‘WE MOETEN WAT MILDER ZIJN VOOR ONSZELF EN ANDEREN’

Annelies werkt al vier jaar bij Select Projects en is daar niet zomaar begonnen. Met een deuk in haar CV en in haar zelfvertrouwen, kreeg ze bij Select Projects de kans om na een burn-out opnieuw aan het werk te gaan. Hoe is het zover kunnen komen en vooral hoe is ze eruit geraakt?

‘Als ik er iemand mee kan helpen, dan doe ik graag mijn verhaal.’ Annelies belandde jaren geleden in een burn-out. Gedurende een lange tijd ging ze op zoek naar de oorzaak, naar een oplossing en naar de moed om eruit te geraken. Vandaag, vier jaar na haar heropstart, kan ze terugkijken op die periode uit haar leven en haar verhaal delen met anderen.

Hoe is jouw burn-out begonnen?

Annelies: ‘Dat is meteen een moeilijke vraag want ik kan niet één oorzaak aanduiden. Het was zeker en vast een samenloop van verschillende dingen. Werk was daar een groot deel van, want daar spenderen we nu eenmaal veel tijd. Persoonlijkheid speelt ook een grote rol – hoe je reageert op dingen en wat je belangrijk vindt (bvb neiging tot people pleasen, perfectionisme, gevoeligheid aan prikkels,...). En daarnaast of je in je vrije tijd genoeg kunt ontspannen.

Ons stresssysteem is nog van de oertijd; gemaakt om ons te laten overleven bij een aanval van een sabelttandtijger. Kort en krachtig krijgen we een “fight or flight” reactie en daarna moet dat systeem terug tot rust kunnen komen. In de moderne tijd zijn er geen sabeltandtijgers meer om ons te verslinden, maar hebben we een sluipende, constante druk die onze stressreactie uitlokt en als je het niet meer tot rust kunt laten komen, kom je in de problemen. Uiteindelijk slaan je stresshormonen op hol en ben je zelf niet meer baas over je eigen lichaam.’

Wanneer had je door, hier is iets aan de hand?

Annelies: ‘In de aanloop er naartoe, merkte ik het niet. Achteraf zag ik bijvoorbeeld op foto’s dat ik lijkbleek was de dagen voordien. Het moment dat de burn-out toesloeg, staat in mijn geheugen gegrift. Ik was van mijn werk doorgegaan naar een dansrepetitie (voor een musical waaraan ik toen deelnam) en daarna stopte ik even thuis om later verder te gaan naar een volgende repetitie. Maar de tussenstop thuis verliep niet zoals ik had gepland. Mijn lichaam schreeuwde om rust en dus ben ik gewoon op mijn bed geploft en hoorde ik mijn hart als een gek bonzen.

Ik voelde me benauwd, alsof mijn lichaam een maatje te klein was geworden. Al mijn ledematen waren als slappe spaghetti. Maar ik was nog in ontkenning en sleepte me toch nog naar de volgende repetitie. Ik herinner me dat ik me enorm ijl voelde en op mijn benen stond te zwalpen. De dagen erop werden niet beter: ik bleef me benauwd voelen, mijn hart bleef racen, mijn ledematen bleven slap. Ik dacht dat het met een paar dagjes rust wel zou overgaan, maar dat deed het niet. De grond zakte onder mij weg, mijn lichaam kon geen rust meer vinden. Ik was plots nog maar een schim van mezelf.’

Wat vond je omgeving daarvan?

Annelies: ‘Ja, de omgeving... dat is dus een dubbele mokerslag die je te verwerken krijgt. Er waren naasten die initieël vonden dat ik niet zo onnozel moest doen of die vonden dat ik naar ‘goei pillen’ moest vragen bij de arts. Ik kon het hen niet kwalijk nemen, want ik begreep zelf ook niet wat er mij overkomen was. Van een vrolijke en energieke Annelies, was ik nu plots iemand die enkel nog in de zetel zat te trillen en wenen. Dat was echt ellendig. Mijn lichaam zei stop, dat was heel eng.

Ook dachten sommige collega’s dat ik gewoon meer vrije tijd wilde. Ze geloofden niet dat ik ziek was. Toch kon ik niks, mijn lichaam weigerde gewoonweg om voor mij te werken. Naar repetities ben ik dan ook niet meer geweest. Gelukkig waren er daarnaast nog andere reacties. Het is een cliché, maar het klopt wel dat je in tijden van nood je echte vrienden leert kennen.’

Hoe ben je er bovenop geraakt?

Annelies: ‘Ik besefte dat ik niet elke dag in de zetel kon blijven zitten en kreeg instinctief de reflex om op zoek te gaan naar iets om mij terug wat meer mens te voelen. Een psycholoog werkte voor mij niet. Die afspraak, die verplichting om op dat ene moment over je miserie te moeten praten, dat gaf me veel te veel stress. Ik ben dan beginnen nadenken: wat maakt me gelukkig? Dansen en dieren.

Dansen lukte mij duidelijk niet meer, dus ben ik met yoga begonnen. Een wereld die voor mij openging: je leert in yoga écht luisteren naar je lichaam en je grenzen stellen. Elke houding kan je aanpassen aan het moment. Je hoeft niet de perfecte houding na te streven, maar wel de houding die perfect is voor jou in dat moment. Dat vond ik een waardevolle les.

