ΠΕΡΑΙΑ ΧΩΡΑ τα μυστικά της Λίμνης
Τομπάζη 63, 18537, Πειραιάς Τηλ. : 215 5555 021
1
Οι
σας εύχονται καλό ταξίδι!
Λίγα λόγια για τους Mινύες Οη Μηλύεο, έλαο από ηνπο πην αηληγκαηηθνύο ιανύο ηεο πξντζηνξηθήο Ειιάδνο, όπνπ θνηηίδα ηνπο ζεσξείηαη ε πεξηνρή από ηνλ Βνησηηθό Οξρνκελό, κεηά ηε ζξαθηθή εηζβνιή ζηνλ ηόπν ηνπο έξρνληαη θαη εγθαζίζηαληαη ζηα ηέιε ηνπ 13νπ π.Χ. αηώλα ζηελ κέρξη ηόηε αθαηνίθεηε πεξνρή ηνπ Πεηξαηά. 'Εκπεηξνη λαπηηθνί θαζώο ήηαλ βξήθαλ ζην θπζηθό ιηκελίζθν ηεο Μνπληρίαο (ην ζεκεξηλό Μηθξνιίκαλν) ην θαηάιιειν νξκεηήξην, ελώ ν νηθηζκόο ηνπο αλαπηύρζεθε ζηνλ νκσλπκν ιόθν (ηνλ γλσζηό ζήκεξα σο ιόθν ηνπ Πξνθήηε Ηιία). Ο ιόθνο απηόο παξαρσξήζεθε, θαηά ηελ παξάδνζε, ζηνπο Μηλύεο από ηνλ βαζηιηά ηεο Αζήλα Μνύληρν θαη γη' απηό νλνκάζηεθε Μνπληρία, ελώ άιινη απνδίδνπλ ην ηνπσλύκην ζε νκώλπκν αξρεγό ή ήξσα ησλ Μηλπώλ. Σηε θνξπθή ηνπ ιόθνπ ή - θαηα κία άιιε εθδνρή- ζε κηθξό ύςσκα, αξηζηεξά ζηνλ εηζεξρόκελν ζην ιηκελίζθν ηεο Μνπληρίαο, ίδξπζαλ νη Μίλπεο ην ηεξό ηεο "Μνπληρίαο Αξηέκηδνο". Οη Μίλπεο, πνπ, αο ζεκεησζεί, είραλ εηδηθεπζεί ζηελ θαηαζθεπή ππνγείσλ δαηβάζεσλ (ζεξάγγσλ), ππνλόκσλ θαη άιισλ ηερληθώλ έξγσλ, άθεζαλ σο ηηο κέξεο καο, ζεκάδηα, ζην πέξαζκά ηνπο από ηνλ πεηξατθό ρώξν. Εθηόο από ηελ ηζνπέδσζε ηνπ ιόθνπ ηεο Μνπληρίαο θαη ηα ιαμεπηά, κέζα ζε βξάρνπο θαηαζθεπάζκαηα, πνπ ν ιαόο νλόκαδε παιαηόηεξα "Θεόζπηηα", δύν ζεκαληηθά, γηα ηελ επνρή ηνπο, ηερληθά έξγα καξηπξνύλ ην πέξαζκά ηνπο από ηνλ ηόπν : Η γλσζηή σο "Σπειηά ηεο Αξεηνύζαο" ζηνλ ιόθν ηεο Μνπληρίαο θαη ην "Σεξάγγην", γλσζηό (παιαηόηεξα) σο "Σπειηά ηνπ Παξαζθεπά".
