นวนิยายไทย
เงารัก
LALA : ประพันธ์ บรรณาธิการ พิสูจน์อักษร ออกแบบปก จัดรูปเล่ม เจ้าของลิขสิทธิ์
ร้อยเรื่อง พันรัก amany amany amany LALA
พิมพ์ครั้งที่ 2 : ล่าฝัน พับลิชชิ่ง : ธันวาคม 2556 สงวนลิขสิทธิ์ : โดยได้รับอนุญาตจัดพิมพ์จากเจ้าของลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมาย สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ข้อมูลทางบรรณานุกรมของหอสมุดแห่งชาติ National Library of Thailand Cataloging in Publication Data. LALA เงารัก. -- กรุงเทพฯ : ล่าฝัน พับลิชชิ่ง, 2556 322 หน้า 1. นวนิยายไทย. I. ชื่อเรื่อง. 895.913 ISBN 978-616-90976-0-0
ราคา 279 บาท จัดพิมพ์โดย : ล่าฝัน พับลิชชิ่ง 71/194 หมู่บ้านพฤกษา 49/1 ซ.แก้วอินทร์ ต.เสาธงหิน อ.บางใหญ่ จ.นนทบุรี 11140
เล่าสู่กันฟัง นิ ย ายรั ก ในรู ป แบบฉบั บ E-book เรื่ อ งที่ ส ามของ LALA มาแล้วค่ะ สาหรับเรื่องนี้เป็นนิยายรักดราม่า ถ้าหากว่าใครไม่ชอบ แนวพระเอกใจร้าย ปากร้าย มากถึงมากที่สุด LALA ไม่แนะนาให้ เปิดอ่านค่ะ แต่ถ้าใครมั่นใจว่าไม่กลัวที่จะเสียน้าตาและต้องการจะ พิ สู จ น์ ว่ า จะดราม่ า อย่ า งที่ นั ก เขี ย นโฆษณาเตื อ นไว้ ห รื อ เปล่ า สามารถพิสูจน์ได้ด้วยตัวท่านเองค่ะ ด้วยความขอบคุณ LALA
เพราะความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีและฐานะที่เหนือกว่า เขาจึงเลือกที่จะทาร้ายเธอและหัวใจของตัวเอง ด้วยการทุ่มความเกลียด และประหัตประหารใจเธอด้วยการย่ายีและคาพูด ...แต่เหตุใดยิ่งเกลียดก็ยิ่งอยากแนบชิด...
คาพูดที่ป้าแช่มบอกกับนาวินเจ้าบ่าวของงานในวันนั้น งานแต่งงาน ที่ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่บ้านหลังเล็กของเจ้าบ่าวและแขกที่มาใน งานวันนั้นก็มีเพียงไม่กี่คน ป้าแช่มเป็นญาติคนเดียวทางฝ่ายเจ้าสาว เพราะพ่อแม่ของเธอได้เสียชีวิตไปหมดแล้ว ส่วนทางฝ่ายเจ้าบ่าวนั้น มีเพียงเพื่อนสนิทไม่กี่คนที่มาร่วมแสดงความยินดี จะว่าไปแล้วเจ้าบ่าวและเจ้าสาวในวันนั้นไม่มีอะไรต่างกัน นักเพราะทั้งสองต่างก็เป็นกาพร้า นาวินรับราชการในกระทรวงแห่ง หนึ่ ง เขาเป็ น คนเรีย บร้อย สุภ าพ และใจเย็น และเมื่ อได้รู้จัก กั บ ปิ่นแก้วครั้งแรกเขาก็รู้สึกชอบพอในทันที ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นาน ก็ทราบว่าหญิงสาวเป็นใคร อยู่ที่ไหน แม้จะรู้ว่าปิ่นแก้วมีความรู้สึก กับเขาเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น แต่เขาเองก็ไม่คิดจะล้มเลิกหรือ เปลี่ยนใจ หลังเลิกงานของทุกวั น นาวินมั กจะเยี่ยมเยียนหญิงสาว และอาสาช่วยงานครัวป้าแช่มเล็กๆ น้อยๆ และป้าแช่มเองก็ไม่ได้ รังเกียจเขาที่ไปติดพันหลานสาว จนในที่สุด นาวินก็ได้แต่งงานกับ ปิ่นแก้ว “ป้าอย่าห่วงเลยครับ …ผมจะรักและดูแลปิ่นตลอดไป” เขา ให้ ค ามั่ น กั บ ป้ า ของปิ่ น แก้ ว นางเป็ น ผู้ ใ หญ่ ค นเดี ย วที่ ส่ ง เจ้ า บ่ า ว เจ้าสาวเข้าหอที่บ้านหลังเล็กที่เขาเก็บออมเงินและซื้อมา
เงารัก ป้าแช่มยิ้มรับอย่างพอใจกับคาสัญ ญาของหลานเขย และ นางก็คิดว่าดูคนไม่ผิด นาวินเป็นคนดีแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีฐานะร่ารวย แต่นางก็ เชื่อว่ า นาวิ นจะทาให้ปิ่ น แก้ วมี ความสุข ตามแบบของเขา นางหันไปทางหลานสาวที่นั่งพับเพียบอยู่ข้างๆ เจ้าบ่าว “ปิ่ น เอ๊ย !…ต่ อไปนี้ เ จ้า ไม่ ใ ช่ตั ว คนเดี ย วแล้ว จะคิ ด จะท า อะไรก็ใ ห้คิ ดถึ งพ่อวิ นเขาด้ว ยนะ สามีจะประสบผลสาเร็จหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับคนข้างหลังซึ่งเป็นเมียว่าจะดูแลและสนับสนุ นเขาเต็มที่ หรือเปล่า ถ้าคนหนึ่งจะเดินไปข้างหน้าส่วนอีกคนคิดแต่จะนิ่งเฉย ไม่สนใจ…ครอบครัวก็จะมีแต่ปัญหา ชีวิตของคนเราไม่ได้หยุดอยู่แค่ ตรงนี้ เจ้าต้องคิดและเดินไปข้างหน้าพร้อมๆ กัน…แล้วสักวันหลาน ก็จะรู้ว่าป้ารักและหวังดีกับเจ้าแค่ไหน” น้าเสียงสั่นพร่าสอนหลาน กาพร้าอย่างปรานี ปิ่นแก้วเงยหน้าขึ้นมองป้า ก่อนจะก้มลงกราบนาง ปิ่นแก้ว รู้ดีว่าป้าแช่มหมายถึงอะไร นางอยากให้เธอตัดใจเสียจากเหนือภพ ผู้ชายที่เธอเฝ้าหลงรักและคิดวาดฝันว่าสักวันเขาจะหันมองเธอบ้าง แต่นั่นก็เป็นได้แค่เพียงความฝันเท่านั้น ในเมื่อความเป็นจริง เขาไม่ แม้แต่จะเหลียวมองปิ่นแก้วสักนิด ซ้ายังรังเกียจเธอเสียอีก ในสายตาของเหนื อ ภพเธอเป็ น แค่ ผู้ ห ญิ ง ที่ มี ฐ านะเพี ย ง หลานของคนรับ ใช้ใ นบ้ านเท่านั้ น ทุกครั้งที่ ปิ่น แก้ว เข้าใกล้ เขาก็ มักจะมองเธอด้วยสายตาขุ่นเครียดระคนเหยียดหยาม และตอนนี้ ผู้ชายจอมหยิ่งคนนั้น ก็คงจะดีใจที่จะไม่ต้องทนเห็นหญิงสาวอยู่ใน สายตาเขาอีก ปิ่นแก้ว คิดอย่างเศร้าหมอง แม้ จะพยายามปั ดเขาออกไป จากใจเท่าไหร่ ใจเธอก็ จะเจ็บ ปวดมากขึ้ น เท่า นั้ น หญิง สาวบอก ตัวเองว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอจะหยุดคิดถึงเขาเสียที เพราะมัน จะไม่ยุติธรรมกับนาวินผู้ชายที่ป้าบอกว่าความดีของเขาจะทาให้เธอ รักเขาได้ไม่ยาก แม้ว่าตอนนี้เธออาจจะไม่ได้รู้สึกรักนาวินมากเกิน 6
