยจังค่ะ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโชคดีแล้วสิ” “ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น” “ขอบคุณมากนะคะสาหรับทริปอันน่าประทับใจ” รอยฮานกั ด ริ ม ฝี ป ากแน่ น จนเจ็ บ แปลบเมื่ อ ได้ ยิ น ประโยค อ่อนโยนจากเธอ…เขาผิดใช่ไหม ที่กล้าหลอกลวงหญิงสาวจิตใจงามคนนี้ ดวงหน้าขาวผ่องของคนนอนเคียงพลิกกลับมาหา แต่ในขณะที่รอยฮาน กาลังตัดสินใจจะสารภาพบาปในใจ เสียงโห่ร้องน่ากลัวบางอย่างก็ดังขึ้น มีนาร์แทบไม่ได้สังเกตถึงเสียงนั้น เพราะเธอกาลังตื่นเต้นกับ บางสิ่งที่เห็น จู่ๆ หญิงสาวก็พลิกตัวตามเขาจนกลายเป็นนอนคว่า แล้ว สายตาของเธอก็เห็นแสงจากกองไฟที่จุดสว่างจากเบื้องล่าง จนสามารถ เห็นได้ชัดในยามค่าคืน ทาให้มีนาร์ตื่นเต้นจนหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง … รอยฮานไม่ได้หลอกเธอสักนิด เพราะตอนนี้หญิงสาวสามารถเห็นกองไฟ ซึ่งน่าจะเกิดจากการจุดของคณะทัวร์ที่เดินทางมาถึงก่อนล่วงหน้า “รอยฮาน พวกเขารออยู่ข้างหน้านั่นใช่ไหม เรารีบไปกันเถอะ” ในขณะที่ชายหนุ่มตกตะลึง เพราะไม่คาดว่าจะเจอกองไฟของ คนพักแรม…นี่มันหมายความว่าอย่างไร การก่อกองไฟข้างโอเอซิส มัน ไม่มีอยู่ในแผนงานของเขานี่นะ…รอยฮานซึ่งกาลังตัดสินใจว่าจะเอ่ยปาก 38
เรียกชวนหญิงสาวให้ไถลตัวลงเนินทรายอย่างเร็วรี่หรือหนีกลับลงไปที่ เดิม เนื่องจากไม่ไว้ใจเสียงดังที่ได้ยิน แต่ชายหนุ่มยังไม่ทันตัดสินใจดี เขาก็รีบเอ่ยบางอย่างเพราะสานึกผิดปนวิตก “มิน ผมมีเรื่องจะบอกคุณ” “อะไรหรือคะ” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตาจนทั่ว และฉับพลันนั้น ม้าหลายตัวก็วิ่งตะบึงขึ้นหาคนทั้งคู่ โจรทะเลทรายและเป็นแขกที่อยู่ในลิสต์รายการของรอยฮาน ปรากฏ ซึ่งชายหนุ่มครั้งแรกก็ยังไม่รับรู้ความจริงบางอย่าง จวบจนเสียง ตะโกนก้อง พร้อมดาบโค้งที่กวัดแกว่งจนสะท้อนแสงจันทร์ทาให้เขา ต้องเอะใจ…แปลกที่เขาไม่ยักรู้ว่าเพื่อนๆ จะแสดงได้สมบทบาทขนาดนี้ “รอยฮาน คุณจะบอกอะไรฉัน” “โจรทะเลทรายน่ะสิ หนีเร็ว” ไม่ต้องเตือนซ้า เพราะมีนาร์คลานปรู๊ดขึ้นสูงแล้วลุกนั่งบนยอด เนิน ภาพสุดท้ายในขณะที่ร่างของหญิงสาวลอยละลิ่วไปตามความลาด ชัน ของเนิน ทรายนั้น ก็ คื อ รอยฮานถู กทาร้ายจนทรุดฮวบก่ อนจะล้ม หายไปจากสายตา…
