Tras tanta choiva por Andrea Estrella Arias Díaz
Hospital Universitario Lucus Augusti Unidade de psicoloxía infantil Doutora Inés Saavedra Fernández .
22 de abril, 1992
.
Número de consulta: . 32 . Sesión: . 16:30 . .
Gabriel Núñez Pena DNI: .
33222178-R
. .
Hoxe, a médica díxome que escribira a miña vida desde que nacín. Non me lembro de cando nacín, pero seguro que foi guai. Chámome Gaby e teño sete anos. Vou en segundo de primaria e teño unha amiga que se chama Lorena. Gústame estar con ela e pensar en cousas divertidas. Normalmente, estou contento, pero cando mamá se enfada comigo, non. A miña cor preferida é a azul do ceo e cando sexa maior, quero ser astronauta e tocalo. A miña comida favorita é a sopa, primeiro bebo o líquido coa palliña e despois como os fideos cunha culler.
-1-
Hai moito, os nenos da miña clase eran moi malos comigo e non me deixaban xogar con eles, pero Lucía deixoume e fíxenme amigo dela. Cando estábamos nun parque, pregunteille se quería ser a miña noiva e deille unha flor, como na tele. Cando mamá me ía buscar ao cole, eu tiña moita, moita fame porque Lucía sempre comía o meu almorzo. Papá díxome que só era a miña amiga por iso, entón ao día seguinte non levei nada. Cando se acercou e viu que non tiña comida, marchou con Xoán, que sempre leva cinco galletas de chocolate, e agora son súper amigos. Xa non é a miña noiva. Os nenos seguían sen ser os meus amigos e como Lucía non quería xogar comigo, aburríame igual que as pombas cando non teñen vermes para comer. Un día, empecei a pensar en cousas moi divertidas. Imaxinábame voando e vendo desde arriba aos da miña clase. Cuspíalles a todiños e a Xoán caíalle o meu cuspe na comida, que despois comía Lucía. Ríame moito e os recreos pasaban voando mentres voaba. Outro día, mentres atravesaba unha nube, topeime cunha nena que estaba sentada nela. Pregunteille o seu nome e díxome: “Lorena”. A súa cor preferida é a branca. Ela di que é o branco das nubes e non dos hospitais. Sempre viste con camisa e saia longa branca. Moléstalle moito que a chamen Lore. Di que non lle gusta que a xente coma o seu nome, por iso non lle cae ben Lucía, porque o comería. É a miña súper amiguísima e cóntolle todo. É moi boa comigo e sempre me río moito con ela. Hai uns días, moveu unha nube cheíña de auga e moi gris encima do neno que me tirara a pelota. Púxose a chover enriba del e chorou. Mamá di que non está ben que fale con Lorena, que teño que ser amigo dos de clase e dos do parque. Ela é moi divertida. Entón cando mamá me pregunta que fago, sempre lle digo que penso nos deberes ou así e non que estou con ela. A profe di que teño baixo recibimento escolar, creo que é porque os meus compañeiros son
-2-
malísimos e non me reciben ben. Mamá enfádase moito porque non teño boas notas pero cando teño que atender, sempre acabo enriba dunha nube saltando para que caian as gotiñas ou facendo carreiras con Lorena para ver quen é o máis rápido. Un luns, papá viume falando con ela e preguntoume con quen falaba. Como el non coñecía a miña mellor amiga, presenteinos. Xuntou moito as cellas e miroume con cara rara. Falou con mamá e leváronme ao médico, aínda que lles dixen que non me doía nada, e é verdade, non me doe nada, nadiña! Pero vou todas as tardes. A miña médica chámase Inés. Tamén di que teño que deixar de falar con Lorena e de “estar nas nubes”, así o chama ela. A min gústame voar e divírtome cando o fago. Por que lles parece tan mal? Cando me prohiben falar con ela, póñome moi triste e choro. Cada vez véxoa menos porque me vixían. Boto de menos a Lorena...
20 anos despois. A habitación está escura e só se pode ver un vulto grande baixo unha colcha. Son as seis e vinte e cinco. Non sabe que só quedan cinco minutos para comezar outra vez. A través das fendas das persianas non se coa a luz, só o silencio matinal. Seis e media. Soa o despertador, unha man sae da colcha e apágao. Pouco a pouco sae da cama. Primeiro séntase, apoia a cabeza nas mans, solta un suspiro e levántase. Vai descalzo ao baño e abre a billa. Comeza a correr a auga. Íspese e métese na ducha, baixo o chorro tan quente que lle queima as costas. Gústalle. Sae, vístese cuns vaqueiros e un xersei gris e vai á cociña. Prepara o café, como todas as mañás e tómao lentamente, entre as dúas mans, mirando como sobe o fume e desaparece. Colle as chaves e marcha traballar no coche. No camiño, comeza a chover, o ceo está cincento e caen con forza miles de gotas. El nin se molesta en ollalo, para que... Entra na oficina, vai á súa cadeira e empeza coa declaración da renda dunha tal Inés Saavedra Fernández. Sóalle o nome, pero segue co seu traballo.
