Ies Ánxel Fole
31
un xersei gris e vai á cociña. Prepara o café, como todas as mañás e tómao lentamente, entre as dúas mans, mirando como sobe o fume e desaparece. Colle as chaves e marcha traballar no coche. No camiño, comeza a chover, o ceo está cincento e caen con forza miles de gotas. El nin se molesta en ollalo, para que... Entra na oficina, vai á súa cadeira e empeza coa declaración da renda dunha tal Inés Saavedra Fernández. Sóalle o nome, pero segue co seu traballo. Os datos presentados non coinciden e chama á muller. Explícalle o problema e ela, ofendida, pregúntalle se lle chama mentireira. El pide permiso para mirar as anteriores rendas e comprobar se está todo correcto. -Quen se cre vostede que é para mirar os meus datos persoais? Dígame o seu nome por se posteriormente me vexo na obriga de facer unha reclamación –pregunta a muller con descaro.-Gabriel Núñez Pena. -(silencio) -Señora, segue aí? -Si, claro... como estás? -Eh... ben, supoño. Podo comprobar os seus datos? -Claro... sen problema. -Moitas grazas e desculpe polas molestias, bo día señora. -Abur Gaby... Gaby? Como que Gaby? Sorpréndeo a cercanía coa que se trata a xente descoñecida hoxe en día. Folla tras folla, tras folla, tras folla, tras folla... Olla para o reloxo, as once e vinte. Outra folla. Non vai moita calor? Quita o xersei. Facturas, facturas, facturas. Mira o ventanal, segue chovendo, todo é tan gris... E traballa, escribe, le, corrixe... Xa son as doce, levántase e vai á área de descanso. Trae o de sempre para comer, un sándwich, e vai á maquina por outro café. Mentres mira o chorro de auga con café, chega Tamara, outra empregada. -Ola Gabriel, como andas? Tes moito traballo? -Ben. A verdade é que bastante... e ti? -Pois... bastante famenta... esquecín o almorzo na casa e non comín nada porque tiña cita no médico... –mira o sándwich.-Eh... ben, queres a metade? -Non, home, non. Non vou comer a túa comida... -Non é molestia. -Xa que insistes! –arrebata o bocata das mans de Gabriel e come a metade. A el quítaselle a fame.-