ทาให้ซาฮินต้องผวาตื่นแล้วคว้าทั้ งดาบโค้งและปืนซึ่งวางอยู่ข้างหมอน แล้วออกมายืนข้างกระโจม…แล้วหลังจากนั้น ชายหนุ่มก็ยืนจังก้าอย่าง เตรียมรับเหตุการณ์เมื่อเขาเห็นชายชุดดาบนหลังม้าที่ควบไถลตามหลัง หญิงสาวคนหนึ่งลงมาตามเนินทราย “รอยฮาน…รอยฮานคุณอยู่ไหนน่ะ…รอยฮาน…” เสี ย งเรี ย กแหลมยาวของหญิ ง สาวยั ง ดั ง ต่ อ เนื่ อ งท่ า มกลาง 39
ทะเลทรายอันเวิ้งว้าง ซึ่งแน่ล่ะ ที่รอยฮานจะได้ยิน แต่ชายหนุ่มยังนอน เงียบยิ้มกริ่มเหมือนมี ค วามสุข …เดี๋ยวเถอะ รอให้เธอดื่ม ด่ากั บ ความ ตื่น เต้น ของโจรทะเลทรายอีก สัก พั ก และเมื่ อถึ งเวลานั้ น เวลาที่เธอ เกือบจะสติแตก เขาเองนี่แหละที่จะออกไปช่วยหล่อนเอง ในขณะที่ชายหนุ่มยังนอนเล่นเพื่อรอเวลาอย่างครึ้มอกครึ้มใจ พร้อมทั้งวางแผนการเดิมๆ ว่าถูกปล้น รอยฮานก็ต้องผงกกายขึ้น เมื่อ ได้ยินเสียงโห่ร้องแปลกๆ ชวนขนลุก…ร่างสูงผวาพรวดลุกขึ้นก่อนจะไต่ ขึ้ น เนิ น ทรายแล้ว ทรุด ตัว ลงนอนคว่ าอี ก หน และแล้ว ภาพบางอย่า ง ที่เห็น ได้ค่ อนข้ างชัด ท่ามกลางแสงจัน ทร์สีเ งิน ยวง ก็ ทาให้ชายหนุ่ ม ใจหายวาบ ชายบนหลังม้า ที่เพิ่งควบผ่านเขาไปเพื่อตามหญิงสาวคนนั้น เริ่มถูกทาร้ายทีละคนจนร่างในชุดคลุมรุ่มร่ามนั้นหล่นจากหลังม้าลงกับ พื้น การต่อสู้ที่ดูจะวุ่นวายและเหมือนจริงจนเกินไป ทาให้รอยฮานหวั่น ไหวขึ้นมา “ริสกี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น นายและพรรคพวกไม่ได้อยู่ตรงนี้ใช่ ไหม” ชายหนุ่ ม ใช้โ ทรศั พ ท์ ข นาดกะทั ด รั ด ที่ซุ ก ซ่ อน แล้ ว โทรถาม เพื่อนในกลุ่มเสียงระรัว แต่เมื่อได้ยินเสียงจากฝั่งตรงข้าม รอยฮานก็อึ้ง จนพูดไม่ออก “แกอยู่ตรงไหนน่ะรอยฮาน เรารอแกจนเมื่อยแล้วนะโว้ย ทาไม มาไม่ถึงสักทีวะ” ประโยคต่อว่ายาวเหยียดจากเพื่อนหนุ่ม ทาให้รอยฮานรู้สึกเย็น เฉียบไปทั้งร่าง…นี่หมายความว่า เขาเจอโจรทะเลทรายของจริงอย่าง นั้นหรือ แล้วเธอล่ะ! มีนาร์? รอยฮานกาลังตัดสินใจเพื่อจะลงไปช่วยหญิงสาวที่ด้านล่างของ 40
