ผู้เขียน bigger พิสูจน์อักษร amany ปก-ศิลปกรรม amany พิมพ์ครั้งที่ 3 กุมภาพันธ์ 2557 ในรูปแบบ ebook
จากใจ bigger เรื่อ งนี้ถือว่าเป็นภาคพิเศษจากเรื่องกลลวงรัก ภาค 1 นะคะ แต่ที่ออกหลังสุดจนกลายเป็นเล่มสุดท้าย สาเหตุเพราะว่า ตอนเขียนๆ เสร็จแล้วไม่ได้ส่งสานักพิมพ์ พอคนอ่านอ่านจนจบ เล่ ม อื่ น ๆ เลยไปถามส านั ก พิ ม พ์ ว่ า หายไปไหนคู่ ห นึ่ ง ก็ เ ลย นาเสนอเรื่องนี้ไป สุดท้ายก็กลายเป็นว่าได้พิมพ์ทีหลังชาวบ้าน ^^ ถ้าอ่านเล่มนี้ คนอ่านจะเข้าใจที่มาที่ไปของกลลวงรัก ภาค 2 (คิง…คิงสตัน หรือ ชื่อไทยคือ คิรินทร์) ได้ทันที ขอบคุณนักอ่านทุกๆ ท่านเช่นเดิม และขอบคุณเจ๊นี่ที่ ช่วยจัดทารูปเล่ม ตลอดจนทาปกอย่างสวยงาม ขอให้อ่านอย่าง เพลิดเพลินและมีความสุขนะคะ ดีใจที่เรายังรักกันเสมอมา bigger
ผังตระกูล พิทักษ์เกียรติดารง ปู่ (พิทักษ์เกียรติดารง)
ย่า (พี่สาวปู่) (ดารงกิจ)
ลูกสาว (เกียรติไพศาล)
ลูกชาย (ดารงกิจ) (ลุงที่บอกเล่า เรื่องราว)
ลูกชาย (ดารงกิจ)
พ่อ
พี่ชาย 1
พี่ชาย 2
พี่ชาย 3 พวงเพชร
คีตกานต์ (คีท) ลลิล (ลิล)
ภัทธร (ภัท) แก้วกัลยา (แก้ว)
พ่อของไตรภพ
ปรัชญ์ ดารงกิจ ดลฤดี (หนูดี)
ไตรภพ ดารงกิจ แพรพลอย พาณิชย์กุล (แพร)
ปณพล (พอล) อุษา (ษา)
วาคิม (คิม) แพรวา (ไหม) วิชาญ ปาวี
นาคิน (คิน) บุษบากร (บุษ)
คิรินทร์ (คิง คิงสตัน) ไอรดา (ไอ)
คีตภัทธ (ครีส) พลอยไพลิน (พลอย)
1 แฝงความเย็ น เยี ย บที่ นั่ ง อยู่ ใ นห้ อ งพั ก ผู้ โ ดยสารในสนามบิ น กลายเป็นจุดสนใจของสาวน้อยสาวใหญ่โดยไม่รู้ตัว เขานั่งนิ่ง ราวกับรอใครบางคน…แต่ความจริงแล้วกลับไม่ใช่ ปรัชญ์ เพิ่งเดินทางกลับมาถึงประเทศไทยหลังจากการ เดินทางจากไปพร้อมความเจ็บช้าคราวนั้น …7 ปีมาแล้วที่เขาไม่ เคยย่างกรายกลั บ แต่วัน นี้เขาต้องกลับ ในเมื่อ แม่บังเกิดเกล้ า มีกาหนดปล่อยตัววันนี้ นี่ต่างหากที่ทาให้เขารีบรุดมา ชายหนุ่มออกเดินทางจากประเทศอังกฤษเพื่อกลับบ้าน เกิดโดยไม่บอกกล่าวใครด้วยซ้า ทั้งนี้เพราะความชิงชังและโกรธ แค้นกับความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับมันเกินทน สิ่งเหล่านั้นมัน หล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนเลือดเย็นโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่ ม รอเวลาจนฟ้ า ใกล้ ส างร่ า งสู ง นั้ น จึ ง ลุ ก ขึ้ น เชื่องช้าก่อนเดินออกจากสนามบิน เพื่อไปรับมารดาของตนเอง ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า…เนื่องด้วยเขาไม่อยากเห็น และไม่อยาก
ยุ่งเกี่ยวกับญาติของตนอีก ต่อไป ใบหน้าสวยยิ้มเย็ นปนเหยียด หยามเมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้น…ดลฤดีผู้หญิงที่เขาเอ่ยได้เต็มคาว่า ใจง่าย… ข่าวคราวที่ได้รับมันมากพอจะประมวลได้ว่า …แม่ของ เธอแทบจะประเคนลูกสาวให้กับลูกชายเศรษฐีที่จบมาจากนอก ใหม่ๆ วัยใกล้เคียงกันและไม่มีทีท่าว่าเธอจะปฏิเสธทั้งที่เขาเฝ้า รอเธอมาแสนนาน…เฝ้าทะนุถนอมเพราะเห็นเป็นเด็กสาวไม่เคย คิดแม้แต่น้อยว่าโตแล้วคนรักเขาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ ปรัชญ์คิด ด้วยความขมขื่นและชิงชังว่าถ้าเขาจะรวมเธอไว้กับญาติเลวๆ ที่ จะคิ ด บั ญ ชี ก็ ค งไม่ ผิ ด ร่ า งสู ง เดิ น รวดเร็ ว ยิ่ ง ขึ้ น เพื่ อ ออกจาก สนามบินจุดมุ่งหมายคือที่คุมขังมารดาของเขา…ญาติคนเดียวที่ เหลืออยู่บนโลกใบนี้ ภาพหญิงสู งวัยที่ ถูก เจ้าหน้าที่พ าออกมาจนพ้น ประตู เหล็กหนาหนักของเรือนจา ทาให้ชายหนุ่มถึงกับกัดกรามแน่น จนปวดหนึบ เธอดูทรุดโทรมและอ่อนแอจนเขาแทบไม่อยาก เห็น…ปรัชญ์ ยืนนิ่งมองมารดาเหมือนจะประทับภาพนี้ไว้เพื่อ เตือ นใจตัวเองพลางตั้งใจว่า…ใครที่ทาให้แม่เขาเป็น แบบนี้ … ต่อไปเขาจะเอาคืนให้สาสม คุณพวงเพชรเห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มในชุดสูทเรียบ กริบนั่นก็หยุดชะงัก ก่อนเขม้นมองเพราะแทบไม่แน่ใจกับสิ่งที่ ตนเองเห็น…หน้าตาแบบนี้ใช่บุตรชายของเธอแน่หรือ ในขณะที่ หญิงสูงวัยลังเล…เสียงแผ่วเครือนั่นต่างหากที่ทาให้เธอแน่ใจใน ที่สุด “คุณแม่” 6
“ปรัชญ์ ปรัชญ์ใช่ไหมลูก” “ครับ…แม่…ผมมารับ” ชายหนุ่ม รับ คาเสียงเครือ สะท้านก่อนจะตวัด มารดาที่ ซูบเซียวมาไว้แนบอกกว้างด้วยความอาดูร ดวงตาคมดุแห้งผาก แข็งกร้าวขณะรัดร่างนั้นไว้แน่นจนคุณพวงเพชรตกใจ พลางรีบ ดั น ตั ว เองออกมา นั ย น์ ต าจ้ อ งบุ ต รชายนิ่ ง อย่ า งพิ จ ารณา… ชายหนุ่มคนนี้ใช่บุตรชายเธอจริง ๆ หรือ เธอจาได้ว่าเด็กหนุ่มใน อดีตเป็นเด็กร่าเริงเพียงใด ผิดกับผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า เธอในตอนนี้ มันช่างต่างกันลิบลับจนทาใจเชื่อแทบไม่ลง “ปรัชญ์ ลูกมาเมื่อไหร่กัน…วันนี้หนูดีบอกว่าจะมารับแม่ นี่นาแล้วเจอกันหรือยังลูก” คุณพวงเพชรถามบุตรชายที่ยืนนิ่งด้วยความเคลือบแคลง และดูน่ากลัวชอบกลอยู่ในความรู้สึกของเธอ…การที่ถูกคุมขัง เป็นเวลาหลายปี ค่อยปรับเปลี่ยนนิสัยเก่าของตนไปมากมาย… จริงอยู่ในคราแรกที่ถูกคุมขังเธออาจทาใจไม่ไ ด้ แต่ไ ม่ นานการเอาใจใส่จากคนรอบข้างที่ร่วมชะตากรรมเดียวกัน ทั้งที่ ฐานะอาจจะต่างกันลิบลับแต่ก็รักใคร่ด้วยความจริงใจ ประกอบ กับการอ่านหนังสือธรรมะที่มีคนใจดีหยิบยื่นให้ ทาให้เธอรู้จัก ปล่อยวาง “ผมมาครู่นี้เองมาถึงก็มารับแม่เลย เรากลับกันดีกว่านะ ครั บ ” เขาตอบขณะประคองร่ า งมารดาทั น ที เ พื่ อ พาไปที่ ร ถ แท็กซี่ซึ่งจอดรออยู่ “รอหนูดีก่อนไหมลูก” หญิงสูงวัยท้วงเบาๆ ขณะกวาดสายตาไปรอบบริเวณราว 7
