MET(AMOR)FOSE por Andrea Estrella Arias Díaz
Vivo nun bucle continuo e tedioso. Dígoo en serio: un día tras outro a miña vida repítese unha e outra e outra e unha vez... Xa sei que moita xente encóntrase peor ca min e que queixarme por isto parece de tolos. E pode que sexa iso, igual estou tolo. Non descarto esa opción. Ben, non teño ningún problema “forte”, só un traballo cansado, unha rutina que esmaga, certa rebeldía dos meus fillos adolescentes e un par de problemiñas en canto a saúde, que mentres non molesten, non pasa nada. A ver, voume facendo vello, teño menos paciencia e máis de todas estas cousas que te dedicas a acumular irremediablemente según pasan os anos. Abúrrome, iso é todo, non teño apenas entusiasmo por todo o que levo vendo tanto tempo. E si, podo ir de viaxe pero tan só vou encontrar máis xente como eu vivindo doutra forma e comendo... eu que sei... bechos diferentes. Tamén podo ler, si, é certo, iso aínda sácame un pouco de chispa. Digo chispa porque parece que a fogueira que tiña no meu interior cando era mozo, quedou sen combustible e tan só bota chispiñas de cando en vez. O outro día conteillo a Aurora e díxome: “Xa sabes, onde lume houbo, cinzas quedan. Fai rexurdir o fénix.” Xa, e que máis quero eu que iso, pero non dou, non me sae, non sei que facer. Escribo isto intentando aclararme porque dentro da rutina desta semana, as noites foron estrañas. Todo comezou o domingo pola noite, cando vin unha película de Woody Allen que se chamaba Medianoite en París. Gustábame a historia, era realmente fermosa pero estaba tan canso que quedei durmido. Miña muller viuna enteira e dixo que quedou mirando os créditos mentres escoitaba a banda sonora pensando o marabillosa que lle parecera. Esa noite soñei algo que foi motivado polo filme, sen dúbida. No sono, encontrábame nunha habitación en penumbra. Estaba sentado nun sillón destos vellos, acolchados. Tiña unha decoración moi rústica, a madeira e a pedra predominaban no espazo. Pero era desta madeira e pedra que acollen, que quentan, que che dan ganas de que chova para quedar aí sentado escoitando a choiva. Tamén, había unha cheminea (que era a que proporcionaba a luz) cun lume intenso e ben alimentada. Doíame un pouco o corpo, pero en especial as mans. Cando observei ben, dinme conta de que tiña ramas por brazos, follas por dedos e raíces en vez de pernas. Asusteime e recordei a Metamorfose de Kafka. Tiña moito medo e quedei bloqueado no sitio. De súpeto, entrou no cuarto un ancián. Non o coñecía pero parecía amigable. Posuía unhas aparencias realmente curiosas: tiña unha barba branca moi grande e vestía como se vivise noutro século.“¿Impórtache?”-díxome sinalando o sillón que tiña xusto en fronte. Díxenlle que non, e sentou. Fixeime mellor na súa cara: tiña unha mirada profunda que non
me facía sentir moi cómodo. Parecía que con eses ollos podíache ver a alma sen tan sequera un mínimo esforzo. El tamén se estrañou por min, normal, tiña diante a unha árbore que falaba. - Que che ocorre? -preguntoume. - Non o sei, non sei de onde saíron estas ramas, eu antes non tiña follas, en serio. Era coma vostede. - Pero que dis? Estás tolo? - Non, créame, por favor. Eu tiña corpo humano, non sei que ocorreu. -dixen desesperado. - A ver, a ver, tranquilo. Non sei de onde sacaches o conto da árbore e por que te sentes así, eu preguntábache pola cara que tes. Parece que tes algo cravado moi fondo. - Non ve as raíces? - As raíces da túa tolería? Non. Nin quero. Parece que che fixeron moito dano para que esteas tan mal da cabeciña. - Vale, entón si que estou tolo. - Iso parece. –díxome