Jaargang 19
nr.5
MEI
2016
50% voor de verkoper - 50% voor het drukwerk
Ton Rombouts
Een interview met de Bossche burgemeester
Zo werkt de Zelfkrant Stichting Spoor073 heeft als doel verkopers een extra inkomen te verschaffen. De Zelfkrant wordt al 18 jaar verspreid vanuit ’s-Hertogenbosch. Er is ook een distributiepunt in Tilburg. Vooral in deze twee steden, maar ook elders, met name in ZuidOost Nederland, wordt de krant verkocht door mensen die dakof thuisloos zijn (geweest) of niet kunnen rondkomen van hun minimuminkomen. Verkopers kopen de krant voor €0,75 per stuk en verkopen hem voor €1,50. De helft van wat u betaalt gaat dus rechtstreeks naar de verkoper. Met de opbrengst van de Zelfkrant wordt een deel van de productiekosten van de krant gedekt. Het is beter een krant te kopen en mee te nemen, dan alleen geld te geven. Daardoor dalen de inkomsten voor de stichting en kan de krant op den duur niet meer verschijnen. Door geld te geven en geen krant mee te nemen, helpt u dus de verkopers alleen op de korte termijn. Het is ook mogelijk om als organisatie of bedrijf een advertorial in de Zelfk(r)ant te plaatsen. Als uw bedrijf past binnen de visie van de Zelfk(r)ant, dan kunt u daarvoor contact met ons opnemen. U wordt dan geïnterviewd en er wordt een foto gemaakt.
Distributie Zelfkrant:
Ridderspoorstraat 2 5212 XP ’s Hertogenbosch Dinsdag t/m zaterdag van 10:00 tot 17:00 uur
Distributie voor Tilburg:
Gasthuisring 54a 5041 DT Tilburg Maandag, woensdag en vrijdag van 10:30 tot 12:30 uur. Voor vragen of klachten over distributie of verkopers: 06 16 53 16 77 Van het maartummer van de Zelfkrant zijn 8000 exemplaren verkocht.
In deze Zelfkrant: Pagina 3 John van Oorschot, de bekendste Zelfk(kr)antverkoper van Tilburg, vertelt in het Brabants Dagblad van 30 maart openhartig
over zijn leven en zijn verkoopervaringen. “Ik heb ook wel eens kwaaie dagen, maar als ik daar met zo’n sik ga zitten, zal ik weinig verdienen.” Een prachtig verhaal dat wij graag met onze lezers delen.
Pagina 4-5 Sur+ Zij strijden om voedselverspilling en armoede tegen te gaan.
Pagina 6-7 Ton Rombouts spreekt over de 7 hoofdzonden naar het schil-
derij van Jeroen Bosch. De Zelfkrant bevraagt maandelijks een bekende of minder bekende Brabander om hierover te praten.
Pagina 8-9 Naaien, handwerken en haken op 4 hoog. Gonny Sierig heet ons welkom in haar atelier op de vierde verdieping van kunstcentrum de Muzerije.
Pagina 10-11 Babs Grefkens, op haar gemak tussen de gevangenen. In de gevangenis in Vught werkt ze als vrijwilliger. Hier is haar verhaal te lezen.
Pagina 12-13 Barbara Terlau. Haar profiel.
Colofon Hoofdredactie Ellie van Meurs
Pagina 14 Column. Jurasmerga.
Redactie
COVERFOTO: ARNOLD REYNEVELD
Hieke Stek Arnold Reyneveld Lotte Gobes (vormgeving en opmaak) Jacques Worms Johan van Uffelen Kim Leschonski (eindredactie)
Aan deze zelfkrant werkten verder mee:
Sanne van den Dungen, Jurasmerga, Toon van Kaam, Jan Nieuwstad, Keslien Smeets. Email: dezelfkrant@spoor073.nl © Stichting Spoor073 Overname alleen met bronvermelding en na schriftelijke toestemming van de redactie.