LALA กว่ าค าว่ าเพื่อน แต่ปิ่ นแก้ วก็ จะไม่ ปิด กั้ นตัวเอง และเชื่อว่าสัก วั น ใจเธอจะต้องยอมรับนาวินได้อย่างเต็มหัวใจและวันนั้นเธอก็จะไม่มี ผู้ชายที่ชื่อ เหนือภพ อยู่ในใจอีกต่อไป ประภาศรีถามบุตรชายคนโตของท่านระหว่างที่รับประทานอาหาร เช้าด้วยกัน หลังจากที่กลับมาจากเมืองนอก เหนือภพก็ขอแยกไปอยู่ที่ ตึก เล็ก ตามลาพัง ซึ่งคุ ณหญิงเองก็ ไม่ ขั ด ข้องเพราะรู้ดีว่ าเมื่ อ ใดที่ ลูกชายคนโตเอ่ยปากต้องการอะไรย่อมหมายความว่าเขาคิดและ ตรึกตรองมาดีแล้ว แม้จะกลับมาอยู่บ้านก็ใช่ว่าแม่ลูกจะได้เจอหน้า กันบ่อยๆ หากเมื่อวานคุณหญิงไม่ได้สั่งเด็กรับใช้ให้ไปบอกเหนือภพ ว่ามาทานอาหารเช้าด้วยกัน คุณหญิงก็แทบจะไม่ได้พบหน้าลูกชาย ของท่านเลย “หนูดาเขาอยากทางานก่อนครับคุณแม่” เหนือภพตอบมารดา “จะทางานไปทาไม แต่งงานแล้วอีกหน่อยก็ต้องออกมาดูแล ลูกอยู่ดี ” คุณหญิงประภาศรี แย้ง ตามความคิดของท่ านผู้หญิงเมื่อ แต่งงานแล้วก็มีหน้าที่รับผิดชอบงานในบ้าน ส่วนงานนอกบ้านก็เป็น หน้าที่ของสามี “โธ่…คุณแม่ครับ หนูดาเขาเพิ่งเรียนจบเองนะครั บอย่าเพิ่ง ไปเร่งเขาเลย” ชายหนุ่มพูดกับมารดาอย่างอ่อนโยน แม้คนภายนอก จะมองว่าเขาเป็นคนเงียบขรึมจนดูเย็นชา แต่สาหรับมารดา เหนือภพ มีแต่ความสุภาพอ่อนโยน “แม่ดูว่าแกไม่กระตือรือร้น อยากแต่งงานเลยนะตาหนึ่ง ” คุณหญิงประภาศรีหยั่งเชิงถาม แต่ชายหนุ่มไม่พูดอะไร ได้แต่จัดการ อาหารเช้าตรงหน้ า เขาก็ ไม่ เข้ าใจตัว เองเหมื อนกั น ว่ าทาไมถึ งไม่ กระตือรือร้นในเรื่องนี้มากนัก ทั้งที่เขากับหนูดาก็รักกันดี 7
เงารัก “แล้วที่บ้านแกน่ะเป็นยังไงบ้าง ปิ่นเขาดูแลบ้านดีหรือเปล่า” เมื่อคุณหญิงเห็นว่าถามไปก็คงไม่ได้คาตอบจึงเปลี่ยนเรื่อง เพราะทุก ครั้งที่ลูกชายเงียบ แสดงว่าเขาไม่ต้องการตอบคาถามใดๆ อีก “ก็ดีนี่ครับ …ผมไม่ค่อยสนใจหรอก” เขาตอบอย่างไม่เห็น ความสาคัญของผู้หญิงที่มารดาถามถึง “มั น ก็ น่ า สงสารอยู่ น ะตาหนึ่ ง …” คุ ณ หญิ งพู ด ตะล่ อมให้ ลูกชายเห็นใจ “แต่งงานไปไม่ทันไรผัวก็มาตาย แถมยังมีลูกติดอีก ” ผู้เป็นมารดายกเรื่องสาวใช้ขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนา ชวนให้ชายหนุ่ม อารมณ์เสียยิ่งนัก ปิ่นแก้ว สาวใช้อายุยี่สิบห้าปี หลานสาวป้าแช่มแม่ครัวเอก ของบ้าน เธอได้รับความอนุเคราะห์จากคุณหญิงให้มาช่วยงานในบ้าน ด้วยความสงสารที่หญิงสาวกาพร้าพ่อแม่ ชายหนุ่ม ฟังมารดาพูด ถึ งสาวใช้ก็ไม่ แสดงความเห็น อะไร เพราะเธอไม่มีความสาคัญต่อเขา และเขาก็ไม่ชอบหน้าเธออยู่แล้ว จึงไม่สนใจเรื่องที่มารดาบอกกล่าวนัก เขาคิดเสมอว่าปิ่นแก้วมักใหญ่ ใฝ่สูง หากมีโอกาสเมื่อใดเธอก็มักจะแสดงให้เขารู้เสมอว่าเธอคิดกับ เขาเช่นไร หญิงสาวไม่เจียมตัวว่าเขาเป็นใครและเธอเป็นใคร มีเขา อยู่ตรงไหนก็จะมีเธอมาป้วนเปี้ยนตรงนั้นเสมอ ป้าแช่มก็รู้เช่นกันว่า หลานของนางคิ ด เช่ น ไรเลยตั ด ไฟเสี ย แต่ ต้ น ลม โดยให้ ปิ่ น แก้ ว แต่ ง งานกั บ นาวิ น ข้ า ราชการหนุ่ ม ที่ ม าติ ด พั น หญิ ง สาว จากนั้ น ปิ่นแก้วก็ย้ายออกไปเป็นแม่บ้านให้กับนาวิน ต่อ มาไม่ น าน เหนื อ ภพก็ เ ดิ น ทางไปดู ง านที่ ต่ า งประเทศ พร้ อ มๆ กั บ สริ น ดาแฟนสาวของเขาก็ ไ ปเรี ย นต่ อ ที่ ต่ า งประเทศ เช่น เดีย วกัน เป็น เวลากว่าห้าปีที่ชายหนุ่ ม ตั้งใจศึ ก ษาดูงานอย่าง จริงจัง ส่งผลให้บุคลิกของเขาเคร่งขรึมมากขึ้นเนื่องจากการใช้ชีวิต ในต่างแดน ทั น ที ที่ ช ายหนุ่ ม กลั บ มา เขาก็ ท ราบจากมารดาว่ า นาวิ น 8
LALA เสียชีวิตแล้ว ท่านเวทนาจึง รับปิ่นแก้วมาทางานที่บ้านเหมือนเดิม แต่ให้หญิงสาวดูแลบ้านหลังเล็กของเขาซึ่งปลูกแยกออกมาจากบ้าน หลังใหญ่ ตอนที่มารดาบอก เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ด้วย เหตุผลร้อยแปดของมารดาเขาจึงพูดอะไรไม่ออก ปิ่นแก้วมีลู กสาวกับนาวินหนึ่งคน หนูน้อยมีโรคประจาตัว คือโรคหัวใจที่ต้องรักษาโดยการผ่าตัดและต้องใช้เงินจานวนมากใน การรักษา เมื่อนาวินสามีของเธอเสียชีวิต หญิงสาวจึงต้องกลับมาขอ งานจากคุณหญิงทาอีกครั้งเพื่อหาเงินไปรักษาแม่หนู “แกยังเกลียดปิ่นมันอยู่อีกหรือ ” คุณหญิงถามลูกชายด้วย น้าเสียงกังวล “ถ้ า ผมไม่ เ ห็ น แก่ คุ ณ แม่ ผมคงไล่ อ อกไปแล้ ว ละครั บ ” ชายหนุ่ ม ตอบ น้ าเสีย งของเขาเต็ ม ไปด้ ว ยความเกลี ย ดชัง แม้ ว่ า เรื่องราวจะผ่านมานานแล้วก็ตาม คุณหญิงประภาศรีถอนใจ “เรื่องมันก็นานมาแล้วนะหนึ่ง ปิ่นมันคงรู้แล้วว่าอะไรเป็น อะไร” คุณหญิงประภาศรีบอกลูกชายแล้วตักอาหารใส่ปาก “ถ้าเป็นอย่างที่คุณแม่บอกก็ดีสิครับ …ผมเกลียดผู้หญิงที่ให้ ท่าผู้ชายที่สุด” เหนือภพพูดอย่างดูถูก “แกก็พูดเกินไปนะหนึ่ง…ถึงเด็กมันมีใจให้ แต่แกไม่เล่นด้วย เสียอย่างมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” คุณหญิงแย้ง ไม่เห็นด้วยกับคาพูด ของลูกชาย แม้ว่าครั้งนั้นคุณหญิงเป็นคนเรียกป้าแช่มมาพูดเรื่องนี้ เอง ละบอกให้ปิ่นแก้วรีบแต่งงานออกไปจากที่นี่ เพราะคุณหญิงไม่ ต้องการให้เกิดเรื่องเสื่อมเสียขึ้น ถึงท่านจะไม่ได้เกลียดปิ่นแก้ว แต่ก็ ไม่ได้หมายความว่าจะยอมรับหญิงสาวให้มาเป็นคู่ครองของลูกชาย คนเดียวของท่านได้ ชายหนุ่มเหลือบมองมารดา ในมือยังคงถือช้อนค้างไว้ “ดู คุ ณ แม่ จ ะชอบแม่ นี่ เ หลื อ เกิ น นะครั บ เมื่ อ ก่ อ นผมเห็ น 9
เงารัก คุณแม่เกลียดยัยนั่นอย่างกับอะไรดี” ชายหนุ่มย้อนถามมารดาเสียง ขรึมก่อนวางช้อนลง คุณหญิงอึ้ง อ้อมแอ้มตอบลูกชายไปว่า “แม่ สงสารยั ยหนู แพรว เด็กอะไรก็ไม่รู้…น่ารักเหลือเกิน” คุณหญิงพูดก่อนจะยกแก้ว น้าขึ้นดื่ม “ฮึ!…จะอะไรก็เถอะครับ อย่าให้มาขวางหูขวางตาผมก็แล้ว กัน” ชายหนุ่มบอกเสียงขุ่นแล้วรวบช้อน หมดอารมณ์จะกินต่อ หลายปี ม านี้ ใจเขาหนั ก อึ้ ง ด้ ว ยความรู้ สึ ก บางอย่ า งที่ ไ ม่ สามารถบอกตัวเองได้ว่ามันคืออะไร ภาพวันที่ปิ่นแก้วเดินมาหาเขา ด้วยท่าทางหมองเศร้ายังคงติดอยู่ในความทรงจาของเขาตลอดมา วันนั้น …ชายหนุ่มนึกภาพแต่หนหลัง วันที่เขานั่งทางานอยู่ในห้อง แล้วเธอก็เดินเข้ามา “ฉันไม่ได้เรียก…เข้ามาทาไม” เขาต่อว่าด้วยนาเสียงแข็ง กร้าว ไม่พอใจอย่างยิ่งที่เห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง ปิ่นแก้ วในวัยยี่สิบมองเขาอย่างน้อยใจแกมตัดพ้อ เพราะ ไม่ใช่ครังแรกที่เขาพูดและแสดงออกมาว่าไม่ชอบและไม่พอใจที่เห็น เธอมาเข้าใกล้ “ปิ่นอยากพบคุณค่ะ” หญิงสาวบอกซื่อๆ ด้วยนาเสียงเจือ ความเหงา เหนือภพวางปากกาลงกับโต๊ะ ดวงตาคมจ้องไปที่ร่างบางซึ่ง ยืนอยู่หน้าโต๊ะทางาน เขาคิดว่าคงเหมือนทุกครังที่หญิงสาวมักหา โอกาสมาอยู่ใกล้และใช้สายตาหวานซึงจนน่าสะอิดสะเอียนมองมาที่ เขา “อ้ อ …อยากพบฉั น ตลกดี น ะที่ ค นใช้ บ้ า นนี อยากจะพบ เจ้ านายเมื่อ ไหร่ ก็ ถือ วิส าสะเดิน เข้ า มาได้โ ดยไม่ต้ อ งขออนุ ญาต” ชายหนุ่มพูดเหน็บ หญิงสาวก้มหน้าลงอย่างสินหวั ง หยาดนาใสๆ เอ่อล้นเต็ม 10