มองหาหญิงสาวที่เอ่ยถึง “อย่าเลยครับแม่…เรามีกันแค่แม่ลูกก็พอ…ผมไม่ต้องการ ใครอีก” คุณพวงเพชรมองบุตรชายด้วยความงุนงงแต่ก็ยอมเดิน ตามแรงดึงนั้น เขานั่งนิง่ ไปตลอดทางจนรถที่พามาจอดลง ชายหนุ่ม ชาระเงิน เรียบร้อยก็ป ระคองมารดาลงจากรถ…คุณ พวงเพชร เหลือบสายตามองบ้านหลังใหญ่โตเบื้องหน้าด้วยความแปลกใจ ก่อนหันกลับมาถามบุตรชาย “ที่นี่ที่ไหนปรัชญ์” “บ้านของแม่ …ต่อไปแม่จะอยู่ที่นี่ ” เขาตอบเสียงห้วน ขณะพามารดาเข้าบ้านทันที “บ้านเก่าเราล่ะลูก ลูกขายมันแล้วหรือไง” “ครับ ผมขายแล้ว” “ทาไมไม่อยู่กับพี่ๆ น้องๆ ละลูก อยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ เหงาแย่หรือไง” เธอถามบุตรชายไปแล้วก็สะดุ้งทั้งตัว เมื่อร่างสูง ที่เข้าไปยืนกลางห้องโถงหันขวับกลับมา “แม่ เราไม่มีญาติพี่น้อง ใครกันที่เป็นญาติเรา คนที่เป็น ญาติเขาทากันแบบนี้หรือไงแม่ต้องอยู่ที่นั่นตั้งหลายปี ผมจะไม่ นับญาติกับพวกมัน…ผมเกลียดมัน” ชายหนุ่ ม ตะโกนใส่ ม ารดาดุ เ ดื อ ดใบหน้ า ขาวจั ด นั้ น ซีดเผือดจนน่ากลัวขณะดวงตาคู่นั้นแฝงแววชิงชังอย่างล้นเหลือ เมื่ อ เอ่ ย ถึง ค าว่า ญาติ … คุณ พวงเพชรมองบุ ต รชายเหมือ นคน แปลกหน้าไปแล้วเมือ่ เห็นอาการเคียดแค้นอย่างน่าอกสัน่ จนต้อง ถอยออกห่างจากร่างนั้นอย่างไม่รู้ตัว…นี่ไม่ใช่ลูกชายคนเดิมของ 8
เธอแต่เป็นใครก็ไม่รู้ที่ดนู ่ากลัวเหลือเกิน จนเธอเองอดหวาดกลัว ไม่ได้ “ปรัชญ์ ไม่มีก็ไม่มีลูก แม่ไม่ได้ว่าอะไรเราอยู่กันสองคน ก็ได้นะ” เปลวไฟที่แทบจะฉายกราดออกมาจากดวงตาคู่นั้น สงบ ลงเมื่อได้ยินมารดาพูด เขาทิ้งร่างกับโซฟาตัวใหญ่ ก่อนถอนใจ ยาวราวเหนื่อยอ่อนเพราะร่างสูงนั้นคุ้มลงจนไหล่ห่อ “แม่ครับ ผมอยู่ได้ไม่นานเพราะผมจะกลับอังกฤษ แต่ ถ้าเคลียร์งานที่โน่นเสร็จ ผมจะย้ายกลับมาอยู่กับแม่สักพักแล้ว เราจะกลับไปอยู่ที่อังกฤษด้วยกัน” “ลูกหมายความว่าอย่างไรปรัชญ์ เราจะไปอยู่อังกฤษรึ” คุณพวงเพชรเอ่ยด้วยท่าทางตกใจ “ครับแม่ ผมจะมาทางานที่สาขาในประเทศไทยสักพัก บอสให้ผมมาดูแล พอเรียบร้อยเข้าที่เข้าทางผมจะพาแม่ไปอยู่ที่ อังกฤษ เราจะอยู่กันที่นั่น…ตลอดชีวิต” ชายหนุ่มพูดเสียงขื่น ความจริงที่เขากลับมานี่มันมีอะไร มากกว่านั้น …เขาตั้งใจที่จะมาเลยเชียวล่ ะ ถึงกับเข้าไปคุยกับ บอสเลยทีเ ดียว ความสามารถในการทางานของเขาบวกกั บ จิตใจที่กระด้างและโหดร้ายกับคู่ต่อสู้กระมัง ทาให้เขาเป็นที่รัก ของบอสจนรักเขาเหมือนเป็นลูกจริง ๆ ใช่…เขาเป็นลูกบุญธรรม ของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ฝ่ายตรงข้ามกับอาหนุ่มของเขา… เพราะเขา “ตั้งใจ” ที่จะให้เป็นแบบนั้น คราวนี้บริษัทของอาเขา ที่นี่จะต้องเละเป็นวุ้น… หน้า สวยแต่ เยื อ กเย็น นั้น ยิ้ม ดุ ๆ เมื่ อ นึก ถึง ตรงนี้เ ขามี 9
เรื่องสนุกๆ ที่จะทาอีกเยอะแยะเลยเชียว “แม่พักผ่อนก่อนดีกว่า …ผมก็จะพักบ้างอีกสามวั นค่อย เจอกันนะครับแม่” “ปรั ช ญ์ แล้ ว ลู ก จะไม่ บ อกหนู ฤ ดี ห รื อ ไงว่ า ลู ก กลั บ มาแล้ว” “ไม่จาเป็น” คุณพวงเพชรได้ยินเสียงเย็นชานั่นก็ถอนใจ เธอไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างบุตรชายและเด็กสาวคนนั้น ก่อนที่เขาจะ จากไปก็เห็นรักกันดีอยู่ แต่พอเธอถูกจับบุตรชายก็เงียบหายไป ไม่เคยส่งข่าวคราวมาแม้แต่น้อย มีเพียงสาวน้อยคนนั้นที่แวะ เวียนมาหาไม่ได้ขาด ทุกครั้งที่มาก็จะพูดให้กาลังใจ เล่าเรื่องดีๆ เหมือนปลอบโยนเธอ แต่ตาคู่คมนั้น บางครั้งที่แฝงแววเศร้าสร้อย จนเธอผิดสังเกต แต่ก็ไม่กล้าถามจนกระทั่งบัดนี้ …คุณพวงเพชร มองร่างสูงของบุตรชายที่เดิ นเอื่อยขึ้นชั้นบนด้วยความหนักใจ เธอไม่ชอบลูกชายแบบนี้สักนิด ปรัชญ์พักอยู่ที่บ้านสามวันก็กลับอังกฤษจริง ๆ หลังจาก นั้นอีกสองอาทิตย์ชายหนุ่มก็กลับมาประเทศไทยอีกครั้ง …และ เขาพร้ อ มที่ จ ะเริ่ ม งานทุ ก อย่ าง ดวงหน้า สวยแต่ ห ยิ่ ง ยโสนั้ น กลายเป็นที่ถูกใจของสาวๆ ในบริษัทสาขาของพ่อบุญธรรมอย่าง ง่ายดาย กิตติศัพท์ความหล่อและความเก่ง ตลอดจนเป็นถึงบุตร บุญธรรมของมหาเศรษฐีจากต่างประเทศ ทาให้ทุกคนอยากรู้จัก และชายหนุ่มก็เปิดตัวครั้งแรกในงานเปิดตัวซอฟต์แวร์รุ่นใหม่ ของบริษัทที่มีสาขาในประเทศไทย ภัทธร เกียรติไพศาลมองชายหนุ่มเบื้องหน้าเหมื อนไม่ 10
เชื่อสายตา เมื่อโฆษกของงานประกาศชื่อนั้นออกมา “เชิญพบกับประธานสาขาคนใหม่ คุณปีเตอร์ แซคคารี่ ครับ ผม” เสี ยงปรบมือ เกรียวกราวพร้อ มเสี ยงอุทานของสาว หลายคนในงานเมื่อชายหนุ่ม ปรากฏตัว ภัทธรมองร่างสูงใหญ่ หน้าสวยแต่ตาดุเยียบเย็นนั้น ก่อนอุทานในใจจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง “นายปรัชญ์ ” ภัทธรครางเสียงดังเมื่อเห็นเขาเป็นครั้ง แรก นี่มันใช่นายปรัชญ์ จริงๆ หรือเปล่า เพราะผู้ชายที่เขาเห็นนี้ ถึงจะใบหน้าใช่แน่นอนแต่ดวงตาและท่าทางหยิ่ง ยโสนั่นไม่น่า ใช่… เขาอยากพูด และทัก ทายใจแทบขาดแต่ก็ต้อ งจาใจรอให้ ญาติ ห นุ่ ม กล่ า วเปิ ด งานจนแล้ วเสร็จ และลงมาทั ก ทายลู ก ค้ า ด้านล่าง ร่างสูงนั้นยืนตรงหน้าเขานิ่ง ตาคมหลุบต่านิด ๆ นั่นดู แปลกไปก่อนที่ดวงตานั้นจะตวัดมองหน้าเขาเหมือนเยาะเย้ย และเย็นเยียบ “ปรัช ญ์ ใช่ ไ หม” ภั ทธรชั ก ไม่แน่ ใจขึ้น มาเมื่อ มองสบ ดวงตาคู่นั้น “ปีเตอร์ แซคคารี่ครับผม หรือเรียกว่าพีทก็ได้” เขาตอบ เสียงเย็นชากลับมาแต่ภัทธรกลับหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินเสียงนั้น ก่อนจะตบไหล่ชายหนุ่มเบื้องหน้าแรงๆ “จะปีเตอร์ห รือ พีท นายก็คือ ปรัช ญ์วัน ยังค่า” ร่างสู ง ตวัดมือที่อยู่บนไหล่ตวั เองออก เหมือนไม่ใยดี ก่อนพูดเสียงเรียบ เฉย ทั้งปากยิ้มนิดๆ “ขอโทษ คุณคงจาคนผิด” ภัท ธรอ้า ปากค้ าง เมื่ อ ได้ยิ น ประโยคนั้น เขาไม่ ใช่ ค น 11
