Boekentips Oostende Leest

Lokale boekhandels, literaire verenigingen, de bibliotheek, boekenliefhebbers en diverse culturele spelers bundelen de krachten om mensen in onze stad samen te brengen rond literatuur en lezen. Oostende Leest? Dat zijn wij dus allemaal samen. Oostende bruist van literaire evenementen, schrijvers, fantastische leesplekken, en vooral veel lezers. Zij delen graag enkele boekentips met jou.

Catherine tipt ' Het walvistheater van Joanna Quinn

‘Het walvistheater’ speelt zich grotendeels af op een vervallen landgoed aan de kust van een Brits dorpje. Hier groeien twee zussen en een broer geïsoleerd op in een ongebruikelijke familiesamenstelling. Ze zijn grotendeels op elkaar (en enkele bedienden) aangewezen en ontwikkelen een hartverwarmende, hechte band. Een aangespoelde walvis op het strand geeft hun jeugdige leven een nieuwe wending en leidt tot de oprichting van ‘Het walvistheater’. Hoewel de oorlog hen jaren later dwingt om ieder een eigen pad te volgen, blijven ze diep verbonden met elkaar en hun Walvistheater.

Het boek is opgezet als een toneelstuk, met vijf bedrijven die elk een aantal relatief korte hoofdstukken bevatten. Het wordt voornamelijk verteld vanuit het standpunt van de oudste zus, Cristabel, maar wordt afgewisseld met brieven, notities en scripts, wat het zeer afwisselend maakt. In de eerste helft van het boek is er weinig actie. Het kabbelt langzaam voort, maar zit boordevol details en prachtige poëtische beschrijvingen van het landhuis, de omgeving, de hechte band tussen de kinderen en de vele personages die je aan het begin van het boek leert kennen.

Elke pagina ruikt naar het landgoed en de zee. Joanna Quinn slaagt erin de lezer mee te nemen naar de sfeer van dit Engelse landgoed tijdens het interbellum en het leven en de zielenroerselen van de zussen en broer die er wonen. De personages worden via gedetailleerd proza langzaam tot leven gewekt en ontwikkeld tot complexe, mooie mensen. In het tweede deel van het boek word je meegenomen naar de Tweede Wereldoorlog. Er is meer actie en het verhaal verloopt sneller. De beschrijving van de oorlog is zeer treffend; je voelt de verwarring, rusteloosheid, angst, verdriet en (wan)hoop.

‘Het walvistheater’ is complex, traag, poëtisch en divers. Hard en liefdevol tegelijkertijd. Het voert je mee naar een andere wereld, de hechte band van eenzame kinderen, de beslotenheid van een afgezonderd landgoed aan de kust en de chaos van de oorlog. Dit is een van de beste boeken die ik de afgelopen jaren las.

Charlotte tipt 'Alkibiades' van Ilja Leonard Pfeijffer

Sommige boekenruggen blijven je aankijken, vooral als daar de versteende beeltenis van Alkibiades op staat. Een week lang nestelde ik mij in mijn leesplek om me onder te dompelen in alweer een nieuwe fase van dit puike avontuur. Het is een tijdreis naar het Athene van de vijfde eeuw voor Christus. Pericles loopt er rond, Socrates en natuurlijk Alkibiades zelf, de extravagante politicus, veldheer en Olympisch kampioen wagenrennen. Je leert de cultuur kennen van de Spartanen, de Traciërs, de Perzen, luistert naar pareltjes van redevoeringen, en trekt mee op adembenemende velden zeeslagen.

Pfeijffer zelf is een geweldige stuurman: hij loodst je behendig door het uitgesponnen verhaal – erg handig dat je zijn reizen kunt volgen op twee kaarten. Voor de stijl is het even opwarmen, maar na een poos glijden de zwierige zinnen zo naar binnen! De roman is ook echt filmisch geschreven. De scène met het enorme Perzische hof dat zich tergend traag door de eindeloze vlakte in Klein-Azië voortbeweegt: grandioos!