LALA ดวงตาก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา “ปิ่ น ขอโทษค่ ะ …แต่ ปิ่ น มี บ างอย่ า งที่ อ ยากจะบอกคุ ณ ” หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึนมองเขาอย่างวิงวอน ใจเต้นแรง กลัวว่า เขาจะไล่เธอออกจากห้อง ชายหนุ่มเม้มปากมองหญิงสาวเขม็ง “ฉันไม่อยากฟังหรือรับรู้เรื่องอะไรของเธอ…เพราะฉะนัน ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี” เหนือภพตัดบทไล่อย่างที่เคย “ปิ่ น แค่ อ ยากมาบอกว่ าปิ่ น จะแต่ง งานค่ ะ ” หญิ ง สาวพู ด โพล่งออกไปพร้อมกับนาตาที่ไหลรินลงมา ชายหนุ่มชะงักปล่อยให้ทุกอย่างเงียบไปชั่วขณะ ไม่มีคาพูดใด หลุดออกจากปากของเขา เขาไม่มั่นใจนักว่าควรยินดีหรือเสียใจกับคา บอกของหญิงสาว เหนือภพรู้สึกว่าความอ้างว้างและเจ็บปวดได้เข้ามา ยึดอยู่เต็มพืนที่ในหัวใจ “แล้วมาบอกฉันทาไม” เหนือภพเอ่ยถามเป็นประโยคแรก หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ปิ่นแก้วมองเขาอย่างผิดหวังไม่เคยเลยสักครังที่ เขาจะพูดดี กับเธอ ทุกคาของเขาล้วนแล้วแต่ทาให้เธอเจ็บปวด “ปิ่นรักคุณ…คุณก็รู้” หญิงสาวมองเขา นาตาไหลรินไม่ขาด สาย นึกภาวนาให้เขาพูดดีกับเธอบ้าง เหนือภพมองหญิงสาวก่อนจะหัวเราะหยัน “รั ก ฉั น !” เขาเลิ ก คิ วมอง รู้ สึ ก โหวงเหวงพิ ก ล ทั งที่ บ อก ตัวเองไม่ได้ว่าทาไมถึงรู้สึกเช่นนัน แต่ก็พยายามไม่คิดถึงมัน จึงถาม ในสิ่งที่ตรงข้ามกับความจริงไปว่า “ถ้าฉันไม่ใช่เจ้าของบ้านหลังนี…ไม่ใช่ลูกของคุณหญิงประภาศรี และเป็นแค่คนเดินถนนธรรมดาคนหนึ่ง ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะยังรัก ฉันอยูไ่ หม” เขาถากถางเธอกลับด้วยนาเสียงเย้ยหยัน ปิ่นแก้วเม้มปากแน่น เพิ่งรู้ซึงถึงใจเขาก็ ประโยคนีเอง เขา 11
เงารัก สบประมาทความรักที่เธอมีต่อเขาอย่างนีเองหรือ “คุณคิดอย่างนีใช่ไหมคะ…เพราะปิ่นเป็นแค่คนรับใช้ …คุณ ถึงได้รังเกียจปิ่น” เธอถามเขานาเสียงสั่นระคนผิดหวัง เหนือภพกามือแน่น เบนหน้าหนีไปอีกทาง “ใช่! ถ้าเธอเข้าใจดีแล้ว แล้วก็เลิกมาวุ่นวายกับฉันเสียที … ไม่รู้ตัวบ้างหรือว่าทาให้ฉันราคาญมากขนาดไหน” เหนือภพพูดทังที่ ไม่แน่ใจว่าใช่สิ่งที่เขาต้องการพูดหรือเปล่า มีเพียงเขาเท่านันที่รู้ว่าใจ ตัวเองไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ปิ่นแก้วยกมือขึนปิดปากกลันเสียงสะอืนนัยน์ตาไหวระริก ไม่คิดว่าเขาจะพูดทาร้ายจิตใจเธอถึงเพียงนี การที่เธอเอาใจใส่ดูแล เขาเพราะเธอต้องการอยู่ใกล้คนที่ตัวเองรัก ไม่ได้คิดหวังจะครอบครอง แต่ ก ลายเป็ น ว่ า สิ่ ง ที่ เ ธอท ากลั บ สร้ า งความร าคาญและท าให้ เ ขา เกลียดเธอ “ปิ่นเสีย ใจและขอโทษที่ทาให้คุ ณต้อ งรู้สึก อย่ างนัน…ปิ่ น ควรจะเจียมตัวให้มากกว่านี เพราะปิ่นมีฐานะด้อยกว่าคุณ คุณเลย ตีค่าความรักของปิ่นเป็นเพียงเรื่องที่น่ารังเกียจ” หญิงสาวสะอืนเบาๆ ด้วยความสะเทือนใจและมองเขาผ่าน ม่านนาตาอย่างแสนอาวรณ์ คิดว่าต่อไปนีเธอคงไม่มีโอกาสได้มอง เขา ได้อยู่ใกล้ๆ เขาอีกแล้ว “ปิ่นลาคุณตรงนีนะคะ” ปิ่นแก้ วบอกเขาแล้วหันหลังเดิน ออกไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย เหนือภพหันกลับมาและมองหญิงสาวเดินออกไป เขาไม่รู้ว่า ทาไมถึงรู้สึกเจ็บร้าวที่หัวใจ ทังที่อยากจะรังหญิงสาวเอาไว้ แต่ด้วย เหตุผลอะไรเล่าที่เขาจะต้องทาเช่นนั น ชายหนุ่มไม่สามารถตอบ ค าถามนั นได้ เขาได้ แ ต่ ม องตามร่ า งบางด้ ว ยสายตาแห่ ง ความ เจ็บปวด 12
LALA ป้าแช่มที่ครัวบ้านใหญ่ “เออสิ เอ็งจะพานังหนูแพรวไปพบหมอวันไหน” ป้าแช่ม แม่ครัวประจาบ้านถามหลานสาว “วันพรุ่งนี้เช้าจ้ะป้า” ปิ่นแก้วตอบป้าแช่ม “คุณหญิงท่านสั่งให้เอ็งพบท่านก่อนไปโรงพยาบาลด้วยนะ หญิงสูงวัยบอกหลานสาวพลางหยิบส้มที่หั่นแบ่งครึ่งแล้วมาคั้น “คุณหญิงมีอะไรให้ปิ่นรับใช้หรือจ๊ะป้า” หญิงสาวถามอย่าง สงสัย “ข้ า ก็ ไ ม่ รู้ เ หมื อ นกั น เดี๋ ย วเอ็ ง ไปพบท่ า นก็ รู้ เ องแหละ… แล้วนี่แม่หนูแพรวอยู่ไหนล่ะ เอ็งไม่พามาด้วยหรือ” ป้าแช่มถามหา หลานรักทันที หนูแพรวหรือแพรวา หลานสาวของป้าแช่มที่ทุกคน ในบ้านต่างรักและเอ็นดู ไม่เว้นแม้แต่คุณหญิงประภาศรี “น้ องแพรวนอนกลางวั น จ้ ะ ป้ า ” ปิ่ น แก้ ว บอกด้ว ยสีห น้ า ยิ้มๆ แล้วยื่นผลส้มให้ “เออ ดีแ ล้ว” ผู้เป็นป้ารับส้มจากหลานสาวแล้วกดลงบน เครื่องคั้น “นอนเยอะๆ หลานข้าจะได้แข็งแรง เย็นๆ เอ็งก็พามาเล่น ที่นี่สิ” ป้าแช่มอยากเจอหลานตัวน้อย เพราะความน่ารักและความ ไร้เดียงสาของแม่หนูมักทาให้นางหัวเราะได้เสมอ อีกทั้งแม่หนูยัง ต้องเผชิญ เคราะห์ก รรมเสีย พ่อ ผู้เป็ น เสาหลั ก ของครอบครัว และ โรคหัว ใจที่ติ ด ตั ว มาตั้ งแต่ก าเนิ ด อี ก ทาให้ ป้ า แช่ ม รั ก และเวทนา หลานคนนี้มาก “จ้ะป้า…ป้ามีอะไรให้ปิ่นช่วยอีกหรือเปล่า” ปิ่นแก้ว อาสา ก่อนจะหยิบแก้วน้าส้มสามใบเข้าไปใส่ไว้ในตู้เย็น “ไม่ต้องมาช่วยข้าหรอก…เอ็งไปดูลูกเถอะ ตื่นขึ้นมาไม่เห็น ใครจะตกใจเอา” หญิงสูงวัยปฏิเสธเพราะไม่อยากให้หลานเหนื่อย อีกทั้งเป็นห่วงหลานตัวน้อย กลัวว่าตื่นมาจะร้องไห้จ้า 13