2
Περαία Xώρα: τα μυστικά της λίμνης Η Περαία Φώρα απλώνεται νωχελική απέναντι από την Κόρινθο, λίγο πιο πάνω από τον Ισθμό. Ανεξερεύνητη σχεδόν, μυστηριώδης και απρόβλεπτη σε προϊδεάζει για κάτι το μακρινό και ανεξερεύνητο. Σο λέει και το όνομά της: Περαία Φώρα ή Περαία Γη ή απλά Περαχώρα. Μόλις 90 χλμ. χωρίζουν την πρωτεύουσα από τη βορειοανατολική πλευρά της Κορινθίας, μια εξόρμηση της μιας ανάσας που υπόσχεται πολλά και χαρίζει ακόμη περισσότερα. Στο βραχώδες ακρωτήρι, με το Ηραίο και τον φάρο στην κορφή του βράχου
Εντυπωσιακές ορεινές και παραθαλάσσιες διαδρομές στη σκιά των Γερανείων, ένα βραχώδες ακρωτήρι απέναντι από την Κόρινθο, ένας αρχαιολογικός χώρος «πάνω στο κύμα», μυστηριώδεις υπόγειες υδραυλικές εγκαταστάσεις που δύο χιλιάδες χρόνια μετά την κατασκευή τους δεν έχουν ακόμα αποκαλύψει τα μυστικά τους, μια σαγηνευτική λίμνη που γεννήθηκε από τα σεισμικά «παιχνίδια» της φύσης, μοναστήρια φημισμένα για τα θαύματα των αγίων προστατών τους· και τέλος μια ρομαντική ιστορία ενός νεαρού αρχαιολόγου που αγνόησε τις σειρήνες της Οξφόρδης για να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του στην Περαχώρα. αν να σου φαίνονται λιγότερα τα 90 χλμ. της διαδρομής τώρα, έτσι δεν είναι; Ενα αληθινό παραμύθι Σο 1930, ένας νεαρός Βρετανός αρχαιολόγος γυρνούσε την Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη με ό,τι μέσο έβρισκε, ψάχνοντας τα αρχαία μνημεία ολόκληρης της χώρας. Κι όταν αποφάσισε πως έπρεπε να «ριζώσει» σε ένα μέρος και να αρχίσει πια το σκάψιμο, διάλεξε την Περαία Γη. Δεν βασιζόταν σε αρχαίες μαρτυρίες, όπως οι λήμαν και Εβανς, είχε όμως άκρατο ενθουσιασμό και μια ανεξήγητη σιγουριά, που την έτρεφε πιο πολύ η θέληση παρά τα ιστορικά στοιχεία. Σον έλεγαν Φάμφρεϊ Πέιν, ήταν μόλις 23 χρονών και ήταν αυτός που ξεκίνησε τελικά τις
3
ανασκαφές στο Μελαγκάβι - έτσι λένε οι ντόπιοι το βραχώδες ακρωτήρι που «αγκαλιάζει» από τον Βορρά την Κορινθία, 17 μόλις χλμ. από το Λουτράκι και 25 χλμ. από την Κόρινθο.
Δίπλα στο κύμα απλώνεται ο αρχαιολογικός χώρος του Ηραίου
Και είχε απόλυτο δίκιο. Οι εργασίες της Βρετανικής Αρχαιολογικής χολής υπό την καθοδήγησή του, έφεραν στο φως τα πιο σημαντικά απομεινάρια του πρώιμου κορινθιακού πολιτισμού των ιστορικών χρόνων. Κεντρικό ρόλο στη σκηνή του αρχαιολογικού χώρου έχει το αρχαίο ιερό της θεάς Ηρας για χάρη της άλλωστε ολόκληρος ο χώρος λέγεται και Ηραίο. Και είναι στ' αλήθεια ασυνήθιστα εντυπωσιακός: μια γλώσσα βραχώδους γης, που κατά τόπους ωστόσο «πνίγεται» στο πράσινο, με έναν από τους μεγαλύτερους φάρους του Κορινθιακού Κόλπου στο βορειότερο ακρωτήρι της, σχηματίζει έναν μικρό, «κλειστό» κολπίσκο με διάφανα, γαλανά νερά. Ακριβώς στον μυχό του κολπίσκου, σχεδόν πάνω στο κύμα, απλώνεται ο αρχαιολογικός χώρος του Ηραίου. Οι ανακαλύψεις του Πέιν είναι η πιο πειστική απόδειξη της δύναμης της Περαχώρας στα προρωμαϊκά χρόνια. Ξεκινώντας από την πλευρά του φάρου περιηγείσαι ανάμεσα στη Δυτική Αυλή, τα απομεινάρια του ναού της Ηρας του 6ου π.Φ. αι., τον μνημειακό βωμό, τη στοά, τα ερείπια του αψιδωτού ναού, η περίτεχνη, επίσης αψιδωτή δεξαμενή που μέχρι σήμερα συγκεντρώνει όμβρια ύδατα, έναν χώρο που προοριζόταν για την εστίαση των επισκεπτών του ιερού της θεάς, το άνω άνδηρο και το λεγόμενο Ιερό Λιμενίας, ένας ακόμα χώρος που μάλλον αποτελούσε ένα εστιατόριο του συμπλέγματος. Ολα ήρθαν στο φως έτσι όπως τα περίμενε ο Πέιν κι έτσι όπως τα περιέγραφε σε μια μελέτη του που δημοσιεύτηκε πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι ανασκαφές: «έγραψα ένα βιβλίο», συνήθιζε να λέει, «και έπειτα ήρθα και το έσκαψα»
4
τα σπλάχνα της Περαχώρας Η αψιδωτή υδατοδεξαμενή Σο μυστήριο της Περαίας Φώρας δεν είναι ούτε τα απίστευτα πλούσια ευρήματα ούτε οι αιγυπτιακοί σκαραβαίοι ούτε τα ειδώλια από ελεφαντόδοντο ούτε τα χάλκινα φοινικικά αφιερώματα που βρέθηκαν κατά εκατοντάδες στο Ηραίο. Σο θαύμα, το ανεξήγητο το μυστήριο είναι το εκπληκτικής σύλληψης υδραυλικό σύστημα που απλώνεται υπόγεια, στα σπλάχνα του αρχαιολογικού χώρου του Ηραίου.