mentres tocaba a súa barba. - Xa... - Entón que che ocorre? Que che perturba? - A min? Non sei, parece que o meu corpo (ou a miña cabeza) sufre cambios pero a miña vida non. Xa sabes, rutina esmagadora, aburrimento, cansazo en xeral. A chama afogou. - Enténdote! A min pasoume o mesmo cando me din conta de que xa non era tan inmediato e eufórico nos meus cadros como cando era mozo. Estaba insatisfeito todos os días, melancólico, apagado, deprimido e profundamente indignado coa pintura... As cores perseguíanme constantemente... incluso nos meus sonos. Era unha obsesión. O que facía non era digno de que o vese o mundo...–os seus ollos amosaron tristeza. O lume estaba apagándose lentamente, pero aínda podía percibir perfectamente o seu rostro-. - E... que pasou? - Atopei á miña catedral. Podería pintar cadros desa catedral como segundos tivo a miña vida. E a auga, a auga é fascinante. Os nenúfares danzan na auga. Iso que levoume tempo entendelos, planteinos con amor e creceron baixo a miña mirada como fillos. Pero hai que tratar de entender tanta beleza. Ninguén os entendía. Todo o mundo discute o meu arte como se fose necesario facelo, cando é simplemente amor. O meu xardín é a miña creación máis grande. –Eu miraba pampo a aquel home, pensando que podería escoitalo horas e horasHai tanta beleza que teño ganas de facelo todo, a miña cabeza está chea de cousas fermosas.
Agora síntome como a paisaxe, podo ser de calquera ton, tanto rosa como azul: é encantador. –dixo a figura que tiña en fronte. Xa apenas había lume-. - Gustaríame ver todo o que describes. - Mira detrás de ti. Dinme a volta e deume tempo a ver a firma de Monet nun cadro antes de que a luz se desvanecese completamente e espertar. O luns estiven perdido todo o día, confuso. A miña parálise mental só fixo que as cousas empeorasen. Esquecín ir á reunión que convocara a directora sobre os novos cambios, insistírannos moito a todos os mestres de ir e mentres ela comunicaba as novas, eu tomaba un café tranquilamente na cafetería de sempre preguntándome onde estaría o de mates e as súas infinitas historias. Como non sabía nada da nova situación, tampouco informei aos rapaces e foi un auténtico desastre. Caeume unha boa... Despois cheguei á casa e armeina co rapaz. Todo porque non lle deixei estar coa súa moza pola noite. Díxenlle que o amor á súa idade non existe e que a chama acaba perdendo forza. En parte, fun tan duro polo mal día. Anoxouse moito... Esa mesma noite, no sono, volvín ao cuarto. O lume volvía a arder con intensidade e estaba tan alimentado como a primeira vez. Mirei ás miñas mans e seguían sendo ramas. Pero esta vez era diferente: as follas caían do meu corpo. Estaba quedando espido. Doía incluso, porque algunhas estaban moi incrustadas. Tamén tiñan unha cor avermellada, como se fora outono. Escoitei a porta abrirse e entrou Freddie Mercury. Entroume unha risa nerviosa. Estaba ante o vocalista de Queen? - Ola. - Oh, ola! –amosei unha cara de entusiasmo que non pasou desapercibida-. - Coñécesme? - Lévote escoitando na radio desde que nacín. Encántame a túa música! - Vaia, alégrome. –dixo cun sorrisiño-. De novo, este home tan famoso preguntoume que me ocorría. Debo de ser un libro aberto para que todos me vexan na cara o que sento. Conteillo e respondeume: - Tes a mesma idade que cando eu morrín, sabes? Que feliz era... A vida era preciosa e arrebatáronma das mans. Fun morrendo lentamente. Gustaríame ter vivido máis de corenta e cinco anos e envellecer... - Tiveches unha vida fascinante, rodeado de focos, concertos, escenarios e xente que te adoraba...