เงารัก “ถ้าอย่างนั้นปิ่นไปนะจ๊ะ” หญิงสาวปิดตู้เย็นแล้วหันมามอง ป้า “ไปเถอะ…แล้วอย่าลืมล่ะก่อนพานังหนูไปหาหมอก็ ไปพบ คุณหญิงบนตึกเสียก่อน” ป้าแช่มเตือนอีกครั้งก่อนจะหันไปคั้นน้าส้ม ต่อ ฉั น ไม่ อ ยู่ เ ลยอู้ ง าน” เหนื อ ภพยื น เท้ า สะเอวถามเสี ย งดั ง จาก ห้องรับแขก “ปิ่นไปหาป้าแช่มที่บ้านใหญ่มาค่ะ ” หญิงสาวก้าวเข้ามาใน ห้องแล้วยอบตัวลงก้มหน้าตอบ เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน “อ้อ…ดีนี่ เธอเอาเวลางานไปหาป้า ” ชายหนุ่ มพูดประชด พลางจ้องเธอเขม็ง “คุณหนึ่งมีอะไรให้ปิ่นรับใช้หรือคะ” หญิงสาวถามเสียงเบา เริ่มชินเสียแล้วกับคาพูดห้วนๆ ของเขา “แส่…ใครใช้ให้เธอเรียกชื่อฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อเล่น ฉัน คนที่จะเรียกได้ต้องเป็นคนที่สนิทกับฉันเท่านั้น ” ชายหนุ่มพูด อย่างถือตัว ปิ่นแก้วหน้าซีดสะเทือนใจกับคาพูดของเขา ใช่สิ เราเป็นแค่ คนรับใช้ มีสิทธิ์อะไรไปเรียกชื่อเล่นเขา คนสนิทคงหมายถึงคนรัก เขากระมัง หญิงสาวรับคาอย่างอ้อมแอ้มทั้งที่ใจคิดตัดพ้อ “ค่ะคุณผู้ชาย…” “วันนี้หนูดาจะมาทานข้าวที่นี่…เธอเตรียมอาหารให้เรียบร้อย ด้วย” เขาสั่งเธอด้วยน้าเสียงของคนที่มีอานาจเหนือกว่า “คุ ณ ผู้ ช ายจะให้ ปิ่ น ท าอะไรเป็ น พิ เ ศษหรื อ เปล่ า คะ ” ปิ่นแก้วเงยหน้าขึ้นถามอย่างต้องการเอาใจ เพราะรู้ดีว่าถ้าไม่ได้ความ ช่วยเหลือจากคุณหญิงประภาศรี เธอก็คงไม่มีสิทธิ์กลับมาทางานที่นี่ 14
LALA สิ่งทีพ่ อจะตอบแทนบุญคุณของคุณหญิงได้คือทาหน้าที่ให้ดีที่สุด ดัง คาพูดของนาวินซึ่งเคยบอกเธอไว้ตอนแต่งงานกัน ชายหนุ่มต้องการ ให้เธอเป็นแม่บ้านให้เขาเท่านั้น เขาจะบอกเธอเสมอว่าความสุขของ ลูกและเมียคือหน้าที่ของเขา หญิงสาวจึงจาขึ้นใจและยึดถือไว้เป็น หลักอยู่เสมอว่าต้องทาหน้าที่ของตัวเองให้ดี “ทุกอย่างต้องดีที่สุดสาหรับคนพิเศษของฉัน หวังว่าเธอคง เข้าใจนะว่าต้องทายังไง” เขาสั่งเสียงแข็ง “ค่ะ…คุณผู้ชาย” ปิ่นแก้วมองเขาอีกครั้งก่อนจะรับคาตาม หน้าที่ “ดีแล้ว…จะไปไหนก็ไปไป๊ ราคาญ” ชายหนุ่ม สะบัดมือไล่ เธออย่างไม่ ไว้ ห น้ า เขาจะเป็ น อย่างนี้ ทุก ครั้ง ที่เธออยู่ใ กล้ มั ก จะ หงุดหงิดและรู้สึกไม่พอใจอย่างไม่มีเหตุผล ปิ่นแก้วเดินออกมาทั้งน้าตาคลอเบ้า เธอไม่เจียมตัว บังอาจ ไปรักลูกชายเจ้าของบ้าน ทาให้เขารังเกียจเธอปิ่นแก้วยอมรับว่าเธอ รักเขาและเขาก็เป็นรักแรกของเธอ เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอฝัน หาและอยากอยู่ใกล้ ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยมองเธอเลยเพราะเขามีคนรัก อยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ หญิงสาวคิดขณะเดินเข้า ครัวไป เมื่อได้แต่งงานกับนาวินปิ่นแก้วจึงรู้ใจตัวเองว่า ที่เธอเคยคิด ว่ารักเหนือภพมากมายจนไม่สามารถรักใครได้อีกนั้นไม่เป็นความ จริง นาวินดีกับเธอมาก เขารักและให้เกียรติเธอเสมอต้นเสมอปลาย ทาให้เธอรู้ว่าความรักไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียว ตลอดระยะเวลา ที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยบังคับหรือพูดจาทาร้ายเธอสักครั้ง ปิ่นแก้วจึง เปิ ด ใจยอมรั บ ความรั ก ครั้ ง ใหม่ และตั้ ง ใจว่ า จะเป็ น ภรรยาที่ ดี ร่วมกันสร้างครอบครัวเล็กๆ ให้มีความสุขด้วยกัน แล้วครอบครัวเธอก็สมบูรณ์ยิ่งขึ้น เมื่อหญิงสาวได้ให้กาเนิด เด็กหญิงแพรวา ช่วงเวลานั้นเธอไม่เคยคิดถึงเหนือภพเลย เพราะได้ 15
เงารัก ประจักษ์แล้วว่าความสุขที่แท้จริงของเธอคือ นาวินสามีที่แสนดีและ เด็กหญิงแพรวาลูกสาวตัวน้อยที่เกิดจากความรักของเธอกับสามี แต่แล้วเมื่อเข้าสู่ปีที่สี่ของชีวิตคู่ ปิ่นแก้วก็ต้องฝันร้ายอีกครั้ง เมื่อนาวินประสบอุบัติเหตุรถชนขณะเดินทางไปทางาน หัวใจของเธอ แทบสลาย หากไม่มีลูกคอยประคับประคองจิตใจไว้ เธอคงไม่สามารถ มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่เด็กหญิงแพรวาก็มีโรคประจาตัวคือโรคหัวใจ ซึ่งมีวิธี เดียวที่จะทาให้ห ายจากโรคนี้ ได้คือการผ่าตัด ทว่าเงินเก็ บ ที่นาวิ นออมไว้ก็ ยังไม่พอค่ารัก ษา หญิงสาวจึงจาเป็นต้องกั ดฟัน สู้ ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่พลิกผัน โดยจาใจกลับมาทางานที่นี่อีกครั้ง TTT
16
และเดินมาหาเขา “ทาไมมาเร็วจังเลย ไหนว่าจะมาถึงหกโมงไม่ใช่เหรอ นี่เพิ่ง จะสี่โมงเองนะ” ชายหนุ่มถาม มุมปากปรากฏรอยยิ้มซึ่งมีให้สรินดา คนรักของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น สรินดา หรือหนูดา ลูกสาวคนเล็กของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ รายใหญ่ เจ้าของร่างสูงโปร่ง ผิวขาวอมชมพู ผมสีน้าตาลอ่อนดัด เป็นลอนสวย ผู้มีจุดเด่นอยู่ที่ดวงตากลมโตหวานซึ้งขับใบหน้าเรียว เล็ ก ให้ แ ลดู ง ดงามอ่ อ นหวาน ทั้ งยั ง มี ค วามสามารถด้ านการงาน เป็นที่ยอมรับของทุกคน ใครๆ ต่างก็เห็นตรงกันว่าเมื่อคนสวยและ เก่งอย่างสรินดายืนคู่กับคนหล่อและมีความสามารถอย่างเหนือภพ ทั้งสองดูเหมาะสมและคู่ควรกันมาก “พี่หนึ่งไม่อยากให้หนูดามาเร็วๆ เหรอคะ” หญิงสาวถาม หน้าเง้าเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าคนรักหนุ่ม “เปล่าจ้ะ พี่ก็แค่สงสัยเท่านั้นเอง หนูดามา ทาไมพี่จะไม่ดีใจ ล่ะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้าเสียงอ่อนโยนเอาใจคนรักสาวสวย ต่างจาก ที่พูดกับหญิงสาวอีกคนลิบลับ “หนูดาว่างช่วงบ่ายน่ ะ ค่ะ ออกไปพบลูกค้าแล้วไม่ ได้แวะ เข้าบริษัท ก็เลยตรงมาที่นี่เลย” หญิงสาวบอกเหตุผลที่มาเร็วกว่า
