«Die Nacht ist ohne Ende»

Im Erle, im Städtli, im Bärg und drommommi

As Telifoo, as Telifoo!

Möör hand jo i de Vierzger- und Föfzgerjoore gär kha Telifoo gkhaa. Die Lüüt, wo üüs hand wele telifoniere, hand Hangartners möse aalüüte, wo im händere Gässli gad om der Egge en Kolonialwaarelade gkhaa hand, Trudi und de Hans Hangartner.

Wänn dänn näbert bi üüs as Chochifänschter pöpperlet hät, isch es meischtens d Frau Hangartner gsi: «Isch e Telifoo vom Appezällerland!» Mee hät d Frau Hangarter nöd chöne säge, will d Muetter amigs choge tifig scho zor händere Huustöör usi im Gässli hosse gsi isch. Im Lade isch de schwarz Telifoohöörer am Hoogge gkhanget.

«Jo, doo isch d Marie!», hät si amigs ase luut in Höörer ini grueffe, wie wänn si s hett möse öber d Loft in Büeler ini rüeffe. Es sänd nie langi Gsprööch gsi, will me all gseid hät, s Telifoniere seg im Fall tüür.

Amool im Joor hammöör o of Paloalto em Vetter Hanes, am vo de fööf Brüedere vo de Muetter, aagglüüte. Da isch för üüs näbis ganz Bsonderigs gsi. Möör Goofe hand gstuunet, as da möglech segi, as me chönn öber de Ozean of Amerika öberi dor en Troot dori schwäzze met em Vetter Hanes und de Tante Berte. D Muetter isch amigs zfrede gsi, wänn s si schnäll hät chöne frooge, wie s ene gäng und öb alli gsond segid, und dänn hät si de schwarz Höörer wider ufgkhänkt.

I cha mi no erinnere, as eso e Gsprööch amigs schinnts nüü Franke gkhoscht hegi.

Wämmer minen Eltere doozmool gseid hett, as hüt jede Goof und alli Erwachsene e Telifoo ooni en Troot draa im Hosesakk met sech ommenand träge chönnid, und as d Mensche öberaal mitenand schwäzze chönid, verosse, bim Lauffe, of em Velo, im Bus, im Auto, of eren Alp, im Wald, im Chäller onne, im Gaarte oder of de Schiissi, hettid s gseid: «Chomm vezell kan Saach, da chasch meer nöd aagää, da chascht am en andere vezelle, höör mer auf, gang mer ewägg!»