Ενα εξελιγμένο υδραυλικό σύστημα με δαιδαλώδεις σήραγγες και στοές αναπτύσσεται στα «σπλάχνα» της Περαχώρας
Κανείς δεν μπορεί ακόμα να εξηγήσει το πώς ακριβώς φτιάχτηκε ή το πώς ακριβώς λειτουργούσε· οι ειδικοί προσπαθούν ακόμα να ερμηνεύσουν την ιδιοφυΐα των υδραυλικών μηχανικών της εποχής. Κάτω, λοιπόν, από τη γη της Περαχώρας, σε απόσταση περίπου 750 μ. από το τέμενος της Ηρας και σε βάθος περίπου 30 μέτρων, απλώνεται ένα σύστημα συγκέντρωσης και διοχέτευσης νερού με δαιδαλώδεις σήραγγες, ορύγματα και διαδρόμους με λαξευμένα σκαλοπάτια, φαινόμενο μοναδικό στην Ελλάδα αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι όμως, παραμένει ακόμα ένα άλυτο μυστήριο, καθώς ούτε οι ειδικοί συμφωνούν μεταξύ τους για τη λειτουργία του ούτε έχει εξακριβωθεί πότε ακριβώς κατασκευάστηκε ούτε γενικά έχει μελετηθεί ακόμα διεξοδικά όπως του αξίζει.
5
Σι υπάρχει, λοιπόν, ακριβώς εδώ; Σρία επιμήκη ορύγματα, μήκους 12 έως 15,6 μ. και πλάτους περίπου 1,5 μ., σε απόσταση περίπου 5 μ. μεταξύ τους, με μια σήραγγα που ξεκινάει από το μεσαίο όρυγμα και οδηγεί με ανοδική κλίση 27ο στην επιφάνεια, μια εντυπωσιακή καμαρωσκεπή κλίμακα 160 βαθμίδων και συνολικού μήκους 58 μ., πλάτους 0,83 μ. και ύψους 1,85 μ. Λόγω του μεγάλου βάθους των ορυγμάτων, δεν έχει ακόμη υπάρξει πειστική εξήγηση για τον τρόπο ανέλκυσης του νερού: κατά μία εκδοχή ήταν εφικτή μέσω ενός εργατοκυλίνδρου (μαγκάνι) ή ενός τροχού με μεγάλη διάμετρο, υπόθεση στην οποία θα μπορούσε να οδηγεί το μήκος των ορυγμάτων.
Η λιμνοθάλασσα της Βουλιαγμένης δημιουργήθηκε από τη σεισμική δραστηριότητα της περιοχής
τον κύριο τροχό που θα είχε διάμετρο π. 15 μ. η κίνηση μεταδιδόταν από την επαναλαμβανόμενη κίνηση ζώων μέσω διαφορικών τροχών. Με αυτόν το μηχανισμό η οριζόντια κίνηση των ζώων στην επιφάνεια του εδάφους μετατρεπόταν σε κάθετη και έτσι ο τροχός στην εξωτερική επιφάνεια του οποίου είχαν προσαρμοστεί κάδοι έφερε το νερό από μεγάλο βάθος στην επιφάνεια. τη συνέχεια το νερό μεταφερόταν μέσω οχετού από ξύλινες σανίδες στα ρείθρα και εν τέλει στις δεξαμενές της κρήνης.