เงารัก เวลานัดให้เขาทราบ “เหนื่อยหรือเปล่าจ๊ะ …เข้ามานั่งพักก่อน เดี๋ยวพี่ให้เด็กยก น้ามาให้นะ” เหนือภพเดินจูงมือหญิงสาวเข้ามาในบ้าน “ขอบคุณค่ะพี่หนึ่ง” หญิงสาวมองคนรักอย่างอ่อนโยน เขา ดีกับเธอเสมอไม่เคยเปลี่ยน เธอนึกถึงครั้งแรกที่เธอเจอเขาที่นี่ ธิดาศิริ น้องสาวของเหนือภพเป็นคนพาเธอมาแนะนาให้รู้จักกับพี่ชายผู้มี มาดขรึม เพียงแวบแรกที่เห็น หญิงสาวก็เหมือนถูกมนต์สะกด หัวใจ เธอเต้นแรงและมองเขาไม่วางตา แค่เขาพยักหน้าและยิ้มให้ เธอก็รู้ ว่าหัวใจของเธอถูกเขาขโมยไปแล้ว “งั้นรอพี่เดี๋ยวนะ พี่ไปบอกเด็กก่อน” ชายหนุ่มบอกเมื่อเดิน มาถึงห้องนั่งเล่น ก่อนจะเดินตรงไปที่ครัวแล้วหยุดอยู่ที่ประตู พร้อม กับพูดขึ้นว่า “ยกน้าไปให้หนูดาที่ห้องนั่งเล่นด้วย” ปิ่นแก้วซึ่งกาลังหั่นผักอยู่ถึงกับสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงกร้าว จากเจ้านายหนุ่ม “ค่ ะ ” หญิ ง สาวรั บ ค าและเดิ น ไปเปิ ด ตู้ เ ย็ น หยิ บ ขวดน้ า ออกมา ชายหนุ่มกระตุกยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปว่า “แล้ว ก็ … ฉั น กั บ หนู ด าอยู่ ที่ห้อ งนั่ งเล่น ห้ามให้ใ ครเข้ าไป รบกวนหรือส่งเสียงดัง เข้าใจไหม” เขาสั่งเสียงห้วนอีกครั้ง ปิ่นแก้วชะงักแล้วหันกลับมาตอบว่า “ค่ะ คุณผู้ชาย” หญิงสาวปิดตู้เย็นแล้วก้มหน้ารับคาสั่ง เมื่อ ชายหนุ่มเห็นท่าทีนิ่งเฉยของหญิงสาวก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที ไม่ว่า เขาจะแกล้งสั่งอะไรเธอก็ก้มหน้ารับคาอย่างเดียว เห็นเขาเป็นผีหรือ ไงถึงไม่กล้าสบตา ชายหนุ่มคิดแบบคนพาลเพราะเห็นแล้วขัดใจ จึง แกล้งสั่งไปอีก “และถ้าไม่จาเป็น อย่าให้ลูกของเธอมาส่งเสียงดังหรือเข้ามา 18
LALA เล่นในห้องนั่งเล่นเด็ดขาด” สิ้นคาสั่ง ชายหนุ่มก็หมุนตัวกลับเดินจากไป หญิงสาวเม้มปากแน่น หน้าถอดสี ที่เขาพูดจะให้หมายความ ว่ ายั งไงได้ นอกจากรั งเกี ย จ แม้ แต่ ลู ก สาวตั วน้ อยของเราเขาก็ ยั ง เดียดฉันท์หรือ หญิงสาวนึกน้อยใจพลางเทน้าเปล่าใส่แก้วเจียระไน ราคาแพง เตรียมยกออกไปเสิร์ฟแขกคนสาคัญ ขณะนั้นหนูแพรวซึ่ง เล่ น อยู่ ห ลั ง บ้ า นก็ วิ่ ง เข้ า มาหามารดา ปิ่ น แก้ ว จึ ง บอกเหตุ ผ ลให้ ลูกสาวเข้าใจว่าเจ้าของบ้านมีแขกคนสาคัญมาหา เธอจึงต้องพาลูก ไปฝากไว้กับป้าแช่มก่อน แม่หนูตัวน้อยพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินตาม มารดาเข้าไปในห้องนั่งเล่น เมื่อมาถึง ปิ่นแก้วก้มหน้าก้มตาคลานเข่าเข้ามาวางแก้วบน โต๊ะหน้าโซฟาโดยมีแม่หนูเกาะติดแจ พอวางแก้วน้าเสร็จ หญิงสาวก็ คลานเข่ากลับไปแต่สรินดาทักไว้ “ปิ่นจ๊ะปิ่น” สรินดาเรียกหญิงสาวไว้ก่อนที่เธอจะออกจาก ห้องไป ปิ่นแก้วหันมามองสรินดาแล้วขานรับ “คะ” สาวใช้หันกลับมามอง แม่หนูตัวน้อยก็ทาตามเช่นกัน “เข้ า มาก่ อ นสิ จ๊ ะ ” สริ น ดาเรี ย กเสี ย งหวาน เธอรู้ เ รื่ อ ง ปิ่ น แก้ ว จากคุ ณ หญิ ง ประภาศรี ท่ า นบอกว่ า ปิ่ น แก้ ว น่ า สงสาร เมื่อก่อนเคยทางานที่นี่ แต่เมื่อแต่งงานออกไปไม่นานสามีก็เสียชีวิต คุณหญิงจึงให้กลับมาทางานอีกครั้งด้วยความเวทนา ปิ่นแก้วมองเหนือภพ รอว่าเขาจะพูดอะไรหรือไม่ เธอพะวง ด้วยไม่แน่ใจว่าเขาจะอนุญาตหรือเปล่า แต่ชายหนุ่มนั่งนิ่งดูโทรทัศน์ ไม่สนใจเธอ “อ้าว ปิ่นเข้ามาสิจ๊ะ …นั่งอยู่ตรงนั้นทาไม” สรินดาซึ่งไม่รู้ เรื่องระหว่างคนรักของตนกับสาวใช้พูดเร่งให้เข้ามา เมื่อปิ่นแก้วจาใจ คลานเข่ า กลั บ เข้ าไป หนู แ พรวาก็ ค ลานเข่ า ตามมาจนชิด มารดา หญิงสาวหยุดอยู่ตรงพื้นหน้าโซฟาที่เหนือภพกับสรินดานั่งอยู่แล้ว 19
เงารัก วางถาดไว้ข้ างตัว โดยมีลูก สาวตัว น้อยนั่ งพับ เพีย บเรีย บร้อยตาม อย่างเธออยู่ข้างๆ ด้วย “นั่นลูกของปิ่นหรือจ๊ะ” หญิงสาวหันไปมองแม่หนูพร้อมกับ ส่งยิ้มให้ ถึงสรินดาจะมาที่นี่หลายครั้ง แต่เธอยังไม่เคยเห็นลูกของ ปิ่นแก้วสักที คราวนี้คงจะเป็นโอกาสดี สรินดาคิด ในขณะที่เด็กหญิง แพรวาจ้องเธอกับเหนือภพตาโต “ค่ะ” ปิ่นแก้วตอบอย่างสุภาพ แม้ว่าเหนือภพจะไม่ได้สั่งไว้ แต่หญิงสาวก็รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สรินดามา เธอไม่ควรออกไปเดินเพ่นพ่าน ให้เป็นที่ราคาญสายตาเพราะอาจจะทาให้เขาไม่พอใจได้ “ชื่ออะไรจ๊ะ ไหนขอน้ามองหน้าชัดๆ หน่อยสิ” สรินดาโน้ม ตัวลงมาใกล้แล้วเอ่ยชม “น่ารักจัง ตาโต แก้มแดงเหมือนตุ๊กตาเลย” เธอชอบความน่ารักของแม่หนูน้อย “ชื่ อ น้ อ งแพรวค่ ะ ” ปิ่ น แก้ ว เหลี ย วมองลู ก สาวแล้ ว ตอบ คาถามแทน “ชื่อก็ เพราะ หนู ห น้ าตาเหมือนใครจ๊ ะ ไม่ เห็น เหมื อนแม่ เลย” สรินดาถามพลางมองแม่หนูอย่างเอ็นดู “เหมือนนาวินพ่อของแกค่ะ” สาวใช้ตอบหญิงสาวที่นั่งอยู่บน โซฟา ก่อนจะก้มบอกหนูน้อยข้างกายอย่างอ่อนโยนว่า “น้องแพรว คะ ธุคุณสรินดาสิคะ” แม่หนูแพรวาจึงกระพุ่มมือเล็กๆ เป็นดอกบัว และส่งยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ไปให้ “อุ๊ย! พี่หนึ่งดูสิคะ เด็กอะไรก็ไม่รู้ น่ารักจังเลยค่ะ ” สรินดา สะกิดเรียกคนรัก ชายหนุ่มยิ้มเหยียด ตวัดสายตาดูแคลนไปทางหนูแพรวา “มันก็แค่ลูกคนใช้ หนูดาจะไปสนใจทาไมนักหนา” เหนือภพ พูดไม่รักษาน้าใจคนฟัง ปิ่นแก้วกัดริมฝีปากเมื่อได้ยิน ความรู้สึกยอกแสยงแล่นเข้าสู่ หัวใจ เขารังเกียจลูกสาวของเธอจริงๆ 20