- Non todo foi fácil e a xente sobreestima a fama... Houbo cen mil intentos de grupo antes de aparecer Queen. De feito, tardou en chegar. Pero de tantas cinzas rexurdiu o fénix que podes ver no logo. - Miña muller faloume dun fénix fai pouco. Pero non, nunca me fixei no logo de Queen. - Fíxeno eu! Estudei deseño gráfico e quería mostrar o rexurdir con esa ave. Iso é o que deberías facer ti, rexurdir. - Xa, xa... Xa sei... - Recordo unha lenda mitolóxica que me contaran nun bar antes de facerme famoso. Sabes quen é Perséfone? - Sóame. Non era unha deusa grega? - Iso mesmo. Era a filla de Démeter, a deusa da agricultura, que facía crecer todo vexetal existente. A Perséfone encantáballe o perfume das flores en primavera, embelesábaa. Hades (o deus do inferno) fixouse na rapaza e fixo crecer unha fermosísima flor á que ela non podía resistirse. Intentado arrancala, abriuse unha enorme sima e o propio Hades raptouna levándoa ás profundidades. Por se acaso, fixo que comera un froito que a obrigaba a volver sempre ao inframundo. A nai estaba desconsolada e os campos quedaron estériles, xa non crecían as flores. Démeter non quería volver á morada dos deuses, o Olimpo, e Zeus fixo un trato: cada ano, durante unha temporada, Perséfone regresaría coa súa nai. E así, co retorno cíclico da raíña dos infernos, a natureza volvía a recobrar o esplendor, signo da felicidade da nai. Pensa niso: non sempre vas a estar desprendendo alegría, non vas a florecer todo o ano. Xunto a felicidade, vai a tristeza e unha sen a outra non viven. Entón apagouse o lume e espertei. A mesma sensación rara volveume a acompañar ao longo do día. Sentina sobre todo cando, de camiño ao instituto, soou na radio unha canción de Queen: The show must go on (O espectáculo debe continuar). Pero aínda estaba todo por chegar... volvín á mesma habitación esa noite. O lume estaba prendido con fulgor. Volvín a mirar as miñas mans e xa non estaban as follas. Tan só quedaban ramas espidas. Cando se abriu a porta, o lume comezou a tremer e non parou en todo o sono. Chegou correndo un home que tiña a respiración moi axitada, como se acabase de correr unha maratón. Tiña a roupa roída e cortes por toda a cara. Non quixo sentarse e permaneceu de pé. Esta vez fun eu o que se interesou no estado do meu compañeiro. - Está ben? - Non. Non estou ben. Como vou a estar ben se levan toda a vida perseguíndome! - Quen?
- Non os viches? Podo quedarme tranquilo aquí? Sei que van vir. De todas formas virán, seino, seino. Miña nai sabería como librarme deles. Merd..., que medo. Sei que van vir. Virán. Por favor, non fale moi alto. - Pero quen? –dixen murmurando mentres o lume bailaba alborotado.- Din que me queren e que desexan pasar toda a vida comigo. “Querido Edgar, ven, ven...”-din- “Poe, Poe... por onde andas...” Xa levan demasiado, non quero, eu non quero, que se marchen! Que se vaian lonxe! Din que son os meus amigos e quérenme abrazar pero cando me collen, intentan matarme. A maioría están disfrazados e levan as mans escondidas detrás das costas pero outros amósanse como o que son: figuras negras que se alimentan de ti. Abrázante e no momento no que te teñen ben amarrado cos seus longos brazos, é cando ves que en vez de unllas teñen coitelos. Teñen coitelos que ti afías inconscientemente. Afíalos sen darte conta de que te poden matar. Poden facelo. De verdade. Ó final eu xa estaba moi canso de correr e fuxir deles e deixei que me colleran. Quitáronme a vida, abríronme coas súas propias mans e arrancáronme todo o que tiña... E seguro que veñen, seguro que están a chegar. Corre cando os vexas, corre, polo que máis queiras ou acabarán contigo tamén. Eu estaba tremendo. O medo era o dono do meu corpo nese instante. - Por favor... dime de quen falas... - Os pesadelos, os medos, os pensamentos escuros. Se lles deixas terminan contigo. Aliméntanse de ti. Non lles... -Entón, abriu os ollos desproporcionadamente e comezou a chorar a berros.