Daarnaast ben ik een tijdje vrijwilligerswerk gaan doen in een opvangcentrum voor wilde dieren. Ik heb me altijd het meest op mijn gemak gevoeld bij dieren, dus was ook die stap een logische keuze. Makkelijk was die echter niet: ik heb een paniekaanval moeten doorworstelen om mijn eerste uurtje daar aan te vangen, maar eens die overwonnen was, vond ik het fantastisch. De stille ruimte voor de roofvogels werd al snel mijn favoriete plekje waar ik tot rust kwam. Dankzij yoga en kleine geluksmomentjes voor mijzelf vond ik stilletjesaan stukjes van mezelf terug en was ik niet langer alleen maar patiënt maar ook terug wat meer mens.’

Wanneer heb je de stap genomen om terug te gaan werken?

Annelies: ‘Veel te vroeg in mijn herstelproces, dat zeker, maar het was voor mij nodig om weer wat perspectief te hebben. Ondertussen was ik niet meer in dienst bij mijn toenmalige werkgever. Dus ging ik samen met een VDAB coach op zoek naar iets nieuws. Dat was niet eenvoudig want mijn zelfvertrouwen was volledig weg.’

In welke mate heeft je burn-out een rol gespeeld bij je sollicitaties?

Annelies: ‘Burn-out was in die tijd nog eerder een taboe in het sollicitatieproces. Ik kreeg het advies om er toch eerlijk over te vertellen en heb dat ook gedaan. Maar als een werkgever moest kiezen tussen mij of iemand die nog geen burn-out had gehad, koos hij voor de laatste. Men was bang dat een ex-patiënt zou hervallen en ik begreep die onzekerheid volledig. Anderzijds denk ik: kies toch net wél voor iemand die al een burn-out heeft gehad! Die persoon kan beter dan wie ook de signalen herkennen en op tijd aan de bel trekken! Maar de onzekerheid wint in dat soort beslissingen en voor mij betekende dat telkens weer een deuk in mijn al zo fragiele zelfvertrouwen.’

Hoe ben je bij Select Projects terecht gekomen?

Annelies: ‘Ik was intussen al enkele jaren zoet met mijzelf terug naar de ‘normale wereld’ te navigeren, met vallen en opstaan. Maar toen ik alle hoop dreigde te verliezen en al vele interimkatoren had afgeschuimd, kwam ik uiteindelijk bij Select HR terecht. Ze zagen mijn profiel, namen de tijd om mij te interviewen en gaven het door aan Bénédicte van Select Projects. Zij gaf mij het vertrouwen dat ik nodig had: ‘Je hebt dat altijd al gekund en zal dat nu ook terug kunnen.’

Mijn project op Estée Lauder heeft me een enorme boost gegeven. Ik stond al te lang aan de zijlijn en dat was nefast voor mijn herstel, dus dat ik van haar en Select het vertrouwen heb gekregen (dat ik zelf niet meer had) om me terug te mogen bewijzen, vind ik nog steeds geweldig. Ik ben Select Projects dankbaar om die kans te hebben gekregen.’

Hoe voel je je vandaag?

Annelies: ‘Ik voel me goed. Al moet ik wel zeggen dat ik net een stressy periode achter de rug heb. Dat is natuurlijk geen ramp. Ik weet bijvoorbeeld dat er drukkere periodes zijn en dat ik nadien terug kan recupereren. Vandaag ben ik gevoeliger voor stress dan vroeger, mijn zenuwstelsel is aangetast. Ik behoed me ervoor om te hervallen door goed op mezelf te passen.

Ik heb permanente wijzigingen doorgevoerd in mijn levensstijl; tools vanuit yoga en andere stromingen die ik heb geïntegreerd en voor mij een automatisme zijn geworden. Ik check dagelijks bij mijzelf hoe het zit met mijn ademhaling bijvoorbeeld. We hebben maar één lichaam en niks is belangrijker dan dat. Een job is zeker ook belangrijk, maar jobs kunnen komen en gaan, terwijl we maar één lichaam hebben in ons bestaan (jawel, dat rijmt).’

Wat vind je van de aanpak rond welzijn bij Select HR & Select Projects?

Annelies: ‘Tegenover digitale tools zoals Happy Care van Pulso, sta ik wat sceptisch. Alles met een scherm is een extra belasting voor onze hersenen. Maar voor velen is dit wel een goede kennismaking met zelfzorg en een efficiënte manier om in contact te komen met directe hulp zoals het EAP van Pulso. Je hoeft geen afspraak te maken, maar kan 24/7 gewoon contact opnemen. Los van het Pulso-verhaal vind ik alle acties rond welzijn mooie initiatieven. Het kan een goeie opstap zijn om te beginnen praten, om stil te staan bij jezelf. Het is goed om soms bij jezelf ‘in te tunen’.’

Heb je nog een laatste advies?

Annelies: ‘Mild zijn voor jezelf en voor anderen. Niemand toont graag zwaktes en we stellen soms zoveel eisen voor onszelf. We moeten succesvol zijn, we moeten sociaal zijn, we moeten ambitie tonen. Wat als het dan eens een dag minder gaat? ‘Ik kan nu toch niet in de zetel gaan zitten? Ik moet nog zoveel doen.’ Echt waar? Gaat de wereld vergaan als je dat nog even niet doet? Is het erg als je een feestje afzegt omdat je er gewoon geen zin in hebt? Is het erg om te huilen op het werk als er in je persoonlijke wereld iets droevigs gebeurd is? Je bent ook maar mens.

Als we wat milder zijn voor onszelf en die mindere dagen accepteren, komen we al een heel eind verder. Doe je dat, dan ben je ook automatisch milder voor anderen. En dat is minstens even belangrijk want je weet immers niet wat er in iemands leefwereld omgaat. Mildheid leidt tot respect en dat is goed voor iedereen.’

Bedankt om je verhaal met ons te delen!