LALA “เอาเด็กออกไป อย่าให้เข้ามาเสนอหน้าที่นี่อีก” ชายหนุ่ม สั่งเสียงกร้าวแล้วมองหญิงสาวด้วยสายตาขุ่นเขียว แววตาไร้เดียงสา ของหนูน้อยเปลี่ยนเป็นตกใจและสงสัยว่าตนทาอะไรผิด ปิ่นแก้วลนลานอุ้มลูกสาวแนบอกและรีบขอตัวออกจากห้อง ไปทันที “พี่หนึ่งอารมณ์เสียเรื่องอะไรคะ” สรินดาหันมาถามคนรัก ด้วยความตกใจ “ทาไมหรือจ๊ะ” เหนือภพหันมามองแล้วถามเสียงเนือยๆ ผิด จากเมื่อครู่ที่พูดด้วยน้าเสียงกราดเกรี้ยว “ก็เมื่อกี้พี่หนึ่งพูดไม่ดีเลย รู้ตัวหรือเปล่าคะ” หญิงสาวมอง เขาอย่างสงสัยเพราะเธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน “พี่ขอโทษจ้ะ…ก็พี่ไม่อยากให้หนูดาสนใจเด็กคนนั้นมากกว่า พี่นี่นา” ชายหนุ่มตัดพ้อ มองคนรักด้วยสายตาออดอ้อน “น้อยใจหนูดาหรือคะ” สรินดาชม้ายชายตาถามชายหนุ่มที่ นั่งข้างกายอย่างเขินอาย “พี่ รั ก หนู ด ามากต่ า งหาก ไม่ อ ยากให้ ห นู ด าสนใจคนอื่ น มากกว่าพี่” เขาบอกคาว่ารักกับหญิงสาวราวกับจะย้าใจตัวเองด้วย เช่นกัน “ตั้งแต่หนูดามายังไม่ได้ไปกราบคุณป้าเลยค่ะ พี่หนึ่งพาหนูดา ไปหน่อยสิคะ” สรินดาเฉไฉเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกเขินที่ถูกชายหนุ่ม บอกรักต่อหน้า “ได้สิจ๊ะ” เหนือภพเอื้อมมือไปจับมือเธอ “ไปหาคุณแม่กัน” ชายหนุ่มชักชวนหญิงสาว พลางสบตาเธอด้วยสายตาหวานฉ่า สรินดา หน้าแดงก่าแต่ก็ยอมให้เขากุมมือไว้ หนึ่งสาวกับหนึ่งหนุ่มจึงจูงมือคุยกันกะหนุงกะหนิงระหว่าง เดินไปที่บ้านหลังใหญ่ TTT
21
ดีใจที่เห็นมารดา หลังจากปิ่นแก้วพาลูกสาวตัวน้อยมาฝากไว้กับป้า แช่มเพราะเธอต้องอยู่รับใช้แขกคนสาคัญของเหนือภพ “หิวไหมคะน้องแพรว” ปิ่นแก้วรีบถามเพราะเลยเวลากิน ข้าวของแกแล้ว “ป้าป้อนให้แล้วแหละ อยากออกไปเล่นแล้วใช่ไหม…กินอิ่ม แล้วก็ไปเล่นได้” ป้าแช่มตอบแล้วหันไปอนุญาตหลานตัวน้อยที่ขอ ออกไปวิ่งเล่น หนูแพรวาพยักหน้าหงึกหงักด้วยความดีใจเหมือนรอ เวลานี้มานาน “เล่นอยู่แถวนี้ อย่าไปไหนไกลนะจ๊ะ ” ปิ่นแก้วบอกไล่หลัง ลูกสาว แต่แม่หนูน้อยวิ่งออกไปไกลแล้ว “ขอบคุณป้ามากนะจ๊ะ” หญิงสาวหันกลับมาขอบคุณผู้เป็น ป้า ในครัวตอนนี้มีแค่ป้าแช่มและหลานสาวอยู่กันเพียงลาพัง “คุณหนึ่งเขาดีกับเอ็งหรือเปล่าปิ่น ” ป้าแช่มถามเพราะเป็น ห่วงความรู้สึกของหลานสาว นางรู้ว่าเหนือภพเป็นคนถือตัว จึงยอม ยกปิ่นแก้วให้นาวิน ด้วยไม่อยากให้หลานสาวต้องอับอายและเจ็บปวด เมื่อหญิงสาวได้ยินคาถามของป้า สีหน้าก็หมองเศร้าลงทันที “ก็ดีจะ้ ป้า” หญิงสาวตอบอ้อมแอ้ม แม้จะถูกเขาเหน็บแนม ทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ก็ยังดีที่เขาให้เธอทางาน
LALA “เอ็งยังรักคุณหนึ่งอยู่หรือเปล่าปิ่น” ป้าแช่มถามสิ่งที่ค้างคา อยู่ในใจ เพราะถ้าหลานสาวยังมีใจให้เจ้านายหนุ่ม นางกลัวว่าเธอ จะไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ได้อีก ปิ่นแก้วมองป้าแช่ มด้วยสีหน้าตกใจ หัวใจเต้นระรัว เพราะ กลัวว่าป้าจะจับพิรุธได้ “ปิ่นแต่งงานแล้วนะคะป้า” เธอตอบไปแบบรวบรัด เพราะ ไม่อยากให้ป้าต้องกังวลและไม่สบายใจ “เอ็งตอบไม่ตรงคาถามนะปิ่น” ป้าแช่มมองอย่างคาดคั้น “ปิ่นรักนาวิ นค่ะ ” หญิงสาวพยายามตอบให้ตรงใจตัวเอง มากที่สุด ใช่เรารักคุณหนึ่ง แต่นั่นมันเมื่อก่อน หญิงสาวคิดทบทวน ในใจ วันเวลาที่เธอได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกับนาวิน ทาให้เธอรู้ว่าความรัก คือสิ่งสวยงาม เธอค่อยๆ รักเขามากขึ้นทุกวัน เขาเป็นผู้ให้ในขณะที่ เธอเป็นผู้รับ เธอยอมรับกับตัวเองว่าเธอรักเหนือภพ แต่ตอนนี้เธอ ตอบได้อย่างมั่นใจว่านาวินคือคนที่อยู่ในใจเธอเท่านั้น ถึงแม้ว่าเขา จะจากไปแล้วก็ตาม เมื่อฟังคาตอบจากหลานสาว ป้าแช่มก็พยักหน้าอย่างพอใจ “ดีแล้ว ข้าไม่อยากให้เอ็งต้องเสียใจ เอ็งจาไว้นะ คุณหนึ่งมี คนรักอยู่แล้วคือคุณหนูดา” ป้าแช่มย้า ปิ่นแก้วหน้าเจื่อนแต่ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจความนัยที่ป้า ต้องการจะบอก หญิงสาวไม่คิดโกรธเพราะรู้ว่านางหวังดี “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ปิ่นกลับก่อนนะจ๊ะ เผื่อว่าคุณผู้ชายจะ เรียกใช้” ปิ่นแก้วตัดบทบอกลาป้าแช่ม “ไปเถอะ เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน พรุ่งนี้จะพายัยหนูไปหาหมอ ตอนเช้าใช่ไหม” “จ้ะป้ า” ปิ่นแก้วพยักหน้าแล้วรีบ เดิน ออกไปตามลูกสาว ตัวน้อยกลับตึกเล็ก 23
เงารัก ปิ่นแก้วหยุดเดินและหันไปมองตามเสียงก็เห็นเจ้าของบ้าน กาลังนั่งดื่มอยู่เพียงลาพังในห้องรับแขก “ปิ่นไปบ้านใหญ่มาค่ะ ” หญิงสาวตอบอย่างสารวมพร้อม กอดกระชับลูกสาวที่อุ้มอยู่ให้แน่นขึ้น “เสนอหน้าไปทาอะไรที่นั่นไม่ทราบ งานของเธออยู่ที่บ้านนี้ ต่างหาก” เขาเดินมาตรงหน้า แล้วตะคอกถาม แม้จะบอกตัวเองว่า ไม่อยากเข้าใกล้ ผู้หญิงคนนี้ แต่ทุกครั้งที่เห็นหญิงสาว เขาก็มักจะ พาลหาเรื่องเธออยู่ร่าไป เขาเกลียดเรามากกว่าเดิมเสียอีก ไม่ว่าเราจะทาอะไรเขาก็ ไม่พอใจสักอย่าง แล้วเราจะอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน หญิงสาวคิดพลัน เกิ ด ความรู้ สึก อ้ างว้ าง เธอกอดลู ก สาวไว้ แ น่ น ราวกั บ ต้ องการให้ ร่างเล็กถ่ายทอดความเข้มแข็งให้เธอ “ฉันถามไม่ได้ยินรึไง” เขาตะคอกใส่เธออีกครั้ง เพราะคิดว่า หญิงสาวกาลังท้าทายด้วยการไม่ตอบคาถาม ปิ่นแก้วเม้มปากและเมินไปทางอื่น นึกเสียใจที่ครั้งหนึ่ง เคย มอบความรู้สึกดีๆ ให้กับผู้ชายคนนี้ เพราะนอกจากเขาจะไม่เห็นค่า แล้วยังเอาความรู้สึกนั้นมาเหยียบย่าเธออีก “หูแตกหรือไง ถามทาไมไม่ตอบ” เขาตวาดอย่างมีโทสะ “ปิ่นไปรับน้องแพรวค่ะ” หญิงสาวตอบโดยไม่มองหน้าเขา เหนือภพอึ้งไปเล็กน้อย เพราะเขาเองที่เป็นคนไล่เด็กหญิง ไปไม่ให้มารบกวน ก่อนจะแสยะยิ้มเหยียดหยามและพูดจาหาเรื่อง เหมือนเช่นทุกครั้ง “ฉันรู้นะว่าเธอกลับมาที่นี่อีกทาไม” ชายหนุ่มเริ่มพาล “อยากจะมาเป็นคุณหญิงของบ้านนี้มากล่ะสิ ผู้หญิงอะไร หน้าด้าน ใจง่าย อย่านึกว่าฉันโง่ คิดไม่ทันเธอนะ ไม่รู้จักที่ต่าที่สูง เลือดไพร่…ฉันล่ะขยะแขยงเธอจริงๆ” เหนือภพส่งสายตาดูหมิ่นไป 24