2
de Zelfkrant - mei 2016
de Zelfkrant - mei 2016
3
TEKST EN FOTO’S: ELLIE VAN MEURS
Terwijl voedselbanken kampen met een tekort aan groente en fruit in hun voedselpakketten, blijven er bij telers soms overschotten liggen die zomaar worden doorgedraaid. “Dat moet toch anders,” dacht Philippe Rol. Samen met een groepje enthousiastelingen ontwikkelde hij het project SUR+. “We willen telers en voedselbanken met elkaar verbinden en zo voedselverspilling en armoede tegengaan.” Hoe het in de praktijk werkt? Philippe legt het graag uit. “In de regio Eindhoven – Den Bosch – Venlo zijn we een netwerk aan het opzetten van telers en voedselbanken. We gaan deze groep begeleiden bij het gebruik van de SUR+ app op de mobiele telefoon. Telers geven via de app aan dat ze een overschot hebben. De Voedselbank krijgt een melding binnen en kan direct reageren.” De initiatiefnemers willen het project stap voor stap uitbreiden. “We zijn nu begonnen met het benaderen van groente- en fruittelers en voedselbanken in de regio Eindhoven – Den Bosch – Venlo, maar we willen het project in het hele land uitrollen,” vertelt Philippe. “Daarna willen we uitbreiden met andere producten. Tenslotte willen we ook transportbedrijven bij het project betrekken. Er rijden veel lege of halflege vrachtwagens rond. Hoe mooi zou het zijn als die via een app van de voedselbank voor transport kunnen zorgen?” “Het animo voor het project is onder telers en voedselbanken helaas nog niet zo groot als we hadden gehoopt,” bekent hij. Waarom? “Het doordraaien van voedsel wordt nog niet gezien als een probleem. Daarin ligt waarschijnlijk een deel van de oorzaak,” denkt hij. “Als we verspilling terug willen dringen, dan moeten we eerst de noodzaak van ons project bij telers en voedselbanken duidelijk bekend maken. Op dit moment zijn dat nog aparte eilandjes. Ze weten nauwelijks van elkaars bestaan. Gelukkig krijgen we wel steeds meer bekendheid. Ondertussen gaan we gewoon verder. We kijken wat er op termijn haalbaar is.” Kijk voor meer informatie op www.surplusproject.nl. 4
de Zelfkrant - mei 2016
Verrukkelijke gazpacho van kromme komkommers en misvormde tomaten Dit traditionele voorgerecht wordt in Spanje vooral gegeten tijdens de warme zomermaanden. Het is een perfect recept voor kromme komkommers, misvormde tomaten en oud brood. Zelf verse gazpacho maken kost niet veel tijd en het is niet moeilijk. Heerlijk op warme zomeravonden. Laat nu de zon maar schijnen! ¡buen provecho! Ingrediënten voor 4 personen: • 250 g brood, zonder korst • 1 rode ui, fijngesneden • 1 kleine komkommer, geschild en in stukjes • 1 rode paprika, in stukjes • 2 tenen knoflook, gehakt • 5 grote, ontvelde, rijpe tomaten • scheut olijfolie • scheut wijnazijn Snijd 50 gram brood in kleine blokjes en houd apart. Bereidingswijze: Trek de rest van het brood in stukjes en doe in een kom. Schenk de olijfolie erover en voeg de knoflook toe. Snijd de tomaten aan de onderkant kruislings in. Dompel ze 20 seconden in kokend water. Neem ze eruit en laat afkoelen. Pel het vel eraf. Snijd de tomaten in stukken en verwijder de zaadlijsten. Snijd het vruchtvlees van één tomaat in blokjes en houd apart. Snijd 1/4 komkommer in blokjes. Houd apart. Snijd de rest in stukken. Doe het brood met de olie, tomaten en komkommer in de blender. Voeg 200 ml koud water, de azijn en peper en zout naar smaak toe. Pureer. Laat alles goed koud worden in de koelkast. Schenk de koude soep in soepkommen en serveer de kleingesneden groenten en broodblokjes erbij.