ความจาเสื่ อม ทาไมเขาจะจาญาติที่โตมาด้วยกันไม่ไ ด้ แต่ถ้า อีกฝ่ายพูดแบบนีแ้ สดงว่าตัดญาติขาดมิตรกันแน่นอนแล้ว ภัทธร สูดหายใจลึก ก่อนโค้งให้ชายหนุ่มตรงหน้า พร้อมยื่นมือไปหา “ขอโทษผมอาจจะจาคนผิดจริงๆ ผมภัทธร เกียรติไพศาล ประธานบริษัทเอนเตอร์ไพรส์ยินดีที่ได้รู้จักคุณปีเตอร์ ” ชายหนุ่ม ยิ้มเย็นก่อนยื่นมือมาบีบอีกฝ่ายแน่นกระชับ พร้อมกระซิบแผ่ว “แล้วเราจะได้เจอกันอีกคุณภัทธร” ร่างสูงนั้นหันหลังให้เขาทันทีเมื่อพูดจบภัทธรถึงกับอึ้ง เมื่อเห็น กิริยาของอีกฝ่ าย เขาอยากรู้นัก ถ้านายปรัช ญ์เจอกับ ยายหนูดีจะทาแบบเดียวกับเขาหรือเปล่า ภัทธรคิดได้และความ ใจร้อนทาให้รีบกดโทรศัพท์หาหญิงสาวทันที “หนูดี มาหาพี่ได้ไหม พี่อยู่ที่งานเปิดตัว ซอฟต์แวร์ตาม บัตรเชิญที่หนูดีเอาให้พี่นั่นแหละงานยุ่งมากหรือเปล่า” “ยุ่งค่ะพี่ภัท ลูกค้าสั่งยกเลิกสินค้ากันตั้งหลายรายหนูดี ปวดหัวไปหมดแล้ว” “สั่งยกเลิกหรือ หมายความว่าไง” ภัทธรถามกลับด้วย ความตกใจกับข่าวที่ได้รับจากเลขาสาว “ไม่ ท ราบค่ ะ หนู ดี ก าลั ง หาข้ อ มู ล อยู่ … แต่ อี ก ไม่ น าน น่าจะทราบพี่ภัทเสร็จธุระหรือยังคะจะได้มาช่วยกัน” “ได้หนูดี พี่จะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหละรอสักชั่วโมงนะพี่มี เรื่องส าคัญจะบอกด้วย” ภัทธรมองร่างสูงที่ยืนหันหลั งคุยกับ ลูกค้ารายอื่นอยู่ด้วยความอึดอัดแต่สุดท้ายเขาก็ตัดใจรีบกลั บ บริษัทเพื่อให้ทันเรื่องสาคัญที่มีมา ก่อนพึมพาเบาๆ กับตัวเอง “ค่อ ยคิด เรื่อ งนายปรัชญ์แล้วกัน ” ปรัชญ์ชาเลืองมอง 12
ภัทธรที่ เดิ น ลิ่ ว ๆ ออกจากงานด้ วยสี ห น้า คล้ ายสะใจ…ป่ านนี้ หมอนั่นน่าจะรู้แล้วเรื่องโดนยกเลิกออเดอร์สินค้า …นี่เขากาลัง แค่ เ ริ่ ม ต้ น เท่ า นั้ น …ใบหน้ า ขาวยิ้ ม ดุ ข ณะเหลื อ บแลตามหลั ง ภัทธรอย่างเลือดเย็น o
13
2 หญิงสาวที่รออยู่ยื่นแฟ้มเอกสารให้ทันทีเหมือนใจร้อน เมื่อเห็น ชายหนุ่มนั่งเรียบร้อยก็เอ่ยคล้ายรายงานเสียงรัว “หนูดีพอจะรู้แล้วค่ะว่าทาไมลูกค้าถึงแคนเซิล ตอนนี้มี สินค้าประเภทเดียวกันคุณภาพใกล้เคียงกับของเรา แต่ราคาถูก กว่าเกือบครึ่งมาขายให้ยังงี้ใครๆ ก็ต้องเปลี่ยนใจ หนูดีว่านี่แค่ เริ่มต้นนะคะ ออร์เดอร์ที่มีอาจจะถูกยกเลิกตามมาอีก พี่ภัทจะ ตัดสินใจยังไงดีคะ” ชายหนุ่มเปิดเอกสารดูคร่าวๆ ก่อนปิดดังปัง ขณะถามเสียงหนัก “พอจะรู้ไหม ลูกค้าที่ยกเลิกสินค้าของเราเขาไปซื้อของ จากบริษัทอะไร” “ค่ะ ชื่อ บริษัท แซคคารี่ เป็น ของต่างชาติน่ะค่ะ หนูดี ลองถามจากลูก ค้าที่สนิทกัน กว่าเขาจะบอกก็ยากพอดู พี่ภัท สงสัยไหมคะว่าทาไมบริษัทต่างชาติแท้ ๆ ถึงขายของได้ถูกกว่า ของเราทั้ง ๆ ที่ฐานผลิต อยู่ในประเทศของเราด้วยซ้า” ภัทธร
เงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะถามเลขาสาวเสียงเบาทั้งร่างเกร็งเครียด อย่างไม่รู้ตัว “หนู ดี บ อกพี่ ใ หม่ อี ก ที ซิ บริ ษั ท อะไรที่ ลู ก ค้ า ของเรา เปลี่ยนไปซื้อ” “บริษัทแซคคารี่ค่ะพี่ภัทรู้จักหรือคะ” ภัทธรเอนร่างพิง พนักเก้าอี้ก่อนถอนใจยาว ใช่บริษัทที่เจ้าปรัชญ์ทางานหรือเปล่า หรือเพียงแต่ชื่อบริษัทดันไปคล้ายนามสกุลใหม่ของมันเท่านั้น “หนูดี หาที่อยู่ของบริษัทนี้ให้พี่หน่อยแล้วก็ดูผู้บ ริหาร ด้วยว่าเป็นใครจดรายละเอียดมาให้หมด พี่อยากได้เร็วที่สุด ” หญิงสาวรับคาก่อนเตรียมจะลุกออกจากห้อง ร่างสูงระหงนั้น หยุดชะงักเมื่อถูกเรียกไว้ “หนูดี…นั่งลงก่อนพี่อยากจะถามอะไรหน่อย” “พี่ภัทมีอะไรหรือคะ” ภัทธรมองหญิงสาวที่นั่งตัวตรง ด้านหน้าด้วยสายตาพิจารณา เธอโตแล้วและเปลี่ยนไปมากจน จาแทบไม่ได้ เด็กผู้หญิงผอมเก้งก้างคนเดิมหายไป กลายเป็น สาวสวยหน้าหวานปานจะหยดมีเพียงตาคมดุเท่านั้นที่ไม่เปลี่ยน หญิงสาวดูเหมือนของสองสิ่งที่ขัดแย้งกันอยู่ในตัวอย่างน่าพิศวง เขาอยากรู้นักถ้าเจ้าปรัชญ์เห็นมันจะทาอย่างไร “หนูดี ยังติดต่อนายปรัชญ์หรือเปล่า” หญิงสาวเงียบไป กับคาถามจี้ใจดานั่น ก่อนจะตอบเสียงเบา “ไม่ได้ติดต่อนานแล้วค่ะ หลายปีแล้ว” “ถ้าหนูดีเจอนายปรัชญ์ยังจะจาเขาได้ไหม” “ได้สิ ค ะ พี่ ปัด คงไม่ เปลี่ ย นไปมาก ตอนที่ไ ปก็ โ ตแล้ ว ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะได้เปลี่ยนแปลงไปมากมาย” ภัทธรถอนใจยาว 15
อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าญาติหนุ่มของเขาแทบไม่เหลือ เค้า เดิมแม้แต่น้อยแต่เขาคงต้องให้เธอรู้เอง เรื่องแบบนี้จะยุ่งมากก็ ไม่ได้นอกจากอีกฝ่ายมาร้องขอความเห็นเท่านั้น “หนูดีไปเถอะ แล้วเอาข้อมูลมาให้พี่ด้วย ขอบใจมากนะ หนูดี” หญิงสาวก้มศีรษะรับก่อนเลี่ยงออกมาจากห้องเจ้ านาย หนุ่ม ร่างเพรียวระหงทรุดนั่งตรงที่ทางานของตัวเองก่อนเผลอ คิดถึงเขา ผู้ชายคนนั้น…คนที่จากไปไกลพร้อมกับหัวใจของเธอ แรกๆ ก็ยังติด ต่อกัน ดี 3 ปีผ่ านไปชีวิตเธอก็เริ่ม ไม่เหมือนเดิม พอเรียนจบ มารดาก็เซ้าซี้ให้แต่งงานกับบุตรชายเพื่อนสนิทของ ท่านทั้งๆ ที่เธอพยายามปฏิเสธแต่กไ็ ม่ได้ผลดังนั้นสิ่งเดียวที่ทาได้ คือดื้อแพ่งให้ถึงที่สุด การขัดใจมารดาในครั้งนั้นก่อเรื่องตามมาถึงจนกระทั่ง บัดนี้ ด้วยเธอแทบจะถูกตัดขาดจากครอบครัวโดยสิ้นเชิงเพราะ ย้ายออกจากบ้าน เมื่อ3 ปีก่อน สาเหตุก็เพราะถูกกดดันจนทน ไม่ไ หวอีก ต่อ ไป ค าพูด สุ ด ท้ายที่ คุ ณ หญิง แม่เธอบอกก็ คือ ถ้ า ตัดสินใจแต่งงานเมื่อไหร่ค่อยกลับบ้าน หญิงสาวคิดอย่างขมขืน่ เธอถูกตัดญาติขาดมิตรไม่พอใน ขณะที่เธอเคว้งคว้างยังถูกเขาทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดี ครั้งสุดท้ายที่ เธอโทรไปหาซึ่งก็เป็นตอนที่เธอย้ายออกจากบ้านมาใหม่ ๆ นั่น แหละ… เสียงที่ได้ยินกลับมามันทาให้เธอร้องไห้ไปเกือบเดือนใคร ฟั ง ก็ น่ า จะรู้ เขาจงใจชั ด ๆ ถึ ง กล้ า ท าแบบนั้ น …ชายหนุ่ ม กด โทรศัพท์รับสายแล้ววางทิ้งไว้ขณะร่วมรักและเสียงต่างๆ ที่ดัง 16
ผ่านมามันทาให้เธอแทบช็อก… เขากลายเป็ น คนแบบนี้ ไ ปได้อ ย่า งไรเธอไม่เ ข้ าใจเขา แม้แต่น้อย ความหยิ่งในศักดิ์ศรีและความมี ตระกูลกระมังทาให้ เธออดทนอยู่ ค นเดี ย วจนบั ด นี้ ไม่ แ ม้ แ ต่ จ ะคิ ด กลั บ บ้ า นทั้ ง ที่ คนรักทิ้งขว้างไปแล้ว…หญิงสาวสะบัดศีรษะแรงๆ เมื่อพยายาม ลืมเขา และเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาก่อนจะเริ่มต้นทางานอีกครั้ง ภาพบริ ษั ท ใหญ่ โ ตในจอคอมพิ ว เตอร์ ป รากฏออกมา ข้อมูลทุกอย่างมีครบหญิงสาวกดดูรายละเอียดระบบการทางาน ตลอดจนสินค้าและราคาขายต่างๆ ที่ขึ้นโชว์ตวั แดงบนหน้าจอว่า ลดราคาด้วยความโมโห…ทาไมไอ้บริษัทบ้านั่นช่างลดกระหน่า ซัม เมอร์ เซลอะไรขนาดนี้ หน้า สวยหวานยิ้ ม นิ ด ๆ เมื่ อ นึ ก ข า ความคิด ตัวเอง ห่วงบริษัทของเจ้านายก็ห่วงแต่เธอก็เป็น แค่ ลูกจ้างนี่นาจะทาอะไรได้มากกว่านี้ แค่ภัทธรรับเธอเข้าทางานก็ ดีเกินไปด้วยซ้าเพราะสาขาที่เธอจบมามันคนละเรื่องกับงานทีท่ า ในตอนนี้ หล่อนมองภาพเบื้องหน้าด้วยสนใจ ภาพของผู้บริหาร มี ค รบทุ ก ระดั บ ยกเว้ น ภาพประธานบริ ษั ท ที่ ข าดหายไป มี เฉพาะชื่อเท่านั้น ตัวหนังสือ สีแดงระบุว่า ก าลังปรับเปลี่ยน… มิน่าถึงไม่มีรูป หญิงสาวสั่ งปริ น ท์เอกสารก่อ นน าใส่ แฟ้ม แล้ ว เตรียมนาเสนอทันที ภัทธรรับเอกสารจากมือเลขาสาวที่นามาส่งให้ก่อนโบก มือให้เธอออกไป พอพ้นร่างเธอเท่านัน้ เขาก็เปิดแฟ้มที่ได้มาทันที ร่างที่นั่งอยู่ผงะโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นชื่อเบื้องหน้านั้นชัดเจน “ปีเตอร์ แซคคารี่ ” ถึง แม้จ ะไม่มีรู ป แต่ เขาก็ รู้แน่ชั ด ทีเดียวว่าเป็นญาติหนุ่มของคนนั้น คนที่มองเขาอย่างเย็นชา 17
“แกต้องการอะไรกันแน่นายปรัชญ์ แกกลับมาทาไม” ภัทธรเริ่มคิดอย่างกลัดกลุ้ม ก่อนเรียกเลขาสาวหน้าห้อง ซึ่งเธอ ก็เข้ามาเร็วทันใจเหมือนกัน “หนูดี คุณอาพวงเพชรออกมาจากเรื่อนจาแล้วคุณรู้ไหม ว่าท่านอยู่ที่ไหน” “ไม่ทราบค่ะพี่ภัท เมื่ออาทิตย์ก่อนหนูดีตั้งใจจะไปรับ ท่านแต่พอไปแล้วเจ้าหน้าที่ก็บอกว่ามีคนมารับไปก่อนหน้าแล้ว ค่ะ” ชายหนุ่ ม ถึ ง กั บ ถอนใจแผ่ ว เมื่ อ รู้ เ รื่ อ ง ต้ อ งเป็ น มั น แน่นอนที่พาแม่มันไปแล้วมันพาไปไว้ที่ไหนเพราะบ้านหลังนั้นก็ ถูกขายทอดตลาดไปแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยจนไม่รู้จะทาอย่างไร กับปัญหาที่เข้ามาแบบฉุกละหุกขนาดนี้ พอตกเย็น…และตลอด วันรุ่งขึ้นออร์เดอร์สินค้าที่ถูกสั่งยกเลิกไหลเข้ามาต่อเนื่อง จน พนักงานทุกคนเริ่มระส่าระสาย ภัทธรทนไม่ไหวอีกต่อไป ตก บ่ายเขาก็ออกจากบริษัทเพื่อไปหาคู่กรณีทันที “เชิ ญ คุ ณ ภั ท ธรค่ ะ คุ ณ พี ท ว่ า งแค่ ค รึ่ ง ชั่ ว โมงนะคะ” เสี ยงเลขาสาวสวยที่มีท่าทางเปรี้ยวเข็ด ฟัน บอกเขาขณะเดิน ออกมาจากห้อ งนั้น หล่ อ นยิ้ ม หยาดเยิ้ม ให้เขาก่อ นจะเลยไป ทางานที่หน้าห้อง ชายหนุ่มลุกขึ้นก้าวเท้าเร็ว ๆ เข้าห้องนั้นด้วย ใจร้อน “ปรั ช ญ์ นายท าแบบนี้ ห มายความว่ า ยั ง ไง” ภั ท ธร กระชากเสียงห้วนทันทีเมื่อเข้าไปในห้องทางานนั่น ก่อนจะกวาด สายตามองทั่วห้องอย่างตกใจ ของตกแต่งทุกอย่างภายในห้อง นั้นเป็นสีดาสนิท เข้ากับสีเทาเข้มของห้องที่มองดูทะมึนอย่างน่า 18
กลั ว โดยมี ช ายหนุ่ ม ที่ นั่ ง อยู่ ต รงโต๊ ะ ท างานหน้ า ขาวจั ด จน เหมือนกับอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่คน “คุณภัทธร มีธุระอะไรไม่ทราบ” เขาถามชายหนุ่มที่เข้า มาเสียงเย็นเฉียบจนน่าขนลุก “ปรัชญ์ อ้อคุณปีเตอร์สินะ…คุณทาแบบนี้หมายความว่า ยังไง จู่ๆ ก็ลดราคาสินค้าตัดหน้ากันแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อย หรือคุณ” “เรื่ อ งธรรมดามากส าหรั บ การค้า ขาย…ผมไม่ เห็ น น่ า แปลกใจตรงไหน” “แต่คุณก็น่าจะรู้…ไอ้ราคาที่คุณขายน่ะ มันแทบจะเป็น ราคาทุ น ชั ด ๆ แล้ ว แบบนี้ คุ ณ ยั ง จะท าอี ก หรื อ ไงกั น ” ภั ท ธร กระชากเสียงห้วนเมื่อรู้สึกไม่พอใจอย่างรุนแรง…ร่างสูงใหญ่ที่นั่ง ตัวตรงบนเก้าอี้นั่นกลั บยิ้มให้เขานิด ๆ ตอบกลั บมาเหมือนไม่ ยินดียินร้าย “ผมก็คิดเสียว่า เป็นการคืนกาไรให้ลูกค้าไง” ภัทธรกัด กรามแน่นกับคาตอบนั้น เมื่อคิดว่าเขาอยากซัดหน้าไอ้หมอนี่ เหลือเกิน “คุ ณ ปี เ ตอร์ ผมขอถามอี ก อย่ า ง…คุ ณ จะลดราคาถึ ง เมื่อไหร่” “จนกว่าผมจะพอใจ” ใบหน้าขาวสวยตอบราวสนุกกับ เรื่องที่เกิดเต็มที่ “แล้วคุณไม่กลัวบริษัทเจ๊งหรือไงที่คุณทาแบบนี้” “ไม่กลัว…” ปรัชญ์กระชากเสียงห้วนพลางลุกขึ้นยืนเท้า มือกับโต๊ะ ก่อนชะโงกมามองชายหนุ่มที่นั่งด้านหน้าโต๊ะตัวเอง 19