LALA ยังหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นไปทั้งร่าง “คุณ…” ปิ่นแก้วหันมามองอย่างตกตะลึง เธอชาไปทั้งหน้า น้าตารินไหลออกมาด้วยความเจ็บใจและอาย “แม่ จ๋ า ” แม่ ห นู แ พรวาได้ ยิ น เสี ย งตวาดของผู้ ช ายที่ อ ยู่ ตรงหน้าก็รู้สึกหวาดหวั่นจนเริ่มร้องไห้ และยิ่งตกใจกลัวมากขึ้นไป อีกเมื่อเห็นว่ามารดาของเธอก็ร้องไห้ด้วย “ทนฟังความจริงไม่ได้ จนต้องร้องไห้ออกมาเลยเหรอ ร้อง ไปก็เท่านั้น …น้าตาไม่ได้ช่วยอะไรเธอหรอกนะ” เขายังถากถางไม่ เลิก “หยุดเถอะค่ะ…พอได้แล้ว” ปิ่นแก้วส่ายศีรษะและกอดลูก สาวแน่น “ไม่หยุด…ทาไม…ทนฟังไม่ได้แล้วยังหน้าด้านมาสั่งฉันอีก ” ชายหนุ่มปรายตามองอย่างดูถูก “ปิ่ น จะลาออก” หญิ ง สาวโพล่ ง ออกมาทั้ ง น้ าตา เพราะ ความอดทนของเธอถึงขีดสุดแล้ว เหนือภพได้ยินคาพูดของปิ่นแก้วก็รู้สึกใจหาย นี่เรากาลังทา อะไรอยู่ จิตใจของเขาเริ่มขัดแย้งอย่างรุนแรง ทาไมเขาต้องไม่อยาก ให้เธอจากไปด้วย เขาจึงถามกลับไปด้วยน้าเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม “อยากลาออกจริงหรือ” เงียบ…ไม่มีคาตอบจากหญิงสาว “ฉันไม่อนุญาต เธอไม่มีสิทธิ์ลาออกถ้าฉันไม่อนุญาต เข้าใจ ไหม” เหนือภพสั่งขณะเดินมาประชิดตัว หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าดุดันของเขานิดหนึ่งก่อนจะมอง ไปทางอื่นอย่างสับสน เธอยังสะเทือนใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เขา บอกว่าเกลียดและขยะแขยงเธอไม่หาย แต่ทาไมพอเธอจะลาออก เขาถึงไม่ให้เธอออก “แม่จ๋า” หนูน้อยผวาเรียกมารดา ดวงตามีน้าใสๆ คลอหน่วย 25
เงารัก แม่ ห นู ม องมารดาสลั บ กั บ มองชายหนุ่ ม ตรงหน้ า อย่ า งสั บ สน คิ้ ว น้อยๆ ขมวดเข้าหากันเป็นเชิงสงสัยใบหน้าเล็กเหยเกเหมือนกับจะ ต่อว่าชายหนุ่มที่ดุมารดาของเธอ เหนือภพจึงเกิดความละอายใจ รีบเฉไฉสั่งเธออีกครั้ งอย่าง อ้อมแอ้ม “รีบไปปลอบลูกเธอเถอะ” ปิ่นแก้วงุนงงสับสนกับอารมณ์ แปรปรวนของเขา ก่อนจะอุ้มแม่หนูแพรวาจากไปทันที TTT
26
แต่งตัวให้ลูก สาว เพื่อพาไปพบคุ ณหญิงประภาศรีมารดาของเขา ก่อนจะพาเด็กหญิงไปพบหมอตามที่นัดไว้ ขณะที่เธอเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับลูก เธอก็เห็น คุณหญิงประภาศรีนั่งรอเธอกับแม่หนูน้อยอยู่ก่อนแล้ว ดวงตาของ คุ ณ หญิ ง ฉายแววปรานี ต่ า งจากเมื่ อ ก่ อ นที่ เ คยมองเธออย่ า งนึ ก รังเกียจ “นั่งสิปิ่น” คุณหญิงบอกหญิงสาวเสียงเรียบ ปิ่นแก้วนั่งลงตรงหน้าท่านแล้วดึงลูกสาวให้มานั่งข้างตัว “น้องแพรวมานั่งกับยายลูก ” ท่านเรียกแม่หนูแพรวาด้วย น้าเสียงอ่อนโยนอย่างไม่ถือตัว แม่หนูเดินกล้าๆ กลัวๆ เข้าไปหาท่าน ดวงตากลมสวยมอง ท่านด้วยความไร้เดียงสา คุณหญิงจึงเอื้อมไปจับมือน้อยข้างหนึ่งเพื่อดึงเด็ก หญิงให้มา นั่งข้างๆ ตัว “หมอนัดเช้านี้หรือปิ่น” “ค่ะ” ปิ่นแก้วตอบอย่างสุภาพนอบน้อมเช่นเคย “แล้วจะไปกันยังไงล่ะ” “พี่เอกมารับค่ะ”
เงารัก “อืม ดีเหมือนกัน ” ท่านเห็นด้วย เพราะถ้าหญิงสาวพาลูก ไปหาหมอด้วยรถประจาทางก็คงจะลาบากไม่น้อย “น่ าเวทนาจริงเชีย ว ขาดพ่อแล้ว ยังไม่แ ข็ งแรงอีก ” ท่าน ปรารภพร้อมกับลูบศีรษะแม่หนูเบาๆ ด้วยความสงสาร เกิดความสะเทือนใจในดวงตาสดใสดาขลับของปิ่นแก้วอยู่ ครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็จางหายไป “เอ้านี่…ฉันให้” ท่านหยิบซองสีขาวที่วางอยู่ข้างตัวแล้วส่ง ให้ปิ่นแก้ว “เอ่อ…” หญิงสาวลังเล ไม่คิดว่าคุณหญิงจะใจดีมีเมตตาถึง เพียงนี้ เธอจึงไม่กล้ายื่นมือไปรับ “รับ ไปเถอะ ฉั น อยากช่ว ยค่ า รัก ษาพยาบาลน้ องแพรว” ท่านคะยั้นคะยอ คุณหญิงเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทาไมถึงได้นึก รักและถูกชะตากับแม่หนูแพรวายิ่งนัก “ขอบคุณค่ะ…คุณท่าน” ปิ่นแก้วพนมมือไหว้แล้วค่อยๆ ยื่น มือไปรับซอง “ถ้าขาดเหลืออะไรมาบอกฉันนะ” ท่านกาชับหญิงสาว “ปิ่นขอบคุณคุณท่านมากค่ะที่เมตตาลูกของปิ่น” หญิงสาว กล่าวอย่างตื้นตัน “เอาเถอะ ถ้ า มี อ ะไรที่ ฉั น ช่ ว ยได้ฉั น ก็ จ ะช่ ว ย” ท่ า นเอ่ ย อย่างมีน้าใจ ปิ่นแก้วมองคุณหญิงด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะขอตัวออกไป เมื่อเห็นรถของเอกดนัยขับเข้ามา คุณหญิงประภาศรีกล่าวให้พรแก่สองแม่ลูก หญิงสาวรับพร และจับลูกสาวพนมมือไหว้ขอบคุณในความเมตตากรุณาของท่าน แล้วออกจากห้องนั้นมา
28
LALA เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั่งเงียบมาตลอดทาง ปิ่ น แก้ ว หั น ไปมองหนู แ พรวาที่ เ บาะหลั ง ลู ก สาวตั ว น้ อ ย ก าลั ง หลั บ สนิ ท เพราะถู ก เธอปลุ ก ให้ ตื่ น ตั้ ง แต่ เ ช้ า หญิ ง สาวหั น กลับ มามองหน้าชายหนุ่ม เอกดนัย เป็ นเพื่อนรักของนาวิน ตั้งแต่ นาวินเสียไปเขาก็คอยเป็นธุระจัดการเรื่องของเธอและลูกสาวให้ทุก อย่าง เอกดนัยทางานที่บริ ษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เขาเป็นคนดีมีน้าใจ พอนาวินจากไป เขาจึงเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่เธอไว้ใจและยกให้ เป็นที่ปรึกษาเฉพาะกิจ “เปล่าหรอกค่ะ” ปิ่นแก้วปฏิเสธ ก่อนจะเบือนหน้าไปมอง ถนนเพื่อหลบสายตาของชายหนุ่มที่มองมาราวกับจะค้นหาความจริง ที่เธอปิดบังไว้ “ถ้าอย่างนั้นปิ่นมีอะไรไม่สบายใจ บอกพี่ได้ไหม” เอกดนัย ถามด้วยความเป็นห่วงระคนสงสัย