de Zelfkrant - mei 2016
5
“Meer behoefte aan moedige burgers dan aan mondige burgers” TEKST: ELLIE VAN MEURS - FOTO: ARNOLD REYNEVELD
Een gesprek waarin het schilderij De zeven hoofdzonden van Jeroen Bosch centraal staat? Burgemeester Ton Rombouts heeft het liever over een ander schilderij. “Kunnen we het hebben over De zeven werken van barmhartigheid? De hoofdboodschap uit dat schilderij vind ik pas echt belangrijk. Het is toch mooier om te praten over dingen die we goed doen, dan over alles wat we fout doen.” Zonder nadenken, noemt hij de zeven werken van barmhartigheid op: “Het voeden van hongerigen, laven van dorstigen, verzorgen van zieken, begraven van doden, kleden van naakten, herbergen van vreemdelingen en bezoeken van gevangenen. Een aantal hiervan is verrassend actueel en raakt de doelgroep van de Zelfkrant. Denk maar aan het herbergen van vreemdelingen, een dak bieden aan daklozen, een thuis bieden aan mensen die niet bij familie terecht kunnen, brood, bed en bad voorasielzoekers.” Zelf draagt de Bossche burgmeester ook zijn steentje bij. “Ik heb de zorg voor mijn gehandicapte broer en daarnaast heb ik me enkele jaren bekommerd om een 91-jarige tante die steeds meer zorg nodig had. Vorige maand is ze overleden. Ze was alleenstaand. Haar broers en zussen zijn allemaal dik in de tachtig. Het laatste jaar woonde ze in een verpleeghuis. En dan ligt de eenzaamheid op de loer. Daarom ging ik regelmatig bij haar op bezoek.” Mensen bemoedigen Ook Paus Franciscus heeft barmhartigheid hoog in het vaandel weet Rombouts. Dit jaar is door de Paus uitgeroepen tot het jaar van de barmhartigheid. “De werkeloosheid in Den Bosch is bijna tien procent en de stad kent tientallen dak- en thuislozen. Vroeger zorgde de kerk voor deze mensen, maar tegenwoordig is het vaak de taak van de overheid. Wij
hebben hier in Den Bosch zat te doen, maar gelukkig doen de Bosschenaren veel zelf. Ze komen vaak naar de gemeente voor subsidie, een vergunning of voor sponsoring. Soms ook alleen maar voor een luisterend oor. Ik vind het belangrijk deze mensen te bemoedigen. Je hoeft niet altijd geld of een vergunning te geven, maar wel bemoedigen, luisteren en laten weten dat je het waardeert dat ze mooie dingen doen.” Mondig of moedig Hij vertelt over zijn ervaringen met boze burgers die hun ongenoegen uiten via internet of ingezonden brieven. Hij refereert aan een ingezonden brief in de krant, waarin de briefschrijver geen spaan heel liet van de feestelijkheden rond het Jeroen Boschjaar. Hij realiseert zich terdege dat het niet lukt om het iedereen naar de zin te maken, maar toch raakt zoiets hem zichtbaar. “We leven in een maatschappij vol tegenstellingen waarin mensen vaak lijnrecht tegenover elkaar staan. Ik denk dat deze samenleving nu vooral behoefte heeft aan doeners en niet aan mensen die vanaf de zijlijn alleen maar kritiek leveren”, zegt hij. “We voeden onze jeugd op tot mondige burgers, maar we hebben meer behoefte aan moedige burgers. Het is maar één letter verschil, maar in die ene letter zit een hele wereld van verschil.“
Het jaar 2016 is uitgeroepen tot Jeroen Bosch jaar. In het schilderij De zeven hoofdzonden verbeeldt Bosch tot welk gedrag deze zonden leiden en hoe dat tot uitdrukking komt in de omgeving van de zondaar. Geïnspireerd door dit schilderij gaat De Zelfk(r)ant maandelijks een bekende of minder bekende Brabander bevragen over hoogmoed - hebzucht - onkuisheid – afgunst - gulzigheid - woede – luiheid (de zeven hoofdzonden) en als tegenhanger de zeven deugden: wijsheid - rechtvaardigheid - zelfbeheersing - moed - geloof - hoop – liefdadigheid. Welke rol spelen deze zonden en deugden in het dagelijks leven en de maatschappij? 6
de Zelfkrant - mei 2016
de Zelfkrant - mei 2016
7
Naaien, handwerken en haken op 4 hoog TEKST EN FOTO’S: JACQUES WORMS
“We hebben wel wat afmeldingen vandaag,” begint Gonny Sierig haar welkom in Atelier 4H op de vierde verdieping van kunstencentrum De Muzerije in ‘s -Hertogenbosch. “Het is hier op woensdagochtend altijd vrije inloop, dus afmelden is niet verplicht, maar het is wel zo netjes. Per mail schrijf ik zo’n dertig mensen aan.”