“ผมจะบอกอะไรให้ คุณ ภัทธรผมจะลด…จะแย่ง …จะ ทาลายบริษัทของคุณให้มันยับคาเท้าผม ถ้าทาแล้วบริษัทผมจะ เจ๊งผมก็จะทา” “นายปรัชญ์ แกมันบ้าไปแล้ว” ภัทธรลุกพรวดขึ้นด้วย ความตกใจ เมื่อเห็นสายตาคมดุคู่นั้น …มันมีทั้งความอาฆาตมาด ร้ายเต็มดวงตาทั้งคู่จนเหมือนจะมีไฟพุ่งออกมาทาลายเขาทีเดียว ร่างสูงใหญ่จนดูน่าเกรงขามนั่นยืดตัวตรงก่อนพูดเสียงเนิบ “ผมจะพูดครั้งสุดท้ายในฐานะที่เคยรู้จักกัน …ภัท นาย ควรวางมือเรื่องบริษัทนี้ได้แล้ว บอกให้อาคีทกลับมารับมือเรา เองดีกว่าถ้านายยังไม่อยากให้บริษัทนั่นพังคามือนาย” “ไม่มีทางนายปรัชญ์ อาคีทไม่กลับมาแล้วเขาอยู่กับเมีย เขาที่อังกฤษนายก็น่าจะรู้ ที่นี่เราเป็นผู้ดูแลอย่างเต็มความหมาย และตามอานาจ…เราก็อยากรู้นะปรัชญ์ว่านายจะทาให้มันพังได้ จริงหรือเปล่า” ภัทธรพูดอย่างโกรธจัดเมือ่ คิดว่าเขาก็มีศกั ดิศ์ รีเหมือนกัน… เขาโตพอที่จะดูแลอาณาจัก รของเขาได้ไม่จาเป็นต้อ งวิ่งโร่ให้ อาหนุ่มมาช่วยเด็ดขาดถึงแม้ถ้ามันจะพังจริง ๆ เขาก็ยินดีที่จะให้ มันพังไปพร้อมๆ กับชีวิตของเขา “ก็ดี ถ้านายมั่นใจขนาดนั้นนายภัท …งั้นเราก็ไม่รู้จักกัน แล้วนะต่อไปเราก็คอื ศัตรูกนั ” ชายหนุ่มร่างสูงตอบกลับทั้งยิ้มให้ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยดุจเดิม “คุณภัทธรผมจะบอกให้ว่านี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น …เพราะ. ผมยังเอาคืนไม่หมด อะไรที่พวกคุณทาไว้ตอนนี้มันจะกลับมาหา คุณแล้วนะ…นี่แค่วันแรกคุณก็วิ่งพล่าน…คอยดูต่อไปก็แล้วกัน 20
อีกไม่นานคุณจะไม่เหลืออะไร” ภั ท ธรสู ด ลมหายใจลึ ก เพื่ อ ให้ ใ จเย็ น ลงกั บ ค าพู ด ดู ถู ก ถากถางนั่นเขาไม่เคยคิดเลยว่าญาติหนุ่มคนนี้จะเปลี่ยนแปลงไป จนไม่เหลือเค้าคนเดิมแม้แต่น้อย หน้าคมเพ่งมองหน้าสวยขาวๆ นั่นนิ่งก่อนพูดเสียงสุขุม “ปีเตอร์ แล้วผมจะคอยดูว่าคุณจะทาได้ขนาดไหน” ร่าง สู ง นั่ น เดิ น จากไปแล้ ว ทิ้ ง ให้ ช ายหนุ่ ม ในห้ อ งยื น นิ่ ง งั น ไปนาน ปรัชญ์ย้าตนเองว่าเขาต้องใจแข็งเขาจะไม่มีทางใจอ่อนกับใครอีก ต่อไปแม้กระทั่งคนที่ตัวเองเคยเรียกว่าญาติก็ตาม มาถึงเลขาสาวยื่นแฟ้มเอกสารให้เขารับมาแล้วก็ถอนใจ เมื่อได้ ยิน เสี ยงรายงานที่บ อกซ้าถึงการลงมือ อั น เหี้ยมโหดของญาติ หนุ่มออร์เดอร์สินค้าถูกยกเลิกตามมาอีก เป็นจานวนมากและ ใบหน้าหมกมุ่นของเจ้านายหนุ่มทาให้ดลฤดีทนไม่ไหว “พี่ภัทคะ หนูดีว่าเราน่าจะต้องลดราคาบ้างถึงแม้ไม่ได้ เท่าเขาก็อาจจะพอดึงลูกค้าประจาให้กลับมาหาเราได้” “พี่ขอคิดดูก่อนหนูดีพรุ่งนี้พี่จะให้คาตอบก็แล้วกัน ” เขา ตอบกลับไปท่าทางเหนื่อยล้าเต็มทน ก่อนจะนึกห่วงเธอขึ้นมา จนต้องพูดขึ้น “หนูดี ฟังพี่พูดนะแล้วอย่าเพิ่งตกใจ…” เขาเงียบไปนาน กว่าจะเอ่ยออกมาได้ “บริษัทแซคคารี่น่ะมีผู้บริหารเป็นคนไทยแต่เขาใช้ชื่อว่า ปีเตอร์ แซคคารี่เขาเป็นลู ก บุญ ธรรมของประธานใหญ่บ ริษัท 21
แซคคารี่ที่อังกฤษ ชื่อไทยของเขาก็คือปรัชญ์ ดารงกุล” ดลฤดี รู้สึกเหมือนโลกมืดวูบไปต่อหน้าต่อตาเมื่อได้ยินชื่อนั้น เธอนั่งตัว แข็งไปพักใหญ่สมองอึงอลแต่ชื่อนั้นจนไม่สามารถรับรู้ประโยค ถัดมาได้ จนภัทธรต้องเรียกซ้าๆ หลายครั้ง “หนูดี ฟังพี่อยู่หรือเปล่า” “คะ…ค่ะพี่ภัทว่าอะไรนะคะ” “พี่บอกว่าปีเตอร์ก็คือนายปรัชญ์ พอรู้แล้วพี่ก็ห่วงหนูดี นายปรัชญ์มันไม่เหมือนเดิมแล้วตอนนี้พี่อยากให้หนูดีระวังตัว บ้าง…พี่กลัว…กลัวนายปรัชญ์มันจะทาอะไรบ้าๆ” “พี่ภัทหมายความว่าสาเหตุที่ลูก ค้ายกเลิ กออร์เดอร์ก็ เพราะพี่ปรัชญ์ตั้งใจทาอย่างนั้นหรือคะ” “ใช่ มั น ตั้ ง ใจแล้ ว ก็ ตั้ ง ใจมากด้ ว ย…หนู ดี ต่ อ ไปนี้ เ รา อาจจะต้องเหนื่อยกันหน่อยเราอาจจะต้องเปิดตลาดใหม่ ๆ เพื่อ ดึงลูกค้าใหม่มาแทนลูกค้าเก่าที่เสีย ไป เราอาจจะต้องเดินทาง กันบ่อยขึ้นกว่าเดิม หนูดีพร้อมหรือเปล่า” ดลฤดียังงงกับคาพูดวกวนนั่นอยู่ แต่ก็พยักหน้ารับเมื่อ พอจับใจความได้เธอไม่มีใครต้องห่วง การเดินทางไม่ใช่ปัญหา แต่เธอไม่เข้าใจว่า ทาไมผู้ชายคนนั้นต้องทาแบบนี้ “พี่ภัทคะหนูดีน่ ะเดินทางไปที่ไหนก็ได้ แต่เรื่องพี่ปัด … หนูดีไม่เข้าใจ” “พี่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่…รู้แต่ว่ามันน่าจะเกลียดพี่กับอาคีท จนเข้ากระดูกดาเลยล่ะถึงทาแบบนี้มันอาจจะโกรธเรื่องแม่ของ มันก็เป็นได้” ภัทธรยิ้มขื่นก่อนบอกเธอซ้าอีกครั้ง “หนู ดี ก็ เ หมื อ นกั น …พี่ ไ ม่ รู้ ว่ า มั น จะบ้ า ขนาดไหน มั น 22