-3-
Os datos presentados non coinciden e chama á muller. Explícalle o problema e ela, ofendida, pregúntalle se lle chama mentireira. El pide permiso para mirar as anteriores rendas e comprobar se está todo correcto. -Quen se cre vostede que é para mirar os meus datos persoais? Dígame o seu nome por se posteriormente me vexo na obriga de facer unha reclamación –pregunta a muller con descaro.-Gabriel Núñez Pena. -(silencio) -Señora, segue aí? -Si, claro... como estás? -Eh... ben, supoño. Podo comprobar os seus datos? -Claro... sen problema. -Moitas grazas e desculpe polas molestias, bo día señora. -Abur Gaby... Gaby? Como que Gaby? Sorpréndelle a cercanía coa que se trata a xente descoñecida hoxe en día. Folla tras folla, tras folla, tras folla, tras folla... Olla para o reloxo, as once e vinte. Outra folla. Non vai moita calor? Quita o xersei. Facturas, facturas, facturas. Mira o ventanal, segue chovendo, todo é tan gris... E traballa, escribe, le, corrixe... Xa son as doce, levántase e vai á area de descanso. Trae o de sempre para comer, un sándwich, e vai á maquina por outro café. Mentres mira o chorro de auga con café, chega Tamara, outra empregada. -Ola Gabriel, como andas? Tes moito traballo?
-4-
-Ben. A verdade é que bastante... e ti? -Pois... bastante famenta... esquecín o almorzo na casa e non comín nada porque tiña cita no médico... –mira o sándwich.-Eh... ben, queres a metade? -Non, home, non. Non vou comer a túa comida... -Non é molestia. -Xa que insistes! –arrebata o bocata das mans de Gabriel e come a metade. A el quítaselle a fame.-Come o resto, a min non me apetece. Xa rematei o descanso, vou seguir traballando... -Vale, moitas grazas! Volve ao seu posto e segue coa declaración da muller tan atrevida de antes, co café nas mans. Dálle un sorbo a cada momento. 52 anos, domiciliada en Lugo, nacida tamén en Lugo, pai e nai de Ourense, 1100 euros mensuais... -1100 euros mensuais, de que traballará? -pensa- Se eu tivese 1100 euros ao mes... Busca liña tras liña o oficio, traballa no hospital. Vaia! Poida que a vise algunha vez cando foi visitar o seu tío, poida que fose a do cabelo rosa... Mira a unidade na que traballa. Cáelle o café nos pantalóns. -Fod...! Todo o mundo o mira. Pide perdón e vai ao baño. Entra, non hai ninguén, límpase con auga pero só emborrona máis a mancha. Óllase no espello onde se
-5-
reflicte a fiestra que está tras el, segue chovendo. Psicóloga infantil. Unha bágoa cae do seu ollo esquerdo, comeza a sufocarse e a sentirse oprimido entre tanta parede e ladrillo de oficina. Chaman á porta. -Está ocupado? -Xa saio! Limpa a cara e sae, pero non pode volver á súa cadeira, á súa mesa. Á mesma cadeira e á mesma mesa. As paredes comezan a pecharse e cada vez hai menos osíxeno, necesita unha saída. Corre polas escaleiras de incendio cara á azotea mentres respira con dificultade. Empurra bruscamente a porta e... chove. Sae, séntase no chan mentres a auga lle atravesa o corpo. Inspira e mira o ceo, o infinito ceo. O frío da ansiedade mórdelle a cabeza. É como un corpo que, tragado pola forza dunha onda, non pode saír, pero tampouco deixarse morrer. Ten fame... Tamara comeu o seu sándwich. Outra imaxe, Lucía. Túmbase boca arriba, pecha os ollos. Respira enchendo os pulmóns. Toca o chan, pálpao, sente cada greta, a súa dureza. Entuméceselle o corpo. Non se sabe se chora ou non porque miles de gotas corren pola súa pel. Tras uns minutos, levántase, comeza a andar ata que non queda chan e sobe ao pequeno muro que rodea a azotea, tentando a superficie cos ollos enchoupados en bágoas. Ante el, esténdese o ceo, con nubes que choran. Achégase unha figura borrosa e branca. -Ben... xa volvo flipar... -pensa.Cos dous pés fixos, está xusto no extremo. Abre as fosas nasais, pode volver á rutinaria infelicidade e soidade, pero está disposto a romper a súa gaiola e voar. Tentea a situación coa rixidez habitual e pecha os ollos. Sente unha caricia na man, abre as súas ás e as pálpebras. Ela sempre sabe que facer.
-6-