recenzje
Muzyka jak tęcza Rzadko się zdarza, aby po recitalu fortepianowym pozostały w pamięci nie tyle wrażenia słuchowe, co przede wszystkim kolory, rozmigotane refleksy, niuanse barwowych odcieni i nasyceń.
K
evin Kenner, który zagrał w Auli UAM (14.04), malował dźwiękami muzykę Fryderyka Chopina, Claude’a Debussy’ego i Maurice’a Ravela. Paleta romantyczna Cykl 28 Preludiów op. 24 Chopina zachwyca różnorodnością formy i faktury, kalejdoskopowością nastrojów i intensywnością emocji, urozmaiconym brzmieniem fortepianu i pomysłowością w doborze środków techniki pianistycznej. To z jednej strony – szereg następujących po sobie zwięzłych zapisków i muzycznych notatek, a z drugiej – spójna całość ułożona według określonego porządku harmonicznego. Kenner w swojej interpretacji Chopinowskie preludia ukazał jako album złożony z wielobarwnych obrazów. Pogodne, utrzymane w jasnym kolorycie miniatury sąsiadowały z kompozycjami mrocznymi, pełnymi niepokoju. Po pastelowych i lekko nakreślonych szkicach następowały rysunki posępne, wzburzone w swojej wymowie. Rzecz jasna takie bardzo oryginalne podejście do odczytania arcydzieła Chopina przez amerykańskiego pianistę było możliwe wyłącznie dlatego, że dysponuje on pianistyką najwyższej klasy. Nie istnieją dla niego trudności techniczne, ma niezwykłą wrażliwość na barwę, w sposób zachwycający różnicuje dynamikę. I – co chyba najistotniejsze – c z u j e C h o p i n a; jest przecież laureatem warszawskiego Konkursu Chopinowskiego z 1990 roku. Paleta impresjonistyczna W programie recitalu znalazły się także kompozycje, reprezentujących impresjonizm i symbolizm w muzyce, francuskich twórców z przełomu
XIX i XX wieku – Debussy’ego i Ravela. Wśród dzieł Debussy’ego zabrzmiały utwory – od wczesnego Rêverie (1890 r.) – poprzez Estampes (1903) – do Preludiów wybranych z I i II tomu (1910, 1913). Taki chronologiczny układ przybliżył słuchaczom rozwój stylu pianistycznego charakterystycznego dla impresjonizmu – z jego ulotnością, refleksyjnością, mgławicowością. Pod palcami Kennera owe cechy dźwiękowego malarstwa uzyskiwane były poprzez krystaliczne, niemal przeźroczyste brzmienie instrumentu, zwłaszcza w kompozycjach, które tytułem związane były „z wodą”. Mam tu na myśli Jardin sous la pluie (Ogrody w deszczu), La Cathédrale engloutie (Zatopiona katedra) i Des pas sur la neige (Kroki na śniegu), a także, napisane w 1901 roku, dzieło Ravela Jeux d’eau (Igraszki wody). Ilustrowanie natury wzbogacone zostało ponadto przez Debussowskie preludium zatytułowane Ce qu’a vu le vent d’Ouest (Co zobaczył wiatr z Zachodu), w którym ostrość brzmienia wyrażająca wichurę przechodziła w subtelne odgłosy obrazujące delikatne powiewy. Pokazane były także, skontrastowane kolorytem, „pocztówki” z różnych stron świata – kompozycje z cyklu Estampes. W soirée dans Grenade (Wieczór w Grenadzie) nie mogło się obejść bez nieodzownych dla Iberii rozkołysanych rytmów i gorących, intensywnych barw. W Pagodes (Pagody) typ melodyki opartej na skali pentatonicznej oraz pulsująca rytmika przywodziły na myśl koloryt chińskiego, ręcznie malowanego w delikatne kwiaty jedwabiu. Występ Kevina Kennera – zarówno jako kreacja interpretacyjna, jak też propozycja repertuarowa – był niezapomnianym, lecz trudnym do opisania wydarzeniem, ponieważ, jak powiedział Claude Debussy, „piękno dzieła sztuki pozostanie zawsze nieodgadnione, to znaczy, że nie będzie można nigdy dokładnie sprawdzić, j a k t o j e s t z r o b i o n e”.
fot. archiwum prywatne
Kevin Kenner zagrał w Poznaniu
Teresa Dorożała-Brodniewicz teoretyk muzyki, krytyk muzyczny, prelegent, redaktorka i autorka książek. Zainteresowania badawcze koncentruje głównie wokół polskiej i poznańskiej kultury muzycznej oraz zajmuje się problematyką muzyki chóralnej, fortepianowej i operowej. Współpracowała z Encyklopedią Britannica – Edycja polska, pisząc hasła biograficzne i rzeczowe odnoszące się do muzyki polskiej.
Teresa Dorożała-Brodniewicz
17