อาจจะมาลงกับหนูดีก็ได้ ถึงให้ระวังตัวบ้างดูๆ แล้วมันน่าจะทา อะไรร้ายๆ ได้มากกว่าที่เราคิด” “ค่ะ หนูดีจะระวังแต่คงไม่มีอะไรมากมังคะเขาไม่สนใจ หนูดีแล้วนี่ แล้วหนูดีก็ไม่เคยทาอะไรเขาด้วยไม่น่าจะมีอะไร” “ถ้าเป็น แบบนั้ น ก็ดี น่ ะสิ ยังไงก็ฟั งพี่ไ ว้ บ้าง…ไปเถอะ กลับบ้านไปซะ เดี๋ยวจะมืดค่าเปล่าๆ” หญิงสาวยิ้มให้ภัทธรก่อน ไหว้ลาแล้วออกมาจากห้อง เธอเก็บข้าวของส่วนตัวเมื่อเลิกงาน เพื่อจะกลับบ้านหลังเล็กๆ ของเธอ o
23
3 กระจกกรองแสงของรถมืดจนไม่มีใครเห็นเขา ชายหนุ่มนั่งรอจน งานเลิ ก …เขาอยากเห็น เธอสั ก ครั้ งว่า ผู้ ห ญิงใจง่า ยคนนั้น จะ เปลี่ยนไปมากน้อยเพียงใด สายตาคมกวาดมองพนักงานหญิงที่ ออกมาจากลิฟต์ครั้งแล้วครั้งเล่า บางทีก็เป็นกลุ่มใหญ่ บางครั้งก็ กลุ่มเล็ก เขามองจนทั่วก็ไม่เห็นเธอภาพที่เขาจาติดตามาตลอด 7 ปี คือสาวน้อยร่างบางเก้งก้างคนนั้น ซึ่งเขาก็หาไม่พบหลังจาก พยายามดู ค นที่ ใ กล้ เ คี ย งที่ สุ ด ก็ ไ ม่ เ ห็ น จนต้ อ งตั ด ใจจะกลั บ นั่นแหละ แต่แล้ วภาพหญิงสาวคนสุ ดท้ายที่อ อกมาจากลิ ฟต์ ค น เดียวดึงสายตาเขาได้ชะงัด หล่อนตัวสูงเพรียวระหงร่างสมส่วน อยู่ในชุดฟอร์มทะมัดทะแมงแบบสูท กระโปรงสั้นเหนือเข่าทาให้ เขาเห็นเรียวขากลมกลึงชัดเจน แต่ที่ทาให้เขาต้องกลั้นหายใจก็ คือใบหน้านั้นต่างหาก เธอสวยหวานไปทั้งหน้าบวกกับตาคมเข้ม ที่ดึงดูดสายตาเขาจนไม่อาจถอนสายตาได้ ผมยาวของหญิงสาว
ถูกตลบขึ้นเหนือศีรษะเหมือนกันไม่ให้รุงรังหน้าตา แต่ตอนนี้มัน ก็ยังมีบางส่วนที่รุ่ยร่ายออกมาตกแถวไหล่บอบบางนั่น เขาเห็น เธอทักทายยามหน้าประตูก่อนจะเดินไปที่รถ แล้ วขับออกไป ชายหนุ่มยิ้มอย่างพึงใจ ถ้าเทียบกับผู้หญิงที่เขาเคยคบและเคย นอนมาด้วยจานวนมากแล้ว เธอคนนี้นับว่าสวยถูกใจเขาที่สุด เขาอยากรู้จริงว่าเธอเป็นใคร ปรัชญ์นั่งอยู่อีกชั่วครู่เมื่อเห็นว่าไม่น่าจะมีใครลงมาแล้ว เพราะมื ด จนยามจะปิด ประตูเ ขาก็ขับ รถออกมา ข้อ มูล ที่เขา ได้มาผิด พลาดหรือ อย่างไรก็เลขาหน้าห้องบอกเขาเองว่าเธอ ทางานอยู่บริษัทเจ้าภัทธรแต่ทาไมเขาถึงไม่เห็นเธอสักนิดอาจ เป็น ได้ ว่า เธอไม่ม าทางาน ชายหนุ่ม ขับ รถออกจากที่ แห่ งนั้ น พร้อมตั้งใจจะหาข้อมูลเธอด้วยตนเอง ใจยาว ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนนั้นไม่เจนตาเธอสักนิดร่างนั้นเดิน เอื่อยเชื่องช้าแหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ บุตรชายเธอถอดเสื้อสูท ออกแล้วแต่เจ้าของใช้มือเกี่ยวไว้ที่ไหล่ ชายหนุ่มเดินตรงมาหา เธอก่อนจะดึงร่างไปกอดแรงๆ ยิ้มให้เธอนิดๆ นิดเดียวเท่านั้น “คุณแม่ทาอะไรบ้างครับวันนี้” “ก็ปลูกต้นไม้กับเด็กน่ะ สนุกดีเหมือนกันลูก ” มารดา เขาตอบพลางเดินกอดเอวลูกชายเข้าบ้าน “ปลู ก ดอกไม้ ห รื อ ครั บ ” ปรั ช ญ์ ถ ามท่ า ทางแปลกใจ ก่อนจับมือมารดามาดูแล้วบ่นเบาๆ คิ้วเข้มขมวดมุ่น “คุ ณ แม่ ไ ม่ น่ า ท าเลยดู สิ มื อ เป็ น แผลหมด…มานั่ ง ที่ นี่ 25
ดีกว่าเดี๋ยวผมใส่ยาให้ ” เขาดึงมือมารดาไปนั่งโซฟายาวพลาง โยนเสื้อและกระเป๋าเอกสารไว้ไม่ห่าง ร่างสูงเดินไปเรียกหาเด็ก รับใช้เสียงดัง…เมื่อได้ยามาแล้วร่างสูงก็ทรุดนั่งกับพื้นและเริ่มลง มือ ทาแผลให้ค นเป็ น แม่ด้ วยท่า ทางทะนุถ นอมจนคนเป็น แม่ น้าตารื้น “ปรัชญ์…แม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้ตลอดจะได้ไหม” “ผมก็เป็นแบบนี้ไงครับแม่” ชายหนุ่มตอบกลับมาทั้งๆ ที่มือก็ยังทาแผลให้ด้วยความ นิ่มนวล คุณพวงเพชรลูบศีรษะบุตรชายเบาๆ ขณะพูดเสียงสั่น เครือ “แม่ อ ยากให้ ป รั ช ญ์ ท ากั บ คนอื่ น แบบแม่ … ไม่ ใ ช่ ท า เหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้…ปรัชญ์ทาได้ไหมลูก” เขาหยุดมือที่ทาแผลไปชั่วครู่ ก่อนจะเริ่มทาแผลให้ใหม่ จนเสร็จเรียบร้อย แขนแข็งแรงโอบร่างมารดาไว้แน่น เมื่อเอ่ย เสียงกร้าวออกมา “ผมทากับแม่คนเดียว…กับคนอื่นผมไม่สนใจ ใครที่ทา กับแม่ไว้ผมจะเอาคืนทุกคน” “ปรั ช ญ์ … ลู ก เลิ ก ได้ ไ หม…แม่ ไ ม่อ ยากให้ ลู ก โกรธแค้ น อาฆาตใครอีก แม่รู้ว่าที่ผ่านมาแม่ทาผิด …แม่ถึงต้องรับผลกรรม นั้น…ลูกอย่าทาอะไรใครๆ อีกเลยนะลูกนะ” “แม่อย่าห้ามผมเลย…ผมรู้ว่าแม่อาจเคยทาผิดแต่มันไม่ ยุติธรรมที่คนทาผิดบางคนได้รับการยกเว้น…ผมจะทาให้มันต้อง ชดใช้ด้วยตัวของผมเอง” คนเป็น แม่ก อดลู ก ชายไว้แน่น ขณะร้องไห้อ ย่างเสี ยใจ 26
เมื่อได้ยินเสียงบุตรชายที่ทั้งเคียดแค้นและชิงชังนั่น… คุณพวงเพชรคิดด้วยความเสียใจว่าเธอเลี้ยงลูกมาแบบ ไหน บุตรชายเธอถึงเป็นได้ขนาดนี้ ร่างสูงกอดเธอแน่นไว้ แล้ว จึงปล่อยออกก่อนพูดแผ่วเบา “แม่อาบน้าก่อนดีกว่านะครับเดี๋ยวเราจะได้ทานข้าวกัน นะครับแม่” ชายหนุ่มพูดจบก็ยมิ้ ให้เธอก่อนจะเดินเลี่ยงไปห้องตัวเอง คุณพวงเพชรถึงกับร่าไห้พลางพร่าพูดเสียงสะท้านตามหลังคน เป็นลูกด้วยจิตใจที่ร้าวราน “ปรัชญ์ แม่ขอโทษ…ขอโทษที่ทาให้ลูกต้องเป็นแบบนี้” เข้าห้องนอนก่อนจะเดินเข้าห้องทางานของตนเอง เขาเริ่มหา ข้ อ มู ล ของดลฤดี อี ก ครั้ ง ด้ ว ยความตั้ ง ใจ ภาพอาคารบริ ษั ท เป้าหมายปรากฏเบื้องหน้าอย่างทันใจมือเรียวขาวแตะต้องเบาๆ ที่หน้าจอคอมขณะพึมพาเสียงเหี้ยม “แกอยู่มานานเกินไปแล้ว …คราวนี้แกน่าจะพัง ๆ ไปให้ พ้นหูพ้นตาฉันซะที” หน้าคมยิ้มเย็นก่อนจะเลือกที่ คาว่า พนักงานที่ ปรากฏ อยู่ ห น้ า จอ ข้อ มูล ไหลเร็ว รี่ ต ามประสิ ท ธิภ าพเครื่ อ งระดับ สู ง สายตาคมกริบไล่ดชู ้าๆ เลือกดูเฉพาะพนักงานหญิง เพียงไม่นาน ภาพหญิงสาวก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ชายหนุ่มมองอย่างตกตะลึง เมื่อเห็นภาพและชื่อ นั้น …เป็นไปได้อย่างไรว่าผู้หญิงที่เขาเห็น วันนี้จะเป็นเธอ 27
