Wstęp
Agresja zbrojna Rzeszy Niemieckiej pod przewodnictwem kanclerza
Adolfa Hitlera, podjęta 1 września 1939 r. przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, zapoczątkowała największy konflikt w XX wieku – II wojnę światową. Był to inny rodzaj działań niż podczas wojny z lat 1914–1918. Ich cel stanowiło nie tylko osiągnięcie zdobyczy terytorialnych, ale również zapanowanie rasy Herrenvolku nad innymi narodami, w ideologii nazistowskich Niemiec uznanymi za niższe. To spowodowało trwającą sześć lat hekatombę. W wyniku polityki wyniszczenia, masowych egzekucji oraz zagłady w sieci obozów koncentracyjnych życie straciły miliony osób niezwiązanych bezpośrednio z działaniami o charakterze militarnym. Należy przy tym zaznaczyć, że do wybuchu wojny by nie doszło, gdyby Rzesza Niemiecka i Związek Sowiecki nie zawarły 23 sierpnia 1939 r. paktu Ribbentrop–Mołotow, w którego tajnym protokole podzielono terytorium Polski na strefy wpływów oraz uzgodniono pomoc zbrojną Związku Sowieckiego1. Regulacje zawarte w dokumencie były całkowicie sprzeczne z postanowieniami polsko-sowieckiego paktu o nieagresji z 25 lipca 1932 r., w tym ustaleniami z art. 1–3, obligującymi do powstrzymania się od wszelkich agresywnych działań naruszających całość i nietykalność terytorium lub nietykalność polityczną drugiej strony oraz nieudzielania pomocy państwu napadającemu przez cały czas trwania konfliktu. Rosja Sowiecka i Rzeczpospolita Polska zobowiązały się również nie brać udziału w porozumieniach jawnie wrogich
1
A. Bregman, Najlepszy sojusznik Hitlera: studium o współpracy niemiecko-sowieckiej 1939–1941, Warszawa 2009, s. 84–85.