เขาเห็นใจหญิงสาวที่ต้องเสียสามี ไปทั้งที่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน แถมยังมีลูกสาวที่ต้องดูแลอีก เขา จึงเต็มใจช่วยเหลือเท่าที่จะทาได้เพราะเชื่อว่าหากเขามีอันเป็นไป นาวินก็คงจะช่วยเหลือครอบครัวเขาดังเช่นที่เขาทาเหมือนกัน “ปิ่ น ไม่ แ น่ ใ จว่ าปิ่ น คิ ด ถู ก หรื อคิ ด ผิ ด ที่ ก ลั บ มาอยู่บ้ านนี้ ” ปิ่นแก้วระบายความในใจออกมาแล้วหันไปมองหน้าชายหนุ่ม “มี เรื่องอะไรหรือเปล่า ” เอกดนั ย ถามก่ อนจะหัน กลับ ไป มองทางเหมือนเดิม “คุณหนึ่งเธอเกลียดปิ่น ” หญิงสาวเผลอพูดออกมา แววตา ของเธอเศร้าหมองเมื่อเอ่ยถึงผู้ชายคนนี้ “คุณเหนือภพลูกชายคุณหญิงประภาศรีน่ ะหรือ” เอกดนัย ไม่รู้จักเหนือภพเป็นการส่วนตัวแต่ก็พอจะทราบว่าคุณหญิงประภาศรี มีลูกสองคน ชายหนุ่มถามแล้วหันไปมองเธอ “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนก้มมองมือที่ประสานกัน อยู่บนตัก 29
เงารัก “เขาว่าอะไรปิ่นเหรอ” เอกดนัยเหลือบมองปิ่นแก้วนิดหนึ่ง และสังเกตเห็นว่าเธอมีสีหน้ากังวล หญิงสาวอ้าอึ้งก่อนตอบว่า “เขา…เขาไม่ได้ว่าอะไรปิ่นหรอกค่ะ เพียงแต่ …เขาไม่ชอบ เด็ก ไม่อยากให้เด็กมาวิ่งเล่นในบ้านเขาก็เท่านั้นค่ะ ” ปิ่นแก้วถอน หายใจ ไม่ อยากเล่าความจริงให้อี ก ฝ่ายฟังว่ า ตั้งแต่เหนือภพรู้ว่ า คุณหญิงประภาศรีให้ปิ่นแก้วมาดูแลตึกเล็ก ไม่มีครั้งไหนที่เขาเจอ เธอแล้วจะพูดดีด้วย ไม่แขวะก็เย้ยหยันเธอเสมอ เขาคงคิดว่าเธอ เป็นตัวน่าราคาญเกะกะสายตาเขา ทาให้เธอต้องแอบร้องไห้คนเดียว อยู่หลายครั้ง “ปิ่ น ก็ เ ลยต้ อ งมานั่ ง กลุ้ ม อย่ า งนี้ ห รื อ จ๊ ะ ” รถติ ด ที่ สี่ แ ยก ไฟแดงแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มจึงพอมีเวลาหันมาคุยกับเธอ หญิงสาวหันไปมองเขา และบอกสิ่งที่คิดอยู่ในใจ “เปล่าหรอกค่ ะ ปิ่ นกาลังจะบอกพี่เอกว่า ปิ่นอาจจะต้อง กลับไปอยู่บ้านอีกครั้งน่ะค่ะ” แม้ว่าจะลาบากสักเพียงใด แต่ถ้าวัน หนึ่งเขาไม่ต้องการให้เธออยู่บ้านเขาอีก เธอกับลูกคงต้องกลับไปอยู่ บ้านหลังน้ อยที่เหลือเพียงความทรงจาดีๆ ให้คิด ถึง บ้านหลังเก่ า ที่หญิงสาวกับนาวินเคยใช้ชีวิตร่วมกัน ชายหนุ่มเหลือบมองสัญญาณไฟที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีเขียว แล้ว เขาจึงต้องหันไปมองทางก่อนจะขยับตามรถคันหน้าไป หญิงสาว พูดกับเขาต่อ “ปิ่นไม่อยากอยู่ขวางหูขวางตาให้เขาราคาญใจค่ะ” ปิ่นแก้ว พูดด้วยแรงกดดัน น้าเสียงของเธอสั่นพร่าพร้อมกับมีน้าตาไหลซึม ออกมา “ปิ่ น …” เอกดนั ย หั น มามองหญิ ง สาวด้ ว ยความสงสาร “อย่าร้องสิ ไม่เอาน่า พี่ว่าปิ่นเครียดเกินไปนะ บางทีปิ่นอาจจะคิด มากไปเองก็ได้ อดทนอีกหน่อยละกัน ” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปวางบน 30
LALA บ่าของเธอเป็นเชิงปลอบใจ ไม่อยากให้เธอผลีผลามด่วนตัดสินใจ “ปิ่นคงเครียดเกินไปจริงๆ ปิ่นไม่รู้ว่าจะทนเขาได้ถึงเมื่อไหร่ แต่ ปิ่ น จะทนเท่ า ที่ ปิ่ น ทนได้ ก็ แ ล้ ว กั น นะคะ” หญิ ง สาวยิ้ ม ให้ เ ขา ก่อนที่จะหันไปมองลูกสาวที่เบาะหลัง หนูน้อยยังคงนอนหลับสนิท แก้มใสๆ ใบหน้าขาวนวลช่างไร้เดียงสานัก แค่เรื่องโรคหัวใจของหนู น้อยก็เป็นปัญหาใหญ่สาหรับแม่หนูพอแล้ว อย่าให้เธอต้องรู้เรื่อง ของผู้ใหญ่ใจร้ายอีกเลย ปิ่นแก้วภาวนาในใจ แล้วไม่พบปิ่นแก้วก็รู้สึกใจหายวาบ กลัวว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีก เหนือภพออกมายืนรอหน้าบ้าน ไม่นานเขาก็เห็นปิ่นแก้วอุ้มลูกสาว ลงมาจากรถที่แล่นเข้ามาจอดหน้าตึกใหญ่ มีชายหนุ่มคนหนึ่งลงมา ช่วยประคองหญิงสาวอีกแรง เพียงเท่านั้นใจเขาก็ร้อนรุ่ม มองอะไรก็ ขวางตาไปเสียหมด เหนือภพรีบหลบหลังเสากลัวว่าหญิงสาวจะเห็น แล้วคอยสังเกตทุกอิริยาบถของเธอเพื่อจับผิด หลังจากมาส่งปิ่นแก้วแล้ว เอกดนัยก็ขอตัวกลับเพราะมีธุระ ที่ต้องไปสะสางต่อ ปิ่นแก้วยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะเดินเข้าตึกเล็ก หญิงสาวอุ้มแม่หนูน้อยที่กาลังหลับสนิทและนึกสังหรณ์ใจ ว่ า มี ใ ครก าลั ง มองมาที่ เ ธอ เธอหั น ไปมองก็ พ บเจ้ า นายหนุ่ ม เดิ น ออกมาจากหลั ง เสา ปั้ น หน้ า แสยะยิ้ ม แล้ ว เดิ น ตรงมาที่ เ ธอ เมื่ อ หญิงสาวเห็น ว่ าเป็ น ใครก็ ใ จสั่น ก้ ม หน้ าไม่ ก ล้าสบตา รีบ หัน หลั ง เตรียมจะเดินหนี แต่ชายหนุ่มขวางเธอไว้เสียก่อน “เธอหายไปไหนมา” เขาถามห้วนๆ หญิงสาวชะงักก่อนถอยไปด้านหลังเพื่อตั้งสติแล้วตอบเขา ไปว่า “พาน้องแพรวไปหาหมอค่ะ” หญิงสาวตอบเบาๆ “แล้วใครมาส่ง อนาคตพ่อคนใหม่ของลูกสาวเธอหรือ ไง” 31
เงารัก เขาถามเพื่อต้องการจะรวนเธอ เพราะเหนือภพรู้สึกหงุดหงิดไม่ชอบ ใจที่เห็นหญิงสาวมากับผู้ชายอื่น “คุณผู้ชาย!” ปิ่นแก้วพูดด้วยน้าเสียงตัดพ้อ เกิดความรู้สึก น้อยเนื้อต่าใจ ไยเขาไม่คิดสงสารเธอบ้าง ทุกครั้งที่มีโอกาสเขาก็จะ ทาร้ายเธอด้วยวาจาเชือดเฉือน “เรื่องส่วนตัวของปิ่น ปิ่นคงไม่ต้องบอกคุณผู้ชายหรอกนะคะ” พูดไปก็เหลือบมองเขาอย่างระวัง “ฮึ!” เหนือภพหน้าแดงจัดเมื่อถูกคนที่ยอมเขามาตลอดตอก กลับ “ฉันก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องของเธอหรอกนะ แค่อยากจะบอกว่า อย่ามาทาประเจิดประเจ้อที่บ้านฉันก็แล้วกัน เข้าใจที่ฉันพูดไหม” “ค่ะ” ปิ่นแก้วก้มหน้าตอบทั้งที่สะเทือนใจ ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวหน้าสลดจึงรีบพูดว่า “ฉันจะไปทานข้าวเย็ นกับคุณแม่ มีอะไรทาก็รีบไปทาซะ” เขาบอกแล้วก็เดินจากไปทันที หญิงสาวน้าตาคลอเบ้า ตระกองกอดลูกสาวตัวน้อยไว้แล้ว บอกตัวเองว่าเธอต้องไม่อ่อนแอ เธอจะต้องเข้มแข็งเพื่อลูกและเพื่อ ตัวเอง TTT
32