ใบหน้าสวยหวานจับใจเขาตั้งแต่แรกเห็นมองตรงออกมา จากจอคอมพิ ว เตอร์ ชื่ อ เธอปรากฏอยู่ ที่ ด้ า นล่ า งรู ป พร้ อ ม ตาแหน่งหน้าที่ในการทางานไม่ผิดตัวแน่ …ชายหนุ่มยิ้มออกมา อย่างพอใจ อย่างนี้การแก้แค้นของเขาน่าจะมีสีสันขึ้นมาบ้าง ถ้า มีเ ธอคนนี้ อ ยู่ ใ นรายการนั้ น ด้ ว ยร่า งสู งเอนหลั ง พิง พนั ก เก้ า อี้ ตาจับภาพเบื้องหน้าอย่างตั้งใจเขาไม่เคยคิด …ว่าเมื่อเธอโตแล้ว จะสวยได้ขนาดนี้ เคยมองเธออยู่เหมือนกันว่าถ้าโตขึ้นน่าจะเป็น คนสวยคนหนึ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะสวยได้จับตาจับใจจนลืมไม่ลง นิ้วเรียวเกลี่ยแผ่วบนจอคอมฯ ตามรูปปากอิ่มเต็มของ หญิงสาวที่ตนเองเคยจูบประทับเมือ่ นานวัน…พลางคิดว่าเขาหวง ริมฝีปากตัวเองปานใดถึงจะควงผู้หญิงมากแค่ไหน นอนกับใคร มาจนนับไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยเลยที่จะจูบริมฝีปากผู้หญิงพวก นั้นก็เพราะเธอคนนี้…คนเดียวเท่านั้น…ที่เขารอ…รอที่จะกลับมา มอบริมฝีปากตัวเองให้ ชายหนุ่มหลับตานิ่งขณะคิ ดด้วยความขมขื่นเมื่อนึกถึง อดีตที่ผ่านมา เขาเคยใช้ความสุขในช่วงนั้น ช่วงที่รักกับเธอมา หล่ อ เลี้ ย งหั ว ใจยามอยู่ เ ดี ย วดายในต่ า งประเทศ แต่ ไ ม่ น าน ความสุขนั้นก็พังครืน เมื่อมารดาของเธอบอกเขาเองกับปากทาง โทรศัพท์ว่าเธอจะหมั้นหมายและแต่งงาน นับแต่นั้นมาเขาก็ไม่ เคยติด ต่ อเธออีกเลย ครั้งสุดท้ายที่เธอโทรไปหา เขาก าลังพา ผู้หญิงเข้าห้องไม่ได้ตั้งใจว่าจะนอนด้วยสักนิดแต่พอรู้ว่าเป็นเธอ ที่โทรมา ความคิดชั่ววูบทาให้เปิดโทรศัพท์ทิ้งไว้แล้วร่วมรักกับ ผู้หญิงคนนั้นอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้เสียงผ่านไปทางเธอ เขาจาชื่อ และหน้ า ผู้ ห ญิ ง คนนั้ น ไม่ ไ ด้ ด้ ว ยซ้ าไป พอจบเกมเขาก็ ข ว้ า ง 28
โทรศัพท์เครื่องนั้นกระจัดกระจายพร้อมไล่สาวคนนั้นไปอย่างไม่ ดูดาดูดี…ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองภาพผู้หญิงเบื้องหน้านิ่งแน่ว กด จูบประทับแผ่วเบากับภาพนั้น ขณะพึมพาเสียงกร้าว “ดลฤดี เธอไม่มีทางหนีฉันพ้น …ฉันจะเอาเธอมาให้ได้ … ต่อให้ต้องทาร้ายคนสักกี่คนฉันก็จะทา” มือเรียวปิดคอมพิวเตอร์ ดังปังก่อนจะพรวดพราดลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องนั้น ทางานได้ครู่เดียวหญิงสาวก็ต้องหยุดและละมือจากงานเพื่อรับ โทรศัพท์ที่ดังขึ้น คิ้วเรียวสวยขมวดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงนั้น …พลาง คิดว่าผู้หญิงคนนี้ทาเสียงแปลกๆ ชอบกลจนเธออดอมยิ้มไม่ได้ “ค่ะ…บริษัทเอนเตอร์ไพรส์ค่ะต้องการเรียนสายกับท่าน ประธานหรือคะ” “ค่ะ บอกว่าสายจากบริษัทแซคคารี่” หญิงสาวใจหาย แต่ก็รีบต่อโทรศัพท์ให้เจ้านายหนุ่มทันที “ท่ า นคะ สายจากบริ ษั ท แซคคารี่ ค่ ะ ” ภั ท ธรกดรั บ โทรศัพท์จากเลขาสาว ก่อนบอกอนุญาต ครู่เดียวเสียงเนิบช้าก็ ดังขึ้นให้ได้ยิน “คุณภัทธร…ผมพีทพูด” “คุณมีธุระอะไรไม่ทราบ” ภัทธรกระชากเสียงห้วนจัด เมื่อได้ยินเสียงนั้น เขากาลังปวดหัวกับออร์เดอร์ที่ลูกค้ายกเลิก จนไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งนั้น โดยเฉพาะ…กับไอ้ปีศาจร้าย ตนนี้ “ผมมีข้อเสนอดีๆ มาบอก ไม่รู้คุณจะสนใจไหม” 29
“ข้อเสนอบ้าอะไรของนาย” “ส่งหนูดีมาให้ฉันแล้วออร์เดอร์จะกลับไปเป็นของนาย เหมือ นเดิมแต่เฉพาะงวดนี้เท่านั้น นะคุณภัทธร เรื่อ งอื่น ๆ ยัง เหมือนเดิม” “ฝันไปเถอะนายปรัชญ์ หนูดีน่ะยังเด็กเกินกว่าจะพบกับ คนเลวๆ แบบนาย” “แต่เท่าที่เห็นเธอไม่ใช่เด็กแล้วนะคุณภัทธรเธอเป็นสาว แล้วและก็สวยซะด้วย” ภัทธรฟังเสี ยงหัวเราะของอีก ฝ่ ายก็ยิ่งโมโห ชายหนุ่ ม กระแทกหูโทรศัพท์โครมทันทีเพราะถึงกับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง จู่ๆ เขาก็รู้สึกห่วงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา…ดลฤดีน่าสงสารขนาดนี้ เขาจะปล่อยให้ไอ้ผีห่าซาตานตัวนัน้ มาทาอะไรกับชีวิตของเธอได้ อย่างไร ร่างสูงเดินออกมาจากห้องเพื่อหาเลขาสาวก่อนพูดรัว เร็ว “หนูดี ย้ายไปอยู่บ้านพี่ดีกว่าไหม ไปอยู่กับพี่แก้วเถอะ” ดลฤดี ที่ นั่ ง ท างานอยู่ ถึ ง กั บ งง ที่ จู่ ๆ เจ้ า นายหนุ่ ม จ้ าพรวดๆ ออกมาแล้วชวนเธอไปอยู่ด้วย “ทาไมหรือคะพี่ภัท มีอะไรงั้นหรือคะ” ภัทธรอ้าอึ้ง เขาจะบอกเธอดีห รือ เปล่ าว่า …ก าลังจะมี อั น ตรายมาถึ ง ตั ว แต่ ค วามกลั ว ของเขามั น อาจจะท าให้ เ ขา ตระหนกจนเกินเหตุก็ได้ หน้าคมเครียดเลยปรับลงจนดูเกือ บ เป็นปกติก่อนจะเอ่ยชวนเธอยิ้มๆ “แก้วเขาบ่นว่าอยากมีเพื่อน…เพราะตอนนี้เจ้าคิมเข้า โรงเรียนแล้วส่วนเจ้าคินก็กาลังซนแก้วก็เลยอยากชวนหนูดีไป 30