Tomeloze ambitie, streven naar macht en roem: een typisch mannending! Maar Alkibiades is ook de mooiste man van Athene, niet verlegen om zijn verwijfde kantjes. Zijn lange haren, zijn voorliefde voor fijngeweven stoffen, zijn aantrekkingskracht voor mannen… hij durft ‘anders’ te zijn. En Pfeijffer introduceert ook enkele mooie vrouwenrollen. Van zijn vrouw Hipparete leert hij ‘dat een waarlijk groot man een man is, die ook vrouw durft te zijn’. Timandra, zijn tweede vrouw, krijgt het laatste woord: zij neemt de hele ‘twaalfde boekrol’ voor haar rekening.

Dit verhaal over het verval van de oudste democratie ter wereld moest volgens de auteur vooral dringend worden verteld, omdat het onrustbarend resoneert in onze tijd - met politici die, om het met Pfeijffer te zeggen, ‘een hulpeloze prooi’ zijn geworden van ‘de grillen van de publieke opinie’.

Erna tipt 'Twee weken weg' van R.C. Sheriff

Een boek over een gezin dat met vakantie gaat naar zee, wat is er geschikter om te lezen in de zomer of de zomer nog een beetje te laten voortduren? Meneer Ernest Stevens is vijftig weken per jaar een gewetensvolle werkkracht op kantoor, zijn verwachtingen over die luttele twee weken vakantie zijn dan ook hooggespannen.

Ook zijn vrouw Flossie, zijn zonen Dick en Ernie en dochter Mary hebben elk hun eigen grote verlangens en dromen. Het gezin woont in een voorstad van Londen en gaat naar jaarlijkse gewoonte hun verlof doorbrengen in Bognor, een kuststadje waar ze met de trein naartoe gaan. Ze logeren al sinds jaar en dag in hetzelfde pensionnetje dat al betere tijden gekend heeft, maar ze zijn gehecht geraakt aan de uitbaatster ervan en meneer Stevens denkt er niet aan haar in de steek te laten.

Om beurten kruipen we als lezer in het hoofd van elk gezinslid, want iedereen beleeft dezelfde dagen op een andere manier. Het tijdsverloop is uiterst traag en zoomt in op talloze precieze details, schitterend en met veel humor beschreven. We zijn in de jaren dertig en het boek dateert ook van die tijd. Het werd oorspronkelijk uitgegeven in 1931 en is gelukkig recent opnieuw op de markt gebracht. Laat je vooral niet afschrikken doordat het een ‘oud’ boek zou zijn.

Het is springlevend. De auteur schreef het toen hij vreesde dat hij na zijn grote succes als theaterschrijver (over zijn ervaringen in de Eerste Wereldoorlog schreef hij het populaire ‘Journey’s End’) in een zwart gat was gevallen en nooit meer zou kunnen schrijven. Hij begon dan maar een soort dagboek bij te houden zonder de bedoeling om dit uit te geven. Alles is dus ‘echt gebeurd’. Uit dat dagboek ontstond dit verhaal, dat meteen een publiekslieveling werd.

Eigenlijk gaat het boek over hoe eenvoudig geluk kan zijn, over de kracht van een ‘klein’ leven waarin je aanvaardt wat het lot voor jou in petto heeft én over de waarde van familie en respect voor anderen. Heel diepe thema’s in een luchtig verhaal.

Gerda tipt 'De overlevenden' van Alex Schulman

Als liefde pijn doet en je wilt weten waarom.

Als mee-leven/mee-lezen pijn doet en je wilt weten waarom.

Drie broers keren terug naar hun zomerhuis aan het meer, waar ze in hun kindertijd de vakanties doorbrachten. Ze zijn er jaren niet meer geweest, na een trauma dat de genadeslag was voor he toch al verbrokkelde gezin. Nu keren ze terug met de as van hun gestorven moeder. Een reis terug in de tijd. Een reis in zichzelf. Een reis naar elkaar?

Waar zijn mijn broers?

Zo licht ontvlambaar zijn ze geworden. Oude wonden barsten open, worden in elkaars gezicht geslingerd. Waar zijn mijn broers? Zo verwoestend is hun eenzaamheid. Zo schrijnend hun verlangen. Wat is er geworden van hun hechte band uit hun kinderjaren, al was ook toen niet alles de ogenschijnlijke vrijheid/blijheid en waren er de wrijvingen, die uit de hand konden lopen. Ook toen al overleefde ieder op zijn eigen manier. Fight, flight, freeze. Kinderen én ouders. Ieder met zijn honger naar de liefde die er nooit genoeg was. Die nooit bleef. Ze ontsnapte terwijl je ernaar keek. Ze was onbetrouwbaar, verraderlijk.