Profiel Gonny is samen met Nanette Eikemans initiatiefneemster van dit naai- en handwerkatelier. “In 2014 zijn we hier begonnen,” vertelt Nanette . “We
kenden elkaar al van het vrijwilligerswerk. Ik was coupeuse van beroep en werkzaam in de detailhandel, maar werd ontslagen.” Gonny komt uit de sector welzijn voor ouderen en werd meedogenloos wegbezuinigd. “Ik ben wel nog flink aan het solliciteren geslagen, maar op deze leeftijd? Geen schijn van kans... Op mijn brieven kreeg ik altijd als antwoord: ‘u past niet in ons profiel.’ Ik heb me er maar bij neergelegd. Ik ben wel van de ideeën en initiatieven en deze activiteit is daar een uitvloeisel van.”
Klein inkomen Gonny Sierig
“Het atelier is bedoeld voor iedereen,” vervolgt Gonny. “Wij helpen met verstellen, knopen aanzetten, broeken inkorten, handwerken, haken en breien. Er komen mensen met een vluchtelingenstatus, mensen die in een inburgeringtraject zitten, maar vooral mensen met een klein inkomen. En soms stapt ook wel eens een zwerver binnen.”
Burgeriniatief Gonny: “Omdat we dit project als burgerinitiatief zijn gestart, kregen we subsidie van de gemeente. Er staan hier nu vijf naaimachines. Op drukke dagen zijn die allemaal bezet. Dan zie je ook wel eens mannen achter de naaimachine.”
Therapie Een van de eerste bezoekers deze ochtend komt uit de buurt van Sluis 0. Ze is hier vooral om mensen te ontmoeten, vertelt ze. In opdracht van Gonny werkt ze aan een badkamerkleedje. “Doorstopwerk,” noemt ze het. “Je krijgt hier ook advies. Voor mij is het creatief bezig zijn een ontspanning. Therapie bijna. Ik kom iedere week. Het is heel goed voor je contacten. Ik ontmoet mensen van allerlei pluimage. Oh, ik praat teveel. Ik moet doorwerken. Nee op de foto hoeft niet. Alleen mijn handen. Dat kan wel.” 8
de Zelfkrant - mei 2016
Quilt
Twee euro
Frank bezoekt al een dik jaar het atelier. Hij zag een advertentie in het Stadsblad en contacteerde Gonny of ze wilde helpen. Aanleiding is een nieuwe bank die hij wil bedekken met een deken. Dat beschermt en fleurt tegelijkertijd wat op. Met behulp van quilten, een eeuwenoude Schotse techniek, worden zeshoekige stukjes stof van allerlei kleurstellingen aan elkaar gecomponeerd. “Ik ben nog wel een tijd bezig, want de deken wordt 140 bij 180 cm. Maar ik kom hier heel graag. Je kunt jezelf zijn en tegelijk geconcentreerd werken.”
