Bevrijding van Europa

Door dr. Eward Postma, docent en trainer beroepsvorming en spiritualiteit aan de PThU

De passagiers zitten op hun plek. Koffers en rugzakken onder in de laadruimte, de tickets gecontroleerd. De bus naar Parijs gaat zo vertrekken. De chauffeur kijkt me vriendelijk maar nadrukkelijk aan. ‘Moet jij niet mee?’ Met mijn hand gebaar ik dat ik hier slechts ben om uit te zwaaien. Uit zijn gebrekkige Engels had ik afgeleid dat een conversatie misschien wat veel gevraagd is. Aan zijn accent te horen komt hij uit Oost-Europa. Als je de bus neemt naar Parijs, gaat de wijde wereld meteen open.

Terwijl de chauffeur rustig een sigaret rookt, zie ik in mijn ooghoek nog enkele passagiers aankomen. Twee donkere kereltjes van een jaar of vijf hollen over de stoep, op luttele meters gevolgd door hun vader met een grote rolkoffer. Het mannetje dat er het eerst is, gaat recht op zijn doel af en omhelst de chauffeur. Dat wil zeggen, hij slaat zijn armpjes om de benen van de man. Verbaasd en vertederd tegelijk probeert de volwassen arbeidsmigrant in functie zijn professionele attitude te herpakken.

Ook op mij mist de omhelzing bij de halte van de FlixBus zijn uitwerking niet. Ik had zo mijn twijfels of het wel veilig is om met de bus te reizen. Hadden ze toch niet met de Thalys moeten gaan? Hoe zit het met de hoge werkdruk van de chauffeurs, de te strakke dienstregeling bij te veel files? Als sneeuw voor de zon smelten mijn zorgen weg. Dit gaat goed komen.

Hoopvolle tekens. Soms zijn ze er zomaar op maandagochtend om half tien bij een koude, winderige bushalte. Bevrijdend is dat. Zo mag van mij elke werkweek beginnen. De verkondiging van de zondag wordt hier gepraktiseerd – maar niet door mij. De genade valt mij toe, ook al ben ik slechts toeschouwer, een toevallige passant in het wereldgebeuren.

En dat buiten de comfortzone van onze cultuur. Wie met deze bus reizen, permitteren zich geen luxe of gemak. Geen duur treinticket. Ze hebben elkaar niet gekozen, maar zijn voor de tijd van de reis op elkaar aangewezen. Burgers van het nieuwe Europa die het er samen op wagen.

Zeg ik. De ontwapenende omhelzing gaat met mij aan de haal. Ik weet het, maar ik app het voorval toch maar even aan mijn familie in de bus. Zodat ze weten welk voorteken hen begeleidt. Niemand heeft het gezien, behalve de vader, de chauffeur en deze toevallige getuige.

Op weg naar huis neemt de theologie een loopje met me. Ik zie een Vader die zijn Zoon niet al te strak aan de teugels heeft. En ik zie een Zoon die met alle vertrouwen op mensen afstapt om hen royaal in dat vertrouwen te laten delen. Wie het ziet wéét: het komt goed.