เนินทราย แต่สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้มันดูวุ่นวายไปจนหมด…ร่างบอบบาง ของมีนาร์ที่ตั้งหลักได้เมื่อไถลจนถึงพื้น เขาก็เห็นเธอออกวิ่งเพื่อตรงไป หากองไฟวับแวมที่เห็น แต่ชายคนหนึ่งที่ควบม้าตามอย่างกระชั้นชิดก็ ตวัดด้ามปืนหรือท่อนไม้เข้ากับร่างนั้น จนรอยฮานเห็นหญิงสาวล้มลง ทั้งยืน ความตกใจและรู้สึกผิดทาให้เขาเตรียมจะไถลตัวตามลงไป แต่ แล้ว เสี ย งปื น ที่ดังสนั่ น พร้อ มร่างที่ อยู่บ นหลังม้ า ตกลงกั บ พื้น ทาเอา รอยฮานต้องนิ่งอึ้งแล้วทรุดตัวลงนอนแนบกับเนินทรายอีกหน ร่างสูงตระหง่านของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่อุ้มร่างอ่อนปวกเปียก ของมีนาร์ไว้ เกือบทาให้เขาวิ่งไถลข้ามเนินทรายลงไปช่วย แต่เพราะ ความระมัดระวังแท้ๆ ที่ทาให้รอยฮานรีบค้นหากล้องส่องทางไกลจาก เป้ก่อนจะนามาแนบกับดวงตาแล้วมองภาพที่เห็นจากเบื้องล่าง เครื่องแต่งกายของชายคนนั้นอาจจะเปลี่ยนไป แต่หน้าตาอย่าง นั้น คิ้วเข้มแทบจะเห็นชัดกว่าสิ่งอื่นๆ บนใบหน้ารวมไปถึง เหยี่ยวตัว ใหญ่ที่บินวนไม่ห่างจากวรกาย เขาคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก… องค์ชายซาฮิน รอยฮานออกจะตกใจอยู่มาก เมื่อพบว่าตนเองได้เจอกับคนที่ ต้องตามดูแลอย่างไม่คาดฝัน หนาซ้าองค์ชายหนุ่มยังมาเกี่ยวพัน ด้วย การช่วยเหลือผู้หญิงที่เขาหลอกมาเสียอีก แล้วคราวนี้เขาจะทาอย่างไร เพราะครั้นจะลงไปช่วยเธอแล้วขอมีนาร์มาจากอีกฝ่าย รับรองว่าซาฮิน ต้องสงสัยเขาแน่ เพราะซาฮินรู้จักเขาเป็นอย่างดีเสียด้วย ภาพขององค์ชายซาฮินที่อุ้มร่างของนักท่องเที่ยวผู้หลงกลเขา เดินตรงไปที่เต็นท์ซึ่งสะบัดเพราะแรงลม ทาให้รอยฮานต้องยกมือทั้งคู่ ปิดดวงตาตนเองไว้แน่น ก่อนจะพึมพาเสียงเครืออย่างสานึกผิด “ขอโทษนะมิ น ผมไม่ ตั้ ง ใจจะให้ เ รื่ อ งมั น วุ่ น วายขนาดนี้ ” 41
ชายหนุ่ ม ได้ แ ต่ พึ ม พ าเสี ย งหดหู่ ก่ อ นจะเดิ น ย้ อ นกลั บ ไปที่ ร ถ แล้ ว จัดการติดต่อกับอัสลานอย่างเร็วที่สุด “อัสลาน…ข้า…เอ่อ…พบองค์ชายแล้ว” “ดีจริง เร็วเหมือนกั น นะ แล้ว เจ้าเป็ นอย่างไรบ้ าง อ้อ ! ห้าม ปรากฏตัว ให้ ซ าฮิ น เห็ น เป็ น อั น ขาด ถ้ า หมอนั่ น รู้ว่ า นายตามไปดู แ ล รับรองว่าเราจะซวยด้วยกันทั้งคู่” “ข้าทราบ…แต่…มันมีเรื่องบางอย่าง” “เรื่องอะไรรึ” ค าถามอย่ า งสงสั ย จากอี ก ฝ่ า ย ท าให้ ร อยฮานไม่ ก ล้ า เล่ า เรื่องราวทั้งหมด แล้วที่สุดชายหนุ่มก็เพียงแต่พูดถึงเหตุการณ์บางอย่าง เท่านั้น “เราพบโจรทะเลทราย…แต่ข้าไม่ทันได้ช่วย องค์ชายก็จัดการ ก่อนจนเรียบร้อย” “อ้อ! ก็ดีแล้วนี่ รอยฮานความจริงซาฮินก็มีฝีมือของเขา