Η κόρη των σεισμών Σην είπαν «Εσχατιώτιδα», «Γοργώπι» και σήμερα πια «Λίμνη Βουλιαγμένης». Μα τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία, μένουν λειψά και δεν επαρκούν για να περιγράψουν ένα ακόμα ανεξήγητο παιχνίδι της φύσης. ύμφωνα με τους γεωλόγους οι σεισμοί ισοπέδωσαν κάποτε την Περαχώρα, έφτιαξαν το τοπίο από την αρχή και έστησαν στην άκρη του μια λιμνοθάλασσα, φέρνοντας στην επιφάνεια μια αρχαία υπόγεια στοά. Κατηφορίζοντας τα Γεράνεια βουνά και πλησιάζοντας προς τον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου και την εσχατιά του ακρωτηρίου, συναντάς στον δρόμο σου τη Λίμνη Βουλιαγμένης. ' αυτό το μέρος,
6
λοιπόν, που πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια άκμαζαν πρωτοελλαδικοί οικισμοί, μια σειρά από τρομερούς σεισμούς χάλασαν τις πόλεις, μια τεράστια κοιλότητα άνοιξε στο έδαφος και τα νερά του Κορινθιακού χύθηκαν και κατέκλυσαν τον χώρο, σχηματίζοντας τη σημερινή λίμνη. Με μέγιστο πλάτος 550 μ., μήκος περίπου 1.825 και νερά -τι παράξενο!- πιο αλμυρά κι απ' τα νερά της θάλασσας, που ανανεώνονται κάθε έξι ώρες χάρη στην παλίρροια και την άμπωτη,
Στο βωμό του ιερού της Ηρας
η λιμνοθάλασσα της Βουλιαγμένης θεωρείται σήμερα μια λίμνη εκπληκτικού φυσικού κάλλους, που σπάνια συναντάς στην Ελλάδα. τα νερά της κολυμπούν λαβράκια, τσιπούρες, κέφαλοι και άλλα εκλεκτά θαλασσινά.
Ο ΘΑΤΜΑΣΟΤΡΓΟ ΟΙΟ ΣΗ ΠΕΡΑΧΩΡΑ τις πλαγιές των Γερανείων, στο «περιβόλι της Παναγιάς» συναντάμε το μοναστήρι του Οσίου Παταπίου (14 χλμ. από το Λουτράκι). Πριν από κάποια χρόνια οι πιστοί δεν δίσταζαν να κόψουν ολόκληρα... κομμάτια από το σκήνωμα του οσίου, πριν οι υπεύθυνοι φροντίσουν να το προστατέψουν με ξύλινο περίβλημα.
Άφθαρτο σώμα 1563 ετών. Όσιος Πατάπιος - Λουτράκι
Επίγεια πατρίδα του Οσίου υπήρξε η
πόλη
Θήβαι της Άνω Αιγύπτου, ο ακριβής όμως ρόνος δεν είναι γνωστός. Ο βίος του τοποθετείται μεταξύ του τέλους του 4ου και των μέσων του 5ου αιώνος (380-450). Επιλογή του αγγελικού βίου Καθώς ο Πατάπιος άφηνε τη νεανική ηλικία και ανδρωνόταν, γινόταν όλο και πιο εμφανής η αποστροφή του προς καθετί εφήμερο, υλικό και γήινο, ενώ έστρεφε με επιμονή την προσοχή και το ενδιαφέρον του προς τα ουράνια, τα πνευματικά, τα άφθαρτα και αιώνια.