อยู่ด้วย หนูดีอยู่คนเดียวไม่เหงาหรือไงย้ายไปอยู่กับพี่แก้วดีกว่า ไหม” “อย่ า เลยค่ ะ หนู ดี อ ยู่ แ บบนี้ ก็ ส บายดี แ ล้ ว …ไม่ อ ยาก รบกวนพี่ภัท อีก อย่างที่พัก หนูดีก็ไม่ไกลเกินไปสะดวกในการ เดิ น ทางน่ ะ ค่ ะ ” ชายหนุ่ ม ถอนใจยาว เขาอาจจะคิ ด มาก จนเกินไปหรือเปล่า…บ้านเมืองมีขื่อมีแป นายปรัชญ์ไม่น่าจะทา อะไรได้มากมายหรือเขาเองคงต้องรอดูอีกสักพักกระมัง “งั้นก็ตามใจนะหนูดี…แต่ถา้ เปลี่ยนใจเมื่อไหร่พกี่ ับพี่แก้ว ยินดีต้อนรับเสมอ” “ขอบคุณพี่ภัทมากค่ ะที่ชวน ถ้ายังไงหนูดีจะลองคิด ดู อีกทีนะคะ” ภั ท ธรยิ้ ม ให้ ส าวสวยตรงหน้ า ก่ อ นเดิ น กลั บ เข้ า ห้ อ ง หญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้กับท่าทีของเจ้านายตน อยู่ๆ เขามา ชวนไปอยู่ด้วยทาไม หรือมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเธออย่างนั้นหรือ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ สุดท้ายหญิงสาวก็หันไปสนใจงานเบื้องหน้าที่ ชวนปวดหัวนั่นต่อ เพรียวของหญิงสาวคนนั้นลงมาจากลิฟต์ เธอเดินเชื่องช้าเหมือน อ่ อ นแรงในขณะที่ คิ้ ว เรี ย วสวยขมวดมุ่ น เหมื อ นคิ ด อะไรอยู่ ชายหนุ่มนั่งมองเธอจนรถของหญิงสาวแล่นออกไป เขาขับตาม ทันที…เพียงไม่นานจากที่ทางานเธอก็เลี้ยวรถเข้าไปในซอยแคบ ปรัชญ์ถึงกับงง… นี่เธอจะไปไหน เธอไม่กลับบ้านหรืออย่างไร เขาจอดรถ 31
ห่างๆ พร้อมดับไฟจนมืดสนิท ขณะนั่งมองหญิงสาวลงจากรถไป เปิดประตูรั้วบ้านก่อนจะกลับมาแล้วขับรถเข้าไป ชายหนุ่มลง จากรถเชื่องช้า เขาเดินเงียบๆ ตรงไปที่บ้านหลังนั้น มองเธอจาก ประตูรั้วบ้านเห็นหญิงสาวเดินเปิดไฟจนสว่างทั่วบ้าน ปรัชญ์ยืนนิ่งอยู่นานมองร่างนั้นเดินไปตรงนั้นตรงนี้ด้วย ความแปลกใจ เธอย้ายออกมาอยู่คนเดียวที่นี่หรือ …แล้ วยาย คุณหญิงแม่ของเธอที่หวงลูกสาวปานจงอางหวงไข่นั่นยอมให้เธอ ออกมาได้อย่างไร เขายิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยเรื่องราวต่างๆ มันดูไม่เข้า กันสักนิดกับที่รับฟั งมา ชายหนุ่มเดินออกมาจากหน้าบ้านหลัง นั้น ด้วยหน้ายิ้มละไม…เขารู้แล้ วว่าเธออยู่ที่นี่และอยู่คนเดียว ด้วย…รอพรุ่งนี้ก่อนเถอะเขาจะมาหาเธอ…มาทวงสัญญาที่เธอ เคยพูดพล่อยๆ ไว้กับเขา เลขาสาวเดินยิ้มกริ่มเข้ามาหาหน้าตาดูสดใสทีเดียว “ดีใจเรื่องอะไรแต่เช้า” “พี่ภัทดูสคิ ะ…ออร์เดอร์กลับมาเกือบครึ่งหนูดีสงสัยจริง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแค่คืนเดียวทาไมคนเปลี่ยนใจกันง่ายขนาดนี้ ” ชายหนุ่มรับแฟ้มที่ถูกยื่นมาให้พลางเดินเข้าห้องพร้อมๆ กับหญิงสาวที่รีบเดินตามด้วยความดีใจ เขาพลิกเอกสารรวดเร็ว ขณะครุ่นคิด…นายปรัชญ์มันจะทาอะไของมันกันแน่เขาไม่เข้าใจ จุดประสงค์ของมันเลยสักนิด แต่เมื่อคิดถึงคาพูดเมื่อวานเขาก็ ชักไม่แน่ใจขึ้นมา จนต้องหันไปถาม “หนูดีเจอกับเจ้าปรัชญ์มันบ้างหรือยัง” 32
“ยั งค่ ะพี่ ภัท เคยได้ ยิน แต่ ข่า ว” หญิง สาวตอบอุบ อิ บ หน้าเรื่อขึ้นมาทันตา “ข่าวอะไรหนูดี” “ก็เรื่องเขาควงผู้หญิงไม่ซ้าหน้านั่นแหละค่ะ” “แค่ควงรึหนูดี” ภั ท ธรถามเสี ย งหนั ก พลางนึ ก สงสารหญิ ง สาวขึ้ น มา ทาไมเขาจะไม่รู้ มันออกฮอทขนาดนัน้ ข่าวซุบซิบของไอ้หมอนั่น มีไม่เว้นแต่ละวัน ควงผู้หญิงไม่ซ้า มันไม่ได้ควงเฉยๆ แน่นอน “พี่ภัทก็น่าจะรู้อ ย่าให้ห นูดีพูด เลยนะคะ…แล้ วเรื่อ งนี้ ละคะพี่ภัทไม่ส งสั ยบ้างหรือ ไง” หญิงสาวเปลี่ ยนเรื่อ งปุบ ปั บ เพราะไม่อยากพูดถึงข่าวบ้าๆ บอๆ นั่นอีกต่อไปเพราะมันแสลง ใจจนเจ็บแปลบ “ถ้าลูกค้าสั่งเราก็ต้องจัดการให้ พี่ไม่คิดมากหรอกหนูดี เรื่องที่เขาจะย้ายไปย้ายมาแบบนี้ มีออร์เดอร์มาเราก็ส่งไปแค่นั้น จบ” “แล้วงานของเราละคะ จะเริ่มเมื่อไหร่” “ก็คงจะทาเหมือนเดิมอาทิตย์หน้าเป็นไงหนูดี พี่ว่าพี่จะ ไปใกล้ๆ ก่อนเอาแค่ญี่ปุ่นเป็นไงน่าจะดีไหม” “ก็ดีนะคะพี่ภัท สินค้าของเราน่าจะขายได้ดีที่นั่น ลูกค้า เก่าเราก็มีอยู่แล้วงั้นตกลงตามนี้นะคะพี่ภั ท หนูดีจะได้เตรียม ทุกอย่างให้พร้อม…แล้วพี่แก้วไปด้วยหรือเปล่าคะนี่” “รายนั้นไปแน่นอน ลูกก็โตแล้วไปไหนก็สะดวกขึ้นนี่นะ” ภัทธรตอบยิ้ม ๆ ก่อนผ่อนลมหายใจแผ่ว หญิงสาวเห็น หน้าตาที่ค่อยดีขึ้นของเจ้านายเธอก็ค่อยเบาใจก่อนจะกลับไป 33
ทางานได้อย่างมีความสุขอีกครั้ง แล้ววันนั้นเกือบทั้งวันสินค้าก็ ถูกสั่งเข้ามาอย่างต่อเนื่องจนพนักงานดีอกดีใจถึงกับชวนกันไป เลี้ยงฉลองก็มี หญิงสาวไม่มีโอกาสรู้เลยว่าคนที่ทาให้เกิดเรื่อง แบบนี้จะนั่งไขว้ขามองรูปเธอจากหน้าคอมฯ ภายในห้องทางาน ของตัวเองด้วยความเครียดขรึมเพียงใด o
34
4 อย่ า งต่ อ เนื่ อ งจนรั บ แทบไม่ ทั น นั่ น เธอเหนื่ อ ยก็ จ ริ ง แต่ ก็ มี ความสุข…และดีใจที่เห็นอะไรๆ เข้ารูปเข้ารอยอีกครั้ง กว่าจะ เสร็จงานเธอก็กลับบ้านเป็นคนสุดท้ายเหมือนเดิม ดลฤดีขับรถ กลับบ้านเป็นปกติ เมื่อเข้าซอยแคบก็เบี่ยงรถนิดหน่อยเมื่อพบ รถสีดาสนิทจอดเงียบอยู่ขา้ งทางแคบนั่น พลางขับเลยไปเพื่อเข้า บ้านตนเองหญิงสาวทาทุกอย่างเป็นกิจวัตรเหมือนที่ทามาหลาย ปี จอดรถไขประตูรั้วแล้วเดินกลับมาอีกครั้งเพื่อนารถเข้าบ้าน เมื่อเดินกลับมาอีกครั้งเพื่อจะปิดประตูรั้วร่างเพรียวก็ยืน แข็งทื่ออยู่กับที่ ร่างสูงในชุดสูทสีดาสนิทนั่นต่างหากที่ทาให้เธอ ตกใจ เขาโผล่ออกมากะทันหันจนไม่ทันตั้งตัวกว่าจะรู้ก็ต่อเมื่อ เงยหน้าสบดวงตาดาสนิทคู่นั้น ดลฤดียกมือปิดปากเมื่อเห็นหน้า ขาวสวยนั้นชัดๆ เสียงอุทานชื่อชายหนุ่มแทบจะไม่พ้นจากปาก เธอดี ร่างบางก็ลอยละลิ่วเข้าแนบร่างสูงใหญ่ แขนแข็งแรงโอบ ร่างเธอไว้แน่นก่อนจะโยนร่างบางไว้บนท้ายกระโปรงรถ แล้ว