แต่ที่ เราให้เจ้าตามไปดู เพราะเราเชื่อใจฝีมือเจ้า ซาฮินเดินทางคนเดียวข้าไม่ อยากให้ เขาไร้ ค นดูแ ล เขาเป็ น ถึ งองค์ ชายนะรอยฮาน ตระกู ลเรามี หน้าที่ปกป้องคนที่เป็นรัชทายาท” “ข้าเข้าใจ” “ดีแล้ว ฝากดูแลซาฮินด้วยนะ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทาให้ข้าต้อง ผิดหวัง” รอยฮานกดปิดสายอย่างเงียบงัน เมื่อรู้สึกว่าตนเองมีความผิด จนแทบไม่กล้าจะสู้หน้าใคร…อัสลานมักจะย้ากับเขาเสมอว่า สายเลือด ทุกหยดของตระกูลฮาบาส แม้จะมีอยู่ในกายของใครสักเล็กน้อย นั่นก็ ต้ อ งนั บ ว่ า มี ค วามส าคั ญ อย่ า งยิ่ ง ยวด เนื่ อ งจากต้ อ งรั บ ภาระอั น หนักหน่วง…การดูแลและค้าจุนบัลลังก์กษัตริย์แห่งการ์ซา 42
ชายหนุ่มยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกถึงความเหลวไหลของตนเอง ในที่สุด รอยฮานก็ตัดสินใจกระทาบางสิ่ง และเป็นการกระทาที่เขาไม่เคยเห็นดี เห็ น งามมาก่ อ น…เขาสั ญ ญาด้ ว ยเกี ย รติ ที่ มี อั น น้ อ ยนิ ด ในสายเลื อ ด ลูกผสมอย่างเขา ว่าแม้ในอดีต เขาอาจจะเคยทาสิ่งเลวๆ มามาก แต่ เพราะผู้หญิงคนนั้น รวมถึงคาพูดของลูกพี่ลูกน้องที่ชื่ออัสลาน มันทาให้ รอยฮาน รู้ สึ ก มุ่ ง มั่ น กั บ การท าหน้ า ที่ อั น ยิ่ ง ใหญ่ … เขาจะใช้ ค วามรู้ ทุก อย่างที่ร่าเรีย นมา ไม่ ว่ าจะเป็ น ความรู้ทางด้านทหาร หรือแม้ แ ต่ ความรู้ ใ นแหล่ ง โจรต่ า งๆ ว่ า เขา จะปกป้ อ งและดู แ ลเจ้ า ชายซาฮิ น นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
t
43
รอยฮานก็เดิน ย้อนกลับไปที่รถ แล้ว ชายหนุ่ มก็ โทรหาเพื่อน ก่อนจะ เรียกให้อีกฝ่ายมาหา…รถคันใหญ่ที่แล่นตรงมา และเขารู้อยู่เต็มอกว่า บนรถคันนั้นมีเพียงคนขับคนเดียวคือเพื่อน ทาให้ชายหนุ่มอดรู้สึกชิงชัง ตนเองไม่ได้…ทาไม เขาช่างเป็นคนที่เจ้าเล่ห์หลอกลวงได้ถึงปานนี้ “งานนี้เป็ น งานสุดท้าย เราจะไม่ ทาแบบนี้อีก ” เขาพูด เสีย ง เรียบเมื่อเห็นเพื่อนลงจากรถแล้วเดินเข้าหา “แล้วเธอไปไหนล่ะ นายอย่าบอกนะว่าเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นน่ะ” “ก็…ไม่เชิง เอาเป็นว่านายรับเงินนี่ไปก็แล้วกัน” “รอยฮาน ไม่เกิดเรื่องจริงๆ นะ เราไม่อยากเข้าคุกนะโว้ย” “ไม่มีอะไรมากหรอกน่ะ นายกลับไปเถอะ เรื่องทางนี้เราดูแล เอง รับรองนายไม่เดือดร้อนแน่” “ขอให้จริงเถอะ” ริสกี้รับเงินจากเพื่อนหนุ่ ม ก่อนจะเดินตรงกลับไปที่รถแล้วหัน กลับมาอีกครั้งเมื่อถูกอีกฝ่ายเรียกไว้ “ว่าไง มีอะไรอีกรึ” “เราจะทิ้งรถไว้ที่นี่นะ พรุ่งนี้นายให้คนมาเอารถที หรือถ้าไม่