Koffie en thee wordt niet geserveerd in het atelier. Het gebouw heeft een horeca bestemming. “Daarom mogen we geen eigen drankjes meebrengen,” zegt Gonny. “We hoeven toch al geen huur te betalen voor deze gigantische ruimte en dat tekent de betrokkenheid van De Muzerije. Beneden, naar het restaurant, gaan we sporadisch. Niet iedereen heeft twee euro voor een kopje koffie.” Wil je meer weten? atelier4hoog@gmail.com
29 mei open dag in de Muzerije
(Hinthamerstraat 74, Den Bosch)
Birgit Jansen
de Zelfkrant - mei 2016
9
Babs Grefkens: Op haar gemak tussen de gevangenen
TEKST: ELLIE VAN MEURS - FOTO’S: JACQUES WORMS
Iedere twee weken is Babs Grefkens (80+) op zondagochtend in de gevangenis in Vught. Als vrijwilliger assisteert ze bij twee kerkdiensten. Voor en na de dienst drinkt ze samen met de gevangen koffie en maakt ze een praatje. “Ik voel me daar als een vis in het water en heb soms ontzettend veel lol met die mensen,” vertelt ze. Toch weet ze altijd afstand te bewaren. “Ze hebben me wel eens gevraagd om een persoonlijk gesprek, maar dat is niks voor mij. Dan zou ik emotioneel teveel betrokken raken en dat is niet goed.” Babs is een vitale dame die inmiddels de tachtig ruim is gepasseerd. Ze heeft in haar leven al heel wat van de wereld gezien. Ze werkte in de verpleging, ging naar de sociale academie en begeleidde verpleegkundigen in opleiding. Daarnaast is ze al jarenlang actief als vrijwilliger: bij het Rode Kruis, de Wereldwinkel en in de Vughtse gevangenis. Op bezoek bij haar thuis, wil ze daar graag over vertellen. In haar gezellige woonkamer branden kaarsjes op tafel. Ook de grote paaskaars brandt als een soort welkom voor haar gasten. “Gekregen van de gevangenispastor.”
Uitdaging “Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe lang ik al naar de gevangenis ga. Acht jaar? Tien jaar? Geen idee.” Al vertellend schenkt ze koffie en presenteert ze stukjes pure chocola. Het begon ooit met een lezing van een pastor die in de gevangenis werkte. Babs zat helemaal voor in de zaal en stelde wat vragen. Toen ze een tijd later in Heeswijk in de Abdij van Berne was, ontmoette ze de gevangenispastor opnieuw. Hij herinnerde zich de dame die vragen stelde en vroeg haar een keer met hem mee te gaan. “Ik denk dat jij iemand bent die dat wel aankan,” zei hij. ”En ik kan natuurlijk niet met zo’n jong ding aankomen bij al die mannen die daar opgesloten zitten. Straks worden ze nog verliefd!” De pastor vond het belangrijk om met deze bezoekjes de
10
buitenwereld in de gevangenis naar binnen te brengen. En Babs vond het reuze interessant allemaal, een echte uitdaging. “Het was wel even wennen, maar na een paar keer voelde ik me als een vis in het water. Ik heb me toch plezier met die mannen, ik zou het niet meer willen missen.”
Rapper Sinds enkele jaren gaat Babs samen met een vriendin naar de gevangenis. “Zij is een echt talenwonder. Toen er twee Russische mannen in de gevangenis zaten waar niemand mee kon praten, heb ik gevraagd of ze mee ging. Sindsdien gaan we samen.” Eens in de twee weken reserveren de dames hun zondagochtend voor de kerkdienst in de gevangenis in Vught. Babs vertelt er enthousiast over. Het is een kerkdienst met de formele lezingen en handelingen zoals we die in de katholieke en protestante kerk kennen. Daarnaast heeft de pastor een eigen invulling gegeven aan de dienst. “Er worden altijd vier kaarsjes aangestoken: het eerste voor een eerlijk proces; het tweede voor de thuisblijvers, dat ze stand mogen houden; het derde voor diegenen die verdriet is aangedaan. Het laatste kaarsje is voor alle gevangenen op de wereld die oneerlijk vervolgd worden,” legt ze uit. Daarnaast is er ook ruimte voor de gedetineerden om een bijdrage te leveren, een tekst voor te lezen, een lied te zingen of gitaar te spelen. “Laatst was er een rapper. Echt indrukwekkend.” En tenslotte is er voor iedere bezoeker een roos. Babs heeft gemerkt dat ze dat erg waarderen. “Die staat soms wel twee weken in hun cel, totdat ze weer een nieuwe krijgen.”