7
Άφησε πίσω του οικείους, φίλους, περιουσία, κοσμικό μέλλον, ανέσεις και φεύγοντας από τις Θήβες, πήγε και εγκαταβίωσε σε έρημο μέρος. Εκεί αφοσιώθηκε στην προσευχή, τη νηστεία, την αποκοπή κάθε επιθυμίας, την απόκτηση κάθε αρετής. Προς αναζήτηση της «ησυχίας» Και όσο περνούσε ο καιρός και διαδιδόταν η φήμη της αγιότητός του, τόσο πύκνωνε ο αριθμός των χριστιανών που έρχονταν σ’ αυτόν. Σο γεγονός χαροποιούσε τον ασκητή Πατάπιο, διότι έβλεπε πόσο οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τα πνευματικά, όμως ο ίδιος επιθυμούσε την κατά Θεόν «ησυχία». Είχε επιλέξει να ζει μακριά από καθετί που θα τον αποσπούσε από το να βρίσκεται «μόνος μόνω Θεώ». Η αναχώρηση του έγινε με τέτοιο τρόπο, που δεν την αντιλήφθησαν «ούτε οι πιο γνωστοί του». Προορισμός του τα περίχωρα της νέας πρωτεύουσας της νεοσύστατης αυτοκρατορίας, της Κωνσταντινούπολης. Για λόγους που μόνον ο Θεός γνωρίζει, καθώς ο όσιος Πατάπιος πορευόταν προς το νέο τόπο της άσκησής του, συναντήθηκε με δύο άλλους ερημίτες από την Αίγυπτο: Σον Βάρα και τον Ραβουλά. Από τη υρία και αφού οι τρεις, διέσχισαν οδοιπορώντας και τα παράλια της Μικράς Ασίας, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, ευχαριστώντας τον Θεό για την προστασία του καθόλη την κοπιαστική αποδημία τους, καθώς και για τη δύναμη που τους έδωσε, να κηρύττουν το άγιο Όνομά του στους κατοίκους των περιοχών από τις οποίες είχαν περάσει. Η αγιότητα του βίου προσελκύει μαθητές Αφού οι τρεις Αιγύπτιοι μοναχοί είδαν και θαύμασαν τη νέα πρωτεύουσα, άρχισαν να αναζητούν τόπον «ησυχίας» για να συνεχίσουν να πράξουν τούτο χωριστά ο καθένας, αλλά σε σχετικά κοντινή απόσταση, ώστε στις δύσκολες περιπτώσεις να ενισχύονται πνευματικά μεταξύ τους. Αναζητώντας τόπο, κατέληξαν στην περιοχή των Βλαχερνών, όχι πολύ μακριά από τα τείχη του αυτοκράτορα Θεοδοσίου, πάνω από τον Κεράτιο κόλπο. Ο καθένας από τους τρεις έστησε το μικρό ασκητήριο του, και επιδόθηκε στα ασκητικά του καθήκοντα. Η «Μονή των Αιγυπτίων» Ονομάστηκε «των Αιγυπτίων» και διότι ο ιδρυτής και πρώτος ηγούμενος ήταν εξ Αιγύπτου και επειδή κάποιοι από τους πρώτους μοναχούς είχαν καταγωγή από τη χώρα του Νείλου.
8
Με κέντρο της λειτουργικής ζωής τους το καθολικό (ναό) που αφιέρωσαν στον Πρόδρομο και Βαπτιστή του Κυρίου, τον Ιωάννη, επιδίδονταν με ζήλο πνευματικό σε παλαίσματα ηρωικά, που στόχο τους είχαν τον αγιασμό ψυχής και σώματος και τη θέωσή τους. Ο όσιος Πατάπιος, με τον φωτισμένο λόγο και το αξιομίμητο παράδειγμά του, «των μοναστών εδείχθη διδάσκαλος ένθεος» και «προς ζήλον αγγελικής πολιτείας διήγειρεν άπαντας. Ενώ όμως η «Μονή των Αιγυπτίων» ιδρύθηκε και για αρκετά χρόνια λειτούργησε ως ανδρική, άγνωστο για ποιούς λόγους, όταν πριν από τα μέσα του 8ου αιώνος την επισκέφθηκε ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, στη Μονή εγκαταβίωναν μοναχές. Σο χάρισμα του «θεραπεύειν» Σο Άγιο Πνεύμα έδωσε χωρίς φειδώ το χάρισμα του θεραπεύειν στον όσιο