หนังสือชุดพิเศษ เหนือทราย The Small Series เหนือทรายใต้ดวงดาว ถ้าการถ่ายรูปผู้ชายคนหนึ่งแล้วถูกกล่าวหาว่าทาผิดอย่างใหญ่ หลวงอาจทาให้หญิงสาวไม่ เชื่อ แต่เมื่อต้องถู กตามล่าราวอาชญากร สงคราม มธุรินจึงได้แต่จาใจรับความช่วยเหลือจากชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่ง อาสาว่ า จะปกป้ อ งเธอให้ ร อดพ้ น จากอั น ตราย…อั ส ลานคื อ ผู้ ที่ ยื่ น ข้อเสนอแสนหวั่นใจ “ยอมเป็นอีหนูของเขาเธอก็จะรอด” อัสลาน-มธุริน อัสลาน ฮาบาส หรือ ชีคอัสลาน ฮาบาสอัสซาร์สิงโตหนุ่มแห่ง ทะเลทรายซีเรีย …นักธุรกิจที่ทาอาชีพเกี่ ยวกับ ยกทรงของผู้หญิงและ เชี่ย วชาญขนาดบอกคั พ ได้แ ค่ ชายตาแล แต่ เ มื่ อเขาได้ พ บกั บ ผู้ ห ญิ ง คนหนึ่ง ความพึงใจทาให้เขาหาเหตุจนเขารวบหัวรวบหางเธอได้แล้ว จู่ๆ วันที่เขาจดทะเบียนสมรสกับเธอ มธุรินกลับถูกชิงไปต่อหน้า …ใคร พาเธอหนีไปเขาอาจจะไม่รู้ แต่องค์ชายราจีฟ คนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กลับ ตกเป็นเหยื่อการจองล้าง จนต้องรับมือกับอัสลานอย่างไม่รู้ตัว
เหนือทรายใต้ผืนฟ้า คืนพิศวาสอันเร่าร้อนระหว่างเขาและหญิงสาวที่ไม่มีใครรู้จัก... แค่ช่วงคืนสั้นๆ เธออาจจะถูกลืมเลือนจากทุกคน แต่สาหรับฟาฮาสแล้ว เขากลับรู้สึกคล้ายชีวิตทั้งชีวิตต้องสูญหาย เมื่อเธอจากไปหลังจากค่าคืน อัน หวามใจ...จนชายหนุ่ม ต้องสัญญากั บตัวเอง “แม้จะอยู่ไกลจนถึ ง ปลายฟ้าชีวิตและดวงวิญญาณแห่งข้าจะตามหาเจ้าให้จงได้” ฟาฮาส-ณรินา องครัก ษ์ ห นุ่ ม รู ป งาม ที่ เ ก่ งการรบทุ ก รู ป แบบ แต่ เ ฉยชาต่ อ อิส ตรี ทุ ก นางมาตลอด ต้ อ งตกเข้ า สู่ บ่ ว งรั ก และเสน่ ห ากั บ หญิ ง สาว คนหนึ่งอย่างคาดไม่ถึง..การตามล่าเพื่อหาดวงใจเริ่มต้นขึ้น และมันไม่ ยากเกินความสามารถของแมวป่าแห่งทะเลทรายเช่นเขา แต่..ทั้งๆ ที่เจอเธอแล้ว ฟาฮาสกลับพบว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด ไว้แม้แต่น้อย สาหรับการไขว่คว้า “เจอรี่” สาวสวยที่ได้ทั้งตัวและหัวใจ ของเขาไปอย่างไม่ตั้งใจ