16 LOOPBAAN tekst • Vincent Weggemans beeld • Kees Hummel
JOËL BROEKAERT – 1982 @joelbroekaert • 2006 bachelor Geschiedenis, UvA • 2007 stage Vrij Nederland
SPUI 51 02 | 2019 alumni.uva.nl
CULINAIR JO WORDEN AA
• 2008-2009 stages in New York bij NRC en RTL • 2010 binnenlandredacteur NRC.next • 2012 master Geschiedenis/Journalistiek, UvA • 2013-heden column ‘Alleseter’ in Vrij Nederland • 2014-heden restaurantrecensent NRC Handelsblad • 2016 deelnemer aan De Slimste Mens (NCRV) • 2017 boek De Alleseter (Uitgeverij Podium) • 2017 Tv-programma De vijf smaken van Joël (KRO) • 2019 Tv-programma De smaak van Joël (KRO)
boek te schrijven, mocht Broekaert daar zes weken correspondent zijn: onbetaald, maar hij mocht wel voor de krant schrijven. ‘Dat werd een gekkenhuis. Op de dag dat ik aankwam, ging General Motors failliet; we zaten toen middenin de crisis. Vanaf die dag heb ik zes weken vrijwel elke dag in de krant gestaan, ik werkte me een slag in De baard, het lange haar, het motorjack: de rondte. Ik weet nog mijn wanhoop toen Michael Jackson opeens overleed. de rockster die hij ooit wilde worden, is Ik belde met lood in mijn schoenen de nog steeds niet ver weg. Zijn behoefte krant: moet ik hier iets mee? Gelukkig om op het podium te staan is in de heeft de correspondent in Washington loop der jaren wel iets minder die taak toen op zich genomen.’ geworden, maar Joël Broekaert is niet Toen er een plek op de binnenlandrebang van aandacht. Het was ook die dactie vrijkwam, ging Broekaert bij eigenschap die hem na zijn studie NRC.next aan de slag. ‘Ik heb daar Geschiedenis op de redactie van Vrij geleerd dat ik niet echt een nieuwsNederland deed belanden. ‘Ik studeerde jongen ben. Ik vind niet alles af bij Ronald Havenaar en Ruud van interessant, alleen omdat het nieuws is Dijk, met een scriptie over waarom de Amerikanen de NAVO in stand hebben – en dat moet daar wel natuurlijk.’ Tussen de dagelijkse stroom persbegehouden na de Tweede Wereldoorlog. richten zat op een dag een uitnodiging En toen kwam de vraag: wat kun je voor een rondleiding bij chipsfabrikant gaan doen als historicus? Ik had Lays. Niemand op de redactie had daar bedacht dat ik een talkshow wilde trek in; Broekaert wel. ‘Ik vond het presenteren op televisie, maar dan geweldig. Ik leerde daar hoe ze pizzamoest ik misschien eerst het vak van journalist maar eens leren: schrijven dus. smaak aan chips toevoegen. Dat is niet makkelijk; je moet eerst de kaas ruiken, Zonder enige ervaring heb ik me bij Vrij Nederland naar binnen gepraat voor een stage van drie maanden. Met een ‘Een heel varken in huis halen van mijn eerste stukken in dat blad – een interview van Thijs Broer met Joris en dan kijken wat je allemaal Voorhoeve, waar hij heel vriendelijk ook kunt gebruiken’ mijn naam had bijgezet – kwam ik dan weer de masteropleiding Journalistiek dan de tomaat proeven en dan pas de binnen. En daar heb ik alles geleerd rest. Er zit een factor tijd in die smaakover schrijven.’ beleving. Ze gooien daarom het kaasNa Vrij Nederland volgde een stage bij NRC-correspondent Freek Staps in New poeder los in de zak, zodat je dat meteen ruikt zodra je de zak opendoet. York en daarna bij diens collega Erik Het tomaataroma blazen ze door een Mouthaan van RTL, ook in New York. watervalletje van vloeibaar zetmeel, Toen Staps in 2009 vrij nam om een Hij wilde rockster worden, maar voor de zekerheid begon hij toch maar aan een studie Geschiedenis. Hoewel zijn liefde voor eten het won van de muziek, staat culinair journalist Joël Broekaert binnenkort wel op het podium. In een theatershow wil hij zijn publiek leren proeven.
JOËL BROEKAERT
‘Eten is onderdeel geworden van de nieuwscyclus’ waardoor er een flinterdun belletje op de chips komt; je proeft de tomaat pas als dat belletje in je speeksel is opgelost. Ik vond dat proces fascinerend en heb daar mijn stuk over geschreven.’ ‘Bij de krant lazen ze dat en zeiden: dat mag je weleens vaker doen. Op een gegeven moment had ik elke twee weken een column op vrijdag met een recept erbij. Toen ben ik, ongehinderd door enige kennis, dingen gaan uitproberen. Een heel varken in huis halen en dan kijken wat je allemaal kunt gebruiken. Best puberaal soms, maar wel vanuit oprechte verwondering.’ In 2013 kreeg Broekaert een wekelijkse column als ‘Alleseter’ bij Vrij Nederland, met voldoende ruimte om een onderwerp uit te diepen en toe te lichten. Broekaert: ‘Al mijn interesses kwamen samen: geschiedenis, voedsel, scheikunde. Met die insteek maak ik nu ook televisieprogramma’s; gewoon kijken hoe en waarom iets werkt. Best lastig nog, om die academische drang om te inventariseren en categoriseren te onderdrukken. Schrijvend kan dat soms nog wel, maar op televisie moet je op geen enkele manier proberen volledigheid te betrachten. Dat lukt toch niet.’
In 2020 gaat Broekaert het theater in met een ‘interactief culinair smaakexperiment’, letterlijk een ‘proefles’. ‘Dat was ook weer een wild idee op een zaterdagmiddag, maar we zijn al door tien theaters geboekt. We gaan het dus echt doen: ik in mijn eentje op het podium en iedereen in het publiek is leerling bij mijn proefles. Onder elke stoel ligt een bonbondoosje met zes vakjes, om de zoveel tijd moet je daarvan een vakje openen. Zo kan de hele zaal proeven waar ik het op het podium over heb. Volgens mij wordt het heel leuk.’ ‘Mensen hebben vaak genoeg tegen me gezegd dat “die voedselhype wel weer voorbij zou gaan”, maar dat geloof ik niet. Voedselschandalen, klimaat, milieu, bio-industrie; eten is onderdeel geworden van de nieuwscyclus. Vroeger dachten we amper na over ons voedsel, nu zijn we daar bewuster mee bezig. Mensen koken iedere dag, maar slechts weinigen hebben door dat ze in hun keuken eigenlijk de gekste scheikundeexperimenten uitvoeren. Een ei bakken klinkt simpel en saai, totdat je je verdiept in wat daar allemaal gebeurt in die pan. Geweldig interessant.’ •