Klantenbinding Na de kerkdienst is er koffie met koek. Dan is er tijd voor een praatje. Ze vertelt van een ontmoeting met een gevangene die diepe indruk maakte. “Hij vertelde
de Zelfkrant - mei 2016
dat hij als klein jongetje met zijn moeder mee mocht op dievenpad. En die vader …” Babs zucht en maakt met haar hand een gebaar alsof ze een pistool leegschiet. Ze vraagt zich hardop af: “Wat kan je na zo’n opvoeding verwachten?” Ook het verhaal van de gokverslaafde gevangene is haar nadrukkelijk bijgebleven. “Hij vertelde doodleuk: De ene keer won ik 20.000 euro won, en de volgende keer verloor ik er 20.000 of nog veel meer. Uiteindelijk maakte hij schulden en moest hij aan geld komen. Hoe? Vul dat zelf maar in …” Het is vooral de manier waarop het Casino aan ‘klantenbinding’ deed, die haar tot op de dag van vandaag verbaast. “Hij vertelde mij dat er op een ochtend bij hem werd aangebeld. Er stond er een geweldige sportwagen voor de deur. Hij mocht daar een maand in rondrijden. Alles werd betaald. Kon hij als jonge vent een maand lang de blits maken. Cadeautje van het casino.”
Etiket Soms heeft ze in de gevangenis wel heel onverwachte en bijzondere ontmoetingen. Babs weet inmiddels dat lang niet iedere gevangene voldoet aan een crimineel imago. “Op een zondag zat er een man, keurig in het
de Zelfkrant - mei 2016
pak, wat onwennig in de dienst. Bleek het een pastor te zijn. Waarvoor die zat, weet ik niet. Ik vraag dat nooit. Soms vertellen ze dat uit zichzelf. Misschien heb ik wel zeven moordenaars de hand geschud.” Babs weet dat al deze mannen, als ze hun straf hebben uitgezeten, hun hele verdere leven een etiket meedragen. Ook de mannen zelf weten dat: “Mijn straf heb ik verdiend. Die zit ik ook uit,” vertelde een van de gedetineerden. “Maar ik vind het niet eerlijk dat ik straks, als ik weer vrij ben, mijn hele verdere leven nog gestraft word.”
Mild Nu Babs de levensverhalen van de gevangenen kent, begrijpt ze beter hoe het soms zover heeft kunnen komen. “Ik heb in de gevangenis heel goed in de gaten gekregen dat alles in het leven je kan overkomen. Ik ben altijd heel mild. Ik ben zelf ook jong geweest en heb toen ook wel eens iets gedaan wat niet helemaal klopt. Maar gelukkig heb ik een strenge opvoeding gehad.”
11
PROFIEL
Barbara Terlau
“Laat mij het licht zien” TEKST: WOUT VAN DEN HOUT - FOTO’S: JAN NIEUWSTAD
Ze werd geboren in Silezië, groeide op in Duitsland en werkte jarenlang in Indonesië, Engeland en Duitsland. Inmiddels is Barbara Terlau neergestreken in Nederland. Ze volgt lessen Nederlands en schilderen in het Tilburgse MST en is daar actief als gastvrouw. “Ik heb hier ontdekt hoe schilderen mij rust en ontspanning biedt en hoe je je gevoelens en ontroering via een schilderij naar buiten kunt brengen.” Door oorlog, terreur of natuurrampen gedwongen huis en haard te verlaten: dat is wat vluchtelingen overkomt. Alles achterlaten en een onzekere toekomst instappen: dat is wat vluchtelingen doen. Liefdevolle opvang, veiligheid en geborgenheid ervaren: dat is waar vluchtelingen naar verlangen. Zo’n vluchtelingentragiek tekende het leven van de kleine Barbara uit het voormalige Silezië, kort na de Tweede Wereldoorlog. Silezië werd Pools gebied. De inwoners hadden de keuze om daar te blijven wonen of naar Duitsland te vertrekken. Barbara’s ouders kozen voor Duitsland waar Barbara naar school ging en een opleiding voor drogist volgde.