Πατάπιο, ενόσω ακόμα βρισκόταν στη ζωή, εξαιτίας του πλούτου των αρετών του. Οι συναξαριστές εξιστορούν τέσσερα από αυτά (θεραπεία τυφλού, υδρωπικού, δαιμονιζομένου και καρκινοπαθούς). Υυσικά και άλλα θαύματα τέλεσε ο όσιος Πατάπιος, καθώς σημειώνει ο ιερός συναξαριστής: «Μπορώ να εξιστορήσω όλα όσα έκανε εκείνος. Θα επιθυμούσα να διηγηθώ και όσα περιγράφει ο κόσμος. Θα χρειαζόταν όμως και πολλά να γράψω και πολύ χρόνο να είχα». Σο μακάριο τέλος του Αλλά, «ουκ έστιν άνθρωπος ός ζήσεται και οσ μη αποθάνη». Έτσι και αυτός ο μεγάλος Όσιος, το πρότυπο της αρετής, αφού κόσμησε τη ζωή του με τα στολίδια της προσευχής, της νηστείας, των καλών έργων και των πολλών θαυμάτων, έφτασε η ώρα που θα έφευγε από την παρούσα ζωή, για να μεταβεί με το έλεος του Θεού στην ουράνια και αιώνια «άνω Ιερουσαλήμ», και να κληρονομήσει την ητοιμασμένην βασιλεία από καταβολής κόσμου (Ματθ.25, 34). υνάχθηκαν λοιπόν κοντά του οι αδελφοί της «Μονής των Αιγυπτίων», άλλοι συνασκητές από τα γύρω μοναστήρια και πολλοί «φίλοι της αρετής, λυπημένοι και δακρυσμένοι» και θεωρώντας τον αποχωρισμό τους ως ορφάνια, του έλεγαν: Γιατί, πατέρα μας πολυσέβαστε, δείχνεις ότι δεν αγαπάς τα πνευματικά σου παιδιά, αφού επιταχύνεις την εκδημία σου; Γιατί μας αφήνεις έρημους; Γιατί δεν μας παίρνεις μαζί σου; Ποιος μετά από σένα θα σταματήσει τη λύπη μας, θα γιάνει το σώμα και θα θεραπεύσει την
9
ψυχή μας με το λόγο, το παράδειγμα, τα θαύματα; Πως θα αντέξουμε τον αποχωρισμό;
Κι ενώ όλοι αυτοί έδειχναν με τη στάση και τα λόγια πως είχαν χάσει την ψυχραιμία τους, ο άγιος αντίθετα, χωρίς φόβο μπροστά στον επερχόμενο θάνατο, με μακάρια ιλαρότητα και στοργή τους είπε: «Μη κατευοδώνετε τον πατέρα σας έτσι με θρήνους και οδυρμούς.
Είναι καλύτερο να με προπέμψετε με ευχές. Διότι ενώ τα δάκρυα ζημιώνουν κι εσάς κι εμένα, οι ευχές βοηθούν όλους μας. Ιδιαίτερα εμένα για να βρω συγχώρεση των παραπτωμάτων μου και θάρρος όταν θα παρασταθώ ενώπιον του Ιησού Χριστού.Μη κλαίτε λοιπόν, παιδιά μου, διότι εγώ πηγαίνω σ’ Αυτόν που με καλεί.Εσείς πάλι προσέχετε τον εαυτό σας. Τη συμπεριφορά μου απέναντι σας την γνωρίζετε. Όλους σας αγάπησα και σας υπηρέτησα. Σας δέχθηκα και σας διακόνησα…» Ύστερα έδωσε συμβουλές προσωπικά στον καθένα, ανάλογες με την ηλικία και την πνευματική του κατάσταση στους γέροντες άλλες, στους νεότερους διαφορετικές. Και στο τέλος, αφού έκανε θερμή προσευχή, έκλεισε οριστικά τα μάτια του και παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια των αγγέλων. Σο τίμιο και ιερότατο λείψανο του συναθροισθέντες όλοι οι μοναχοί το κήδεψαν με τιμή και δόξα. Σο έθαψαν στον ιερό ναό του αγίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, δηλαδή μες στο ίδιο το ξακουστό μοναστήρι των Αιγυπτίων, με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές τον προέπεμψαν και τον έστειλαν στους ουρανούς, προς Εκείνον που έχει την εξουσία ζωής και θανάτου, δοξολογίας, επαίνου και ευχαριστίας.
