Annekedotes

Hallo collega’s,

Daarrrrr is ie dan… de allerlaatste aflevering van Annekedotes. Van de ene kant ga ik het erg missen, want het is superleuk om te doen. Van de andere kant is het goed zo: zestig columns voor UA! Ik had van tevoren nooit kunnen denken dat zich zoveel leuke, onge looflijke en ongemakkelijke situaties voordoen in de apotheek wereld. Ik wil iedereen bedanken die mij mailtjes heeft gestuurd. Daardoor maakten jullie het mij mogelijk om elke keer weer een leuke column te schrijven.

Nou, daar gaat ie dan voor de allerlaatste keer.

Een collega gaat naar de verpleegafdeling om ontslagmedicatie af te leveren bij een mevrouw op leeftijd. Ze zou die dag het ziekenhuis verlaten en was alvast bezig om zich aan te kleden. Stel je voor: je bent een jonge meid, je komt op zaal bij een bejaarde vrouw die jou ineens vraagt of je haar wil helpen met haar beha. “Want”, zo zei mevrouw, “de verpleging heeft het zo druk.” Veel tijd om na te denken had mijn collega niet, want mevrouw trok het gordijn alvast dicht. Dus voor mijn collega zat er niet veel anders op: handen ontsmetten en doen wat haar gevraagd werd. Ik kan me best voorstellen dat je dan even moet slikken. Het is immers niet een dagelijkse bezigheid van een apothekers assistent om een beha van een wildvreemde te moeten vastmaken.

Toen ik een keer avonddienst had, ver scheen er een jongeman bij mij aan de balie met een recept voor flucloxacilline 500 mg. Natuurlijk vroeg ik vooraf wat hij gebruikte aan medicijnen en of hij aller gisch was voor bepaalde medicatie. “Ja”, zei hij, “voor amoxicilline”. Ik noteerde dit in de computer en tijdens mijn uitleg bij het afleveren kwam zijn moeder aangesneld. Zij vroeg: “Zit hier ook cellofaanzuur in? Want daar kan hij waarschijnlijk ook niet tegen. Hij heeft een aantal jaren geleden een combinatietablet gebruikt met amoxi cilline en cellofaanzuur en daar reageerde hij allergisch op.” Gelukkig zijn wij met z’n allen supergoed in het oplossen van cryptische omschrij vin gen, dus vroeg ik: “U bedoelt clavulaanzuur?” “Oh ja, dat zou zomaar kunnen, ik ben niet zo goed in al die moeilijke namen.” En ik dacht bij mezelf: nou gelukkig WIJ WEL. Zo snappen wij bijvoorbeeld ook dat een patiënt niet chloortaliban slikt, maar chloorthalidon.

Er verschijnt een oudere dame aan de balie en zij overhandigt haar recept aan mijn collega. Ineens komt er uit haar handtas een geweldig muziekje: “I’m sexy and I know it!” (waarschijnlijk stond het volume van haar telefoon op voluit). Mijn collega schiet in de lach en mevrouw zegt heel droog: “Oh, dat is mijn man. Ik heb voor iedereen een ander deuntje.” Natuur lijk vroegen wij ons daarna af: hoe zou haar man eruitzien?

Iedereen bedankt voor de leuke reacties die ik de afgelopen tien jaar heb mogen ontvangen. En ook de redactie van UA bedankt dat jullie al mijn columns hebben geplaatst. Het was een superleuke ervaring.

Ik hoop dat jullie er net als ik veel plezier aan hebben beleefd en dat jullie ook met veel plezier in de apotheek blijven werken. Houd je ogen en oren open voor grappige situaties; dat maakt het werk in de apotheek nóg leuker.

Liefs, Anneke