Zuster worden
Barbara kwam in contact met de Medische Missie Zusters (MMZ) in Gelsenkirchen. Zuster worden in deze gemeenschap stond haar wel aan en op 19-jarige leeftijd trad ze in. Ze volgde onder andere een opleiding tot diëtiste en werd naar Jakarta in Indonesië gezonden. Hier werkte ze mee aan een maatschappelijk bewustwordingsproject van de paters Jezuïeten. Met hart en ziel zette ze zich in voor zieke en hulpbehoevende medemensen. Ze wilde meebouwen aan een wereld waarin alle mensen, alle culturen en al het geschapene gerespecteerd worden.
12
Maatschappelijk geëngageerde kerk
In de zeventiger jaren stonden media en persoonlijke gesprekken bol van inculturatie en Indonesianisatie. Barbara voelde zich aangesproken. Terug in Duitsland wilde ze meebouwen aan een maatschappelijk geëngageerde Katholieke Kerk. Ze zocht aansluiting bij de wereld van de fabrieksarbeiders. Ze ging werken in de kantine van een fabriek en kwam op voor de veelal buitenlandse vrouwen. “Een aparte wereld, die maar moeilijk in contact kwam met de omgeving en met mensen uit de parochie aldaar,” herinnert Barbara zich. Na vijf jaar vertrok ze naar Londen. Daar werkte ze in kleuterschoolverband om de vaak getraumatiseerde jonge moeders en hun kinderen uit Afrikaanse oorlogsgebieden te helpen inburgeren.
Dichter bij de natuur
In al die jaren kreeg Barbara een alternatieve en ecologische kijk op het leven. Via Elly Verrijt MMZ, kwam ze in Udenhout in De Gaarde een leerplek voor ecologie en spiritualiteit terecht. Hier leerde ze om bewuster en dichter bij de natuur te leven. “Een rijke tijd die mij heel dankbaar maakt.” Om Nederlands te leren, klopte ze aan bij het MST in Tilburg. De sfeer daar beviel haar zo goed, dat ze gastvrouw werd in de huiskamer. “Ik wilde graag iets teruggeven voor alle kennis en vriendschappen die mijn leven hebben verrijkt.” In het schilderclubje ontdekte ze dat ze haar gevoelens via schilderen kon uiten. Na de aanslagen in Parijs schilderde ze een tweeluik. Deze werken schonk ze aan het MST. “Het mysterie van licht en donker en het geweld van deze tijd hielden mij al een poosje bezig. In het ene schilderij vecht het licht met het donker. In het andere, neemt het licht het donker in zich op, zoals de zwarte gaten in de kosmos alles in zich opnemen.” Barbara is trots op haar werk, maar heeft nog één grote wens: “Laat mij het licht zien.”