Σο ιερό Λείψανο από την Κωνσταντινούπολη στα Γεράνεια όρη Σο μοναστήρι των Αιγυπτίων καταστράφηκε το 536 μ.Φ. Σότε ο πνευματικός αδελφός του Αγίου Παταπίου, ο άγιος Βάρας, μετέφερε το Άγιο λείψανο του Αγίου Παταπίου στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη (του τιμίου Προδρόμου) της Πέτρας’ το οποίο ήταν υπό την προστασία της βασιλικής οικογένειας της Κωνσταντινούπολης, των Παλαιολόγων, και ειδικά της Αγίας Τπομονής η οποία ήταν η μητέρα του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, ο Αγγελής Νοταράς,
10
συγγενής του αυτοκράτορα (ανιψιός της Αγίας Τπομονής), προκειμένου να προστατευθεί το λείψανο του Αγίου Παταπίου από τους Σούρκους, το μετέφερε στο βουνό Γεράνεια στη Νότια Ελλάδα (κοντά στην Αθήνα) και έκρυψε το λείψανο σε μια σπηλιά, κοντά στην πόλη «Θέρμαι» (που σήμερα ονομάζεται Λουτράκι). Αξίζει να σημειωθεί ότι το σπήλαιο στο οποίο μετεφέρθη το σκήνωμα του Αγίου Παταπίου ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα μ.Φ.
Η ανεύρεση του Λειψάνου και η νέα Μονή Σο έτος 1904 υπηρετούσε στο Λουτράκι ως εφημέριος ο ευλαβής ιερέας Κωνσταντίνος ουσάνης. Κάπου – κάπου ανέβαινε και λειτουργούσε και στο ναΐσκο πήλαιο, στην πλαγιά πάνω από την πόλη. Καθώς ο ίδιος ήταν ψηλός, δυσκολευόταν κατά την ιερουργία, γιατί η οροφή του πηλαίου και τα πλαϊνά του ήταν χαμηλά. Έτσι ανέθεσε στον Βασ. Πρωτοπαπά να διευρύνει, λαξεύοντας, το χώρο. Καθώς εκείνος λάξευε προς το δυτικό σημείο του πηλαίου διαπίστωσε ότι εκεί δεν υπήρχε βράχος αλλά τοιχίο. Με ιδιαίτερη προσοχή και δέος συνέχισε την καθαίρεση του τοιχίου, όποτε με ευχάριστη έκπληξη και θαυμασμό απεκάλυψε «άφθορον και ευωδιάζον» το ιερό κήνωμα του Οσίου, τη μεμβράνη με το όνομά του, τον ξύλινο ταυρό, τα βυζαντινά νομίσματα, μικρά οστά και τρεις κάρες, προφανώς άγνωστων ασκητών, που είχαν ασκηθεί προγενέστερα στοπήλαιο. Σο ιερό κήνωμα, για λόγους ασφαλείας, φυλάχθηκε προσωρινά στο σπίτι του ιερέα Κωνσταντίνου ουσάνη, στο Λουτράκι. Σο 1936, με πρόνοια του τότε μητροπολίτου Κορίνθου Δαμασκηνού μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών τοποθετήθηκε σε καλλιτεχνική ξυλόγλυπτη λειψανοθήκη, στην οποία και αναπαύεται μέχρι σήμερα, εναποτεθειμένη στο πήλαιο ασκητήριο, όπου και δέχεται τις τιμές, τις προσευχές, τις δεήσεις και τις ευχαριστίες όλων των ευλαβών προσκυνητών της Μονής και εκείνων τους οποίους παντοιοτρόπως ευεργετεί θαυματουργικά με τις θεοπειθείς πρεσβείες του στο θρόνο του ελεήμονος Θεού! Η εύρεση του ιερού Λειψάνου πανηγυρίζεται στη Μονή την Σρίτη του Πάσχα (Διακαινησίμου), οι δε μοναχές και οι συρρέοντες πιστοί ψάλλουν χαρμόσυνα: «…Νυν ημείς κεκτημένοι το ιερόν σον λείψανον ως θησαυρόν θεόσδοτον, πολλώ μάλλον αγαλλόμεθα, την προς ημάς σου κηρύττοντες, πολλήν κηδεμονίαν εξ αυτού γάρλαμβάνομεν αγιασμού τας δωρεάς, και πάσαν όνησιν σωτήριον και δυσχερών απαλλαγήν…» (Ιδιόμελον της Λιτής).
11
12
ΧΑΡΣΗ ΛΟΤΣΡΑΚΙ-ΠΕΡΑΧΩΡΑ