- Xa veñen! Xa están! Nononononononon... O lume apagouse e el marchou da habitación. Eu non espertaba. Xa tiña que haber espertado. Sempre que se apaga o lume, esperto. Non sabía saír do cuarto, non podía. Comecei a chorar desconsolado ata que escoitei como se abría a porta de novo... Espertoume a miña muller porque estaba chorando e gritando. Non podía parar de bagoar. Consoloume e comezou outro día. Ese si que foi difícil, non paraba de pensar no ocorrido no sono. Confúndeme que todo isto sexa obra da miña mente. Antes de ir a durmir, dinme unha ducha de auga quente para que me axudase a intentar conciliar o sono despois. Escocíanme moito as costas e, ao saír, mireime no espello. Tiña un corte que me cruzaba parte delas. Xa na cama, con Aurora durmindo, non quería apagar a lampadiña. Estaba aterrado. A idea de que ese corte foi obra dunha das figuras con mans de coitelos rondaba a miña cabeza. Non quixen durmir e esperei ao amencer cos ollos completamente abertos. O xoves, no instituto, provoquei risas a todos os chavales porque quedei durmido no medio da clase mentres facían exercicios. Cando chegou a noite, intentei non quedarme durmido pero tiña máis forza o cansazo que o medo. Estaba outra vez na habitación. Mirei o lume e estaba tan vivo como sempre ao principio. Logo botei unha mirada xeral ao cuarto: non había ninguén. Doíanme moito as pernas/raíces e púxenme de pé para estiralas. Quedei así moito tempo porque non me sentía
capaz de sentarme. Observei un rato o cuarto e vin unha fotografía que me chamou a atención. Coa intención de vela máis de cerca, intentei moverme, pero non podía. Agacheime e mirei con incredulidade como as miñas raíces estaban penetrando no chan. Fixen esforzos para evitalo pero non funcionaba. Cada vez furaban máis e máis e eu estaba alí, de pé, cravado. Esperei a que alguén aparecese ou o lume se apagase pero non ocorreu ningunha das dúas cousas. Permanecín horas así, podería dicir días tranquilamente, pero non había nada que amosase a hora e o lume parecía inextinguible. Eu non sabía alimentarme como as árbores e comezaba a sentirme débil sen comida nin auga tanto tempo. Ata que chegou un día que pensei que morría, en serio. Cerrei os ollos e sentín á morte percorrer o meu interior. Cando espertei, estaba nunha habitación de hospital. A miña filla estaba durmida coa cabeza apoiaba na cama na que eu estaba tombado. - Espertou! Espertou! –dixo sorrindo Aurora.- Menos mal que espertaches! Quérote moitísimo. Meu amor, quérote, quérote – dicía mentres me abrazaba.- Que fago aquí? Que pasou? - Deuche un ataque ao corazón. Estiveches morto uns tres segundos pero agora estás ben, miña vida. Estás ben! Aquí! Connosco! Isto ocorreu xusto fai catro días. Estiven ingresado ata que consideraron que xa estaba ben como para ir a casa. Desde que cheguei, estiven na cama e din algúns paseos pero sen máis. Afectoume bastante, a verdade. Mentres estaba escribindo o primeiro sono (descansando na cama), caeume o bolígrafo pola parte da cabeceira. Ao separala un pouco da parede e collelo, descubrín un caderno cheo de po e coas páxinas moi amarelas. Lin cada unha das letras que estaba escrita nel.