de Zelfkrant - mei 2016
de Zelfkrant - mei 2016
13
Tussen de auto’s
TEKST: JURASMERGA - ILLUSTRATIE: SANNE VAN DEN DUNGEN
Een leuk fenomeen in Hongarije, vind ik de kunstenaars bij verkeerslichten. Wanneer de lichten op rood gaan, springen ze de weg op en vertonen hun kunsten. Soms jongleren ze met flessen, dan is het weer acrobatiek. Heel leuk vind ik het jonge meisje met haar hoepel waar ze doorheen kan springen terwijl de hoepel in de lucht is. Ik weet niet of ik al haar kunsten heb gezien, want meestal doet ze hetzelfde, maar af en toe zie ik opeens iets nieuws. Uiteraard weet ze precies hoe lang het verkeerslicht op rood blijft staan, zodat ze op tijd kan stoppen om in ieder geval nog langs de eerste rijen auto’s te lopen om geld te vragen. Ze doet dit uiteraard niet voor de lol. Veel minder leuk vind ik de bedelaars. Meestal lopen ze met een zielig gezicht, soms zelfs smekend, langs de auto’s. Niet zelden met een bord om de nek of in de hand waarop geschreven staat hoe zielig ze zijn. Soms ook lopen ze erbij als een gehandicapte, wat ze lang niet altijd zijn. Over één man twijfel ik. Hij zit dan wel in een rolstoel, maar het zou me niets verbazen wanneer ik hem eens lopend voorbij zal zien komen. Met deze groep heb ik geen medeleven. „Ga werken”, denk ik dan. Maar ja, bedelen is én veel gemakkelijker én veel lucratiever. De man in de rolstoel heeft vaak meer geld in zijn bakje dan ik op een dag verdien.
met moeite kan lopen. Ook haar gezicht is vervormd, met een smalle mond en veel te grote, overstaande tanden, waardoor ik haar slecht versta. Gehandicapten hebben het in Hongarije vaak slecht. Hoewel er steeds meer en meer voorzieningen komen, is er gewoon te weinig geld om alle problemen nu meteen op te lossen. Werk voor gehandicapten is er evenmin genoeg en dus strompelt ze hier, in haar oranje veiligheidsvest dat om haar dunnen lijf sloebert, tussen de auto’s.
Soms ook de tramchauffeur die naast de auto’s rijdt, en haar in mijn ogen tijdig waarschuwt dat hij eraankomt omdat ze tussen de rails staat, maar wat zij anders ziet.Wanneer het licht op groen springt trek ook ik op. Een antwoord op het „tot ziens” dat ik roep, hoor ik niet omdat ze haar kromme benen over de rails gooit, weg uit de baan van de auto’s, wachtend op het volgende groen.
Veel tijd om te kletsen hebben we niet: slechts zo lang als het licht op rood staat. Het is echter altijd lang genoeg voor haar om te klagen. Op de één of andere manier vind ik het wel bij haar passen en inwendig moet ik bijna altijd lachen. Meestal moet de politie het bij haar ontgelden.
Iemand die ik wel eens geld geef, ken ik niet de naam van. Ik heb het haar al drie keer gevraagd maar versta simpelweg niet wat ze zegt. Zij is dan ook echt gehandicapt, wat duidelijk te zien is aan heel haar lichaam. Haar benen lijken ieder moment te kunnen breken en haar voeten staan scheef onder haar benen, zodat ze 14
de Zelfkrant - mei 2016
Word vriend van de Zelfkrant! Ja, ik word vriend van de Zelfkrant. Ik maak elke maand € 2,€ 5,€ , over op rekeningnummer NL57RABO 0144542900
Als tegenprestatie kunt u de Zelfkrant elke maand digitaal ontvangen. Vul daarvoor uw emailadres in. U ontvangt een brief om uw donateurschap te bevestigen en het rekeningnummer op te geven waarvan de afschrijving moet plaatsvinden.
Naam Adres Postcode
Deze bon kopiëren of uitknippen en sturen aan:
Woonplaats
De Zelfkrant Ridderspoorstraat 2 5212 XP ‘s-Hertogenbosch
Email Datum
Waarom zoeken we vrienden? Door donaties blijft de Zelfkrant onafhankelijk. De Zelfkrant heeft een wisselend aantal verkopers. Met uw donaties heeft de Zelfkrant meer middelen om de krant in stand te houden. Alvast bedankt!
Handtekening
de Zelfkrant - mei 2016
Voor uw vriendschap is de Zelfkrant u zeer dankbaar! 15
facebook.com/zelfkrant