Vader was zelf nog een groot kind. Soms liep hij over van enthousiasme. De jongens hingen aan zijn lippen, wedijverden om zijn aandacht. En hij om de hunne. Maar vader was ook de man van moeder. Hij wilde met haar drinken, siësta houden en daarna opnieuw drinken en plakken worst eten. Hij wilde de kerk in het midden houden. Hij wilde geen gedoe. Moeder trok aan en stootte af. Ze was onvoorspelbaar. Vaak zat ze uren in haar eigen wereld. In haar buurt kon je alleen op je tenen lopen, elk woord wikken en wegen.

Het onbehagen groeit. De beklemming. Schulman gebruikt daar geen dramatische woorden voor, net daarom komt het des te heftiger binnen. Het valt rauw op je maag. De manier waarop de roman is opgebouwd, werkt toe naar een climax. Een donderslag uit het niets. En toch is het schoon. Pijnlijk schoon. Hoe loyaal je blijft, desondanks.

Naarmate de broers bij het zomerhuis, op het kruispunt tussen heden en verleden, dieper teruggaan in zichzelf en hun geschonden wortels worden blootgelegd, wordt tegelijkertijd ook dat heden achteruit verteld. Wat is er gebeurd tussen moeders dood twaalf dagen geleden en nu? Hoe is het allemaal zo ver kunnen komen? Waar is alles gebleven? Zijzelf. Waar zijn mijn broers? En kunnen ze nog eenmaal verder overleven? Hoe?

Nathalie tipt 'De ontwortelden' van Catherine Bardon

Laat je meenemen in een betoverende en confronterende reis.

Misschien denk je dat het 750 pagina’s tellende boek ‘De ontwortelden’ wat veel van het goede is… Niets is minder waar, dit boek grijpt je vanaf de eerste pagina en laat je niet meer los. Sterker nog, bij het omslaan van de laatste bladzijde blijf je zitten met een ietwat leeg gevoel. Een beetje zoals je hulpeloos op het perron achterblijft wanneer je je geliefde ziet vertrekken met de trein.

Het verhaal van Wil en Almah, twee Joodse Oostenrijkers die van 1921 tot 1961 gevolgd worden, is hartverscheurend mooi. Hun liefde, vol passie en uitdagingen, speelt zich af tegen de achtergrond van de tumultueuze jaren ‘30 en ‘40. De personages zijn zo levendig en echt, dat je jezelf onvermijdelijk in hen herkent. De beschrijvingen van de Dominicaanse Republiek zijn zo gedetailleerd dat je de warmte, de wind en het stof bijna kunt voelen.

De emoties die auteur Catherine Bardon weet op te roepen zijn intens en oprecht, en sommige passages zijn zo poëtisch dat je erdoor betoverd raakt. Dit boek is een ode aan menselijke relaties, vriendschap, liefde, en de onverwoestbare menselijke levenskracht. Tegelijk doet het je luidop afvragen hoe het komt dat de mens waarachtig niets leert uit de geschiedenis. Extreem rechts, migratie, oorlog, discriminatie… 100 jaar later nog steeds pijnlijk actueel.

Als je houdt van grote epische verhalen die je meenemen door de geschiedenis en diepe emoties oproepen, dan is “De Ontwortelden” een absolute must-read. Laat je meevoeren door het meeslepende verhaal van Almah en Wil. Het zal een leeservaring zijn die je niet snel zal vergeten, en je net zoals ik, doet hunkeren naar het vervolg met ‘De Amerikaanse’ en ‘De Terugkeer’ in deze driedelige reeks over de familie Rosenheck.

Op de site oostendeleest.be vind je:

• Een onuitputtelijke voorraad leestips van mensen die van boeken houden

• Alle literaire evenementen in één overzichtelijke kalender

• Alles wat er rond literatuur beweegt, uitgelicht speciaal voor jou

• Alles wat er rond literatuur beweegt, uitgelicht speciaal voor jou

• En tenslotte al die literaire spelers die Oostende rijk is