05·10·1988 O outro día, a de lingua castelá díxonos de facer unha exposición sobre un cadro. Cada un o que quixese. Eu, aparte do pouco que vimos na clase sobre o tema, apenas tiña idea diso. Fun á biblioteca e pillei un libro sobre artistas e as súas obras. Cada páxina que pasaba era un impulso nos meus latidos. En serio, a arte é impresionante, cantas cousas se poden dicir e amosar! Dubidei entre Vincent van Gogh e Monet, pero resultoume fácil porque ao pechar os ollos na cama non vía unha noite estrelada, senón nenúfares e paisaxes fermosos. Despois na clase, sentinme tan ben ensinando o que aprendera e vendo que interesaba! Foi o comezo da montaña rusa. Quería ensinarlle a todo o mundo aquilo e era feliz facéndoo. Creo que quero ser mestre pero non estou moi seguro. Todos os mestres do meu instituto están cansos e din que queima moito esa profesión. É certo que non todos o din pero os que si, o din con dor na mirada. O outro día o de galego contounos a súa traxectoria profesional e fíxome esquecer un pouco a idea, non porque non fose boa senón porque parecía dura. Iso si, quedei cunha cousa que dixo ó final da clase: “A vida é iso. Abres os ollos, péchalos... e xa pasou.”
22·10·1988 Teño tanto medo. Pilloume a noite mentres ía á casa e topeime cun home de fronte que levaba algo na man. Ameazoume e marchei correndo. Non parei de correr ata a casa mentres pensaba no mortal que son. Normalmente vivo sen pensar niso, como se fose a durar para sempre pero nos intres en que a idea volve á miña cabeza, non sei que facer, aterrorízame pensalo.
01·11·1988 Non o soporto! En canto poida marcho de esta putrefacta casa! Discutín co pouco racional do meu pai. Unha formiga pensa máis que ese home! Pedinlles amablemente se me deixaban ir á casa de Aurora. É de noite pero sempre sempre vou sen problema ós guateques, tan só teño que avisar. Non o admitiron polo feito de ir durmir con ela! Os seus pais marcharon de súpeto e quedou a cargo dos familiares que viven xusto na casa do lado. Resulta que non é lóxico que vaia con ela de noite porque ninguén o fai. Argumentos? Non. É que “ninguén o fai”. El dicía: “O que tes coa rapaza esa é so un capricho e xa fartarás, xa.” Para a próxima vez, penso mentir, xa que é malo ir con ela pero non saír de guateque e terminar tan bebido que non poida manterme en pé. Moita xente da súa idade deixa de apreciar o amor. Non é que este perda o fulgor, senón que ao telo todos os días non o coidan nin lle dan a mesma importancia. Os adultos non aprecian espertar cada día ó lado da persoa que queren...
14·11·1988 Moita xente non o entende. Aristóteles dicía: “O todo é máis que a suma das partes”. O que sinto é máis que ela e eu. Ela e eu somos as pezas que ve a xente, pensan que non funcionamos. Pero non ven que cando estamos xuntos, nace a esencia. É como un aparato. Como tan só ven as pezas, non ven o que estas fan en conxunto. E esa muller é o meu pensamento continuo. O meu fogar está onde estea ela.
Ó día seguinte de ler o diario, na clase, fixeime na atención dun dos meus alumnos. Realmente lle interesaba. Entusiasmado pola súa mirada, expliquei ilusionado o tema. Os seus sorrisos e ollos ben abertos recordáronme cal foi a sensación que me empurrou a estar diante deles. Pola noite, na cama, abracei a Aurora. Amosoume o mesmo sorriso que cando era moza. Pensei que non merecía tanta beleza e recordei a historia dunha bela rapaza á que lle gustaba ulir as flores...
- Aurora. - Mmmm? –emitiu o son cos ollos cerrados-. - E se eu fose o deus do inframundo, ti que farías? - Ser unha Perséfone feliz e plantar flores no inferno.