IN BEELD

MET DE VACCINATIES HOOP IK DAT IK SAMEN MET MIJN DOCHTER WEER LEUKE DINGEN KAN DOEN

Door Stefana Fris

Meer bewegingsvrijheid voor mijn dochter gaf mij de doorslag om toestemming te geven voor de vaccinaties bij haar. Sneller dan ik had verwacht ontving mijn dochter Romana de brief eind januari. Zij is 25 jaar en woont met zes cliënten in een huis op een groot terrein van een zorginstelling. Zij en haar medebewoners behoren tot een van de eersten die gevaccineerd zijn. Sinds kort weten we dat Romana het syngap1 syndroom heeft. Deze diagnose is het missende stukje van de puzzel naar de oorzaak van haar ernstige verstandelijke beperking en epilepsie. Tijdens de eerste lockdown mocht ik haar drie maanden niet bezoeken. Afgesneden te zijn van het meest dierbare, je eigen kind, vond ik onmenselijk. De activiteiten die Romana structuur, ritme en een waardevolle besteding aan haar dag geven, zijn nog steeds beperkt. Het enige uitje is fietsen en wandelen in de wijk of het park, maar dat is voor Romana te saai. Als ik met haar naar het ziekenhuis in de stad moet leeft ze

op van de auto's, fietsen en reuring om haar heen. Na overleg en op mijn aandringen mag ik haar nu twee keer per week bezoeken. Inmiddels zijn we gewend geraakt aan het beeldbellen. Romana kan niet praten. Voor haar is handpop Iejoor het teken dat ze mij aan de lijn krijgt. Dit doen we dagelijks en als ze belt pak ik mijn Iejoor er ook direct bij. De vaccinaties bij haar stellen mij gerust dat als ik ongemerkt corona bij mij draag zij al wel beschermd is. Het prikken was geen probleem. Dat is ze gewend van de jaarlijkse griepprik. Wel spannend vind ik de mogelijke bijwerkingen, omdat ze ernstige epilepsie heeft en hiervoor medicijnen slikt. Ik hoop met de vaccinaties op meer vrijheid om weer de ‘normale’ dingen te kunnen doen. Voor haar zelf en ook voor ons samen.

Jouw kind ook in de rubriek In beeld?